*Hikâye* "Selam ufaklık.. da, sen ki- senin ne işin var bu saate- sen nasıl geldin? Allah'ım ne soracağımı şaşırdım ya." Taehyung pusetin içinde ki bebek ile bakışmaya bir süre daha devam ettikten sonra gözlerini kırpıştırıp yere eğildi ve puset ile birlikte çocuğu aldı. Kata adım atıp sağa sola baktı, merdivenlere ilerleyip aşağıyı gözetledi fakat hiç kimse yoktu. Nefes verip bebekle birlikte eve girdi. "İçecek çok az kalmış, taş kağıt makas yapalım kim kazanırsa o içsin." Herşeyden habersiz genç kız içeceği bulmaya çalışırken konuşuyordu. "Sanırım önce çözmemiz gereken küçük bir sorun var." Genç kız arkasını dönüp baktığında, tezgahın üstünde ki pusetin içinde sıkıca sarılmış bebeği gördü ve gözlerini birkaç defa kırpıştırdı. "Kimse yok, bizim kapının tam önüne bırakılmış.." Genç kız öyle şaşkındı ki, dudaklarını oynatsa da cevap veremedi ve bebeğe ilerledi. "Ay hayır, lütfen bana bu minik kızın dakikalardır kapının önünde kapıyı açmamızı beklediğini söyleme.. donmuştur!" Endişeyle bebeği kucakladı, minik kız azıcık huysuzlansa da uykusuna devam etmişti. Genç kız bebeğe sarılı olan batteniyeyi düzeltip ısınması için sıkıca örttü. "Ne yapacağız?" Taehyung'un sorusu genç kızı hiç alâkadar etmedi. Onun tek derdi bebeğin ısınması idi. Taehyung nefes verip kıza yaklaştığında yere düşmüş kağıdı gördü, kaşlarını çatıp eğilerek aldı ve okudu. Kağıdı baştan aşağı okumuş olsada kağıtla uzun bir süre bakışmaya devam etti, cümleleri tekrar tekrar okudu, karnı kasıldı ve göğüsü sıkıştı, yutkunup kendine geldi. Onun durumunu fark eden kız ise kağıdı arkadaşının elinden alıp hızlıca okudu. Gözleri sonuna kadar açıldı. "Oha, taehyung?" "Ne yapacağım?" "Taehyung.. dikkat etmeliydin.." "Ne yapacağım..?" "Kadın sana bırakıp kaçmış.." "Ne yapacağım!" Taehyung kendi kendine aynı soruyu sorup durmaktan yorulmuş olacak ki kafasını elleri arasına alıp yere oturmuş, sırtını dolaplara yaslamıştı. Genç kız kucağında ki miniğe dikkat ederek eğildi ve elini Taehyung'un dizine koydu. "Taehyung tamam Sakin ol, ne yapıyorsun? Ağlayacak mısın?" "Ben nasıl bakacağım ya?" "Bilmiyorum.. bende bilmiyorum ama öğreneceksin, bende yardım ederim, ne bileyim buluruz bir çaresini bir sakin ol sen.." "Ben daha kendime bakamıyorum, annem sen varsın diye izin verdi evden ayrılmama.. Allah aşkına bu nasıl bir bela ben nasıl baba olabilirim ya!" "Bağırma uyanırsa susturamayız, ben bilmem nasıl susturulur.. su falan iç sakince düşünelim." Taehyung sessiz kaldı, zaten arkadaşıyla değilde kendi kendine konuşuyor gibiydi. Bir noktaya baktı ve baktı, en sonunda minik kızı kucağına alıp ayağa kalktı ve kapıya yöneldi. Tutuşundan olsa gerek bebek hemen ağlamaya başlamıştı.
"Tae dur nereye?!" Kapıdan çıkacak olan arkadaşının kolunu tuttu. "Nereye gidiyorsun?" "Bırakacağım bunu bir yere işte, benimle kalamaz." "Taehyung saçmalama! Küçücük bebek o! Ne saçmalıyorsun?" "Asıl sen ne saçmalıyorsun?! Ben yeni reşit oldum, sende öyle. Liseliyiz biz daha ya! Sınavımız var bizim, üniversitesimiz, koskoca bir hayatımız. Nasıl bakacağım ben buna? Bakamam. Yurda götüreceğim, almazlarsa sokağa bırakırım. Ben baba olamam, çok erken. Ben daha çocuğum." "Çok affedersin taehyung ama, bir zahmet bunları sevişirken düşünseydin. Sevişirken de liseliydin, o zaman da sınavın, üniversiten vardı. O zaman da çok erkendi. Yazık değil mi minicik bebek o ya, daha kaç aylık ki? O mu seni seni babası olarak o kadını da annesi olarak? Onun ne suçu var ki? Önce yapın, sonra birbirinize paslayıp en son sokağa atın ve muhteşem hayatınıza devam edin! İğrenç! İğrenç bu.. böyle bir ebeveyn olamazsın. Bu çocuğun en ufak bir suçu dahi yok ve siz ikinizde bir aptal gibi bu çocuğa tüm yükü tüm suçu bırakıp kaybolamazsınız." "Ne yapmamı bekliyorsun-" "Sahip çıkmanı bekliyorum. Evet daha küçüksün, evet daha erken, daha yaşanacak bir sürü şeyin var senin, sınava çalışacaksın, kazanacaksın ve gideceksin, okuyacaksın, çalışacaksın, ve daha birsürü şey ama ne yapalım yani, iste ya da isteme, kabul et ya da etme senin bir çocuğun var, bak.. çok güzel bir kızın var senin, senin sorumluluğunda o. Gerçekten yapabilir misin? Onu şimdi şuan sokağa ya da yurda artık her neyse, bir köşeye bırakıp çekip gidip, onun hayatını mâf edebilir misin? Biliyorsun değil mi sen onu terk edersen nasıl bir hayatı olacak.. biliyorsun. Eğer yapabilirsen, eğer 'evet ben bu vicdan azabı ile yaşamaya devam ederim bu çocuğu da unuturum hiç aklıma gelmez' diyorsan git, yapabiliyorsan git taehyung." Bebek hâlâ ağlıyordu fakat ikili şuan ona odaklı değildi ne yazık ki. Birkaç saniye sessizliğin ardından konuştu Taehyung. "Yapamam.." Genç kız gülümsedi. Bebeğe baktı ve ağlamaktan kıpkırmızı olduğunu gördü, istemsizce dudak büzüp bebeğe uzanmıştı ki Taehyung geri çekildi. "Ama yapmak zorundayım." Arkasını dönüp kapıyı açtığında ve daireden çıktığında genç kızda peşine gitti telaşla. "Taehyung hayır!" "Sen bakmayacaksın, senin sorumluluğunda değil, bu yaşında baba olan sen değilsin, bu yüzden kapa çeneni." Genç kız arkadaşının kırıcı sayılacak sözüne hiç aldırmadı. "Tae Sakince konuşalım, bina ayağa kalkacak bizim yüzümüzden. Düşüneceğiz Sakin olur musun bir anda karar verilmez böyle gel hadi. Taehyung yanlış tutuyorsun canı acıyor bırak!" En sonunda dayanamayıp bağırmış, hızlıca taehyung'a ulaşıp miniği kucağına almıştı. Tabii, eğer taehyung 'canı acıyor' dediğini de duymazdan gelseydi mümkün değildi. Oysa taehyung bunu duyduğu gibi durmuş, arkadaşının miniği almasına izin vermişti. Karşı dairenin kilit sesleri duyulunca ikili telaşla içeriye girip kapıyı kapatmıştı. Komşudan azar yiyecek halleri yoktu şuan. Neyse ki minik bebekte kızın kucağında, belki doğru ve rahat pozisyonda olduğundan belki de kızın sakinleştirici kokusundan dolayı kısa sürede susmuş, büyük ve parlak gözleri ile evi incelemeye başlamıştı. "Anlamıyorsun.. bakamam işte. Az önce bahsettiklerimle sınırlı değil, birsürü zorluğu var. Anneme ve babama nasıl söyleceğim hem? Zorlu hayatımızın başlamasına sadece birkaç ay kalmışken, nereden çıktı şimdi babalık? Yapamam wendy. Bu gece kalsın ama yarın götürüp bırakırım." Genç kız nefes verdi. Yavaş adımlar ile mutfağa geri döndü. Makarnayı görünce nefes verip bebeği pusete yerleştirdi ve elinden geldiğince kurtardı makarnayı. Bebeğin aç olup olmadığını bilmiyordu, yine de onu bırakan kadının yani annesinin notta bahsettiği sütleri aradı pusette fakat bulamayınca telefondan bakıp süt hazırlamaya başladı. Gözüne yere düşmüş kağıtlar çarpınca eğilip aldı, bir süre bakıştıktan sonra DNA testi ve açıklamanın bulunduğu kağıdı çöpe attı. "Tae..?"
İçeriye doğru seslendi fakat cevap gelmedi. Kısa süre sonra taehyung mutfağa gelip sandalye çekti ve oturdu. Genç kız uyumadığı için kıpırdanıp duran bebeği Taehyung'un önüne yerleştirdikten sonra ısıtığı sütü minik biberona aktardı. "Gel hadi taş kağıt makas." Genç kız, arkadaşının dediği şeye gülüp sandelyeye oturdu. "Boşver gitsin. Sen iç, istersen soğuk bir su iç iyi gelir." "Dalga geçiyorsun birde." "Dalga geçmiyorum. Taehyung.. yani, ne diyebilirim ki? Kötü bir durum, söylediklerinde haklısın, hepsinde haklısın ama bende haksız değilim. Bu.. bebek, bu bebeğin hiçbir suçu yok, en ufak dahi yok. Zaten annesi terk etti, kendi hayatını tercih etti. Bari sen terk etme bu miniği, en azından babası olsun, baba sevgisi nedir bilsin. Ben sana demiyorum ki bebeği seç hayatını çöpe at. Zor olur ama yaparsın. Çok zor olur ama kısa süreliğine. Beraber bakarız birkaç ay, sonrasında ne olur bilemem. Ben yanında olduğum sürece yardım ederim bunu unutma. Ben yanında olmazsam da yaparsın zaten. Ev tutarsın, yurtta falan yaşamazsın, bakıcı tutarsın.. taehyung bizim ailelerimzin durumu çok iyi, biliyorsun. Ailenden de yardım alırsın ki, evet kızarlar ama.. ne yapacaklar seni evlatlıktan reddecek halleri yok ya. Of ne bileyim işte ya, bulunur bir çaresi. Bırakma bu miniği.. suçsuz o?" Taehyung cevap vermek yerine kız konuşurken yaptığı gibi yemeği ile oynamaya devam etti. Genç kız nefes verip gözlerini kucağında ki bebeğe çevirdi. Anlaşılan bebek açtı, çünkü sütü hızlı hızlı içiyordu, genç kız gülüp bebeğin alnına öpücük kondurdu. Bunu gören taehyung ise sinirle nefes aldı. "Ne güzel anlatıyorsun, kolay sanki! Sen ne anlarsın ki? Sevdin tabii bebeği, değişiklik olsun diye kalsın istiyorsun! Oyun oynuyoruz sanki. Senin umurunda değil ki? Öyle gibi davranıyorsun o kadar. Sen bakacaksın sanki ya! Konuşması kolay değil mi?! Sen aynı durumda olsan beni dinleyecektin sanki! Bakmıyorum ya çocuk falan! Çekerim vicdan azabımı da. Ben öğrenciyim, anlıyor musun? Senin öylesine söylediğin şeylere kanıp hayatımı mâf etmek için çok genç bir öğrenci! Seni neden dinliyorsam.. bir bok anladığın yok. Konuşuyorsun boş boş. Çok sevdiysen senin olsun! Bakarsın, kolay iş çünkü! Ne var ya kısa süreliğine zor olur alt tarafı!" Genç kız nefes verip ayağa kalktı. Tüm iştahı kapandığı için yemeyeceği dolu makarna tabağına bir bakış attı. Boş biberonu masaya bıraktı. "Özür dilerim, gerçekten." Ardından odasına gidip kapıyı yavaşça kapattı. Kucağında ki bebeği yatağa bırakıp iki yanına yastık koyduktan sonra üstünde ki cropu değiştirmek için dolabına yöneldi. Pijamasının takımı olan çizgili, pembe gömleğini giyip yatağa geri döndü. Dikkatlice yatağa yatıp bebeği de yanına yatırdı. Uyurken ona zarar vermekten çok korkuyordu. Bebeğin boş tarafına yastık koydu. Ona biraz daha yaklaşıp dikkatlice sarıldı ve onu izledi, dakikalarca. Uzun bir süre düşündü. Tüm ihtimalleri gözden geçirdi. Kendini Taehyung'un yerine koydu. Nasıl bakacağını düşündü. Eğer Taehyung bebeği terk ederse ona ne olacağını düşündü. Hatta kendisi bebeği sahiplense nasıl olur onu bile düşündü. Çünkü açıkça bebeği bırakmak istemiyordu, o suçsuzdu. Neden ebeveynleri tarafından nefret edilen, sokağa atılan ve hiç mi hiç umursanmayan bir çocuk olmak zorundaydı? Yapamazdı, buna göz yumamazdı. Kendisi bile bu düşünce ile vicdan azabı çekerken Taehyung nasıl dayanacaktı? Aklından bir sürü ihtimal geçti, bir sürü yaşantı, olay.. en sonunda dayanamadı ve uyumuş olan bebeğe fısıldadı. "Seni bırakmayacağım." *Hadi bakalım neler olacaaak? Yorumlarınızı alabilir miyim??*
