*Hikâye* "günaydınn!" Genç kız salona her zaman ki neşesi ile girdiğin de arkadaşını televizyonun karşısında ki koltukta, düz bir şekilde otururken gördü. Televizyonun sesi çok kısıktı, fakat sorun değildi çünkü arkadaşı izliyormuş gibi gözükmüyordu. Kucağında ki miniğe bir bakış attı, bebek orta da hiçbirşey olmamasına rağmen eğleniyormuş gibiydi, neşeli cıvıltısı evin içine doluyordu. Kız bu tatlılık karşısında dayanamayıp güldü ve bebeğin burnunu parmakları arasında sıkıştırdı, bu bebeğin de gülmesine sebep verdi. Genç kız cevap alamadığı arkadaşının yanına oturdu. "Tae?" Tamam, tabii ki kendisi gibi neşeli olmasını ya da her zaman ki taehyung olmasını beklemiyordu, sonuçta omuzlarına binen yük hayli ağırdı. Fakat gözlerinden uyku akmışken - cidden akmıştı - ruhsuz gibi otururken bulmayı da beklemiyordu. "Ne zaman uyandın?" Arkadaşından yine cevap alamadığında nefes verip bebeğin pozisyonunu düzelterek daha rahat oturttu. Kararsızca elini arkadaşının dizine koyup hafifçe sıktı. Taehyung irkilip arkadaşına baktı. "Günaydın." "Ne zaman uyandın?" Kız sorusunu yeniledi çünkü arkadaşını uyandıran genelde o olurdu. "Uyumadım." Genç kız nefes verdi. "Peki, tamam.. ben birşeyler hazırlayacağım. Bebeği.. neyse." Ardından ayağa kalktı. Bebeği arkadaşına bırakmak pek iyi olmayacaktı galiba. Mutfağa ilerledi ve herşeyin akşam bıraktığı gibi olduğunu gördü, kendisi gibi arkadaşı da yemeğini yememişti. "Wendy şey.." Taehyung birkaç saniyenin ardından hızlıca mutfağa girerek çekingen bir şekilde konuşmuştu. Akşam arkadaşına dediklerinin çok kırıcı olduğunun farkındaydı. Bunun yanında ne yazık ki genç kız kırılgan bir yapıya sahipti. Eğer bebeği düşünmüş olmasaydı uyumadan önce ağlayacağını kendisi de biliyordu. "Ben, dün söylediklerim.. yani özür dilerim. Cidden özür dilerim, kırıcı konuştum. Demek istediğim o değildi, yani sadece.. ne bileyim işte, özür dilerim." Taehyung arkadaşı onu affetmezse ayaklarına kapanmaya da hazırdı çünkü ikisinin de bildiği birşey vardı ki kız alıngan olduğu kadar inatçıydı. İlaveten taehyung gerçekten kızın ayaklarına kapanabirdi çünkü arkadaşı onun için çok önemliydi. Onunla sürekli ilgilenirdi, annesi gibi davranırdı, her konu da yardımcı olup işlerini kolaylaştırırdı. Taehyung genç kız gibi arkadaşı bir daha asla bulamayacağını biliyordu. Oysa bunları düşünmesine gerek yoktu, genç kız uzatmayı düşünmüyordu. Durumlar zaten karışıktı, trip atmanın zamanı değildi. Minik bebek hakkında konuşup bir sonuca varmalılardı. "Tamam, affettim." Taehyung gözlerini sonuna kadar açıp arkadaşına sıkıca sarıldı, tabii bebeğe dikkat ederek. "Taehyung, bırakacak mısın onu?" Taehyung nefes verip geri çekildi ve tezgaha yaslandı. Genç kız hemen gerilmek istemediği için boğazını temizledi. "Ben markete gideyim, alacağım şeyler var." Bebekle birlikte odasına yöneldi. Bebeği yine yatağa yatırıp iki yanına da yastık koydu ve üstüne montunu giydi. Bebeği kucağına alıp kapıya yöneldi, kapıyı açtığında gördüğü çanta ile kaşlarını çattı. "Tae?" Taehyung mutfaktan çıkıp arkadaşının yanına gitti. Kız kararsız kalsa da bebeği taehyung'a verdi, ellerini tutarak bebeği doğru şekilde tutmasını sağladıktan sonra yere eğildi. Taehyung oralı değildi, ne olduğunu anlamadan kucağında biten bebek ile bakışıyordu. Yine canını yakmaktan korktu fakat arkadaşı bu konuda da yardım etmişti bu yüzden sakin olmaya çalıştı. Kalbi çok hızlı atıyordu, korkuyordu. Bebeğin canını yakmaktan, onun hayatını mâf etmekten, doğru kararı verememekten çok korkuyordu. Genç kız eğilip çantayı aldı ve içini açtı, içinde birsürü şey olduğunu ve markete gitme sebebinin olduğunu görünce içeri girip kapıyı kapattı ve salona ilerledi. "Taehyungshii bunda birsürü şey var. Tae? Gelsene?" "Nasıl geleceğim, yürüyemem kucağımda bu varken, yardım et." Genç kız gülmemek için büyük bir çaba verdikten sonra çantayı koltuğa atıp arkadaşının yanına geri döndü. "Korkma, yürüsen de birşey olmayacak." Dedi bebeği kucağına alırken. İkili salona gittiklerinde kız yine, bebeği dikkatlice koltuğa yatırıp iki yanına yastık koydu. Paltosunu çıkarıp kenera attı. Koltuğa oturup çantayı kendine çekti. "Ne varmış?" "Kıyafetleri, birkaç süt, emzik, kimliği-" "Adı ne?" "Nancy Rosie." Taehyung nefes verip koltuğa oturdu, bebeği izlemeye devam etti. "Taehyung şu çoraplar bakk~ parmağım kadar!" "Bu kadar mı?" "Bakım malzemeleri falan da var. Onun için gerekli olan herşey var bunda. Nasıl görmedik biz bunu." "Wendy, bana yardım eder misin?"
Genç kız beklemediği soruya sessiz kaldı. Aklına dolan düşünceler ile heyecanlanıp gülümsedi. "Onu yurda bırakma konusunda ne yapacağımı bilmiyorum, yani nasıl-" Fakat duyduğu cümleler kaskatı kesilmesine sebep oldu. Kaşlarını çattı, elimde ki minik çorabı çantaya geri koydu, çantayı da kenera attı. Arkadaşı hâlâ konuşmaya devam ediyordu fakat kız dinlemiyordu ki. "Taehyung, sus bence. Bu kararını doğru bulmuyorum, anlıyor musun? Yani onu, karışmayayım diyorum ama yapacağın hataya göz yumamam. İstersen dün söylediklerinin iki katını daha söyle fakat ben yine de susmayacağım. Çok büyük bir hata yaparsın, onu bırakma." "Wend çok düşündüm, gerçekten sana yemin ederim çok düşündüm sabaha kadar düşündüm ama bunu yapmak zorundayım. Onu götürüp vereceğim, ve bitecek. Bizim için bu konu tarihin tozlu raflarına kaldırılacak ve unutulacak tamam mı? O da yurtta büyüyecek, zaten bebek arayanlar çok, alırlar onu da, hem annesi olur hem babası, seve seve bakarlar işte." "O kadar kolay değil işte. Olmuyor öyle, sizin böyle bir hakkınız yok, bu çocuğu şimdi şuan istemediğiniz için kenera atıp yıllar sonra yeni bir çocuk yapıp ona seve seve bakın, böyle birşey yok. Bu bebeğin suçu yok, neden annesi ve babası tarafından terk ediliyor?" "Çünkü babası zorunda." "Değil! Değilsin. Sadece sana kolay gelen bu." "Evet bu ve ben kolayı seçiyorum! Oldu mu? Aldın mı istediğim cevabı. İstemiyorum bakmak! Götürüp bırakacağım." "Hayır. Bırakmayacaksın. İzin vermiyorum!" "Senden izin isteyen yok zaten." İkili farkında olmadan ayağa kalkmışlardı. "İste ya da isteme ben müsade etmediğim sürece bu bebek bu evden gitmeyecek ne yapacaksın?" "Asıl sen ne yapacaksın? Bu bebeğin babası ben-" "Farkında olman güzel." "Benim! Ve bakacak olan da benim sen niye karışıyorsun? Sen mi bakacaksın?" "Evet ben bakacağım! Oldu mu? Ben bakacağım ve bu bebek bu evde kalacak." "Saçma sapan konuşma." Taehyung bebeği kucağına almak için eğildi fakat kız kolunu tutup onu durdurmuştu. "Annene söyleyeyim o zaman, o karar versin? Bakalım o hangisini doğru bulacak, önce yapıp sonra sokağa atmanı ve hiç umursamadan kaldığın yerden devam etmeni mi yoksa zor da olsa kızına sahip çıkmanı mı?" "Ne saçmalıyorsun?" "Ne saçmalıyorum? Ne saçmalıyorum biliyor musun seni büyük hata yapmaktan kurtarmaya çalışıyorum ben." "Annem veya babam, onlar birşey bilmeyecek." "Öyle mi ne üzücü bir torunları olduğunu ve oğullarının onu bir köşeye atıp muhteşem hayatına devam ettiğini bilmeyecekler. Fakat ne var biliyor musun? Ben sessiz kalmam. Onlara anlatacağım." "Hayır. Anlatmayacaksın wendy ne yapıyorsun bırak o telefonu?" "Ne, neden daha dün annemler bize gelmek istemişlerdi ama biz çalışacağımız için bugüne ertelenmiştik çağıracağım işte onları." "Hayır şimdi olmaz saçmalama wendy ne yapıyorsun-" Telefon çalmaya başladığında ikili sustu. Ağlamaya hazırlanan minikte sessizliğe uyum sağladı. Wend arkadaşını korkutmak için bunları söylemişti fakat tam şimdi onu arayan teyzesi sayılan kadına anlatırsa bebeğin kalacağı kesindi ve bunu biliyordu, taehyung bebeği bırakmaktan vazgeçmezse son çaresi bebeğin ninesine herşeyi anlatmaktı. Taehyung'a bakıp sırıttıktan sonra telefonu açtı. "Wendy hayır.. hayır." "Günaydın wendy, nasılsınız?" "Günaydın anne, yeni uyandık siz nasılsınız?" "Taehyung'u aradım ama ulaşamadım, o yüzden seni aradım." "Dün kendimizi kaptırıp biraz fazla çalıştık, koltukta uyuya kalmış telefonu odadaydı." "Anladım bebeğim. Bugün okula gidecek misiniz?" "Aslında gitmeyi düşünüyordum ama bazı sebeplerden dolayı vazgeçtim, gitmeyeceğim. Siz bugün gelecektiniz bize değil mi?" "Ah evet, geleceğiz elbette. Ne var ne yok kontrol etmeliyiz sonuçta. Uuuu minik bebeğim çok özledim seni, Taehyung çok yoruyormu?" "Anne, ben çocuk değilim." "Doğru sen çocuk değil koca bir bebeksin. Wendy zorlanıyor olmalı." "Ahahah anneciğim evet zorlanıyorum taehyung tam bir bebek." "Anne, siz bugün gelmeseniz olur mu?" "O ne demek şimdi, istemiyor musun sen bizi?" "Hayır öyle değil sadece bugün.. müsait değiliz." "Anneciğim aslında benim sana söylemem gereken-" "Hiç müsait değiliz önemli bir işimiz var bizim. Kabul ettim, biz wendy ile iş bölüşmesi yapıyorduk ben onu kabul ettim o yüzden şimdi çok işim var." "Hmm öyle mi tabii güzel kızım zorlanıyordur evin annesi gibi herşeye koşturuyorsa. İyi yapmış! Sende işin ucundan tutup yardım et. Biz zaten bugün gelemeyiz sanırım, en sevdiğim mağaza da indirim varmış gezerim dolaşırım yorulurum yarın geleceğiz." Wendy kadının söylediklerini duymadı çünkü Taehyung'un kabul ettim derken bahsettiği şeyi biliyordu. Bu yüzden sırıtarak taehyung'a bakmakla meşguldü. Bu yaptığı doğru muydu bilmiyordu ama Taehyung'un yan gelip yatması yanlış olandı, bu bebeği madem yapmışlardı ve annesi çoktan kayıp olmuştu, o hâlde babası bakmak zorundaydı. Ay ben bakamam ayol diyerek köşeye atamazdı bu bebeği. Çekecekti cezasını. "Tamam görüşürüz anne." Taehyung hızlıca konuştuktan sonra telefonu eline alıp kapatmış ve koltuğa atmıştı. "Ben bakmam." "Anlaştık." "Ne yapmayı düşünüyorsun peki şimdi? Bugün gitme yarın gitme ama senin bir okulun var, çalışman gereken bir sınavın var." "Bu minik bunlara engel değil." "Değil mi?" "Değil." Taehyung minik bebeği kafasında engel olarak kodlamıştı anlaşılan. Genç kız ikiliyi merakla izleyen bebeğe eğildi ve kucağına aldı, dikkatlice tutup yukarı doğru kaldırdı. "Miniğim? Hoşgeldin evine, hoşgeldin babana." "Wendy." "Gel gel gel biz seninle mutfağa gidelim, mama yiyelim biz seninle." Diyerek mutfağa gitmişti. *Yeeee minik kız yurtlara düşmeyecekk! Yorumlarınızı alayım??*
