En azından saf salako kedilerimiz var. Onlara bakınca ne kadar masumlar lan diyorum çok şirinler essek sipalari. Patiden çorapları bile var beyaz beyaz
Bir sürü hobim ve birçok iyi olduğum konu var ve ben de içlerinden birini seçmek istemiyorum hatta yeni şeyler öğrenmek öğrendiğim her yeni konuda da iyi olmak istiyorum. Biliyorum bu biraz maymun iştahlılık oluyor ama içimdeki bu üretme sevgisi bir türlü dinmiyor. Ve fark ettim ki her yerde olmak aslında herhangi bir yerde olmamaktan pek de farklı değil. Şuan yksye hazırlanıyorum hedefim sözde var ama ben bir çok konuda iyi olmama rağmen hiçbir mesleğin bana göre olmadığını düşünüyorum dolayısıyla geleceğimi de göremiyorum. Bu beni kaybolmuş hissettiriyor o yüzden seni çok iyi anlıyorum.
22 yaşında mimarlık 3. Sınıfı bıraktım. Tekrar yksye girip veterinerlik okumak istiyorum. Hayatımın en büyük dönüm noktalarından birini yaşıyorum bu hem çok doğru hissettiriyor hem de çok korkutuyor. Her şeye geç kalıyormuşum gibi geliyor, sadece süreci yaşamak istiyorum. Sonucu nereye varacak bilmiyorum sanırım bu yaşlarda deneyimlememiz gereken en önemli şeylerden biri riskler alıp mutlu olacağımız yolları bulmaya çalışmak. Çok zor ama çok da keyifli. Sizlerle de paylaşmak istedim, sevgiler
@@nodustollens5958 Sıkıştığımızı kabul ettiğimiz an çıkmaza girdiğimiz andır bana göre. O yüzden sıkışmaktan korkuyorum ama sıkışmayacağım diyerek haraket etme taraftarıyım
İlla bir seçim yapmak zorunda olmayabiliriz. Esnek kalabileceğin bir iş bulabilirsin. Kalan zamanını da sanatsal aktiviteler, grup ve RU-vid vs. geçirebilirsin. Süreçten genel olarak keyif alabiliyor olmak en önemlisi, pesimist düşüncelerin ardı arkası kesilmez.
ben de mak. müh. öğrencisiyim, her zaman sanatla içli dışlı oldum, bir çok ilgi alanım var ve videoda söylediğin her şeyde kendimi buldum. Bilmiyorum, sanırım kendi hissettiklerimi, düşündüklerimi başkasının ağzından aynı şekilde duymak iyi hissettirdi. Söylediğin gibi umarım hangi yolu seçeceğimizi görüp, takip etmek için gerekli cesareti de içimizde bulabiliriz
Bu konudaki düşüncelerim,müzik ve resmin peşinden gidersen ve ileriki zamanlarda mesleğine geri dönmek İstersen sıkıntılı bir süreçten geçebilirsin çünkü Mühendislik iş alanında önemli bir faktör olan deneyim ve tecrübe Sen de yeteri kadar olmayacak. Eğer ki sen belli bir ölçüde tecrübe edindikten sonra müzik ve resme odaklanırsan senin için daha mantıklı olacağını düşünüyorum Bu sayede Hem istediğin zaman mesleğine dönebilme tercihinde bulunabilirsin.
Resmen bensin, daha yıllarca zaman olan şeyleri düşünüp dertleniyorsun ama bu bazen çok yorucu oluyor. Ben de çok şey yapmayı düşünüyorum ama senin aksine beni cezbetmeyen bir meslek yapacağım, bütün lise boyunca masa başı bir iş yapmak istemiyorum dedim ve masa başıyım sağılıkla alakalı bir şey yapmak istemiyorum dedim ama büyük ihtimal hastanede çalışacağım. Artık en azından finansal özgürlüğümü sağlayıp diğer şeylere sonra yavaş yavaş başlamaya karar verdim. Bu konuyu çok düşünmemeye çalışıyorum yoksa işin içinden çıkamıyorum. Ben de yıllar sonra bu yorumumu görürüm belki, umarım şuan ki karmaşadan daha iyi ve zevkli karmaşalarım olur.
Bir şekilde üretiyor olmak da amaç olabilir ve sen bunu gerçekleştiriyor gibisin bence içinden gelenleri yapmaya devam et çünkü güzel işler ortaya koyuyorsun
Seni uzun zamandır takip ediyor ve kendini ifade etme stiline bayılıyorum. adeta kendi yaşantımın bir yansımasını veyahut elde etmek istediğim şeylerin bir ön izlemesini izliyormuş gibiyim. açıkçası seni izlediğim ilk günden bu yana bende çok şey değişti. birçok mental problemlerimi dolaylı yoldan senin sayende fark edip bunların üzerine yürüyüp ve halende yürümeye devam edip atlattım. şu anda 11.sınıfım ve anlattığın kimlik problemlerini son 6 aydır yaşıyordum. geçenlerde kendime bir konuşma yaptım ve konusu aynen videoda anlattıklarının tıpatıp aynısıydı şu anda biraz şaşkınım çünkü sevdiğim bir içerik üreticisiyle aynı zaman diliminde maalesef aynı sorunlar ve aynı zevklere sahip olmak nedense benim için çok motive edici. umarım gittiğimiz bu yolda elde etmek istediklerimizi başarmış bir şekilde bugünlere bakıp seninde dediğin gibi güler geçeriz.
Sanırım yorumlarda bir tek benim kafam karışık değil :D 13 yaşımdan beri tasarımcı olacağımı biliyorum 15-16 yaşlarımda kesinleştirdim tamamen hangi yönde gideceğimi nasıl bjr gelecek inşaa edeceğimi hayırlısı.. şuanda da sabah akşam araba çiziyorum yani iki en büyük ilgi alanım var resim çizme ve arabalar.. daha ne olsun.. ve en onemlisi ben etrafımdaki gençlere bakıyorum hepsi sadece bir ressam gördüklerini çize biliyorlar bende tam tersi küçüklüğümden beri kafadan çizerdim.. şuandada gördüğüm birşeyi kolay kolay çizemem ama birşeyi bir ortamı hayal edip çize biliyorum.. buda benim işime çok geliyor.. umarım bende bir gün Giorgetto Giugiaro,Frank Stephenson,Marcello Gandini gibi efsane isimlerle bir anılırım.. onlar 20 y.y en büyük tasarımcılarıydı bende 21 y.y en iyi tasarımcılarından olmak istiyorum.. benimde ilgi alanlarım çok geniş bende resim çizdim ama ressam olmak istemedim, arabaları sevdim kullandım ama bir yarış pilotu istemedim, kitapları okudum, yazmayada çalıştım ama yazar olmak istemedim, engineering araştırıp hayran kaldım ama bir mühendis olmak istemedim, çok müzik dinledim, çaldım, yazdım bir gitarada sahip oldum ama müzisyen olmak istemedim tabi hepsini arada kafamdan geçirmedim değil ama hiç biri benim tasarımcı olmak isteğimin üstüne gelemediler..
hobiler işe dönüştüğü yani zorunluluk olduğunda o hobiye karşı farklı bakıyorsun artık aynı keyfi alamıyorsun o yüzden hobiler hobi kalmalı ama senın durumunda gerçekten iyi düşünmek gerekiyor
oof of yaz tatilindeyiz insanlar gezdi ya da geziyor ben olduğum yerdeyim. en azından çalışayım diyorum onu bile beceremiyorum. umarım bu iş değişir yoksa kafayı tırlatıcam
Bu tip düşüncelere 20li yaşlar ve sonrasında bir sürü insan kapılmıştır. Dediğin gibi 27 gibi yaşlara gelince de genellikle insanların hayatı hem iş hem aile olarak belli bir düzene oturmuş olur. O anki düzeninden vazgeçip belli riskler almak ve bunlarını sonucuna-iyi veya kötü- katlanmak da her insanın harcı değildir. Ancak burası-27 yaşından sonrasını baz alalım,yani en azından bir miktar tecrübe kazanılmış ve biraz sermaye biriktirilmiş-patronların ve çalışanların ayrışmaya başlayacağı yerdir. Kendi işini kurmak,istediği gibi yaşamak isteyenler risklerin sonucuna katlanarak girişimlerde bulunur. Başarılı veya başarısız olurlar ancak bedelini zamanlarının tamamen işlerine adayarak ödemiş olurlar. İstediği zaman istediğini yapma özgürlüğünü elde ettiklerinde ise belli bir yaşı muhtemelen aşmış olurlar. Eğer istediklerini yapabilmek için sadece zengin olmak gerektiğini düşünenler var ise bunun yanlış bir kanı olduğunu düşündüğüm için bahsetmek istedim(tabii ki türkiyenin içinde bulunduğu durumun farkındayım). İşin özü hayattaki amacımız sadece para kazanmak veya sadece haz aldığımız şeyleri yapmak olmamalı. Haz aldığımız şeyleri devamlı yapamadığımız için o şeylerden haz alabiliyoruz zaten. Hayatta istemeden yapmak zorunda olduğumuz şeylerin de bize katkısı olduğunu unutmamalıyız. Yoksa doyumsuz ve mutsuz insanlara dönüşebiliriz, tüm zamanını para kazanmaya harcayan ve tek becerisi artık sadece para kazanmak olduğu için her şartta daha fazla para kazanmak isteyen bazı zengin insanlar gibi.
kendi cozum yolumu paylasacagim, gozlerini kapatip kendine hicbir sinir koymadan hayal kur ne istediginle ilgili. sonrasinda bu hayali gercekcilige dogru bicimlendir ornegin imkanlarini kat icine veya kisisel arti eksi ozelliklerini. ve sunu soyleyeyim parayi tamamen ozgurlugun ve huzurun icin kazanacaksin ama onemli olan sey bu parayi da olabildigince rahat ve mutlu sekilde kazanmak. zevk aldigin seylerin hicbirinden vazgecme emin ol ilerde yapacagin bir iste ucunden de az da olsa bir seyler kendini gosterecektir gostermese bile ruhunu besleyen bir seyden asla ama asssla vazgecme en iyisi olmak zorunda degilsin ama asla birakma cok kotu hissettiriyor. ve insanlar bir seyleri denemeye basladigi zaman isin icine girdiklerinde planlari daha cok oturmaya basliyor bu yuzden eger gercekten en ufak bir sey aklina geldiyse yapabilecegini dusundugun hic vakit kaybetmeden yapmaya basla olmazsa birakirsin ama daha iyisini bulacaksindir. bunu genelde bi tik mukemmeliyetci kisilikler yapar dusunur dusunur ama faaliyete gecemezler veya bir sey secip en iyisi olmak isterler ama ne kadar dogru 🤷🏼♀️
hayatımın içinde var etmek istediğim bir sürü şey var resim çiziyorum, iyi bir tiyatro oyuncusu olmak için çabalıyorum ve aynı zaman da yksden iyi bir başarı elde etmek istiyorum.bir oyun için aylarını veriyorsun, sınav için bir yılını hatta yıllarını veriyorsun bazen ve her şeyi aynı anda yapmaya başlayınca çok yoruluyor insan. sınav açısından ne yapmak istediğimi de bilmiyorum. belki resim ile tiyatroyu aynı anda götürebilirim ama sınavda yazacağım bölümün benimle alakası ne kadar olur bilmiyorum. hayatımı devam ettirmek için para kazanmam gerekiyor ancak tiyatro ve resim beni ne kadar idame ettirir bi fikrim yok. kısacası kafam çok karışık ve mutlu olduğun bir hayatı inşa etmek oldukça zormuş..
Dostum ayni yaştayız, aynı bölümü okuyoruz, hobilerimiz bile aynı ve aynı şeyleri ben uzun zamandır takıyorum. Senin olduğun durumdan daha kötü bi durumdayım :l . Bu hayatı kurmak, amaç edinmek, kimlik belirlemek işi vs gerçekten zor dogru karar verilmesi gereken şeyler, burda önemli olan aldığın riskin sonucunu bilememek bu insanı korkutuyor. Bence en iyisi hepsinden biraz deneyimlemek ama bu seferde zaman yeterli olmuyor. Keşke bunların hepsini yasayabilsek, bunların hepsini yapabilsek, keske 3 farkli hayata sahip olabilsek.
Bence insanı korkuttan riskin sonucunu bilmemek değil tabii bu da var ama asıl star bu değil . Asıl korkutan şey birini elde ederken diğerini kaçırıyor olmak . Özdemir Asaf ın dediği gibi " Otobüsün sol camından etrafı izlerken,sağ camındakileri kaçırdıklarımızdan ibarettir hayat." Burda seçenekler sadece sağ ve sol gibi gözükür ama eğer istersen arabanın ön camından da hayatı izlersin . Bu biraz kullağa tuhaf geliyor olabilir fakat kaçırdıklarımıza odaklanırsak bu hayat zindan olur . Tavsiyem yalnız başına yürüyüşe çıkıp kendinle konuşman, çek kendini sahile ya da parka düşün ama burda önemli olan" nasıl oldu böyle" diye değil "Alp oğlum nasıl çıkıcaksın bu durumdan " diye çözüm yolu bul . Hayatında mutluluklar , sağlıcakla kal :)
Bende çok uzun zamandır böyle hissediyorum ve çok izole edici bir his çünkü etrafımdaki kimse anlamıyor ne demek istediğimi, abarttığımı düşünüyorlar genelde. Ama aslında çok normal bir şey ve hiç bir şeye bu anda karar vermek zorunda değiliz aslında, sadece önümdeki ufak seçimlere enerjimi veriyorum ve böyle küçük doğru kararlarla da zamanım kaygısız geçiyor neyse ki. içimi rahatlattı bu video baya, sağol düşüncelerini paylaştığın için
Sanat hayatında varda onunla kariyerin arasında bir seçim yapman doğru değil yani eğer şuan bu ilgi alanlarını kariyerine dönüştürmek gibi ciddi bir kararın yoksa ama bana kalırsa sanatı işe dönüştürmektense onu kendine iyi gelen bir aktivite olarak görmelisin mesleğinin sende bırakacağı olumsuz duyguları ve bunalımları resime ve müziğe ayırdığın vakitle iyileştirebilirsin dengeyi kurmak önemli seçim yapmak zorunda değilsin çünkü sonuçta sadece mühendis olarak da mutlu olamayabikirsin sadece müzisyen ya da resim alanında uğraşarak da hepsinin ayrı bir lezzeti vardır her birini tatacak zaman dilimini buldukça bu kafa karışıklığın dinecektir sen bence şuan meslek hayatına atılmaktan çekindiğin için sığınacak bir yer bulmuşsun ama inan bana o kadar yaşadığın öğrenci hayatın ve verdiğin emeklere haksızlıktan başka bir şey olmaz bu yapacağın
selam engin. seni çok iyi anlıyorum. fakat ben daha yolun başında sayılırım. geçen yıl istediğim yerin gelmemesinden dolayı tekrardan üniversite sınavına hazırlanıyorum. son 1 ay kaldı. ve bu her sınava hazırlanan öğrenci gibi benim için de çok önemli ve sanki tüm hayatım buna bağlıymış gibi hissediyorum. ama öyle değil sanırım. bir de şey kendimi hangi mesleğe ait hissetiğimi bilmiyorum. gitar çalmayı, resim çizmeyi, piyano çalmayı şarkı söylemeyi ve dinlemeyi çok seviyorum. sanata aşığım fakat bunu mesleğe çevirebileceğimi düşünmüyorum. bilmiyorum kafam çok karışık, kendimi hiçbir şeye ait hissedemiyorum. umarım her şey bir yolunu bulur ve bu işin içinden çıkabilirim.
engin kafanın karısık olması normal ama arasında kaldıgın sıkların hepsi seni mutlu ediyor zaten. sorun degil, ne yapacagını zamanla karar vereceksin seni en cok mutlu eden seyi bulacagına ve ona devam edecegine eminim. insanın gelecek için endişe ettiği şeyler gerceklikten daha korkunc oluyor her zaman
Merhaba Engin, şöyle bir durum var ki yaptığın hobiler para kazandırmaya başladığında o yaptığın hobin hobi olmaktan çıkıyor ve bir mecburiyete dönüşüyor. Eğer ben bunu kabulleniyorum diyorsan o zaman hobilerin ile ilgili bir şeylere yönel. Yaptığın resimleri sat, beat veya drumkit üret. Ama tekrar söylüyorum hobilerin ticarete dönüşünce hobi olmaktan çıkabilir. Dikkat et kendine, akışına bırak. Zaman senin karşına elbet güzel fırsatlar çıkartacak. O zaman değerlendirirsin o fırsatları. Hoşçakal.
Ben acikcasi henuz yeni lise alani sectim ve korkunc bi gelecek kaygim var. Dil bolumunde tercumanlik okumak istiyorum ama sonrasinda ne yapacagimi bilmiyorum. Tercumanlik hayallerimin meslegi ama ofis isi sevmiyorum. Bilmiyorum aslinda eskisehirde yasayip orada minik bi ofis acsam kendi isimi yapsam diyorum sonra cemre bosu bosuna hayal kurma diyorum kendi kendime. Inan bilmiyorum.
beren de bu durumdan müzdarip ve kafası çok karışık☹ amaaa şöyle düşünüyorum, araçlarını en iyi şekilde kullanmayı başta amaç bellersen (yani sanatını değer görecek yerlere taşıyabilirsen) ve bu amacının aracını da mühendislik olarak görürsen en mantıklısı olur düşüncemce. ve ve vee uzun zamandır sana sempati besleyen ve neredeyse abisi olarak gören biri olarak umuyorum ki;amaçlarına giden yol fazla meşakkatli olmaz ve seni bu seçimi yapmaktan daha fazla yormaz :>
Büyük şehirlerdeki insanların genel sorununun bu olduğunu görüyorum. Bir sıkışmışlık var. Hakaret olarak soylemiyorum bir robot olma zorunluluğu gibi geliyor olabilir insana. Zordur muhtemelen...
Bu video bana şu cümleleri hatırlatdı. Yaşayan her birey gibi, nasıl daha iyi yaşayabileceğime dair sorular beni perişan ediyordu. Sorulara cevaben kişinin gelişmeye uygun olarak yaşaması gerektiğini söylerken, dalgaların ve rüzgârın etkisinde çaresizce savrulan bir botta "Dümeni nereye kırmalıyız?" gibi mühim bir soruya "Bir yerlere savruluyoruz." cevabini veriyor olduğumu hâlâ anlamamıştım.
merhaba engin abi, lise son sınıf öğrencisiyim ve üniversite sınavına hazırlanıyorum 1-2 haftadır okuldan sonra sanki eve değil de overthinkistan'a gidiyormuş gibi hissediyorum. 1 ay sonra sınav var ve ben hala tam olarak ne istediğime karar vermiş değilim. sanatla ilgilenmek, hayatımı bu yönde şekillendirmek istiyorum ancak ileride kurumsalda çalışmanın bana sağlayacağı rahatlığının farkındayım. hayallerim ve hayatın gerçekleri arasında gidip geliyorum. e tabii doğal olarak bu kararsızlık çalışma motivasyonunu da etkiliyor. videonu izlediğimde farklı yaşlar, tecrübeler ve hayatlara sahip olsak da aslında aynı dertten muzdarip olduğumuzu fark ettim. bundan 5-6 yıl sonra nerede olduğumu çok merak ediyorum. umuyorum ki orada pişmanlık yoktur. senin içinde bir an önce kendin için en doğru kararı verebilmeni diliyorum. bakalım hayatımız planlarımız doğrultusunda mı şekillenecek yoksa bize hiç beklemediğimiz süprizler mi yapacak?
Bende edebiyat okumak istiyorum sevdiğim için atama işleri çok zor olduğundan özel sektörde kalakalırım diye çok korkuyorum hepimiz sistemden muzdaribiz
Kurumsalda çalışıp , hayallerine de vakit ayırabilirsin bence her ikiniz için de diyorum ben. Çünkü düzenli bir iş olunca ne yapacağın belli ve geri kalan vakitlerde de hobilerine ayırabilirsin ama tabi yine size kalmış, en yakın hissettiğin şeyi yap
abi emin ol bizler gibi milyonlarca insan var. lise son sınıfım ve artık kimlik bunalimindan fıttırmak üzereyim. son bir senedir kendime bir amaç bulmaya ve o yolda ilerlemeye çalışıyorum ama neye sarılsam elimde patlıyor resmen. sevdiğim şeylere olan ilgim azalmaya başladı kendime bir hobi bile bulamadığım bir noktadayım hal böyle olunca da kimlik bunalımını hatsafhada yaşıyorum. özellikle Türkiye gibi bir ülkede yaşadığımız için birçok gencin de bunları hissettiğini biliyorum çünkü hicbirimizin geleceğinin garantisi yok. hangi yolu seçersek seçelim bu ülkede yaşadıkça bi noktada patlama ihtimalimiz çok yüksek olduğu için bunları yaşamamız kaçınılmaz. bugün 18 oldum ve üzerimde bu saatten sonra çok daha fazla bir yük olacağını biliyorum ne yaparsak yapalım bu topraklarda bu duygudan kacabilecegimizi de düşünmüyorum. e durum böyle olduğu için de bir noktada garanti arayışından çok sevdiğin bir şeyde en iyisi olmanın getirisinin çok daha fazla olacağını düşünüyorum. aslında çok şey bekliyoruz hayattan da kendimizden de, bir şeyleri akışına bırakıp da o akışta arayışa devam edersek ve kendimizi adadığımız bir konu bulup o konuda en iyi versiyonumuza erisirsek bu gelecek kaygısından da bu kimlik bunalimindan da anca bu şekilde kurtulabileceğimizi düşünüyorum. ama bu sadece kafamdaki bir ihtimal çünkü bu şartlar altında yaşarken bu durumdan kaçmak pek mümkünmüş gibi görünmüyor. o zaman da tek çıkış yolu alışmak ve denemektir başka çaresi yoktur belki de bilmiyorum.
ve sende bende ya da bir başkasında olmasa da bunu yaşayan insanların bunu yaşamasına sebep olan en büyük etkenin de sosyal medya olduğunu düşünüyorum çünkü sosyal medya insan üzerinde o kadar fazla kafa karışıklığı yaratıyor ki insan bir yerden sonra kim olduğunu ne uğruna cabaladigini ne olmak istediğini bile unutabiliyor. kendimizi keşfedip arayışa çıkmak yerine kendimizi bu sonsuz sanal fabrikaya kapatıyoruz ve günlerce sanki bir getirisi olucakmis gibi gerçek hayatta çalışmak yerine o sanal fabrikanın içine kendimizi hapsediyoruz. öyle olunca da ne kendimizden haberimiz oluyor ne gerçek hayattan. e sonucunda da kimlik bunalımı depresyon gelecek kaygısı cart curt.
Engin hayallerinin peşinden git lütfen. Ve çok iyi düşünüp erken karar ver. Eğer mühendislikte yazılımın varsa yurtdışı ayaklı bir şirket bulup çalışmanı tavsiye ederim.Daha sonra yurtdışına yerleşip hayallerini gerçekleştirebilesin. Kendimden biliyorum. Resim okudum sonunu düşünmeden ve suan işsizim mutsuzum kpss ye girmeye mecbur kaldım.ve senden baya büyüğüm. Sana tavsiyem bi mentor bul kendine eğer istersen birini tavsiye edebilirim. Yeteneklerini ve kendini heba etme .
Ben de çizgi film ve animasyon okuyordum. Şu an 2.sınıfım ama dondurdum. Gelecekte ne yapacağım bilmiyorum. Yapay zeka beni korkutuyor, resimle ilgili bir iş yapmak istiyorum ama kafam çok karışık.
@@zsems resim okudum ben de. Resimle ilgili ben de işler yapmak istiyorum. Fakat gelir kaynağı olmadan hiçbir şey yapamıyorum. Tabi mental sağlık da önemli. Gelir kaynağı öncelikle çok önemli. İstek , azim ve kararlılık.Olmazsa olmaz da çevre network. Olabildiğince erken karar vermek genç yaşlarda. Doğru yerlerde doğru zamanda olmalı.
Küçüklüğünden beri ne yapmak istediğini bilen ve yolunu çizmiş olan insanlara hep imrenirim. Ben hâli hazırda bir fakültede öğrenci olmama rağmen hâlâ ne istediğimi bilmiyorum. Ve bu çok yorucu.
Ben de hep aynı şeyi hissettim.mezun senemdeyim ama hedefsiz sayılırım,hedefim hayalim dediklerimin yüzde kaçı içimden samimi gelen bir şey bilmiyorum.düşünmek ve bir çözüm bulamamak da çok bunaltıcı sanki bu hayatta mutlu olamayan tek benmişim gibi hissediyorum.kendi kendime problemler yaratıyormuş gibi.hiç bir şeyi ne tam yapabiliyorum ne bırakabiliyorum.ne istiyorum bilmiyorum isteklerimin bir önemi de pek yok gerçi
Aleynada kafasının karışık olduğunu düşünüyor. Ve anlayışsız insanlar ile bu karmaşıklık daha da artiyor. Bilmiyorum bilemiyorum ama birseyler eksik ve bizler o seyin ne oldugunu bulamıyoruz ulasamiyoruz. Bir eksiklik noksanlık mevcut bulabilmek umuduyla..
2:10 aynıyız gerçekten...Bu yıl bitirme tezi yazıyorum. Hazırlıkla birlikte koskoca 5 yıl nasıl geçti bilmedim. Her defasında durup düşünmek zorunda kaldım. Acaba bunun sonu ne olacak? Acaba en sonunda ben de mi sabit her gün monotonca aynı işe gidip geleceğim?.. Bu gibi düşünceler dönüp dolaşıyordu. Kesinlikle yalnızca bir mesleğe yönelip ona sadık kalacak bir kadın değilim. Birden çok alana aynı anda ilgi duyup her birinde de uzmanlaşmayı o kadar çok istiyorum ki. Ama ne ailem ne de çevremdeki çoğu kişi artık ne zaman işe başlayacaksın demeden edemiyorlar. Aslında hiçkimse asıl amacımı bilmiyor. Fayda sağlamak istiyorum. Bir şeylerde benim de yardımım dokunsun istiyorum. Her şey gerçekten de maaştan ibaret olsun istemiyorum... Umarım dilediğimiz gibi olur....
Bazen bazı şeylere yetişmek değil de yetişmeye çalışmak mutlu eder seni korktuğunu düşünüyorum ve korkmak normal ben de korkuyorum ama kendi hayallerinin peşinde kosmazsan pişman olacağını düşünüyorum modern hayat insanları öyle çok soyutluyor ve bunu öyle normallestiriyor ki denem o özgünlüğünü bırakmanı istemezdim düşünmekse gereksiz gibi ama seni destekleyecek bir şeylere ihtiyacın var müzik ve resim geçim kaynağın olursa mutlu olabileceğini sanmıyorum mühendis olursun ve müzik ve resim hobin olur. Hobin olması onların senin için değersiz olduğu ya da hayatındaki diğer şeylerin yanında önemsiz olduğu anlamına gelmez sadece çok sevdiğin ve bağlandığın anlamına gelir. Çok bilgili ya da tecrübeli değilim asla akıl falan vermeyi düşünmüyorum çünkü veremem bu cüretkarlik olur sadece içimden geçenleri söylemek istedim. Kaybolduğunda başka şeyleri dinlemeye ihtiyacı oluyor insanın
Dostum sen yaratıcı hayal gücüne sahip bir insansjn.Sanat alanında bu ülkede para kazanabilmen kolay olmaz.Muhendisgligi de seviyorsan malesef ki mühendisliğe kaymalisin.Hobilerin içinde daha fazla zaman istiyorsan a muhdendislik alanında kendini çabucak sağlama alıp geliştirip maddi anlamda özgürleşmen lazım .
yanlış anlama eminim kafandaki bu sorular seni gerçekten meşgul belki de çokça rahatsız ediyordur ancak sen bunları anlatırken içimden umarım bir an önce hayatımın bunları dert edindiğim evresine geçerim, diye düşünmeden edemedim.
Bence her anın tadını çıkarmak lazım bu düşüncelere kafa yormak da bir şey bence, en azından düşünüyorsun ne yapabilirim , ne ile mutlu olurum diyorsun
Cok katılıyorum ama abi seninle belki çoğu kişinin bir farkı var ben üniversite sınavına hazırlanıyorum ve netler bok gibş yapmak istediğim bir meslek hedefim yok veya yakalı olmak bir odada yıllarımı çürütmek benim için korkjmv bir düşünce ben resim yapmak dans etmek elektro gitar çalmak istiyorum ever sadece istiyorum çünkü 18 yaşındayım ama au ana kadar herhangi bir profesyonel eğitim almadım resim kursuna gidiyordum lgs geldi bıraktım Kenan kurusuna gidiyordum pandemi geldş ben de çok çalışmadım bıraktım şimdi gerçekleştirmediğiö bir çöp olmus potansiyel var gibi hissediyorum ama Allah’ın cezası sistemin içine sıkışmış gerizekalı sınava çalışmaya çalışıyorum psikolojik sıkıntılar yaşadım yeterli çalışmadığımı düşünüyorum belki farklı bir yerlerde olmalıydım diyorum ama abi sen bu düşüncelere sahip olsan hile tüm hayallerimi gerçekleştirmişsin müzik grubun var iyi bir üniversitede toplumun genel kabul ettiği iy denilen bir bölüm okuyorsun gitarın var resim çiziyorsun RU-vid kanalın var olmak şstedğim her şeysin ama ben şu an sınava hazırlanma yolunda tüm sevdiğim hobileri bırakmış ne dersi beceremişmiş ne de hobilerine ayıracak baktı bulamayan bi malım yaşlandığında ömrümü boşa geçirmek istemiyorum korkuyorum abi
Bunu kendime nor olarak bırakıyorum ileride ne olucan acaba ben 2 gün sonra da YKS var ank bitsin istiyorum sonuç ne okursa olsun çok yoruldum mental olarak
Bi takı dükkanı işetip de mutlu olabilirim garson olarak da ben niye benden beklenen derece yap algısına büründüm ki benim istediğim şey olmak istediğim ne
Ve etrafımda bunları aoywlyebileceğim kimsen yok anlayacak yani çünkü çevremdeki herkes o tektipliğin içinde bogulmus üni git evlen çocuk yap işe gir çalış ben böyle bir döngü istemiyorum amm
Çok fazla şey istemiyorum sadece 80 yaşıma gelince geriye bakıpta pişman olmak istemiyorum, iyikilerle dolu bir hayat istiyorum ama nasıl biri olacağıma, kim olacağıma, ne yapmam gerektiğine bi türlü karar veremiyorum, bende elektrik ve elektronika okuyorum ama çok seviyorum diyemem, Front End öğreniyorum ve seviyo gibiyim, daha bi sürü hobim var ve artık korkmaya başlıyorum, işin içinde ailemde var ve rahat kararlar veremiyorum..
