Na to pytanie odpowie prezes Fundacji, Tomasz Michałowicz w rozmowie z Łukaszem Jakóbiakiem z kanału 20m2 Łukasza. Dowiedz się więcej na temat spektrum autyzmu. Bo autyzm wystarczy zrozumieć
Pamiętajmy, że u kobiet / dziewczynek symptomy wyglądają inaczej. I to właśnie u kobiet średnio diagnozujemy autyzm w wieku ~30 lat, gdy wśród chłopców ~8. Cechy autystyczne są poprzez stereotypy płciowe chwalone podczas wychowywania dziewczynek. Ponadto mózg żeński jest bardziej ukierunkowany na komunikację i dziewczynki świetnie radzą sobie z maskowaniem (obserwowaniem i naśladowaniem tego jak komunikują się inni). Jest to okupione bardzo dużym wysiłkiem i stresem, stąd większość kobiet bez diagnozy w życiu dorosłym kończy z depresją, występuje wysokie bezrobocie. Ciężko mówić nawet nie tyle o chorobie a nawet o zaburzeniu autystycznym, ponieważ osoby w spektrum porozumiewają się ze sobą (i ludźmi o podobnym typie osobowości) bardzo dobrze. Mamy problem porozumiewać się z osobami neurotypowymi. Nie zgadzam się z tym że "każdy z nas przejawia jakieś cechy autystyczne". Pstrykanie długopisem nie jest cechą autystyczną. To bardzo dehumanizujące, aby mówić o ludziach w spektrum z perspektywy zewnętrznego obserwatora (nie oskarżam pana Tomasza o to że celowo to zrobił, po prostu wyraził się może niejasno lub jego myśli odpłynęły w innym kierunku niż puenta). To, że autyści stimmują nie oznacza, że stimming jest autystyczny. Cechą autystyczną jest nieodparta potrzeba rozładowania wewnętrznego napięcia w konkretnych dla danej osoby sytuacjach i kontekstach, podobnie jak w OCD. Pstrykanie długopisem czy nadwrażliwość w stanie zmęczenia nie umiejscawia nikogo na spektrum, tak samo jak nie mówimy, że myjąc ręce mamy "trochę" nerwicę natręctw... Bardzo mnie irytuje takie mówienie, ponieważ postawienie sprawy w ten sposób spłaszcza nas autystyków do zespołu objawów i ludziom wydaje się, że rozumieją "bo oni też tak mają". Nie, nie mają, właśnie o to chodzi, że nie rozumieją przyczyn i całości. Potem ekstrapolują to "skoro ja mogę przestać pstrykać długopisem to ty też", bo nie wiedzą jaką to pełni funkcję dla umysłu autystyka. Terapia dla osób w spektrum moim zdaniem jest konieczna, byle nie w takim układzie "naprawiania żeby mogły funkcjonować w społeczeństwie". Większość ludzi tak naprawdę powinna przejść przez psychoterapię. Gdyby tak się stało, nie byłaby potrzebna specjalna terapia dla ludzi w spektrum, bo neurotypowi byliby świadomi tego że ludzie są różni, różnie się komunikują, różnie układają swoje życie, inaczej myślą, mają inne cele i wartości i w jaki sposób to szanować i rozwijać siebie, pomagając rozwijać się też przy nas innym. Niestety spotkałam się z przypadkami (niezdiagnozowanych) osób którym terapia namieszała w głowie i podkopała ich poczucie wartości, bo pewnych rzeczy nie da się przeskoczyć i nie są one naszą wadą, a neutralną cechą - dopiero zaakceptowanie diagnozy pozwala ruszyć dalej i wykorzystywać swoje cechy w sposób budujący, chronić swoje granice, znać swoje słabości. Myślę że to jest uniwersalne dla wszystkich, bo diagnoza autyzmu to dla neurotypowych po prostu PRAWDA O SOBIE SAMYM. Autyzm to tylko etykietka grupująca ułamek ludzi o podobnym "okablowaniu". Mi bardzo brakuje mówienia o autyzmie wśród dorosłych, ponieważ najwięcej w dyskusjach na ten temat jednak jest o dzieciach. Najczęściej to jest w kontekście "moje dziecko ma autyzm". A dorosłych osób w spektrum (zwłaszcza kobiet) jest CAŁE MNÓSTWO! Część z nich w ogóle boi się oficjalnej diagnozy, albo czuje że nie jest do niczego potrzebna. Część udaje dalej przed rodziną i znajomymi że nic się nie zmieniło (bo w zasadzie nic się nie zmieniło). Znam całą masę bardzo przykrych historii coming outów dorosłych kobiet. Wyśmiewanie, bagatelizowanie, zaprzeczanie, niedowierzanie, protekcjonalne wypytywanie się, odsuwanie albo podczas tłumaczenia na czym polega autyzm "no ja też tak mam" (nawiązanie do tego co napisałam wyżej). To co nas spotyka na co dzień i nikt w przestrzeni publicznej o tym nie mówi. Ci ludzie nas znają i często się przyzwyczaili do naszych zachowań, albo my udawałyśmy ale już nie chcemy tego robić rozumiejąc siebie i to jaki to ma na nas negatywny wpływ. Jak poinformować babcię, że od dzisiaj nie będziemy do nich dzwonić bo mamy fobię telefoniczną? Jak powiedzieć ojcu, że jego ocena wyglądu i komentarze powodują u nas meltdown kiedy nie potrafimy nawet budować bliskich reakcji z osobami neurotypowymi jak on (a jemu brak samoświadomości, wrażliwości i dojrzałości emocjonalnej do budowania ich z kimkolwiek)? Kiedy on nie wie czym w ogóle jest meltdown bo przez ostatnie 30 lat tylko "histeryzowałam", "wymyślałam", "byłam słaba psychicznie", "byłam dzikiem". Jak prowadzić swoje życie po swojemu, jak odmówić mamie uczestnictwa w świętach ponieważ widzi się że z jednej strony jest się dla niej całym światem bo nas kocha, ale nie rozumie że nawet nas nie zna i nigdy nie pojmie naszych motywacji ani uczuć obojętności wobec większości członków rodziny? Że jesteśmy osobnymi ludźmi "z innej planety" i nie uważamy swojej rodziny za swoją prawdziwą rodzinę co kompletnie nie mieści się w jej światopoglądzie? Już tyle razy słyszałam, żeby nie oceniać dzieci machających rękami, a o takich problemach nikt. nigdy. nie mówi.
Bardzo słusznie piszesz. Mnie osobiście ubodło stwierdzenie Pana Gościa, że "nadal 3/4 przypadków to mężczyźni". Nie żebym miała pretensje do tego Pana, bo wiem, że takie są statystyki. Ale mam pretensje do statystyk i ktyreriów diagnostycznych 🤨 Mogę się założyć, że jest mniej więcej tyle samo autystycznych kobiet, co mężczyzn, tylko mniej kobiet jest zdiagnozowanych.
+1, prawdopodobnie jest tyle samo autystycznych kobiet co mężczyzn tylko w przeszłości ich nie diagnozowano, zgadzam się że pstrykanie długopisem to nie jest autyzm, fajna uwaga dotycząca PRZYCZYN, fajnie że poruszyłeś/aś temat informowania rodziny o zdiagnozowaniu, często jest tak że wcale nie łączy się to z jakimikolwiek dostosowaniem się czy zrozumieniem z ich strony. Dodatkowo wkurwiłem się o to co w wywiadzie powiedziano o późnej diagnozie autyzmu - no nie, to nie jest 30 lat funkcjonowania. To jest 30 lat niezrozumienia siebie i innych, depresji i odrzucenia. Bo umówmy się, skończyć szkołę w Polsce nie jest trudno, nawet jak ktoś leciał na 2 i 3. Tylko że polska szkoła (przynajmniej dla mnie) jest akurat git pod względem autyzmu, bo jest powtarzalna, niewymagająca samodzielnego myślenia, nie wymaga się pracy w grupach, i tak na prawdę to wystarczy siedzieć cicho i jest zajebiście. Co potem? Kiedy nasze ograniczenia z nas wychodzą, a nie znamy ich przyczyn. Kiedy życie okazuje się być czymś zupełnie innym niż poprzednie generacje nam opowiadają. Kiedy w każdej sferze odczuwamy braki, czasami duże. Przyjaciele - brak lub niewielu, relacje damsko-męskie - krótkie i nieszczęśliwe, relacje z rodziną - jakieś, studia są zbyt przeciążające nasz umysł (tłum ludzi, bodźce, stres), robota mimo że łatwa to i tak za trudna.
Nie myślałem nawet że ktoś w życiu mnie tak może rozumieć. W dużym stopniu to co napisałaś o sytuacji w domu i swoich przeżyciach pokrywa się z tym co czuje. Pomiędzy różnymi przypadłościami mojego organizmu często bardzo przeszkadza mi to że zazwyczaj znam myśli ludzi wokół, ciężko to znieść.
Ojjj plastelina haha mam autyzm i za dzieciaka lepilem bardzo dużo i przynosiłem chore ptaki do mieszkania miałem nawet kruka no i to była przesada haha moja historia życia jest smutna ale jakoś sobie sam całe życie z tym radzę i nikt o tym nie wie. Ile ja błędów w życiu popełniłem przez to że nie miałem pomocy. Są inne czasy i dobrze że się o tym mówi, cieszy mnie to pozdrawiam
Jak przeczytałam tytuł to sobie pomyślałam "Jakby wszyscy mieli autyzm to mogłabym lepiej rozumieć się z innymi". Świetny filmik❤, szerzenie wiedzy o autyzmie jest ważne ❤😊
proszę się,,wkręcić,,w grupę mądrych rodziców ,którzy z Autyzmem żyją już z 20 lat.dowie się Pani jak i co Panią czeka po kolei w przyszłości,należy się do tego przygotować bo nic innego nie wymyślimy.A jest z czym walczyć ,proszę mi wierzyć.Możemy narobić wiele nieodwracalnych głupot.głupot
Ja mam 27 lat, nie potrafię normalnie na luzie rozmawiać z ludźmi, sztywno strasznie w gronie innych osób i tak zacząłem się zastanawiać dopiero w tym wieku czy nie mam autyzmu, czasami jak np czekam na windę w bloku to się dziwnie bujam z nudów, przez to że nie umiem normalnie rozmawiać z ludźmi bo ja czuję od nich niechęć do dłuższej rozmowy zemną i te dziwne spojrzenia na mnie, przez to wszystko nienawidzę otoczenia i wychodząc na miasto jestem tak do ludzi przez to wszystko bojowo nastawiony tak jak by to powiedzieć
Bardzo potrzebne informacje,dziękuję❤ Warto wiedzieć z czym zmagają się rodzice dzieci autystycznych i ze spektrum aspargera,muszą zmagać się z brakiem akceptacji ludzi..Bądźmy bardziej wyrozumiali😊
paraply u też mnie to zastanowiło 😆 ale najważniejsze, że wniosek końcowy prawidłowy : więcej akceptacji dla inności! Ludzie mają prawo się różnić między sobą niezależnie, czy są w spektrum autyzmu czy mają rodziny w spektrum czy też nie
O rany ! Przykład z pytaniem: „czy nie chciałbyś.. ” … z mojego życia 🤦♀️ .. w trakcie terapii chciałam pokazać mojemu terapeucie zdjęcie wiec wstałam i podeszłam do niego a on do mnie: czy nie chciałabym usiąść .. ja kompletnie zmieszana 🤯 a w głowie proces myślowy: .. No przecież stoję to znaczy ze nie chce siedzieć .. co nim jest nie tak (trochę ograniczony?! 😱, bo jak może takie pytanie zadać - przecież jasne jest ze teraz nie chce siedzieć ! 🤦♀️ .. Po jakimś czasie i po przeanalizowaniu sytuacji takie oto wnioski: Nie przyszło mi do głowy, ze czasami ludzie maja problem z patrzeniem na zdjęcia zwłok (takie zamierzałam pokazać) .. terapeuta najwyraźniej się przestraszył a ja nawet zauważyłam zmianę w nim tylko nie umiałam połączyć kropek .. 🥴 .. A pytanie „czy nie chciałabym usiąść” To poprostu zwrot grzecznościowy, który miał znaczyć mniej więcej tyle: usiądź, nie pokazuj mi tego .. nie chce na to patrzyć Taka oto humorystyczna historyjka .. 🙄🤓😇
Bardzo mnie to rozśmieszyło :D Miałam także mnóstwo tego typu sytuacji, chociaż uważam się za bardzo inteligentną osobę (a co!), że umiem sobie z takimi rzeczami w miarę radzić. Ale gdyby ktoś zobaczył nagranie z matrycy mojego umysłu w takich momentach to umarłby. To pytanie: "trochę ograniczony" :D :D to i tak eufemizm. U mnie w jednej sekundzie pojawia się odpowiedź bezpośrednia (tutaj byłoby: "nie, nie chciałabym"), zahamowanie by tego nie powiedzieć na głos, zrozumienie czemu ktoś mógłby tak powiedzieć (przyszło z czasem), zakwalifikowanie do odpowiedniej kategorii reakcji, często w przypadku innych pytań: to zależy (i ok 10 różnych scenariuszy odpowiedzi - w zależności od tego od czego te odpowiedzi zależą - testy zamknięte to katorga dla mnie), często także refleksja ogólna na temat społeczeństwa i próba znalezienia rozwiązania na dany problem: w ujęciu zmiany systemowej i mojej "lokalnej" na przyszłość... :D A potem mózg mi paruje kiedy kończę spotkanie i dziwię się, że czuję się tak wyczerpana, a inni mają energię by robić 10x więcej rzeczy w ciągu dnia. Na swojej psychoterapii, terapeuta dostrzegł i pojął problem nadmiernego rozmyślania, ale nie miałam wtedy diagnozy autyzmu, a i on się nie zająknął na ten temat; próbował mnie nauczyć podczas terapii ograniczenia myślenia. W rezultacie - nieistotne jakie było ćwiczenie - ja wracając do domu miałam nakręcony umysł jak nakręcany mechanizm napędowy w zabawkach. Zanim myśli na tematy poruszone na spotkaniu się "wymyśliły do końca" mijało nieraz i 3, 4 dni w ciągu których nie byłam w stanie myśleć o niczym innym. Jak widać, nie udało mu się mnie oduczyć, a ja zrezygnowałam z terapii właśnie z powodu przeciążenia myśleniem i miałam pierwszy raz w życiu dość roztrząsania! Myślę, że jego metoda miała działać na odwrót, ale tak czy siak zmieniła coś w tym temacie ;)
@@OCEAN_OF_FOXES Ciesze sie ze Cie to rozbawiło 😁👍 dobrze by było zeby wszyscy więcej się szczerze śmiali! Tez się uważam za inteligentna osobę, choć wiem ze nie koniecznie tak się prezentuje .. 🙄 No bo właśnie się okazuje, ze zużywam za dużo energii na analizowanie rzeczy które sa nie ważne, a czasem robie poprostu głupoty 🤦♀️ … świat jest taki skomplikowany 🤯 … często to co mnie się wydaje proste - nie jest i odwrotnie.
Dużo lepiej byłoby, gdyby ludzie komunikowali się "normalnie", czyli zamiast "czy możesz usiąść" mogliby wprost zakomunikować "nie pokazuj mi zdjęcia zwłok, to dla mnie..".
Dziękuję bardzo za poświęcony czas dla nas i cenne wskazowki.Mamy w rodzinie osobę autystyczna ale każda wypowiedź jest dla nas bezcenna❤️. Pozdrawiam cieplutko
Ja jestem osoba nieslyszaca od urodzenia z językiem migowym ale jak byłam dzieckiem to lekarze niektórzy źle odebrali wniosek że mam autyzm a jak dostałam skierowana do neuropsychiatryczny dziecięcy w Krosnicach koło Wrocławia to się okazało że jestem niesłyszącą a nie autyzm bo biegli lekarz psychiatra wołał mnie i mówił coś do mnie a ja nic nie słyszałam i nie rozumiałam wszystkiego i powtarzałem te same słówka (okazalo sie ze poprzedni lekarz źle diagnozowali) i była też psycholog z j.migowym i okazało się że dobrym wzrokowcem i kontakt niewerbalny że jestem niesłyszącą. A teraz już jestem dorosła i mówię normalnie i rehabilitowalam wadę mowę 13 lat chodzenia logopedy także noszę aparat słuchowych.
Zgadzam sie pracuje w wiezieniu poza polska i widze jak tu te asoekty sa brane pod uwage. W zakladach pracy panstwpwych bo rozpoznawaja rozne apekty psychologiczne. I w polsce aby wiele sie zmienilo ludzie tacy potrzebuja rozpoznania w miejscach pracy i to wiele szczegolnie ze starsze pokolenia nie byly badane. Do tego dochodzi ptsd, i inne zaburzenia. Gdzie ludzie nie zawsze sobie radza.
"Czy wiemy skąd się bierze autyzm?" - "dzieci się rodzą z autyzmem". Ale dlaczego się rodzą z autyzmem? I dlaczego jest coraz więcej osob autystycznych? Dlaczego to takie tabu by dociec "dlaczego"?
Przyczyna. Oto jedna z nich. Jest w necie dobry artykuł. Jestem tego dobrym przykładem. Wcześniacy urodzeniu przed lub w 7 miesięcy, kiedy to tworzą się neurony mają zaburzenia układu nerwowego w tym autyzm, Adhd itd. lub inne zaburzenia neurologiczne. Dlaczego? Bo nikt nie dba o ich istotę białą oraz otoczkę mielinową (wit. b12), która to otoczka odpowiada właśnie za prawidłową reakcję na bodźce zewnętrzne. Ratuje się wcześniaków bez zapewnienia im podstawowych środków odżywczych dla mózgu jakie miałyby od matki. Niestety nikt się nad tym nie pochyla, poza kilkoma artykułami. A szkoda. Zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym u dzieci przedwcześnie urodzonych to duży problem od czasów gdy zaczęto je uratować. Ale niewielu zastanawia się jak potem żyją. Nikt nie zastanawia się, że skrócony zostało ich rozwój naturalny, rozwój właśnie mózgu. Samo utrzymanie przy życiu nie powinno wystarczać.
Nauczyciele nie sa szkoleni uświadamiani o zaburzeniach dzieci , ze one sa i mogą byc w ich klasach ! Brak filmów świadomości powoduje ze nauczyciele bardziej starsi nie potrafią współpracować z takim dzieckiem , dostosować , przekazać mu powoli prosto i krótko materiał bez stresu ! tylko stresują ich i idą na przekór bo ich stary system nauczania musi byc wykonany i koniec ! Wywierają presję respekt na dziecku ! - ze tylko wtedy dziecko będzie ich słuchać ! Nie liczą sie z emocjami psychika dziecka co ono wtedy przezywa i w strachu sie uczy i blokuje ! To nauczyciele wspomagający uświadamiają wychowawców o sposobie zachowania , postępowania i metod różnych form wykonywania zadań dostosowane indywidualnie dla dziecka . To wychowawcy powinni sie cieszyć ze maja pomoc dla dziecka nauczyciela wspomagającego dać im wolna reke aby dziecko swobodnie z radością i chęcią skonczylo wszytkie klasy a nie strachem i płaczem ! nie każdy jest uzdolniony ze wszytkich przedmiotów , a jak pominie ktorys materiał lub zrobi zastępczy to włos z głowy nauczycielce nie spadnie . Brak empatii , brak wyrozumiałości ! serca . Sa przypadki dzieci które wyszły z autyzmu aspergera różnych zaburzeń tylko o nich nie chcą mówić . Zostali oczyszczeni z metali ciężkich rtęci aluminium itd które znajdowały sie w szczepionkach , inna dieta odrobaczanie ,odgrzybianie, z depresji , agresji suplementacje , zaczęli mówić , patrzeć , itd przez różne sposoby.
Od nauczyciela przedmiotu i nauczyciela wspomagającego szkoła (dyrekcja) wymaga czego innego. Od nauczyciela przedmiotu wymaga się przekazywania wiedzy i umiejętności z przedmiotu, realizowanie programu. W rezultacie jeśli w klasie I jest dziecko, które np. doskonale zna astronomię, to i tak ma powtarzać z nauczycielem planety układu słonecznego, zamiast przeprowadzić wykład i zainteresować klasę kosmosem. Marzeniem dzieci i światłych dorosłych jest uplastycznienie szkoły, troska o przyjaźń, serdeczność, życzliwość... Nie wiem, czy te marzenia podzielają władze oświatowe?
Nauczyciele wspomagający nie muszą w niczym uświadamiać nauczycieli przedmiotu i wychowawców. Każdy ma inny zakres obowiązków...i to faktycznie często nie współgra.
Jak zgadzam się z większością wypowiedzi, tak przy ostatnim akapicie straciłam nadzieję 🤦♀️ Kto takich pierdół ludziom do głowy wciska? A Zespół Downa też da się wyleczyć poprzez usuwanie metali ciężkich? 🤨
Z autyzmu nie można wyjść. Osoba niżej funkcjonująca może oczyścić się z syfu, by być wysokofunkcjonującą, ale nie zmieni się nagle w osobę neurotypową. Wiem to po moim nieszczepionym, będącym od urodzenia na keto dziecku, u którego też podejrzewam autyzm. Trucizny wszelkiego typu i niedożywienie będą źle wpływać na każdy typ układu nerwowego, tylko pewnie objawy będą nieco inne.
"Tajemniczy Świat Kolorów" W dalekiej krainie, gdzie słońce zawsze świeci, żyło małe zwierzątko o imieniu Luka. Luka był niezwykłym zwierzakiem, ponieważ widział świat inaczej niż inni. Dla niego kolory miały moc i magię. Codziennie Luka wychodził na spacer do pobliskiego lasu. Jego ulubionym zajęciem było zbieranie kolorowych kamieni, liści i kwiatów. Każdy kolor miał dla niego własne emocje. Zielony oznaczał spokój, niebieski to radość, a czerwony symbolizował miłość. Pewnego dnia, podczas spaceru, Luka spotkał małą motylkową. Motylkowa miała piękne skrzydła w odcieniach różu i fioletu. Była nieśmiała i bała się, że inni się z niej będą śmiać. Luka jednak zachwycił się jej pięknem i zaczęli razem spędzać czas. Razem wyruszyli na wyprawę przez magiczny las. Przechodzili przez pola pełne kwiatów w najróżniejszych kolorach. Luka opowiadał motylkowej o swoim specjalnym sposobie widzenia świata i jak każdy kolor miał dla niego osobiste znaczenie. Podczas ich podróży spotkali inne zwierzątka: zająca w brązowej sierści, żółtą żabkę i niebieskiego ptaszka. Luka uczył je, że kolory są jak język emocji. Wspólnie odkrywali, jak kolory mogą wyrażać to, czego nie da się powiedzieć słowami. Motylkowa przestała się bać, ponieważ Luka nauczył ją, że każdy kolor jest piękny i ważny. Razem z innymi zwierzątkami tworzyli prawdziwą krainę kolorów, gdzie każdy mógł być sobą i wyrażać swoje emocje. Kiedy Luka i motylkowa wrócili do swojego miejsca, stworzyli specjalny ogród pełen kolorowych kwiatów. Każdy kwiat miał inny kolor, który symbolizował inny rodzaj emocji. Ogród stał się miejscem, gdzie zwierzątka mogły przychodzić, by znaleźć spokój i radość. I tak Luka i jego przyjaciele pokazali, że każdy widzi świat inaczej i to, co nas wyróżnia, jest naszą największą siłą. Oto jak mały zwierzak o nietypowym sposobie widzenia świata zmienił krainę kolorów na lepsze, dowodząc, że różnorodność jest prawdziwym skarbem.
Duża liczba dzieci w Polsce jest uważana za upośledzone lub autystyczne mając w rzeczywistości kłopoty ze słuchem. Nikt ich nie diagnozuje, a otoczenie traktuje dużo gorzej powiększając ich kłopoty.
Już sama Etykieta Autyzmu to byłby Koniec szansy na zrozumienie i ...szlaban na relacje z innymi ludźmi. Bardzo niebezpieczna byłaby taka kategoryzacja i komunikowanie wprost tego innym
Ok program i dobrze przybliża zagadnienie autyzmu. Muszę jednak dodać, że osobiście znam dzieci, które cofnęły się w rozwoju po szczepieniu, w tym zaczęły przejawiać wyraźne zachowania ze spektrum autyzmu. Wybaczcie, ale nie pozwolę sobie wmówić, że to musi być wrodzone, choć pewnie wrodzone również się zdarza. Zresztą jakie "wszystkie badania"? Proszę Pana, są również badania (jest ich wiele) które zaprzeczają temu, co Pan mówi, prawda leży conajmniej pośrodku, proszę to sprawdzić. Jeśli chodzi o szczepienia, to nie jestem ani anty, ani pro, ale jako inteligentni ludzie unikamy generalizowania w tak delikatnej materii.
W pełni się zgadzam z Panią jestem matką kilkorga dzieci i zawsze bacznie obserwowałam swoje dzieci po szczepionkach .Śledzę wszystkie opinie innych ludzi których dzieci dotknol problem autyzmu Są matki które swoim uporem i potrafiły dotrzeć do wiedzy najnowszej i wyciągnęły swoje dzieci z autyzmu
Wkleję swój powyższy komentarz, ponieważ tutaj też pasuje. Żadna prawda nie leży "po środku" - prawda leży tam gdzie leży, a Pani powinna nauczyć się weryfikować źródła. W internecie można przeczytać WSZYSTKO. Dziękujemy za Pani doświadczenie i wnikliwe obserwacje syna są dla świata nauki nieocenionym wkładem. Napiszę zaraz do światowej bazy badań medycznych o usunięcie i sprostowanie wszystkich 65,5 tysiąca badań odnośnie przyczyn autyzmu (może chce pani podlinkować jakieś źródła o rtęci w szczepionkach?). Jako osoba z autyzmem również jestem wdzięczna za szerzenie tak prostej i skutecznej metody na uniknięcie autyzmu. Wystarczy się nie zaszczepić i umrzeć np. na ospę prawdziwą (jak wiadomo, wśród martwych dzieci nie diagnozuje się autyzmu). Takie odpowiedzialne zachowanie ze strony rodziców również pomoże uchronić inne dzieci przed diagnozą, ponieważ rozprzestrzenianie się 14 chorób które praktycznie wyeliminowaliśmy wprowadzając powszechne, obowiązkowe szczepienia zabiją całą rzeszę niemowląt. Będzie tak jak za dawnych czasów, wysoka śmiertelność, a nie jakieś głupoty, autyzmy. P.S. Polecam zacząć rzetelną edukację od przeczytania... encyklopedii. pl.wikipedia.org/wiki/Ruch_antyszczepionkowy Jest tam także fragment o Wakefieldzie o którym zapewne dowiaduje się pani z idiotycznych stron żerujących na ludzkich emocjach i prostackich sensacjach, zamiast opierania się na nudnej i trudnej nauce. Walka z dezinformacją w dobie powszechnego dostępu do internetu jest walką z wiatrakami. Cierpimy na tym wszyscy, a zwłaszcza osoby które są dotknięte bezpośrednio kwestiami które ta dezinformacja obejmuje (jak ja czy pani syn). Więc proszę z łaski swojej nie dokładać do tego cegiełki, bo niepisanie NIC gdy nie ma się wiedzy kosztuje zero złotych, odkręcenie informacji którą pani szerzy - miliardy i to nie tylko wyrażone w walucie, a także w ludzkim cierpieniu. Może zda sobie pani w końcu z tego sprawę. Następny krok edukacji proponuję postawić w obszarze błędów poznawczych i metody naukowej, może następnym razem przynajmniej przez sekundę zastanowi się pani nad złożonością tego jak działa ludzki umysł i powstrzyma przed wydawaniem wyroku który dotyczy czyjegoś dobrostanu, będąc świadomą że nie jest pani w stanie sama dojść do wniosków zgodnych z prawdą. A to co nasuwa "chłopski umysł" to pierwsze lepsze wytłumaczenie które jest pani w stanie pojąć i poczuć, że ma kontrolę nad czymkolwiek. Radzę pogodzić się z tym, że nie, bo rozwój nauki jest tak daleko posunięty że jedna osoba nie jest w stanie pojąc obecnie samodzielnie żadnej dziedziny, w przeciwieństwie do czasów sprzed 100 lat. Proszę się obudzić jutro w XXI wieku i żyć szczęśliwie.
@@wilhelminakulinska5890 czy mogę uzyskać kontakt do tej mamy, która wyleczyła dzieci z autyzmu? Pracuje w szkole dla dzieci ze spektrum, myślę, że ich rodzice byliby wdzięczni za tą wiedzę.
Choć chciałbym uzupełnić: wina nie jest szkoły, tylko systemu edukacji. Ludzie zwalają winę na szkołę, bo z nią maja kontakt, ale w dużej mierze zasady ustala kto inny. Też wielu rzeczy nauczyciel nie będzie w stanie zrobić w 30-osobowej klasie.
@@Petaurista13 Lepiej nie szukać winnych, a szukać rozwiązań. Oczywiście, represja w szkołach może być wycofywana systemowo. Wtedy i dzieci ze spektrum autyzmu uwydatniłyby swoje mocne strony i wychodziłyby z autyzmu jak " ślimak z pancerza "
Szkoda, że pan nie mówi o akceptacji i miłości . To zaburzenie emocji. Było,jest i będzie tylko gdzie świadomość społeczna. Trochę chaotycznie i stereotypowo. Nie oceniajmy, a to podstawa systemu szkolnego.
Ale pan się myli. Autyzm,to spektrum. Zespół aspergera nie jest autyzmem wysokofunkcjonujacym,a spektrum autyzmu,które nie jest tożsame z niepełnosprawnością intelektualną. Różnicą jest rozwój mowy,tzn. Można mieć autyzm dziecięcy I być w normie intelektualnej.
Powiem tak. Gdy robiłem testy IQ to jednego dnia miałem IQ 120, innego dnia mniej niż 70 (upośledzenie). Testy IQ w autyzmie wysokofunkcjonującym nie są miarodajne, bo raz funkcjonuje się dobrze, raz fatalnie i to bardzo wpływa na zdolności poznawcze.
Według ocen ,prześcigających się w wymyślaniu coraz to bardziej trudnych określeń przez psychiatrów i psychologów ,powiem że mają w tym temacie rację ,a my jesteśmy w mylnym błędzie. Autyzm jest tusz obo nas ,autyzm to MY ,a czy to jest Asperger czy inny diabeł ,to kto to wie . Często diagnozę wydają Psychiatrzy z Autyzmem.I tak w kółko w koło.To rodzice Autystycznych dzieci są postrzegani jako nie pełne stówy. Mój Syn ma 22 lat .ja to przerobiłem już.
Świetny wywiad!!! Czy to możliwe że u osoby 60letniej osoby wykryto Autyzm? Rozumiem ze jeśli już to wysokoreaktywny lub raczej zespołu Aspergera? Bo ta osoba byla aktywna zawodowo, ma rodzinę i dorosłe dzieci i nagle takie podejrzenia ?
A czy ktoś tu się śmieje? Sam się zastanawiam czy go nie mam , mam 27 lat i nie umiem normalnie z ludźmi rozmawiać to mój główny problem przez ten problem moim kolejnym jest nienawiść do otoczenia depresja
co tam w Nowym Yorku w Moskwie jest lepszy, taki autystyk, co nigdy nie był w kosmosie tylko przyśnił mu się raz i później wszystko że szczegółami, skrupulatnie na papierze odtworzył, tam mają geniuszy...😉
Czy dziecko rodzi się z autyzmem? Tego nie mogę potwierdzić ani zaprzeczyć ale 8 mieś. do 1.5 uwidacznia się często. Czemu wtedy? W tym zakresie bym szukał.
Szczepionki! -byłam świadkiem .,jak za każdym razem po szczepieniu następowało cofnięcie się w rozwoju u mojego wnuka. Z dziecka kontaktowego, radosnego zamieniał się stopniowo w mumię . Właśnie w wieku paru miesięcy.
Ostatnio podczas rozmowy ze znajomą odkryłyśmy, że "szkoła w chmurze", in. nauczanie domowe może pokonać "represyjność szkoły" i udostępnić wiedzę również tym, dla których w szkole jest za wolno lub za szybko. ...I wyjść dzieciom na dobre. Pozdrawiam i polecam.
Składnik autoimmunologiczny może być ważniejszy niz się dotychczas wydawało w chorobach i zespołach neuropsychiatrycznych takich jak padaczka, zespół Downa, autyzm czy schizofrenia. Istnieją liczne dowody na znaczną poprawę stanu pacjentów po zastosowaniu diety bez glutenu i mleka krowiego w tych stanach. Dieta AIP polega na dodatkowej rezygnacji z roślin psiankowatych oraz lektyn. Ciekawa przy tych zespołach jest dieta ketogeniczna, która nieraz prowadziła do ,,cudownych" wyzdrowien nawet po latach chorowania. Zespół Downa nie jest wyleczalny, jednak udało się niemal uzdrowić trzy ludzkie płody z tym zespołem prowadząc specjalna terapię w czasie ciazy uzyskując noworodki o typowych twarzach oraz całkiem niezłym rozwoju. Tekst nie jest porada medyczna i nie zachęca do rezygnacji z klasycznego leczenia.
”Wszystkie badania wskazują …” kłamstwo lub ignorancja. pracuje z dziećmi autystycznymi i wiem od rodziców że zmiany nastąpiły po szczepieniu … Zglebcie temat sami pzdr
A po jakiej szczepionce dokładnie? MMR? Dopiero urodzilo mi się dziecko A już mam stresa jak spojrzałem na plan szczepien w polsce na 2022 , to jakieś wariactwo , jak możesz to odpowiedź
Szczepienia źle wpływają na każdy typ układu nerwowego, tylko u osób artystycznych skutki będą się inaczej objawiać. Ja mam córkę 18 miesięcy, u której podejrzewam autyzm, a jest nieszczepiona niczym, nigdy nie miała w ustach pasty z fluorem, od urodzenia na diecie ketogenicznej, nie ma dostępu do ekranów. Autyzm to nie jest choroba, a sposób patrzenia na świat, który ma się w genach. Ja mam cechy autystyczne, widzę je u mojego taty i babci. I czy to coś złego, mieć inny sposób patrzenia na świat? Ok, problemem są trudności w załapaniu konwenansów, ale część zasad społecznych nie jest dobra i gdyby się gdzieś piśrodku spotkać byłoby ok.
Co to w ogóle za argument? Pracę ludzi ocenia się po owocach ich działania. Albo są kompetentni w danym kontekście, albo nie. Chce Pani powiedzieć, że nie wolno krytykować systemu edukacji, ponieważ nie pracuje się w szkole? Kto ma zatem ten system krytykować jak nie rodzice, których dzieci z niego korzystają (i za niego płacą!)? Pani nie ocenia kasjerki w sklepie, która źle naliczyła kwotę za zakupy, albo stolarza który zbudował stół który się rozpadł po 3 miesiącach? Taka jest prawda o ogóle kadry nauczycielskiej - nauczycielami zostają ludzie, którzy nie poradzili sobie w danej dziedzinie, a edukacja pedagogiczna leży i kwiczy. Dodajmy do tego nieprzepracowane problemy psychiczne (wciąż aspekt typowo psychologiczny jest bardzo dużym problemem, uczniowie są gnębieni przez nauczycieli), słabe zarobki i przepełnione klasy - mamy to co mamy. Dzieci pozbawione pasji, którym podcina się skrzydła na każdym kroku, uczące się informacji na pamięć bez żadnego kontekstu, tracące swój cenny czas, uczące się rzeczy które będą dla nich zupełnie nieprzydatne, metodą której nie da się przełożyć na nic innego, zachęcane do kombinowania żeby tylko im dać spokój. Jako osoba z ogromnym potencjałem, z ogromną miłością do nauki, IQ sporo powyżej przeciętnej, odczuwam do tej pory ogromny ból, żal i rozczarowanie swoją edukacją, nieudolnością nauczycieli i niewiedzą rodziców, co sprawiło że w dorosłym życiu musiałam zaczynać wszystko od nowa, gdy umysł już nie jest taki plastyczny, nie ma się tyle czasu bo trzeba się utrzymać, brakuje podstawowej wiedzy i umiejętności myślenia. Moje dzieci nigdy nie będą chodzić do szkoły publicznej, za bardzo je kocham i cenię ich umysły, wrażliwość, wewnętrzną mądrość, by to wszystko zmarnować. A jeśli pani sądzi że pani to nie dotyczy, to nie powinno w żaden sposób zaboleć. Jeśli tak - to może pora na chwilę refleksji jak to naprawić w zakresie na jaki pozwala system. Bo DA się zrobić cokolwiek - wiem doskonale z obserwacji.
@@OCEAN_OF_FOXES Proszę pomyśleć o "szkole w chmurze" dla dzieci. Takie "nauczanie domowe" daje wyjątkowo pozytywne rezultaty. Plus, odchodzą czynniki stresogenne takie jak sprawdziany i dyscyplinujące kartkówki. Dochodzi czas wolny na wybieganie się i szukanie swoich hobby/ pasji, wtedy gdy dzieci szkolne wracają ze szkoły z głową przeładowaną tym co muszą zrobić gdy wrócą. To absolutnie dla nich czas przygnębienia i apatii (droga do domu i popołudnie). Uciekają w gry na telefonach, tabletach a zadania domowe leżą. Znam mamę, która nie pracując i będąc w domu sama wzięła na siebie trud takiego nauczania dla trójki dzieci (szkoła podstawowa). Przygotowywała zadnia. Czuwała. Lekcje co dzień od 9.00-12/13.00. Fenomenalne wyniki. Chłopieć, z 3 w szkole (również za przeszkadzanie, niesforne zachowanie, bo w klasie nudy) skoczył na 4 i 5 na egzaminie końcowym z przedmiotu. Kiedy się decydowała, szkoła i panie nauczycielki wrzeszczały "jakie to głupie" i "proszę się wycofać". Znam chłopca i niespecjalnie się zmienił, ale zyskał czas dla siebie oraz czas na możliwość resetu umysłu i emocji po dziennej porcji "pracy nad podstawą programową i książkami". Jednoznacznie polecam.
