Jako osoba, która doświadczyła wiele psychicznej przemocy w dzieciństwie, dopiero ostatnio poruszyłam na terapii temat fascynacji takowymi drastycznymi materiałami i okazuje się, że to w dużej mierze kwestia mojego poczucia bezpieczeństwa. To znaczy, że zamiast być w roli ofiary, jestem biernym obserwatorem/słuchaczem, dzięki czemu doznaję pewnego poczucia kontroli, a co za tym idzie - komfortu.
Niesamowite jest to jak działa nasza psychika, wydarzenia i zjawiska, które można by powiedzieć nie mają na pierwszy rzut oka związku, nagle okazuje się, że łączą się w całość, albo nawet z siebie wynikają
Stąd też się u dzieci i nastolatków bierze fascynacja horrorami, bo mogą w każdej chwili wyłączyć lub zasłonić oczy, a w przemocowym domu nie mieli tego luksusu
Ja bym bardzo chętnie zobaczyła w Twoim wykonaniu filmik o typach temperamentu lub mbti, czy też ogólnie innych typach osobowości, czy mają faktyczne przełożenie na rzeczywistość, a jeśli tak, to jakie, albo jakie są ewentualne skutki i jak unikać "szufladkowania" ludzi na ich podstawie ; )
Koniecznie! Cały czas się spotykam z tym tematem i chętnie bym o tym posłuchał, bo nie pasuję do żadnego typu temperamentu i mimo, że pasuję nawet do opisu mojego mbti to mam wrażenie, że sporo osób, które powinny być "takie same" jak ja są zupełnie inne i nie możemy się dogadać.
Ta, pamietam te terapie, mowiące wystaw się na lęk, psychoanalize, poznawczo - behawioralną i co? I nic, jeszcze gorzej. A czas leciał. A depresja większa. Jak nie wiadomo o co chodzi w psycholigii, to chodzi o? Pozdr :)
Oglądam czasami takie filmy, bo przeraża i jednocześnie fascynuje mnie ta granica między światami. Człowiek jest i nagle go nie ma na zawsze. Film ze skoku Ravgora wstrząsnął mną kompletnie.
Z żoną słuchamy podcastów true crime i traktujemy to jako hobby. Mamy też książki o seryjnych mordercach czy książki z serii "Jak człowiek staje się mordercą". Traktujemy to jako zaspokajanie ciekawości z behawiorystyki, socjologii i po prostu: "co się stało, że nagle zamordował pół wsi". Jednak obejrzenie "na żywo" nagrania to już inny poziom emocjonalny. Widziałem nagranie z Poznania i widziałem "relację" Brentona Tarranta z Christchurch. Najchętniej wymazał bym to z pamięci i zrobił kąpiel mózu.
Ja tematyka kryminalistyki zaczęłam się interesować gdzieś mając 14 czy 15 lat (czyli rok 2003-2004). Co prawda oglądałam to wszystko z mamą. Było dużo takich programów na Discovery późnymi wieczorami. I to zainteresowanie nadal mi zostało, jako jedno z wielu w moim życiu.
Jestem osobą która często ogląda takie rzeczy. Głównie przez ciekawość, ale drugim powodem jest dysonans między tym co widzimy na codzień a tym co według nas może wydarzyć się tylko w fikcji. Oglądanie tego pomaga mi rozumieć jakie rzeczy się naprawdę dzieją i radzić sobie z tą myślą
Dzięki Ci Ewa za ten filmik. Sama parę lat temu zastanawiałam się nad tym, co kieruje ludźmi, którzy sobie to przesyłają, a nawet uważają za szalenie zabawne, ponieważ miałam wtedy grupkę kolegów, którzy bez ostrzeżenia wysyłali materiały, których zdecydowanie nie chciałam oglądać, a często przeżywałam je później dobrych kilka dni. Na szczęście to już za mną
pomyśl sobie że ratownicy medycznie widzą więcej w 1 noc niż ty w całym życiu, żołnierze to samo, a także cała branża medyczna, a wy byście chcieli żyć w bestroskiej krainie "to się nie dzieje naprawdę" - a ja propsuję takie rzeczy które uczą nas bycia niewrażliwym.
@@tomaszg2850 Ratownik medyczny wiedział na co się pisze i jest odporny na takie widoki, ale to był jego wybór, żeby wykonywać taki zawód, za co zresztą bardzo go szanuję, bo jest szalenie ważny. Ja natomiast ratownikiem nie jestem i nie chcę oglądać cierpienia ludzi czy zwierząt w imię czyjejś rozrywki, co nie znaczy, że udaję, że tego nie ma. Po prostu nie muszę tego oglądać, jeśli sobie tego nie życzę
Jak usłyszałam o tym co się w Poznaniu stało to mnie zatkało i byłam wdzięczna swojemu lenistwu, że nie wychodziłam w ten dzień nigdzie, a tym bardziej w okolicy ulicy Święty Marcin. I mózg mi podpowiadał wtedy „to mogłam być ja”. Lubię true crime, ale nie wyszukuję nigdy jakiś szczegółowych zdjęć, wolę podcasty jeśli chodzi o formę true crime. A nie wyszukuję jakiś szczegółowych zdjęć, bo wiem co mój mózg by robił
Dosłownie tydzień czy dwa przed strzelaniną w Poznaniu bardzo podobna sytuacja miała miejsce w Szczecinie, z tą jedynie różnicą, że facet zastrzelił też kobietę, jednak ta sprawa ze Szczecina, o ile pojawiła się w mediach, to nie wzbudziła nawet w połowie takiego zainteresowania jak strzelanina w Poznaniu. Zastanawiam się, co właściwie rządzi tymi mechanizmami i dlaczego strzelanina w Poznaniu zrobiła szum na całą Polskę, który ciągnie się już od ładnych paru dni i mało kto o tym nie słyszał, natomiast strzelanina w Szczecinie, w niemal identycznych okolicznościach, "przeszła bokiem". Czy to może być kwestia właśnie tego, że z Poznania krążą te drastyczne nagrania, a ze Szczecina nie?
Drastyczne nagrania to jedno, co przykuwa uwagę, ale dużo większa różnica polega na kontekście. Trzy osoby w okolicy pięćdziesiątki nie budzą tyle emocji co młodzi, piękni trzydziestolatkowie. Tak jak w filmach główni bohaterowie są piękni, bo lubimy oglądać pięknych ludzi a nie przeciętnych, tak tutaj tak samo, mamy dwójkę atrakcyjnych ludzi, którzy jeszcze w kawiarni tuż przed tragedią wrzucili do internetu zdjęcia jak beztrosko sobie siedzą. A ponieważ ta sprawa już na początku budziła emocje, od razu pojawiły się media które dolewały oliwy do ognia i środowiska które próbowały na tym coś ugrać, bo łatwo było przedstawiać rzeczywistość w kontekście płci i poglądów politycznych
Nie powiem, za każdym razem jak wpadam na ten kanał i widzę Ewę w tych przepięknych jasno brązowych włosach to aż chce napisać komentarz. W końcu muszę to zrobić, bo nie wytrzymam. Także piszę: PRZEPIĘKNE SĄ TE WŁOSY I TA FRYZURA I TEN BACKGROUND Z FORTEPIANEM
Oglądam cię od paru miesięcy dopiero i zauważyłem jak o wiele łatwiej mi się od tego czasu żyje, ponieważ o wiele częściej zacząłem rozumieć swoje zachowania, jak i innych ludzi, przez co stałem się znacznie bardziej wyrozumiałą osobą oraz poprawiły się dzięki temu moje relacje z Mamom. Bardzo ci dziękuję
Mniej więcej to samo było ze mną, jako dzieckiem i magazynem kryminalnym „997”, który końcem lat 90., początkiem 2000., był oglądany przez mojego tatę. I mimo, iż było zakazane oglądać mi takie sceny, to gdzieśtam kątem oka się obserwowało te rekonstrukcje, nieraz bardzo drastyczne. Ponadto niedawno oglądałam archiwa tego programu na youtubie i w komentarzach zauważyłam, że ludzie wręcz wyrażają tęsknotę za tymi jeszcze starszymi rekonstrukcjami, czasem zbyt dosłownymi, gdzie obrazy były naprawde makabryczne. Oczywiście, to zachowanie za dzieciaka to może być też chęć dotknięcia tego „zakazanego owocu”, jakim było oglądanie programu ze scenami, których odbiorcą nie powinny być dzieci. Ciekawy temat, dzięki Lunaroloszko! ❤️
Ja wręcz przeciwnie. 997 to moja trauma z dzieciństwa, mój tato również to oglądał, o zgrozo wtedy były czasy że wiele osób dzieliło pokój, spiąć z siostrą w jednym pokoju z rodzicami wręcz zasłaniałam się kołdra, a w uszy wkładałam różne rzeczy żeby tego nie słyszeć, nawet krzyczałam że się boję😢 ale miałam spać i o niczym nie myśleć😢 Nie zapomnę jednej sytuacji jak już jako nastolatka przyszłam do domu w nocy i trafiłam na scenę gwałtu w tv, nie wiedziałam co ze sobą zrobić, nie mogłam spać, jeść przez dłuższy czas, bylo mi niedobrze. Do teraz nie mogę oglądać takich obrazów, obejrzę zwykły reportaż i mam pewność że tej nocy mi się przyśni już nie mówiąc o horrorach.
@@katiusha537S Miałam tak samo, do dziś na wspomnienie samej muzyczki dostaję dreszczy, a najbardziej przerażającą mnie rzeczą są policyjne portrety pamięciowe.
Świetny film jak zwykle ! 🤍 Nasuwa mi się temat „trudnych psychicznie” zawodów jak policjanci, lekarze, wojskowi, ratownicy medyczni ( szczególnie :p). Chętnie obejrzałabym o tym twoją wypowiedz 😘
Hej! Lubię oglądać Twoje filmy, bardzo ciekawy masz sposób wypowiadania się :) Jako już (prawie) magister psychologii bardzo cenię sobie Twoje materiały, zwłaszcza ten o konstruktywnej krytyce, której nawet niektórzy psycholodzy nie ogarniają
Kiedyś widziałam artykuły o dręczeniu kotów i błędem było obejrzenie tego jestem bardzo wrażliwa na tematy złego traktowania zwierząt i płakałam po tym filmiku (nie napiszę o czym był) do dziś i teraz mając kotka przypominając sobie o tym typie tematów tule kota mocno Sama nawet byłam świadkiem że w śród nas są ludzie którzy mogą skrzywdzić nie tylko zwierzęta ale i ludzi bo im przeszkadzają, ich obecność, chałasowanie czy nawet fakt że polują na terenie ich działek. A widząc śmierć zwierzaka nie mogąc mu pomóc cierpimy bardziej
Czy chodzi o nieszczęsnego kota w blenderze? Też nie potrafię tego zrozumieć, jak można coś takiego zrobić żywemu stworzeniu, na szczęście nie widziałam
Znam to :// chociaż u mnie jako dziecko to było wyjątkowo ciekawe. Nie przeżywałam prawie w ogóle tragedii czy to drastycznych czy nie, w których biorą udział ludzie. Za to zwierzęta..potrafiłam dostać ataku paniki, myśleć o tym bardzo długi :((
Super film, odkryłam Cię dzięki mojemu 5 letniemu synkowi, u którego zdiagnozowano ADHD, i od razu polubiłam Twoje filmy, są ciekawe, bez zbędnego owijania w bawełnę i prostym językiem. I odnośnie podkreślenia przez Ciebie "takich ludzi", którzy poszukują sytuacji wyzwalających adrenalinę, mój synek taki jest. Pozdrawiam.
Chyba jestem nienormalna, bo nigdy nie miałam ochoty oglądać drastycznych filmów, lub, co gorsze, filmików "na żywo" rozmaitych tragedii. Ba, nawet od ulicznych wypadków uciekam jak oparzona :)
Też tak mam, ale tylko w sytuacjach realnych, w filmach mi to obojętne. Ale do tego stopnia, że nawet nie wiedziałam o tych sytuacjach, na których ten filmik został oparty...
Szczerze powiedziawszy sporo takich rzeczy widziałam i mnie po prostu interesują totalnie nie odrzucając (pomijając kilka z nich). Osobiście w moim przypadku chodzi o to by się znieczulić na różne rzeczy tego typu by w razie czego w życiu nie wpadać w panikę będąc świadkiem czegoś bo się wtedy traci totalnie rozum. Nie chciałabym być także być w puli osób, które tylko krzyczą, mdleją czy cokolwiek tylko raczej kimś, kto jest w stanie trzeźwo zareagować(i szybko) na jakąś sytuację. Poza tym są ciekawe choć sporo osób może to zgorszyć i chyba naturalnie mam jakąś większą tolerancję/ wytrzymałość do obserwowania takich rzeczy. też o ile rozumiem panikę, krzyk itd. u innych ludzi oraz zwykłą empatię tak nic mnie bardziej nie denerwuje jak paniczny wrzask zamiast ogarnięcia sytuacji zwłaszcza u kobiet. Każdy z nas jest inny, inaczej reaguje i to rozumiem. Dodam jeszcze, że sama nie mam jakiś agresorów i innych złych tendencji.
Jestem na lekach od trzech tygodni. Dzięki nim, przestaje bać się zasypiać i mam mniej ataków paniki przy byle odczuciu. Szukajcie pomocy i nie bójcie się terapeutów.
Nie pierwszy raz takie rzeczy się dzieją w necie, wiadomo. Stosunkowo niedawno temu, bo na jesieni 2022, po internecie latało jeszcze nagranie bezgłowego kierowcy białego Porshaka.
nie spodziewałam się wstawienia tego fragmentu z filmikiem z Poznania... to już wystarczyło, że mam ciary. Tak mi szkoda tej dziewczyny i przez co musi teraz przechodzić
Mądrej osoby to naprawdę warto posłuchać. Miałem dokładnie tak samo najpierw chęć obejrzenia nagrań, później w nocy ataki paniki. Głównie z powodu Ravgora, kiedyś oglądałem go. Możliwe, że z braku u mnie terapii, może strach przed przegraniem z chorobą? Pozdrawiam #gluten
Ja mam tak, że mogę patrzeć jak ludzie giną albo dzieje się im potworny wypadek i nie rusza mnie to. Nawet jeśli to są dzieci. Ale nie dam rady obejrzeć filmu na którym ktoś zabija zwierzę albo znęca się nad nim czy dzieję się im jakaś inna krzywda.
Nie wydaje mi się, żeby karmienie się drastycznymi treściami było rodzajem „siłowni”. Wydaje mi się, że u jednych wzbudza niezdrową fascynacje i fantazje a u innych stany lękowe. Na tragedie w życiu nie da się i tak przygotować
Ślicznie wyglądasz ❤ Jeśli chodzi o takie materiały, to nie oglądam ich, bo za bardzo ryje mi to banię. Bardzo lubię kryminały i to jest taka wersja lite tego zjawiska. Wiadomo, tego rodzaju powieści nie są prawdziwe, ale zawsze czymś zainspirowane, czasem naprawdę drastycznymi zbrodniami. To daje mi przestrzeń do rozkmin, bez poczucia, że jakoś uczestniczę w zbrodni, no i bez dolewania oliwy do ognia, jak to część osób robi po każdym z omówionych tu zdarzeń.
Ja jestem też wrażliwa i empatyczna, ale takie filmiki lubię oglądać, wszelkie podkasty kryminalne itp. tylko jeżeli chodzi o filmiki ze zwierzętami, wypadki, okaleczenia, tego nie mogę przejść i zawsze się zastanawiam, że pod tymi filmami drastycznymi ze zwierzakami jest taka milionowa oglądalność.
Jako osoba neuroatypowa nie mam emocji negatywnych po obejrzeniu takich materiałów. Przychodzi mi za to myśl, że to smutne. 😢 Ale bardziej smutna jest dla mnie głupota ludzka i jak zwykli ludzie żyją na poziomie urągającym godności kierując się jakimiś ideami, religiami czy nurtami politycznymi a zapominając o tym co istnieje, jest tu i teraz i co o tym wiemy jako cywilizacja. Najlepsze przykłady to sekty, ruchy antyszczepionkowe, skrajne partie polityczne (lub po prostu populiści), brak edukacji rozszerzającej świadomość na tematy zdrowotne i społeczne itd... Jak myślę o tych sprawach to poruszają mnie one znacznie bardziej niż pojedyncze zdarzenia, które dotknęły małą grupkę osób. Jak piękny byłby świat, w którym uczyłoby się myśleć i zarządzać emocjami w szkołach, a ludzie traktowaliby się z szacunkiem...
ostatnio kiedy mojego kuzyna kolega miał wypadek na motorze ktoś na fb dodał zdjęcia ciała i to z dość bliska, rozwalona czaszka, wszystko rozszarpane, wszędzie krew ogólnie makabryczne widoki, ani trochę nie chciało mi się tego oglądać i udało mi się mniej więcej tego uniknąć, ale wszystkim wyskakuje w najmniej oczekiwanym momencie, jak można po prostu zrobić takie zdj i wstawić, to już przesada 💀
@@Poptanic wygogluj sobie znaczenia słowa UŚWIADOMIĆ ,potem zestaw z pozostałą częścią zdania,przeanlizuj i jesli zrozumiesz,to zastanów się jeszcze raz czy dobrze to rozumiesz.Jak już się upewnisz to zastanów się nad odpowiedzia jakieś 10 razy i jeśli za 10 stwierdzisz ,że ma sens i jest na temat to wtedy napisz .Bo narazie to robisz z siebie głupotę
Jako osoba regularnie oglądająca gore i filmy "szokujące" zgodzę sie z tym materiałem. Nwm jak u innych ale ja nie oglądałam tego typu treści bo mam jakieś zapędy destrukcyjne czy coś ale dla tego ze takie "materiały" wzbudzają przynajmniej u mnie takie uczucie "szoku i strachu" którego najprawdopodobniej nigdy nie doświadczę, jest to u mnie sposób na zapewnienie sobie czasu który jest zapełniony skrajnymi emocjami których nie mam w codziennym życiu
W prawdzie poznałam sprawę z Poznania od kanału z DVPY, to ja jestem ciekawa czemu zostały wysnute wnioski, że to była wina kobiety. Np. że zabił kochanka swojej narzeczonej i siebie bo ta się puściła. Ja jestem ciekawa na jakim poziomie spierdolenia trzeba być by wysnuwać takie wnioski.
@@mewa3645 Od razu mówię, że ja tylko przytoczyłam słowa z filmiku jaki widziałam. I to że później pojawiły się głosy, winną tragedii była narzeczona ofiary bo ktoś o tyle głupi wywnioskował że zabójca to narzeczony kobiety a ofiarą była kochankiem tej narzeczonej.
Jestem dosyć częstym bywalcem na kanałach o seryjnych m i innych takich i zauważyłam że moja znieczulica lekko postępuje, zato ostatnio jak byłam świadkiem kradzieży w tramwaju to stres popchną mnie do zareagowania i poczułam się właśnie jak w takim paradokumencie xd
Osobiście lubię czasami zobaczyć jakieś drastyczne zdjęcia czy filmy dla adrenaliny lub z ciekawości. I rzeczywiście fakt, że ja w tym nie uczestniczę, nie cierpię, a jedynie widzę skutek działań obcych ludzi, sprawia, że się dystansuję od takich rzeczy i wysnuwam jakieś wnioski. Np. żeby mieć więcej wyobraźni niż osoby na nagraniach. Wszystko używane w niewłaściwy sposób może zrobić nam kuku, na psychice też. Dlatego uważałabym z "dawkowaniem" sobie trudnych emocjonalnie treści, bo, że tak to ujmę, gąbka też ma swój "limit wchłanialności", a nikt z nas chyba nie potrzebuje więcej zmartwień niż ma ich faktycznie 😅
U Wardęgi na ig widziałam informację o śmierci Ragvora i najbardziej wstrząsnęły mną komentarze... Prośby o linki do filmiku, informacje gdzie można takowy znaleźć i pisanie o czyimś s. w sposób pozbawiony empatii. Internet to wylęgarnia zła 😢.
xDDDD Boże ,ale jesteś naiwny/a. Internet to nie wylęgarnia zła. Skumajcie w końcu ,że to ludzie chcą to oglądać ,ale nie lepiej podświadomie unikać zaakceptowania tego.
Przypomniało mi się o filmiku który krązyl po sieci a mianowicie jak kilka nastolatków delikatnie mówiąc krzywdzili szczeniączki. Do dziś miewam koszmary które wyświetlają mi ten smutny obraz w czasie snu. Ludzie to potwory
Odnośnie strzelaniny w Poznaniu- właśnie oglądam ten film i dyskutuje z chłopakiem w tym temacie. Chodzimy do technikum gdzie z okna byłoby widać idealnie całe zajście. Doszliśmy do tego że w zasadzie największą ciekawość w nas wzbudziło właśnie to że nie wiele brakowało (mogliśmy się pojawić w szkole w ramach wakacyjnych zajęć klubowych) abyśmy doświadczyli tego co się stało na własne oczy. W naszym wypadku oglądanie filmu było poniekąd próbą "nadrobienia" tego co nas ominęło. Dodam jeszcze że bardzo często ludzie oglądają tego typu rzeczy ze względu na "znieczulenie". We wspomnianym wcześniej naszym technikum niezwykle często słyszymy o odejściu któregoś z uczniów lub absolwentów (przez nich samych lub przez jakiś drastyczny wypadek) co na wielu uczniów wpływa bardzo właśnie "znieczulająco". Nie jesteśmy bezdusznymi potworami ale zgodziliśmy się że najprawdopodobniej gdyby tamta strzelanina miała miejsce podczas dnia szkolnego to bardzo wielu uczniów stało by w oknie nagrywając lub tylko oglądając zdarzenie będąc całkowicie niewzruszonymi. Jeśli ktoś z was może miał w swojej szkole tego typu sytuacje (samodzielne kończenie ze sobą albo głośne informowanie o drastycznych wypadkach) podzielcie się proszę tym jak to wyglądało u was w waszych środowiskach. Jestem bardzo ciekawa jak temat wygląda na szerszą skale i jak to wpływa na różne grupy w kontekście takiego właśnie "znieczulenia" biorąc pod uwagę takie rzeczy jak np. częstotliwość i ilość takich zajść czy nawet kierunek kształcenia.
Mnie zawsze zastanawiało, jak bezczelni muszą być ludzie rozsylający takie filmiki w stosunku do osoby zmarłej jak i bliskich tej osoby. Jakby niedaj boże, ktoś z moich bliskich odszedł, to poza żałobą musiałabym jeszcze uporać się faktem, że ogrom osób wysyła sobie filmiki bez szacunku do zmarłego. Wiele razy o tym myślałam, wyjście z żałoby przez takie coś byłby dla mnie niemożliwe.
Według mnie sporo ludzi ogląda takie treści, bo to jest coś czego doświadczamy, albo widzimy bardzo rzadko, a dotyczy nas bezpośrednio jako ludzi. Wydaje mi się, że to jest trochę tak, że nasz mózg chce to zobaczyć na zasadzie "aha, czyli tak nie mogę zrobić, na to muszę uważać, bo skończę, jak ten na filmie". No ale też w przekazach medialnych najczęściej tylko słyszymy co się stało i możemy jedynie to sobie wyobrazić, ale wyobrażanie sobie czegoś, czego się nigdy nie widziało prowokuje do zweryfikowania swoich domysłów, jeśli jest taka możliwość. Mi osobiście oglądanie takich treści pozwala sobie bardziej uświadomić, jakie życie bywa kruche, i że mi też się może coś takiego zawsze przydarzyć, przez co mam to potem z tyłu głowy, zanim zrobię jakąś głupotę. Edit.: Napisałem ten komentarz gdzieś tak w połowie oglądania filmu :)
Ogólnie jakiś czas temu oglądałam u Damy Kier materiał o niebieskim wielorybie. Ale ponieważ nie do końca wierzyłam uznałam ze zrobię swój własny research. Nie musiałam się namęczyć żeby znaleźć w grafice Google nie ocenzurowane zdjęcie dziewczyny bez głowy… od tamtej pory jestem dużo bardziej wrażliwa na takie szokujące materiały i staram się unikać jak mogę
Osobiście lubie oglądać programy dokumentalne z różnymi czasem drastycznymi zdjęciami. Jakoś to zaspokaja moją ciekawość. Jednak wiem że to nie dzieje się teraz, blisko mnie i może dlatego nie czuję się przy tym nieswojo. Jednak nie wiem jak bym się zachwala gdyby w rzeczywistości mnie coś takiego spotkało
Ja tak miałam z nagraniem po wypadku w Niemczech na autostradzie, chodzi o białego porsche i jego kierowcę, który zginął na miejscu (nie będę pisać dokładnie, co się stało, bo boję się, że sam opis może na kogoś wpłynąć negatywnie). Jak się dowiedziałam, że w internecie krąży filmik bez cenzury, gdzie inny kierowca nagrał rozbite auto z bliska, gdzie było dokładnie widać nieżyjącego już kierowcę porsche, to od razu go zaczęłam szukać, a jak już znalazłam i obejrzałam raz, to pomimo tego, że wpłynął na mnie dość mocno, to obejrzałam go jeszcze kilka razy, jakbym nie chciała "przegapić" żadnego szczegółu.
Ja lubię oglądać takie materiały bo chcę wiedzieć co dzieje się z człowiekiem po śmierci, jak łatwo jest stracić życie i jest to dla mnie pouczające. Ale dwa razy obejrzałam coś tak drastycznego, że złamało mnie totalnie. Filmik z "wirowania" żywego psa oraz z podżynania gardła. Nie chciałam tego obejrzeć ale kątem oka zobaczyłam i od tamtej pory boję się sama swoich myśli. Mam wrażenie, że jeśli ja miewam myśli w stylu "co by się stało gdyby" to więcej jak pewne jest, że ktoś te myśli urzeczywistnił i to mnie paraliżuje, przeraża, obrzydza. W przypadku zwierząt dostaję ataku paniki kiedy przeczytam, że stała się jakiemuś krzywda w świecie fikcyjnym. Tak mnie to dotyka. Co do ludzi, nie czuję absolutnie nic kiedy wiem, że jak w przypadku ostatniego wypadku śmiertelnego w Krakowie ofiary same sobie to życie ukruciły. Że tak powiem "Darwin wyniusł śmieci".
Przed obejrzeniem materiału: -"Zwykła ciekawość śmierci" Po obejrzeniu materiału: -"O kurcze, faktycznie to głębsze niż się wydaje" Dzięki za ciekawy materiał i uroczą świnkę na koniec na rozładowanie ciężkiego tematu ❤
Ewa, a zechciałabyś nagrać może filmik pomagający zrozumieć dlaczego osoby, które przeżyły różne traumy (głównie chodzi mi o gwlt) mogą często chcieć np oglądać filmy przedstawiające te przestępstwa albo czytać artykuły itp. Mimo tego, że źle to na nie może działać.
Wypowiem się jako ofiara gwałtu. Był czas kiedy jak ognia unikałam tego tematu, każda choćby wzmianka czy nawet głupi żart na ten temat powodował trigger i fale flash back-ów. Po kilku latach od gwałtu, miałam jazdę z odzyskaniem poczuciem kontroli, nawet przypadkowy mężczyzna który stanął za mną w autobusie czy kolejce powodował palpitacje serca, ścick w żołądku i pocenie się jak świnia, mogłam sobie tłumaczyć w takiej chwili że "spokojnie, przecież nic się nie dzieje" , ale ciało pamięta traumę, somatyka robi swoje. Gdzieś podświadomie chciałam odzyskać poczucie kontroli, sprawczości, robiłam sobie wieczorne/nocne spacery, zaczęłam chodzić coraz bardziej bocznymi drogami, ciemnymi uliczkami, w jedynej kieszeni miałam gaz pieprzowy, w drugiej nóż. Chciałam spotkać tego mitycznego gwałciciela z ciemnej uliczki i go załatwić (wiem jak to brzmi, ale ten kto nie przeżył gwałtu nie zrozumie), bo statystycznie najczęściej gwałciciele są z naszego otoczenia (tak było w moim przypadku), a ludzie nadal nie chcą przyjąć do wiadomości że niebezpieczeństwo może być tuż obok, możesz ufać tej osobie, czuć się bezpiecznie, a tam ktoś to wykorzysta i w pewnej chwili kiedy nie ma świadków zacznie przekraczać ganice by w końcu rzucić jak potwór i wykorzystać jak.. nich każdy kto to czyta niech sobie dopowie. Nadal mam problem z tym że to ciało jest moje, gdzieś podświadomie je odrzuciłam, bo zostało zeszmacone, odczłowieczone i niestety przekłada to się na życie codzienne, ale to długo by pisać. Jeśli chodzi o filmy, nagrania z tą tematyką, to nadal analizuję i łudzę się że coś można było zrobić, że może gdybym bardziej krzyczała, bardziej się wyrywała, cokolwiek.... Można gdybać. Do tego takie nagrania mnie rozwalają psychicznie, powodują mordercze instynkty, czuję tak olbrzymi gniew i niesprawiedliwość, że gdybym była sobą trzecią i zobaczyła taką sytuację, to nie ręczę za siebie, chciałabym ochronić ofiarę, przytulić...
Minęło 10 lat od gwałtu (mam teraz 27), a nadal jest źle, nadal moja podświadomość czuje się zagrożona, pracuję z klientem, większość płci żeńskiej, ale przy niektórych Panach nadal mam objawy somatyczne o których wspomniałam wyżej, czasami zdarzają się ataki paniki. Nie wiem może niektórzy mężczyźni mają coś w zapachu co przypomina mi sprawcę, a mam nadwrażliwość na zapachy właśnie. Chcę zapisać się na kurs samoobrony dla kobiet, mam nadzieję że to pomoże, chociaż trochę. Niestety gwałt kładzie się cieniem na całe życie, jestem przez to po próbach samobójczych, cięciu się, depresji i antydepresantach, latach terapii. Ludzie nadal to bagatelizują gwałt, w szczególności mężczyźni. Wyroki są śmieszne.
Tak, związek z mężczyzną odpada, na szczęście jestem biseksualna, ale mogę sobie tylko wyobrazić jak bardzo samotne są hetero kobiety po gwałcie, jaki mają problem z zaufaniem. Dla mnie mężczyzna to już tylko znajomy, co najwyżej kolega. Żadnych przyjaźni, ani związków z mężczyznami, nigdy więcej. Wyjątkiem są geje, no i bezpieczniej się czuję przy tych bardziej "przegiętych".
@@whiteraven996Bardzo współczuję 😢❤ Ja mam podobne objawy w związku z inną traumą. Jak byłam dzieckiem, pogryzł mnie pies. Nie prowokowałam go, nie dokuczałam - nic z tych rzeczy. Jechałam rowerem po normalnej drodze. Pies nie był na smyczy, ale był z właścicielem, więc myślałam, że nic mi nie grozi - niestety bardzo się myliłam. Choć było to wiele lat temu, nie potrafię się przełamać. Wciąż czuję napady lęku, gdy widzę psa bez smyczy i kagańca. Nie umiem sobie z tym poradzić… próbowałam oswajać się z lękiem - wychodzić do parku, w którym właściciele puszczają psy wolno. Nie potrafię. Strach mnie paraliżuje
trochę mi to przypomina taką całkiem niedawną sytuację kiedy facet strzelił sobie w głowę na jakimś live'ie(?) czy jakoś tak. kojarzycie? nagranie krążyło po sieci przez dobry następny miesiąc jak nie więcej i mówili o tym dosłownie wszyscy. Wydaje mi się że chęć czy może bardziej jakiś niewyjaśniony pociąg do oglądania takich treści częściowo wiąże się z tym, że mózg lubi wiedzieć. I kiedy proponuje się nam dostęp do informacji, w dodatku informacji która mocno sobie trenduje wśród znajomych i w mediach, to ciężko taką gratkę-informację świadomie odrzucić. Mam wrażenie, że w takich sytuacjach sama chęć by wiedzieć i zobaczyć staje się ważniejsza od tego, co jest przedmiotem, czego faktycznie się dowiemy i co zobaczymy.
Mnie bardziej przeraża to, że takie nagrania/zdjęcia powstają. Jakim człowiekiem trzeba być, żeby udokumentować sam moment, bądź skutki np. aktu samobójczego.
Uwielbiam oglądać zmasakrowane zwłoki. Czasami na dobranoc oglądam sobie wady letalne płodów. Ale jak znalazłam zwłoki w parku, to wymiękłam. Dałam radę tylko zadzwonić na 112
Mówiąc o "kanałach robiących fimilki o true crime" pokazałaś praktycznie same wyniki kanału Anny Karoliny, a to chyba jeden z nielicznych PL o takich tematach z taką oglądalnością.
Ja w kontekście takich sytuacji zastanawiam się, jak łatwo ludziom przychodzi hejt i śmieszkowie z takich rzeczy. W przypadku sytuacji z Poznania to co wylało się na dziewczynę to przechodzi pojęcie. To co można było przeczytać na profilu Mariusza L. co wjechał w drzewo to materiał na analizę dla psychiatrów na najbliższą dekadę. A przykładów mogłabym mnożyć, co o tym sądzisz?
Kiedy sobie jadłam obiad z tatą, ten chciał mi pokazać jakiś filmik. Na nim ujrzałam trzy osoby, a jedna miała spluwę. Słysząc krzyki tej kobiety, chciałam uciec jak najdalej, odwróciłam wzrok i wstałam, bo nie chciałam widzieć czyjejś śmierci na własne oczy. To dla mnie abstrakcja… Później mi chodziło po głowie - czemu nie było osoby, która mogłaby im pomóc? Te myśli mnie zasypywały, dopóki nie zapomniałam o tym nagraniu. Ech, czyli to znaczy, że jestem mniej odporna na takie treści…
Czy osoba która nagrywa takie zdarzenie (np to z Poznania) też chce być atrakcyjna społecznie? Zastanawiam się, skąd się wzięło to, że gdy coś się dzieje, to w pierwszej kolejności włączamy nagranie w telefonie. Osobie, która nagrywała scenę z Poznania, nawet ręką się nie trzęsła. Czy to jest znieczulica? Pozdrawiam serdecznie
A co innego miała tu zrobić? Mogła stać i patrzeć albo stać, patrzeć i nagrywać. Pomoc zapewne po strzale została od razu wezwana. Miał biec i przyjąć kulke na klatę?
Mnie tam nigdy nie ciągnie do takich filmów aczkolwiek jak widziałem nagranie ze skutkami ostrzału na Ukrainie i cywili w kawałkach to nie odwracałem wzroku ponieważ uważam Mrok jest w każdym z nas a zobaczenie czasem jego efektów pozwala nabrać trochę pokory i wyjść z iluzji zawartej w słowach ,, Piekło to zawsze inni"
Pokazano mi film z Poznania. Nie miałam świadomości co tam tak naprawdę zobaczę. Niestety wizja powraca do tej pory. Pytanie które mi się nasuwa po tych paru dniach, czemu ktoś to kręcił zamiast dzwonić na służby? To nie 1 raz. Czemu to robimy zamiast (bezpiecznie dla siebie) zrobić cokolwiek?
Poniekąd to, o czym jest tutaj mowa, wyjaśnić potrafili już starożytni Grecy. Nazywali to katharsis - oczyszczenie, które wynika z litości i trwogi doznawanych podczas obcowania z wysoką sztuką. Również taką kategorię estetyczną jak wzniosłość definiowano jako to, co odczuwamy, gdy widzimy coś przerażającego i niebezpiecznego, ale zarazem niezagrażającego nam samym (np. obserwowanie tonącego okrętu z brzegu lub patrzenie z okna na szalejącą burzę).
Ja to kiedyś byłem twardy. Oglądałem zdjęcia rozczłonkowanych ciał, czy filmiki z egzekucji, ale potem ktoś mi przełączył przełącznik. Teraz mam tak, że zamiast z ciekawości oglądać takie rzeczy, myślę o tych, dla których to była tragedia. O tych, którzy zostali. Wystrzegam się jak mogę takich rzeczy, ale czasem coś znajdę... I potrafi mi to siedzieć w głowie miesiącami. Mam dzieci, wtedy też podobno coś się człowiekowi przełącza, ale możliwe, że lekko się przełączyło już wcześniej. No i np przeczytam o jakimś wypadku, gdzie zmarło dziecko, jeszcze nie daj Boże w wieku mojego dziecka, to już chodzę struty kilka dni wyobrażając sobie, co bym zrobił, gdyby to było moje dziecko. Nie polecam. Ale ma to też inny objaw. Czytałem dzieciom książkę o autach (Zygzaku, Złomku itp) I potrafię się wzruszyć, bo Zygzak załatwił złomkowi helikopter. No jak kobieta w ciąży:P Ja nie wiem co się dzieje. Kiedyś to płakałem na Zielonej Mili itp, dosłownie trzy filmy mnie wzruszyły, przez ponad dwadzieścia lat. A tu nagle pstryk. I wzruszają mnie bajki dla dzieci, czy anime:P
Jest nas wiecej🙂 ja za każdym razem czytając córce na dobranoc "Dziewczynkę z zapałkami "I "Stokrotke" płakałam i łamał mi się glos🙂 i to za każdym razem🙂
Czyli nie tylko ja tak mam, że np. oglądałam filmik o pożarciu chłopaka przez rekina kilka razy, aż było mi niedobrze i jakoś tak satysfakcjonująco... baaaardzo dziwne uczucie...
Bardzo podoba mi się ten film (jak i wiele innych na Twoim kanale), ale muszę zwrócić uwagę na pewną niepokojącą gramatycznie tendencję, którą zauważam w świecie internetu od dłuższego czasu. Kurczę. TO a nie TE. Np. nie TE zdarzenie, ale TO zdarzenie (TE zdarzenia, byłoby poprawnie); nie TE pytanie, ale TO pytanie; nie TE okno, ale TO okno. I tak zawsze kiedy mamy do czynienia z liczbą pojedynczą. :( Nie jestem żadnym specem językowym, wiem, że sama popełniam mnóstwo błędów i podejrzewam, że znajdą się tacy, którzy potraktują moją wypowiedź jako atak i zaczną doszukiwać się błędów w mojej wypowiedzi w ramach kontrataku xD ale brzmieniowo tak bardzo mnie to denerwuje! Dodatkowo mam wrażenie (pewnie zafałszowane), że nikt poza mną nie zwraca na to uwagi. I prawie każdy twórca internetowy, którego obserwuję, w ten sposób używa tego zaimka... Strasznie frustrujące. :( I od razu zaznaczam, nie chcę nikogo urazić, ale jakoś nie potrafię zaakceptować faktu, że zamiast takie rzeczy korygować, za chwilę pewnie uznamy to za formę poprawną bo "język jest żywy". Nie wiem, może jest tu jeszcze jakaś zagubiona dusza, która w obliczu takich pomyłek, również mierzy się z pewnym dyskomfortem? :(
Nagrania obejrzałem, całkiem ciekawe, chociaż nie czuję "głodu" oglądania" większej ilości takich materiałów. Za to czuję się cholernie zniesmaczony (delikatnie mówiąc) i przerażony po przeczytaniu kilku komentarzy, pod każdym z nagrań.
