Namen in m'n oude straat, bordjes die er altijd waren. Nog dezelfde buurvrouw staat, uit hetzelfde raam te staren Hoe zijn mensen toch in staat, om te blijven, alle jaren... Langzaam, langzaam wordt men oud, niet bereisder dan de bomen. Met steeds meer waar men rouwt, want de dood is langsgekomen. Zoveel stemmen diep vertrouwd, worden nooit meer hier vernomen. Nooit verhuisd, nooit verhuisd. Heel hun lange mensenleven, op de zelfde plek gebleven. En geen enkele keer verhuisd. Binnenplaatsje, keukendeur, en de keukendeur gaat open, bijna is daar vaders geur, bijna hoor je hem weer lopen. 't Stelt altijd weer teleur, ook al viel er niets te hopen. Nergens is de kindertijd, zo ver weg en zo verloren. Als waar iemand indertijd, jong was, kind was, werd geboren. En waar de afwezigheid, van de doden is te horen. Nooit verhuisd, nooit verhuisd. Heel hun lange mensenleven, op dezelfde plek gebleven. En geen enkele keer verhuisd.
