DUCHY:Dlaczego Japonia jest tak nawiedzona ?? (+story time) 

,,Śmierć to integralna część życia." Genialne. Sobie to wykaligrafuję i powieszę w ramce.

W słowiańskiej religii również występowały podobne yokai, dobre i złe. Zmory i strzygi dusiły przez sen, południce zabijały ludzi przebywajacych na polu w południe, utopce wciągnąły ludzi pod wodę, ale były też dobre domowe duchy, którym zostawiano jedzonko;)

Masz niesamowicie dojrzałych widzów... Większość RU-vidr'ów po nagraniu tego usłyszałby że skończy w piekle, bo ich religia to jedyna słuszna... A tu prosz, widzowie to potraktowali w sumie bardziej poważnie, niż większość Polaków własną religię...

Gdy byłaś w trakcie opowiadania swoich strasznych historii, nagle zaczął mi dzwonić telefon. PRAWIE ZESZŁAM NA ZAWAŁ XD

Czyli: Śmierć = meh 😑 Przebita opona = o k***a 😱 XDDDDDDDDDDDDDDDDD

Odcinek o nawiedzonych miejscach jestem ZA! Już nie mogę się doczekać. Też miałam kiedyś przynajmniej tak mi się wydaję spotkanie z duchem. Siedziałam w samochodzie i czekałam na ojca obok stał taki rozwalający się dom. Ludzie mówili, że tam straszy. Oczywiście ja mały radosny kartofel nie bałam się takich historyjek. Siedzę sobie w samochodzie i nagle jakby coś uderzyło w bok auta obróciłam się i wyjrzałam za okno ale nic nie było. Poczułam taki niepokój i jakby ktoś się na mnie gapił. Obracam się w kierunku okna po drugiej stronie, a tam stoi taka stara bardzo blada babcia. Tak mnie to wystraszyło, że darłam się jak nienormalna i nie mogłam się uspokoić. Wydaje mi się, że to było podobne uczucie jak Ty miałaś na tym placu zabaw takie strasznie nieprzyjemne. Ojciec wrócił do auta żeby sprawdzić czemu się wydzieram więc mu opowiedziałam o strasznej babce. Ojciec wielkie zdziwienie o kim ja mówię bo stał z tym znajomym, którego odwiedzaliśmy obok bramki i nikogo koło auta nie było. Później ten znajomy opowiadał o starszej Pani, która tam mieszkała. Mówili o niej czarownica i ta kobieta zmarła, a że nikt jej nie odwiedzał to bardzo długo leżała martwa w tym domu. Starsze babki ze wsi mówią, że jej dusza nie opuściła domu bo jej ciało długo było po śmierci bez odpowiedniego pochówku. Podobno często ludzie widzą ją w oknie tego domu. Budynek już praktycznie cały się zapadł i nikt z tym nic nie robi. Nawet rodzina tej kobiety boi się tam chodzić. Nie wiem czy to co widziałam było prawdą czy nie ale wystraszyło mnie na tyle, że już nigdy nawet nie pomyślałam o tym aby tam pójść. Przeżyłam dość poważny wypadek samochodowy ale nigdy w życiu nie bałam się tak bardzo jak wtedy. Ludzie mogą się śmiać i z Ciebie i ze mnie ale świetnie rozumiem jak musiałaś się wtedy bać.Doskonale rozumiem dlaczego Japończycy bardziej boją się tego czego nie widzą od np. śmierci tego człowieka z odciętą twarzą. Ależ się rozpisałam ^^ Liczę na więcej paranormalnych filmików ;p

Prosisz i masz: kiedy miałam 13 lat wynajęliśmy taki bardzo stary dom. W miejscu, w którym zrobiono łazienkę, były schody i zamknięte na amen wejście na strych. Przez kilka pierwszych tygodni było spokojnie. Jednak to był koniec zimy czy też początek wiosny i z tego strychu bardzo wiało i był chłód na mieszkaniu. Mój tata postanowił podważyć tą drewnianą klapę czy coś tam i zatkać okna. Wszyscy tam weszliśmy z nim, z ciekawości. A na górze były cuda: drewniane skrzynie i maselnica, stare obrazy- pamiątki po Pierwszej Komunii z popękanymi ramami i szybami, i nie pamiętam, co tam jeszcze, ale to było cudowne; jak podróż w czasie. Mój tata zabronił nam cokolwiek zabierać na dół, choć mama strasznie chciała ozdobić kuchnię tym przyrządem do robienia masła. Tata skończył remont i po paru dniach zamknął strych na powierzchni. Choć nie zabił go deskami, jak to było poprzednio, tylko tak po prostu zamknął tą klapę. I tak nikt z nas nie zamierzał tam ponownie wchodzić, bo i po co? No i od tamtej pory się zaczęło. Serce bije mi mocniej na samo wspomnienie. Wyobraźcie sobie, że od tamtej pory aż dokąd się wyprowadziliśmy, każdy z nas słyszał, jak ktoś chodzi po domu. Drzwi się same zamykały i otwierały do tej łazienki, skrzypiała rogówka w kuchni, jak kiedy ktoś na niej siada, po prostu nawet miało się wrażenie, że ktoś jest z tobą w pokoju! Byłyśmy z siostrą tak bardzo przestraszone, że nawet nie rozmawiałyśmy o tym. Ale nasz brat miał wtedy trzy latka i on nie bał mówić o tym, i czasem o tym wspominał. Po prostu bałam się sama zostawać w tym domu. Najgorsze było to, że miało się wrażenie, że to jest po prostu taki zły rodzaj energii, coś zagniewanego wchodzi, kręci się i wychodzi z pokoju... kiedy miałam iść się kąpać, to non stop się modliłam... na szczęście wyprowadziliśmy się stamtąd szybko! A jestem jeszcze ciekawa, jak Japończycy radzą sobie z tego rodzaju zjawiskami? Czy są kapłani, którzy mają uprawnienia jak księża egzorcyści??

Opowiesz może, jak wygląda pogrzeb w Japonii?

Wszyscy tutaj dzielą się swoimi paranormalnymi przeżyciami to i ja się podzielę ;) Jeszcze kilka lat temu mieszkałam z mamą w bardzo starym domu na przedmieściach. Oczywiście był przez nas wyremontowany i nie było widać po nim tego wieku, ale lat miał tak około 200. Od zawsze działy się tam dziwne rzeczy typu np. mama słyszała kroki w nocy a u mnie w pokoju spadł raz kwiatek z parapetu, ale jedna sytuacja była wyjątkowo dziwna. Pewnej nocy to ja usłyszałam kroki. Nagle na cały dom rozległ się niesamowity huk, dosłownie jakby człowiek upadł na podłogę, w dodatku z cichym jękiem. Obudziłam się i pobiegłam do kuchni, w tym samym czasie moja mama również tam pobiegła, ale wszystko stało na swoim miejscu. Ona mi powiedziała, że przybiegła do kuchni bo pomyślała że to ja upadłam, a ja przybiegłam, bo myślałam że to ona. Serio, ten upadek był tak głośny, że aż podłoga zadrżała w domu. Do tej pory nie wiemy co tam się mogło stać. Dobrze, że już tam nie mieszkamy.

oglądam sobie, jestem sama w domu i trzęsę się ze strachu :") świetny film, uwielbiam cię słuchać ❤

Mając 7, może 8, lat śniło mi się, że ze ściany naprzeciw mojego łóżka wychodzi biała postać, kobieta, i staje nade mną. Otworzyłam oczy i ona rzeczywiście nade mną stała. Patrzyłam na nią i płakałam, ale nie mogłam krzyknąć ani się ruszyć, ona się zaśmiała nade mną takim zmutowanym głosem jak w filmach i weszła znów w ścianę. Dopiero kiedy zniknęła mogłam się poruszyć. Co ciekawe, w domu, w którym mieszkałam, my mieszkaliśmy na parterze, góra należała do właścicieli domu, którzy zjeżdżali do Polski raz na kilka miesięcy, więc nikogo tam nie było, a ciągle słychać było kroki. Raz wolniejsze, raz jakby ktoś biegał... Kilka lat temu przeprowadziliśmy się z rodziną i od początku czułam coś dziwnego w tym domu, nadal czuję. Taki dziwny niepokój. Z domowników jedynie ja wierzę w duchy, więc oni może nie zauważają tego, co się dzieje. Ale całkiem niedawno, może miesiąc temu, wieczorem grałam w grę na komputerze odwrócona właściwie tyłem do pokoju i usłyszałam huk. Odwróciłam się i okazało się, że z łóżka spadły moje słuchawki, pomadka do ust i jakiś zeszyt, które tam położyłam. To nie tak, że to leżało na krawędzi, żeby mogło spaść... Następnego dnia oglądałam coś już w łóżku na telefonie i nagle za drzwiami, bo mam z szybą, zauważyłam cień który przechodził z jednej strony na drugą i w pewnym momencie się zatrzymał przed tymi drzwiami. Odruchowo zaczęłam się modlić na głos i to coś tak po prostu rozpłynęło się w powietrzu...

Chyba najbardziej adekwatnym słowem na yokai jest określenie "stworza". Pochodzi ono z wierzeń słowiańskich i określało pomniejszych bogów, boskich pomocników i wszystkie nadnaturalne istoty zarówno te dobre jak i złe np. taka Baba Jaga też jest stworzem. Jeśli chodzi o takie nadnaturalne ( tak przynajmniej mi się wydaje) zdarzenie to raz wybrałam się na spacer do lasu koło mojego domu, chodziłam tamtędy nie raz i znam to miejsce jak własną kieszeń, tak jak każdy w moim miasteczku. W tym brzozowym lesie są trzy jakby to powiedzieć "główne" wydeptane ścieżki. Stanęłam na rozwidleniu i chciałam wybrać środkową prowadzącą wgłąb, w przeciwieństwie do dwóch pozostałych, które prowadzą na okoliczne pola i łąki. Nie zrobiłam nawet kilku kroków, gdy poczułam nagłą chęć zawrócenia i miałam jakieś dziwne uczucie, że nie powinno mnie tu być, co było dziwne bo chodziłam tamtędy niejeden raz i czułam się w tej okolicy dosyć pewnie. Postanowiłam się jednak wycofać i całkowicie wyjść z lasu, szczególnie, że w na tam, skąd prowadziła tamta ścieżka, było strasznie cicho. Co było dziwne, bo był to słoneczny dzień i tuż przy samym wejściu do lasu śpiewało mnóstwo ptaków. Gdy tylko zeszłam z tamtej ścieżki uczucie znikło, miałam wrażenie, że coś ewidentnie nie chciało mnie wtedy w lesie. Tamto uczucie nie było straszne tylko... jakbym pchała się do kogoś bez pozwolenia, właziła tam gdzie mnie nie chcą. Gdy udałam się tam następnego tygodnia i znów wybrałam środową ścieżkę nic takiego nie doświadczyłam.

Z kocem to ja miałam. Spałam, obudziło mnie ciąganie koca, myślałam, że to sen ale nie. Potem śniła mi się trójka małych dzieci. Inne historie: rzeczy zmieniały położenie po moim wyjściu z pokoju, szafka w kuchnii zamknęła się (sama) z impetem, w dzieciństwie u dziadków w przedpokoju widziałam ducha z wyglądu jak papież, dźwięk wyjmowanych talerzy w kuchnii (była noc a ja pisałam tam coś na komputerze), ostatnio coś uderzyło o ramę łóżka jakby przechodziło obok i przesunęło palcami po szklanym stole (było słychać pisk), najgorsza była beczka (barek) z wizerunkiem diabła, czasami zdawało się, że ten "puszcza" oko + koszmary, diabelski śmiech słyszalny w nocy i zapach siarki.

Kocham twoje filmiki jesteś pozytywną, szaloną osobą pozdrawiam

Jak ja uwielbiam wracać do tego odcinka

Sześć lat temu śmiercią tragiczną zmarł mój brat. Bardzo to w rodzinie przeżyliśmy. Dobry, pomocny, miły człowiek, niestety miał też swoje problemy. W domie pogrzebowym podczas pożegnania w flakonie ok. Metr od trumny były białe róże, które w pewnym momencie się poruszyły. Nikt tamtędy nie przechodził i raczej to nie było spowodowane przez przeciąg. Po chwili mama powiedziała, że też to widziała. Były też sytacje, że w samochodzie mojego taty cały czas dosłownie wył alarm, co się go wyłączyło to się włączał i trzeba było odłączyć akumlator. W domu światło się włączało, a telewizor gasł i na odwrót, raz spałam i mama akurat przy mnie siedziała na łóżku, nagle firanka się przesunęła, a mama powiedziała "Co mogę dla ciebie zrobić synu", po czym JA odpowiedziałam "Ty sama dobrze wiesz mamo". Ja na prawdę spałam, a na drugi dzień jak mama powiedziała, że tak było próbowałam sobie co kolwiek przypomnieć, czy pamiętam, że coś mówiłam, ale kompletnie nic nie pamiętałam. Wierzę, że to był mój brat i nie widzę innej możliwości.

Mam identycznie podejście do śmierci i duchów. Wiadomo, że u nas w Polsce nie ma takiego nazewnictwa i rozróżniania, a Bóg w wierze chrześcijańskiej jest jeden, ale te zagubione dusze i demony, mimo że się o nich nie mówi to są. Zaczęłam od paru minut opisywać moją historię i chcę zaznaczyć, że nie trzeba mi wierzyć, wiele osób nie wierzyło, gdy im o tym opowiedziałam, ale dla mnie to się zdarzyło i nigdy nie odejdzie z mojej pamięci. Jeszcze w podstawówce zrobiliśmy sobie ze znajomymi poszukiwanie tajemnych przejść w szkole co trwało miesiącami i przy jednej takiej eskapadzie trafiłam sama do takiego małego pomieszczenia ze schodami. Znaliśmy je i obserwowaliśmy, jednak prawie nigdy tam nie wchodziliśmy, bo woźne trzymały tam sobie jakieś wiadro i inne pierdoły, ale niezbyt wiele, bo nie była to kanciapka woźnych. Piętro wyżej paliło się światło, a więc nie było tam na samym dole tak całkiem ciemno. Na przeciw masywnych drzwi wejściowych, którymi się tam dostałam znajdowały się drugie już odrobinę mniej potężne również dwudrzwiowe. Kiedy zaczynałam się do nich zbliżać dookoła zaczynało się robić coraz to ciemniej, nie zwracałam wtedy na to jakoś zbytniej uwagi, bo twierdziłam, że to pewnie przez cień od schodów po lewej i kiedy chwyciłam za starą klamkę miałam wrażenie, że już prawie nic nie widzę. Po otwarciu przede mną była całkowita ciemność. Wiedziałam, że nie mogę się wycofać, ale z ostrożności wyciągnęłam którąś z rąk nie pamietam już po latach, którą dokładnie, ale przełożyłam ją całą na drugą stronę za framugę w tę bezduszną ciemność. Była przerażająca i odpychająca. Wokół jakby zaczęła unosić się ledwo widoczna mgła i powietrze było jakoś cięższe. Przestraszyłam się i wycofałam dość szybko rękę i ledwo cofnęłam się o krok, a z tej pustki zaczęła wyłaniać się czarna postać. Przypominała trochę kostuchę, bo nie widoczna była twarz, miała kaptur i kosę. Widząc ją po prostu zdębiałam. Jakby nie wiem nie uciekałam, po prostu wryło mnie w ziemię i patrzyłam jak się do mnie powoli zbliża i wyciąga swoją dłoń. Wtedy nie do końca czułam strach i nie mogłam w to uwierzyć, więc do momentu kiedy palcem nie dotknęła mojego policzka ja cały czas się nie ruszyłam. Również teraz nie jestem już wstanie sobie przypomnieć jak wyglądała ta dłoń czy były z kości czy nie, po prostu nie chce tego zakłamać, ale pewna jestem, że dotknięcie było bardzo delikatne, ale zdecydowanie odczuwalne takie żywe, prawdziwe, jednak owiane chłodem. Było jak krótkie i powolne pogłaskanie. Ta postać sama cofnęła dłoń, a ja po tym się otrząsnęłam. Zamknęłam drzwi, nie patrzyłam już na nic w pomieszczeniu i wybiegłam z niego. Biegnąc zobaczyłam czekających przyjaciół i znajomych (było nas dość sporo, ale oni uważali czy woźne się gdzieś nie kręcą, bo było już dawno po lekcjach), ale nie zatrzymałam się. Zawołali za mną, ale ich głosy dotarły do mnie jak już prawie wybiegałam z budynku i mało mnie obchodziły. To był mój najszybszy bieg w życiu. Oni również rzucili się do biegu za mną, ale nie dogonili mnie, dołączyli do mnie dopiero po chwili na zewnątrz. Tam zaczęłam im opowiadać co miało miejsce. Ze spokojem wybraliśmy się tam większą grupą, nie wszyscy, jak już ochłonęłam. Pierwsze co mi się rzuciło w oczy to to że było jaśniej, ale mieliśmy też latarki w telefonach pod ręką. Moment, w którym przyszło mi ponownie otworzyć tamte drzwi był największym szokiem, dosłownie około dwa centymetry za nimi znajdowała się murowana ściana na dodatek z kratą przed sobą. Wszyscy byli zmieszani, a ja nie mogłam uwierzyć, czułam się jak w kiepskim żarcie. Po tym wydarzeniu przez kolejne miesiące nie sypiałam po nocach, szukałam z przyjaciółmi rozwiązania i nakręciłam się jeszcze bardziej, aż sobie odpuściłam. Do dziś nie wiem co miało miejsce i pewnie nigdy tego nie pojmę, ale paranormalia istnieją. Wiem to. Przecież przywaliłabym ręką w tę ścianę z muru lub kratę, przecież nie pogłaskał mnie wiatr, a moje oczy sobie tego tak nie wymyśliły. Czułam to i wciąż po części odczuwam, dlatego wolę raczej już o tym nie myśleć. Mam za sobą wiele nieprzespanych nocy z tamtego okresu, zbyt wiele...

To ja również opowiem moją historię: Pewnej nocy obudziłam się z koszmaru i tak nagle usiadłam. Obejrzałam się na bok w stronę łóżka mojej siostry i zobaczyłam przy jej nogach coś na kształt siedzącego czarnego wilka bądź psa z czerwonymi oczami. Byłam tak sparaliżowana strachem, że nie mogłam się ruszyć i ciągle patrzałam w jego oczy. Nagle ustawiłsię tak jakby chciał na mnie skoczyć. Tak się zesrałam, że ukryłam się pod kołdrą mimo, że wiedzialam, że bym dostała zawału jakbym wyszla spod tej kołdry i zauważyła pysk tego psa przed swoją twarzą. Po ok. 10 min postanowiłam wyjść spod kołdry. Kiedy to zrobiłam znów zauważyłam tego psa tylko znów siedzącego. Moja siostra wtedy poruszyła nogą i ten pies zniknął. Byłam tak przerażona, że pozniej nie spalam przez pół nocy. Po roku zaczelam o tym czytać w Internecie. Okazalo sie, że dużo osob miało takie przypadki i zazwyczaj po tym wydarzeniu ktoś bliski tej osoby umierał. Zaczęłam analizować tą sytuację i przypomniało mi sie, że miesiąc lub 2 miesiące pozniej umarł mój dziadek. Nie mam pojęcia czy to faktycznie ten pies byl omenem śmierci czy to był zwykły zbieg okoliczności...

chyba najlepszy materiał jak do tej pory *-*

Mitologia japońska była najbardziej creepy mitologią jaką przeczytałam ever. Ale czytało się z zaciekawieniem i wrócę do niej z chęcią :D

Jejku jaka ty jesteś śliczna, nie mogę się napatrzeć ❤❤

W naszych słowiańskich wierzeniach też jest coś na podobę yokai.To były zmory i też gdy działo się coś dziwnego to tłumaczono to właśnie działalnością zmór.Gdy np. ktoś umarł przez sen mówiono że to zmora go udusiła. Może o tym wiesz ale napisałam ~(^-^)~

Jestem z mazurskiej wiochy, z domu wielopokoleniowego. Za dzieciaka tyle się nasłuchałam od babci o upiorach (takich bym teraz powiedziała wywodzących się z wierzeń słowiańskich) że teraz się boje sama być w domu w nocy. Ja nawet kapcie odpowiednio układam do spania bo zmora w nocy przyjdzie... Często wydaje mi się że gdyby nie chrześcijaństwo to Polska była bardzo podobna do Japonii. We wioskach zabitych dziurami ciężko było wyplenić te wszytskie wierzenia, co objawia się właśnie w takich historiach które mi babcia opowiadała.

Tak, proszę nagraj film o nawiedzonych miejscach w Japonii!

ja mam przy domu taki ala plac zabaw, tzn tylko huśtawka i karuzela, i to widać z mojego balkonu i kiedyś jak sobie na nim siedziałam, to było tak między 22 a 23, i spojrzałam na huśtawkę, a ona się ruszała tak jakby ktoś sobie na niej siedział i się na niej huśtał, i od razu mówię że to nie mógł być wiatr bo go nie było a ta huśtawka jest calutka z metalu i ciężka, innym razem się zesrałam jak wracałam do domu po szkole i ja mam tak że nie wiem czemu ale bardzo lubię patrzeć ludziom w okna domów/mieszkań ale jak spojrzałam w jedno a w nim zobaczyłam taką starą lalkę, coś jak z filmu Annabelle, patrzącą prosto na mnie to przezyłam nmini zawał, jeszcze ta lalka w miarę jak się oddalałam od tego domu to ona coraz bardziej się wychylała, jeszcze innym razem jak wracałam do domu z wieczornego spaceru to przechodziłam obok takiej maszyny rolniczej co się nią sieje jakieś zboża itp i na jej końcu jest takie coś zbudowane z 3 czy 4 osobnych rur i tym można normalnie kręcić, obraca się w jedną i w drugą stronę, i tak się właśnie kręciło jak obok tego przechodziłam a jak się schyliłam żeby to zatrzymać samo się zatrzymało creepy a największe paranolmal activiti to było jakiś czas temu w nocy coś koło północy, postawiłam na nogi wtedy cały dom, to było tak że się przebudziłam chociaż byłam bardzo zmęczona, i ja mam w pokoju okno dachowe dlatego też w nocy nigdy nie jest tak całkiem ciemno ( mieszkam niedaleko lasu zdala od jakiholwiek lamp ) bo zawsze wpada przez to okno trochę tego księżycowego blasku, ale wtedy widziałam taką czarną plamę jakby ktoś na środku kopoju powiesił mi jakąś czarną grubą zasłonę, i ten cień wydał mi się bardzo przytłaczający, ale spróbowałam spać dalej i nagle zrobiło się tak zimno jakby ktoś nagle wystawił mnie na dwór, potem poczułam jakiś taki dziwny ucisk w kostkach i nadgarstkach, pomyślałam sobie wtedy o matko dlaczego ja nie śpię chociaż tak bardzo chcę i po tym jak to pomyślałam złapał mnie taki jakby " skurcz " było mi przy tym tak zimno jakbym siedziała w zamrażarce, ten " skurcz " tak jakby mnie chciał zgnieść, jak kartkę papieru, chciałam krzyczeć ale nie mogłam, i nagle puściło jak wtedy tak szybko wybiegłam z pokoju że się prawie zabiłam na schodach potem przez tydzień brat się że mnie śmiał że duch chcą mnie zjeść, a ja bałam się przebywać w tym pokoju, odrazu mówię że tak jak niektórzy którym to opowiedziałam uważają to nie był paraliż senny bo podczas niego człowiek nie może się ruszyć odrazu po przebudzeniu, a ja mogłam to się stało minutę, dwie po tym jak się obudziłam. a coś takiego jak tobie i twojej koleżance na tym placu zabaw też mi się przytrafiło, choć to było w dzień i też siedziałam z przyjaciółką, w moim pokoju, nagle obie w tym samym momencie zesztywniałyśmy i spojrzałyśmy w kierunku szafy, po chwili dziwne uczucie zniknęło a moja przyjaciółka się minie zapytała " ej Emila ty też czułaś że tam obok szafy coś było " po tym jak to powiedziała obie natychmiast wyszłyśmy z pokoju i nie wchodziłyśmy do niego cały dzień moja mama to się zawsze że mnie śmieje jak jej takie żeczy opowiadam, a mi po kilku taki akcjach nie jest już do śmiechu 😁

ja bardzo bardzo intensywnie siedziałam kiedyś w Snach.Cczęsto wchodziłam w stan paraliżu sennego i sny świadome. Nie chwaląc się, wymasterowałam to świadome śnienie i mogłam dosyć długo tkwić w takiej wykreowanej sennej rzeczywistości.

Wydaje mi się, że ludzie boją się tego, że po śmierci nie ma nic, a nie tego, że trafią na wieczne męki.

Emi nakeży ci się wielkie serduszko za to co nam tu odpowiedziałaś ❤️

Chcemy taki film!!! Super odcinek ❤❤❤

Ach ile pranków można by zrobić w japonii

Ślicznie wyglądasz tu

Miałam dokładnie takie samo spotkanie, w domu mojej babci. Uczucie agresji i nienawiści tak mocne, że do dzisiaj nie jestem w stanie wejść na półpiętro. A od tego czasu minęło ponad 20 lat.

To jest 3 filmik, ktory z toba ogladam i wciaz swietny... Oh po prostu musze dac suba ;D

20:25 kiedy mówiłaś o duchach tych dzieci skojarzyło mi się od razu z tymi ,,służkami” Nanami z Kamisama Hajimemashita gdy już została bóstwem

Ah uwielbiam te twoje filmiki paranormalne, normalnie to nie straszne te historie, ale jak ty to opowiadasz to miód, mam dreszcze ❤

Przepięknie wyglądasz w tym upięciu 💗💗💗

Miałam parę razy takie spotkania.. To było w Nieciszowie gdzie 35 domów jest do sprzedania a nasz był 35..miejscowość zbudowana na starym cmentarzu.. Z pewnych powodów wolę się nie zagłębiać

Mam za oknem cmentarz, przyzwyczaiłam się. Najciekawsze jest to, że widać z mojego okna grób moich pra i prapra dziadków. We wszystkich świętych jest bardzo jasno.

Masz bardzo ciekawy kanał!Osobiście nie interesuje się Japonią ale chyba zacznę 😊 Sub leci!

Oglądam twój film o 00.58 w nocy i dzięki twojej histori boje sie strasznie

Od zawsze boję się takich odcinków boje się nawet luster i nawet szaf więc twoje filmy ot ej tematyce oglądam przy kimś a potem sama Nie mogę spać.

Dżizas! Ja chcę takie kociątko :) Poza tym, to co mówisz o duchach wcale mnie nie dziwi. Kurczę, ja chyba powinnam mieszkać w Japonii ;)

Emi zacznij kręcic również blog o nauce jap:) Masz piękny akcent:)

Też uważam, że istnieją różnego rodzaju jokai itp. To są demony. Ewentualnie dusze zmarłych, które proszą o modlitwę. I wcale nie wydaje mi się to nienormalne. W takich sytuacjach odmawiam modlitwę do św. Michała Archanioła albo Różaniec. W końcu to coś odpuszcza jak chodzi o demony.

Odpowiedziałaś to z krzyżykiem na szyi XD Jako chrześcijanka znam temat bardziej od strony egzorcyzmów. Tych "sił" jakkolwiek nazwanych nie należy ignorować (ale nie należy się też ich bać, jeśli twój Ojciec dysponuje dużo większą mocą).

"i ja sie wtedy posralam pod siebie" haha kocham cie noramalnie haha jestem chrzescijanka, ale wierze w duchy i calkowicie rozumiem strach japonczykow przed tym.super filmik i kanal! ♥

Musiałam zapalić światło ._. Powiem Ci ze twoje historie są strasznie niż niejednej horror

Jako, że mam problemy z zasypianiem, to oglądam sobie yt o 2:28 i znajduje taki filmik. Oglądam, dochodzimy do tych histori, siedze na spięciu i nagle wyskakuje mi czarny ekran a po chwili reklama. Zesrałam się. Nie dosłownie ale mentalnie. xD

mitologia skandynawska jest mi najbliższa, wychowałam się na niej, wikingowie i te sprawy :-)

A ja to akurat po północy oglondam😰

Ślicznie wyglądasz ^^

Super opowiadasz o tych strasznych rzeczach :D

Wierze w te rzeczy,ja miałam bardzo dużo podobnych a nawet jeszcze straszniejszych rzeczy,tego jest tyle,ze za dużo pisania ale zastanawiam się czy ja przypadkiem nie widze dziwnych rzeczy,gdzie mogę ci opowiedziec co ja widziałam?jak będę miała czas to nawet napisze i opisze te dziwne sytuacje

Sądząc po tym Pewnie słynny "Las Samobójców" Aokigahara też musi być uważany przez Japończyków za przerażające miejsce.

Świetne historie, a mogłabyś polecić jaką dobrą książkę o duchach w Japonii? Bardzo proszę 😊 Pozdrawiam

Chcesz historię o duchach. To proszę bardzo. Swojego czasu pracowałem przy ochronie ogrodu zewnętrznego firmy Liroy Merlen. W pewnym momencie podczas obchodu poczułem dziwny strach. Zacząłem odmawiać Różaniec. Poczułem, że obok mnie idzie Matka Boża. Po jakimś czasie zadzwonił kolega. A jedną z pierwszych rzeczy, o które zapytałem było to czy znowu poszedł do bioenergoterapeuty. Potwierdził ten fakt. W każdym razie dla mnie istnienie duchów to coś normalnego. Z tymże jest jedna zasada nie należy prosić Pana Boga o tzw. niesamowite dary typu na przykład widzenie aniołów czy temu podobne. Wtedy na pewno nie będą to święci aniołowie. W każdym razie ja mam o ile tak to można nazwać odczucie tamtego świata. Wiem, że on istnieje. I ten świat, który nazywa się niebem jest bardzo piękny. Moja śp. Babcia podczas Jej pogrzebu powiedziała mi bardzo wyraźnie: ,,Wnusiu tam jest pięknie. Tam są kwiaty.,, Tego uczucia radości nie da się opisać. Dlatego rozumiem Cię pod względem tzw. duchów. I na koniec. Sam jestem ortodoksyjnym katolikiem. Jeśli chcesz to możesz oczywiście pójść tą drogą. Jednak jeśli nie jesteś na to gotowa to po prostu bądź dobrą osobą. Pan Bóg znajdzie drogę do Twojego serca. On do niczego nie zmusza. Jego głos to te poruszenia myśli, które sprawiają, że czynisz dobro.

Taki trochę dom z widokiem na przyszłość 😅 Ja również wierzę w takie nadprzyrodzone sprawy typu duchy, demony, nizeli w jednego sędzię sprawiedliwego 😅

Jestem ciekawa co to było na tym cmentarzu :D

Ja widziałem na video jak szuflady się same otwieraja krzesła sie przewracają itd ale zawsze logika zwycięży .Pozdrawiam.

słuchałam to podczas odrabiania lekcji i w ćwiczeniu od Polaka widze zdanie "W opuszczonym domu ktoś krzyczał."... (oczywiście w zadaniu)

Europa jest w tej chwili mocno zaiteizowana. Polska jest tu pewnym wyjątkiem. Jesteśmy w większości katolikami. A kultura katolicka jest zupełnie inna od na przykład protestanckiej. Dla mnie na przykład Bóg jest kochającym Ojcem. Piekło zaś to Jego całkowite odrzucenie. Niebo z kolei to wieczne szczęście z Panem Bogiem.

A co z Yurei, to też duch z Japońskiego Folkloru. jakbyście nie wiedzieli Oshizu Murasame z To Love Ru, to jest właśnie Yurei

Hej, a słyszałaś może kiedyś o czymś takim jak paraliż senny :) ? polecam poczytać

Jesteś super ładna. 🌸

Ja się będę w nocy bała ale ja to oglądam nadal 😭✌ (mam cmentarz obok domu 😩)

(Wiem data) moje paranormalne przeżycie: Jest noc, leżę sobie na łóżku i próbuje zasnąć. Nagle słyszę jakieś kroki z dworu.(Miałam wtedy otwarte okno a ono jest blisko bramy wjazdowej)Normalnie się zesrałam. Zawołałam mojego tatę, żeby zobaczył, czy nic tam nie ma. I żeczywiscie nic nie było. Kilka dni pozniej, znowu leżę sobie na łóżku, w moim pokoju i słyszę jakby pukanie o okno. Myślałam ze to szerszenie, czy jakieś robale, ale jak zaświeciłam latarką, to nic tam nie było, a dźwięk dalej był słyszalny. Teraz każdej nocy słyszę to pukanie o okno i nie wiem o co chodzi..

Nie strasz mnie, bo zaczynam coś sobie wyobrażać 😭😭😭😭😭😭

Czy w Japonii nie było przeświadczenia, ze tylko jedno dziecko powinno być w rodzinie ? Jakbyś powiedziała coś na ten temat w kolejnym filmie , będzie super ;)

Nagrasz o ludziach o ludziach gołębiach w Tokio ?

moja historia o duchach: bylam z kuzynka w jej domu takim rodzinnym no i byla z nami mala kuzynka, moze 5 lat ma. siedzialysmy sobie na dole i ogladalysmy w pokoju tv, nagle ta mala kuzynka, (nikola sie nazywa)schowala sie pod kocyk wystraszona i mowi "tam jest baba" a my z ta duza kuzynka , klaudia, takie posrane, poczulam dreszcze i wgl czulam taka dziwna energie patrzymy na siebie. nagle nikola normalnie spod tego koca wyszla i pokazala na drzi od balkonu i powiedziala "baba juz poszla sobie, przeszla tamtedy"... baba to babcia, ktora zmarla w tym domu. w tym domu tez opowiadala mi ta kuzynka klaudia, ze jak spala do gory to w nocy slyszala jakies kroki, pomimo, ze wszyscy spali, a psy byly na dworze... tak samo na korytarzu w tym domu stoja na przeciwko siebie lustra, tak ze w jednym lustrzue odbija sie to drugie, klaudia zrobila sobie tam zdjecie i pokazala mi, bo na tym zdjeciu w odbiciu drugiego lustra bylo widac taka dziwna szaro czarna sylwetke i jakby twarz....nic nie bylo na zywo. bylam przy tym jak robila to zdjecie. takze ja wierze w duchy

Kocham Twoje intro

😊

Masz głos jak Twilight Sparkle z My little pony

8:40 własnie ja tego nie rozumiem stało sie stało i nic z tym nie zrobic i kazdy szok

Propo tych wypadków, teraz się to bardzo zmieniło. Gdy ktoś słyszy zamach, przechodzi obok tego obojętnie (a przynajmniej większość ludzi)

Chcemy, ale mam ciary jak o tym opowiadasz ®

Taka mitologia japońska :D Ohh to piękne :3

Powiedziałaś: Shinto. Na to ja, a to już wszystko jasne x)

W domu mojego ex, po jego rodzicach, przywitali mnie jego zmarli lata temu rodzice. Bylismy tylko ja i on w domu. Oglądałam tv na parterze, ex robił strych. znudziło mi się oglądanie tv, więc poszłam do niego na górę, przed tym wyłączyłam tv, światło i odłożyłam piloty normlanie, zamknęłam drzwi. Po 10 min znudziło mi się na strychu, stwierdziłam, że jednak pooglądam jeszcze tv. schodzę na dół do tego samego pokoju: tv włączone, światło zapalone, drzwi otwarte a piloty leżały do góry nogami. Ex był zazdrosny, że nigdy się do niego nie odezwali, a mi dają znaki, haha 🤪 a ja mu na to "może Twoja wiara jest niezadowalająca Boga" 🤣 To było z 5-6 lat temu

Oto moja historia. Kiedyś w lato (wieczór) chciałam spać na dworze xddd noto wzięłam kołdrę cziperki, tel i laptop i jakieś picie. Trochę się bałam że ktoś przyjedzie i mnie weźmie xddd ale z drugiej strony To się aż tak nie bałam Bo miałam dużą suczkę. Była około 23 już miałam spać ale włączyłam se muzyczkę relaksacyjna. Po chwili '' zasnęłam. I nagle usłyszałam coś bardzo głośnego. Jakby ktoś rzucił jakimś wiadrem Wtedy się szybko obudziłam byłam w meeega strachu. Ale myślałam że to mój dziadek coś upuścił w nocy. Wtedy też moja suczką się obudziła, patrzyła wprost w garaż. Ja też zaczęłam. Normalnie miała kilo w gaciach. Słyszałem jakieś odgłosy. Nagle moja suczką zaczęła szczekać. Widziałam jakąś czarną postać. Wtedy jak ale to jak najszybciej poszłam do domu. W domu też się bałam bo było ciemno

Zapomniałam dac łapkę w górę wiec moja micia która leżała obok mnie łapka pokazała ze muszę polubic

To już wiemy dlaczego kuroshitsuji bo tam jest demony i anioły, shinigami

jak ktos chce wytlumaczyc dziwne zjawiska nikt nie zwraca uwagi na pogode jaka byla wczesniejszego dnia.I to jest moim zdaniem idiotyzm

W jakiej to czesci tokyo bylo? Chetnie sie tam wybiore

CHCEMYYYYY!!!!

nawiedzone miejsca TAK! :)

Czekaj czekajjjj to ty jesteś z Japonii? No sorka jestem nowa na twoim kanaleee c:

Masz część rodziny z Japonii, czy to tylko Polacy mieszkający tam? ( bo mówiłaś o tej cioci i wujku w ostatniej historii )

Uwielbiam Cię

Napiszę Ci coś ciekawego. Rano jak oglądałam inny filmik miałaś 8,8 tys. sóbów, a teraz (wieczorem) masz 8,9 tys. subskrypcji :3

Emi jaki rodzaj Yokai jest twoim ulubionym? Ja uwielbiam Karasu Tengu.

Spinka do włosów wbita w oponę jako środek na sranie 😀 takie rzeczy tylko na kanale u Emi 👍...jak zabraknie środków na przeczyszczenie to siup z koleżanką, na huśtawkę i sraka gotowa 😀 Tak już poważnie bardzo fajny odcinek.

Wuja pewnie nie takie rzeczy widział żeby go duchy straszyły Btw. Skoro duchy znikają jak się odwracasz w ich stronę to chyba boją się ciebie bardziej niż ty ich

Ja osobiście się boję Yokai nawet na Japońskich rysunkach one mnie przerażają ;-;

Hah jest taka manga dla dzieci yokai watch 😂😍♥️

ale fajnie hihi MAM BLUZE Z YOKAI

Prosisz i masz: Jakieś pare dni temu jestem z bratem w domu i jest ciemno, a ja wychodzę sobie z pokoju do przedpokoju tylko z dwiema lampkami i w pewnym momencie czuje niepokój i ja się tak zesrałam i pudełko batoników,które wcześniej wzięłam wyrzuciłam na podłogę...normalnie zesrałam się

5:47 - Europa się akurat za chrześcijaństwa śmierci nie bała, wręcz przeciwnie; była ona uważana za zakończenie egzystencji ziemskiej i początek nowego, lepszego życia w szczęściu, oraz dostatku, a co najważniejsze blisko Boga. Stąd chociażby wzięło się memento mori. Zresztą kiedyś też umieralność była większa globalnie, jednak na Europie szczególne piętno odcisnęła dżuma. W przeszłości na jedną kobietę przypadała średnio... aż szóstka dzieci! Jednakże, pełnoletności dożywało może dwóch potomków, więc zgony były czymś znacznie bardziej powszechnym i akceptowalnym. Rewolucja nastąpiła stosunkowo nie dawno, głównie dzięki szczepionkom, penicylinie, ale przede wszystkim dzięki poprawie warunków życia, zwiększeniu dostępu żywności, oraz upowszechnianiu edukacji zdrowotnej.

Myślałam że tylko ja jestem taka dziwna, żeby chodzić na spacery po Tokio o 3 w nocy :P

Hm chyba czegoś nie rozumiem, Japończycy nie boją się śmierci a boją się duchów. Ludzie boją się duchów właśnie z powodu tego ze mogą stracić przez nie życie, z niewyjaśnionej strony moją zostać zaatakowani przez coś czego nie widzą. Dlaczego więc skoro smierć nie jest dla nich czymś takim strasznym boją się tak bardzo duchów? Z jakiego powodu? Dziwi mnie też bardzo przykład który przytoczyłaś. Nie bali się tego ze facetowi odcięło twarz i umarł a to ze duchy przebiły oponę to już tak. W pierwszym przykładzie ktoś stracił życie a w drugim tylko się wystraszył, nic się nie stało więc o co takie halo?