21-22 yaşında olup babası zengin olmayıp depresyonda olmayan genç var mı? ya da üniversitenin son sınıfında olup gelecek kaygısı ya da işsizlik kaygısı yaşamayan var mı?
Katılıyorum. Ancak paranızın olması her eşye çözüm değil. En düşük oran Afrika'da, siz gördünüz. İnsanın hayatta bir amacının olması lazım, onu mutlu edecek. Kız arkadaşımın babası Karadeniz'in en zenginlerinden ancak aylardır majör depresyon tedavisi görüyor.
Yunus kardeş kusura bakma ama maddi durumu iyi ya da kötü herkes insan. Zenginin beyin hücreleri çelikten fakirin ki pamuktan değil. Huzur da mutluluk da ağız tadı,afiyet vs. marketlerin rafında ya da mağazaların vitrininde satılmıyor. Allah çok büyük ve bana iman etmek iyi geliyor. Namaz kıl kardeşim. Namaz herkese iyi gelir.
depresyonu sadece o an yaşayan anlar, yaşamayan veya empati kuramayanlarsa "depresyona girmek için bir nedenin yok ki?", "şımarıklık bu yaptığın senin" vs diyebilir :')
Maalesef! :((( O kadar aşırı cahil insanlar var ki! Sanki depresyonda olanlar kendi isteğiyle giriyor depresyona! Videoda da belirtildiği gibi, beyindeki kimyasal maddelerin arasındaki dengesizlik aslında. Bu kadar basit! Bu ülke parçalanırsa sadece ve sadece cahil insanları yüzünden olacak bu.... :((
Arkadaşlar hiç birinizin yaşadığı şey depresyon değil. Hepsi de haklılar. Sizin dediğinizi diyen insanların çoğu hayata karşı güçsüz olup bir şeyler başarmak isteyen ama hem kendine engel olup çevreyle barışamayan insanların dediği şey. Depresyon bu değil.
@@flanorlerii ben kendi yaşadığım deneyimle alakalı bir şey yazmadım hiç , içeriğini falan. benim yaşadığım şeyin depresyon olup olmadığı hakkında nasıl fikir yürütebildiniz? iyi günler.
ayşe x depresif ruh bozukluğu açılımı nedir ilk önce ayşe bunu tam olarak bilmemiz gerekmektedir oradan buradan duyduklarımız ne kadar doğru olabilir ki? Şimdi gelelim gerçek konumuza depresif ruh bozukluğu aslın’da tek bir sebebiyet nedeni ile ortaya çıkmaktadır kişi her konuda hayal kırıklığı yaratan bir dünyaya bürünmesi süreciyle birlikte çıkabilmektedir buda duygusal bozukluğa sebep olur yani bu konular uzundur ayşe hanım kısalaşmış evrenini açıklıyor psikanaliz yapılması uzun sürer bu Erken ebeveyn kaybı Madde ve alkol kötü kullanımı Anksiyete bozuklukları Kadın olmak Erken ebeveyn kaybı Düşük sosyoekonomik düzey Ayrı yaşama, boşanmış olma İşsizlik: İşsizlik depresyonda risk etkeni olması yanında işte verimliliği azalmasının önemli nedenlerindendir. Daha önce depresyon geçirmiş olma Yakın zamanda önemli yaşam olayları, stres etkenleri Kişilik yapısı Çocukluk döneminde cinsel veya fiziksel kötü davranılma öyküsü Bazı ilaçlar Tıbbi hastalıklar Hormonal değişiklikler. Bunlar faktörlerdir iyi günler
kendimi bildim bileli hep durgun bir mizacım vardı. hissettiklerim hep karmakarışık, yer yer sakin, ama çoğunlukla gölgeli ve depresifti. ilk kez 13 yaşında hiçbir şeyden zevk alamadığımı, ölmek istediğimi, kendi içimde kaybolduğumu ve varlığımı hissetmek dahi istemediğimi hatırlıyorum. bunu izleyen yedi yıl boyunca hayatta bir şekilde kaldım, ama bu hislerden hiçbir şekilde sıyrılamadım. 20 yaşına geldiğimde, yaşadıklarımın da büyük bir etkisiyle, her gün öfke nöbetleri geçirmeye, her an her dakika ölümü düşünmeye, günümün büyük çoğunluğunda ağlamaya, alkole ve sigaraya büyük oranda abanmaya ve taşkın hareketlerde bulunmaya başladım. bir şeylerin ters gittiğini biliyordum ama aileme bu durumdan her söz açtığımda "bunlar herkesin başına gelir, sen güçlüsün, kendini salma, toparlan, doktora gitmene gerek yok, verilen ilaçlar seni uyuşturacak sen ilaç alacak kadar zayıf değilsin" gibi tepkilerle karşılıyordum. kavga kıyamet bir doktora gidiyor, durumu anlatıyor, verilen antidepresanı kullanıyor ama her seferinde daha da kötüye gidiyordum. sonunda durum saptandı, manik depresyon (bipolar). tanıdan bir ay sonra; görmem gereken ama bir türlü göremediğim destek ve 13 yaşından bu yana ivmesini azaltmadan devam eden depresyon beni mağlup etmişti. ilk intihar teşebbüsüm gerçekleşti, kurtarıldım. böyle bir şokla karşılaşan ailem bu vaziyetin "güçle" alakalı olmadığını, ilaçların da -doğru ilaç verildiği sürece- reçeteli uyuşturucu falan olmadığını fark etmeleriyle kapsamlı bir araştırmaya giriştiler ve o andan sonra benim için en iyi olabilecek doktora ve tedaviye ulaşmam için ellerinden geleni yaptılar. 21 yaşındayım. yedi senenin ardından, neredeyse bir yıldır ölme hayali kurmak bir yana, düşüncesini dahi kafamdan geçirmiyorum. benim için en doğru tedaviyi almamın ve bunu aylardır bir an bile aksatmamanın sonucunda, hayattayım ve çocukluğumdan beri ilk kez gerçekten yaşadığımı hissediyorum. velhasıl; bir insanın psikolojik problemlerini hafife almak, profesyonel yardım almaması gerektiğiyle ilgili ona ahkam kesmek o kişinin durumunun daha kötüye gitmesi bir yana ölüm haberini almanıza sebep olabilir. ben sadece şanslıydım. sizin ahkam kestiğiniz insanlar şanslı olmayabilir. bir insana aslında "güçlü" olduğunu ve ilaç almaması gerektiğini dayatmanızı, hatta buna izin vermemenizi de çocuklarına aşı yaptırmayı reddeden ailelerin tavrından çok farklı görmüyorum. son olarak da, lütfen bunu aklınızdan çıkarmayın ki başka bir hayat mümkün. gerçekten yaşadığını hissetmek ve acı çekmediğiniz bir güne gözünüzü açmak da mümkün. tek istediğim bunu unutmamanız ve tedavinin her koşulda mümkün olduğunu bilmeniz, sevgiler.
Sadece bir kere krize girdiğimde ailem doktora götürdü. Major depresyon teşhisi konuldu lakin ailem sen hasta değilsin bir daha gitmeyeceksin diyor ve ben gün geçtikçe kötüleşiyorum. Yaşamak benim için çok zorlaştı. Ne yapmalıyım bir fikrim yok, ne zaman konuyu açsam annem bana kızıyor.
Şuan bu mesajı yazarken bile o kadar enerjisizlik yaşıyorum ki, bunu yaşayan bilir. Herkesin hayatında zorluklar var anlıyorum ama herkes aynı tepkiyi veremiyor işte. Anlam veremiyorsa bile keşke insanlar yargılamasa. 27 yaşındayım ve bir sürü berbat ve ne istediğini bilmeyen insan tanıdım. Belki de ben uyumsuzdum veya gereğinden fazla ilgili oldum herkesle bilemiyorum. Ama tek bildiğim insanlardan ne kadar uzak kalırsam o kadar daha iyi hissettiğimdir. İnanın çok çabaladım, destekler tedaviler. Sizi hasta eden insanlar tedavi olmadıkça sizin olmanızın çokta bir önemi olmuyor. :) Gelecek kaygısı,işsizlik, bencil insanlar ve mobbing. Bu zorluklar içinde depresif olmamak bence çok zor. Yapana helal olsun.
20 yaşındayım 15 yaşında annem beni psikiyatriste götürdü majör depresyon tanısı konuldu sonraları bipolar okb derken bıraktım psikiyatristi. Söyleyeceğim şu ki hayallerinin peşinden git. Depresyon yüzünden sınıfta kaldım. 3 aya yakın evden çıkmadım. Depresyon yataktan çıkarmaz. Arkadaşlar her şey kendinde bitiyormuş psikiyatristi 2017de bıraktım. Çok ağladım çok kendime zarar verdim ama kafamda bitirdim her şeyi. Kaygı bozukluğu dışında bir şey kalmadı. Kendinizi sevin başka siz yok.
@@EH-jx2eq şuan da 3 ayda 2 defa falan çıktım dışarı oda zorunlu olarak insanın bir şey yapası gelmiyor ev ortamı bazen iyi oluyor bazende ben ne yapıyorum diye sorgulatıyor insana bu ne kadar devam edebilir diye düşünceler sarıyor insanı bakalım nereye kadar devam edecek
Kuzey Tekinoğlu açıkçası tek söyleyebileceğim konfor alanı çok tehlikelidir hep yatakta olmayı istemek, dışarı çıkmak külfet gibi geliyordu. Hala da tam halledemedim ben de 3 aydır 1 kez çıktım dışarı. Bilmiyorum hep yorgun hissetmek ve her şeye çabuk kırılmak da var bende. Tek diyeceğim şu ki bir şeyleri başarın. Başarmak insanı mutlu eder azim hırs getirir. Hiçbir şeyle uğraşmıyorsan uğraş. Hobi iş okul neyse artık.
Ya en zor olan şeylerden biri de kendi içinde açıklama yaparken bile başkaları benim derdimi önemsemiycek, küçük görücek şeklinde düşünmek. Bir şeyler anlatmaya çook ihtiyacın olsa bile, anlaşılmıycam düşüncesinin bizi yorması... kendi kendime bile dertleşemiyorum.
Depresyon gerçekten çok kötü bir rahatsızlık; eve gelirsiniz evinizi temizlemek istemezsiniz; banyo yapmak istemezsiniz. Güzel giyinmek istemezsiniz. İnsanlarla konuşmak istemezsiniz, tamamen izole olmak sizi daha mutlu eder. Eskiden sevdiğiniz insanlar gözünüze batmaya başlar, sevmemeye başlarsınız. Sürekli uyumak istersiniz; ağlama nöbetlerini zaten saymıyorum. Gerçekten hayat kalitesini düşüren bir rahatsızlık
7. Dakika da ülkelere ve kıtalara göre depresyon haritası çıkartmışlar. Bakarsanız bizden kötü durumda olan afrikanın bile bizim kadar olmadığını görürsünüz. Ya da amerikanın ve asyanın başı çektiğini. Yani belki de rahat batıyodur?
Ravza Kılıçer hayır insanlara tanı konulması için imkan gerekiyor adam kanser hastası olduğu halde doktora gidemiyor afrikada depresyonda bu imkanı nasıl yaratsın
Benim teyzem oldukça deneyimli bir nöroloji doktoru ve hep şunu söyler: ''Her insan hayatı boyunca en az 2 defa depresyona girer; bu normaldir''. Zaten vücut - özellikle de beyin - o kadar karmaşık bir orkestra ki, arada sırada bu orkestradan 'yanlış' notaların çıkması çok çok doğal. Hayatınız boyunca vücudunuzda hiçbir problem meydana gelmediyse büyük ihtimalle robot olabilirsiniz :)
sizi bilmem ama ben üniversite son sınıf öğrencisiyim evde oturuyorum ve iş ilanlarına başvurup günümü geçirmeye çalışıyorum ki bir çoğu geri dönüş yapıyor sizi arayacağız diye ama şu ana kadar geri dönen çok nadir oluyor. iş başvurusunda 2 yıl tecrübeli, iyi ingilizce bilen çalışan arıyoruz diyorlar. e diyorum ben mezunum hani çalışıp tecrübelenmem lazım onlar da yeni mezun istemiyoruz diyorlar. geri dönüş yapıyorlar evet gelin görüşelim sizinle işi öğrenmek için haftalık cüzi bir harçlıkla sizi çalıştıralım işi öğrenirsin vs. 16 yıl bunun için mi emek verdik gerçekten ilkokulu bitirdikten sonra birisi bana deseydi ki üniversite mezunu bir insan vasıfsız bir insanla aynı maaşı alacak yemin ederim gidip sanayide lastikçi olur daha iyi yerlere gelirdim. bu kısır döngü insanı depresyona sokuyor ailedeki insanlarla kavgalı bıçaklı halindeyim toplum baskısı üzerine geliyor iş bulamadın mı "kendini geliştirdin mi" diye sorulara hedef olmak bazıları şurada garson arıyorlarmış(ki küçümsemiyorum aynı ben de yaptım) markette kasiyer arıyorlarmış falan gibi sözleri daha umut kırıcı ve motivasyon düşürücü. hemen çıkmasın kendini geliştirdin mi diyen tayfa evet çoğu üniversite öğrencisine göre geliştirdim ve hatta sırf tecrübeleneyim diye stajımı bile parasız yaptım. gençler umutsuz ve geleceği göremiyor. bilemiyorum depresyonda değilim demek kendim için yalan olur. egzama hastası oldum stresten. allah her şey için hayırlısını versin bakalım
Bu sene yks'ye gireceğim ve geleceğimi hiç parlak görmüyorum. Felsefe okumak istiyorum çünkü ilgiliyim diğer bölümlerde mutlu olamayacağımı biliyorum fakat bölümü bitirdiğimde işsiz kalacağımın da farkındayım. Tek suçum ilgi duyduğum alanın ülkede zerre değer görmemesi. Bilemiyorum her gün geleceğimi parayı hayatta kalıp bir birey olmayı düşündükçe büyük bir karanlıktan başka bir şey göremiyorum ne yazık ki...
@@atakanyank8783 sana iş bulup çalışacağın bir bölümü yaz diyecem ama sen kazanıp 4 sene sonra mezun olduğun zaman dahi önünde binlerce mezun öğrenci olmuş olacak. karar senin mantıklı davran kendin karar ver başkası senin adına konuşmasın kendi pişmanlığını dahi kendin yaşa. en azından kendim tercih ettim dersin
@@atakanyank8783 seni cok iyi anlıyorum ben de üniveriste kazanırsam okumak yerine daha çok para kazanmak için çalışıp köye kaçmak istiyorum bilmiyorum en azından kimse karışmaz diye düşünüyorum gerçekten bu ülkede yasamak çok zor bu yaşta eglenecegimize intiharı düşünmek ne kadar kötü.
@octavia blake 9. sınıf yine şöyle böyle geçti daha yeni liseye başlama seysi falan derken sonra geriye kalan 3 seneden gram hazzetmedim depresyon değildi genel bir hazzetmeme hâli
Gerçekten soruna odaklandığın zaman bunun bi gereği olmadığını anlıyorsun,biliyorsun. Bence bu sorunu anlamak demek bundan kurtulmanın ilk yarısı demektir. Gerisi hayattaki amacına ve yapmak istediğin şeylere bağlı. Bi kere sorun insanın temelinde yatıyor üşengeç ve kendini toplumdan soyutlayan biriysen ki bunun beraberinde amaçsız birisi oluyorsun ister istemez,depresyona girmen çok kolaydır,kimsenin kimseden çekinmesine gerek yok. Hepimiz insanız ve içimizde neler beslediğimizi iyi biliyoruz o yüzden konuşmak,tartışmak,anlaşmak ve yine anlaşamamak doğamızda var. Konu kilit bi durum hastalık bile değil ama zayıf vücut ve mentalite bu tuzaklara düşürebiliyor...
NHAZAM YHELDEEZ sorunu kimse kendi yaratmaz, lise hayatım boyunca boş vaktim olduğunu bilmem okul iş ev hayatım yıllardır bundan ibaret aile açısından şanslı birisi değilim sırtımı yaslayabilceğim kimse yok haftasonu bi gün bile bi kızla oturup bi kahve içmişliğim yok kızlarla ilişkimin kötü olduğundan değil hayatımın buna uygun olmadığından ve başardım en azından ortalama bi bölüm kazandım Üniversitedeydim ilk senemi bitiremedim çünki param yok geri döndüm sence sorunun sorumlusu benmiyim çabalamadımmı ağladım sızladımmı tabiki hayır ama ne kadar çabalasamda yetişemedim kyk yurdu bile çıkmadı sokakta kalmayım diye 5 para etmez insanlara ağız eğdim aylardır evde tek basıma yorganıma sarılıp müzik dinliyorum uğruna çabalamaya değer hiçbişey yok artık benim için
Bence hiçbir zaman yeterince ciddiye alınmadı, depresyon. Aileme ya da çevreme ne zaman depresyonda olduğumu söylesem ciddiye alınmıyor, hatta dalga geçiliyor. Gerçekten, artık en ufak bir şakayı bile kaldıramıyorum (yapan olursa üstüne atlarım). Genelde "depresyonda olmak için bir sebebin yok" gibi şeyler söylüyorlar, ki çok can yakıyor... Şöyle ki: DEPRESYONDA OLMAK İÇİN BİR SEBEBE İHTİYACIN YOK. Bu, tıpkı OKB gibi norölojik bir hastalık. (aynı videoda ki doktorun söylediği gibi) Eğer bu hastalığa sahip olduğunuzu düşünüyorsanız. Lütfen bir uzmana başvurun. Şu günlerde daha iyi anlıyoruz sağlığın önemini (di' mi?) bu yüzden lütfen kendinizi ihmal etmeyin. [Ha bi' de buraya kadar okuduysan bir çok teşekkür ederim💕 Bence bir terapi seansını hakettin :3]
@@aslshn959 Bu düşünce bence çok saçma. Depresyonumun ilk zamanları deli gibi para harcıyor, asiri özbakimima dikkat ediyor, kendime bakıyordum. Dışarıdan bakanlar sürekli depresyonda olduğuma inanmiyordu. Sonralari Depresyonumun şiddeti artti, asiri kilo verdim. Kendime dikkat etmemeye başladım. O zaman herkes kabul etmek zorunda kaldi Demem o ki depresyonun şiddeti her zaman aynı olmuyor. Herkesin ki farklı seyredebiliyor. Burada depresyonda olsaydın şunu yapmazdın demek çok saçma.
Tamamen katılıyorum o kadar haklısın ki! Özellikle bu depresyonu küçümseme/ciddiye almama meselesi beni hasta ediyor. 'Depresyonda olmak için bir nedenin yok aç değilsin susuz değilsin evsiz değilsin hasta değilsin ailen var arkadaşların var daha ne istiyorsun abartma senden daha büyük gerçek ciddi problemleri olan insanlar vardır bu dünyada' ifadelerini kullanan birilerinin böyle konuşarak depresyonumuzun derinleşmesine ilerlemesine sebep olduğunu bilmesi gereklidir. Depresyon insanı çürüten yiyip bitiren bir canavardır. Şimdi aklıma başka bir şey de geldi hani depresyon kelimesi fazla kullanılıyor gerçek bir depresyonun ne demek olduğunu anlamayan ve bilmeyen insanlar ara sıra bir gün modu düşünce ona depresyon diyor depresyon geçirdiğine inanıyor. O kadar harcanmış ki bu depresyon.. Bu pazartesi sendromu değil Allah aşkına ama aşırı kullanıldığından küçümsenmesine şaşırmayalım. :/
Bunun sebebi son birkaç yıldır da yoğun olarak bu tip rahatsızlıkları ilgi odağı olmak için yalan yanlış kullanan, canı ne zaman sıkılsa depresyona girdim üf of diyerek uzman gibi teşhis koyan normal bir duygu değişimi karşısında bile "depresyondayım yaa" diyerek konunun ciddiyetine hasar veren insanlar.
Depresyonu birde benden dinleseler keşke :) 1 ay boyunca saçma sapan ağlama krizlerinden uyuyamadığımı bilirim.Gerçekten depresyona girmiş birisi parası olsun olmasın kendisini bu durumdan kurtaramaz , zihni onu yavaşça öldürür ve sağlık sorunları ile devam eder kişi hiçbir zaman anlayamaz depresyondan çıkıp çıkmadığını. Bu illet ile maalesef 3.5 yıldır bağım var ve tam kurtulabilmiş değlim her zaman ani bir modsal dönüşümde yine kendini içinde buluyor insan.
Hiçmi hoslandigin bir sey yok.Neyle mutlu oluyosan onu yap....Bu yasa geldim yeni yeni anliyorum hayatin degerini..." Kendini sev.Birazcik da olsa kendini begen." Ne mutlu ediyorsa seni onu yap.Baskalarini ne der, ne dusunur,ne yapar,nasil tepki korlar ,onemseme...Daha da olmuyorsa herseyi zktir et gitsin...
İşsizim depresyondayım, harcadığım her kuruşun hesabını yapmaktan beynim artık anı yaşayamıyor (ki birikimim olmasına rağmen varın siz düşünün nasıl bir kaygı içerisindeyim) İşe giriyorum bu sefer yediğim baskılardan depresyona giriyorum ağlıyorum, arkadaşlarımdan uzaklaştım kiminin sadece çıkar birlikteliği olduğunu gördüm, vallaha bu topraklarda normal ruh hali depresyon
Depresyon çok sinsi bir düşmandır. Ara ara kendinize gelir gibi olursunuz ve bu sizi tedavi olmaktan alıkoyar.Türlü türlü şey denersiniz,farklı düşünmeyi denersiniz,insanlardan medet umarsınız,spordan medet umarsınız,uyuşturucudan medet umarsınız ama olmaz.Bir bataklık gibi çırpındıkça daha derine batarsınız.Lisede depresyonla tanıştım ve asosyalliğe ilk adımlarımı attım.Depresyondan önce hırslı birisiydim fakat depresyon beni hırslarımdan kopardı.Üniversite sınavları geldi zorladım çalıştım ve depresyondan çıkar gibi oldum fakat sınav sonrası bir yıl daha hazırlanmak zorunda kaldım.Tekrar hazırlanırken annemi kaybettik.Güçlü olmam gerekti, abime herşeyin bitmediğini kanıtlamam gerekti zar zor çalıştım istediğim bölüme girdim.Üniversite başladı ilk zamanlar heyecanla okula gittik,arkadaş edindik,spor yaptık.Fakat zamanla depresyon tekrar kanıma girdi tekrar boğulmaya başladım.Ne ders ne arkadaş kaldı.Yataktan çıkamadım,izlediğim dizi kalmadı.Hiçbirşeyden zevk alamaz oldum.Tekrar tekrar intiharı düşündüm fakat aileme bir acıda ben yaşatamazdım.Bu ara ara iyi olmalar beni yardım almaktan alıkoydu.2 ay oldu herşeyim çok iyi ve depresif hissetmiyorum.Fakat bunun ne kadar uzun süreceği belli değil.Size tavsiyem mutlaka profesyonel yardım alın.Utanmayın yada parayı dert etmeyin.Hayatınız için,kendiniz için biraz iradeli olun ve bunu nasıl düzelteceğinizi düşünün.Benim gibi yıllarınızı heba etmeyin.
Liseden mezun olduktan sonra hayattan zevk almamaya başladım, okul tatil, iş yok, yapacak bir şey yok, her şeyi siyasete bağlayıp 6 yaşında çocuğu bile alet etmeler, düşündüğün düşünce yüzünden devamlı gelen eleştiriler, devamlı bir uğraş. Aslında oturduğumuz yerden psikolojik olarak çok fazla yük ile karşılaşıyoruz. En iyisi dağın filan başında hiç bir şeyle meşgul olmadan 1 yıl yaşayacaksın, kitap okuyacaksın, film izleyeceksin... Ders(t) sıkıntı bitmez.
@@tursu5934 herkes aynı şeyi diyor ama ben bu amacımi nasıl bualcam herkes hoşlandığın şeyin peşinden git bulursun diyor ama açıkçası pek öyle kolay değil
Kız arkadaşım aylardır majör depresyonda ve ekt tedavisi alıyor bir süredir. Şu an durumu iyi ancak tedavide süreklilik şart. İlaçlarınızı kesmeyin, doktora da mutlaka gidin. Yalnız değilsiniz. Kendi amacınızı da zamanla bulacaksınız hiç merak etmeyin, pes etmeyin.
"Evet bir dönem kendime yuklenmisimdir kötü şeyler yasamisimdir ama o dönem onu öğrenmem gerekiyordu ben de öğrendim" bu sözün o kadar anlamlı ki... İnsana güç veriyor.
Yazılan güzel yorumlara yanıtlara geri dönüşlerin hepsine çok teşekkür ederim 🍀 izlerken umutlanmanız beni çok mutlu etti. Amacımız buydu 💜 her şey daha güzel olabilir.
Bütün arkadaş çevresi taraftandın en yakınlarından dışlanmak kimsenin seni umursamaması aile tarafından sürekli baskı yapılması eski den kalan büyük üzüntüler hepsi beni bu hale getirdi herkes e teşekkür ederim beni böyle bi boşluğa gözünüzü kırpmadan attıgınız için.
Odam... Hayatımın çoğunu geçirdiğim yer. Lise boyunca okuldan geldiğimde neredeyse hiç dışarı çıkmadım. Odamda zaman öldürdüm hep. Odamın duvarlarını seyrettim hayaller kurdum. Karantina zamanı çoğu kişi üzülüyordu ama benim normal hayatım zaten karantina gibiydi. Topluma karışamıyorum bir türlü . Sınava hazırlanıyorum bunun yanında(Hazırlanamıyorum desek daha doğru olur ).Ruhum daralıyor bazen ama ağlayamıyorum da. Doktora da gittim birkaç sene önce ilaç da kullandım ama ne çare.Ben yaşama ayak uyduramıyorum. Çok uzun zamandır depresyondayım. Artık o kadar normal geliyor ki... Ruhum bunalıma üzüntüye alıştı ama beynim hala direniyor . Başım ağrıyor . Ben daha insan içine zor çıkabiliyorken nasıl kendime gelecek kurabilirim? Nasıl hayata geri dönerim hiçbir fikrim yok. Yaşıtlarımla aramda fark var .En önemlisi kendi kimliğimi kaybettim. Eski beni bulamıyorum. Farklılaştım ve yeni kimliğim de yok. Çok aptalım ben.Kafamı duvarlara vurasım geliyor. Yaşım 19 .Kendime zarar versem bile acıtmıyor. Sus konuşma
Deprosyan ciddi bir hastalık bu benim tavsiyem kendimde bunu uyguluyorum kafanıza uyan sizi mutlu eden insanlara takılın mesela aileniz abiniz kardeşinizin sevdiğiniz yakın arkadaşlarınız gibi birde dine yakınlasin namaz kılın faydasını göreceksiniz çünkü bu dünya boş gerçek mutluluk sonsuz olan Allah'ın yolundan gitmektir.
Bir buçuk sene tedavi gördüm, o duruma sürükleyen tek bir neden yoktur.Hayal kırıklıkları, ruhsal tükenmişlik,emeklerinin karşılıksız kalışı,cevrenin seni değersiz hissettirmesi seni küçük gördüklerini hissettirmeleri hatta dile getirip yüzüne söylenmesi, birde ne söylediğini bilmeyeden ağzından çıkanı hiç duymayan,empati yoksunu merhametsiz bir baba ve seni hep kiskanmis senin bir açığını yakalamak için can atmış bir abi varsa çok kolay majör depresyon olabilirsiniz. Ben hic kimseye hakkım varsa helal etmiyorum ve affetmiyorum, içimden gelmiyor.
@@jdghjdjdggddydu9684 iyiyim tabi yoluma hayatima bakıyorum kendimizi yine kendimiz kurtaririz Dr lar yol gösterici ilaçları alıp söylediklerini yapmalı o durumdan çıkmayı kişi kendisi isteyip kendini zorlamali 😃
Ülkemizde gençlerin eğlenebileceği hiçbir şey kalmadı. Oyun konsollarına %50 ek vergi, oyun fiyatlarının minimum 200 TL den başlaması, bilgisayar parçalarının alıp başını gitmesi... Dışarı çıkıp, bir kaç tur atayım desen cebinden minimum 50 TL yok oluyor. Spora yazılayım desen, aylık spor paraları uçmuş gitmiş. Geçen gün uzun bir aradan sonra bir şeyler okuma isteği geldi, DNR dan çizgi roman ve roman bakayım dedim. Çizgi roman fiyatları 35 TL, roman fiyatları 85 TL. Komedi gibi.
Dostum sen eğlence dediğin şeyi neden hep kapitalizm'in sana sunduğu şeylerde arıyorsun bunu merak ettim mesela en basiti spor yapmak istesem spor salonu pahalı diyorsun oraya mecbur musun gerçekten? Elinde telefon var indir marketten mesela karın kası egzersizi gördüğüne kendi başına uygula he eğer dersen ki tek başıma sıkar gel katıl aramıza senide Parkour'a kazandıralım. Kapitalizm'in sana sunduğu şeyler kadar hayat yaşama sen dahasını hakediyorsun.
@@RoofRunnerz Spor salonu (belli seviyeden sonra şart spor salonu olmasın boks salonu olsun), et (genel market gıda fiyatları) Ve yanında Türkiye'nin hiç ama hiç özgür ülke olmaması bunlar için ne diyorsun ?
@@g-easy9934 dostum bir defa özgürlük diye birşey yok bu hayatta hiç olmadıda nereye gidersen git bu dünya farksız bir hapisten bunu bilip buna göre yaşamak lazım. Her konuyu özgürluğünüz alıkoyuluyor gibi düşünmeyin zaten özgürlük diye birşey yok ben ne bekliyorum diyin o seni sarsan psikolojiden kurtulabilirsin.
haftalarca evden çıkamamış biri olarak tek tavsiyem doktora gidin gerekliyse konuşma terapisi için psikiyatriste gidin kesinlikle iyileşiyorsun belki 2 ayda belki benim gibi 2 yılda
Çok önemli bir video! Çünkü çoğu insanın yaşadığı ama grip gibi basit bir şey olarak lanse edilmesinden dolayı çok önemli bir durum. Ve umarım bu video birilerine yardımcı olur. (Zamanında çok çektiğim ve hâlâ da yaşamakta olduğum bir şey...)
O kadar çok şey yazıp sildim ki... Benim için bugün bile en yıkıcı olan şey etrafımdaki kimsenin beni anlamaması. Anlamayı geçtim, inanmamaları. Ailemin bile bana gelip "ilgi istiyorsun" demesi... Korkarım ki o hazin sona vardığımda bile arkamdan "ilgi çekmek için yaptı" diyecekler...
İleride bi şekilde kendi ayaklarının üstünde durduğunda belkide bu günleri unutursun bile kendini bulursun gittiğin gezdiğin yerler seni mutlu eder vazgeçme hayata tutun iyiliğin ve iyilerin peşini bırakma
Hayatına son vermen kolaya kaçmak olur biliyorum zor ama zorla kendini yaşa dimdik dur ayakta zorla kendini güzel günler geldiğinde sadece kötü anılar olarak kalsın
Millet depresyonu yorgan altında nuttella kaşıklamak saatlerce film izleyip cips yemek zannediyor ama malasef öyle değil benim yıllar önce aylarca süren bir depresyonum oldu 6 ayın sonunda iyleşme emareleri gösterdiğim bir sabah kahvaltısında annemden haşlanmış yumurta istediğimde oyla babam coçuk gibi ağladılar enes birşey istedi yiyecek diye Neyse ki şuan iyim Allah kimseye göstermesin
Bende son 2 yıldır ruh gibi hissediyorum boşluktayim ne yapsam sıkılıyorum zevk almıyorum hiç bir şeyden hedef bile koyamıyorum kendime evde durmak istiyorum insanlarla heleki tanımadığım insanlara aynı ortamda bulunmak istemiyorum geçmiyor hayır ailemin umrunda değilim neyin var diye sormuyorlar bile benim huyum bu diye avutuyorlar kendilerini
Beni de ailem umursamıyordu hatta daha çok üstüme geliyorlardı. En son sebebsizce ağlama krizine girdiğimde ya intihar eder korkusuyla doktora götürmüşlerdi. Daha fazla kötüleşmeden aileni ikna etmen lazım. Bir kere gideriz de orada doktora anlat sonrasında zaten ciddiyse anlar ve ailene anlatır. İlaç falan verir.
@@neirrrr ailem benim bı sorunum olmadigini düşünüyor bu şekilde davranmamin benim kendi elimde olduğunu düşünüyorlar ben kabullendim ama ailem kabullenemiyor bu çok daha kötü
Depresyonda olan insan tam tersine evden çıkmak istemez. Ama ben evden çıkınca rahatlıyorum. Zihnim meşgul oluyor. Çıkmak istemiyorum. Ama kendimi çok zorluyorum çıkmak için. Evde durdukça daha kötü oluyorum. Ama yine de hayattan zevk alamıyorum. 2 kardeşimi 2 yıl içinde kaybettim. Çok ağır geldi çok. Dayanamayacak duruma geliyorum. Keşke ölsem de kurtulsam diyorum. Kendimi bir kapalı kutu da hissediyorum çok yorgunum. Sürekli uyuyorum. Halsizlik diz boyu. Eskiden depresyon da nedir diyordum kendime... Ama Allah düşmanıma bile vermesin.. Hiçbir şeyi yermemek lazım.. Bir gün insanın başına gelebiliyor. Bu durum çok zor bir durum. Yani hadi zorla, hadi kalk, başarabilirsin, yapabilirsin, olmuyor olmuyor. Yani ben istemez miyim başarmayı. Ben çok mu istiyorum bu durumda olmayı. Bunjn bir çözümü yok mudur ilaç dışında. İlaç kullanılmadan geçmiyor mu bu durum..depresyon bir ruh hastalığı mı yoksa tıbbi bir durum mu. Onu bile çözmüş değilim.
bir sey diyim mi...cok guzel bir kizsin.Konusman diksyonun da cok duzgun ayrica da cok samimisin...Eger bu yorumu goruyorsan sunu soyleyeyim, kendinle alakali hic dusunme, cogu insaniin olmak istedigi seylere sahipsin.....
Görmemen gereken şeyleri görüyorsan, herkesin kavrayamadığı bazıları algılayabiliyorsan, Bir şeyler yolunda gitmiyorsa depresyondasın elbet. Hata yaptıkça ardı arkası kesilmiyor. Hata yaparken, kişilik olgunluğundan da ötürü olarak,, insan panik yaparak daha çok önemli hatalara yöneliyor. Hayatı olduğu gibi kabul etmek o kadar zor olmasa gerek. Olumsuzluklardan olumsuzluk yaratmak insana hiçlik getirir. Kayda değer bir sorunun varsa bunu kafanda bitirip önüne bakmalısın. Düşününce o kadar çok şey bulur ki insan,, ve bu bana da olur,, sen insansan bende insanım değil mi. Sorunlarımız sıkıntılarımız benzer şeyler. Sıkıntı yoksa sıkıntı vardır. Sıkıntı yok ama sıkıntı olsun.
Canım ben 44 yasindayim sukur ediyorum bende çok zor durumlar yasadim kabullendim yasin verdigi seçicilik başladı hayatima alacagim insanlari biraz seciyorum nadir hayatima alıyorlar öyle hizli tüketim çağında yasiyoruzki önce kendini sev kendin için yasa başkalarını umursadagin an enerjin duser yaşa kabullen hayati sev gerisi gelir
Ben o zaman yaklaşik 2 yıldır depresyondayım.2 yılın 6 ayı evden hiç çıkmadan ve hergün ağlayarak ve hergün yatağimda geçirdim.Hayattan zevk almıyordum.Ailem beni eleştirir diye yanlarına gidip konuşmak bile istemiyordum.Dışarı çıkma korkusu oluştu.Kendimi ayna karşısıda sakinleştirerek çıkıyordum.Komşuların beni görecek olmasından endise ediyordum.Kimseyle muhattap olmak istemiyordum.Yeni yeni dışarı çıkabiliyorum.Ama hala etrafdaki insanlar rahatsız ve tedirgin ediyor
Depresyon sandığınız kadar kolay birşey değil. Bu sıralar yaşıyorum hep uyumak istiyorum, ağrılarım oluyor , birşey yapmak istemiyorum ve yapamayınca oturup ağlıyorum ve durduk yere ağladığım zamanlarda çok oluyor. Kimseyle görüşmek istemiyorum. Sahte tavırlar takınabiliyorum. En ufak şeyler depresyonumu daha da kötüye sokabiliyor kısacası mutsuz , yorgun ve bitkinim. Zaman zaman intihar düşünceleri geliyor. Konuşmamı bile etkiliyor konuşmaya mecalim yok , nefesimi kontrol edemiyorum. ( çocukken babam öldü , kronik bir hastalığım var bunu 7 sene önce öğrendim , direksiyon hocasının kötü söylemlerine maruz kaldım çünkü benim en can alıcı noktamdan vuruyordu sürekli , birinin bana tirip atması) bunlar benim depresyon nedenlerim
yaşadığım ve yaşamakta olduğum bu depresyon süreci boyunca bu videoya rastlayana kadar depresyon diye bi sorunum olduğu aklımın ucuna gelmezdi fakat videodaki kişi yaşadıklarını öyle güzel anlatmış ki ben anlatsaydım aynı cümleleri aynı kelimeleri kullanırdım onu o kadar iyi anlıyorum ki belki de aynı şeyler başımızdan geçtiği içindir keşke herkes senin kadar şanslı olsa ve bi danışmana gidip derdine çare bulunabilse aylarca mental olarak acı çektim ağır şeyler yaşadım kendimi çok ağır şekilde yargıladım ama etrafımda ki herkes ergensin olur böyle şeyler diyip geçiştirdi İNSANLAR 17 YAŞINDA (ERGEN) OLDUĞU İÇİN DEPRESYONDA OLMAZ !!!
15 SENEDİR dermansız depresyon hastasıyım .. özellikle lise çapında yaşadığım olumsuz olaylar psikolojimi ruh sağlığımı bozdu ortaokul lise yılları hayatımın en kötü yıları...
bence eksik, yüzeysel ve sonucu yanlış yere bağlanmış bir video olmuş. depresyon ile alakalı tek duyduğum, depresyon tanısı koyarken size sorulan birkaç soruya verilen cevaplardan ibaret. insanlar zaten ne olduğunu bilmiyorlar ve ön yargılılar, şimdi iyice anlayışsız ve hatalı yaklaşacaklar. depresyona giren insana amaç bulmalısın ancak öyle çıkılıyor denmez ya da depresyondan amaç bularak çıkılmaz. depresyonu gerçekten yaşayan ve bunun üzerine ciddi kafa yormuş, bunları ifade edebilecek insanları bulun lütfen. videodaki kız çok tatlı, lafım videoyu hazırlayanlaradır.
Bu yorumu aradım kız hafif atlatmış depresyonu çok şükür. Depresyon anlatılmak isteniyorsa sığ kalmış. Depresyonu sadece mutsuzluk sanan var yaşamayan bilmez çok kötü bir şey hele o enerji düşüklüğü hayatı bitiriyor. İlaç bile çare olmuyor
Kendimin kız halini buldum cidden böyle her insan senle dalga geçiyor hiç kimse senle arkadaş olmuyo kan bağı olmayan hiç bir insandan güzel bir cümle veya selam almıyorsun ve bu hala devam ediyor
Hep intihar etmeyi düşününen ben ama gizliden intihara kalkışan kardeşimdi bana kendi söylemeseydi böyle bir sey yaptigini bilmeyecektim . Sorumsuz babam hastaneye götürmek yerine onu okuldan eve getirmisti ... ve ben dışına bunu birde okuyanlar biliyor
Kendime çok yakın gördüm vallahi.. yaklaşık 2 senedir depresyondayım ve bu videoyu izledikçe aynen işte bu bu tamamen benim ruh hallerim deyip duruyordum. Nedense tuhaf bir şekilde iyi geldi.. bunun için kısacık bir yorum yapmaya karar verdim teşekkürümü bırakayım diye
Bu ablanın yasadigi herseyi bende yaşadım. Bakın 16 yasindayim 12.sinifa geçtim ama hala üniversitede ne bölüm okuyacağım bilmiyorum. Bir yandan üniversite bile okumak gelmiyor içimden. Hersey 8.sinifta başladı benim için. Yedinci sınıfın sonlarında depresiflesmeye basladm ve çok hızlı bir şekilde kötüleşti. İlk kez kendime zarar verdiğimde 8.sinifa giden 13 yasinda bir kız çocuğuydum! Dokuzuncu sınıf ve onuncu sınıf,özellikle dokuz,çok zor geçti. İlk intihar girisimim 8.siniftaydi. Ardından yine 9.sinifta ikinci kez yapmaya calistim. Üç,dört...derken tabii bunların üçüncüsü ve dördüncüsü onuncu sınıfta oldu. Onuncu sınıfta kimsenin görmediği,duymadığı ama benim görüp duyduğumu "sandigim" hayali bir sevgili edindim kendime. Kendime zarar verdiğim her seferinde o bana yetisiyordu fakat bunu eneglleyemiyor,sonrasında beni teselli ediyordu. Hala gecmemis olan malapdative daydreaming o zamanlar çok şiddetliydi. Adeta paranoyaktim. Sizofrenim diyemem,çünkü şimdilerde o karakterin sadece hayal olduğunu anlayabiliyorum. Sonra okulda hakkımda atılan iftira ile ilgili rehber hocası ile görüşmeye başladım,derken bir gün ağzımdan Emirhani(hayali sevgilim)kaçırdım. Ve sonra olan oldu... annem okula geldi,herseyi öğrendiler. Az daha akıl ve ruh sağlığı hastanesini boyluyordum,ki o zamanlar daha 15 yaşındaydım. Çok zor ikna oldum. Annem psikoloğa gitmemi istiyordu ama babam asla kabul etmedi. Çünkü oraya sadece deliler gidermiş ben deli miymisim. Onuncu sınıf sonlarına doğru ilkbaharda ya nisan sonu ya da mayıs başında bir kriz gibi birsey geçirdim. Ertesi sabah kalktığımda hersey geçmişti,çok ozguvenliydim ve herseye pozitif bakıyordum. Bu toxic pozitiflik 3 ay kadar devam etti,sonra azaldı ama hiç bitmedi. Şu an 16 yasindayim. Fakat artık hiçbir şey hissedemiyorum. Korku ve endişe dışında. Ne aglayabiliyorum ne de gülebiliyorum içten bir şekilde. Hicbirsey ama hiçbir şey hissedemiyorum. Önceleri hissizlesirsem hersey düzelecek sanırdım. Ama şimdi acı da olsa birseyler hissetmek istiyorum. Yeter ki hissedeyim,acı da olsa bu şey...
Belki bir ortak yol bulabiliriz diye düşündüm bende çok kötü hissettiğim dönemlerde içime kapanıyorum ve bu herşeye iletişimime kadar yansıyor kendimi zorlayıp sana yazdım birşey hissetmek istediğin noktayı okurken kendimi çok tuhaf buldum sanki yanlış yapmamak için kaçıyorum gibiydi ve düşünce tarzı olarak da ve daha anlatılmaz birçok şey daha eğer konuşmak istersen ben de çok isterim
İnsanlar böyle dönemlerde konuşçak bir insana çok gereksinimi duyuyor şuan kendimi kassamda ve sen anlatmışsın ama ben o kadar şeyi nasıl anlatıcağımı bilemesem de özelden daha rahat konuşulacağına inanıyorum bu kadar ben merkezli değilim normalde ama kendimi soyutladım oldukça
Kacari var abicim ülkeden göç etmek baka yolu yok inan bende düşünüyorum bunu bu yapıyla nereye kadar gidebiliriz mesel intihar eden insanlara üzülüyorum çaresizlikten başka bir şey gelmiyor
Çok kötü bişey ya böyle hiç birşey yapmak istemiyirsun keşke dünyaya gelmeseydim falan bende lisenin sonlarından beri depresyon da sayılırım. Bence tek çaresi iyi düşünmeye çalışmak ileriyi kolay kolay kestiremiyiruz zaten benim kaçış noktam bu düşünce
Siz Türkiye’de taşıyanlar yurt dışındaki ülkeleri çok güzel ve toz pembe sanıyorsunuz ama hiç şansısınız gibi değil. Doğuştan Fransa’da yaşıyorum ve burası hiç hayal ettiğiniz gibi değil, Türklere karşı çok büyük bir ırkçılık var, iş bulma zorluğu, okulda ismin onlar icin yabancı olduğu icin dışlanma, ve daha söylenecek çok şeyler var.
Sonya Gizem Ertaş hayal ettiginiz gibi degil diyorsunuz da cok buyuk hayallere girmiyor zaten kimse tek istedigimiz insanların gecim sıkıntısından intihar etmedigi adeletin biraz da olsa işledigi insanlarin medeni oldugu bir yerde yasamak yani hayalimiz normal insan gibi yasamak
Hayat olumlu seyler yasamakta var olumsuzluklari da...Her donem bir engel cikacak hayatta.Muhim olan mucafeleyi birakmamak.Bazen her istedigimiz olmayabiliyor,her sey istedigimiz gibi gitmez.Ama zamanla hayata tutunuyorsun bir hayalin yarim kaldiysa pes etme ugras.Ugrasmazsan bosluga dusersin.Bu hayal cok uzakta dahi olsa bir yerlerden baslamalisin...Sevgiyle ve saygiyla...
Depresyon bunların hiçbiri değildir. asıl depresyon hayatın anlamsızlığını-gerçekliğini sorgulamaya başladığınızdaki yaşadığınız depresif durumdur. geçim sıkıntısına girdim depresyondayım , üniversite sınavına gireceğim depresyondayım, kız arkadaşımla ayrıldık depresyondayım . yapma ya sen depresyondaysan biz ne yaşıyoruz ? depresyonu tanımlayamazsınız uğraşmayın . bende tanımlamaya çalıştım ama başkasına göre bambaşka bir şeydir. benden daha karanlık bir depresyon yaşayan varsa buyursun tanımlasın...
eğer ölmeden önce var olan her şeyi keşfedebileceksem o zaman yaşamamın bir anlamı olur, aksi taktirde bu eskimiş dünyadan geçip giden bir başka canlı olacağım o kadar, gerçekler acı değil sıkıcıdır
Panik atak ile başladı arkası kesilmedi lakin hiç bir zaman ilaç tedavisini kabul etmedim kafama koydum bunu doğal yöntemler ile yeneceğim sonra başladım hayatımı gözden geçirmeye. Çok fazla abur cubur yiyor ve kahve içiyordum sigarada çabası yavaş yavaş azalttım bunları sonra spora başladım yemin ediyorum eskisinden daha berrak düşüncelerim. Beyin ile bağırsak kardeş gibidir bir birlerine çok bağlılar emin olun insan ne yerse odur. İnanın beslenme şeklinizi düzenleyin ve spor aktivitesine başlayın ne demek istediğimi anlayacaksınız. Kendime şu soruyu sordum ulan bana senelerce neler yedirmişler. Marketlerde insanlara kanser satıyorlar kanser.
dostlarım, depresyonun maddi güçle bir ilişkisi yoktur. bu kanıya nereden vardığınızı anlamadım ama çok ciddi bir kesim böyle düşünmekte. Depresyon stresle başa çıkamama durumlarından bir tanesidir ve bu daha çok çevre ile şekillenir
@@songul9007 dostlar, yanlış anlaşılmaya sebebiyet verecek şekilde açıklamışım. şimdi baktığımda fark ettim. demek istediğim şu idi: sadece ekonomik yetersizliğe bağlamak sağlıklı olmaz. evet mevcut düzende çoğu kişi bu ekonomiden olumsuz anlamda nasibini alıyor fakat tek etken bu değil.
ve baktığımızda depresyonda olan kesim sadece ekonomik anlamda düşük olan kesim değil, bunun yanı sıra gayet rahat yaşayan kişilerde de görülebiliyor. bunun sebebi de bence şundan kaynaklı, lüksün bir sonu yok, alım gücün temel ihtiyaçlarını karşıladığı halde halen fazla ise sürekli bir şeylerin yoksunluğunu hissedersin ve bu da adım adım depresyona götürür.
Spor yapın arkadaşlar ağırlık kaldırın beyin ne kadar güçlüyse o depresyona girmeme ondan çıkma olasılığınız o kadar yüksek duygu durum bozukluğum var inişli çıkışlı galiba bipolarım düz değil yani genelde depresif mizacım var ne bilim bazen çok konuşkan bazen çok durgun yoruldum evet yıllardır böyle ama savaşmaya devam spor yapınca ağırlık kaldırınca daha düz oluo o inişli çıkışlar depresif oluşun biraz daha normale dönüo burçlar doğum haritan ailen çocukluğun bunlar hep etken bide çok güzel kalbin varsa eyvah diorum dünya çekilmeZ bir yer Allah herkese şifa versin sevgiler benim adım murat soyadım ışık onca sabrın onca mücadelenin bi ödülü olmalı yemin ederim hersey çok güzel olucak Sabret
Ben son 5 yıldır depresyondayım evden çıkmaz herhanhi bir birşey yapmaz oldum umutsuz sadece yaşamak için yaşıyorum üniversiteden mezun olduğumdan beridir böyle ailenin zaten eğitim düzeyi sıfır anlayan yok zaten o kadar yalnız hissediyorum ki kendi derdimi anlatacak kadar anlayan yok yaş olmuş 28 eğitim biitmiş işsizlik bildim bileli işsizm birikim yok herşey gitttikçe kötüleşiyor ne sosyal yaşam ne bir güvence yolun yarısına geldk haytımda sigorta yaptırmadım çünkü çalışamadık onca yıl oku para zaman harca boş şimdi evde komşudan kaçak kabloyla intertnret çekip tüm zamanımı dizi film belgesel oyunlka harcdıyorum çünkü sadece bu yolla kendimi başkaları yerine koyabiliyorum bu sayede en azından kendi kendimi biraz olsun meşkul ve mutlu hissedeiiyorum ve daha kötüsü uzun süre böyle olması nedeiyelde iyice alıştım artık dışarı çıktığımda gözlerim güneşi görmek istemiyor...
Rakam düşük gösterilmiş. Bugün yanımda übiverssite öğrencisi bir kız gelecek kaygısı yüzünden ağlamaya başladı yıl temmuz 2021. Atanamayan öğretmenlerimiz intihar ediyor, kirasını ödeyemeyen yada biriken borçları yüzünden intihar eden bir kesim var.
herkesin yorumunu okudum şöyle bir saçmalık gördüm kimse birbiriyle iyi geçinmiyor bunun sebebi sistem sistemden kendinizi dışarı atın tek yapmanız gereken bu okulu umursamayın hayatınız düzelicektir ve gerçekten rahat yaşayın olay bundan ibaret
Mobbing hakkında Üstün Dökmen - Küçük Şeyler-3 kitabını önerebilirim. Kitabın bir kısmında bu konu basitçe işlenmiş 👍 Bunun dışında bu kitabı 11. Sınıfın ikinci döneminde okumuştum ve bakış açımı daha da genişletmeme ve fazla stresten kurtulmama yardımcı olmuştu. Okumanızı öneririm arkadaşlar, Allah yardımcımız olsun 🤗
Bende böyle bir insanım gerçekten artık hiçbir şeyden tad almıyorum arkadaş çevrem 0 ben farklı olarak duygularıma ve aklıma yön vermeye onları kontrol etmeye başladım mesela bir olay olduğunda üzüldüğümde yatağa yatar ağlardım sabah kalktığımda aslında üzüldüğüm şeyin saçma olduğunu anlardım bu böyle devam ettikçe bir gün anladım ki geçici şeyler üzerinde durmamalıyım ondan sonra beni üzecek bir şey olduğunda kendime şunu soruyorum bu seni üzmeye değer mi ? Hayatta yaşayacağın kısa zamanından 2-3 saat almaya ve insanlar deli gibi mücadele ederken bunun için 15-16 saat uyumana yeter mi? Hayır cevabını verdiğimde bir anda kalkıp dersime oturuyor ve her şeyi unutuyordum ya da kitap okuyor ya da ailemle konuşuyordum bunu bu şekilde yendikten sonra arkadaş çevremi kafama takmaya başladım çevremde kimse yok bir arkadaşım bile yoktu buna üzüldükçe bunun üzerinde de düşünmeye başladım kendime sordum neden arkadaşın yok? - çünkü sen insanlardan çok farklı düşünüyorsun ciddi birisin ve çok hassassın . Bunun sana zararı olur mu ceyda? Olur belki şuan yalnızım ama yalnızken bir şeyler başarabilirsem eğer ilerde çevremde insanlar olabilir yepyeni bir hayatın içine atılırım kendim çıktığım bir ağaçtan kimse beni indiremez. İşte bunlara cevap verdiğimde bunu da aştım tabi bunları gün boyu düşünüyor sorunun inine iniyordum . Bir başka takıldığım şey ise fazla uyku ve hiçbir şey yapamamaktı bu böyle gittikte beni çeken bir kara delikti ve oturdum dedim ki fazla uyuyunca eline ne geçiyor ? - hiçbir şey sadece hissetmemek acıyı hissetmemek iyi geliyor Peki bunun sana geleceğin için faydası ne ? Hiçbir şey. Peki acıyı hissetmemek acıdan kaçmak değil mi? Evet . Aslında hissetmem lazım ve dayanmam lazım . Bunları düşündükten sonra artık günde 5 saat uyumaya ve geri kalan 19 saatte ingilizce öğrenmeye kitap okumaya ders çalışmaya verdim kendimi tamamen çalışmak . Yani kendinizi başkasına dayamayın emin klun aklınız çok daya iyi size yardımcı olur kendinize sorduklarınıza dürüstçe cevap verin kendinizi kandırmayın gerisi gelecektir . Hayatı sev güzel bir hayat kur sana verilenin fazlasını çocuklarına ver . Selametle :)
Bende var ve buradaki tek psikiyatrist arkadaşım olduğu için paylaşmak çok yanlış geliyor . Çünkü ne zaman biriyle bir sorunumu paylaşsam , en hafifinden baskasinin ağzından duyuyorum . Daha önce de okulumuzun psikolojik danışmanıyla paylaşmıştım ve paylaştığım sorunu , onun erkek arkadaşının üniversite hocasından duydum. Bunun da kötüsü sana karşı kullananlar var. O yüzden profesyonel de olsa , beni tanıyorsa profesyonelliği bir yana atabiliyor olduğu için güvenemiyorum . Maalesef . Önce çok sıkı etik eğitimi vermeliler bu tür meslek sahiplerine
Aynen. Katılıyorum Hatta paramparça dizisinde de var. 😁☺Biri gelip sorun anlatınca milletin ağzına konuşacak melzeme vermiş oluyo gibi. Bende o yüzden güvenemiyorum. Yoksa danışmak, destek almak her insana faydası vardır..
@@gulinka. ıssız adaya düşen Tom Hanks Wilson adını verdiği voleybol topuyla konuşuyordu (belki izlemişsinizdir ) . Bir yerde dertlesecek kimsesi olmayanlar için bu yol öneriliyordu uzmanlar tarafından. Ya da günlük tutmak ... İsterseniz sonunda yırtıp atın , ama rahatlarsınız deniyordu . Bir de Seng-i Sabır diye bir film var (Sabır Taşı) . kadın kendisine vaktinde eziyet eden kocası yatalak olunca , nasıl olsa kalkıp eziyet edemeyecek diye günlerce içini döküyordu . En sonunda adam ayağa kalkıp yine eziyet ediyordu yanlış hatırlamıyorsam. O bile dayanamıyordu eziyet eden olarak . Çok eskiden izledigim , aklımda eksik ya da hatalı kalmış olabilir . Sonuçta içinde biriken başkasını da zehirliyor sonunda . Kötü rüya görünce suya anlat derler. Bir şekilde kurtulmak, içinden kötu olan ne varsa atmak gerekiyor . Yazıp yazıp yirtiyorum ben de . Bazen geri dönüşüme gidiyor, bazen yakıyorum . İnsanların ağzına laf , eline koz vermekten iyidir . O insan sözde profesyonel ve /veya sözde dost olsa da ...
8 ve 9.sınıftayken çok büyük bir depresyona girdim 9 da iken şimdi giymeyeceğim şeyleri,yapmayacağım hareketleri yapmıştım. özellikle 8.sınıfta kimse ile görüşmek istemiyordum insanların bana baktığını düşünüyordum ve sürekli bundan kaçma halindeydim zaten başka okula geçmiştim ve neredeyse anlaşacağım tip yok gibiydi hemde sınav senesi birde ailem boşanalı olmuş 3 ay, yani Allah korusun bir daha bunu yaşamak istemiyorum ama bu depresyon bende bir iz bıraktı ve bu sene 12 ye geçtim yine geliyor gibi hissediyorum çünkü son bir aydır durduk yere ağlıyorum moralim aşırı düşüyor büyük ihtimalle karantina ve sınav stresi yüzünden.İnşAllah böyle bir yöne girmem yine
Ben de depresyona lisede girdim. Zorbalik insani cok etkiliyor. Üniversitede depresyonu tekrar yasadim. Yatagim benim en iyi arkadasim olmuştu. Ilac kullandim hep yapmak istediklerimi yaptigimda ilk donum noktami yasadim. Simdi daha iyiyim. Size tavsiyem cevrenizden kotu bencil insanları uzaklaştırın
1.5 yıl falan deprasyon varimsi yıllarım vardı sadece insanın ömrünü çalmıo bambaşka bakış açıları da kazanıo.Kendinizi tanımanıza zaman veriyor. Çok araştırmacı her şeyi merak eden bir kişiliğe büründüm. Siyaset Ekonomi Gibi şeylere bakış açım değişti. Çok farklı insanlarla tanıştım. İngilizcemi biraz geliştirdim. Haritacılığı sevdim. Kitap okumazdım Güzel kitapları bitirmeye başladım.
Hepimizin bir amacı var. Hatta bir degil bir çok amacı var. Düşünsenize birçok insanın hayatına dokunuyorsunuz. Ne kadar güzel bir şey. Ve ayrıca iyileştirmeye kendimizden başlarsak şikayet etmek yerine durumu kabullenirsek degişim başlayacak... Ve söylediği gibi bir amaç bulursan inanmaya da başlarsın.
Ben ergenliğimi hep depresyonla geçirdiğimi hatırlıyorum.Hep mutsuzdum hep bir şeyler eksikti .Şimdi belirli bi yaşa geldim ve bunun sebebinin “amaçsızlık” olduğunu fark ettim .Bakın Afrika ülkesine depresyonda en düşük ülke..üstelik kıt kanaat geçinen bi toplum .Ama hayatta kalmaları için sürekli mücadele etmeleri gerekiyor , sürekli açlıkla savaş mücadele .Bu sorumluluk duygusu da onları depresyona girmemeleri için bir uyaran şekilde tetikliyor .Eğer bu gün oturup hiç bi şey yapmazsan ölebilirsin içgüdüsü var beyinlerinde sürekli !.Yani kısacası hayatta bi amacınız bi hedefiniz yoksa , mücadele için bi uyaranınızda olmaz .En büyük kanıtı da eski topraklar .Babaannelerimiz , anneannelerimiz . Hiç depresyon kelimesi duymadım eski topraklardan .Çünkü yaşam mücadeleleri vardı.
