"I felt like in matrix". What are panic attacks? - 7 metrów pod ziemią #43 

1. Nie przerywac 2. Nie oceniac Dwie zlote zasady i powstaje tak. genialny program

Jak już są poruszane takie tematy to proponowałbym odcinek o NERWICY. Kto jest za ? Rączka w górę.

Choruje na nerwice lękową z zaburzeniami depresji... Nie życzę nikomu tej choroby.. Nawet wrogowi.. Po prostu ten kto tego nie zna nie ma pojęcia jak to jest.. Pozdrawiam ciepło wszystkich chorych..

Znam to doskonale...U mnie zaczęło się wiele lat temu, gdy siedziałem sobie spokojnie na fotelu i czytałem gazetę. Trafiłem na artykuł mówiący o objawach zawału, po czym czytając go zacząłem czuć te objawy u siebie. Zacząłem się przeraźliwie bać, chodziłem w kółko, a objawy cały czas narastały. W końcu pojechałem z mamą na izbę przyjęć, gdzie była spora kolejka. Czułem, że umieram, z każdą chwilą było co raz gorzej. Czułem ucisk w klatce piersiowej, serce waliło jak oszalałe, w pewnym momencie pogodziłem się już z tym, że mam zawał i pewnie umrę. Po wejściu do gabinetu pani doktor spojrzała na mnie w drzwiach i chyba już wtedy wiedziała co mi jest - powiedziała, proszę się uspokoić, w tym wieku nie ma się zawałów, po czym wszystkie objawy zniknęły jak po użyciu czarodziejskiej różdżki. Pani zmierzyła mi ciśnienie, zrobiła EKG i ku mojemu zdziwieniu wszystko było w porządku. Przepisała bodajże Hydroksyzynę i podczas jej codziennego brania wszystko się we mnie uspokoiło. Niestety takie ataki pojawiały mi się częściej, już nie tak intensywne, kilka razy byłem jeszcze na pogotowiu, ale już raczej tylko po to, by upewnić się, że wszystko jest ok, choć były też i momenty zwątpienia. Mam całą dokumentację lekarską, kilkanaście bardzo dobrych EKG, przeróżne holtery ciśnieniowe, czy Holtery EKG, kilka badań Echo Seca, RTG klatki, masę badań nerek i jamy brzusznej, od groma Morfologii z oznaczeniami poziomów elektrolitów - wszystkie badania idealne, ale ciężko w nie czasem uwierzyć. Spędziłem godziny na przeróżnych forach o nerwicy, wymieniałem swoje doświadczenia z innymi. Nawet dziś po niemal 8 latach po pierwszym ataku nadal czuję u siebie objawy nerwicy, już raczej bez ataków paniki - 2 lata temu wyszedłem z imprezy sylwestrowej pod jakąś głupią wymówką, że muszę klucze mamie od domu zostawić, a tak naprawdę poszedłem kilka kilometrów na piechotę na izbę przyjęć, gdzie przesiedziałem całego sylwestra - oczywiście wyszedłem zdrów jak ryba. Często wsłuchuje się w bicie serca, widzę jak unosi mi się klatka piersiowa i koszulka w rytm jego bicia, mimo wszystko chyba nauczyłem się już z tym żyć i to akceptuję i żyję zupełnie normalnie - nie odmawiam sobie kawy, sporadycznie alkoholu, uprawiam sport, chodzę na siłownie i właściwie poza tym uczuciem mocnego bicia serca wszystko ze mną w porządku - da się przeżyć :) Wiem jedno, osoba, która tego nie doświadczyła nigdy nie zrozumie co to za uczucie, gdy wydaje Ci się, że umierasz, gdy narasta w Tobie lęk i panika, której nie możesz opanować. Gdy wydaje Ci się, że zaraz zwariujesz... Życzę wszystkim nerwicowcom dużo WIARY W SIEBIE i bardzo was proszę - nie pytajcie nigdy "dlaczego ja", "dlaczego to spotkało właśnie mnie", bo jestem pewien, że żadne z Was nie chciałoby oddać tego "daru" komuś innemu, nawet największemu wrogowi. Damy radę! :)

A może wywiad z psychologiem i/lub psychiatrą? Te osoby są obecne w życiu wielu z dotychczasowych gości, a tak właściwie nie wiemy, jak odbiera to wszystko specjalista - w końcu on też jest człowiekiem i ma swoje odczucia, opinie. O psychologach i psychiatrach jest wiele mitów i stereotypów. Może warto by było je sprawdzić? Jak wygląda taka pierwsza wizyta u któregoś z tych specjalistów, po czym decydują o przyjęciu na terapię? Czy mają takie przypadki, gdy wiedzą, że to po prostu dla nich za trudne? Jak czują się po słuchaniu tych wszystkich, często ciężkich rzeczy? Myślę, że wywiady z psychiatrą i z psychologiem byłby świetny.

Ja proponuję odcinek z osobą, która była uznana za zaginioną.

*Może jakiś filmik o tematyce fobii społecznej?*

Pani mówi bardzo, bardzo ważną rzecz pod koniec- edukacja psychologiczna to podstawa higieny życia. Nie jesteśmy tego świadomi, dopóki nie zaczniemy uczyć się o psychologii, a naprawdę warto..

Skomentuje to tak To trzeba przeżyć po prostu trzeba przeżyć bo inaczej się tego nie zrozumie

Czuję że Twój kanał uczy empatii u ludzi. Twoje filmiki są czymś co powinno oglądać się w szkołach dla zrozumienia życia.

Przytulanie faktycznie pomaga... Czuje się wtedy poczucie bezpieczeństwa i łatwiej pozbyć się ataku paniki

Przechodziłem przez nerwicę lękową..masakra, kto nie przeżył nie zrozumie ;/

Niektórzy pisali, że to nudny temat, ale tak naprawdę ten wywiad jest bardzo ważny i potrzebny. Pani Magda poruszyła na końcu istotną kwestię - brak edukacji psychologicznej. Przez to bagatelizujemy wszystkie choroby, które nie są typowo fizyczne, bo po prostu ich nie rozumiemy. Pamiętajcie, by zawsze reagować, gdy ktoś z waszego otoczenia zachowuje sie inaczej. Moze potrzebowac waszej pomocy.

Może ktoś obejrzy ten film, a później dwa razy zastanowi się, zanim otworzy swoje usta i wypowie takie zdania jak: "czym ty się tak przejmujesz? jesteś przewrażliwiony/a", "wmawiasz sobie tą całą nerwicę", i moje ulubione: "W GŁOWIE CI SIĘ POPRZEWRACAŁO. Masz za dobrze". Nerwica to Matrix. Tak jest. Ale jeszcze większym Matrixem jest brak empatii i lekceważenie.

Dokładnie znam ten stan, niestety, kto tego nie przeżył, nie zrozumie,

Szacunek za ten wywiad!

Temat jest niestety o wiele obszerniejszy. Jak tak słuchałem to mogę się pod tym wszystkim podpiąć. I również dodać swoich kilka cegiełek. Czasem stany lękowe są tak silne, że potrafią wykluczyć nawet głupie wyjście do sklepu pod domem. Daję okejkę, bo to dalej temat tabu - jak większość zaburzeń psychicznych. Fajnie, że ktoś o tym mówi.

Proponuję odcinek z farmaceutą, który opowie co tak naprawdę sprzedaję się w aptekach i co robi się z lekami, które rzekomo są niedostępne w hurtowniach i jak działają wielkie sieci i koncerny począwszy od reklam, wymyślanych chorób po wypuszczanie bez badań nowych preparatów na rynek. Przemysł farmaceutyczny, suplementy diety to jeden wielki wałek, myślę, że jest to ciekawy i kontrowersyjny temat do omówienia. Za wszystkie filmy dziękuję, są rewelacyjne i nie mogę się doczekać kolejnego odcinka. Pozdrawiam!

Od trzech lat lecze się na nerwice lękową, te same objawy, obawy... Najgorsze jest to, że ciężko innym to zrozumieć. "Czego się boisz, przecież nic się nie dzieje, wytłumacz to sobie". Gdyby to było takie proste.. Uważają Cię za dzikusa, śmieją się, że wszystko ci przeszkadza i wszystkiego się boisz. Jechać na wakacje za granice, wsiąść do busa itd itp. Już nie odpowiadam, mam to gdzieś i czasem chciałabym żeby taką osobę dotknęło to bezpośrednio chociaż na chwile. Nie oczekuje zrozumienia od najbliższych, bo to wręcz nie możliwe. Dlatego fajnie się słucha kogoś "ze swoich". ;)

"Lęk przed lękiem"

"Czuje sie jak w matrixie" , tak zgadzam sie, tak wlasnie jest... jabysmy byli w swiecie ktory w ogole nie jest realny, zapominamy o wszystkim i o wszystkich, pustka, pare minut pustki przez ktora masz ochote umrzec...

Jedną z moich dolegliwości to ataki paniki... Szkoda że niektórzy nie są w stanie nawet sobie wyobrazić jak coś takiego może niszczyć życie. :c

Kurcze, nie jestem tutaj od dawna ale z każdym nowym odcinkiem jestem zachwycona tym kanałem! Pierwszy raz tak wciągnęłam się w jeden kanał! Mistrzostwo.

Dobrze dla Magdy że tylko na tym się skończyło. Ja niestety mam jeszcze gorzej, u mnie atak paniki jest widoczny, bo całe moje ciało potrafi się trząść. Kiedyś ktoś wezwał pogotowie i pani próbowała udzielić mi pomocy poprzez trzymanie moich drgających rąk czy nóg w bardzo mocnych uścisku.. ja też mam takie uczucie jakby mi ktoś usiadł na klatkę piersiową , taki ciężar który kloje aż do kręgosłupa. Na szczęście niedługo wizyta u psychologa i rozpoczęcie terapii. Najtrudniejsze w tym wszystkim to chyba przyznanie się przed samym sobą że ma się problem .. pozdrawiam wszystkich którzy się z tym paskutswem zmagają ! Nie bójcie się terapii

I tak nikt kto tego nie przeżył nigdy nie zrozumie jak to naprawdę jest.

A może wywiad z członkiem jakiejś skrajnej organizacji np. faszystowskiej, co nimi kieruje i jakie mają cele?

Podczas ataku paniki nie sugerujcie tematyki związanej ze śmiercią . Ja bardzo nie lubiłem (jak miałem atak), gdy ktoś się denerwował (stresował tym co czuję) i gdy proponował karetkę/szpital, gdyż kojarzy się to z czymś poważnym. Trzeba mega spokojnie podejść do tematu.

Temat przechodzę od podstawówki, sprawa cholernie trudna i strasznie uprzykrza życie. To jedna z tych spraw którą zrozumie tylko osoba która tego doświadcza

Drętwienie rąk i roztrzęsienie. Nie panujesz nad ciałem. Raz myślałam, że miałam okropne skurcze rąk kiedy tak naprawdę sama je wyginałam z całej siły w stronę łokci ale nie potrafiłam ich rozluźnić. Całe przedramię mnie bolało. Dodatkowo za każdym razem pojawiał się niemalże histeryczny płacz, bo się po prostu bałam. Nie wiem czego. Byłam przerażona.

Uczucie ciągłego umierania jest straszne.... nie życze tego nikomu,bardzo fajnie że temat jest nagłaśniany,a nie traktowany powierzchownie,ja nie raz słyszałam "przesadzasz","uspokoj się"itp,nikt nie rozumiał,i nie zrozumie dopóki nie doświadczy.....

DO PSYCHOLOGA NIE CHODZĄ LUDZIE SŁABI ! Bardzo głośno trzeba o tym mówić. I bardzo dobrze że uważasz ze każdy powinien nie bać się iść do psychologa. Psycholog to lekarz jak każdy inny, jeżeli boli Cię jaka część ciała to nikt nie myśli o tym dwa razy, więc tak samo powinno mówić się o psychice. Nawet bardziej bo organizm się regeneruje a psychika jest bardziej złożona.

Bardzo dziękuję za ten wywiad. Mam podobne problemy do tych przedstawionych na filmie chociaż w moim przypadku to już jest troszkę gorzej. Ale takie filmy utwierdzają mnie w przekonaniu że jest szansa na lepsze i że warto o nią walczyć. Pozdrawiam

Polubiłam bardzo czwartki 😂♥️ zabieram się za oglądanie

Też miałem takie ataki paniki, a w zasadzie nie same ataki, bo całymi dniami i nocami towarzyszyło mi uczucie niepokoju i strach przed atakiem, w szkole oraz przed snem, przez co upuszczałem wiele lekcji i bałem się zasypiać, miałem drgawki, nie potrafiłem opanować myśli, serce szybko mi biło, myślałem, że zaraz stanie. W moim przypadku trwało to około miesiąc, ponieważ szybko zacząłem zmieniać swoje życie zarówno fizycznie jak i mentalnie, coś takiego zaczęło się dziać, ponieważ wyrobiłem sobie "pewne" ideologie na temat egzystencji, co zaczęło prowadzić mnie do złego trybu życia, przestałem o siebie dbać, mało jadłem coś w stylu ciężkiej depresji, a po dłuższym czasie ona doprowadziła do tych stanów lękowych. Jest to bardzo ciężkie przeżycie, trudno to opisać słowami, ale można ująć, że tak brzmi atak paniki ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-LiLJoBTZKX0.html a najgorsze jest to, że się nie kończy i przy mocniejszych atakach wolisz nie istnieć, nie czuć tego niż to znosić.

Też przeżyłam ten koszmar + agorafobia i ktos kto tego nie doświadczył tego nie zrozumie

Ja także choruje na Lęki napadowe, współczuje z całego serca każdemu każdemu kto przeżył choć jeden taki atak a tym bardziej innym chorym. W moim przypadku ataki zaczynają się od całkowitej suchości w ustach od czego zaczyna się uczucie "dławienia" językiem co powoduje ten znany stan "umieram". w dodatku unikam jak najbardziej kontaktu z innymi ludźmi, boje się praktycznie wszystkiego i wszystkich. Żyję na lekach już półtora roku i każde odstąpienie od leków na co najmniej 48h powoduje atak w większości przypadków

Mialem podobnie , kołatanie serca ,nogi z waty ,duże ciśnienie ,zawroty głowy ,bardzo chwiejny nastrój ,kłopoty ze snem ,zmęczenie ,pulsowanie mięśni, derealizacja, i milion innych.. nie życzę nikomu.Tak na prawdę najważniejsza jest praca na poziomie świadomym ,bycie tu i teraz by wyeliminować myślenie negatywne i na dłuższą metę zmienić w podświadomości reakcje na stany lękowe wtedy umysł uczy się aby nie ulegać takim emocjom.

To jest prawdziwe talk show!

Dobrze, że tego typu zaburzenia przestają być tematem tabu. Dobrze, że mówi się o tym coraz więcej i częściej.

Ten matrix to sie nazywa derealizacja albo depersonalizacja

Boże jakie to prawdziwe... Niesamowicie słucha się kogoś kto przechodzi to samo co Ty. Wspaniały wywiad :)

Opłaca się czekać na te czwartki ;)

Bardzo się cieszę, że ta kwestia została poruszona na tym kanale. Jestem pod wrażeniem, że Pani Magda opisała to tak szczegółowo. Sam przez to przechodziłem 5 lat temu, odwiedzałem różnych lekarzy przez rok, nawet byłem na gastroskopii, badania EKG itd. Żaden, podkreślam żaden z lekarzy w Warszawie nie umiał chociaż mnie naprowadzić na trop, że to mogą być stany lękowe. W końcu mój tata rzucił pewnego dnia hasło: lęki. Wrzuciłem to do Wikipedii, było tam kilka objawów, 3/4 pasowało, od razu po tym poszedłem do psychiatry (wtedy miałem w myślach jakiś zakład zamknięty i kaftany). Dałem mu kartkę wydrukowaną z objawami podkreślonymi przeze mnie i powiedział, że to właśnie są stany lękowe (zachował tę kartkę). Psychiatra to słowo klucz do zagadki o lęku. Przepisał mi jeden lek i po dwóch latach całkowicie uwolniłem się od tego najgorszego w świecie uczucia. Życzę wszystkim dotkniętym lękami powrotu do normalności.

Panika to lęk poziom hard. Wszelkie lęki biorą się z braku poczucia bezpieczeństwa. Bardzo często sami się tego bezpieczeństwa pozbawiamy, czasem podświadomie. Na pewno też brak ekspresji uczuć nie pomaga, o akceptacji nie wspominam. Społeczne podejście w stylu `unikaj tak zwanych złych emocji a dąż do tych różowych `, uśmiechaj się i rób co Ci każą i co `wypada`. A potem niejeden człowiek się budzi i nie wie dlaczego czuje to, co czuje. :)

Świetna reakcja ratownictwa medycznego "zaczęli się ze mnie śmiać..."

Miałem identyczne stany, wszystko zaczęło się nagle, brak oddechu dretwienie rąk, język, szybki puls, coś strasznego, sam niewiem jak wyszedłem z tego, od 2 lat mam już spokój, mam nadzieję że nigdy to nie wróci. Moim zdaniem to zaburzenia nerwicowe, wszystkie badania wyszły dobrze, dużo pomógł sport. Także wszystkimi nerwicowcom, życzę przede wszystkim głowy do góry, jeśli wszystkie badania wyszły dobrze, pamiętajcie że nic wam nie jest, wszystko siedzi w psychice.

Rafał jesteś wspaniałym człowiekiem, pełnym empatii i zrozumienia. Z całego serca dziękujemy za to, że jesteś i poruszasz tak ważne tematy. Pozdrawiam cieplutko.

Temat o fobii społecznej mógłby być interesujący. Sama bym z chęcią o niej opowiedziała, jeślibym nie umarła ze strachu :P

Ciężko mi się tego słucha, bo sama przeszłam przez takie rzeczy :( 40 minut czekania na karetkę mnie przeraża! A jakby ktoś miał udar, albo zawał? Okropne! :(

Automatycznie co czwartek wchodzę na Twój kanał przed 18 i tylko odświeżam co sekundę. Najlepszy kanał na RU-vid:)

Też przez to przechodziłam. Brawo za odwagę i uświadamianie społeczeństwa.

Przerabiałem temat na własnej skórze, najgorsze jest, że minęło kilka miesięcy, zanim ktoś mi wyjaśnił, że to nie moja fizyczna strona jest rozsypana, a że wynika to z psychiki, a wszyscy lekarze interniści i specjaliści całkowicie olewali temat i dawali do zrozumienia "Nie przychodź już, hipochondryku". W ogromnym skrócie: wyleczył mnie sport :)

Może następne coś związane z fobiami np fobia społeczna czy coś podobnego?

czy możesz zrobić wywiad z bretarianami - ludzie którze nie jedzą, czasem nawet 10 lat i twierdzą, że czerpią energię ze słońca ?

Szybsze bicie serca, ciągły strach, ucisk w gardle,drżenie ciała, wymioty, łzy, boisz się,lecz nie masz pojęcia czego. A poza samymi atakami paniki ? Czujesz cały czas strach. Dzień w dzień. Nie możesz zostać sam w domu. No i obawa przed śmiercią.. Najgorzej gdy ciągnie się to tak długo, że nie masz już sił, poddajesz się. Nie możesz spać w nocy, przez sny, z których nie ma wyjścia, przez niesamowicie szybkie bicie serca. Ale jednak, dochodzisz do takiego stanu, że w dzień chcesz tylko spać, by nie czuć ciągłego strachu, ucisku,przestajesz wychodzić z domu.. Nie jesz. Chudniesz. Każde wstanie z łóżka to zawroty głowy, mdlejesz. Wtedy pomaga tylko leczenie, pod stałą opieka lekarzy,którzy dają Ci poczucie bezpieczeństwa. A potem psychiatra i leki. Psychoterapia. I w tym momencie odbijasz się od dna.

Moj maz cierpial 10 lat. Pomogly mu medytacje, buddyzm, przerabianie dziecinstwa, robienie tego czego kocha. Najwazniejsze jest zaakceptowanie choroby, trzeba przyjac ja z miloscia. Dzisiaj jest szczesliwy i zdrowy a ja jestem z niego bardzo dumna. Zycze wszystkim cierpiacym, aby pokochali siebie i doznali znowu szczescia ❤️

Takie ataki bardzo utrudniają życie. Człowiek nie wie, co się z nim dzieje, co robi... Sama z tym walczę od roku.

Ciesze sie ze ktos opowiedzial to co czuje. A właściwie co czulam przez dlugi czas. Sama nie potrafilam wyjasnic co czuje. Duzo sily zycze!

Dawniej byłam pełna niezrozumienia a nawet sceptycyzmu na temat ludzi z nerwicą czy atakami paniki, aż pewnego dnia sama stałam się ofiarą ataków podczas których dusiłam się i czułam powolne uchodzenie życia ze mnie. Odrzucałam myśl, że mogę mieć jakiś problem- bo przecież jestem szczęśliwa, bardzo kochana przez rodziców, lubiana wśród znajomych. I ten moment kiedy budzisz się ze ściśniętym gardłem, z dnia na dzień przestajesz wychodzić, cieszyć się z czegokolwiek i jedyne o czy marzysz to by zostać w domu bo wyjście do sklepu czy na uczelnie kończy się nieoczekiwanym atakiem duszności. Ten kanał tylko uświadamia mi że nie byłam w tym sama i nie trzeba wstydzić się takiego problemu bo czytając komentarze czuję, że jest nas więcej. Mi bardzo pomogła rozmowa o samym ataku paniki, i jeśli mogę coś poradzić osobom takim jak ja, które zmagają się z depresją- znajdźcie kogoś, kto nie będzie się z was śmiał i opowiedzcie o tym co czujecie kiedy się dusicie, liczcie oddechy i mówcie sobie na głos, że wciąż mamy dostęp do tlenu i nic nie jest w stanie sprawić, że się udusimy, to nie nastąpi. Dokładnie taką metodą wyszłam z tego cholerstwa, rozmową i płaczem, nawet każdego dnia. Życzę wszystkim którzy zmagają się z chorobą by znaleźli na to sposób. Wszyscy zasługujemy na to by być szczęśliwi! :)

Magda wspaniale przekazala caly proces tego Problemu. Idealnie zdefiniowala przyczyny tego stanu. Dziekuje Tobie MAGDA!!! wiele czynnikow ktore tu poruszylas zrozumialam i wiem jak teraz moge z tym walczyc...👏👏👏

Świetne wywiady, obejrzałam większość. Może zdecydowałby się Pan nakręcić odcinek z osobą cierpiącą na zaburzenie osobowości borderline albo ew. narcystyczne? Borderline to najczęściej występujące zaburzenie osobowości i jedno z najbardziej stygmatyzowanych. Najlepiej facet z borderline, wbrew stereotypowi że tylko kobety to mają. Inne pomysły: nauczyciel(ka) w szkole specjalnej, tatuator(ka), programistka (i to najlepiej senior i backend!), nauczyciel(ka) lub mistrz(yni) zen, ortodoksyjny Żyd, osoba która nauczyła się czegoś nowego w bardzo późnym wieku (np. grać na instrumencie), model(ka), dawca szpiku którego szpik uratował czyjeś życie. Pozdrawiam

Czekałam na ten wywiad. Zabieram się za oglądanie!

Dziękuję wam za stworzenie odcinka w którym został poruszony ten temat. Słuchanie o doświadczeniach innych osób z problemem lęku panicznego, dodaje pewności osobom chorym.

Wracam tu po trzech latach i uważam, że miałam szczęście oglądając kiedyś ten materiał, bo gdy kilka mieś temu zaczęłam mieć atak paniki to przypomniałam sobie ten wywiad i nie wzywałam karetki a od razu szukałam psychiatry. Nigdy nie myślałam, że mnie też to spotka a teraz cierpię na zaburzenia lękowe, lęk uogólniony i ataki paniki.

Bardzo ciekawy temat. Cieszę się, że postanowiłeś go poruszyć :D Jak zwykle dobrze wykonana robota i pytania o konkretne rzeczy. Oby tak dalej! :)

Doskonale rozumiem cierpienie takie osoby bo same jestem chory Zdiagnozowano u mnie mieszane zaburzenia lekowe. 4 lata cierpiał niesamowicie , nie da się tego opisać co taka osoba przeżywa . Połączenie depresji ,ataków paniki , derealizacji, depersonalizacji i do tego jeszcze natrectw i obsesji. 4 lata ukrywalem chorobę ,z początku byłem przerażony co się ze mną dzieje i nie mówiłem nic nikomu bo nie wiedziałem nawet jak to wytłumaczyć jednak z czasem zacząłem sobie z tym radzić i zwlekalem z tym żeby wkoncu powiedzieć bliskim co mi jest. Oczywiście po tych 4 latach wiedziałem co robić kiedy dostane ataku oraz co robić żeby go zwalczyć.Zylem z tym ,po prostu z tym żyłem ale świat takiej osoby wygląda całkowicie inaczej , zmieniony ,inny , z czasem na coraz to więcej mogłem sobie powalić bo kontrolowałem to wszystko jednak ubiegłego roku w wrześniu zaczęło się znacznie pogarszasz do tego stopnia ze opisany przez panią w odcinku stan jak w matrxie (derealizacja ) uzyskał maksymalny poziom ,nie byłem w stanie wstać z łóżka i pójść fo kuchni bo miałem wrażenie ze niewiem gdzie jestem i co soe dzieje , która godzina , wszystko było tak bardzo nierealne , że czasami myślałem ze to sen. Nie spałem przez pocenie się , oraz niewłaściwe poczucie siebie (depersonalizacja ) jak juz zasnąłem zrywałem się w nocy przez koszmary, czułem ze zaraz stracę zmysły. Stan jak po silnych narkotykach. Pewnego dnia rozplakalem się przed mama i powiedziałem ze proszę o pomoc ze nie wiem co się dzieje i ze zwariuje bo nie daje sobie rady. Poszedłem odrazu na następny dzień do psychiatry który mnie zdiagonował i przepisał leki. Następnie zacząłem terapię jedna a potem druga ,leki biorę nadal i czuje się niewyobrażalnie lepiej jednak są gorsze dni a nerwica pozostawila wiele po sobie.Gdy zaczynalem terapie powiedziano mi ze nikt z nas ,osób mające takie problemy nie będzie nigdy całkowicie zdrowy ,to niemożliwe jednak można uzyskać znaczna poprawę która pozwoli normalnie żyć. Żałuję jednego , że tak długo zwlekalem , to największy błąd w moim życiu . Teraz pracuje i jak już pisałem jest bardzo dobrze jednak powrót na terapię i konsultacje z psychiatra to coś co już postanowiłem dawno bo sporo pracy przede mną nad samym sobą. Spłyciłem wszytko bo żeby opisać dokładnie potrzebował bym kilku godzin ..Powodzenia dla wszystkich zmagajacych się z nerwica , nie dajcie jej wygrać ,jest strasznie ciężko ale walczcie!

Dziękuję za ten odcinek! Wiele nowego dowiedziałem się o atakach paniki. Swoją drogą to niesamowite ile zależy od naszej psychiki i podświadomości.

Zaczęło się od jednego filmiku i mnie wciągnęło. Wspaniały prowadzący i bardzo odważni rozmówcy. Każdy temat potraktowany z powagą i bez osądzania. Gratuluję i dziękuję.

Ja pierwszy atak paniki miałem gdy jechałem samochodem i prawie zaparkowałem na drzewie, potem zaczęły się w tramwaju, metrze, sklepie, w domu. Dziś biorę leki i szukam dobrej terapii. Mnóstwo ludzi cierpi na stany lękowe i ataki paniki, takie czasy niestety, ale ponoć dobrze się to leczy, o czym niedługo się przekonam:) Pozdrawiam:)

Ja bym była za wywiadem Z POLITYKIEM, zasłonięta twarz budowa ciała, zmieniony głos i do tego niewygodne pytania na temat ten nomen omen brudnej pracy

Rafał, nie wiem jak Ci dziękować za ten odcinek. Zmagam się od lat z tym świństwem. Dobrze posłuchać kogoś, kto sobie poradził.

Znany mi temat. Zaburzenia lekowe, ataki paniki... objawy somatyczne. Na pewnym etapie myślałam o sobie jako beznadziejnym przypadku.. jeśli ktoś to czyta to da się z tego wyjść i żyć, potrzeba czasu... Jedna osoba potrzebuje roku brania leków i terapii inna dłużej... Ale da się. Czasami leki są źle dobrane, czasami psycholog kiepski i się to wydłuża... Przerabiałam to. Bądźcie cierpliwi, pozdrawiam was 🌸

Super odcinek ❤ sama walczę z nerwicą natręctw i nerwicą lękową gdzie miewam ataki paniki. U mnie zaburzenia były na tyle silne, że musiałam zrezygnować ze studiów i pracy. Ponad rok walczę o spokojniejsze życie i jest dużo lepiej 💪🤗

Propozycje -pielęgniarka z psychiatryka -osoba chora na schizofrenie -osoba z zespolem tureta (nie wiem jak to się piszę) -osoba, która doświadczyla gwałtu

Nagrasz filmik o nerwicy natręctw lub o fobii społecznej?

Niesamowite, jakbym słuchała rozmowy ze sobą . Na szczęscie ten etap już za mną!

A myślałem że tylko ja tak mam. Nie miałem pojęcia że to są ataki paniki.

Inaczej sprawa wygląda jak się jest płcią męską wtedy leci ,, Radź sobie``

Wywiady na tematy związane ze zdrowiem są bardzo potrzebne. Wiedza którą tu dostajemy może pomóc kogoś uratować! Super!

Jedyny kanał który jest wart poświęcenia czasu. Jedno ALE! Za krótkie wywiady :) mógłbym słuchać i słuchać. Gratulacje

Proponuję odcinek o ortoreksji i innych mniej znanych zaburzeniach odżywiania (innych niż bulimia i anoreksja) lub o nerwicach.

Bardzo się cieszę, że powstał odcinek o atakach paniki. Sama doświadczyłam już kilku, z którymi musiałam sobie poradzić sama. U mnie jednak jest to bardzo rzadkie, bardziej przeszkadzają mi ataki lęku i co za tym idzie płaczu. Zawsze jednak wiedziałam co się ze mną dzieje, chociaż pierwszy atak miałam w wieku 13 lat, kiedy zmieniłam szkołę.. Tak jak powiedziała Magda- ludzie to bagatelizują. Nie rozumieją co się dzieje i trudno ich za to winić. Takie "oznaki słabości" są w naszym społeczeństwie odbierane albo negatywnie albo z pobłażliwym uśmieszkiem pod tytułem: "na pewno coś wymyśla"- tak jak miała rozmówczyni kiedy zgłosiła się na pogotowie. Moim zdaniem ciężko jest to zwalczyć, bo napady są spowodowane stresem. Stres nas wykańcza. To jest najgorsza plaga XXI wieku. Nie otyłość. Nie cukrzyca. Stres bo to on jest najgorszą przyczyną chorób dzisiejszego świata :/

Uwielbiam Twoje wywiady.

Szkoda, że P. Chajzer tego nie widział..

Jeszcze żadnego odcinka tak uważnie nie oglądałem jak tego. Napady są często nie rozumiane przez postronne osoby które same nie doświadczyły tego co osoby obarczone tym problemem. Oglądając i słuchając wypowiedzi tej dziewczyny czułem się poniekąd jakbym słuchał samego siebie będącego tam na tym miejscu na którym siedziała ta dziewczyna.

Nie będę wam słodzić, tak jak wielu innych widzów i widzek - jednak zaproponuję fajny temat do realizacji. Mianowicie: Osoba objęta programem ochrony świadków. Jak czuje się ktoś, kto zmienił tożsamość? Albo jak wygląda perspektywa kogoś, kto odpowiada za czynności prawne, stosowane w przypadku takiej procedury? To mogłoby być warte przedyskutowania.

Świetny wywiad, czułem się momentami jakbym to ja napisał odpowiedzi na pytania dla tej Pani ale również mógłbym wiele dodać od siebie. Robisz świetną robotę na tym kanale, pozdrawiam.

Dobrze, że pojawił się taki temat i dobrze, że wypowiada się osoba, która przez to przeszła i z tego wyszła, bo ludzie widzą dziewczynę, która przeszła przez piekło we własnej głowie, ale jest zupełnie NORMALNA, bo często mam wrażenie, że ludzie kompletnie nie widzą różnicy pomiędzy ZABURZENIEM, a chorobą psychiczną i mają osoby z zaburzeniem lękowym za niezrównoważonych psycholi. Stany lękowe to nie choroba, to po prostu zaburzenie emocji, kompletne rozchwianie emocji. Po prostu lęk staje się dominującą emocją i jakby owłada całym życiem. Ataki paniki to tylko jedna z wielu składowych zaburzenia lękowego. Jeśli dodać do tego derealizację, depersonalizację, hipochondrię i po prostu ciągły niepokój, cały szereg objawów fizycznych, psychicznych i emocjonalnych, wtedy mamy mieszankę wybuchową i jeśli zaczęlibyśmy opowiadać ludziom, którzy takich stanów nie doświadczyli co się z nami dzieje i co przeżywamy, to chyba sami by spanikowali i odwrócili się na pięcie od "wariata". Faktycznie, jeżeli ktoś sam tego nie doświadczy, tłumaczenie i opowiadanie, szukanie zrozumienia kompletnie nie będą miały sensu. Ale mimo tego wszystkiego ludzie z zaburzeniem lękowym są normalnymi ludźmi, z jakimi codziennie mamy styczność. Nie trzeba się ich bać, ale nie powinno się też oceniać i bagatelizować. Dla kogoś z boku atak paniki może być wymysłem i może nawet chęcią zwrócenia na siebie uwagi w dziwny sposób, czy też przesadną reakcją na coś, a tak naprawdę dla osoby zaburzonej jest to bardzo poważna sprawa, wielki strach o swoje zdrowie i życie, a nie robienie z siebie ofiary. Sama się z zaburzeniem lękowym zmagam już długi czas, wydawało mi się, że sama ciężką pracą w swojej głowie z tego wyjdę i owszem bywały dobre momenty, pokonywanie wielu objawów, ale niestety nerwica ma to do siebie, że jak pokonasz jeden objaw to zaraz przyjdzie następny. Myślę, że warto zwrócić się o pomoc do kogoś, kto naprawdę zna problem, pozwoli nam spojrzeć z innej perspektywy i nauczy nas kontrolowania emocji i pomoże wyjść z błędnego koła lękowego. Wszystkim lękowcom życzę wytrwałości w walce, nie poddawania się i w końcu uporania się ze strachem. Strach i lęk oczywiście są nieodłączną częścią życia, ale u nas, nerwicowców, została kompletnie zachwiana równowaga i lęki przejęły nad nami kontrolę. Zatem jeszcze raz życzę odzyskania tej kontroli :) A i jeszcze a propos jak się zachowywać wobec osób, które doświadczają ataku paniki. Przede wszystkim zachować spokój, być blisko, powtarzać spokojnym głosem "nic się nie stanie, za chwilkę przejdzie, jestem przy tobie" i dalej w tym stylu, przede wszystkim ze spokojem, nie wolno nakręcać jeszcze bardziej takiej osoby swoją paniką. Przynajmniej mi coś takiego zawsze pomagało :)

*To teraz poproszę odcinek o OCD*

Niesamowite. Właśnie z tego programu dowiedziałem się co mi prawdopodobnie dolega. Oczywiście do lekarza i tak pójdę ale troszkę się uspokoiłem. U mnie wygląda to tak: Ostatnio np. mieliśmy do czynienia z dużymi upałami. Ja będąc w nakryciu głowy, zaczynałem myśleć o tym, że mogę dostać udaru. No i zaczynało się, drętwienie, zawroty głowy, przyspieszone bicie serca... Myśli "Boże mam udar słoneczny" tylko napędzały dalsze nerwy. Jakoś potrafiłem się ogarnąć i objawy przechodziły. Ale w głowie pozostaje myśl "skoro mam takie napady to chyba jestem chory. Może mam raka czy coś?". A to myślenie na pewno nie pomaga :) . Tak samo siedzenie w dusznym pociągu i myśli, że to znowu to i organizm się przegrzewa... Jakaś masakra.

Ten program jest genialny .Prowadzacy 100% profesjonalizmu i swietnie dobrane tematy .👍

Świetny i potrzebny odcinek! Tak mało się o tym mówi, a jestem przekonana, że wiele osób to dotyka i nadal o tym nie wiedzą (co im dolega). BRAWO!!!

Poza tym, ciekawy temat, sama niedawno sobie uświadomiłam, że zdarzało mi się już przeżyć parę ataków paniki, z tym że moje na pewno nie były tak silne. A w temacie psychologii i psychoterapii chciałabym polecić wszystkim serial "In treatment", została też nakręcona polska wersja (której nie oglądałam, więc nie wiem czy jest równie dobra, co oryginał) "Bez tajemnic".

Mam 17 lat i mam nerwice. Wiem co ona czuje. To jest koszmar

Znam to uczucie. Niezapomniane i niezrozumiałe. Uczucie umierania, duszenia, serce chce wyskoczyć z piersi, strach przed zemdleniem. Najgorsze jest to, że wszystko jest w głowie i tych myśli nie da się po prostu wyrzucić...

Dobry i potrzebny temat. Coraz więcej ludzi żyje w stresie i ataki paniki to coraz częstszy problem. Nie bagatelizujmy tego.

Może by tak wywiad z nauczycielem I o tym czy praca jest oplacalna?

A może teraz wywiad z (byłym) płatnym zabójcą? Chętnie usłyszę co go skłoniło do wybrania tak brutalnej profesji

genialny opis miałem tak samo tylko bez duszenia, świetnie opisuje Pani problem osobom, które tego nie doświadczyły, żeby choć miały pojęcie jak to wygląda bo samemu często jest ciężko to opisać, albo mózg po pewnym czasie też wypiera pewne złe wspomnienia, typu jak te ataki wyglądały

Rafał zrób odcinek z osobą która się nawróciła i opowie swoją historię. Odcinek jak zawsze na + :)