Գուսան Շահեն ԽՌՈՎԱԾ ԷՐ Այսօր, ես՝ իմ յարին տեսա, թուխ մազերը օլորած էր, Բարև տվի, բարև չառա, գուցե ինձնից խռովա՞ծ էր, Նայի դեմքին՝ կարմիր խնձոր, լուսնի նման բոլորած էր, Սիրտը՝ ելած, աչքերը՝ թաց, անձրևի պես վարարած էր, Կայծակ դառած, խփեց անցավ, որոտի պես վրդովված էր: Ասի՝ էդպես սիրտդ տխուր, ո՞ւր ես գնում, ջանիդ մատաղ ,(մեռնեմ) Կա՛նգ առ, սիրտդ թեթևանա, զուր ես գնում, նանիդ մատաղ, ,(մեռնեմ) Ականջ արա, բան եմ ասում, լուռ ես գնում, բոյիդ մատաղ,, (մեռնեմ) Չէ՞ որ, դու՝ իմ, ազիզ յարն ես, ո՞ւր ես գնում, սոյիդ մատաղ, ,(մեռնեմ) Արի նստենք, զրույց անենք, սիրտդ ինչո՞ւ պղտորված է: Ա՜խ իմ յարը, անցավ գնաց, աղաչեցի՝ ետ չդառձավ, Ուր որ գնաց, հետևեցի, մինչև Լուսո աստղը ելավ, Գնաց-գնաց ու ման եկավ, սիրտս էլ հանեց հետը տարավ, Ասավ. - «Շահեն, էդ քո սիրտը, սրտիս դեղ ու դարման չարավ», Նոր հասկացա, որ իմ յարը իմ արվեստից խռոված էր:
