Ես ձեր լեռների սարվորը դառնամ, Աղավնաձորով սարը բարձրանամ, Ոտքերս թրջեմ արծաթե շաղով, Յա՛ր, գովքդ ասեմ հազար մի խաղով: Ոտքերս թրջեմ արծաթե շաղով, Յա՛ր, գովքդ ասեմ հազար մի խաղով: Քո սերը երգեմ քաղցրիկ Սարերում բարձրիկ, Ուրախ, երջանիկ: Երգերով արի՛, խաղերդ առնեմ, Քո սիրով լեցուն տաղերդ առնեմ, Կապույտ երկնքից քեզ վրա ցողված, Թուխ-թուխ մազերիդ շաղերը առնեմ: Կապույտ երկնքից քեզ վրա ցողված, Թուխ-թուխ մազերիդ շաղերը առնեմ: Քո սերը երգեմ քաղցրիկ Սարերում բարձրիկ, Ուրախ, երջանիկ: Ծուփ ծով են դարձել արտերը բերքի, Մեղմ օրորվում են հասկերը բերքի, Ամեն սրտի մեջ, ամեն արտի մեջ, Հնչում են ուրախ երգերը բերքի: Քո սերը երգեմ քաղցրիկ Սարերում բարձրիկ, Ուրախ, երջանիկ: Իմ ջահել սրտին գարունք ես տալիս, Իմ խաղ ու տաղին ակունք ես տալիս, Գուսան Աշոտը քո գովքն է անում, Ձմեռն էլ գարնան բուրմունք ես տալիս:
Շատ լավ երգ է։ Սարվորները այն մարդիկ են, որ ամռան մի քանի ամիսը կենդանիների հետ բարձրանում են լեռնային արոտավայրերը, ուր ապրում են քարաշեն փոքր կացարաններում։ Նշանավոր ազգագրագետ Յուրի Մկրտումյանը այս երևույթը բնորոշելու համար օգտագործում է արտահայտությունը
