In het begin deed ik een vreugdedansje bij ieder inzicht dat ik kreeg, letterlijk dan en nu ik aan het einde van de hele rit gekomen ben, laat het me kouder dan koud (want het maakt wel degelijk een verschil waar men je heeft ondergebracht. In het academiejaar '10-'11 (Zorgverbreding en remediërend leren) mochten we voor de helft onze onderwerpen kiezen en ik had zowel voor AD(H)D als autisme gekozen, vanwege mijn 28 jaar binnen het Nederlands 'speciaal' onderwijs. Mijn oudste zoon was ADHD, mijn dochter had autistische trekjes en mijn jongste zoon was zelfs 100% ADD. Wat we niet beseffen is, dat hierdoor de norm (dat, wat normaal is) steeds opgeschoven wordt en in het kielzog van deze speedboot, hebben meer en meer mensen 'therapie' nodig en heb je niet eens meer het recht om te klagen (want dan had je maar in het systeem moeten stappen toen er nog wat aan te doen was). We weten dus niet meer wat normaal is en geloof me maar, dat dat een probleem op zichzelf is. Het eerste wat ik deed na mijn paramedische opleiding logopedie, was afstappen van dat therapie idee, want die kinderen waren niet ziek, die hadden gewoon communicatieproblemen. Ik hield van mijn werk en kon er zelfs mijn creatief ei in kwijt, maar in 2009 was het sprookje uit, de twee scholen waar ik werkte hadden te weinig leerlingen en toen de school waar ik 28 jaar aan verbonden was, de deuren sloot, had de stichting geen passend werk meer voor me. Ik wilde er toch al jaren weg en had geen zin meer in die veel te lange reistijden, wilde hier in Antwerpen binnen het onderwijs aan de slag en het idee van zorgleerkracht met als specialisatie communicatieproblemen (inclusief AD(H)D en autisme was op mijn lijf geschreven. Wat er toen gebeurde is niet alleen onbegrijpelijk, maar het doet je twijfelen aan alles, wat men onder educatie verstaat - voor het 'voortraject' Didactiek (hét onderwerp van mijn functie binnen de school) kreeg ik eerst 2/20 en daarna een 4/20, ook al had ik de tweede keer strikt de opdracht gevolgd. De burnout die volgde op het idee dat de laatste strohalm uit mijn handen was gerukt, was zo extreem dat ik vier maanden later het syndroom van Brugada kreeg (totale slapeloosheid, hartfalen en extreme angstaanvallen) - ik heb het overleefd maar ben nooit meer de oude geworden en nu ik 62 jaar oud ben, komt er nog de bezorgdheid over mijn nakend pensioen er bovenop. Wie heeft het recht om hoog functionele mensen in de vergeetput te gooien, opgeven bestaat niet in mijn lexicon en om te bewijzen dat ik meer troeven in handen had, schrijf ik hier wat de eindconclusie is van 11 jaar 'studeren' op het allerhoogste niveau. Allereerst is er het model van de ka-ba-la -> de Leerkracht, de Meester en de Leerling - bij elk level is 1 project uitgewerkt, dat perfect binnen dat gebied valt (en zo de term verduidelijkt) - voor de ka (vrouwelijk & spiritueel, de Leerkracht) is er #asap -> een communicatie app voor de iPad, gebaseerd op mijn zinsbouw methode die werkte met pictogrammen - voor de ba (mannelijk & materieel) is er B'Ankh een 100% digitaal banksysteem dat de schatkist kan vervangen (en mensen kan uitbetalen zonder dat het een manipulatie wordt) - voor de la (individueel & gelinkt aan je ene lichaam en ene leven) is er het Sanhedrin -> het allereerste rechtssysteem in de wereld dat gebaseerd is op de Humane Codex Een mooi beginnetje toch en de rest kunnen we eerlijk gezegd zelf. We moeten echt gaan oppassen dat we niet de neuroot worden, waar we voor vrezen - de uitslag van de ba-na-ba was een officiële veroordeling -> jij bent niet goed genoeg en dan toch 3 concepten uitwerken, die wereldschokkend zijn, want men had van de eikel de eik gemaakt ... Ik hoef hoe langer hoe minder, het is alleen dat men er zo'n slechte naam mee krijgt, de vrek die zich in de handen wrijft - heeft die toch weer de zot aan het dansen gekregen ...
