GERÇEĞİ DÜŞTEN AYIRAN ŞEY NEYDİ?
Bir kadının pencere önünde ayakta dikildiği bir odaya giriyorum. Kucağında iki üç yaşlarında bir çocuk var. Yüzleri birbirine dönük. Camsız ve çıplak pencerenin birbirini dik açıyla kesen iki demir çubuktan ibaret bir korkuluğu var. Bu büyük pencere, Ayışığıyla parlayan yemyeşil bir bahçeye bakıyor. Bahçedeki jabuticaba ağacını şaşkınlıkla fark ediyorum; gövdesinden meyve veren bu tropikal ağacın ne işi var ki burada? Yapraklarının hışırtısı odayı dolduruyor. Tavanda asılı bir pervane ağır ağır dönüyor. Pervanenin gölgesi ise odanın dört bir yanında korkunç bir hayvan ölüsü gibi sürüklenip durmakta. Çocuğa bakıyorum, sarı saçları ve iri kara gözleriyle ne güzel bir çocuk. İki farklı ırkın asilliği var üzerinde. Annesinin onu sarmalayan çıplak kollarında ay ışığının yansımaları var. Annesine bakıyorum; üzerinde askılı yeşil bir elbise var ve soluk soluk ışıldıyor. Yüzü sadece bir silüetten ibaret.
"Niçin buradasınız? diye soruyorum.
Sesim , yarı karanlık odada garip bir yankı yaratıyor. Çocuğun annesi, cevap vermeksizin yüzünü bana dönüyor. Şimdi yüzünü açık seçik görebiliyorum. Yüzü ne güzel ve nasıl da tanrısal! Karşımda, şu an, ilk defa bir tropikal ülkenin akşamında gördüğüm, utangaç, ama kendinden emin kızın yüzü var; bu yüz... ya bu iri gözler... ve ah... o hep içime işleyen bu derin, dipsiz bakışlar... İçlerinde, kıvranıp şişen, şiştikçe acı çeken bir varoluşun sırrı var. Şu an tam karşımda bakışları bana değen bu kadın, yıllar önce bir metropolde, bir kafede beni videoya alan o kızla bütünleşiyor. Sanki madde üstü bir varlık, sanki zamansızmış gibi; ama bir o kadar da rengiyle, kokusuyla ve biçimiyle capcanlı karşımdaydı. Sarılma arzusuyla onlara yönelip yürüyorum; öyleyken yürüyen ben değilim, yalnızca ayaklarım yürüyor. Ben ise hala odanın girişinde, kapı kirişinin altındayım; sanki
mesafeler yalnızlığımla eğlenmek için eğilip bükülüyor. Yavaş yavaş etrafımdaki tüm nesneler sanki kendini inkar etmeye başlıyor. Ve birden alttan alta, sonra giderek daha açık seçik, her şeyin adi ve ucuz bir yanılsama, fakat gerçeklikten daha keskin bir rüya olduğunu anlıyorum. Hoşnutsuzluğum büyüyor, kahroluyorum.
Uyandığımda, nerede olduğumu hemen hatırlayamadım. Biraz zaman geçmesi gerekti. Yattığım yer yatağından doğruldum. Göğsümün üzerinde ağır bir kütle vardı sanki. Saat sabahın beşiydi. Yaşlı bir çiftin evindeydim. Dün gece geç saatlerde yorgun argın buraya gelmiştim. Koridora çıktım. Kapıları kapalı odalardan birinde uyuyor olmalıydılar. Hemen sokağa çıkmazsam boğulacağımdan emindim. Demin yaşadıklarımın bir rüya olduğunu kabullenemiyordum; bir bütün olarak yanılgıdan ibaret gördüğüm bu dünyayı bana nasıl da unutturuvermişti! Tanrım, tabiatın ilkel bir denemesi olan bu hayata tekrar nasıl alışacaktım! Çantalarımı yüklenip sokağa fırladım; fakat henüz sokağın başına varmadan evden habersiz ayrıldığıma pişman olup geri döndüm ve dairenin kapısına bir not sıkıştırdım:
"Erkenden ayrılmam gerekiyordu, sizi uyandırmak istemedim. Beni konuk ettiğiniz ve yolculuğumda bana bir durak olduğunuz için size çok minnettarım."
Sabahın alacakaranlığında, kısıtlamaların ve yasakların ruhsuzlaştırdığı bu Orta Anadolu kentinin ayazında bir yere gitmeden, mezarımdan fırlamış gibi; bulvarlar, sokaklar boyu yürüdüm. Bu ülkede reklam panolarını, tabelaları okuyabiliyor, sokakta konuşulan dili anlayabiliyordum. Hatta konuk olduğum her bir evin atmosferine aşinaydım; fakat başka hiçbir yerde duymadığım bir hüzün vardı içimde. Bir göçebe olmanın yükü altında ilk defa bu denli eziliyordum. Uzak ülkelerde bir yolcu, bir gezgindim; oysa burada kendi ülkemde evsiz barksız, acınası bir göçebeydim. Ne diye gelmiştim buraya? Bir gaflete kapılıp gelmiştim işte. Ah, kendime karşı dürüst olabilsem. O zaman tüm insanlıktan daha güçlü olurdum. Oysa bu halimle ne kadar da zavallıydım.
Biraz sonra kendimi geniş bir bulvarda buldum. Güneş, Ankara yapıları gerisinde yükselmeye uğraşıyor. Kalabalık bir insan grubu, yol boyu uzanan otobüs duraklarında bekleşiyorlar. Yüzlerinde maskeleri var. Gecenin uykusundan henüz ayılamamış gibiler; bu halleriyle modern yaşamla tam bir uyum içindeler. Kimse göze batmıyor. Aralarından geçerken bir adam:
"Bir gün seni burada göreceğim hiç aklıma gelmezdi." diye önümü kesiverdi.
Adamın samimiyeti ve sevimliliği karşısında deminki kasvetli ruh halimden sıyrıldım.
"Dünya ne kadar küçükmüş!" diye ekledi şaşkınlıkla.
"Onu gel de bana sor." dedim.
Gülüştük. Nasıl da doğal ve naif bir insan. Birbirimize insancıl bir duyguyla sarıldık. Bir anlığına içimde bir sıcaklık hissettim. Adamla vedalaşıp yoluma devam edince etrafımdaki, otobüslerdeki, resmi dairelerdeki ve evlerinde sabah uykusunda olan insanlarla aramdaki uçurum yeniden büyüyor. Yalnızlık atmosferi, beni sarıp kuşatıyor; hiçbir vuslatla giderilemeyen bir özlem, yeniden üzerime çullanıyor. Aidiyetsizliğin bitmek bilmeyen ıstırabını yaşıyorum.
DEVAMI YORUMDA.
24 авг 2024
