My Aspie Child | autism, asperger syndrome STORY TIME 

Moj maluch nazywa innych ludzi stworami, konwersacji nie potrafii prowadzic, ale za to w wieku 3,5 lat nauczył się czytać, liczyć do 1000 , znał budowę silnika i miał wiele innych dziwnych zainteresowań. Powiem szczerze że po tym co dzieje się ostatnio na świecie przestałam zastanawiać się czy moje dziecko jest inne, bo widzę że cały świat jest inny , opierający się na kłamstwie a dzieci z Aspargerem są poprostu sobą i tu wyciagam wniosek że są bardziej normalni niż większość społeczeństwa .Asy nie dają się tak łatwo manipulować , pozostają wierni sobie i swoim pasjom:-)

Też mam zespół Aspergera, i też mam na imię Adela 🤪. W moim przypadku to nie problem. Jestem człowiekiem. I jestem inna. Ale to według mnie nic złego. Każdy ma swoje dziwactwa.

Uwielbiam pracować z dziećmi ze spektrum. Są wyjątkowe! Lubię patrzeć jak się zmieniają, jak się uczą i dojrzewają. Dobrze prowadzone wyrastają na wspaniałych ludzi o ogromnej wrażliwości. Życzę samych sukcesów oraz mnóstwo miłości 🥰

Córka chodziła do klasy z chłopcem z autyzmem. Nawet się lubili. Tłumaczyliśmy jej, że może mieć swoje "fazy" i było w miarę OK. Chłopiec miał "fazę" na punkcie...pralek.Uwielbiał pralki automatyczne! Czytał, opowiadał o nich do znudzenia, ojciec nawet rozbebeszył razem z nim pralkę celem zaspokojenia ciekawości:-) Wiem, że dziś ten chłopiec jest bardzo wyszczekany, inteligentny i bardzo dobrze się uczy. A jeśli zainteresowanie pralkami mu nie przeszło to i o przyszłą pracę nie ma się co martwić. Mechanik sprzętów AGD jest potrzebny wcześniej czy później.

Wyjątkowe dzieci kształtują wrażliwość rodziców, wymuszają wzrastanie rodzica na wyższy szczebel rodzicielstwa i człowieczeństwa. U mojej córki zdiagnozowano zespół aspergera w wieku 12 lat, zawsze była wrażliwa i emocjonalna, ale dopiero ta diagnoza uczy mnie jak delikatnie należy traktować każdego człowieka, jak wyjątkowe i pełne możliwości jest dziecko. Szkoda, że nie wiedziałam tego wcześniej.

Ja jestem już w żałobie rok, rok od diagnozy ,czuje podobnie .trzymaj sie .

Kochana piszę i oglądam...Doskonale Cię rozumiem. Podchodzisz do sprawy DOSKONALE! Mając taką mamę, Twój syn będzie szczęśliwym człowiekiem

Ja też mam Zespół Aspergera😃 Nie żyje się z tym źle. Ja byłam gnębiona w szkole i 4 lata na indywidualnym w domu, a teraz od 2 lat chodzę na terapię i teraz od września w końcu poszłam do liceum... Ale lekarze mieli problem ze zdiagnozowaniem mnie... 2 lata temu otrzymałam diagnozę z fundacji Jaś i Małgosia, a objawy ZA miałam już w wieku 4 lat... Nadwrażliwość dźwiękowa, problemy z relacjami itd. Później przemoc w szkole bo byłam inna i nie miałam ojca

Witam, chciała bym się podzielić naszą historią... córka niedługo kończy 12 lat. Jest diagnozowana w kierunku aspergera. W szkole ma problemy z rówieśnikami, ze stworzeniem jakiejś relacji, woli siedzieć sama na przerwach. Niestety inne dzieci nie szanują jej prośby żeby odeszły. Od jakiegoś czasu jest wręcz gnębiona, zaczepiają się w nią. Niestety nie mieliśmy żadnego wsparcia w nauczycielach, wręcz przeciwnie też się na nią uwzięli.Tak samo rodzice dzieci z klasy. Zawsze kiedy szła powiedzieć wychowawcy, dyrektorce, pedagog, że dzieci się w nią zaczepiają to słyszała ciągle "nie przejmuj się innymi". Kiedy płakała na przerwie słyszała jak jedna nauczycielka do drugiej mówi "a ta znowu ryczy".Córka zaczęła bać się chodzić do szkoły. Zaczęliśmy sami ją diagnozować bez żadnych rad ze szkoły. Poradnia psychologiczno- pedagogiczna...zalecenie, więcej czasu na sprawdzianach, podchodzenie do niej na lekcji i pytanie czy wszystko rozumie, pytanie czy zdążyła przepisać z tablicy. Niestety nic z tego nie było respektowane. Dostawaliśmy wiadomości ze szkoły, że córka wszystkiego nie zapisuje do zeszytu, że na sprawdzianach nie odpowiada na wszystkie pytania albo w ogóle (za mało czasu i nie może się skupić kiedy słyszy szmery albo rozmowy innych dzieci). Od psychiatry dostała zalecenie zindywidualizowanej ścieżki kształcenia. Niestety szkoła stwierdziła, że nie da rady bo nie mają nauczycieli, nie dali nam żadnej alternatywy. Na początku lutego tego roku byliśmy z mężem w szkole na spotkaniu z wychowawcą i p.dyrektor (miała być też pedagog jednak musiała szybciej wyjść). Od samego wejścia do gabinetu zaczęliśmy być atakowani. Np. bo źle odpowiadam wychowawczyni na wiadomości, według niej powinnam dziecko wyzywać jeśli ona coś do mnie napisze, że córka coś źle zrobiła. Na nic zdały się tłumaczenia, że nie będę wyzywać dziecka, jedynie mogę wytłumaczyć, ale muszę być pewna, że rzeczywiście tak było. (córka twierdziła inaczej a wychowawca nie miała dowodów na nic). W gabinecie siedziała również wicedyrektor. Przy okazji stwierdziłam, że powiem jej żeby nie wmawiała córce, że ma depresje kiedy ta idzie jej powiedzieć, że dzieci się w nią zaczepiają. Doszło do wymiany zdań. Powiedziałam, że jeśli nic się nie zmieni, nadal córka będzie dręczona to będę musiała zgłosić to do kuratorium. Oczywiście wicedyrektor (bardzo roszczeniowa) stwierdziła, że coś się musi u nas w domu dziać nie tak, że córka jest jaka jest. Minęły dwa tygodnie od spotkania w szkole i mieliśmy wizytę kuratora. Szkoła zgłosiła nas do sądu o wgląd w sytuację rodzinną. W październiku mamy rozprawę o ograniczenie praw rodzicielskich. Nachodzi nas policja, opieka społeczna (robią wywiad o naszej rodzinie). Byli u nas, u sąsiadów. Jesteśmy cały czas w stresie, że sąd sobie coś ubzdura i rzeczywiście ograniczą nam prawa tylko dlatego, że córka jest "inna". Oczywiście jeździmy z nią do psychologa, ja chodzę osobno na wizyty już dwa lata żeby wiedzieć jak z nią postępować (dzięki temu też dowiedziałam się, że córka ma głębszy problem). Mamy jeszcze jedno dziecko, kiedy zobaczyliśmy z mężem pismo na rozprawę i cel "ograniczenie praw rodzicielskich do córki i synka" to grunt nam się osunął z pod nóg. Tyle pracy włożone przez nas żeby córka jakoś funkcjonowała. A teraz ktoś ma "rządzić" naszą rodziną...Mamy w głowie najczarniejszy scenariusz, ciężko nam spać z nerwów. Córka bardzo się wystraszyła. Mam nadzieję, że to nie odbije się jeszcze bardziej na jej psychice. Wynajęliśmy adwokata (koszty kosmiczne, ale musimy walczyć), ponieważ wiemy, że sami pewnie byśmy nie mięli szans ponieważ to "nie jest choroba". Taką też informacje usłyszeliśmy od dyrektor w szkole, że" inne dzieci naprawdę chorują a córka chce nami rządzić". Oczywiście jeden ze sąsiadów dolewa nam oliwy do ognia. Obgadując na mieście, że nasza córka jest chora (wyśmiewa się z tego), raz zawołał nam policje kiedy córka była głośniej twierdząc, że u nas w mieszkaniu jest awantura. Tak samo moja mama nie pomaga twierdząc, że chcemy z córki zrobić głupka chodząc z nią do psychiatry i psychologa, albo że nie potrafiliśmy jej wychować (to co Pani wspomniała o dziadkach na filmiku). Od września córka będzie w innej szkole. Mamy nadzieje, że tutaj nauczyciele będą wyrozumiali. Niestety przez poprzednią szkołę nabawiła się depresji. Jest w takim stanie, że psychiatra wystawiła nam zalecenie nauki w domu. Nadmienię jeszcze, że od marca kiedy dzieci miały naukę w domu córka bardziej się otworzyła, lepiej się czuje. Nie jestem osobą, która lubi się mścić jednak mam nadzieję, że karma kiedyś wróci i szkoła odpowie za krzywdę, którą wyrządzili naszej córce i za poniżenie naszej rodziny .Przepraszam za tak długi komentarz, ale musiałam się wygadać :( Pozdrawiam

Ja wprawdzie nie jestem rodzicem dziecka z ZA, ale nauczycielką wspomagającą. Wspaniałego dzieciaka. I proszę o więcej od Pani.. Spostrzeżeń, uwag, rad. Rodzice mają wyjątkową intuicję i czują swoje dzieci. Ja też to czuję , ale czasami się gubię. Pozdrawiam.

Wzruszyłam się..Nie jestem mamą dziecka ZA ale chce zdobyc wiedze w tym temacie.Świetny filmik .Ludzie oceniają z niewiedzy.Zawsze mówiłam ze przykładcidzie z gory.Dzieci sa wizytówka naszych zachowań.Zycze Pani wytrwałości i wszystkiego dobrego.

Dzięki za to że się otworzyłaś, ja przeżywam dokładnie to samo, mało tego nie mam wsparcia ze strony rodziny, trzymaj się❤

Super że dodałaś ten filmik. Pomoże wielu osobom, które zmagają się z tym problemem. Uwież mi twój syn wyrośnie na wspaniałego człowieka. Mój ma prawie 18 lat i jest dobrze. Było ciężko ale terapia, rozmowy i niestety leki sprawiły że funkcjonuje ok. Chodzi do normalnej szkoły. Dużo pracy przed wami ale się uda❤ Życzę dużo siły i cierpliwości. Pozdrawiam serdecznie

Dziękuję za ten film. ❤️

Jesteśmy rodzicami wyjątkowych dzieci

Zycze wszystkim dzieciom z Z A tak wspanialej Mamy jak Pani pozdrawiam

Witam!ja również nie jestem matką Asa❤.piękny zwrot.Przedszkolanki zwróciły uwagę znajomej na nietypowe zachowanie jej niespełna dwuletniego synka.Wcześnuej dla mnie samej też kilka rzeczy wydało się niepokojących.Proszę o następny filmik j proszę o radę jak można pomóc rodzicom.wielu z nas dorosłych nie chodzi do lekarza,bo boi się usłyszeć diagnozę.obawiam się,że tu też może to być odkładane w czasie.dziękuję za ten filmik i trzymam kciuki za was i Kosmę

Ciesz się takim życiem jakie masz z Kosmą - wspaniałym Kosmitą. Przewartościowanie swoich potrzeb dalo Ci szansę rozwoju, a teraz ja daję Twoje wywiady jako "przyklad" innym matkom dzieci ze szczegolnymi potrzebami.Przede wszystkim wytrwaj, bo jesteś na dobrej drodze. Pomagaj w ten sposob innym.Dziękuję.

Jestem pod wrażeniem dojrzałości wypowiedzi oraz cieszę się że mogłem dowiedziec się jak to jest bo nie ukrywam mając 17 lat zawsze gdy patrzalem na krzyczace dzieci w sklepach reagowalem tak samo jak te starsze babcie i nigdy nie bralem pod uwage tego, ze dziecko moze być chorę. Chyba najlepsze co moge napisac na koniec to "szacun".

Hyba jestem pierwszym facetem który to komentuje... 😀 Szczerze oglądałem płakałem jak bóbr pomogły mi te wyznania wcześniej myślałem o samobujstwie ale uratowałaś mi życie i podbudowałas psychicznie dzięki pozdro trzym się ja już się ztym pogodziłem

ściskam❤życzę Ci dużo wytrałości x

dzien dobry droga Adelo!! ciesze sie niesamowicie ze trafilam na Twoje swiadectwo!!Dziekuje ze dzielisz sie tym co przezywasz ,wiesz chyba mnie leczysz tymswiadectwem moze i siebie...tego nie wiem ale Twoje tak spokojne swiadctwo wicisnelo mi lzy....bo mowisz tez o mnie tak duzo bym Ci chciala napisac...bo chyba bys mnie zrozumiala!!!!!!!!!!!!!! jestem mama 2ki dzieci Yann i Christian starszy w marcu2021 biedzie mial 5lat a mlodszy roczek w listopadzie 2020.. Mowa bedzie o moim starszym synku Janie .Wybacz ze nie mam znakow PL bo nie mam na klawiaturze ...mieszkam we Francji. Yann urodzil sie z ciezkim niedotlenieniem ten dzien 30marzec 2ga 10 usunal mi sie grunt z pod nog .Nic nie wsazywalo na to co sie stalo do dzis nie umie mi nikt wytlumaczyc co to sie stalo monitoring nie wsazywal ze cos sie dzieje ciaza klasyczna i zdrowa porod 40tydzien i2 dni jedyny problem byl z rozwarciem ale wedlug protokolu szpitalnego wszystko klasycznie .dziecko rodzi sie z pentla pempowinki na ramieniu tez sie zdrza i bez wiekszych problemow u innych ...U nas reanimacja...dziecko nie oddychalo nie plakalo nie oddychalo....odrazu akcja kilka godzin pozniej dziecko transportuja do iinego szppitala...ja .....zostaje maz jedzie za karetka 60km dalej telefon sie rozrywa wszyscy sie niepokoja czemu nie odzywamy sie....a ja nie wiem co mam mowic bo nic nie rozumiem... tydzin potem wyrok ciezkie niedotlenienie mozg ucierpial dotkniente czesci mozgu odpowiadajace za motoryke...cala koncentracja na tym juz prawie 5lat.. w 15 miesiecy usiadl w 4 lata zaczal chodzic z trudem jest mu utrzymac rownowage ale uparcie cwiczy!!!dumna jest z niego osiagnal tak wiele!! nistety nie mowi.... jestem w trakcie zadawania sobie tez pytan czy on nie ma jakichs tez zaburzen autyzmu ..nie wszystko mi na to wskazuje ale sa niektore rzeczy...moje podejrzenia zakomunikowalam specjalistom w grudniu mam wizyte u neurologa i chce bardziej zwrocic na to uwage na kilka jego zachowan: nie sa to stale lecz czeste -bawienie sie pikla tylko -lub pokrecac jakas zabawke -godzinami patrzec na pralke ktora pierze i wydawanie odglosow i pewnych nie jasnych ruchow... -nie reagowanie czasem nie zawsze na moje zawalonie lub na prosbe poczekaj za chwike ... Podziel sie prosze swoimi spotrzerzeniami jak to odkrylas jakie byly piewsze symptomy?sprobuje Cie znalezc na Facebook napisze w prywatna wiadomosc jesli oczywiscie na to pozwolisz?!!jak nie zrozumiem to bo musisz miec sporo zajec!!dziekuje Ci jeszcze raz za Twoje swiadectwo!!Ucaluj mocno Twojego Wyjatkowego Skarba!!

Trafiasz w serce popłakałam się 😭

Matka, uszy do góry! Autyści to świetni ludzie. Czasem trochę upierdliwi, ale to jedna z nielicznych wad ;). Nie patrz przez pryzmat tego, co złe. Koncentruj się na zaletach swojego synka. Z pewnością ma ich wiele. Buduj i nie pozbawiaj się marzeń i wyobrażeń. Wręcz przeciwnie, wyobrażaj sobie, co można rozwinąć, jaki może być spektakularny efekt ostateczny. Masz małego geniusza w domu! (Y)!

Chodzę do klasy z chłopakiem z zespołem Aspergera. Bardzo go lubię, jestem pod wrażeniem jego wiedzy z fizyki, ale niestety on nie zwraca uwagi na moje starania by go zrozumieć, zaprzyjaźnić się. Mam nadzieję, że mimo tego będzie miał dobre życie

Doskonale Cię rozumiem.

Jestem cały czas w stadium żałoby... Przeżywam to już od 3 lat. Raz lepiej raz gorzej... Myślę że Wiki sprawił że ja sama jestem lepszym człowiekiem. Kocham go najbardziej na świecie. Ściskam Cie mocno i życzę dużo wytrwałości.

Dziękuję😘💕

nigdy nie dowiedziałabys się o tym wszystkim gdybys nie miala takiego syna , to wyjatkowe życie , nigdy nie poczułabyś takiej milości -tak jak twój syn nie patrzy na boki ty tez nie patrz , rób swoje i ciesz się tym ,że jesteście wyjątkowi :) to wspaniale uwolnić sie od planowania , płynąć z biegiem rzeki ...

ogladnelam tylko ten filmik bede ogladac narazie inne napewno pomozesz mi przez te filmy cos zrozumiec!!

Pozwole sobie udostepnic. Swietnie powiedziane. ❤️

Ja wlasnie dostałam potwierdzenie że mój syn ma objawy spektrum autyzmu. Teraz czeka go diagnostyka. Wiedziałam od dawna, mimo że inni ludzie mówili mi że przesadzam , że on ma czas i pewnie z niektórych zachowań wyrośnie. Jestem właśnie w żałobie..

Trzymaj się Deli :). Jesteś silną Mamą a będziesz jeszcze silniejsza. Każde potknięcie cię wzmocni a każdy sukces ucieszy. Kosmo będzie świetny w jakiejś dziedzinie i wspólnie na pewno wypracujecie dla niego przyszłość. Trzymam za was mega kciuki. Pamiętaj jak ważna jesteś TY. Jeśli ty będziesz się dobrze czuć i będziesz silna to będziesz mogła dać więcej. Pamiętaj dbaj o siebie żebyś mogła dać wszystko swojemu synowi. Pozdrawiam.

Jestem mamą wysokofunkcjonującego 5 latka... Przeżywam tą żałobę o której mówisz... Nasze dzieci są wyjątkowe! I chociaż jest nam ciężko, chociaż są kryzysy, regresy zachowania to dajemy z siebie wszystko

Niech się Pani tak bardzo nie martwi.Jak ja chodziłem do szkoły to jeszcze nie wymyślono Asberga , tęgo się nie leczy jak chodziłem do szkoły to klęczałem przy tablicy cały czas do ławki szedłem tylko pisać.Doroslem byłem w wojsku dałem radę , pracuję i do emerytury pozostało tylko 1000 dni . Mam dwie sprężarki , generator prądu.trzy spawarki.Ta na imprezie głośnej muzyki nie wytrzymuję ,staram się tam być jak najkrócej.Pozdrawiam was serdecznie , trzymajcie się ciepło 👍👍👍

Kobieto, ja Cię rozumiem... Mam dokładnie to samo, przeżywam żałobę i robię wszystko by pomóc, terapię itd. Pięknie to wszystko powiedziałaś. Różnimy się tym, że my w Rzeszowie jesteśmy sami jedni dziadkowie 350 km drudzy 200 i od 3,5 roku nigdy Oluś nie był poza domem... Ciągle i wszędzie z nim... I czasami mam dość życia.... Ale...

Czytam komentarze jak dużo jest takich dzieci 😪wszystkim mamom życzę siły której ja sama potrzebuje chętnie poznałabym jakieś mamy dzieci utystycznych. Ja siłę odnajduje w modlitwie modląc się za swojego synka będę się modlić rownież za wasze dzieci bo tylko rodzic dziecka z ZA zrozumie rodzica z takim problemem. Jest mi naprawdę ciężko tym bardziej że jestem z tym sama. Przesyłam mocne usciski 💖💖💖

Jako matka dorosłego już ( prawie dwudziestoletniego) aspergerowca mam tylko jedną radę dla rodziców takich dzieci. O nic nie prosić. ŻĄDAĆ. Żądać diagnozy. Żądać pedagoga wspierającego ( przysługuje w każdej szkole. Nie tylko w integracyjnej). Żądać opieki pedagoga i psychologa szkolnego. Żądać respektowania zaleceń orzeczenia przez każdego nauczyciela. Nigdy, ale to nigdy nie stawiać się w roli petenta. Naszym dzieciom ta pomoc należy się jak psu buda. I najważniejsze... zawsze ale to bezwzględnie zawsze być po stronie swojego dziecka. To jedyna osoba, którą w trudnych sytuacjach się liczy.

Jesteś wspaniałą, mądrą kobietą, pozdrawiam

Jestem babcia takiego kochanego dziecka.

Dziekuje za ten film. Bardzo mnie poruszyl

Dziś też zostałam oceniona mój syn też bardzo zabolało właśnie na placu zabaw

Moim marzeniem jest aby Synek był samodzielny.

Witam ja już jedna żałobę przeszłam z córką no i teraz syna mam z Autyzm fakt dopiero jak miał 6 lat się dowiedziałam, no ale mam nadzieję że będzie dobrze. Chętnie zajrze na twój RU-vid 😊

Bardzo duże dzięki. Czy nagrałaś filmik w którym mowisz o swoich spostrzezeniach, kiedy zauważyłaś że coś jest nie tak albo inaczej ? Wskaż ten filmik lub nKrec jeśli możesz? Pozdrawusm

Mój brat ma autyzm, kończy w tym roku 20 lat i zupełnie nie mówi. Mama ma już sześćdziesiątkę, więc za jakiś czas opieka nad nim spadnie całkowicie na mnie. To może pokrzyżować życiowe plany, ale cóż zrobić? Trzeba się z tym po prostu pogodzić.

Hej Kochana :* przypadkiem wpadłam bo toczymy batalie o terapię SI mojej niespełna 3 letniej córki. Jestem nauczycielką i pracowałam w szkole integracyjnej. Kocham te wszystkie misiaki ❤ one są niesamowite. Nauczyły mnie pokory i wrażliwości na życie. Przytulam Cię mentalnie. Jesteśmy kobietami a w nas siła❤ ja dostrzegam symptomy Asa w córci i jakby nie było będę kochać tą moją wyjątkową istotke najbardziej na świecie ❤

bardzo madry i pouczajacy film. Sama mam corke z autyzmem i doskonale Cie rozumie i wiem co to znaczy i jak bywa ciezko. pozdrawiam serdecznie

Trzymaj się. Z tego co słyszę jak o tym opowiadasz - dobrze sobie radzisz i syn ma w Tobie wielkie wsparcie! Razem dacie radę!!!

Cześć Adela.W stu procentach Cię rozumiem.Mój 4 letni syn ma ZA.Pominę moje uczucia bo w sposób idealny o nich powiedziałaś.Mimo tego,że jestem facetem twardym wiem,że każdy PRAWDZIWY facet powinien zapłakać.Było mi cholerne ciężko z tym że mały ma ZA.Bardzo dziękuję Ci za te słowa o swoim dziecku,dziękuję,że udowadniasz mi moje myślenie o tym ,że mój syn jest moim super bohaterem.Może nasze dzieciaki z ZA były nam potrzebne żebyśmy my przetarli oczy.Sam zastanawiam się nad vlogiem...nagrywam filmy,montuje,bawię się tym...mam pasję nie tylko taką ale wiele innych i widzę przyszłość ...nie to co jest teraz.Przykro trochę się ogląda silną matkę która po tonie głosu (a to słychać) się załamuję.Podnieś głowę wyżej.Ja zostałem wyproszony ze sklepu przez panią ekspediętkę bo mały był za głośno-skońzyło się tym ,że pani dostała upomnienie od szefa bo nie zostawiłem tego bez echa.Dużo siły dla Was...dla Kosmy...dla Ciebie.Pamiętaj....zawszę jest jutro.

Rozumiem, naprawdę rozumiem Panią. Jestem mamą 11- latka ze zdiagnozowanym ZA , dopiero w tamtym roku. To co już przeszliśmy, bardzo trudno o tym się mówi. Ile razy byliśmy bagatelizowani, odpychani i zwyczajnie olewani. Jeszcze można tłumaczyć jeśli ludzie tego nie znają, ale ja spotkałam takich specjalistów. Pozdrawiam gorąco i życzę siły i cierpliwości 💚 Dziękuję serdecznie za ten filmik, udostępniam👍

Dobrze jest posłuchać. Mój syn fascynuję się matematyka ma 4 lata już liczy do 100 po polsku i angielsku dodaje odejmuje o uczy się mnożyć lubi to po prostu odkąd wiem że ma autyzm poczułem jeszcze większą więź i pokochałem go jeszcze bardziej niż dotychczas

Rozumiem co pani czuje ja urodziłam córkę w zamartficy lekarze niedawali jej szans Milka wbrew lekarzom żyje czekała nas jednak wojna o zdiagnozowanie bardzo często czułam się winna dziś nam się udało wpełni ją zdiagnozować upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim i autyzm w tym zespół aspargera jednak ludzie porównują nas do rodzin z zdrowymi dziećmi

Witam, miło, że dzieli się Pani swoją historią. Nasza historia jest zawiła... Kilka lat walki w przedszkolu bo oczywiście nikt nic nie widział i ja wymyślam. Były mąż mnie atakował, że wymyślam dziecku choroby. Przyszedł czas 1 klasy...i się zaczęło... Nagle zaczęły być większe problemy i atak szkoły na mnie. Mnie już nie przeraża Asperger z ADHD który zdiagnzoowalismy właśnie dopiero pod koniec 1 klasy. Nie na nfz tylko prywatnie bo byśmy czekali 3 lata. Moje dziecko dla mnie jest ważniejsze niż pieniądze dlatego ruszyłam szybko, żeby mu pomóc. Pod koniec kwietnia mamy dostać diagnozę do ręki. Mój syn ma fazę na piłkarzy i piłkę nożną, na samochody. Często opowiada o silnikach😅 Także przy okazji ja się edukuje. Zanim była diagnoza przechodziliśmy w domu piekło właśnie histerii i agresji wobec mnie bo mieszkam z synem sama. Trzy lata walki i konsekwencji udało nam się wypracować to, że syn wychodzi do pokoju i tam szaleje z poduszkami itd. Tak kocham te dobre rady... Najgorsza dla mnie jest walka ze szkołą. Oskarżenia wszystkie padają na mnie zamiast dać pomoc bo Pani sobie z nim nie radzi w szkole. Ja mam wsparcie moich rodziców. Zrozumieli wszystko i akceptują, wspierają.

Hej, ciekawi mnie jak mialaby sie zmienic diagnoza skoro pod kryterium jest brany wiek rozpoczecia mowy?

Nie tylko Ty kobieto jest nas więcej w tej sytuacji. Takie jest życie i ż tym trzeba się pogodzić cieszmy się tym co mamy🤗😎🤣

Czy będzie nowy filmik? Bardzo mi pomógł ten materiał. Mam syna z ZA, szukam wsparcia.

❤

✏ w autyzmie wg mej ulubionej teori- (czy to taki autyzm stały zdiagnozowany- czy takie stany ze ktos czuje ze mu mozg nie działa czy cos jest nie tak- tak ma kazdy) 📍- czujesz ze cos z twym mozgiem i niefizycznym rozumem 📍 interpretacja tego odczucia byla do tej pory praktycznie zawsze błędna 📍 bo rozum jest u autystyków i u ludzi innych niz autysci tez jest taka tendencja 📍 po prostu jest przepalony od stresu i pracy ktorej doswiadcza negatywnie zamiast miło 📍 a od tego stresu itd jest mniej odporny na negatywne- za malo dobre przekonania ktore nas dreczą przez co stresuje sie coraz bardziej 📍 i mysli mózg i my ze jestesmy jacys nie za madrzy- ze odwalamy jakąś maniane powinnismy sie wstydzic 📍 a wtedy robimy tak na prawde za doskonale i nie czujemy tego tylko

Bardzo mądrze mówisz wręcz dla takich dzieci trzeba być wyrozumiałym nie mamy wpływu jakie dziecko się urodzi z żadnych chorób/innosci nie można się wysmiewac i trzeba tego uczyć wszędzie do okoła mój syn ma podejrzenie teraz autyzmu ma 3.5 roku i nie skacze dalej na trampolinie ale z innych rzeczy się cieszę i jestem dumna że jestem jego mama czasem jest ciężko i mam dość ale nie zamieniła bym go na żadne innego dziecko nawet zdrowe bo kocham go za to jaki jest i Bóg wiedział komu dać takie dziecko bo kocham go bez względu na cokolwiek ❤️ nie zawsze chce się przytulać powtarzam mu dzień w dzień że go kocham najbardziej na świecie i jak trza będzie będę opiekować się nim aż do moich ostatnich dni a osoby które lubią oceniać niech wsadza swoje 5 groszy do kieszeni bo mi żal takich osób ostatnio ktoś nazwał moje dziecko "specjalna troska" a ja odpowiedziałam że wybacz ale sam jesteś specjalna troska bo nikt dojrzaly tak nie mówi mój syn ma poprostu problemy każdy ma swoje jakieś problemy :) i zszokuje wszystkich ale rozmawiałam z kobietą od mówienia tutaj w uk (z polka) bo mój syn nie rozmawia jeszcze jedynie pojedyncze słowa i nie wszystkie i ta kobieta powiedziała mi że każdy człowiek ma w minimalnym stopniu autyzm ale taki który mieści się w tak zwanej normie dzieci zdiagnozowane autystycznie mają ja ponad norma dlatego mają autyzm ogólnie nie dam nikomu obrażać mojego dziecka bez względu czy miał by zespół downa czy inne schorzenie kocha się ludzi za to jakimi są a nie jakimi byśmy chcieli aby byli nikt nie jest idealny oczywiście nie mówię że nie trzeba pracować z takimi dzieci bo trzeba dla jasnosci Fakt autyzm nie jest chorobą ale dam zwykły przykład są choroby które się nie da wyleczyć chociaż by celiakie i co ktoś jest gorszy bo ja ma i nigdy się nie wyleczy nie ma na nią lekarstwa jedynie ścisła dieta 🤔 to odrazu wysmiewac się bo jest "inny"? Ludzie dojrzali inaczej się zachowoja bo sam dowód że posiadamy nie świadczy o naszej dorosłości ale po zachowaniu można wnioskować pozdrawiam cieplutko wszystkich rodziców którzy mają "chore" dzieci a mimo to kochają ich takimi jakimi są ❤️❤️

no to tak... pisze to z płaczem mam 13 lat i tak mam zespół aspargera więc może zacznijmy od tego moja przygoda zaczyna z aspargerem w 2016 przepisałem sie do nowej szkoly ze względu za niski poziom nauczania ze strony poprzednej szkoły teraz musimy sie cofnac az kilka lat wstecz w wieku 6 lat opanowałem cały globus i wiedze na temat całego świata od tamtej pory znam każdą powierzchnie populacje pkb pkb na osobe każdego podkreślam każdego państwa na świecie to było nie do pomyślenia żebym taką wiedze osiągnąć w takim momencie życia BA większość mojego otoczenia nie zna na temat państw 1/10 tego co ja w wieku 6 lat również w tym wieku opanowałem bardzo dobrze matematyke odejmowanie i dodawanie w zakresie 1 miliona! Cała rodzina mówiła żebym szedł do 6 klasy bo miałem taką wiedze nawet nie którzy mówili że powiniem iść do 3 gimnazjum (nie było 8 klas) nie ważne w 0 nie było problemów czasami małe zaczepki ze strony rówieśników! Klasy 1-3 podsumuje w kilku słowach znalazłem wielu kolegów w tym najlepszego przyjaciela i tak on miał autyzm miał w 1 klasie z panią od angielskiego ale mu pomogłem gdy miał problemy tak to sie nic nie działo .... Dobrze, niestety w 4 klasie zmiana szkoły i na początku było okej potem po jakiś 2 tygodniach zachorowałem , potem były zdalne i nic zbytni sie nie działo do końca roku były więc łacznie w klasie może byłem z klasa max 3 tygodnie jedyne co sie działo przez cały okres 4 klasy to że z dzieciństwa nabrałem dużo wiedzy na temat historii polski i 2 wojny światowej ponieważ dużo dowiedziałem się od dziadka i po prostu znowu popisałem sie więdza na historii i tyle z 4 klasy. Schodki zaczynają się w 5 klasie przez pierwsze kilka tygodni było git jednak agresja ze strony silniejszej koleżanki mnie przerosła... agresja ze strony 2 koleżanek mnie przerosła noi potem jedna jedna kolezanka zaoferowała mi pomoc w tamtym okresie z tego co pamiętam miałem zajawke na firme apple po prostu interesowałem się nią i znalezliśmy wspólne zainteresowanie i na przerwach z koleżanką rozmawialiśmy na różne tematy życiowe itp próbowała mnie odciągnąć od silniejszych koleżanek w tamtym okresie w obec reszty klasy... Po jakimś czasie wszystkie dziewczyny w klasie się jednoczą i tworzą jedną wielką grupe w klasie I niestety koleżanka w tamtym moja najbliższa osoba z poza rodziny przechodzi na strone agresywnych koleżanek ze względu na powyżej opisaną sytuacje noi zostałem sam... Na początku nie było zle miałem kilku znajomych Następnie jakoś w połowie listopada nastąpiły agresywne zachowanie ze strony chłopaków... Powoli stawałem się kozłem ofiarnym i nic na to nie mogłem poradzić nie bede stawał 20 vs 1 co nie? Próbowałem sie poradzić nauczycielki od Polskiego a ta zaczyna robić na mnie tz. Najazdy na mnie typu darcie się zganianie wszystko na mnie itd. potem znowu zdalne na jakieś kilka tygodni I jakoś na początku 2022 mieliśmy wystawiane oceny i przypadł dzień wystawiania ocen i pani od polskiego (nasza wychowawczyni) każdemu postawiła oceny 4-6 a mi jako jedynemu postawiła 2 płakałem cały dzień A rzecz której najbardziej nie mogłem zrozumieć to że moja koleżanka powiedziała że jak najbardziej zasługuje na taką ocene a nie inną Noi stwierdziłem że już nigdy nie zaufam koleżance (co było słuszne) Oskarżanie mnie o rzeczy których nie robiłem było codziennością Koniec semetru zaczyna się wojna na ukrainie wszyscy panikują a ja spokojny i cichy jak makiem zasiał W marcu normalnie było wszystko po staremu wracałem często poobijany do domu i pewnego dnia wieczorem na początku kwietnia zdałem se sprawe! Nie przejmuj się szkołą bądz pewny siebie , coś mi powiedziało! W ogromnym stopniu ograniczyłem stres (był ale tyci tyci!) Od kwietnia zacząłem jezdzić na rowerze co mnie odstresowywało potem przyjechał do mnie brat cioteczny zainstalował mi gre Minecraft co było totalnym game changerem! Całkowicie wyelimnowałem na tamten moment stres do tej pory przekonany do gier komputerowych ale teraz patrze na to inaczej do tego bardzo się zacząłem pasjonować 2 wojną światową (oglądałem filmy i czytałem dużo książek robie to dziś!) po powrocie do szkoły po przerwie wielkanocnej koleżanka poprostu zaczeła przesadzać z oskarżaniem o nie stworzone rzeczy już mnie doprawadzało do szału mojego i miałem dosyć jednak w szkole myślałem o kilku rzeczach (moje myśli tymczasem gdy pani od polskiego gadała Rowerek - Majkrafcik - 2 wojna światowa i tak w kółko) I jakbym w tamtym momencie nie przestał sie przejmować szkoła i nie znalazł swoich pasji prawdopodnie wylądowałbym w szpitalu psychiatrycznym na bieżąco wspierała mnie mama jakoś w połowie maja pani zrobiła za mocną afere i ja wtedy powiedziałem cała szkoła bała sie pani od polskiego drżali na jej lekcji a ja osoba która była mało wpływową powiedziała tak hałas na lekcji jest on mnie że ja to tamto ze strony i uczniów i pani podnosze ręke do góry ja: Prosze Pani! pani: Słucham ja: Muszę coś pani powiedzieć pani: Co takiego? ja: Ale to może panią zwalić z nóg Pani: NO ja: Jest pani gotowa Pani; Tak gadaj Ja: Pani jest potworem zmorą najgorszą osobą jaką spotkałem! Pani jest po prostu potworem! Pani się zaśmiała i udawała że sie nic nie działo a ja wiedziałem że sie działo widać że sie wkurzyła Na lekcji zapnowałą kilku sekundowa cisza jedna ludzie znowu przeszkadzali ale po całej szkole sie rozeszło nie którzy nic nie zrobili nie którzy powiedzili jak ty możesz a nie którzy bili brawa że jako jedyny powiedziałem prawde do pani od poskiego , moja mama została wezwana do szkoły według mnie to był powód a nie wzywanie mamy bez powodu albo ze zmyślonych spraw... Mama zacięcie broniła mnie i po rozmowie miałem umówioną wizyte u psychiatry i pod koniec maja i ... miałem podejrzenie zespołu aspargera i na początku czerwca miałem stwierdzone już te schorzenie na początku poleciału do mamy pytania czy mam autyzm? czy jestem chorym psychicznie? jak odbiorą to ludzie w otoczeniu? mama na wszystkie pytania odpowiedziała nie wytłumaczyła że jestem poprostu... Inny! Wyjątkowy! Kamień mi spadł z serca cała rodzina mnie wspierała (pierwszy przypadek w rodzinie) nie którzy mówili że myśleli że już coś mam w wieku 6 lat nie ważne! Potem poszłem 2 dni do szkoły i mama mnie zabrała do ślesina na jezioro na wypoczynek klasa przez ostanie dni udawała jacy oni by nie byli dobrzy tak samo na zakończeniu roku Tak samo pani od polskiego która tak samo się zachowywała A moim zdaniem to dyrektor i nie którzy nauczyciele byli napaleni na hajs (po przypominam że szkoła na osobe z ZA dostaje 6000 na miesiąc) Potem na początku roku wyluzowałem troche i jakoś minelo przyszedł wspomagający i na początku był super ale potem były teksty typu: nie zwracaj uwagi! nic ci nie robi pracuj dalej! (jak ktoś mnie bił!) zasłużyłeś! W tamtym czasie stosowałem taką taktyke w 5 klasie nie przejmuj się szkoła Przychodziłem do domu robiłem lekcje i rozwijałem swoje zaintersowania kładłem sie o 22:30 była to moja pora do snu jednak myśli typu a może jutro cię pobiją! a może ktoś wezmie nóż! wplaączą cie jakieś tarapaty! często nie spałem w nocy albo zasypiałem strasznie puzno! były akcje gdzie byłem CAŁY w sinikach ja nigdy się nie broniłem bo mi wiara zakazuje się bić o uwagach to wspomne a o wyzwiskach to już szkoda gadać... noi nadchodzi 2023 i co na geografii zaczołem pokazywać swoje rogi byłem najlepszy nikt mnie zagiął BA ja zawsze zaginałem panią na wszystkich przedmiotach byłem aktywny jedynie na polskim tragedia pani od polsiego mnie tak zniechęciła że całkowicie przestałem się uczyć języka polskiego stwierdziłem że walka z wiatrakami nie ma sensu i podciągne oceny z innych przedmiotów ( z polskiego tylko uczyłem się na 2-3 ) pomimo że cały czas byłem najeżdżany przez 2 silniejsze strony ( 2 nauczycieli i klase ) to wielu nauczycieli widziało we mnie potencjał i byli dla mnie mili Ostatecznie 6 klase zdałem na ponad 4:00 pomimo że miałem chyba 3 z zachowania albo 2 nie pamiętam to z reszty miałem tylko 6-5 i przepisałem się do szkoły w chmurze i koniec histori reasumując jeśli nawet masz problemy rozwijaj pasje wyniosłem dużo wniosków po tych zdarzeniach (prześladowanie, anarchia na lekcji) znam osoby które miały gorzej pisałem to 120 minut nie mam nic więcej do powiedzenia musiałem sie wygadać Pozdrawiam

Twoje pierwsze zdania - błoga cisza... Mam to samo. Doskonale Cię rozumiem.

Mój synek został zdiagnozowany dosłownie kilka miesięcy temu,w wieku 3 lat.Wszyscy się dziwią,że tak szybko nam się to udało. Ale synek ma teraz 3,5 roku i nie mówi zbytnio nadal,jedynie świadomie mówi Mama i AM kiedy chce jeść, Jest wesoły,uwielbiam się tulić. Nie reaguje na światło,nie reaguje na dźwięki, nie boi się niczego.Nie ma lęków w sobie. Ale nadal nie komunikuje swoich potrzeb fizjologicznych. Czekamy na termin w przedszkolu terapeutycznym

"Tajemniczy Świat Kolorów" W dalekiej krainie, gdzie słońce zawsze świeci, żyło małe zwierzątko o imieniu Luka. Luka był niezwykłym zwierzakiem, ponieważ widział świat inaczej niż inni. Dla niego kolory miały moc i magię. Codziennie Luka wychodził na spacer do pobliskiego lasu. Jego ulubionym zajęciem było zbieranie kolorowych kamieni, liści i kwiatów. Każdy kolor miał dla niego własne emocje. Zielony oznaczał spokój, niebieski to radość, a czerwony symbolizował miłość. Pewnego dnia, podczas spaceru, Luka spotkał małą motylkową. Motylkowa miała piękne skrzydła w odcieniach różu i fioletu. Była nieśmiała i bała się, że inni się z niej będą śmiać. Luka jednak zachwycił się jej pięknem i zaczęli razem spędzać czas. Razem wyruszyli na wyprawę przez magiczny las. Przechodzili przez pola pełne kwiatów w najróżniejszych kolorach. Luka opowiadał motylkowej o swoim specjalnym sposobie widzenia świata i jak każdy kolor miał dla niego osobiste znaczenie. Podczas ich podróży spotkali inne zwierzątka: zająca w brązowej sierści, żółtą żabkę i niebieskiego ptaszka. Luka uczył je, że kolory są jak język emocji. Wspólnie odkrywali, jak kolory mogą wyrażać to, czego nie da się powiedzieć słowami. Motylkowa przestała się bać, ponieważ Luka nauczył ją, że każdy kolor jest piękny i ważny. Razem z innymi zwierzątkami tworzyli prawdziwą krainę kolorów, gdzie każdy mógł być sobą i wyrażać swoje emocje. Kiedy Luka i motylkowa wrócili do swojego miejsca, stworzyli specjalny ogród pełen kolorowych kwiatów. Każdy kwiat miał inny kolor, który symbolizował inny rodzaj emocji. Ogród stał się miejscem, gdzie zwierzątka mogły przychodzić, by znaleźć spokój i radość. I tak Luka i jego przyjaciele pokazali, że każdy widzi świat inaczej i to, co nas wyróżnia, jest naszą największą siłą. Oto jak mały zwierzak o nietypowym sposobie widzenia świata zmienił krainę kolorów na lepsze, dowodząc, że różnorodność jest prawdziwym skarbem.

Bardzo fajny filmik. Mama asa lat 7

Bicie kopanie mam to codziennie wyjście na plac zabaw meega stres dla mnie

Mam 14 lat i odkąd pamiętam mam wystawioną diagnozę, jednak niektore z moich objawów się różnią, mam bardzo dobre zachowanie i oceny (opinia mojej mamy i nauczycieli) ,wiem kiedy niektórych rzeczy nie mówić, wybredność mi minęła z wiekiem. Czy wszystko ze mną w porządku, czy tak ma być? Może to przez Dorastanie / Terapię?

Widzę, że to dla Ciebie trudne. Mam 48 lat i dopiero teraz podejrzewają mnie o neuroatypowość. Wiem, że Ci ciężko.

Jestem babcia 7 letniego wnuka, jest diagnozowany zauważyłam, że coś nie tak Wnuk wybitnie zdolny Kocham go tak bardzo i umiem z nim rozmawiać rozmawiac są ciężkie momenty Ale uwielbiam go

Mój synek ma 4 latka dopiero zdiagnozowali u niego Aspergera jest bardzo kochamy przytulasek tylko smutno mi jest że nie mogę zrozumieć co mówi ma rozwój dziecka 1,5 rocznego i też mam drugiego synka ma dwa latka i mam zdiagnozowane spektrum autyzmu też nie mówi nie łapie kontaktu wzrokowego nie jest mi łatwo jest mi ciężko ale walczę z nimi razem to co robię to tylko dla nich czasem brakuje mi siły i się załamuje i płacze ale sobie mówię wtedy ty to robisz dla dzieci

Diagnozę na piśmie mamy od 2 kwietnia, przez CoVid Kacper był diagnozowany przez telefon hahah, dla mnie jest to śmieszne i dla wielu dzieci krzywdzące, mamy subwencję i orzeczenie o tymczasowej niepełnosprawności. Synek chodzi do przedszkola integracyjnego i jak na razie jest super. W wieku 2,5 roku mój syn miał regres i to tak straszny ze przeszłam załamanie nerwowe. Pień i zero reakcji. Nie wiem co mi sie stało ale dałam sobie policzka i stwierdziłam ze musze wałczyć o swoje dziecko. Nie ma żałoby, jest walka. Zaczęłam rozmawiać z rodzicami dzieci dotkniętych autyzmem i aspergerem. Pierwsze co zrobiłam to przeszliśmy na dietę: bez mleczna, bez glutenowa i bez cukru. Jest ciężko ale są efekty. Mieszkam w Warszawie od urodzenia, jest dostęp do przedszkoli integracyjnych i terapeutycznych ale prywatnych gdzie się płaci 2000 tyś, państwowych jest może 5 a kolejka oczekujących uuuuuu i jeszcze dalej. W przychodni rejonowej do psychologa i na wwr też mi powiedzieli ze maja zajęte miejsca do 2021 roku wtf? Kacper jest leczony biomedycznie (suplementacja) plus neurologopeda którego opłacamy prywatnie i przedszkole. Widzę efekty, moje dziecko się otwiera, nie jest regułą że wasze dziecko będzie miało kilka regresów, może mieć jeden i koniec albo wcale. I tego wam życzę. Kochani rodzice trzymajcie się, pozdrawiam serdecznie.

Ja tak mam jak lodówka buczy zatykam uszy zamykam oczy jak patrzę na światło ruszam palcami macham rękoma jak ja się cieszę i powtarzam słowa po kimś lub z filmu lub z seriali macham głową na boki huśtam się przód i tył bawię się włosami a ja nie gryzę to mam autyzm czy nie mam autyzmu? 😊

Mój syn chodzi na Si, hipoterapie logopeda psycholog ale mimo że terapia cały czas ją nie widzę poprawy jak mu pomóc proszę o jakieś rady namiary terapie sama jestem w bardzo złym stanie psychicznym ale staram się jakoś bardzo proszę o pomoc

Tak mam i ha, ale mówię że Michał to najwspanialszy syn na świecie, tak mimo wszystko....

Mam dwóch synów z zespołem Aspergera i uważam że to najmądrzejszy faceci na ziemi mają większą wiedzę niż ja sama

Jak teraz funkcjonuje ?

Witam, jestem babcià bliźniat 2- latkòw. Jak rodzicom zwròcić uwagę na być może istniejàcy problem, ktòrego nie widzà, a czas ucieka? W moim otoczeniu sà dzieci z diagnozà , co nasuwa mi pewne podejrzenia. Chciałabym się mylić ,ale nie skrzywdzić przy tym ani rodzicòw ani dzieci ,gdybym nie miała racji.

Mam to samo, (synek) chłopak ma takie pasje jak zbieranie zegarków , gada do nich (większość z nich to stare automaty lub z manualnym naciągiem, tak ja tez to lubię), kolekcjonuje kłódki, klucze. Ja nie ogarniam praw rządzących w kontaktach międzyludzkich ale przez tyle lat nauczylem się udawać, po dowolnych rodzinnych spotkaniach jestem wyczerpany i wychodzę z takim bólem głowy ze rozsadza czaszkę. Kiedyś 10 lat temu lub więcej doszedłem do wniosku ze widzę świat inaczej niż inni , ludzie dla mnie byli kimś między rzeczą a człowiekiem. Kiedyś myslalem ze to tylko moja chora wyobraźnia.

Paulo kogos is Aspeger too

Widać, chociażby po pani wzroku (unikanie kontaktu wzrokowego), że może być Pani w spektrum.

Też mam aspergera i w sumie u mnie wszystko zaczęło się kiedy poszedłem do podstawówki choć w sumie ja jestem typem spokojnego as ale w sumie każdy asperger nie ma przyjaciół 😥

Mam troje dzieci. 10 letniego syna, 8 letniego syna i 6 letnia córkę. Mój najstarszy syn jest bardzo niepełnosprawny. Ma 10 lat,a wygląda na 3. Ma agenezja ciała modzelowatego i tylko jedna nerke ,na dodatek niewydolna . Jak się urodził to lekarze mówili,że umrze ze względu na jego nerkę. A żyje. Ma 10 lat,ale wygląda jakby miał 3. Umie chodzić,ale słabo i musi jeździć w wózku. Mówi tylko krótkie pojedyncze słowa. Jest bardzo wesoły i pogodny. Ludzie go uwielbiają. Jak nauczy się czegoś nowego nawet takich najmniejszych rzeczy to bardzo mnie to cieszy. Mój drugi syn ma Zespół Aspergera. Jest bardzo grzeczny i inteligentny. Nudzi się w szkole,bo mówi,że lekcje są za łatwe. Chciałby uczyć się trudniejszych rzeczy. Uwielbia tematykę kosmosu. Jest niezdarny i powolny, ma problemy sensoryczne. Przeszkadzają mu niektóre dźwięki,macha rączkami jak się cieszy. Ja sama podejrzewam u siebie zespół Aspergera. Dużo zachowań jakie ma mój syn ja sama miałam lub nadal mam. Tylko ja nigdy nie miałam go zdiagnozowanego,a mam już 31 lat.

Nie jesteś wyrodną mama jesteś po prostu zwykła mama która jak każda a myślę że mama dziecka wyjątkowego takie jak twoje potrzebuje chwili dla siebie abyś mogła potem być dla niego całą sobą

Wyszło inaczej 🥰

Witam chciałabym zadać pani parę pytań..... Ale na priv.... Czy dałoby radę?

Moja córka ma 17 lat, chodzi do masowego LO. NIE jest łatwo. Szczególnie jej. Jest bardzo samotna. Szczególnie tworzą w pandemii. Żałobę mam dawno za sobą. Za to narasta we mnie wściekłość na ten kraj, na system dla którego jesteśmy niewidzialni. Na orzecznictwo kiedy dostajesz orzeczenia na 2 lata jakby to było uleczalne. Nauczyciele nie mają pojęcia jak pracować z dziećmi, z TUS musisz płacić z własnej kieszeni

Mnie pani psycholog powiedziała, że wolno jest mi płakać. Bardzo bylam za to wdzięczna. A jeśli chodzi o świeczki to moja corka nie pozwala obchodzić urodzin. Była ogromna rozpacz kiedy zaczęliśmy śpiewać syo lat. Wiec tylko prezent, żadnych życzeń i śpiewów. Mała w sierpniu kończy 5 lat.

Hej trafiłam na Twój kanał mój 3 letni synek nie mówi nic to dało nam jasne znaki bo zachowanie to u każdego lekarza słyszymy ze to bunt dwulatka, trzylatka itp. Mieszkamy w Niemczech i udało nam się zapisać do szpitala pediatrycznego na badania ale czas oczekiwania może być nawet do trzech lat więc musimy nadal czekać. Wszystkie twoje wypowiedzi o dzieciątku są bardzo podobne do naszego synka. Więc nadal się martwię ale nic nie możemy zrobić na ten moment zawsze każą czekać i to wszystko...

Trzeba się pogodzić z tym i nauczyć się żyć z autyzmem ja wiem ze to nie jest łatwe jestem mamą w tym momencie 24 letniego Tomka z autyzmem niezdolnego do samodzielnej egzystencji

My się diagnozujemy córka 2 ,5'latka autyzm nie mówi nie komunikuje się wcale jeździmy od lekarza do lekarza wchodzę w żałobę 😢 już kolejny specjalista też mówi autyzm a starszy syn zdrowy ciężko mi naprawdę

Powinnaś Adelko przemówić do nauczycieli, psychol, psychiatrów i księży, w telewizji

Ja mam autyzm i ta niepełnosprawność zniszczyła mi życie .Nie radzę sobie w życiu nie dałem rady skończyć szkoły .Nie umiem załatwiać papieru wiecznie potrzebuje pomocy opiekuna .Nie wiem co będzie dalej jak rodzice umrą .Wszędzie na internecie pisze że autyzm jest super ale niestety nie jest u mnie tak super.Bardzo martwię się co będzie dalej ze mną .Nikt mnie nie przyjmie nawet do pracy.

Dziś mi dał w kość jestem załamana boję się życia z moim synkiem

Kochane mamy mamusię mam syna z porażeniem dziecięcym którzy lekarze ukrywali prawie do trzeciego roku życia szlag mnie trafia polskie dzieci ma autyzm Aspergera Tylko ciekawe skąd się bierze ten autyzm czy to jest tylko wygodne czy nauczycieli bo oni chcą być w szkołach porcelanowe lalki żeby siedziały w jednym miejscu Przykuła jednego krzesełka my jako dzieci zawsze byliśmy żywe biegaliśmy wszędzie po drzewa gdzie się tylko dało A dzisiaj dziecko musi być grzeczne ono nie może się nawet ruszać spokojnie więc my jako dorośli Zastanówmy się sami nad sobą czy my normalnie postępujemy wobec dzieci psycholog dla mnie psycholog to jest Nie wiem nie trafiłam na psychologa z prawdziwego zdarzenia psycholog która pracowała w środku adaptacyjnym mojego syna to bardzo go skrzywdziła i to bardzo bardzo bardzo i do dzisiaj ja siedzę moim 32 letnim synem sama 24 godziny na dobę w chorym państwie gdzie praca aferą a nic się nie przejmuje niczym wszystkiego dobrego Miłego dnia

Proszę opiwiedziedziec co panią nie zapokoilo uważam że mój syn ma spektrum autyzmu ale żaden lekarz nie chce nam pomoc

"Mu jest" jak zwał tak zwał. JAK JA NIENAWIDZE TAKICH PARANOIKOW. SERIO. TEZ JESTEM "TAKIM DZIECKIEM" (tylko ze w liceum) MOJEJ MATCE 9 LAT ZAJELO ZE JA NIE WIDZE NIC ZLEGO W TYMZE JESTEM INNA. Od przedszkola mowili "ze trzeba mi sie przyjrzec" . Diagnoze dostalam pozno. I BARDZO SIE CIESZE. Nikt mnie nie zmienil i jestem sobą a nie typową durną kobyłą. Moja matka przezywala dramat i myslalaze jest mi źle a ja nie chciałam akceptacji od klasy. Mialam i mamto gdzieś. Np kontakt z klasą mnie męczy. NIE STRESUJE. po prostu nie chce mi sie. Cala szkola mysli ze mam depresje. NIE MAM. Nie potrzebuje pomocy. Robie co chce, i wiem kim jestem nie tak jak moje zalosne typowe rowiesniczki. Nie zapisuj go na zadne zajecia. Niezmieniaj go. Normalni ludzie chca zebysmy bylitacy jak oni. Ja na przyklad nie chce. Kobieto, ja przez ciebie chce rzucac krzeslami. Autentycznie. Ale ja nienawidze jak normalni ludzie chcą nas zmieniać. Po za tym z takim imieniem go zabiją, hipokrytko. Proszę, usuń ten komentarz jak chcesz. Jestem "obsesyjnym biolchemem " i nauczyciele mają z tym problem ale ja pójdę zgodnie z tym kierunkiem a tymczasem waszych - normalnych ludzi- jedynym osiągnięciem bedzie nachlanie sie z kolezankami. Mozesz mowic ze to "hejt" . Ale ja naprawde nienawidze jak ktos chce mnie zmienic.

Chłopcy interesują się elektroniką , i z Aspergerem da sobie radę.A agresję da się pichamowac tabletkami od psychiatry .

Właśnie przeżywam żałobę.Chowam swoje wyobrażenia o zdrowym dziecku.

Bardzo mi szkoda takich dzieci i matek których serce boli a ludzie złośliwi nie mają pojęcia co czynią innym.

Przyjedz do Uk to zobaczysz jak soecjalistyczna opieka dziala. To dopiero dramat. Tez przez to przechodzilismy. Przez wszystko co opowiadasz.