Mi w Icewind dale podobało się to że tam było mnóstwo opisów przedmiotów i lokacji, które nadawały grze fabularnej głębi. Z porozrzucanych dzienników i dialogów można dowiedzieć się sporo o fabule. Mi podobała się historia Evayne. Córki lorda odciętej dłoni która wbrew woli ojca udała się do głębi Dorna by rozwiązać zagadkę zawansowanej broni w rękach orków. Udało się jej, ale w przeddzień upadku Głębi. Jej ciało można znaleźć w krypcie, wśród krasnoludzkich znakomitości. Dzięki swoim staraniom doprowadziła do odnowienia pokoju pomiędzy elfami, a krasnoludami. Choć nie miało to wielkiego znaczenia bo Głębia i dłoń upadły i zostały zapomniane. Zaciekawiła mnie historia Upiora z doliny nieumarłych. Chwyciła mnie za serce duszka dziecka z odciętej dłoni które wiecznie czekało na mamę. Sporo tych historii jak na gierkę o wycinaniu kolejnych fal potworów. Drugą rzeczą którą pamiętam do dziś jest ten klimat. Chłód wiecznej zmarzliny wręcz wylewał się z monitora. Mam nadzieje że po wrotach nowych Baldura zrobią Icewind dale 3.
Ten wstęp gry rozpala we mnie płomień wspomnień i melancholii, gra z polskim dubbingiem powalała mnie za każdym razem gdy ją odpalałem, dziękuję za ten materiał
Dziękuję, że zdecydowałeś się zrobić materiał o tej grze. Miałem na odwrót niż Ty, to znaczy, że to właśnie Icewind Dale jest moją grą dzieciństwa a nie tak jak u Ciebie Baldur's Gate. Z racji, że te gry są do siebie dość podobne pod kątem rozgrywki zdecydowałem się w tym roku ograć Baldury. Doświadczenie było odświeżające i bardzo się cieszę, że po tylu latach zdecydowałem się poznać tą historię. Brakowało mi takiej właśnie obiektywnej opinii z punktu widzenia osoby, która grała w tą grę pierwszy raz. Z bólem serca muszę przyznać, że jeżeli chodzi o aspekt opowiadanej historii to uświadomiłem sobie, że faktycznie ta gra nie ma się za bardzo czym popisać, aczkolwiek to, co najbardziej w niej cenię to właśnie proces tworzenia całej (KONIECZNIE 6 OSOBOWEJ XD) drużyny. Gwarantuje mi to poczucie, że ci protagoniści są faktycznie "moi" - w jakiś sposób wiążę się emocjonalne z ich losami i mimo, że całkowicie niweluje to możliwości interakcji między członkami, to uważam to za ogromny atut. Nawet grając w BG I grałem całą własną drużyną, co fani serii uznają pewnie za co najmniej herezję. Po prostu miałem ciągły niedosyt niańcząc jakichś randomów z Beregostu. Moim zdaniem również (nie umniejszając w żadnym stopniom Baldurom) wcześniej wspomniany klimat, dubbing i ścieżki dźwiękowe i w sumie jak i całe IWD o niebo lepiej mi zapadły w pamięć, ale to na pewno powód, że pierwsze gry z młodych lat wywołują w nas fale nostalgii. Bardzo mi się podoba twój ton głosu, dykcja i dysponowane różnorodnym słownictwem trafnie opisującym różne aspekty rozgrywki. Subik i zabieram się za resztę filmów z kanału, tak trzymać ;D PS jestem dokładnie tą osobą, którą zwiesz fanatycznym fanem właśnie ogrywam 20 któryś raz, tym razem uczniem smoka i mnichem słonecznej duszy więc nie będzie między nami nici porozumienia. Odwalcie się hejterzy nie słucham was nawet sceptycy XD. Ulżyło mi jak to z siebie wylałem dziękuję za przeczytanie tych wypocin za Temerie!
Haha, dzięki, zdecydowanie poprawiłeś mi humor tym komentarzem :D. Fajnie, że pomimo tej fanatycznej miłości do tej gry, masz do tego luźne podejście, bo dużo graczy jak usłyszy choćby najmniejszą krytykę swojej ukochanej gry z dzieciństwa, to im się włącza syndrom oblężonej twierdzy :). Powodzenia w podróży do Kuldahar!
Parę słów w obronie IWD - nieco rzeczy, które pominąłeś: - IWD stoi worldbuildingiem - napisany jest tak, że ten kto przyszedł po sieczkę i mordobicie gładko zatopi się w takich atrakcjach, zaś ten kto nieco poskrobie te flaki i krew z wierzchu zobaczy wspaniałą historię, którą jeśli odpowiednio mocno się przyjrzeć możemy sami zbadać i niektóre jej aspekty nawet zakończyć. Koronnym przykładem jest możliwość zbadania tego, dlaczego pojawiła się waśń między krasnoludami z Głębi Dorna oraz Elfami z Dłoni. Dzięki (tak, koszmarnie mozolnym) powrotom do wcześniej odkrytych lokacji mamy szansę wykonać masę questów (tak… fedexowych, ale było to minione stulecie, więc można to wybaczyć), które pozwalają na dogłębne zbadanie i wyjaśnienie zdrady - historia osadzona na Grzbiecie Świata robi coś, co dziś znamy jako fan service, tylko wtedy żeby poczuć się adresatem takich treści trzeba było być szeroko sięgającym odbiorcą fantastyki spod znaku Zapomnianych Krain: lodowa jaskinia w której lecimy do Jorila to ta sama, gdzie Drizzt pokonał lodowego smoka i zdobył swój sławny sejmitar, wielokrotnie pojawią się odniesienie czy do Mithrilowej Halli Bruenora, czy siedzib drowów, do tego ta wielka kryształowa wieża na koniec, to nic innego jak Crenshinibon (polecam pogooglać, i nazwanie go pseudo tolkienowskim coś-tam-Tirith to po prostu wierne trzymanie się materiału źródłowego świata przedstawionego wiele lat wcześniej w książkowych historiach Drizzta - questy pozwalające zyskać jako taką sympatię do poznanych miejsc też wymagają należytych starań, nieco uporu, adekwatnych statystyk (Charyzma!) i pojawiają się inne opcje dialogów - dla przykładu quest własności gospody w Kuldahar, gdzie mamy jeden z wielu wyborów na temat tego, co zrobić w moralnie szarej strefie decyzyjnej. Do tego handlarze zmieniają dostępne towary wraz z naszym rozwojem! Mój wniosek jest taki, że pamiętając jak stara jest to gra, to bardzo wiele można jej wybaczyć. Ekipa stojąca za tym mając na serio nieduży budżet postawiła i wymaksowała te tematy, które ciągną grę i nadały jej wyjątkowości - piękne wizualia, nastrój muzyki i przygody. Cięli tam gdzie najpewniej musieli, a nie chcieli - brak członków drużyny spotykanych „po drodze” jak w BG (choć skoro ekipa zaczyna jak w BG3, czyli z przypadku i w jednym miejscu to trochę się ten wybór broni) - takie cięcie to koszty dubbningu i później tłumaczeń lokalizacji językowych - nie bez powodu dziś BG3 nie ma ścieżki dialogowej np. po niemiecku, polsku czy hiszpańsku. Kochajmy IWD, ponieważ to jedna z cegieł które budowały drogę dalszym, lepszym tytułom Dziękuję za ten i inne wspaniałe materiały - cieszę się, że powstał taki kanał.
Bardzo ciekawy komentarz! Hmm, tylko z tego co kojarzę, książki ze świata D&D to nigdy nie były jakie himalaje narracji i rozumiem jak najbardziej odnoszenie się do nich, powinno być to oczywiste, jak osadzamy grę w danym świecie, że trzymamy się jej kanonu. Możnaby jednak zbudować na tym coś szerszego, ciekawszego, owe smaczki o których mówisz, same w sobie są świetne, ale są to tylko smaczki, pokroju odniesień do Wesela Wyspiańskiego, czy Pana Twardowskiego w Wiedźminie 3, lubimy takie rzeczy, ale tylko na tym nie uciągniemy angażującej opowieści :D. Ale fakt, po twoim komentarzu tym bardziej doceniam światotwórstwo tej gry, dzięki.
Icewind Dale rozgrywa się przed narodzinami Drizzta, więc jaskinia Jorila raczej nie jest tą, w której Drizzt pokonał Icingdeath, bo szkielet smoka widoczny w grze na pewno nie jest jego szczątkami.
Zawsze mnie ciągnęło na północ bardziej aniżeli na południe (czytaj Baldur's Gate) IWD to gra która tak jak kolega napisał powyżej, trzeba ją kilka razy przejść i przeczytać masę tekstu żeby ją docenić i uznać na równi z BG (a może i uznać że w pewnych aspektach jest od niego lepsza).
Nawiązujesz tutaj do tej "głębi" forgotten realms, że ta gra pozwala zanurzyć się w niej.. Do pewnego stopnia oczywiście jest to prawda. ALe ja się z tym nie zgadzam. Jestem fanem Baldurów, a przez to do pewnego stopnia forgotten realms. Są gry które fajnie eksponują nam ten świat, zdradzając minimum, zostawiając pewne niedopowiedzenia żeby dać wodze wyobraźni. Tak widzę forgotten realms przez pryzmat Baldura, trochę neverwinter nights. Ale są też gry które w ogóle nie eksponują w ciekawy sposób forgotten realms, albo wręcz sprawiają że świat jest dosłownie tylko tłem. Jako przykład podam tutaj neverwinter online w które miałęm swego czasu nabite 1,6k godzin. Tamtejsza rozgrywka mnie pochłonęła ale świat gry był tylko zaledwie tłęm, wręcz drażniło na siłe wrzucenie tam minsca. Chociaż było mnóóóstwo smaczków, książek, nawiązań do książek, po prostu tone informacji i dodatków. Mnie to nie porwało bo ta formuła była pusta. I tak to widzę przy icewind dale - to że mamy lokacje gdzie był drizzt, nie znaczy że poczuje że "wow, tu był drizzt", to że na ziemi leży książka z historyjką nie porywa mnie mocno, bo tej grze brakuje balansu. Do pewnego stopnia jestem też fanem systemu walki, BG ograłem chyba z 20 razy grając różnymi klasami, sposobami itd. Tutaj tego nie poczułem. Ze względu na jakiś tam sentyment ograłem IWD ze dwa razy ale to tyle. Aha, to że ktoś zrobił questa dzięki któremu zyskamy sympatie do jakiegoś miejsca/postaci nie znaczy że od razu tak się stanie. Tu się to nie udało. Zgadzam się z większością tez zawartem w materiale. ALe wieelki plus tej gry to właśnie te pierwsze chwile w kuldahar- początek był mroczny, tajemniczy. WIoska wyglądała genialnie, tu czuć było w powietrzu jakąś wielką niezbadaną tajemnice. I ta muzyka.... Czuć "epickość". No ale to szybko minęło. Ponieważ ten świat wydawał się pusty i powtarzalny. Szkoda.
Podziemia Smoczego Oka i te dzieciaki przemieniające się w jaszczurki to trauma mojego dzieciństwa. Kolejny genialny materiał, dzięki. Gierka też świetna, klimat o wiele lepszy i cięższy niż w Baldurach.
Icewind Dale pomimo być hacknslashem uwielbiam za nastrój. Oderwana Dłoń i Głębia Dorna to do dziś majstersztyki zapomnianej elfiej ruiny czy krasnoludzkiego królestwa. Tak, były do bólu tolkienowskie, ale całe Zapomniane Krainy reinterpretowały to jawnie i świadomie. Jestem w stanie wybaczyć tej grze bardzo wiele właśnie za to pobudzanie wyobraźni i zachęcanie do czytania o Dolinie Lodowego Wichru w oryginalnych podręcznikach do 2 edycji AD&D.
Jeszcze trzeba dodać że gdyby Icewind Dale miał bardziej złożoną i cekawa fabule, a w wielu przez ciebie wymienionych kwestiach twórcy nie zaprzepaścili potencjału pewnych postaci oraz wątków to elementy reakcji klas postaci były by dosyć przydatne. Np. Bard na początku gry w Eastheaven próbując sie porozumieć z morską istotą która używała do komunikacji tylko śpiewu mógł nauczyć sie śpiewać tak jak ona i zdobyć talent porozumienia się z takimi istotami. Albo paladyn w jaskini jaszczuroczłeków i yuan-ti który od razu wykrył zla nature tych istot podszywających sie za iluzja w ludzi. Sa to takie klasowe smaczki których trochę brakowało w Baldur's Gate, a znalazły sie tu. Nie mniej przez płytką fabule nie wykorzytano tych odrębnych klasowych cech w Icewind Dale, a byłby to świetny tandem.
To jest ogólnie problem zarówno ID jak Baldurów, że się nie bawią tymi systemami. Misje niestety mają binarny charakter, zabij, albo oszczędź. Szkoda, że nie ma tutaj tego polotu co w falloucie choćby
Choć okazji grać nie miałem, to z Twojego filmu zdecydowanie bije świetny klimate tej gry, a ta główna lokacja której dałeś próbkę, przywodziła mi na myśl Hobbickie wioski, no i jest to oczywiście pozytywne skojarzenie, patrząc na inne nawiązania o któych wspomniałeś chyba był to celowy zamysł twórców, jak dla mnie udało im się! Dziękuję za przybliżenie kolejnej uczty ze świata fantasy!
Muzyka,klimat i piękne,nawet dziś,lokacje są siła tej gry. Baldur's 1 mnie wynudził. Baldur's 2 wciągnął do pewnego momentu ale odpuściłem gdzieś po Podmroku. Icewind trzyma się mocno. Najwięcej frajdy jest podczas przechodzenia solo. Kapłan/łowca (tylko trzeba odblokować czary druida dla łowcy w pliku ini. ale to pewnie każdy wie) albo czarownik/uczeń smoka.
Dla mnie icewind dale 1 jest jedną z tych gier, do których wracam z przyjemnością co jakiś czas. Oczywiście nie umywa się fabułą i wieloma innymi rzeczami do baldorów 1 i 2, ale i tak lubię. Klimat, oprawa graficzna i muzyka tutaj w tej grze są po prostu niesamowite.
Tak. Przy okazji autorka w zabawny sposób wypunktowała niektóre luki fabularne w Icewind Dale. Np. dlaczego Klejnot Serca przez wiele lat sobie leżał w świątyni zapomnianego boga, a druidzi o tym wiedzieli i nic z tym nie zrobili.
Gra z mojego dzieciństwa do której wróciłem po wielu latach aby spełnić swoje marzenie grając tylko jedną postacią jako wieloklasowiec wojownik/kapłan//mag. Ta gra ze względu na brak interakcji między członkami drużyn nic nie traci w ten sposób. Początek był koszmarem, dlatego tym co chcieli by zagrać podobnie polecam na początek zagrać jednak większą ilością postaci które można odłączyć po prologu najlepiej w Kuldahard (trzy lub cztery powinny spokojnie wystarczyć). Im dale tym grało się lepiej, aby w pewnym momencie osiągnąć boską potęgę mając 30 poziom w każdej z trzech klas. Myślę, że gra w taki sposób była dużo przyjemniejsza niż zarządzanie całą sześcioosobową drużyną. Przebijanie przez chordy potworów stało się dużo mniej nurzące, a walka z bosami wymagały taktycznego podejścia dopasowania odpowiednich czarów pod ich słabości.
Jak zawsze świetna robota 😁 Cieszę się że ktoś na polskiej tubie przygotowuje takie materiały, bo dzięki temu mogę nadrobić to co przegapiłam za dzieciaka, a do czego już zdecydowanie nigdy nie wrócę/nie nadrobię 😉 Od pierwszego IWD dobiłam się chyba już na etapie tworzenia postaci/prologu 🤣 podobnie jak u ciebie bardzo mnie raził brak jakichkolwiek kompanów, a nasze postaci pełniły jedynie role kukiełek. Przez jakieś 5 minut próbowałam odgrywać role w swojej wyobraźni, ale po pierwszej przegranej walce strzeliłam wiekuistego focha i uznałam że szkoda nerwów 😝 Planujesz może analizę IWD2? Do tego tytułu mam dużo więcej ciepłych uczuć, a niestety nigdy nie udało mi się przejść jej do końca 😅
Analiza moim zdaniem, jak wiele zresztą innych, stara się uderzyć w problem pod kątem tego, że gra nie jest Baldurem i tutaj również zahacza mocno o osobiste preferencje. Myślę, że autor filmu jest z góry na "nie", co zresztą chyba trochę przyznaje mówiąc, że gra "nie jest dla niego". Myślę na przykład, że Icewind Dale ma ZNACZNIE lepszy design lochów i walk niż pierwsze Wrota Baldura, do którego autor tak bezpośrednio porównuje wiele sekwencji w grze. Menażeria potworów jest znacznie bardziej zdywersyfikowana w IWD niż w BG1 - chociaż BG1 trzeba oddać hołd za umyślne wybieranie mniej standardowych rodzajów mięsa armatniego niż goblin czy ork (gibberling, xvart czy tasloi to dość egzotyczne, bądź co bądź, stworzenia, jak na typowy stół). Autor skupia się na tym, że encountery po prostu wysyłają na nas spore ilości wrogów - ale nawet w części filmiku, gdzie narzeka na wtórność encounterów, możemy zobaczyć mykonidy, sahuaginy, smoka, yuan-ti i więcej ciekawych stworzeń, wiele stworów z własną hierarchią typu szamani, kapłani, czarownicy, na których należy zwrócić uwagę w gąszczu wrogów. W porównaniu do baldurowych grupek bandytów, gdzie miłosiernie BioWare ewentualnie oferuje nam tych samych ludzi z łukami, lecz tym razem z lodowymi strzałami, to jest tu w czym przebierać już w samym "mięsie armatnim". Inne spotkania w IWD dorównują walkom z sirinami, ankhegami czy bazyliszkami, które można było napotkać w BG. Wieża Durlaga to jedyny loch który aspiruje do poziomu prezentowanego w każdym pokoju w IWD, jednak tu nie zostało to jakoś pochwalone oprócz warstwy audiowizualnej, a skupiono się na aspektach typu "trzeba zawracać się do początku lochu po jego zakończeniu" - co nie jest jakimś zaskoczeniem w tym gatunku w tamtym roku (stereotyp lochów w kształcie litery "Q", gdzie zaraz po zakończeniu lochu otwierasz drzwi przywracające cię do początku, to jeszcze nie ta era). Każdy z lochów w Icewind Dale jest przyjemniejszą ścieżką niż, dajmy na to, Ruiny Firewine czy lodowy labirynt z Opowieści z Wybrzeża Mieczy - dość powiedzieć, ilu moderów do dziś używa po prostu assetów z IWD by stworzyć nowe lokacje. Są śliczne, zróżnicowane i nawet wykorzystują w ciekawszy sposób layout levelu, pozwalając np. na bycie okrążonym z kilku stron. O tym, że walki są wtórne to już raczej kwestia systemu - jaki Infinity Engine jest każdy widzi. Całą sagę Wrót Baldura, zwłaszcza jedynkę, można przejść przyspieszając armię wojowników i wjeżdżając gorącym nożem w masło. Z tym, że magia nie jest satysfakcjonująca w IWD1 też bym polemizował, chociaż jest jeden problem, który faktycznie wkłada kij w szprychy fanom jednoklasowych czarodziei - losowy loot w IWD powoduje, że mag nierzadko szybciej zdobywa poziomy, niż nowe czary, dlatego w wielu kwestiach najoptymalniejszy czarodziej będzie w jakiś sposób wymieszany z innymi klasami (a ty grałeś na cztery osoby, więc tym bardziej mag pewnie szybciej levelował). Natomiast to co IWD robi z czarami kapłana, druida i umiejętnościami barda to jest poezja, znacznie lepsza księga zaklęć niż we Wrotach, zwłaszcza dla Druidów, którzy do tego dostają więcej form do przemiany, a Bardowie naprawdę świetne pieśni. Również dlatego warto mieć różnorodność klas, bo IWD, w porównaniu do BG, znacznie lepiej bierze pod uwagę ich wkład także pod kątem rolpleju - niektóre zadania można rozwiązać posiadając postać o pewnej rasie bądź klasie w ekipie, np. pomóc wyleczyć ogra dzięki wiedzy druida. Ilość encounterów w IWD na pewno jeszcze bardziej niż Baldury przypomina o tym, że najefektywniejsza magia w dedekach to jednak jest długoterminowa pomoc niż jeden rzut zaklęcia - nie warto pakować pięć Magicznych Pocisków by pojedynczo niszczyć nadchodzących wrogów, kiedy jedne Migoczące Barwy dają ci znakomitą szansę na ogłuszenie całej grupy - wtedy można naprawdę dużo czasu spędzić bez odpoczynku. Przywołania, uroki, wszelkiego rodzaju czary typu Pajęczyna są bardzo przyjemne do wykorzystywania. Nota bene przypomina mi to trochę recenzję oryginalnego IWD1 w CD Action, gdzie autor przyznał, że zrobił ekipę samych krasnoludów, po czym narzekał na... brak leczenia, powodujący żmudne naciskanie Odpoczynku po otrzymaniu jakichkolwiek ran. Fajne w Infinity Engine jest to, że można podejść do przeciwników na różne sposoby, stąd też pewnie bierze się to, ile osób ogrywa te gry raz po raz. (Na pewno pomagają też w tym mody). O tym czy loot w sklepach jest słaby to też różnie można podejść, na przykład jeden z najlepszych hełmów w grze można jedynie zakupić, nie znaleźć. Nie uważam że IWD jest grą pustą - to, co gra przemyca w historiach takich postaci jak Kresselack czy Wylfden jest bardzo dobrze przemyślane, to w końcu nadal jest Czarna Wyspa. Natomiast dla tych, którzy tej gry się boją ze względu na często piętnowaną w recenzjach nudę w drużynie, polecałbym mody dodające NPCów na modłę tych z Wrót Baldura. Myślę, że są dobrze napisani.
Dzięki wielkie za bardzo rozbudowany komentarz! Jeśli chodzi o design lochów to właściwie się zgadzam, ale Baldur znowu ma znacznie więcej lokacji, ma interakcje między postaciami, ma znacznie więcej misji pobocznych, jak to wszystko zebrać, to nadal mam wrażenie, że więcej ta gra oferuję od IWD. Myślę, że gdyby serce zimy było bardziej rozbudowane i można było je porównać w objętości contentu jaki oferuję, powiedzmy do Tronu Bhaala, to myślę, że by się to jakoś wyrównało. BG 1 też faktycznie ma mało zróżnicowanych przeciwników, ale chyba to tak nie kuje w oczy przez fakt, że tak często nie walczymy. Ale racja, że podziemia w BG 1 to często jest tragedia, na czele z mostem Firewine :D. Kwestia wracania na początek lochów, już była choćby w Wieży Durlaga, zresztą w IWD mamy taką opcję bodaj w Ściętej Dłoni i w Podziemiach Posępnego Mrozu również, ale chyba tylko tam. W kwestii zaklęć mogę Ci tylko przyznać rację, bo nie znam systemu IWD na tyle dobrze, żeby wgłębiać się w aż takie niuanse mechaniczne, więc wierzę na słowo, że dobrze to działa. Ja próbowałem odruchowo grać w to podobnie jak w Baldury no i tu pewnie nastąpił spory błąd z mojej strony. Z tą pustką może trochę przesadziłem, to nadal świetna gra, co potwierdzają bardzo dobre recenzję :).
W BG1 jeszcze bym tak bardzo nie stawiał na te interakcje między postaciami, zwłaszcza jak wiele osób też narzeka że z połową nie da się grać / są denerwujące ;) Natomiast z jednej strony - misje poboczne są fajne, ale z drugiej im dłużej sobie myślę o różnicach tym mniej przepadam za pustawymi lokacjami w dziczy. BG2 mocno poprawia tutaj, bo eksploracja ma więcej właśnie takich pieczołowicie stworzonych lokacji, lochów, sidequesty mają ciekawszą narrację. Zawsze mi po prostu szkoda, kiedy dużo dobrych rzeczy (niżej Adam pisał same uwagi, z którymi mogę się w 100% zgodzić) na temat IWD otrzymuje trochę mniej uwagi w retrospekcjach ze względu na założenie, że to miał być podwieczorek przed BG2, trochę też często przylepia mu się nawet łatkę "Baldurowego Diablo", a to po prostu jest zacny dungeon crawler i ma fajne erpegowe elementy, tylko mniej wyeksponowane niż barwni kompani z własnymi sidequestami czy wyrazisty oponent, którego chcesz dorwać cała grę - bardziej widać po prostu rękę Czarnej Wyspy np. w tym, jak są specjalne dialogi czy rozwiązania dla członków pewnych ras czy klas, tudzież kiedy odkrywa się historię lokacji przez znajdowane w nich memorabilia. Może przemawia przeze mnie osobnik który lubi rozgryzać te erpegi i grać w jeden tytuł raz po raz, i jaram się też mechaniką, a dla przeciętnego entuzjasty gatunku taka gra to już trochę większy pułap do przeskoczenia. Ale hej, jest względnie krótka i to, co robi dobrze, robi naprawdę dobrze. :)
Uwielbiałem tworzenie postaci w ID ;) potrafiłem godzinami siedzieć w kreatorze, ścigać dodatkowe portrety, nawet siebie dodałem ;) zamieniłem twarz z twarzą jakiegoś portretu wojownika, dodałem później kumpli :D, mogłem stworzyć taką drużynę jaka chciałem, a w BG1 właśnie to mi nie pasowało, poznawanie jakiś z du... postaci, powtarzające się umiejętności, brak przygotowania własnej drużyny. Nie ma to jak zrobienie 6 barbow w ID2 lub drużyny krasnali z hobbita ;) oczywiście przyjemniej się grało mając w drużynie porządnego kleryka, druida, maga oraz łowcę z tyłu, ale ganiajacy razem Thorin Dębowa Tarcza z innymi krasnoludami to sztos. Jeśli chodzi o magów, dla mnie najbardziej przydatne klasy w grze obok kapłanów. Dobrze walnięta kula ognia, coś pięknego. Jak dla mnie duża obstawa przy bossach jest na plus, bardzo zwiększa poziom trudności i trzeba naprawdę pomyśleć na kogo użyć jakie czary. To chyba logiczne że ważny przeciwnik będzie miał przy sobie jakąś gwardię go broniąca czy cuś, tak jak w życiu. Baldura 1 przeszadlem raz, Baldura 2 z dodatkami raz, ID1 oraz 2 oj wiele, wiele razy.
Jest szansa, trudno mi powiedzieć kiedy, bo jednak te filmy zabierają mi mnóstwo czasu, samo ogarnie gry robi swoje. Ale jestem w trakcie Pillars of Ethenity, więc jak najbardziej ta tematyka :)
Fallouty to niestety nie mój klimat, nie potrafiłbym odpowiednio raczej oddać jak wybitne są te gry, może jakby powstały jakieś ramek'i to byłoby łatwiej. Następny będzie Pillars of Ethernity, to i na Tyranny się znajdzie miejsce :).
Słuchając o fabule nie moglem wyzbyć się myśli o epickiej przygodzie w ktorej elf,krasloud i człowiek wyruszyli do labiryntu Dałna by pokonać Cyklopa Smoka Czarodzieja
Mi gra się w nią świetnie szczególnie że jestem fanem R.A Salvatore. Fakt że brakuje walk w stylu, o którym mówisz. Ja lubię dungeon crawlery oraz serię Dark Souls i chyba dlatego wolę ID niż BG.
Dawno już nie widziałem tak uprzedzonej recenzji.. Zapewne grą dzieciństwa autora jest pierwszy Baldur. Recenzja aż krzyczy "Baldur's Gate 1 lepszy!" czego osobiście nie mogę zrozumieć. Na obronę Icewind dale wymieniłbym tylko: zestarzała się dużo lepiej, liniowość to nie grzech a historia, choć faktycznie, gdyby tak na szybko ją komuś opowiedzieć może i nie porywa to przepraszam ale w Baldurze 1 (całkowicie separując kontynuacje z części 2) wcale nie wypada to dużo lepiej. Zwłaszcza kiedy popatrzymy na wielkość świata przedstawionego. Osobiście grałem i ukończyłem powyższe tytuły i ich kontynuacje wielokrotnie i uważam, że powyższa recenzja jest po prostu jawnie niesprawiedliwa. Nie mam w zwyczaju pisać komentarzy ale poczułem się sprowokowany w złym tego słowa znaczeniu. Zwykła parsymonia.
Może to niecodzienne, ale nie jestem fanem questów, Zwłaszcza tych, które twórcy piszą na kolanie żeby sztucznie wydłużyć rozgrywkę. Prosty i wizualnie unikalny ID, bardzo mi siadł.
I dzień piękniejszy, choć ja sobie jednak ten film zostawie na piątkowy wieczór, żeby upięknić sobie początek weekendu. A tak przy okazji, planujesz zrobić analizę "Torment: Tides of Numenera"? Pozdrawiam!
Ja tam lubię Ice Wind Dale bo bardzo lubię walczyć a nie słuchać. W każdej grze RPG zawsze rozwiązuje wszelkie problemy siłą więc nie narzekam. Dla mnie RPG bez walki to jak baton bez czekolady.
Cześć kiedyś jak byłem mały kupiłem u biedronce na odwiedzinach u babci płytę icewind dale nie przeszedłem nawet pierwszej lokacji za głupi byłem xD. płyte zgubiłem nie ma kiedy zacząć
Po latach mam ogromny problem z tą grą - brak lokacji, do których bardzo chciałbym wrócić. Ostatnio sobie myślałem: no dobra, tylko przejść te nudne ziemie nieumarłych, a nie potem jest ta nudna świątynia, ale oko smoka! Oj, oko smoka jest okropne... Dopiero odcięta ręka wydaje mi się ciekawe i niższa głębia dorna... Nie mam ochoty przechodzić całej gry dla tych 2 lokacji :/ .
Fajna robota ale sporo w niej przesłowień lub delikatnej niewiedzy? Trzęsienie ziemi to nie było trzęsienie tylko lawina spowodowana przed lodowe olbrzymy o czym narrator informuje nas w przerywniku Kapłani Talony a nie Temposa czy Tempusa. To są zupełnie inni Bogowie (nawet płcią się różnią XD) Orogi a nie Orki w Kuldahar itd. Niby takie pierdoły ale to tylko konstruktywna krytyka żeby w przyszłych materiałach dopinać guziki ;) Ogólny materiał spoko, miło się słucha. Pozdro :)
Trochę masz rację, daleko mi do eksperta od tej gry, nie jest do końca mój klimat :) Trzęsienie ziemi, fakt, to bardziej uproszczenie, bo lawina mogła spowodować trzęsienie ziemi, ale racja, powinienem to uściślić :) W kwestii kapłanów, o którym fragmencie mówisz? Bo w Eastheaven jest mowa o Tempusie, potem od Wylfgena dowiadujemy się, że jego prawdziwa nazwa to Tempos. Nie kojarzę by gdzieś była Talona. W Kuldahar walczymy z orkami i orogami, więc też trochę skrótowo to powiedziałem :). To tak w ramach polemiki, oczywiście dzięki wielkie za uwagi, to zawsze pomocne!
Tak więc jaki klasyk teraz będzie? (Udostępniłeś wśród społeczności na Twym kanale, iż robisz Icewind Dale i jakąś kolejną analizę klasyka, którą chciałbyś, by to była jako niespodzianka.) Więc czy można spodziewać się jakiegoś.. Max Payne? Czy Far Cry z Kolekcji Klasyki, ewentualnie Pierwsza część Mafii? Czy jeszcze jakaś inna gra z innego gatunku, jaką tu nie wymieniłem?
Niespodzianką był heros 3 :D. Bo to pierwsza gra strategiczna którą omawiałem. Na ten moment na tapet biorę 1 część Pillars of Ethernity. A potem co? Zobaczymy :D
@@PoetykaPopkultury Twój kanał jest teraz bardzo w większości o grach, ale nazwa Twego kanału wskazuje ogólnie na Popkulturę. (Masz tam co prawda analizę wiersza "Kruk", który jest w popkulturze.) Ale poza grami, to można się spodziewać na Twym kanale w przyszłości dosłownie filmy o jakichś popkulturach, nie licząc popkultury gier? Nie to, że nie lubię gier, bo uwielbiam grać, ale pytam z ciekawości i jakie jeszcze filmiki można się spodziewać i czy tylko analizy gier i innych rzeczy, czy jeszcze jakieś inne tematy?
@@konradsmolarek2657 Tu mnie masz, faktycznie od początku plan był skupić się na całej popkulturze, filmy, seriale, książki. Za książki się jeszcze nie biorę, bo jakbym przy tak małych zasięgach wyjechał choćby z analizą Cyberiady Lema, która kocham, to raczej nikt by nawet na to nie zerknął. A jak zbuduję zasięgi na grach, to zacznę o tym myśleć. Z filmami i serialami znowu jest problem, bo yt panicznie banuje za wszelkie fragmenty udostępniane w materiale, więc nie mógłbym tak jak w grach, ani wrzucic muzyki z nich, ani dłuższych scen. Będę musiał wymyślić na to jakąś inną formułę jak przy grach, narazie jak widać nie wymyśliłem :D.
@@PoetykaPopkultury Serio jest ban za pokazywanie fragmentów filmu? Przecież taki kanał, jak na przykład "Tvfilmy" to pokazują urywki scen, fragmentów i tak dalej, a jakoś bana nie dostali. (Albo Ciebie źle zrozumiałem, albo Ja nie wiem, jakie są "zasady" wstawiania.)
@@konradsmolarek2657 Bez dźwięku można wstawiać, ale trzeba je bardzo często ciąć. A z dźwiękiem, to praktycznie więcej niż 5-7 sekund jak się puści, to raczej ban murowany. Przykre strasznie, bo chciałbym dany fragment puścić, a potem zacząć go analizować, a tak to będzie wymagać kombinatoryki niestety. A chciałbym strasznie analizując choćby władcę pierścieni puścić na wstępie jejlegendarny soundtrack, niestety to niemożliwe.
Grałeś w Kingdoms of Amalur? Kiedy zapowiadano tę grę, byłem wniebowzięty - ogromny świat, walka z GoW i pióro Salvatore - tymczasem coś nie wyszło. Gra się nie sprzedała nad czym ubolewam, bo brakuje takich marek na rynku cRPG.
Znam, ale chyba nie dokończyłem. Ciekawa jest bardzo historia powstawania tej gry o której wspomina Jason Shreier, w krew pot i piksele, to cud boski, że cokolwiek z tego wyszło :D. A co Ci się w niej najbardziej podobało? Pamiętam, że wizualia były spektakularne.
@@PoetykaPopkultury Wizualia, + baśniowy klimat i zręcznościowa walka. Trochę takie Fable 2.0 (ale nie do końca). To jest właśnie mieszanka która jest bardzo rzadka. Szczególnie dziś, mamy dużo świetnych RPG ale większość ma walkę turową. Jest też masa 'fotorealistycznych' akcyjniaków które udają RPG, ale wiadomo, że nimi nie są.
Baldur's Gate 1 jest znacznie gorszy od IWD, klimat IWD można kroić nożem, jak dajesz radę grać w BG1 który jest mega archaiczny to przez IWD przepłyniesz z przyjemnością
1. 5:30 hahahah. Nie wie. Czemu ale mnie ta dosłowność śmieszy. 2. 12:47 naj wyraźniej chciała się wygadać. 3. 18:11 aha, w sumie to nie wzbudza we mnie to strachu. A trochę zażenowanie. 4. Szczerze fabuła mnie zawiodła. 5. W sumie to wolę fabularne podejście
