Dlaczego MŁODZI ludzie czują się STARZY? 

ograniczylem socialmedia, nie mam tiktoka, insta, nie interesuja mnie juz jakies normy, co jest modne a co nie, kto ile ma kasy i w czym mieszka, ludzie nakrecaja sie zyciem innych a swoim zyciem nie potrafa zyc

Mam 30 lat. Jesli Ty masz 20-kilka to przeczytaj ten komentarz. Pracuję od 18 roku życia. Zawsze marzyłem o rodzinie, fajnym domu, nowym aucie. Na poczatku kariery zarabialem 2-3 tys zł. Sezonowo wyjeżdżałem do pracy jako spawacz i zarabialem w Niemczech 1700€. Spedzilem tam łącznie 2 lata. Kupilem za to E39. Nie odlozylem za duzo. W 2021 roku powiedzialem stop temu zawodowi i udalo mi się przebranżowić na elektryka. Robilem ludziom przeróbki instalacji w domach, później kupilem bus za pozyczone od mamy pieniądze i zakladalem fotowoltaike z ojcem. Troche zarobiłem, ale nie dużo bo mialem złą formę opodatkowania i wiekszość oddałem do skarbówki. Teraz wyjeżdzam do Holandii i mam tygodniówkę 1120€. Coś tam sobie zaczynam odkładać. Zmęczony już jestem trochę tym stresem po 3 latach działalności. Do końca roku przepracuję żeby oddać długi i bedę miał może 100tyś majątku. Mam 30 lat i uważam że to prawie nic. Chciałbym zbudować malutki domek. 1. Uczcie się oszczędzać pieniądze już od 18 roku życia, żebyście nie musieli gonić jak ja przez ostatnie kilka lat. 2. Znajdźcie stabilną pracę i nie wymagajcie od siebie zbyt dużo bo nie urodziliście się żeby zarabiać, tylko żeby przeżywać, doświadczać, cieszyć się każdą chwilą. 3.Jeśli umiesz oszczędzać to wystarczy Ci 6tys na rękę, jeszcze jak zamieszkasz z dziewczyną to razem bedziecie mieli więcej tak jak ja. 4. Nie zadłużajcie się na samochody i inne głupie rzeczy. 5. Nie musisz budować wystawnego domu za 700 tys. Systemem gospodarczym możesz wybudować domek 70m2. Rodzina Ci pomoże ile może. 6. Nie ścigaj się z ludźmi. Za 10 lat zrozumiesz, że nie obchodzisz nikogo. Nie staraj się być na siłę lepszym od innych. Rób to co jest bezpośrednio dobre dla Ciebie. 7. W życiu najpiękniejszy jest spokój.

"Wcześniej się wyprowadzali" zawsze mnie rozpierdala to, A zawsze jak to słyszę mam przed oczami obraz rodziców i wujostwa, którzy PO ŚLUBIE ładne kilka lat mieszkali RAZEM Z RODZICAMI, może to kwestia że jestem za wchodu kraju a może że ze wsi, ale jakoś nie kojarzę żeby każdy z poprzedniego pokolenia mojej rodziny od tak mieszkał sam zaraz po 18

Świetny materiał, bardzo potrzebny w dzisiejszych czasach. Mam 28 lat i zauważyłem, że pokolenie moich rodziców, mimo, że śledzi newsy (głównie z TV i nie chcą przyjąć do wiadomości, ile ich tam w "konia robią", niezależnie od stacji), to nie interesuje się problemami nowego, dorosłego pokolenia. Tłumaczyłem im te sprawy nie raz i zwykle spotykam się z wyparciem. Prześledziłem ich zarobki z lat 90 i ile zapłacili za budowę sporego domu (działka, itd) i porównałem z dzisiejszymi zarobkami i cenami. Okazało się, że mamy 3-4x razy droższe nieruchomości, do siły pieniądza, niż oni w latach 90. Tu już nie mogliby się nie zgodzić, bo użyłem kalkulatora GUS :) Choć oni za to mieli w kraju bezrobocie, wysoką przestępczość, itd.

Mam niespełna dwudziestkę na karku i mój stosunek do życia polega na tym ,,co ma być to będzie". Nie mam wygórowanych wymagań finansowych ,nie ciągnie mnie sława czy życie ,,wygrywów" na Instagramie ,którego już od pół roku nie mam. Jestem o tyle szczęściarzem ,że mam mieszkanie ,kochającą rodzinę i grupkę przyjaciół ,czego chcieć więcej? Prosta ,bezstresowa praca jest tym czego potrzebuję ,nie mam parcia na zarabianie kokosów ,chcę jedynie mieć za co żyć (plus jak da radę trochę odłożyć na ewentualne wycieczki czy inne przyjemności). W życiu też pomaga mi to ,że jestem wierzący i odgórnie mam nałożony kodeks moralny i listę rzeczy ,na których mi zależy. Sprawia to ,że nie potrzebuję doszukiwać się sensu w swoim życiu ,nie potrzebuję tego i tego by być kimś. Najważniejsze jest życie w zgodzie ze swoją wiarą i samym sobą. Staram się nie przejmować tym na co nie mam wpływu ,chcę żyć tak by z każdym dniem być lepszą wersją siebie. Pozdrawiam :)

Tu głównie chodzi o koszty życia, ja mam 28 lat a czuje się jak po 60tce. Wstaje, praca, dom, śpie żeby wyspać się do pracy, wstaje, praca, dom, śpie żeby wyspać się do pracy I tak w kółko, nie mogę pozwolić sobie na "smakowanie życia" i pojechać na wakacje, pójść do fajnej restauracji, iść do teatru czy na koncert czy na jakiś wyścig (jestem fanem motorsportu) bo liczy się każdy grosz. Nie mogę sobie na to pozwolić, a mieć gdzie mieszkać i jeść musisz, więc wpadłeś w limbo z którego nie można wyjść. Myślę że to właśnie powoduje uczucie starości u młodych ludzi, czujesz się jak dziadek, który po prostu już tylko czeka.

mam prawie 29 lat i polecam izolować się od osób sprawiających presję społeczną. To moje życie i tylko ja decyduje co zrobię i kiedy. Rodzina w tym nie pomaga i żyje starym schematem z przed 40 lat. Najlepiej żyć swoim życiem i być szczęśliwym

Ten film jest dosłownie o mnie!!! Mam 27 lat, jestem skrajnie introwertyczną osobą, w dodatku z różnymi lękami, w tym przed ludźmi. Szczególnie przerażają mnie ludzie w wieku 15-25 lat. Mam wrażenie, że dzieli nas przepaść. Czuję się staro. Za tym rozwojem sztucznej inteligencji to już wgl nie nadążam. Nie gadam z nimi o niczym, nie zadaję pytań bo boję się wygłupić i że mnie wyśmieją, choć tych pytań miałabym sporo. Co więcej, przed obejrzeniem filmu myślałam że tylko ja się tak czuję zmęczona życiem i zagubiona!

Jednym zdaniem - witajcie w dorosłości. Tak właśnie wygląda dorosłość, mam 45 lat i słuchając tego przypominam sobie start w życie na przełomie millenium. NIE BYŁO LEPIEJ! Teraz, po tylu latach walki zawodowej, osobistej i zdrowotnej mogę powiedzieć o sobie że na wiele rzeczy jestem przygotowany bo zawsze będę walczył o coś lepszego. Wyłączcie insty, tiktoki i inne gówna. Używajcie neta jako narzędzia do rozwijania swoich zainteresowań a nie do patrzenia jak żyją inni, bo przez całe życie jeszcze się na takich napatrzycie. Nie myślcie co będziecie robić za 15 lat, bo liczy się to jak przeżyć najbliższy rok czy pół roku. I tyle, wprawa i doświadczenie przyjdą same.

Kurde. mam 46 lat. wychowałem się na grunge, a 2 tygodnie temu jakaś nastolatka probowała mnie uczyć co to Nirvana. I mówiła mi, że się nie znam. poczyłem się zarazem stary jak i młody.

Jestem w wieku w którym mój umysł wciąż myśli, że mam 29 lat, mój humor sugeruje, że mam 12 lat, a moje ciało pyta mnie każdego rana czy już umarliśmy i jesteśmy w piekle.

Dzięki Twojej twórczości którą oglądam niemal od początku kanału, wszystkie te lata po 2019 były trudne, lecz były mniej nieznośne. Ograniczyłem social media, zacząłem dbać o zdrowie, dietę i edukację sięgając po interesujące tytuły książek. Będąc po 30tce czuję się tak dobrze jak nigdy wcześniej. Jestem Ci szalenie wdzięczny !

Z tego miejsca chciałbym podziękować rodzicom, znajomym, jak i sobie. Ten materiał mnie nie dotyczy. Bądźmy sobą!

Tak czytam te komentarze i ze tak powiem w chuj smutne to wszystko, ludzie jesteśmy tu przecież tylko na chwile, po co się wszystkim zamartwiać i zabijać się dla jakieś lepszych butów czy coś bo jakiś bałwan z internetu takie ma przecież nie o to tutaj chodzi, ani o robotę ani o kasę ani o to co ktoś sobie o nas myśli. Serio nikomu już nie sprawia radości rozmowa z ludźmi i to ze jest wiosna i kwiatki pięknie kwitną ? Serio nie wiem czym tu się przejmować nie ta robota to inna, nie macie kasy bo cały czas żyjecie w energii niedostatku i to się tak wzajemnie napędza. Za jakiś czas się obudzicie i stwierdzicie ze życie przeleciało wam na narzekaniu i przeświadczeniu ze jest chujowo a to wszystko to jedna wielka zajebista przygoda i gierka tak na prawdę, pozdrawiam

Mam 34 lata i czuję, że przegrałem życie. Dzieciństwo to była jedna wielka plątanina nauki, obowiązków i przemocy domowej. Moja matka była alkoholiczką, biła mnie, poniżała, wyzywała, czego bym nie zaczął to ona zawsze mówiła, że są lepsi. Nie raz przez awantury musiałem spać w piwnicy, nie raz słyszałem "po co się urodziłeś" albo "zdechnij" Policja nie specjalnie się tym interesowała, nauczyciele byli zaniepokojeni tym jak zasłaniam rękami twarz gdy ktoś przechodzi ale matka w szkole się wyparła. Sąsiedzi mówili, że mi współczują i że muszę być silny. Po 18stce matka brała pożyczki na mój dowód. Nie byłem w stanie jej odmówić, potrafiłem sam się okaleczać i traktowałem to jako żart, tak mi zniszczyła psychikę. Dziś po terapii przeraża mnie to, że mając 15lat biłem się i śmiałem się z tego. No ale... matka zrobiła mi 20k długów, miałem komornika a mając 20lat byłem w kryzysie bezdomności przez pół roku. Nie miałem gdzie pójść, nie miałem znajomych, pracowałem przy torach a spałem w namiocie. Nie mogłem nawet do piwnicy wrócić. Później wynająłem jakiś pokój, zacząłem spłacać komornika, pamiętam że przez kilka miesięcy miałem problem ze spaniem pod kołdra, bo w namiocie miałem śpiwór i ubrania. Próbowałem swoich sił na studiach ale nie było mnie stać, musiałem płacić długi. Zawsze wszystko odkładałem razem z własnym zdrowiem, bo komornik był ważniejszy. Gdzieś tam trafiła się była, która po tym jak zerwałem z nią pisała o mnie pomówienia. Miałem sporo problemów przez to. Często się przeprowadzałem, zacząłem życie w Lublińcu, później była Legnica, Wrocław a teraz Toruń. Dopiero mając 29lat zacząłem żyć, kończyłem terapię, czułem się silniejszy, miałem spłacone długi. Teraz mam 34lata czuję się źle, bo ludzie w moim wieku mają znacznie więcej, ja nawet auta nie mam i nigdy nie miałem. Przez to że żyłem w patologi każdy myśli że pije, biorę różne substancje itd. A ja nigdy nic nie brałem, jestem wrażliwy, nie pije alkoholu (może dwa piwa na rok) wolę iść na siłownię lub do lasu niż na imprezę. Do 25r życia czułem się dzieckiem, myślałem w tamtym czasie że jak dorosnę to będę kimś. Na terapii terapeutka mówiła mi, że ten mechanizm mnie uratował przed skończeniem ze sobą. Tylko co mam z tego? Nic. Ciężko mi ogarnąć pracę, jedynie ze związkami jest ok, teraz od trzech lat jestem w cudownym związku. A tak? Czuję się stary, czuję że już jest za późno a całe życie minęło w sekundę.

odnośnie stresu, aż mi się przypomina własna matka, której jak tłumaczyłem, że nastolatkowie też się stresują i mają depresję, to wyśmiewała mnie i mówiła, że bzdur uczą teraz na psychologii, bo tylko ona może się stresować i łykać prochy ba depresje jak ma 50 lat, a nie gówniarze co nic nie muszą... takie podejście wszystkich pokoleń, moje ma najgorzej, a ci młodsi to mają bajkę a nie realny brutalny świat, podczas gdy realnie to wszyscy żyjemy w tym samym szambie i wszyscy mamy tak samo źle ps: mam 30 lat i dalej chodzę w tej same parze nike wszędzie, a jak się znosi to kupuję nowe podobne i tyle

Akurat dzisiaj nad ranem jak zasypiałem pomyślałem sobie "Zaraz mam 27 lat, do końca zostało mi jeszcze pewnie około 50 jak nic się po drodze nie odwali. K*rwa, ale mi się już nie chce, mam jeszcze 50 lat wytrzymać, a ja 26 ledwo wytrzymałem, gdzie z tych 26 pewnie około 10 lat i tak nie pamiętam, bo byłem bobasem. Nie dziwie się, że ludzie czasami mają ochotę się "wylogować" przecież ta myśl jest tak depresyjna, że wszystkiego się odechciewa"

Kilka dni temu ukazały się ciekawe nadania w USA - okazało się, że rośnie liczba młodych ludzi, którzy juz nie kupują głupa-fonów, ale zaczęli używać zwyczajnych urządzeń typu stara Nokia. Spada podobno oglądalność socjalmediów, ludzie się budzą i zaczynają myśleć !

Z tymi zawodami to fakt. Jestem młoda, a pracowałam już chyba w 100 zawodach, czasem zmieniając pracę co kilka dni (przyczyną zmiany były zawsze złe warunki/toksyczne otoczenie) i kiedy rozmawiałam o tym ze starszą panią, co była jedynie nauczycielką przez kilkadziesiąt lat, to nie potrafiłyśmy się zrozumieć, jak można stale robić to samo/co chwilę coś innego.

Ja tam mam 23 lata i wiem, ze nic mnie w zyciu nie czeka. Nie mam zadnej pracy, wykształcenia, doswiadczenia. Nie mam znajomych, nie mam dziewczyny, a jedyną moją rodziną jest moja matka. Bardzo duzo jest takich dni kiedy chciałbym zdechnać po prostu, bo wiem ze nikogo nie interesuje. Czuje sie tylko jak niepotrzebny smiec.

mam 17 lat a oglądanie początku tego filmu mi sprawiło taki dyskomfort nieopisany jakbym miał co najmniej 60 i najgorsze jest to że właśnie rozumiałem wszystko

Mam 28 lat i od 8 żyję w mieszkalnym kontenerze w Norwegii na firmie gdzie pracuję 😅 po pracy wychodzę na rybki/spacer lub gram w gry ze znajomymi. Czy czuję się że coś mnie omija i się starzeję? Absolutnie nie. Każde życie jest unikalne. Ty nie doświadczysz tego co ja, a ja tego co ty. Uważam, że są dwie najważniejsze zasady w życiu: nie porównywać się do innych i żyć w zgodzie z sobą 😊 Jeśli Ci to nie wychodzi to nie przejmuj się i próbuj. Ważne żeby się nie poddawać.

Mam 27 lat. Żyłem w patologicznej rodzinie alkoholików, miałem ojca ćpuna. Już od 5 podstawówki musiałem udawać, że jestem dorosły, żeby jakoś przetrwać w tej gównianej rodzinie. W domu nie było pieniędzy, więc nie mogłem nigdzie wyjeżdżać. Nie miałem jakichś fajnych ciuchów, tylko chodziłem w tych samych przez lata, co doprowadzało do wyśmiewania mnie. Musiałem zrezygnować z dziecięcych spraw przez wzgląd na wstyd. Przestałem wychodzić,bawić się i ciągle siedziałem w domu, sprzątając, gotując. W wieku 17 lat zacząłem swoją pierwszą pracę i moje życie sprowadzało się do szkoły, pracy, snu, i tak w kółko. Skończyłem szkołę, zostałem bez znajomych, bez przyjaciół. Potem tylko praca, sen. Wyprowadziłem się jak miałem 21 lat myślałem, że coś się zmieni, że będę miał więcej czasu dla siebie, że zacznę odkładać na swój dom, ale nic z tego. Jedyne co mogę robić to dalej praca, sen, wynajmować kawalerkę, bo wynajmując pokój czułem się przytłoczony ludźmi z którymi mieszkałem. Ciągłe kłótnie, brak sprzątania, czułem się jak w starym domu. Nieważne ile mogę zapierdalać w pracy, wiem, że nigdy nie będę mógł sobie pozwolić na zakup własnego mieszkania. Nawet nie mówię o braniu kredytu i spłacaniu go przez kolejne lata, bo to kolejny stres, kolejne zobowiązanie. Straciłem całe dzieciństwo, całą młodość, a teraz, mając prawie 30 lat. Wciąż muszę udawać dorosłego chociaż mentalnie jestem jak jakiś 16 latek, który chciałby skorzystać z życia, ale nie może, bo musi pracować i zapierdalać na wynajem mieszkania a z drugiej strony psychicznie czuję się też jak jakiś 80 latek. Powoli mam dość i czuję, że psycha mi niedługo siądzie totalnie, zwłaszcza że już od 6 podstawówki mam wrażenie, że umrę w wieku 30 lat. Im starszy jestem, tym to przeczucie jest bliżej. A jedynie co słyszę to kurwa, że inni mają gorzej ode mnie, że nie mam na co narzekać, i żebym wziął się w garść. xD to życie jest po prostu zjebane więc nie dziwię się młodzieży, że również mają dośc i czują się staro.

Mam 25 lat i ten filmik jest niesamowicie ciekawym doświadczeniem :D Czuje się troszkę "dualnie", bo docierają do mnie oba style contentu, chociaż troszkę przyjemniej ogląda mi się to, co jest w drugiej połowie filmu. Z drugiej strony, jestem tym człowiekiem na poważnym stanowisku, który ma dobrą pracę, zarabiam niesamowicie git pieniądze, ale mam wrażenie, że przez właśnie pandemię ominęło mnie bardzo dużo, co dyktuje w zasadzie całą moją przyszłość. Jestem introwertykiem, studia miałem zdalne, w zasadzie poza starą ekipą znajomych nie poznaje nowych ludzi. Boję się w przyszłości samotności, bo nie potrafię "podbić" to kobiet, tinder mnie brzydzi, niedługo będę się relokować za granicę i totalnie nie wiem co tam ze sobą zrobię xD Z drugiej strony widzę znajomych, którzy się żenią, zakładają rodziny itp. a ja siedzę hybrydowo w robocie, zrobię obiad, skoczę na siłkę i jest 22 i trzeba iść spać. Dzięki za filmik bo dzięki niemu przynajmniej wiem, że nie ja jeden jestem w takiej sytuacji, the more you know.

Pamiętacie koronaświrusa? W polsce pojawił się 4 lata temu.

To jest tak zwany syndrom Krzysztofa Ibisza, człowiek rodzi się stary, a później młodnieje.

Mam 27 lat. Czuję się jakbym miał 20 lat. Tylko niestety w takim sensie, że nie wiem kiedy te 7 ostatnich lat minęło. Dosłownie nie wiem kiedy. Tylko praca dom praca dom praca dom. Od roku nie miałem wolnego. Ciekawych momentów w życiu po szkole miałem tyle że można policzyć na palcach jednej ręki. I były one krótkie... Sam sobie zgotowałem ten los, jestem uzależniony od gier, a w szczególności od poczucia, że za dużo tracę gdy nie gram. Że jest battlepass do wbicia, że to trzeba zrobić, że tamto trzeba zrobić. Na jedną grę wydałem już ponad 10 tysięcy złotych ale już mniejsza z pieniędzmi. To czasu najbardziej żałuję. Otwieram oczy, gram w to co zawsze, idę do tej samej pracy od 4 lat na 8 godzin, idę spać lub idę grać i tak w kółko. Dosłownie nic więcej. Brak dziewczyny, brak ochoty i pewności siebie, że jakąś bym znalazł bo się zaniedbałem. Przyzwyczaiłem się do swojej rutyny i nie jestem w stanie wyjść ze swojej strefy komfortu. Wiem że potrzebuję zmian, ale nie chcę mi się ich mieć. W tamtym roku poszedłem w dobrym kierunku bo kupiłem rower, który polubiłem. Zacząłem więcej wychodzić i się cieszyć życiem. Szkoda tylko że mimo wszytko mam tak, że jak wrócę z pracy to niczego mi się nie chce, a jak mam np druga czy trzecią zmianę to nie chce mi się męczyć przed pracą by później być ledwo żywy w pracy. I co tu dalej robić..... Najbardziej brakuje mi dziewczyny , ale mam tak niską samoocenę, że naprawdę nie wiem czy będę w stanie kogoś poznać

Ja nie wiem jak się czuję. Jak byłam bardzo młoda, to czułam się starsza, jak miałam lat 18 to się czułam na 15-16, a teraz jak mam prawie 23, to w sumie czuję się mniej więcej na tyle, ale z drugiej strony dopiero mając 20, 20-parę lat przeżywam te rzeczy, które inni przeżywają w wieku 13-16. Z trzeciej strony od jakichś 2-3 lat mam problemy z kręgosłupem. Dodatkowo mam wrażenie, że ludzie w moim wieku powinni mieć już przynajmniej partnera, już kij z dziećmi, mieszkaniem etc., ale chociaż partner. Ja miałam do tej pory jednego, bardzo krótko, i nie bardzo się zapowiada, żebym miała mieć nowego. Wizja wyprowadzenia się jest praktycznie nieistniejąca, bo żeby znaleźć pracę z której mogłabym się sama utrzymać to dosłownie musiałby się cud zdarzyć. Więc nie wiem, czuję się zawieszona w jakiejś dziwnej, osobnej czasoprzestrzeni, w której wszystko jest nie tak.

Jestem maturzystką, mam niedługo 20 lat i obecny świat mnie przeraża. Nieustanna presja, życie w niepokoju czy wynik z egzaminów będzie wystraczający aby dostać się na wymarzone studia, czy te studia będą miały sens z powodu zmieniającego się rynku pracy, czy będzie wolny akademik. Chce wkroczyć w ten świat ale gdy wracam do domu po korkach z przedmiotów maturalnych nie mam na nic siły. Moje pasje i marzenia giną po setkami książek, statystyk czy progonoz, czy aby to co robie ma jeszcze sens ? Może dlatego czuje się staro, bo każą mi biegnąć za czymś czego nie widze i czego się boje

Niestety dziś trzeba MIEĆ żeby BYĆ. Jak jesteś biedny to ludzie Cię wypchną na margines. Życie skazane na nieszczęście. Chyba, że jest się zdolnym do życia w samotności na wynajmie pokoju to można jakoś nie wpaść w depresję.

Ja mam 13 lat i nie wiedziałem że tak mało ludzi w moim wieku ogląda ten kanał, trochę czasami się czuję że jestem o wiele starszy psychicznie i nawet niektórzy ludzie myślą że mam po 20 kilka lat przez to jak piszę i jak się zachowuje w grze i nie dziwię się im ponieważ jestem z nielicznych dzieci którzy w tym wieku naprawdę są mili i szanują ludzi oraz są poważni kiedy trzeba, w końcu całe życie spędziłem na patrzenie na świat i analizowanie go, więc jestem całkiem dobry w rozmawianiu z ludźmi. P.S Bardzo mi się podobała nazwa tego kanału "Kto czyta, nie błądzi" lecz jeśli nie przeszkadza mi nowa nazwa.

Ludzie oczekują zbyt wiele od młodszego pokolenia. Powinniśmy dostosować oczekiwane wymagania do poprzeczki. Co zrobimy jeśli jako społeczeństwo postawimy poprzeczke zbyt wysoko...? Któżesz doskoczy jeśli przyspierzymy i postawimy zbyt wysoko....? Czy autentycznie nasze rządy i korporacje chcą abyśmy cierpieli psychicznie i fizycznie. ...? Ludzie niedajmy się sobą rządzić i zatrzymajmy to szalone koło pędu. Abyśmy mogli wreszcie odetchnąć pełnią piersią i uspokojć umysł.🍃🌾🌻🌺🌸🌱🌤.

Po kilku minutach miałem ochotę to wyłączyć. Wytrwałem do końca. Mam nadzieję, że ta "forma" nie powtórzy się już.

Człowiek gdy jest młody chce być starszy a kiedy się już zestarzeje to znów chce być młody.

To bardzo proste i nie. Mam 31 lat. Czuję się jak wypalony 60 latek i niedojrzały 15 latek. Wychowywałem się w latach 90. Wtedy żyłem światem telewizji. Polska była wtedy w okresie transformacji. Oknem na świat był telewizor i popkultura amerykańska, głównie z lat 80. Oglądając amerykańskie filmy, seriale myślałem, ze jak będę nastolatkiem będę przeżywał renesans stworzenia najpiękniejszych wspomnień. Bazując na sielskich serialach amerykańskich z lat 80. Wtedy Polska podnosiła się po komunie, więc otoczenie nie miało za wiele do zaoferowania. Poza mieszkaniem dziadków, gdzie była sielska, przyjemna atmosfera. Gdy zacząłem dorastać musiałem porzucić marzenia o życiu jak z amerykańskich filmów. Subkultura dresiarzy i polskie szkoły nie miały nic wspólnego z high school, stołówkami z frytkami i szafkami na korytarzu . Kiedy poszedłem do gimnazjum/liceum zmieniła się moda. Czasy millenium bazujące na cybertechnologii futuryzmu odeszły w zapomnienie. Zwane inaczej y2k, cybercore, polecam wygoglować jak ktoś nie wie. Głowy ogolone na łyso zastąpiły grzywki rzucane na czoło. Umiałem się dostosować, ale czekałem na lepsze czasy. Wracając czasami o 17.00 do domu, ze szkoły, prace domowe, kartkówki, klasówki, zmęczenie, niedospanie powodowało, że uznałem, że lepsze dni dopiero nadejdą. Studia były takim czasem, ale ponieważ też pracowałem nie imprezowałem, nie jeździłem, uznałem, że mam czas, bo teraz presja na wykształcenie, doświadczenie w pracy do CV. Potem przyszedł covid. W czasie covidu miałem MNÓSTWO czasu, by w zaciszu domu wszystko nadrobić, przypomnieć sobie jeszcze raz rzeczy z dzieciństwa, poznać to co mi umknęło w czasie dorastania np gatunki muzyczne. Zainstalowałem tiktoka, wyrobiłem algorytm, poznałem wiele nisz, tiktok mi też pokazał życie pokolenia Z, z którym mam wiele wspólnego, bo pewne rzeczy odkryłem lata wcześniej zanim stały się modne, lub odkryto je na większą skalę. Np Zoomerzy noszą teraz szerokie spodnie, których bardzo pragnąłem a wszędzie wtedy były np rurki, których nienawidziłem. Moje życie znalazło się na pograniczu epok, które w dziwny sposób mnie dzieliły i dopełniały. Stałem się tym kim powinienem wcześniej, kiedy był na to czas. Poczułem się tak młodo, ze aż staro, wiedząc, że nie mam 17 lat. I mimo, ze 31 lat to młody wiek to czuję się staro, bo jednak dorosłość nie jest taka fajna i nie przez płacenie rachunków, podatków ect. Przez konwenanse, które dożywotnio ograniczają i usuwania w cień na rzecz młodszego pokolenia. Bo z 75 /80 lat życia człowieka ile ma sie przywileju bycia młodym? To przedział 15-25/30 lat. Wcześniej jesteś dzieckiem, potem już całe życie tylko dorosłym. A nie zawsze się człowiek wyrobi w czasie, by wszystko pzreżyć w adekwatnej chronologii życia. I potem zostaje np niedosyt, mentalna niedojrzałość łączona z poczuciem starości

Powiem tak - mam firmę jednoosobową, zacząłem robić na siebie gdzieś ponad półtorej roku temu, branża transportowa jeśli jest to ważne. Od momentu kiedy zacząłem robić "na siebie", od tego momentu zaczęły się tylko moje problemy finansowe, a co za tym idzie, mocno ucierpiała psychika. Jakby ktoś popatrzył z boku to wygląda jakbym pływał w maśle i mleku cały czas, zarabiał nie wiadomo ile i mógł rozrzucać pieniądze na lewo i prawo, bo przecież tyle tego mam. Nie jest tak, w żadnym wypadku. Mam mniej pieniędzy jak pracowałem u kogoś, nawet powoli popadam w długi, ciągłe wydatki związane z tą branżą, czyli rejestracja ciągnika coroczna (w Stanach tak jest), podatki drogowe, podatki paliwowe, do tego dochodzi paliwo, naprawy ciągnika (chociaż odpukać nie było ich tak dużo). Stres podczas jazdy, że jak coś się zepsuje to zbankrutuje, bo samo holowanie z drogi kosztuje więcej niż jestem w stanie zarobić z kursu. Przez ostatnie te właśnie półtora roku postarzałem się o może 10 lat. Aktualnie siedzę w domu od 4 miesięcy bo nie opłaca się jeździć swoim sprzętem, stawki są na tyle niskie, że koszt utrzymania tego jest większy niż to co płacą. U kogoś pracując może i zarabiałem mniej, ale miałem o wiele spokojniejsze życie. Też nie było dobrze psychicznie, ale taka wada tego typu pracy, jednak miałem o wiele więcej energii żeby cokolwiek zrobić, teraz nawet weekendów nie mam wolnych jak pracuję na swoim bo muszę z reguły coś "podrobić" przy ciągniku, bo coś się rozklekotało podczas tygodnia albo coś w tym stylu. Dlatego nie cierpię jak ludzie traktują ludzi którzy prowadzą własny biznes, myślą, że mają mnóstwo pieniędzy i są ludźmi sukcesu którzy uważają się za lepszych niż Ci którzy pracują o kogoś. Jest zupełnie odwrotnie, z reguły Ci którzy mają własny biznes zazdroszczą tym którzy pracują na kogoś że niczym się nie muszą martwić, zamykają drzwi za sobą i idą do domu. Tym co im się udało - gratuluje wytrwałości, ja niestety z tej barki chyba odbiję w najbliższym czasie, mam już dość...

Jak juz sie powolujesz na badania to pokazuj badania, a nie newsweek, prosze.

Dlaczego MŁODZI ludzie czują się STARZY? Dlatego, że media (instagram, tiktok, facebook, pornografia itp.) wciskają ludziom do głowy "idealne bogate życie, pełne seksualnej różnorodności", po czym ten obraz konfrontują ze swoim życiem, no i dochodzą do wniosku, że ich życie nie wygląda tak "fajnie" jak to przestawiają w mediach społecznościowych, a oni chcieliby żeby tak wyglądało.

Już jako 13 latka czułam się stara, wszystko przez depresję którą pokonałam dopiero po 5 latach. Teraz jako 19 latka czuję się o wiele "młodziej" ale widzę skutki uboczne po tylu latach czucia pustki i zmęczenia. Lekarze mówili mi że za szybko "dorosłam" i nie da się już całkiem tego cofnąć :c

Wydaje mi się, że najbardziej kluczowa kwestia, to jak postrzegamy starość? Bo jeżeli jest to dla kogoś coś negatywnego, no to ma przejebane tak naprawdę, bo z czasem nikt nie jest w stanie wygrać. Czy wszystko nie byłoby prostsze, gdyby starzenie się po prostu zaakceptować i cieszyć się nim? Czuć wdzięczność z tego powodu, że dożyło się tylu i tylu lat, podczas gdy inni mieli mniej szczęścia i już od jakiegoś czasu wąchają kwiatki od spodu? Najważniejsza jest odpowiednia perspektywa 😝

W covidzie zamienilismy młodość młodych ludzi na starość starych ludzi. Koniec koncow starzy i tak ludzie umarli przez nieudolny system zdrowia, a młodzi ludzie w gratisie stracili 3 lata młodości

Mam 24 lata, a czuję się jak 80-latka. Dzięki lockdownom, dzięki polityce, na punkcie której Polacy mają obsesję, dzięki wojnom... I tak mi się marzy zostanie gwiazdą rocka (no, gram na gitarze, basie, perkusji itd.) i odbywanie tras koncertowych po świecie.

Jestem z rocznika 88. 35 lat...a czuję się obecnie - po zadbaniu o zdrowie - dużo młodziej, niż wcześniej. Wieczna gra w piłkę na boisku, Dragon Ball, Heroes of Might & Magic 3, Warcraft 3 + WoW, DOTA2 i inne rzeczy. Mam pewne spostrzeżenia. Obecnie postęp technologiczny jest gigantyczny, a biorąc pod uwagę jak super kiedyś była muzyka, filmy, gry, itd. to teraz powinno być jeszcze lepiej! A tutaj okazało się, że tendencja totalnie odwróciła się. W pewnym momencie, dajmy na to +/- roku 2010 zaczęto chyba w dużym stopniu odwracać trend robienia wartościowych rzeczy i ogólnie postępu dla ogłupiania ludzi. Przykłady: WoW w wersji WOTLK miał bardzo rozbudowane drzewka i ogólnie strategie. Trzeba było spędzać dużo czasu, aby mieć wartościowe przedmioty (choć i tak mniej, niż we wcześniejszych wersjach). Później było coraz większe upraszczanie gry i doszło do momentu, gdy co sekundę masz "za darmo, bez wysiłku" coś "super" i nie trzeba nic robić. w DOTA2 to samo. Gry strategiczne i w których się myśli typu HOMM3 odeszły w zapomnienie, upraszczanie gier. Gry zaczęły oferować grafikę...a ich poziom ogólnie spadł. Przestały być "skillowe". Dodatkowo kiedyś uczyło się chociaż w w nich angielskiego, a obecnie większość mając gotowe po polsku zostaje przy polskim języku. Muzyka? Przeróbki starych hitów + gnioty. Filmy? Promowanie politycznych i ideologicznych rzeczy, do tego humor opierający się na wulgaryzmach, chamstwie, pierdach oraz sexie. Nuda totalna. I robienie masówki. Chłam na wielką skalę tylko p oto, aby co sekundę podbijać dopaminę szajsem, cudo. Dragon Ball Z wyszedł bardzo dawno temu, a potrafił oddawać dynamizm w świetny sposób! Obecnie wszystkie bajki, filmy, itp. są robione tak jak w części tego materiału. Kamera jest przerzucana bardzo szybko, są nagłe duże zbliżenia, inne barwy, zmiany natężenia głosu/dźwięku, totalna niestabilność. Powoduje to skrajne przebodźcowanie i papkę z mózgu u dorosłego człowieka, a co ma powiedzieć małe dziecko oglądając taką bajkę, gdy mózg jeszcze nie ukształtował się w pełni... Do tego dodajmy całą chemię w żywności oraz wodzie. Cała chemia w kosmetykach, środkach czystości, itd. w tym różne substancje powodujące zmiany hormonalne u ludzi (dziewczynki używają kosmetyków i wtłaczają w siebie hormony, więc "są starsze szybciej"). Testosteron u chłopów od kilkudziesięciu lat zjeżdża, a plastik i cała reszta syfu właśnie temu pomaga imitując u człowieka hormony. Od wielu lat dodatkowo zaczęto totalnie niszczyć ludzką psychikę strachem, podziałami i atakami, a rok 2020r i kontynuacja tej "zabawy" jest wyraźna coraz bardziej. Kontynuacja strachu i totalnej niestabilności. Reasumując...tak ogromne huśtawki dopaminy (tego typu dynamizm w filmach ją na pewno podbija), hormonów (żeńskich + testosteron zjeżdża tylko w dół po równi pochyłej + kortyzol szybuje w kosmos), permanentny atak na wszystkie wartości chrześcijańskie/etyczne, degeneracja ludzi i ataki na ludzką psychikę od wielu lat... co tu dużo mówić, "Andrzej, to je**ie" :) Należy dbać o swoje zdrowie i korzystać z internetu tylko do edykacji i rozwoju, należy filtrować wszystko czym jesteśmy bombardowani. I paradoksalnie należy się sprzeciwić całemu temu '"postępowemu podejściu" i odrzucaniem wartości. Gdy człowiek odrzuci ten po***** świat, ucieknie na 2 tygodnie od cywilizacji robiąc w trakcie 2-3 tygodniową głodówkę leczniczą, to nagle obudzi się z tego matrixa. Nie oglądać wiadomości w internecie, zignorować wszystkie p***ndemie, wojny, politykę oraz następne rzeczy które nam szykują do zabawy po chorobie oraz wojnach. Głód na pewno będzie. Zabawne jest to, iż o ile cyberataki będą, to prawdopodobnie nie będzie... braku prądu oraz internetu. Pewnie nie będzie, bo oznaczałoby to, iż ludzi nie dałoby się bombardować tymi wszystkimi informacjami 24/7 i sterować :D więc najprawdopodobniej będą spadać wszystkie plagi egipskie i apokalipsa będzie za oknem, ale prąd i internet będzie, aby to relacjonować i aby każdemu można to wtłaczać i straszyć. Cóż za dziwny zbieg okoliczności! Ciekawe jak przerwać cały ten cyrk...osobiście po wieloletnich analizach wydaje mi się, iż może to przerwać głównie chrześcijaństwo (z akcentem na wartości, które niesie) oraz Polska (historia, którą znamy i niezłomność przodków. Prawdopodobnie dlatego jest to tak bardzo atakowane. Musi wyjść jakaś iskra z tych dwóch frontów, bo inaczej chyba ten świat po prostu stoczy się nieodwracalnie i w dodatku przy owacjach na stojąco, gdy wszyscy będą relację live oglądać w internecie.

Ten materiał jednocześnie mnie szokuje i pociesza. Z jednej strony nie byłem świadom, że ten problem jest aż tak duży i dotyka tak dużej liczby osób, z drugiej cieszę się że nie jestem wyjątkiem.

25 lat na karku. I mam wrażenie że nadążam za młodszymi pokoleniami. Np ten początkowy styl odcinka nie zrobił mi różnicy a nawet mi wszedł. Ale mimo wszystko dalej czuję się staro. Mam wrażenie jakby cały świat walił mi się za plecami i jeśli nie przyspiesze to zawali się razem ze mną. Ciągły stres, nerwy, ludzie do okoła. To wszystko sprawia że czasem działam na autopilocie. Całkowicie się wyłączam, zakładam słuchawki na uszy i albo pracuje, albo siedzę w domu. Imprezy już mi nie sprawiają przyjemności. Jedyne co sprawia mi frajdę to gry i spędzanie czasu z dziewczyną. A poza tym wszystkim czuję się cholernie nieszczęśliwy i bez życia. Jeśli to jest dorosłość, to proszę oddajcie mi dzieciństwo

Mam 19 i bardzo tesknie za czasami gdy miałem ok. 15 lat, bo zycie bylo pozbawione stresu, oczekiwań innych wobec mnie i miałem czas na co chciałem. Nie pamietam nawet dobrze tych czasow, wiec moze dlatego je trocę idealizuje. Stres zeżarł mi pamięć.

ja do siebie nie mam aż tak wielkich wymagań żeby mieć 2 samochody itp. (może dlatego że nie żyję w szybkiej warszawie a w spokojnej wsi na mazurach) ja mam plan taki: pójść na studia dziennikarskie i pracować jako dziennikarz, kupić DUŻĄ działkę rolną (a jeśli będę pracował zdalnie z warszawskimi zarobkami to będę tutej jak milioner bo wszystko i ziemia jest tańsze) wykopię staw, zarybie, postawie płot, zalesię (w sensie las posadzę) gdzie sobie posadzę różne fajne drzewa może też owocowe i lisy mi jagód obszczywać nie będą, od zalesionych terenów sie nie płaci podatku od nieruchomości a od stawów bardzo mały, postawie mały domek (może drewniany) taki żeby nie trzeba było mieć za dużo pozwoleń na budowe i będę sobie żył jak pączek w maśle bo: mam własny las mam własny staw gdzie mogę ryb do woli łowić, kupię sobie grzybnie to też grzyby mieć będę, będę miał własny dom (budowa nie jest tak droga jak kupienie nowego domu w warszawie, można się zmieścić poniżej 300k), ogródek, zarobki warszawskie no żyć nie umierać. co prawda osiągne to już grubo po czterdziestce może i po 50 ale bedę miał fajną emeryture 4:30 u nas jest spora różnica cenowa bo większość osób zarabia najniższą krajową i żyje a jak ktoś tu ma warszawskie zarobki (np. 10k 12k. a nawet 6k czy 7k) to już mu jest dużo łatwiej i jak się postara to (oczywiście na kredyt) zbuduje sobie dom a może nawet zrobi rodzinę a i tak mu łatwiej będzie niż z naszymi normalnymi zarobkami

Ciekawy ten eksperyment z takim bardziej młodzieżowym montażem na początku filmu, faktycznie pokazuje kto poczuje się "staro" przy tym popularnym dynamicznym "zoomerskim" montażu. To z tą monotonią faktycznie ma coś na rzeczy, ja mieszkam z rodzicami bo nie sądzę, że udźwignąłbym finansowo nawet małe, ale w dobrym stanie mieszkanie, a nasłuchałem się od znajomych historii o okropnych współlokatorach, więc póki co czekam co będzie dalej. Czuję się staro i że kiedyś było lepiej, ale faktycznie mam taką "wygodną rutynę", jemy praktycznie co tydzień to samo w te same dni, bo tak nam smakuje i jest w porządku, każdego dnia gotuje ta sama osoba (dzielimy się obowiązkami) i ogółem każdy wszystko robi zgodnie z tym harmonogramem. Mam wrażenie, że stare filmy, gry, nawet bajki były lepsze. Nie raz wracam do Pory na przygodę czy Spongeboba, a nowe bajki sprawiają, że czuję cringe. Tak samo sporo nowych gier to dziadostwo, a ja wracam po raz 50 do Goticzka. Myślę, że każdy ma jakiś swój jeden czy dwa główne problemy, z wielu tych które zostały poruszone w tym filmiku. Mój problem jest taki, że przez negatywne doświadczenia kiedy próbowałem innych rzeczy czuję się zniechęcony, aby wychodzić poza tą strefę komfortu, w której z kolei nie jest mi ani źle, ani dobrze, to taki punkt 0. Ni mnie grzeje, ni mnie ziębi. Mam wrażenie, że teraz są gówniane czasy pod wieloma względami, ale nie wiem czy czekając na lepsze po prostu nie przeczekam tego co jest teraz, a będzie tylko gorzej.

Widzę to po sobie i po moich bliskich, dziewczyna wciąż mnie naciska na to zeby planowac przyszłość bo jak to mówi "nie mamy czasu, musimy coś już zaplanować" Wyprowadzka do dużego miasta, kariera itd coś czego zawsze chciałem a teraz chcę tylko spokojnego życia gdzieś na odludziu. Mam dopiero 20 lat, niedlugo kończę szkołę uważam że mam jeszcze duzo czasu a przez to wszystko czuje niesamowitą presję czasu jakbym za 5 lat miał umrzec.

twój kanał otwiera oczy, brakuje takich treści w dzisiejszym świecie

Życie po liceum to coś wspaniałego, nie wróciłbym za nic. Mam 20 lat. Polecam

Mam 35 lat. Czuje się staro odkąd skończyłem 25 lat. Punktem zwrotnym była sytuacja, gdy z kumplem (moim rówieśnikiem) jechaliśmy na jakąś imprezę, a on zapytał: - Ej, to kto tam będzie? - (ja, mimowolnie odpowiadając) A wiesz, tacy starsi od nas, po 25 lat. *chwila obustronnej konsternacji* - TY, PRZECIEŻ MY MAMY PO 25 LAT! Skąd to się wzięło? Głównie przez pracę, która zabiera mi siły, smak życia i chęci do czegokolwiek więcej, niż przyjście do domu, spanie, konsumpcja treści cyfrowych oraz obowiązki dnia codziennego. Gdyby jeszcze ta praca dawała jakiś sensowny zarobek (o zaspokojeniu potrzeby realizacji czy osiągania czegoś w życiu nawet nie marzę) to może chociaż miałbym minimalną chęć chodzenia do niej, a tak obecnie nawet ze średnią krajową można co najwyżej przeżyć, ale nie żyć. Dodatkowo presja społeczna i rodziny, jak nie na zrobienie studiów (nieważne jakich), to znalezienie sobie żony, czy co ważniejsze - zrobienie "sobie" dziecka. Ta presja trochę zelżała, względu na to że mężczyzn takich jak ja jest coraz więcej, wypalonych zawodowo, zmęczonych, bezdzietnych, więc gadanie o tym co powinieneś robić w życiu można łatwo uciąć u starszego wiekiem interlokutora, podając przykład z jego najbliższego otoczenia. Niby nic się złego nie dzieje w moim życiu, bo mam stałą pracę w korpo, mam swoją nieruchomość bez kredytu hipotecznego, nie mam bagażu życiowego pod postacią rozwodu czy alimentów, zdrowie jako tako póki co dopisuje, ale no właśnie, nie dzieje się w sumie też nic w nim dobrego. I tak czas, jak piasek, przelatuje przez dłonie...

Jestem młoda, ale często łapię się na tym, że czuję się staro ze względu na niepełnosprawność ruchową. W dużym skrócie - mam farta, bo chodzę, ale nie ma dnia bez bólu, zmęczenia, naciągnięcia czy przeciążenia danej części ciała. Przy tym mam wrażenie, że wiele rzeczy mnie ominęło, zbyt szybko dorosłam. Póki co nie mogę pracować. Staram się podchodzić do swojej sytuacji z humorem (a przy okazji znaleźć sobie jakiś sposób na życie), ale bywa różnie. Czasami zbyt łatwo jest skupiać się na tym, co schorzenie mi zabiera, niż na tym, co jestem w stanie robić 😅

Mam 30 lat i fizycznie czuje się na 18 Buduję z żoną dom Jeździmy na imprezy

Najlepsze co można zrobić w tych pokurwionych czasach w jakich żyjemy jest znalezienie drugiej połówki i wspólne wyłączenie się z tego pojebanego społeczeństwa opartego na wiecznym wyścigu szczurów i zastrzykach dopaminy z internetu.

Powiem tak, mam 20 lat i czasem czuję się staro, ale nigdy nie sprawiało mi to dużych problemów, głównie dlatego, że mam w miarę ugruntowane przekonania co do fundamentalnych wartości życiowych i nie spędzam czasu na social mediach poza facebookiem i youtubem. Raz pomagałem z matematyką chłopakowi kilka lat młodszemu ode mnie, którego spotkałem na facebooku i "różnica pokoleń" była widoczna. Podśmiewał się trochę ze mnie że jestem boomerem, ale ogólnie byliśmy w stanie się dogadać. Największym problemem dla mnie jest tak naprawdę głębokie poczucie samotności i niezrozumienia - a to wynika z życia pomiędzy dwoma (lub nawet trzema) światami. Z jednej strony jestem raczej konserwatywny - od dziecka jestem związany z Kościołem - od pierwszej komunii jestem ministrantem, potem skończyłem szkołę organistowską, ale z powodu studiów nie gram regularnie na mszach. Jako dziecko lubiłem chodzić z babcią na nabożeństwa majowe i znałem jej wszystkie koleżanki. Zresztą do dziś mam z niektórymi z nich lepszy kontakt niż z niejednym kolegą z liceum XD Dodatkowo interesuję się historią i tradycja jest dla mnie bardzo ważna. Moi rodzice są liberałami na miarę lat 90tych, tzn. popierali zawsze tolerancyjność czy wolność, ale oczywiście bardzo daleko im do współczesnego lewactwa. Z drugiej strony za to przesiaduję na różnych grupkach facebookowych które są mocno zlewaczałe, a mam wrażenie że z czasem stają się jedynie coraz bardziej. Czasami zupełnie nie potrafię zrozumieć ludzi którzy tam siedzą, ale też ich spojrzenie na świat w pewnym stopniu na mnie wpływa. Z trzeciej z kolei strony jestem studentem polibudy (informatyka) i tam mam kolegów z jeszcze innym podejściem do życia. Wielu z nich jest ateistami i ma naukowo-ścisłe podejście do życia, mentalnie są jeszcze inni od obu grup które wymieniłem wcześniej. Z tego powodu nie czuję się w pełni zrozumiany przez nikogo. Gdy słucham kazania księdza w kościele jestem w stanie wytknąć mu w głowie nieścisłości logiczne w wypowiedzi, które może i są akceptowalne w kazaniach, ale na uczelni by nie przeszły. Z kolei z kolegami na uczelni też nie czuję się idealnie swobodnie, bo u nich z kolei widzę braki w tzw. kompetencjach miękkich i rozumieniu świata opartym na doświadczeniu życiowym, empatii i tradycji, a nie wyłącznie czystej logice. Z kolei poprzez przebywanie na lewicowych grupkach nie jestem w stanie sformułować jasnych poglądów politycznych, bo zawsze z tyłu głowy mam punkt widzenia tych ludzi. Kiedy z kolei widzę jak na tych grupkach niemal wszyscy popierają pomysły, które dla mnie są nie do pomyślenia, a ich logika jest dla mnie zupełnie niezrozumiała zaczynam się bać i radykalizować w poglądach. No, ale nawet w tej radykalizacji nie jestem w stanie wytrwać długo, bo moja wiara wyklucza nienawiść, więc zawsze ostatecznie przekonuję samego siebie że nie mogę myśleć w ten sposób o innych ludziach i że nienawiść nie prowadzi do niczego dobrego. I ten cykl się następnie powtarza co jakiś czas. Tak więc mimo że przebywam z wieloma różnymi osobami i raczej nie narzekam na brak towarzystwa, niemal zawsze czuję się samotnie, a w najlepszym razie czuję się niezrozumiany. Nie wiem w sumie po co to piszę, nie ma to dużego związku z tym materiałem. Wątpię w sumie żeby ktoś miał podobnie do mnie.

Mam 18 lat, za chwilę piszę maturę i czuję się, jakbym miał iść na emeryturę. Jestem z drugiego rocznika, który szedł do siódmej i ósmej klasy. To znaczy, że koniec podstawówki i początek liceum spędziłem zamknięty w domu. Do tego walka z depresją, za późno zdiagnozowanym aspergerem i nauka w prywatnej szkole, olimpiady (finalista z filozofii już w pierwszej klasie, co oznacza przerobienie czteroletniego materiału w rok), rozszerzenia, kursy. Te wszystkie czynniki sprawiają, że mimowolnie łapię się na myśleniu, iż po tej maturze może zasłużę w końcu na wieczny spokój - jakby to był koniec mojego życia, jakbym zrobił i osiągnął już wszystko...

Za dużo bodźców z internetu, za dużo oglądanych idealnych żyć, upadek wartości na rzecz zabawy i pieniędzy i tak sobie ludzie młodzi wegetują. Nie doceniają tego co mają i nie mają pasji.

Mam 19 lat, w tym roku matura i nie wiem co dalej. Życie jest teraz za szybkie, to tempo życia jest dużo szybsze niż to w którym dorastali moi rodzice, a co dopiero dziadkowie. Ludzie w moim wieku są przebodźcowani, zmeczęczeni, boimy się jutra, bo non stop słyszymy o tym jakie życie jest ciężkie i jak trudno teraz się utrzymać i samodzielnie przetrwać. Nic dziwnego, że czujemy się staro jeżeli w tak młodym wieku musimy ogarniać tak szybki i zakłamany świat. Czy nie możemy się zatrzymać chociaż na chwilę? Czy czuje się staro? Nie do końca, czuje się tylko zmęczona tym pędem i próbowaniem odróżnienia prawdy od kłamstwa.

Już ćwierćwiecze za pasem, pora kończyć, pora się kłaść, w szkole średniej też już się tak czułem ale przynajmniej wracałem do domu i grałem, czytałem etc... dziś po robocie to tylko spać mi się chce, leżę i patrzę w sufit

Mam 34 lata, fizycznie mlodszy, psychicznie staro. Czemu? Zawsze wyglądałem na młodszego i czuję się młodszy, spaceruję, wcześniej bieganie,wędrówki po 15-35 km w terenie regularne. Psychicznie staro, bo od zawsze doskwiera mi samotność, praca się kończy i nie mam z kim spędzić czasu. Żadnych bliskich przyjaciół/znajomych,dziewczyny nigdy. Przeciekło mi zycie nastoletnie byłem wyśmiewany w szkole,fobia społeczna i ominęło mnie.Nie rozwinąłem umiejętności interpersonalnych i mam problem całe życie. Na studiach trochę lepiej bylo,ale żadna znajomość nie przetrwała, teraz opuszczony. A bardzo chciałbym mieć kogoś. Braki,braki.

Oglądam dla fenomenalnej dykcji pana lektora. Mam 30 lat, ale czuję sie wciąż młodo.

Mam 22 lata. Od 18stki ciągle pracuję. Aktualnie jestem magazynierem z uprawnieniami na wózek. Każdy dzień to dla mnie wyzwanie psychiczne przez myśli typu "czy będę przerzucał pudła przez resztę swojego życia", "czy z takimi zarobkami mogę pozwolić sobie na rozwój", oraz wyzwanie fizyczne przez to, że jestem dość słaby jak na swój zawód i prawie codziennie wracam obolały. Boję się, że nie będzie mnie stać na chleb bo czynsz prawie co miesiąc drożeje. Już dawno pogodziłem się z tym, że nie nadążam nam "trendami", żyję sobie w swojej spokojnej bańce, choć i tak przez okienko puka subtelna potrzeba życia powyżej standardu "byle do 10tego". Jestem już wszystkim zmęczony i każdy dzień to walka z myślami typu "czy w ogóle opłaca się tak zapieprzać", "może nie skończyć tego życia w upadającym społeczeństwie", "może sobie to wszystko darować"

Mam 19 lat a jedyne co widzę to czarną pustkę w mojej przyszlosci XD

Mam 18 lat i zgadzam się z argumentem wyluzuj. Bo taka jest prawda, przez większość mojego nastoletniego życia spędziłem na staraniu się o jak najlepsze oceny i na udowadnianiu że jestem lepszy i takie pierdoły. Tak naprawdę dopiero teraz zorientowałem się że nigdy nie wyszedłem z przyjaciółmi nawet żeby zagrać w RPG, albo wogóle na jakie kolwiek wyjście, bo spinałem się żeby zdać test na 6 jutro, no i po co? Jak nawet liceum nie jest brane pod uwagę tak bardzo, to na co mi to było? No właśnie na nic. Więc pamiętajcie żeby wyluzować trochę, bo życie jest jak książka, nawet najkrótszy moment może nas rozśmieszyć, zmartwić, zainteresować, rozgniewać czy przestraszyć. To są takie momenty które dają ci wspomnienia na lata nawet. Nie zmarnujcie tego. ❤ Z całego serca, od kogoś w internecie

Mam 18 lat, zawsze czułem się staro, dawniej tj. Podstawówka nawet trochę się z tym obnosilem bo czułem się wyjątkowo, ale teraz jest coraz gorzej, zawsze odstawałem z kilku przyczyn, 1) mój tata teraz ma 64 lata a mama 55, zawsze byli najstarsi w stawce, w obecnej klasie kilka osób ma dziadków młodszych od mojego taty!!!, 2) zawsze miałem problemy z rówieśnikami, nie lubiłem spędzać z nimi czasu, zawsze siedziałam z rodzicami i ich towarzystwem czyli (50-70lat) lub moimi dziadkami (obecnie babcia 85 i dziadek 88) i nawet na weselach jak miałem wybór stolik z dziećmi albo rodzice to wolałem rodziców. Od około 2 lat bardziej stawiam na moje własne otoczenie niż na rodziców i pojawił się zasadniczy problem, nie rozumiemy się, ja słabo znam angielski, jestem mzie nieco lepszy od Dudy ale to zbliżony poziom. A ludzie z klasy i otoczenie wplątana średnio co 10 słowo jakiś anglojęzyczny wyraz, mało tego uzywaja slangu internetowego z którego ja to rozumiem max 3 wyrazy. 3) Moje otoczenie często mnie nie rozumie, jak coś mówię to odbierają to jakbym się mądrzył i twierdzą że jestem skrajnym sztywniakiem i że mam formalny język, ale jak ma być inaczej skoro moi rodzice potrafią zrobić awanturę o słowo "kurdę" Lub "dupa". To wszystko powoduje że wsm to nikt mnie nie rozumie, a ja z nostalgią wspominam początkowe kila lat życia, pierwsze wspomnienia i ogólnie wsm tak lata 2009-2013 lub 2018-2019, od 2020 roku niczego nie jestem pewny, nie rozumiem nawet siebie i wsm sam nwm co się dzieje.

ten filmik to opis całego mojego życia. Mam 22 lata, w sierpniu skończę 23. Skończyłam studia licencjackie, jestem na magisterce, ( zaocznie) oprócz tego pracuje, od 19 roku życia nie mieszkam z mamą, tan sam chłopak od 17 roku ,życia w zeszłym roku się zaręczyliśmy. Odwiedziłam 17 państw. I wiecie co? Nadal nie czuje się wystarczająco dobra, i że robie wszystko wystarczająco szybko, widzę ludzi młodszych ode mnie którzy już mają swoje firmy, a ja nawet w swoim zawodzie nie pracuje i czuje się jak totalny przegryw, mimo że dalej się uczę i jestem w takim wieku, że teorytycznie wszystko jest przedemną więc nie powinno tak być. Co z tego, że byłam w 17 krajach skoro niektórzy w moim wieku byli w 30-40. Co z tego, że mój związek super się układa, skoro niektórzy w moim wieku są już po ślubie i mają dzieci. Tak wiem takie myślenie jest totalnie chore i niezuasadnione, ale z jakiegoś powodu nie jestem w stanie się od niego uwolnić

Jak czyjeś poczucie własnej wartości zależy od posiadania partnera, mieszkania, samochodu, zarobków powyżej 10k, itd to znaczy, że nie potrafi myśleć samodzielnie.

Mi te "najlepsze lata życia" skradziono od momentu narodzin, żyjąc całe życie na wsi, nie mając możliwości rozwoju, dojazdu gdziekolwiek z powodu braku kursów autobusu gdziekolwiek, nie mogłam się spotykać ze znajomymi, tutaj też ich nie mam, pracować bez prawa jazdy, nie mogę bo jak gdziekolwiek dojadę. Mam autyzm i w ogóle nie powinnam teoretycznie mieć prawa jazdy, co mam zrobić? Próbuje zdać to prawo jazdy na "nielegalu" bo inaczej się nie da

ćwiara pękła w zeszły weekend i też nie czuje, żeby mnie cokolwiek dobrego tutaj czekało oprócz samotności i cierpienia. wręcz przeciwnie, coraz więcej myśli żeby z tym wsystkim skończyć

Ja w wieku 26 lat czuję się staro bo czucie się staro jest częścią mojego hobby. Lata 80te to moje hobby i mocno utożsamiam się z tą epoką. Trabantem na co dzień się poruszam vinyli i kaset słucham w walkmanie jak i w aucie, w sumie ubieram sie jak na tamte czasy.

Jak nie masz celu to skup się na rodzinie i bliskich. Na sobie też. Świat może wydawać się szary, więc zacznij kolorować wszystko to co możesz. Staraj się kochać i pomagać jak tylko możesz. Zostaw po sobie "dobry ślad", by następne pokolenia też mogły iść dobrą drogą. Powodzonka, bo wymaga to wiele siły, czasu i poświęceń.

Nigdy nie zrozumiem i nie docenię zatracenia wartości w młodych pokoleniach, tego że kiedyś ludzie żyli razem do śmierci, a teraz coś nie pasuje i od razu rozwód bez żadnej refleksji i prób naprawy

Mam 25 lat. Skrzywienie z rotacją kregoslupa przez plecak szkolny. Liczne skrzywienia ciała, z czym wiaze sie codzienne zycie w silnym bolu ledzwiowego, kosci biodrowych, permamentne zmeczenie i niechec do zycia. Liczne choroby psychiczne. Ciagle spie i licze na atomowke. Czy moze byc gorzej ? Nawet mi sie juz 🪒nie chce....

Po prostu brakuje nam snu, pracując na etacie nie mam czasu na nic, nie znam siebie, mam tylko weekend żeby odpocząć. Nienawidzę momentu, w którym jestem. Chciałabym żyć, tylko się nie da

Ja się czuję tak staro, że chciałbym przejść na emeryturę, na którą mogę dopiero przejść za 48 lat.

Ja mam kompletnie odwrotnie, w tym roku kończę 27 lat a czuje się jak 13 latek. Kompletnie nie mam poczucia odpowiedzialności, interesują mnie wyłącznie dziewczyny przed 20. Nie jarają mnie wcale imprezy czy inne dyskoteki. Absolutnie nie chciałbym brać ślubu czy mieć dzieci. Tylko że ja mam autyzm i zgodnie z opinia psychologa mam dość spory dysonans bo inteligencja emocjonalna u mnie to poziom początku dojrzewania, natomiast inteligencja innych typów jest znacznie ponad poziom. Mam 185 IQ, co niestety sprawia że zanudzam innych albo poprawiam ich błędy.

Mam 17 lat i czuje sie staro. Nie mam tik toka, nie interesują mnie obecne trendy, moda, totalnie nic. Nie imprezuje,nie pije, nie pale. Mam poczucie, że odstaje od innych, ale kompletnie mnie to nie interesuje. Mam też wrażenie, że w wieku 20 lat ominie mnie to całe wielkie imprezowanie itd. Dziwne czasy

Mam 34 lata i to czego się nauczyłam: 1. Jeśli nie zaczniesz doceniać tego co masz nigdy nie będziesz szczęśliwy 2. Czasy zawsze były ciężkie i oczywiście były grupy, które miały łatwiej ale większość ludzi miało trudno 3. Po 30 bardzo mocno doświadczyłam, że WYŻEJ DUPY NIE PODSKOCZYSZ - zaakceptowałam to i cieszę się tym co mam 4. W niewielu aspektach moje życie różni się od życia moich rówieśników - też mamy kredyt i obydwoje pracujemy. Konkluzja - jestem szczęśliwa, mam męża i trójkę dzieci. Wychowuję je PO MOJEMU, łącząc nowy nurt wychowania ze starym. Mam gdzieś to co myślą o mnie inni! Doceniam każdy dzień, zarówno lepszy jak i gorszy… I tego Wam też życzę 😁

30 lat mam i już czuję się jakbym był na wykończeniu

Mam 22 lata i czuje się jak człowiek starej daty. Czułem się już tak gdy miałem 20 lat. Odkąd poszedłem do gimnazjum przestałem mieć znajomych. Porostu się odemnie odwrócili bo parę bardziej wpływowych osób zaczelo się że mnie nabijać. Od tamtego czasu aż do teraz żyje w samotności. Czuję się jak starzy ludzie. Jednocześnie nie mam w życiu specjalnie potrzeb. Nie potrzeba mi samochodu który ma więcej funkcji niż ta do przemieszczania się. Widzę w jakiej iluzji własnej osoby żyją inni ludzie. Z jednej strony chcą pokazać że nie są obojętni wobec innych a z drugiej strony patrzą na ciebie jak na dziwaka i cie dyskryminuja bo nie masz znajomych. To tak jak nie chcą przyjąć cie do pracy bo nie masz doświadczenia. Tak samo nie masz doświadczenia w byciu znajomym więc się z tobą nie zaznajomia. Ludzie stają się coraz bardziej fałszywi i roszczeniowi. Obojetnie czy chłopak czy dziewczyna zachowują się w obec ciebie bezczelnie i myślą że w ten sposób będą wyglądać jak ktoś "ważny". Nie podoba mi się ten świat i szczególnie ludzie z mojego pokolenia. Łatwiej mi się jest na spotkaniach rodzinnych dogadać z ludźmi 30, 40+ niż kimś w moim wieku. W dodatku nieograniczona ilość sekt internetowych influencerow daje zewnątrz sterowalnym ludziom nieograniczone możliwości manipulacji samym sobą. Jeśli ktoś ma podobnie i czyta ten komentarz to może napisać do mnie na gadu gadu 73862251. Podobno łatwiej idzie się w życiu gdy zna się osoby które idą w tym samym kierunku co ty.

Po prostu Kiepskie życie męczy znacznie bardziej ;)

Mam 14 lat i z całą pewnością mogę stwierdzić iż nikt kogo znam nie próbuje na siłę być dorosłym, bo taką ma zachciankę. Życie w świadomości istniejącego kryzysu mieszkaniowego oraz ekonomicznego już na start odbiera motywację. Do tego dochodzą sprawy klimatyczne, czujemy się winni za coś, czego nie spowodowaliśmy, a czego konsekwencje będziemy ponosić do końca naszego życia. Od roku w wolnych chwilach chodzę na kursy i szkolenia, które mogłyby pozwolić mi na pracowanie w trakcie studiów, ponieważ przy obecnej inflacji najprawdopodobniej będzie mi potrzebna praca na pełen etat od chwili ukończenia liceum a nawet wcześniej, aby pozwolić sobie na studiowanie. Do tego dochodzą jeszcze kwestie wymagań narzucanych przez szkoły, wiele z nich wymaga od pierwszoklasistów umiejętności i wiedzy na poziomie maturalnym, aby poradzić sobie z konkurencją przy rekrutacji do szkół wyższych. Moi znajomi i ja nie mamy czasu na hobby, sport, nawet półgodzinny spacer. Prowadzimy siedzący tryb życia i przeraża nas to, ponieważ mamy świadomość tego konsekwencji, z drugiej strony wiemy, że nie jesteśmy w stanie tego zmienić. Nasz stan psychiczny nie jest kwestią social mediów, ponieważ nie mamy nawet czasu na scrollowanie, każda wolna chwila zostaje poświęcona na edukację i przygotowania do dorosłego życia, nawet myjąc zęby uczę się hiszpańskiego w apce w telefonie. Wraz ze znajomymi rzadko mamy chwilę, żeby wysłać do kogoś wiadomość z zapytaniem jak się ma, a tym bardziej zadzwonić i faktycznie porozmawiać. My wcale nie chcemy być dorośli, ale świat w którym żyjemy nie pozostawia nam innego wyboru.

Mam 35 lat , a czuję się staro tak na 50 + . Zawsze lepiej dogaduje się z osobami z pracy starszymi 50 + niż młodszymi. Już mi nie w głowie imprezy jestem bardziej domownikiem widocznie za szybko dojrzałem jestem zbyt poważny .

25 lat, po studiach, bez partnerki, znajomych posiadam ale nie dzielimy wspólnych zainteresowań poza alkoholem i czarnym humorem. Pracy nie mam, pomimo usilnych starań, wielu miesiącach nauki jej nie dostałem, bo studia jednocześnie marnowały masę mojego czasu i sił. Podczas tego samego semestru miałem poważną sprzeczkę z promotorem i ledwo go zdałem. Po tamtych porażkach czułem jakby mnie ktoś znokautował. Do końca studiów czułem już tylko gniew, stres i niechęć do wszystkiego. Teraz marzę już tylko o śnie, właściwie przez większość czasu to robię. Próbuję z tym walczyć, ćwiczę po parę godzin dziennie, biorę lodowate prysznice i tonę antydepresantów, zbieram odrobinę dopaminy tam gdzie tylko mogę. Nic nie pomaga mi zwrócić odrobiny chęci do życia. W tym momencie czuję, że wszystko czego się podejmę skończy się na niczym.

Mam 16 lat ale od 14-15 roku życia czuję sie jakbym był przynajmniej 10 lat starszy od rówieśników. Nie polecam

Napiszę przed obejrzeniem. Mam 20 lat i piszę własne teksy (wiersze lub opowiadania) poprosiłam ostanio o analizę językową osobę, która nie zna mojego wieku. Miała strzelić ile mam. Dostałam przedział 30-60... Nie wiem, czy to kwestia dojrzałości, traum, bycia innym czy może obracania się wśród głównie starszych, bo rówieśników nie mam za znajomych. Wszyscy odeszli lub zapomnieli. Dziwnie wiedzieć, że nie tylko ja tak mam, ale o tym się nie mówi. Staram się nie robić z tego tematu tabu, ale ciężko trafić na kogoś, kto Cię rozumie i jest bliski wiekiem... Dlatego czuję się jak chodzący paradoks. Wyglądam na 14 (często to słyszę, przez niski wzrost i dziecięcą twarz), mam 20 a mentalnie 30(?)...

W tym roku mam 20 lat. Największe poczucie starości poeoduje u mnie samotność (nie mam kontaktu z bliskimi przyjaciółmi) ze znajomymi ze studiów nie mam silnych więzi (każdy z innego województwa) nie dawno jedna osoba, którą uważałem za nahkepszego przyjaciela w liceum mnie wystawiła ot tak. Czasami naprawdę odechcewa się żyć

Bardzo wartościowy material, który powinien KAŻDY obejrzeć. Brawo!

W maju skończę 26 lat i też od zawsze czułem się staro. Może przez to, że miałem beznadziejne dzieciństwo w biedzie i od 12 roku życia już żyć mi się nie chciało. Zawsze czułem, że mam mniej energii do działania niż moi rówieśnicy. Ale odkąd zacząłem na siebie zarabiać i egzystuję w godnych warunkach jestem dużo mniej depresyjny. Zatem dla mnie nie jest tak, że "kiedyś to było". Już się nie martwię, że stary chleje i nie zarabia, i że znowu odetną nam prąd. A mama już mnie nie wysyła do ciotki z prośbą o pożyczenia 50zł na jedzenie.

Mam 16 lat i szczerze mówiąc, mam wrażenie jakbym mentalnie miała dużo więcej. Nie chodzi o wywyższanie się, ale o to, że sama średnio rozumiem moich rówieśników. I czuję się przy nich mega dziwnie. Czuję się jakbym była trochę bardziej hm, świadoma? Strasznie się dziwią, że mam jakieś cele i ambicje, a zainteresowania to już w ogóle. To naprawdę takie dziwne, że zależy mi na swoim życiu, że lubię coś wiedzieć i chociażby, czytam bardziej ambitne książki. ✨Wooww, niesamowite✨Nawet nie wiem o czym z nimi gadać, bo znaczna większość osób w moim wieku jest bardziej zainteresowana alko, jednorazówkami, graniem w lola i spaniem. Serio, znalezienie teraz kogoś w takim wieku, kto ma jakieś pasje i priorytety jest mega trudne, ale warto próbować. Nie wiem, czy to kwestia tego, że sama sporo przeżyłam i mam wrażenie, że ta młodość trochę mi ucieka, ale wiadome, każdy ma inny bagaż doświadczeń i w rożny sposób kształtuje on człowieka. W każdym razie, ciekawe co będzie za 10 lat 😢😂 Trochę się rozpisałam, więc większość osób nie będzie miała na tyle cierpliwości żeby przeczytać ten mój wywód XD

Ja mam taki efekt wypompowania-przewlekłego zmęcznia budzę się rano ciężko wstać po godzinie mógłbym już spać a po południu czuje się jak flak, jakby ktoś wypompował powietrze, kawa nie działa wręcz gorzej, cukier w normie. Uzależnień troche jest, por*o, smartfon, samotność...miał ktoś tak i sobie poradził?

O tak ostatnio do mnie babcia gadała czemu sobie mieszkania nie kupię bo ona kupiła 70m za jakieś grosze a jak mówię, że teraz 20m kosztuje 400k w stolicy to stwierdziła, że to przez brak samodzielności mojego pokolenia (millenialsów) i komputerów. I się dziwić, że starsze pokolenia nie rozumieją problemów innych pokoleń. Nie chciałbym na starość nie rozumieć np. problemów mojego dzieciaka z dzisiejszym światem w internecie. Mając 30 lat widzę bardzo dużo młodych ludzi wracających z liceum jacyś tacy przygaszeni. Rozmawiają ze sobą ale się nie śmieją w ogóle. Wszyscy w telefonach. Może ktoś mi odpowie co wy tam przeglądacie w tym telefonie idąc z rówieśnikami? I już tutaj widzę różnicę, że moi rówieśnicy nie używają telefonu jak są z kimś a u was to nagminne. Rozumiem, że to tak u was teraz działa ale bardzo chciałbym wiedzieć co wy w chwilach z kolegami przeglądacie na tych telefonach xd tiktoka? insta, gracie w coś

Chciałbym wrócić do 2018 roku i nigdy nie spotkać jednej dziewczyny. Byłbym szczęśliwszy o jakieś niebotyczne wielkości i zaoszczędziłbym masę czasu.

dzięki za pozytywne podsumowanie filmiku. Często filmiki o takich tematach tylko bardziej wprowadzają w depresje. Nie jest na tyle beznadziejnie jak się może wydawać 👍

ja mając 12 lat stresuje się czy uda mi się w przyszłości kupić mieszkanie lub czy będę wystarczająco zarabiał aby żyć

Mam 31 lat, po studiach i w gówno pracy. Nie osiągnąłem niczego, nie mam domu, kredytu natomiast stary samochód i depresję oraz szereg lekkich chorób z nią zwązanej. Brak rodziny i dziewczyny. Też mnie to przeraża, że młodsi są ode mnie bogatsi. Chodzę na terapię o 8 lat i nie widzę skuteczności. Głównym sporem jest również kwestia finansowa terapii. Perspektywy na życie mam duże, a raczej miałem, elektronika, robotyka, programowanie ale sztuczna inteligencja przekreśliła moje ambicje do obojętności i nieplanowania własnego życia. Bez nadziei na lepsze jutro wegetuję.

Jeśli młodzi ludzie nie są w stanie się usamodzielnić bez zarabiania średniej pensji to co się dziwić? Kiedyś było inaczej, łatwiej. Każde miejsce pracy było bezpieczne i zapewniało jakieś benefity, emeryture, służbe zdrowia i możliwość usamodxielnienia się. Teraz mieszkańia i domy to są twory biurokratyczne, które aby zbudować, trzeba lata procedur i developer nie może budować na kieszeń lokalnych ludzi tylko wedlug standardów minimum, które są zachodnio europejskie :) To jest efekt globalizacji, i walki z ociepleniem. Przez globalizacje praca na stanowiskach robotniczych stała się bezwartościowa bo można przenieść fabrykę do biedniejszego kraju. Po co się starać?

Mam 33 lata i czuję, że jestem już za stary, żeby żyć. Czuję jakby to było nietaktem, że jeszcze żyję.

Materiał omawia różnicę pokoleń. No wiadomo, że każdy dojdzie do takiego momentu, że ktoś będzie "młodszy". Każde pokolenie miało to zderzenie i każde będzie miało. Każde pokolenie wchodząc w dorosłość odczuwa presję społeczna. Dziś do internet kiedyś sąsiadki czy rodzina. Myślenie, że to my jesteśmy wyjątkowi i pierwszy raz podobne problemy napotykamy jest błędne. Każde pokolenie miało z tym problem że nie "nadąża" i każde będzie. Presja zawsze była. 20 under 20 czy 30 under 30 przedsiębiorców na Forbesie nie są od 10 lat. Więcej myślcie, że jesteście wyjątkowi i nikt wcześniej nie miał tak ciężko. Więcej zrzucajcie winę na innych: to wina świata że jestem uzależniony od telefonu, to wina rodziców, to wina influencerow itp Ktos Ci kaze uzywac 5 krokow makijazu w wielu 15 lat, ktos Ci kaze z bronią przy skroni miec milion butow?... Nie, to Ty nadajesz sobie oczekiwania. "Probowanie wszystkiego może się zdarzyć dopiero na starość ale będzie już za pozno" No i to jest ta mentalność, która sprawia, że później jest płacz. Co to znaczy, że będzie za późno? Nadajesz sobie limit, do którego trzeba coś osiągnąć a po którym już to osiągnięcie się nie liczy. No czyli potem nie narzekaj, że masz za trudne standardy do przeskoczenia i jest Ci trudno... żyje się całe życie. To jest Twoj wybor