Doceniam bardzo twoje filmy, ale martwi mnie jedna rzecz - kiedy ludzie słyszą o wychowaniu, kierowaniu rozwojem dzieci i - to chyba najczęściej - o szkodliwych praktykach wychowaczych, to w większości twierdzą, że ich rodzice robili to samo i oni "jakoś wyszli na ludzi". Robi mi się niesamowicie przykro, kiedy myślę, kim mogliby stać się ci ludzie, gdyby ktoś im nie podcinał skrzydeł. Gdyby ktoś w końcu przerwał to błędne koło powtarzania błędów rodziców...
Nishko jak to dobrze, że tu jesteś. Kierujesz naszą uwagę na te drobne niuanse, które znacznie wpływaja na jakość naszego życia i otoczenia. Robisz to prosto, precyzyjnie ale i z podparciem naukowym, co znacznie podnosi wartość Twojego przekazu. Opisane przez Ciebie przykłady są na tyle uniwersalne i klarowne, że łatwo zapisują się w pamięci. Dziękuję za film :)
Bardzo ciekawy i potrzebny film, w moim odczuciu. Trochę podupadłem psychicznie w momencie opisywania oceny przez rodzica, bo ciągle na nowo uświadamiam sobie, jaki bagaż był mi ładowany na plecy przez praktycznie całą szkołę do liceum. Złości mnie to, że tak powszechne jest działanie, które uczy młodych ludzi, że są beznadziejni, leniwi, źli, płaczliwi, roztrzepani... Chciałem napisać, że podcina im skrzydła, ale bardzo dużo dzieci po prostu nie ma tych skrzydeł, bo ich nie wykształciło. To duża krzywda i niesprawiedliwość. I jest jeszcze jedna rzecz. Owszem, to wszystko determinuje zachowanie i podejście do innych ludzi w otoczeniu w dorosłym wieku. Ale to całe napięcie, złość, żal... Z traumy często rodzą się potwory...
Odkąd pamiętam zawsze byłem krytykowany ze strony taty, cokolwiek bym nie zrobił - było złe, teraz szczerze mogę przyznać, że nie przepadam za nim i traktuję go jak zło konieczne. Mama krytykowała i chwaliła ale mimo to pozwoliło mi to się zbuntować. Teraz jeśli próbują mnie ocenić, mówię, że to co robię to nie ich interes i nikt ich o zdanie nie pytał. Wiem, że ostro ale to działa i myślę, że warto w ten sposób zawalczyć o siebie kosztem tej relacji.
Ten film powinien obejrzeć każdy wychowawca i pedagog! :) również szef i liderzy zespołów. Ocenianie pozytywne i negatywne to jest to z czym zmagam się na codzień. Niepokoi mnie też kierunek "informacji zwrotnych" "kanapek" itp... to nie zawsze działa A w zasadzie ugryzenie się w język i powiedzenie "doceniam że byłeś, doceniam że posprzątałes to i to, doceniam że napisałeś informacje" właśnie to takie pozytywne dziękuję nakręca do działania! Dziękuję za ten film! Jest dla mnie cenna wskazówka!
Niby takie proste, ale w praktyce taki sposób wychowania potomstwa to duża sztuka, czego bardzo się boję, aby nie skrzywdzić dziecka, aby wykształcić maleńkiego człowieczka na silną, wartościową i niezależną emocjonalnie jednostkę. Twoje filmy zawsze nastrajają mnie pozytywnie, pozdrawiam!
Ja koncentruję się w życiu na rozwoju osobistym, zawodowym. Na wdzięczności za pracę, za doświadczenie zawodowe I potem awans, zauważam w swoim środowisku dobrych ludzi I chyba dlatego że skupiam się na pozytywnych ludziach to takich właśnie mój mózg wyłapuje. Jestem wdzięczna za zawodowe spełnienie się, za otoczenie w którym mieszkam po kilku przeprowadzkach, za partnera którego sobię wybrałam. Za każdy dzień który daje mi rozwój i uśmiech
Bardzo dziękuję za ten film! Mamy tak dużą skłonność jako społeczność w mikro i makro skali do narzekania i zauważania złych rzeczy i do niedoceniania tego co mamy i tego co dobre. Dzieje się to jakoby automatycznie. Świat byłby lepszy, gdybyśmy odwrócili tę tendencję. Trzeba zacząć od siebie. Praca organiczna. Jednak wymaga to wysiłku - jak wiele pozytywnych działań (ruch, dieta, rozwój duchowy, intelektualny). Ten film jest piękną cegiełką do tego dzieła wzajemnego doceniania się. Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam!
Ekstra film! I w odpowiednim czasie, właśnie dzisiaj usłyszałam od kolegi z pracy, że w nowej pracy mnie przytłoczy nadmiar obowiązków i sugerował, że się w tym nie odnajdę. Wcześniej starał się "obiektywnie zauważyć", że nie najlepiej się czuję w dziedzinie, w której chcę się rozwijać. Nie wiem czemu niektórym tak zależy, żeby innych "ostrzegać" i ciągnąć w dół, ale odcinam się od tej osoby. Moi rodzice na szczęście zrobili kawał dobrej roboty i często słyszałam, że super, że się czymś interesuję i sprawia mi to radość, i dzięki temu wiem, że to jest najważniejsze. Podążam za własną ciekawością, a nie potrzebą zadowalania innych.
Co do wyobrażaniu sobie jak to będzie cudownie jak nam się coś uda. Czytałam wiele razy o tym, że jest to złe ponieważ ludzie zamiast skupiać się na drodze do osiągnięcia celu, skupiali się na wyniku. Przez co osiągali gorsze wyniki niż ci, którzy skupiali się na drodze do osiągnięcia celu. Oczywiście pozytywne nastawienie też jest sporym krokiem do sukcesu. No i w sumie przedstawiłaś sama na sobie przykład tego - mówiłaś, że jak powiedziałaś mężowi o tym kanale to on sceptycznie podchodził, że się nie uda (czyli był skupiony na wyniku lub celu) Ty natomiast skupiałaś się na drodze do osiągnięcia celu jakim jest ten kanał i się udało.
Bardzo ciekawy filmik 👍🏻👍🏻👍🏻 W dzieciństwie byłam źle traktowana(przemoc fizyczna, psychiczna) i odkąd pamietam musiałam mieć podejście w stylu „muszę sobie sama radzić, liczyć na siebie i przetrwać”. Bardzo pragnęłam aby rodzice kochali mnie taką jaką jestem z moim ekstrawertycznym temperamentem ale dostawałam tylko informacje zwrotną, że ciągle jestem nie taka 😕Dlatego jeśli chciałam aby coś mi wyszło musiałam liczyć tylko na siebie. Dało mi to oczywiście dużo samodzielności, odwagi oraz poczucia,że nieważne co się dzieje mam w sobie siłę. Po jakimś czasie zobaczyłam również minusy: bardzo siebie krytykuję, nie lubię bliskości z ludźmi, często czuję się niedoceniana. Twój film po raz kolejny pokazał mi co mam w głowie od pewnego czasu: z wieloma problemami ciężko poradzić sobie na własną rękę. Pozdrawiam Cię 💋
Nishko! Dziękuje za to, że jesteś na yt. Dzięki tobie wiele zmieniło się w moim życiu na lepsze. Szczególnie jeśli chodzi o komunikacje z innymi ludźmi. Świetna robota!
Przecież często rzeczy, które robimy (np. rysujemy), robimy dla frajdy z tego, że coś powstanie, dla eksperymentowania, dla wyrażenia siebie - swoich emocji i pomysłów, a nie po to żeby wystartować w konkursie na najlepszy rysunek najlepiej w szrankach z Matejką. Pokazujemy to innym, żeby podzielić się radością z tego, co zrobiliśmy, porozmawiać o tym, co jest tematem dzieła. Oczywiście pozytywna, niewymuszona ocena jest miła, ale lepiej żeby nie była zdewaluowana :)
"Przestalam z nim o tym rozmawiac i rozmawialam o tym tylko z osobami, ktore maja do tego przychylny stosunek";);) Tak proste rozwiazanie mi dalas.Ciagle odkrywam siebie i tkwiaca w sobie moc i to niesamowite uczucie: jak pieknie byc soba...Jestes przykladem slusznych decyzji i dzieki temu moge Cie tu sluchac i ogladac:) Dziekuje i pozdrawiam.
wow, właśnie zdałam sobie sprawę z tego, ze zawsze czekam na ocene drugiej osoby… zawsze potrzebuje usłyszeć, ze zrobiłam coś dobrze albo podjęłam właściwa decyzje, dzięki za ten film! rozszerzył mój punkt widzenia 🫶🏻
P.S. polecę jeszcze książkę "Bohater", w której autorka, Rhonda Byrne, prowadzi nas przez serię opowieści. Opowieści te mają obudzić w czytelniku głos tytułowego bohatera, który ma nakłonić go do podążania za marzeniami i lepszym życiem. Historie pokazują cechy, jakie warto wykształcić i pielęgnować, aby życie zaczęło nam sprzyjać... M.in. jest mowa o wykorzystaniu prawa przyciągania z pomocą pozytywnego myślenia. Lektura lekka, pozycja nienaukowa, lecz warta uwagi.
Przez wieeeeele lat chodziłam z synem na różne terapie z uwagi na jego ADHD. Terapie były dla niego, dla nas ale też indywidualne dla mnie, gdzie uczono mnie reagować w kryzysowych sytuacjach. Dziś syn jest dorosły, po ADHD nie ma prawie śladu ale ja do dziś mam traumę, kiedy ktoś mówi do mnie: widzę, że masz problem albo widzę, że jesteś zdenerwowana!! Od razu przypomina mi się terapia i reaguje zamknięciem się w sobie. Milion razy wolę kiedy znajomi rozmawiają że mną po ludzku typu: hej, stara.. co tam? Czemu masz marsową minę? Mów natychmiast! Wtedy czuje, że komuś zależy, że się martwi, że zauważył ale nie zachowuje się jak domorosly psycholog. Ot, taka dygresyjka z mojego życia. Uwielbiam Twoje filmy i oglądam nałogowo 😀 Pozdrawiam cieplutko
Nie wybaczylabym Twojemu mezowi gdybym wiedziala ze to przez niego o Tobie nie uslyszalam!!! Uwielbiam Twoje filmy i wiele razy juz korzystalam z wiedzy z Twoich filmow. I pokaz ten komentarz mezowi 😀
Twój filmik właśnie zmotywował mnie bym zaczęła tworzyc swój kanał . chce by był tak jakby korepetycjami i omowieniami kolejnych tematow w ksiazkach ktore sa obecnie w szkole . prowadziłam korepetycje dla dzieci w roznym wieku od gimnazjum do 1 roku studiów z chemii , matematyki, biologi , historii , fizyki właściwie z czego się dało. Dziecko podawalo przedmiot i temat dawało mi chwilę bym przejrzała jego książkę i dany temat i zaczynaliśmy lekcje. Dawało mi to tyle radości a przy okazji i zysk na studiach. Dzięki tobie niszka zaczynam wierzyć że jest to mozliwe i czas bym zaczęła tworzyć swoje filmiki.DZIEKUJE RÓB NADAL TO CO ROBISZ BO IDZIE CI ŚWIETNIE 😀
Swietny film. Chyba duzo z nas mialo wlasnie takie doswiadczenie w dziecinstwie, a teraz reszte zycia stara sie dzialac bez poczucia ze to co robia jest niewarte, lub beznadziejne. Przynajmniej jest swiadomosc tego i mozemy zmienic siebie jako rodzicow :)
Obecnie walczę z sobą samą by robić to co kocham i z czym (mam taką nadzieję) zwiążę swoją przyszłość, jednak jest mi ciężko gdyż w dzieciństwie i później, a nawet teraz, byłam bardzo krytycznie oceniana. Teraz się wstydzę gdy ktoś patrzy na to co robię i że coś w ogóle robię (wiem, irracjonalne) dlatego najczęściej działam kiedy nikogo nie ma w domu, albo jest jak najmniej ludzi, lub w nocy, kiedy nikt nie wejdzie mi do pokoju i nie przydybie mnie na malowaniu. Oczywiście trudno ukryć wielkie płótno i bardzo boję się krytyki, ostatnio miałam (o zgrozo!) kilkumiesięczny zastój, ale powróciłam do żywych :)
Doskonale cię rozumiem, bo miałam w swoim życiu taki artystyczny epizod, dużo szkicowałam, mieszkałam z rodzicami. Kiedyś słysząc kroki zbliżające się w nocy do mojego pokoju spanikowałam i pogniotłam pracę, dla której poświęciłam wiele czasu i skupienia, po czym rzuciłam ją za szafę, wskoczyłam w łóżko i i udawałam, że śpię...
Mam tak samo. O ile nie byłam pewna, że coś robię perfekcyjnie, to nie robiłam i nie pokazywałam tego publicznie. Rysowanie, gotowanie, nawet ćwiczenia fizyczne - wszystko w ukryciu. Moi rodzice od zawsze mnie oceniali, mimo że o ocenę nie prosiłam. Wszystko musiało być dobrze albo źle. Nie mogło po prostu być... Nie mieszkam już z nimi, ale nawyk ukrywania pozostał. Mimo że w koncu mam obok osobę, która mnie docenia, wciąż mam ten niepokój w sobie. Współczuję wam, bo wiem jak to utrudnia życie, a z drugiej strony to jakaś ulga wiedzieć, że nie tylko ja tak mam. Zawsze mi było głupio z tego powodu.
Kochana, dostrzegam w Tobie siebie jeszcze sprzed niedawna, więc Cię też rozumiem. Wydaje mi się, że jednym z głównych krytykantów wobec Ciebie jesteś Ty sama. To, o czym piszesz nie jest wcale irracjonalne, to naturalne, że czasem wstydzimy się przed innymi, tak jak i momenty zastojów, czasem trzeba się oderwać od czegoś, żeby zobaczyć, że się tego potrzebuje. :) I wcale nie jest powiedziane, że o wszystkich swoich planach trzeba od razu mówić bliskim, zwłaszcza, gdy wiesz, że spróbują Ci podciąć skrzydła (jak np. mi mój mąż). A jak się dowiedzą i będę tego próbować, to postaraj się i tak robić swoje. DOCEŃ SIEBIE. Powodzenia
@@cirillafiona2884 ojej, musiało być Ci bardzo trudno :( piszesz, "kiedyś", a jak wygląda sytuacja teraz? czy nabrałaś odwagi i doceniałaś swoje możliwości?
Ja tak właśnie miałam - ocenianie w dzieciństwie. Dziś, mimo 30 lat, wciąż boję się co powie moja matka na dany temat. I wiem, że to chore, i zwalcza to w sobie, ale czuję też gniew, że w ogóle takie myśli mnie nachodzą.
Kurczę właśnie coś sobie uświadomiłam, że od matki kiedyś dostawałam pochwały itp itd potem tylko krytyka a potem to nawet krytyki nie było pustka nikt mi nie powtarzał że jestem piękna itp itd i uczucie, że jestem coś warta wymarło i nawet jak ktoś powie mi, że jestem piękna to ja nwm czemu denerwuje mnie to i płacze bardzo nie potrafię przebić tej bariery bo bardziej denerwują mnie miłe słowa na mój temat niż te złe rzeczy i nie nie jestem nienormalna po prostu z latami wszystko co dobre ze mnie wyszło a w ogóle to przydatny filmik i ma Pani miły głos ♥️♥️
Słowa mają ogromną moc, to prawda. Tak naprawdę nie pamiętam, żeby ktokolwiek, szczerze powiedział mi coś miłego. Usłyszenie pochwał od rodziców było rzadkością, a moje pomysły dotyczące przyszłości były negowane, czasami wręcz ze złością. Efekt tego jest taki, że skończyłam studia, lecz nie mam pomysłu na siebie, nie wiem co robić w życiu, nie mam przyjaciół i dobrej relacji samej z sobą.
Sylvia Olsen przykro mi :( wybacz, że wyskoczę z taką radą, ale czy myślałaś o tym, żeby pójść na terapię? To może bardzo Ci pomoc w odzyskaniu wiary w siebie i poczucia własnej wartości.
Nie znoszę być chwalona za coś, przy czym się nie postarałam... czuję że jestem chwalona za nic i mocno mnie to denerwuje. Krytyka jest w takim momencie wskazana, ale nie całkowita. Proste wskazanie - tu Ci wyszło, a tutaj nie. A ja powiem że to już widzę, a tego nie widziałam, temu się przyjrze. Za to jeśli coś mi się uda a ktoś mnie krytykuje to czuję się fatalnie :/ innymi słowy to jak ja czuje się z tym co zrobiłam definiuje jak chcę być oceniona. Ale nie lubię hejtu, konstruktywna krytyka za to jest super. Z dzieciństwa pamiętam że mama od małego prosiła o opisanie rysunku (takie bazgroły że nic nie zobaczysz). Moje twory zawsze miały historie i lubiłam o nich opowiadać
Tak a propos tej samospełniającej się przepowiedni. Rok temu w końcu zdecydowałam się heroicznie na podjęcie pracy. Byłam przed ostatnim rokiem studiów i wiedziałam, że w tych semestrach będę miała trochę mniej zajęć niż zwykle, a co za tym idzie - więcej czasu i możliwości zdobycia doświadczenia. No więc niestety wspomniałam o tym mojej rodzinie i usłyszałam: "Co się z tobą dzieje? Poważna jesteś? Przecież nie dasz rady, jesteś zbyt leniwa i nieodpowiedzialna, masz tu pieniążki i absolutnie żadnej pracy nie podejmuj, bo to nie czas na to!" I mniej więcej to samo słyszałam za KAŻDYM razem, gdy próbowałam się za coś wziąć. Także powtarzałam to sobie zawsze, gdy stałam przed jakąś trudnością i wyzwaniem. Studiów wciąż nie skończyłam, pracy wciąż nie znalazłam, a "pieniążki" się skończyły. Nie daj sobie wmówić, że czegoś nie dasz rady zrobić. Nawet jeśli mówi Ci to Twoja "rodzina". Jeśli w Ciebie nie wierzą i Cię nie wspierają, a tylko dołują - nie są prawdziwą rodziną.
Nishka! To chyba właściwy film, by to napisać :) Wyznam 😅 że na początku drażnił mnie Twój styl wypowiedzi ALE po obejrzeniu kilku filmów (które swoją drogą wyciągnęły mnie z dołka emocjonalnego i chaosu mentalnego) polubiłam Cię całą na maksa :D Teraz czuję, że po prostu jesteś autentyczna i sympatyczna ;) Oglądam nagranie za nagraniem i jestem Ci wdzięczna za treści, które niesiesz i sposób, w jaki to robisz!!! :D Subskrybuję, kibicuję. 🤩
Nishka (że tak powiem) ja Ciebie DOCENIAM za każdy film, poruszaną tematykę i czas jaki poświęciłaś na stworzenie filmu 😉 łapka w górę, czekam na kolejne. Twoje filmiki bardzo fajnie rozwijają samoświadomość i pomagają poukładać niektóre sprawy w głowie i jak dla mnie stawać się bardziej pewnym siebie, a co za tym idzie, będąc bardziej świadomym samego siebie i tego co daje mi pozytywne myślenie. Pozdrawiam Ciebie serdecznie. 😉
Wspaniały film merytorycznie i z jajem widać że sprawia Pani przyjemność tworzenie na RU-vid to bardzo inspirujące i trudno przejść obok takiego filmu obojętnie kawał dobrej roboty no i cudnie Pani w tej fryzurze proszę mi wybaczyć jestem fryzjerem xd napomkne jeszcze ze to bardzo ważny temat kiedy ważne nam osoby świadomie bądź nie podcinaja nam skrzydła fajnie że zna Pani schematy myślenie i zignirowalas sceptycznie nastawienie męża pozdrawiam
Moja Kochana Nishka! Czekam na każdy Twój odcinek, jestem przeszczęśliwa że nie posluchalaś swojego męża i jesteś tutaj 🙏☺ Ja niestety mam z tym ogromny problem,nie potrafię się przełamać, jeśli ktoś krytykuje moje pomysły (zwłaszcza mąż, bądź inna bliska mi osoba) To wycofuje się, zamykam w sobie. Najgorzej jest walczyć ze sobą, to w moim przypadku zawsze przegrana walka. Ale po takich filmach jak ten Twój dostaje kopa i będę próbować znowu, dziękuję i czekam na kolejny odcinek Pozdrawiam!
pierwsze 30 sek i mysle " Oooo znowu te śmieszne wstawki Nishki wróciły! :D " Nishko co myślisz o filmie powiązany z językiem obcym? Mam na myśli to, że mówiąc w innym języku zachowujemy się trochę inaczej.. Może taki odcinek z kimś dwujęzycznym albo z kimś, kto językiem obcym na codzień się zajmuje? Jestem ciekawa Twojego komentarza w tym temacie. :) Pozdrowienia
Świetny pomysł :) zwłaszcza, że moja siostra cioteczna ma męża Austriaka i do dwójki synów mówią: Karina zawsze po polsku, Karl po niemiecku, a dzieci dodatkowo znają jeszcze włoski, bo mieszkają we Włoszech :) (i czasami dosłownie w ciągu jedenj minuty dzieci przeskakują z języka na język, w zalezności od tego, do kogo mówią. Co ciekawe, Karl, mimo że Karina zna doskonale niemiecki, nauczył się specjalnie dla niej polskiego i super mówi po polsku! Kiedyś nagram z nimi film, jak tylko przyjadą do Polski albo ja przyjadę do nich. Bo podobno mózgi osób dwujęzycznych funkcjonują inaczej :)
Super! Też jestem tego bardzo ciekawa! Szczególnie że widzę różnicę w sobie samej i moim.chlopie. inaczej zachowuje się w towarzystwie które mówi po.angielsku - zarówno ja i chłop jestesmy bardziej otwarci,mówimy głośniej, nabywamy pewnosci siebie 🤔 a w polskim towarzystwie jest roznie z tym bywa. Jakbym nie bała się mówić i pokazywać swoich opinii czy żartów w polskim towarzystwie, a w zagranicznym niezależnie czy jesteśmy w PL czy za granicą - jestem bardziej otwarta.
"..bierzemy tę niedoskonałą część rzeczywistości w nawias" bardzo spodobało mi się to sformułowanie. Bardzo lubię Ciebie słuchać. Fajnie, że jesteś :) Pozdrawiam.
Cudowny film! 💕 Masz tak niesamowity i aksamitny głos, a do tego mówisz o wszystkim w sposób tak ciekawy, że nie sposób tego nie słuchać! Widać, że dużo czasu spędzasz na przygotowanie się do wszystkich filmów.😊 Dziękuję, że poruszyłaś temat swojego męża odnośnie tego, iż był sceptycznie nastawiony do założenia kanału przez Ciebie. Wielu osobom partnerzy "podcinają skrzydła"(oczywiście nie mówię, że twój mąż to tyran, ale cieszę się, że ta kwestia została poruszona😄). Szkoda, że szkoły nie puszczają twoich filmików na lekcjach, bo są bardzo wartościowe.
Bardzo dobry odcinek! Zainspirowała mnie Pani do przeczytania tej książki "Pozytywność"! Odkąd pamiętam w moim domu panował wieczny niedosyt, jeśli chodziło o osiągnięcia każdego z członków rodziny. Zawsze było "piątka spoko, ale dlaczego nie szóstka?", "nawet się za to nie bież, bo sobie nie dasz rady", itp. Teraz mam 20 lat i zaczynam zauważać, że to wcale nie ja robiłam coś źle, tylko system doceniania pomieszał się z ocenianiem. Dzięki jeszcze raz! Dobra robota :)
Widzę, że sprawia Ci dużo radości robienie filmów! A mi oglądanie ich, nie przestawaj Nishka, uwielbiam to jak w zabawny sposób przekazujesz wartościową wiedzę!
Odcinek świetny, zresztą jak zawsze. Dużo informacji, ciekawa perspektywa zdarzeń no i charyzmatyczna Nishka. Doceniam i bardzo lubię! 😁 PS Jedyne zmartwienie to skończenie się odcinka i czekanie z niecierpliwością na kolejny 😏
Doceniając :-) sformułuję także ocenę, którą już dawno chciałam napisać. Ze wszystkich kanałów na polskim RU-vid na Nishka Movie jest zdecydowanie najlepsza muzyka w tle i jingle. Moim skromnym. A potem naprawdę długo, długo nic.
Widać, że sprawia to pani dużo radości i lubi pani nagrywać. Naprawdę miło się na to patrzy :D Docenianie z pewnością ma dużą moc. Mam wrażenie, że wiele męczących decyzji w moim życiu było w pewnym stopniu podyktowane tym, żeby w końcu się poczuć docenionym w domu, gdzie tak mocno postawiono na brak żadnych nacisków i wymagań względem ważnych decyzji, że niebezpiecznie graniczyło to z kompletną obojętnością.
Ja (w dorosłym życiu) moją rodzinę, niezainteresowaną obrazami, męczę o dokładne recenzje moich obrazków. I wkurzam się jak doceniają to co mi się średnio podoba, a nie doceniają tego nad czym dużo siedziałam :D Wiem, że nie o tym jest film. Moja babcia kiedyś mi powiedziała (byłam w pierwszej klasie podstawówki, dostałam 5- za pisanie ze słuchu, jedno słowo źle zapisałam) "ooooj, a dlaczego ten minus?" Ten sposób oceniania był przerąbany. (To tylko jeden przykład, najlepiej obrazujący to jaki był klimat w domu rodzinnym - ojciec był gorszy, jego ocena zależała wyłącznie od jego nastroju). Każdy błąd był wytykany, każdy sukces też - i jedno i drugie mnie strasznie stresowało. Dziękuję za teb film :)
Spadłaś mi z nieba tym materiałem, pracuje z ludźmi i często oceniam ich pracę, bo mnie o to proszą ;) Będę to robić jeszcze bardziej umiejętnie. DZIĘKUJĘ , że jesteś.
Dawid Kilon czasem oczywiście ktoś naprawdę chce szczerej oceny i wytknięcia niedoskonałości, by poprawić swoją pracę, jeżeli prosi o to, nie widzę przeciwskazań :)
@@NishkaMovie tak, ja zawsze szczerze doradzałem co można by jeszcze poprawić (zajęcia z rysunku). Nie zdarzyło mi się, żeby ktoś źle się czuł po takich zajęciach, ale profilaktycznie będę każdorazowo doradzać i jednocześnie wskazywać na dobre strony. Pozdrowienia :)))
Niestety całe życie byłam przez innych (szczególnie rodziców) oceniana, a nie doceniana. Najczęściej była to właśnie krytyka w stylu bo ty sobie nie dasz rady, a po co ci to... i wreszcie stwierdziłam, że mam tego dość. Od tamtej pory skupiam się tylko na sobie i na swoich sprawach i postępuję tak jak ja tego chcę
Nishka! Po obejrzeniu tego filmu czuje się fanatycznie! Dziękuje ci :) (a akurat o ocenianiu dziś rozmawiałem z koleżanka). I jeszcze współpraca! Cieszę się 👏🏻🙈❤️ wierny fan 😊
Ja bym powiedział że życzliwi niekoniecznie żyją dłużej ale na pewno lepiej Zjednują sobie ludzi i znacząco poprawiają atmosferę w swych środowiskach .
Okej, niby się zgadzam, ale mimo wszystko mam tabuny wątpliwości :> 1. Jak w takim razie naprowadzić na rozwój, wskazać błąd? Jasne, trója z matmy, gdy ktoś po prostu sobie z nią nie radzi, nie jest przyczyną krytyki, ale jeżeli dostaję tróję z matmy tylko dlatego, że mi się nie chciało, to chyba warto, żeby ktoś mi wskazał, że sobie szkodzę? Że moje lenistwo nie doprowadzi do niczego dobrego? 2. Przykład z chwaleniem lub brakiem pochwały za rysunek. No nie wiem, a jak ktoś się chce rozwinąć w tym zakresie? Ktoś lubi rysować, ale wyraźnie nie ma do tego predyspozycji - patrz: ja - i umiarkowany entuzjazm rodziców i dziadków uświadomił mi, że absolutnie nie jest to mój talent. Natomiast pochwały mojego głosu, śpiewu, sprawiły, że rozwijam się w tym kierunku i nie potrzebuję już tych pochwał, bo sama nabrałam pewności, że w tę stronę warto iść? 3. No i umówmy się - JESTEŚMY oceniani na każdym kroku, nawet jeśli nie przez rodziców, to później przez całą edukację, w pracy, zawsze ocenia się efekty naszej pracy. Jak ma sobie poradzić z ewentualną krytyką ktoś, kto nie spotkał się z nią wcześniej w domu, kto był wyłącznie doceniany za to, kim i jaki jest? Takie tam luźne przemyślenia, będę wdzięczna za jakieś odpowiedzi, bo póki co nie do końca zgadzam się ze wszystkim, co było powiedziane. I żeby była jasność - oczywiście, że jestem przeciw "dostałaś piątkę, a dlaczego nie szóstkę" i wiecznej krytyki ;)
Miło patrzeć, z jaką dociekliwością i ciekawością chcesz zgłębić temat :) Spróbuję odpowiedzieć :) 1. Oczywiście są obszary, w których chcemy być ocenieni. Gdybym chodziła na lekcje rysunku lub korepetycje z matematyki, chciałabym, żeby mój nauczyciel wskazał mi obszary, w których nie radzę sobie. Wydaje mi się, że kluczem może być to, że MY dajemy wyraźny przekaz: oceń mnie proszę, powiedz co o tym myślisz i jak mnie oceniasz. Gdy go brak, warto swoją ocenę przemilczeć. 2. Podobno talent to tylko mały % sukcesu plastycznego. Może gdyby Twoi rodzice i dziadkowie nie podcięli Ci skrzydeł, nauczyłabyś się, pod okiem świetnego nauczyciela, rysować? :> A tak zadział Efekt Golema? A może to, że rozwinęłaś śpiewanie było wynikiem tego, że z jakichś powodów chcieli, żebyś była śpiewaczką, wciąż więc Cię w tek kwestii dowartościowywali, dodając Ci skrzydeł i zadział Efekt Galatei i zostałaś śpiewaczką? 3.To prawda, żyjemy w systemie pełnym ocen. Osoba, która ma wysokie poczucie własnej wartości, czyli wie, że jest dobra, godna szacunku, wartościowa taka jaka jest, po prostu taka jaka jest, ma adekwatne poczucie samooceny, czyli wie, że ma swoje lepsze i gorsze strony (bo nie ma ideałów) i gdy usłyszy jakąś krytykę, np. od nauczyciela, nie załamuje się, ot po prostu przyjmuje to, że komuś się coś się w niej nie podoba. Natomiast osoba, która ma niskie poczucie własnej wartosci, tzw. fasadowe, czyli oparte na opinii zewnątrz, może się załamać każdą nawet najmniejszą krytyką. Mam nadzieję, że pomogłam :)
@@NishkaMovie dziękuję za odpowiedź - wciąż i wciąż mam wątpliwości... ;) No bo wydaje mi się, że tu chyba jest ważne rozróżnienie między oceną człowieka i oceną jego talentów. No bo chyba istnieje coś takiego jak talent? Niektórzy choćby się nie wiadomo ile lat uczyli śpiewu, to są w stanie co najwyżej nauczyć się tego śpiewu w stopniu, że tak powiem, zdatnym do słuchania ;p Bo słuch muzyczny leży, bo barwa głosu przeciętna, bo skali w głosie nie da się większej wypracować. Nie jestem tu fachowcem, mówię tylko z obserwacji. Natomiast jeśli chodzi o talent plastyczny - wiem z autopsji, że po prostu się nie da i już. No widzisz te kreski, widzisz, jak to powinno wyglądać, ale za nic nie jesteś w stanie odtworzyć. Zresztą, z biegiem lat okazało się, że idzie to w parze ze zdolnościami manualnymi w ogóle - gotowanie i pieczenie to jedyne, co jestem w stanie dobrego stworzyć :D Ale dobra, do rzeczy. Chodzi mi o to po prostu, że jako ludzie mamy różne talenty i nie da się być dobrym we wszystkim. Czy w takim razie brak nakierowania, oceny, nie jest takim tworzeniem bańki iluzji? Skoro sprawia Ci to przyjemność to wystarczy - ale w końcu spotkasz się z taką krytyką, że ciężko będzie się z niej dźwignąć. Czy nie lepiej, żeby rodzice na przykład nakierowali takiego dzieciaka na to właśnie, co mu wychodzi? Nie brutalnie - jesteś do niczego, koszmarnie rysujesz, ale w stronę: a może teraz pospiewamy? A może coś napisz? - bo pisanie wierszyków czy opowiadań dziecku świetnie wychodzi... I dzięki temu takie dziecko nie będzie żyło w iluzji, że świetnie mu idzie rysowanie, ale zostanie zachęcone do rozwoju tego talentu, który wykazuje? Czepiam się tych talentów, ale po prostu mi wyraźnie ta teoria do nich nie przystaje. Reszta okej - oceniać można zachowanie człowieka, a nie samego człowieka - tak ja rozumiem kwestie dotyczące najpierw kwestie wychowania, a później samorozwoju, może błędnie...? - a samego człowieka doceniać - tu pelna zgoda. Ale te talenty... ;) Pozdrawiam Cię serdecznie! :) (To pierwszy film Twój, z którym mam jakiś dylemat. Reszta jest w punkt, potwierdzasz bardzo często badaniami moje własne obserwacje. Jestem trochę samozwańcza pasjonatka psychologii i socjologii, bez żadnego wykształcenia i specjalistycznej wiedzy w temacie, ale obserwowanie sprawia mi frajdę i czasem nawet udaje mi się moim bliskim - i sobie - pomóc ;))
@@ksiazkowawrona7277 Podstawowym problemem w Twoim toku rozumowania jest przecenianie talentu (genetycznej predyspozycji do wykonywania danej czynności). W praktyce każdy startuje ze zbliżonego poziomu, talent to tylko kilka procent składowej sukcesu. Jeśli chcesz coś osiągnąć to jest to w Twoim zasięgu. Wystarczy wiedzieć jak do tego dojść, mieć dobre nastawienie, zainwestować dużo pracy i czasu. Jeżeli ktoś mówi, że nie jest w stanie się nauczyć to zwyczajnie nie wie jak to zrobić albo nie ma wystarczająco samozaparcia ;)
Ja bym powiedziała tak - krytykować należy za błędy. Faktyczne błędy. A rodzic powinien mieć najlepszy wgląd w to, czy coś wynika z trudności czy z niedbałości. Jeśli widzisz, że dzieciak robi wszystko, byle nie przysiąść do matmy mówisz mu: nie uczysz się, i przez to będziesz mieć gorszy wynik. Możesz nawet po zobaczeniu oceny powiedzieć "widzisz, trzy to nie jest zła ocena, ale ja wiem, że byłoby cię stać na jeszcze więcej następnym razem". Natomiast wcale nie pomoże krytyka z przekazem, że ty to byś mógł mieć piątkę, tylko się nie uczysz, leniu. Co do takich zainteresowań jak malowanie czy śpiew - jasne, nie każdy zostanie artystą, choćby nie wiem jak się starał. Ale jeżeli dziecku sprawia przyjemność malowanie czy śpiew, naprawdę nie należy go od tego odwodzić, tylko dlatego, że nie jest w tym wybitny. Każdy z nas potrzebuje tego, co sprawia nam przyjemność, i nie jest dobrze, jeżeli komunikat od osoby której najbardziej ufa - rodzica - zniechęca dziecko to czegoś takiego. To takie wpajanie że robienie czegoś dla siebie jest podrzędne do tego, co daje obiektywne efekty. Do czego mamy predyspozycje okaże się z czasem, dziecko potrzebuje przede wszystkim wiedzieć, że to dobrze, kiedy robi to, co je uszczęśliwia.
Niestety, zupełnie nie rozumiem twojego rozumowania. Dlaczego, jeśli dziecko zaczyna rysować i chce to robić, to rodzic ma je zniechęcać, bo nie podoba mu się efekt? Kierować w stronę śpiewu? Dlaczego rodzic ma decydować, co ma doskonalić jego dziecko, co mu sprawia przyjemność? Talent nie działa w ten sposób. Każdy z nas może się nauczyć rysować, gotować czy grać na instrumentach, a wszystko zależy od czasu poświęconego na doskonalenie czynności. To, że widzimy osoby, które są bardzo dobre w jednej rzeczy, a słabe w drugiej nie oznacza, że ktoś wykorzystał konkretny zasób talentu. Po prostu spędzał czas pracując nad jedną rzeczą, a nie nad drugą. Przykład rysunku- większość artystów potrzebuje LAT PRACY, lat spędzonych na ćwiczeniach, żeby obraz z głowy przelać na papier, a ludzie rezygnują po kilku próbach wykręcając się brakiem talentu. Ja rysować w sposób, który mnie zadowala (a i tak wiele przede mną) nauczyłam się dopiero po ok. 8 latach intensywnych ćwiczeń rysunku. Dopiero teraz patrząc na swoje rysunki sprzed kilku miesięcy nie mam ochoty ich podrzeć. To, że nie stawiasz dobrych kresek jest kwestią niewyrobionej ręki, a nie braku talentu. Są nawet ćwiczenia, które poprawiają kreatywność umysłu, chociaż wiele osób uważa kreatywność za coś z czym się rodzimy. Myślę, że ktoś jednak podcinał ci skrzydła, powtarzał, że się nie nadajesz. Myślę, że każdy z nas ma ogromny potencjał i powinien rozwijać to, co sprawia mu największą przyjemność, a nie to, w czym najszybciej będzie dobry. W pasji nie liczy się efekt, którym można się pochwalić, tylko właśnie doskonalenie, rozwój i przyjemność z tworzenia i to tego powinni uczyć rodzice, a nie oceniać i zniechęcać. Jeżeli sprawia ci przyjemność gotowanie- doskonal się w tym. Jeżeli wychodzi ci dobrze, ale nie jest twoją pasją, ale siedzisz w tym, bo rodzice stwierdzili, że dobrze ci wychodzi- jeszcze dziś zamów pizzę na wynos i zacznij rysować, śpiewać lub grać :)
Nishko, przyjemnie patrzeć na Ciebie, kiedy robisz to, co lubisz i kiedy opowiadasz o czymś z takim zaangażowaniem i pasją. Widać, że poświęciłaś dużo czasu na przygotowanie się to tego filmu. Która z przedstawionych informacji wydała Ci się najbardziej zaskakująca? Dobrze doceniłam? 😀 A teraz moja ocena: 🌟🌟🌟🌟🌟 😁👍
@@NishkaMovie I mnie również to zaskoczyło! Dotąd myślałam, że to tylko takie "kołczingowe mantry" bez konkretnego uzasadnienia, a teraz po obejrzeniu Twojego filmu, zamierzam wdrożyć taki sposób myślenia 🙂
Moim zdaniem to u każdego wygląda nieco inaczej. Krytyk może napędzić do działania albo wręcz przeciwne. Korzystanie z sposobu jaki podałaś w filmiku jest dobry. W moim przypadku wyglądało to tak iż będąc w podstawówce rysowałam, nie szło mi to za dobrze jednak mój tata uważał karzdą moją prace za idealną. Dzięki temu zintersowałam się sztuką i sama dotarłamam do błędów jakie popełniłam w pracach. Dzięk pozytywnej opinii teraz startuje do liceum plastycznego. Sama chwale prace swoich podopiecznych na zajęciach plastycznych( które prowadzę w ramach wolontariatu) wiem że to może "dodać skrzydeł" również staram się dać jakieś porady ale wiem że dzieci nie będzie interesować techniką wykonania rysunku. Często dostaje rysunki w prezencie od dzieci i zawsze chowam je do teczki by zabrać je do domu wiem że nie które nauczycielki po prostu wyrzucają takie podarunki a jak dziecko zobaczy taką prace w śmietniku może poczuć się nieocenione
Jak to bywa w dzisiejszych materiałach w Internecie - temat ugryziony tylko od jednej strony. Po pierwsze, a co jeżeli nasze dziecko jest leniem i dostaje same pały, bo nie chce się uczyć? Zamykamy oczy i czekamy na okazję, żeby go docenić? Podobnie, co jeżeli pracownik robi coś źle? Po drugie, faktycznie wzmocnienie pozytywne może zdziałać cuda. Ale jest cienka granica. Bo jeżeli będziemy mówić dziecku: "ale jesteś zdolny, w życiu na pewno będziesz wielkim malarzem", to na pewno nim nie zostanie. Nie ma tu samospełniającej się przepowiedni, tylko efekt rozleniwienia - "bo przecież jestem tak dobry, że nie muszę już nic robić". O ile dobrze pamiętam, świetnie mówił o tym jakiś polak na TED w temacie przeciętności. Po trzecie, tylko we wczesnym dzieciństwie możemy nie byc oceniani. Potem szkoła i praca. Szczególnie w tej drugiej nikt nas nie trzyma za nasze starania, tylko za wyniki. Wg mnie doceniając tylko starania możemy stworzyć człowieczka niezbyt dobrze dostosowanego do rzeczywistości. Taka dygresja jeszcze na koniec: obecnie zaczynamy żyć w świecie lajkow, gdzie można tylko lubić. Gdy się czegoś nie lubi lub ma się odmienne zdanie, zaraz dostajemy łatkę hejtera albo naszą wypowiedź staje się "mowa nienawiści". Czy to jest dobre?
Super wartościowy filmik! ❤️ Może zrobisz wideo, w którym przedstawisz książki z zakresu psychologii czy dot. wychowywania dzieci które polecasz ? Bardzo chętnie dowiedziałaby się po jakie pozycje warto sięgnąć :)
Oj, jaki dobry film. Czy poleciłabyś jakieś książki w tym temacie? Pozytywność już zapisałam na liście, ale może jest coś jeszcze, co warto przeczytać, aby zgłębić temat?
Kiedy pytam cię córki o różne rzeczy, ta bardzo często odpowiada "Nie wiem" Czy to jest jakiś zakamuflowany komunikat, czy ma problem z wyrażaniem tego co myśli lub czuje?
Ale przecież cały czas, przez całe życie jesteśmy oceniani na rozmaitych polach. Dlatego nie wydaje mi się, żeby unikanie ocenia dzieci wyszło im na dobre. Taki jest świat, trzeba się przyzwyczajać.
