No ja się jednak nie zgadzam: jakikolwiek kunszt wizualny mogę docenić, to na pierwszym miejscu jest historia: ostatecznie mimo, że o piosenkarce, to wciąż serial a nie teledysk. A historia jest zwyczajnie nudna i można by z niej zrobić film, a nie rozwlekać na 5 pustych odcinków. Finał moim zdaniem był chyba najjaśniejszym punktem całego tworu, bo pokazał drogę jaką Jocelyn przechodzi. Moja interpretacja to, to że sposób w jaki traktowała ją matka był bolesny, ale czynił z niej lepszą artystkę. Matkę zastąpił jej Tedros i ostatecznie podejmuje świadomą decyzję, że wiedząc, że relacja jest toksyczna, decyduje się ją kontynuować, bo wie, że czyni z niej to lepszą artystkę. Mimo wszystko, droga do owej konkluzji była nudna, męcząca i zdecydowanie przeseksualizowana. Lily jak sami wspominacie w materiale jest przepiękna i ma atrakcyjne ciało, ale naprawdę jej twarz wystarczała, żeby pokazać powód by ją podziwiać, a epatowanie półnagim ciałem w każdym odcinku i ilość scen seksu sprawia, że nie jest dla mnie boska tylko wulgarna. Zwyczajnie nie ma dla mnie fabularnego uzasadnienia środków artystycznych. A fakt, że dwóch facetów, których twórczość jest bardzo kontrowersyjna (żeby nie powiedzieć momentami obsceniczna) wrzuca do serialu takie sceny jak naga dziewczyna, po czym pada luźno rzucone, że jest niepełnoletnia, jest zwyczajnie w moich oczach nie do wybronienia.
Ale czy epatowanie nagością zawsze musi być uznawane za wulgarne, odpychające? Dla mnie ta nagość Lily-Rose Depp wydawała się bardzo swobodna, naturalna, miała władzę nad swoim wizerunkiem. Dobór ubrań wydawał się bardzo teledyskowy - wyjęty z szafy Miley Cyrus czy Nicki Minaj. Sama aktorka twierdzi, że dobrze czuje się w takich scenach, może za 10 lat zmieni zdanie, ale póki co, skoro sama aktorka wspiera te wybory, to ja nie mam zastrzeżeń. A Suzanna Son ma 27 lat i już w Red Rocket grała 17-letnią nadzieję amerykańskiego przemysłu pornograficznego. Wydaje mi się, że odwracanie oczu w serialu od tych wątków to tak naprawdę zamiatanie problemu pod dywan - bo czyż nastolatki nie balują półnagie, szukając szczęścia w Hollywood? Nie szukają swych szans w przemyśle pornograficznym? Miałabym z tym problem, gdyby Red Rocket i Idol pokazywali te rzeczy w kontekście afirmatywnym, dobrej zabawy, co momentami miało miejsce w Euphorii. Ale tu tak nie jest. To wszystko ma nas wytrącać ze strefy komfortu, ma nas zaniepokoić.
Wizualnie sztos, fabuła przeciętna i nierealne wydarzenia, ale najbardziej kłuje w oczy dobór grającego Tedrosa, na twarzy taka bułeczka, chłopczyk grający zły charakter, no to się nie kleiło. Muzycznie również z 2 numery warte płyty plus kilka coverów. Za to udzwiękowienie super.
Nawet nie wiecie jak Was szanuję dzięki tej recenzji. Mam dokładnie takie same przemyślenia. The Idol spotkał niezasłużony hejt głównie przez kilka scen erotycznych. Klimat jest jednak niesamowity, świetne zdjęcia, rewelacyjna muzyka Mike Dean i The Weeknd, świetnie pokazana przemiana głównych postaci i wreszcie sam komentarz świata showbiznesu. Ja przez The Idol dosłownie przepłynąłem, ja tego nie oglądałem a doświadczałem jak pamiętny 3 sezon Twin Peaks albo Mulholland Drive. Komentarz Marty świetnie potwierdza piosenka do tego serialu Like a God. Serial świetnie nawiązuje też do mediów, które są w stanie zrobić z kogoś gwałciciela bez dowodów, mi to przypomniało sytuacja Kevina Specey. Bardzo polecam, to produkcja inna niż wszystkie, dałbym mocne 8-9/10, dzięki jeszcze raz za tą recenzję. :)
Jestem w ogromnym szoku. Nie sądziłem, że możecie mieć taką opinię o serialu... (nigdy nie używam tego określenia, bo jest dla mnie zbyt proste, ale tutaj inaczej się nie da)... głupim. Przed obejrzeniem nic o tym serialu nie wiedziałem poza faktem, że jest na HBO i że jest tam niby najbrzydsza scena seksu w telewizji (niestety skrolowanie fejsa czasem przynosi spoilery, których nienawidzę). A po obejrzeniu mówię: niech by se był mizoginistyczny - mieli byśmy mizoginistyczny serial. Ale ten serial ma po prostu bardzo, ale to bardzo bardzo bardzo zły scenariusz, w którym nic się nie trzyma. Ja szczerze Was podziwiam! Wysłuchałem wszystkich Waszych prób dostrzeżenia tam jakiejś (i to niejednej) głębi. Pod koniec już się nawet uśmiechałem, dlatego że moim zdaniem w tym serialu jest pusto. Dzwoni cisza i odzywa się echo. Chyba że wliczamy głupotę, przegadanie, nudę, śpiewanie z muzyką, śpiewanie bez muzyki, tułanie się, nic-nieznaczące ruchanie, rażenie prądem od czapy, dłużyzny, znowu nudę i znowu śpiewanie, to ciszy nie będzie, oj nie. Jesu, jak mnie to wszystko wymęczyło. Przy czwartym odcinku byłem wrakiem i miałem przerwać, ale wtedy zobaczyłem, że już tylko o dziwo jeden, więc dokończyłem ten koszmar. I w sumie żałuję, bo zakończenie to już było jednak za dużo. NO KURIOZALNE! Wątki fatalne. Sporo zbędnych postaci jak Murzynka, Żyd, ale przede wszystkim numero uno w tej kategorii - przyjaciółka. Nie jestem w stanie wymienić nawet jednej przysługi tej postaci dla tej historii. Pierwszy odcinek mnie bardzo oszukał. Niestety początek mi się podobał i zrobił niepotrzebną nadzieję. Serial ma według mnie dwa plusy: piosenkę z początku 'I'm a Freak' oraz grę głównej aktorki. Naprawdę uwierzyłem jej, że może być tą biedną Britney Spears. Całej reszcie nie uwierzyłem za grosz. A gdyby nadać scenariuszowi jakikolwiek sens oraz skrócić do około 2 godzin, to mielibyśmy co najmniej średni film. A tak mamy dno. DNO. Nudne dno. PS Jako stały widz składam wniosek racjonalizatorski, żebyście nie gwiazdkowali omawianych filmów/seriali na miniaturce, bo to jest dla mnie już jakiś tam spoiler. Ja nigdy nie oglądam nawet zwiastunów, nic nie czytam etc. A wystarczy, że wejdę na Jutuba i często mam zepsutą niespodziankę. :(
Levinson to, przede wszystkim, pornograf emocji. W Euforii i Idolu non stop otrzymujemy, jak w filmie porno, natychmiastową gratyfikację. Wszystko tu lśni, spina się na poziomie obrazu i dźwięku, po to żeby generować puste kalorie skrajnej ekscytacji. Jedyne co jest intrygujące to to, czy Levinson jest przenikliwym krytykiem współczesności czy jej lekko niepokojącym produktem.
Ja czuję dużo żalu, że ten serial jest taki niezrozumiany. Ja myślę, że ten serial ze mną tak rezonuje ponieważ mam dodatkowe dwie perspektywy. Pierwsza to znam muzykę Alba od czasów gdy jeszcze nie był sławny. On bardzo dużo tworzył muzyki która jest „jego”. Śpiewał o tym, że gdy będzie sławny pewnie nie będzie mógł tego już tworzyć. I faktycznie w tym momencie jego muzyka to cień tych emocji z przeszłości. Ona jest teraz komercyjna. Kiedyś była z jego życia, doświadczeń i bólu. Dlatego też mam poczucie, że ten serial jest jednak jego możliwością wyrazu artystycznego którą popularność mu ukradła. Drugie co ze mną rezonuje to postać ktorą stworzył. Każda osoba która była w emocjonalnym więzieniu osobowości narcystycznej rozpoznaje każda minę tej postaci. Każdy tekst. Każde wahanie nastroju. Ja mam dreszcze na myśl wszystkiego co mi się przypomniało przez ten serial. A mix braku akceptacji przez matkę i fakt ze takie osoby ciągnie do narcyzów którzy pragną przejmować kontrole i manipulować pod pretekstem opieki sprawia że postać Joss jest dla mnie całkowicie tragiczna. Naprawdę ten serial właśnie nie ma być hitem. On nie ma być popularny. On ma być jak ten utwór o którym marzy każdy artysta. Żeby nagrać coś swojego a coś dla wytwórni. Prawdopodobnie Abel nawet sam tam śpiewa utwory w taki sposób w jaki by chciał bo nie podlega rynkowi. Te utwory są bardzo podobne do tych z przeszłości. Nie mówią o zabawie i miłości. Mówią o bólu i uldze jaką daje muzyka. Nie wiem czy ktoś ten komentarz przeczyta ale chciałam się ta perspektywą podzielić.
O, to zaskoczenie, wahałem się czy to oglądać, ale po Waszej rekomendacji może spróbuję. :) Nie wiem, czy świadczy to o mnie dobrze, ale ja nie czuję żadnych wyrzutów sumienia po Euforii :D W tych czasach czasem trzeba odróżnić sposób promowania filmu/serialu od jego faktycznej treści. Promocja może ustalić klimat wokół produkcji (śmiem twierdzić, że negatywna promocja też jest czasem zamierzona - patrz nieszczęsne Pierścienie Władzy), w przypadku pierwszego sezonu Euforii to było nastawienie na szok. Pamiętam te nagłówki "21 penisów w jednym odcinku! Kontrowersyjny serial HBO!". A potem jak się obejrzało to okazywało się, że większość tego szokującego materiału było w pierwszym odcinku, a potem już były "nudy", ale z (moim zdaniem) dużą wartością artystyczną i emocjonalną głębią, która sprawiała, że często oglądało się to z zaciśniętym gardłem. Zauważyłem, że HBO lubi tak robić - choćby w Domu Smoka natężenie brutalności i seksu w pierwszym odcinku nijak się miało do reszty sezonu. ;) Nie jestem fanem takich zabiegów, ale sumarycznie i tak HBO prawie zawsze wychodzi na plus. Oczywiście jest też kwestia tego, jakie treści trafiają do nastolatków, ale tu bym polemizował - godzina spędzona na tiktoku potrafi zrobić więcej szkód niż oglądnięcie serialu 18+, który jednak ma jakiś tam przemyślany przekaz. Zendaya jest role modelką dla nastolatków, ale ona też dorasta i nie dziwię jej się, że chce grać w dojrzalszych produkcjach, co zresztą wychodzi jej bardzo dobrze.
Nie obejrzałem tego serialu, ale oglądałem wspomnianą euforię. Wobec czego mam różne przemyślenia. Odnośnie IDOLa, na IMDB, filmwebie i chyba w całym internecie można znaleźć komentarze typu: "niepotrzebna wszechobecna kobieca nagość" - czyli jak mam rozumieć to w idolu znajdują się tak samo niepotrzebne sceny nagości co rekordowe ilości penisów w Euforii? Z tym że mamy do czynienia z nagością kobiecą. Jeśli fatycznie tak jest, to zastanawiam się czym różni się nagość mężczyzny od kobiety. Poza tym jest to serial o showbiznesie i chyba każdy zdrowo myśląc człowiek wie, że tam gdzie jest kasa, tam można doświadczyć rzeczy abstrakcyjnych i przechodzących ludzkie pojęcie. Oczywiście muszę obejrzeć serial, aby zobaczyć czy moje przeczucia się sprawdzą
o ile zgodzę się że sama realizacja, ale od strony technicznej, reżyseria, zdjęcia koloryzacja jest top, to niestety za całością powinna pójść głębia, a my tu mamy nudną historie, papierowe postacie, które są zmuszane do seksu przez twórców, mimo że nie czuć od nich żadnej chemii. Wygląda to tak jakby Levinston chciał przykryć luki w scenariuszu ładnymi widokami, perwersjami, lub po prostu traktuje widza jak idiote, który łyknie wszystko i nie będzie myślał jakie to naiwne i naciągane . Kwintesencje absurdów dostarczono mi w finale; po pierwsze; już widzę jak Prezes Live Nation, zwłaszcza taki wystraszony o kasę bierze 4 nonejmów bez kontraktu, bez żadnej płyty, singla w trasę ze swoją największą Gwiazdą , aby wystąpiły przed Nią :D po drugie; to oskarżenie jej eksa o gwałt jakim cudem lotem błyskawicy trafiło do gazet, skoro osoba która go oskarża i świadek ciągle siedzę w tym domu z resztą ekipy?:) a akcja się dzieje w przeciągu góra 2 dni.. po trzecie nagle wytwórnia Jocelyn odmawia kontraktu i singla tancerce która ma zajebisty talent. Mam uwierzyć że ta zimnokrwista Menadżerka (która odkryła tancerki talent) odmówiła sobie zarobku bo Jocelyn jej kazała..?:) zatem, jeśli przed każdym odcinkiem byłby napis "wyłącz myślenie, ciesz oko obrazami" to pewnie mi też by podszedł bo bym wiedział, że twórcy poza mokrym snem i swoim kunsztem reżyserii nie mieli nic więcej do pokazania.
Tak, to prawda, jest tu dużo skrótów, ekspresowych rozwiązań fabularnych, dość powiedzieć, że z planowanych 6 odcinków nagle zrobiło 5. Inna sprawa, że nie przeszkadzało mi to, tak jak w 2 sezonie Euphorii Levinson postawił tutaj już tylko na feeling, wrażeniowość i choć tam mnie to znudziło, tak tu uznałam ten odwrót od fabuły za miłą odmianę. Nie każdy serial musi być przeładowany angażującą fabułą - raz na jakiś czas miło zatopić się po prostu w klimacie dzieła. Aczkolwiek z tym podpunktem trzecim z twojego komentarza, to wydaje mi się, że bardziej chodziło o to, że ta managerka zdecydowała się postawić na Dyanne w momencie, kiedy Joss nie rokowała wcale. W momencie kiedy Joss się odrodziła, udowodniła, że ma w rękawie kilka murowanych hitów, no to bezpieczniej postawić na pewny franchise, że tak powiem, zamiast na wschodzącą tancereczkę. Showbiz jest bezwzględną maszynką do robienia pieniędzy i taka była puenta historii Dyanne, przynajmniej w moim odczuciu.
@@DrugiSeans tak, słyszałem już argument że Menadżerka zrezygnowała bo Joss wróciła.. ale :) jesteś Menadżerką Muzyczną, wolisz mieć jedną gwiazdę ( i to z załamaniami) czy dwie? Po Drugie szczerze mówiąc Dyanne o wiele lepiej się ruszała i śpiewała niż Joss , więc tym bardziej nie zrozumiały i sztuczny zabieg, tylko po to , aby pokazać na koniec, ze nasza "Gwiazdka" zgarnia wszystko.
@@wolandphotography Ale jakie znaczenie ma czy Dyanne lepiej się rusza lub ma lepszy głos? To Joss ma 50 mln followersów, to ją znają i kochają, Dyanne dopiero trzeba by było wypromować, wielki znak zapytania czy się przyjmie. Była to opcja kiedy Joss nie rokowała, ale tak to managerka chciała brać udział w pewnym zysku. Pewnie dostała ultimatum od Joss - albo jej nowy singiel albo Dyanne. Wybrała pewniejszą opcję.
@@DrugiSeans owszem.. i te same zasady trzeba by było zastosować do 4 nołnejmów raz widzianych, których od razu chce podpisywać.. więc to jeszcze jeden dowód w jaki niekonsekwentny sposób jest nam przedstawiana historia i jak papierowe są te postacie :)
@@wolandphotographyRóżnica jest taka, że to będzie support wielkiej gwiazdy na jej powrotnej trasie koncertowej i ci twórcy będą mieli jej pełne wsparcie, zasięg przez jej sociale, etc. A Dyanne jest sama, na pewno nie pomoże jej też nienawiść wpływowej gwiazdy pop.
Myślę że ten przykład dobrze pokazuje że powinniśmy sami oceniać sztukę, a nie kierować się opinią tłumu. Trzeba pamiętać że różnimy się od siebie i każdy odbiera filmy i seriale według swojej własnej wrażliwości i zwracanie uwagi na opinie przypadkowych ludzi rzadko kiedy ma sens. Mi serial podobał się średnio, ale zupełnie rozumiem zarówno osoby zachwycone jak i te które go nie znoszą.
Bardzo podobne mam myśli, oprócz ostatniego odcinka, gdzie czułam niestety że to przyspieszenie związane ze zmianą ilości odcinków z 6 na 5 było mocno wyczuwalne. Zaczeli tworcy byc zbyt doslowni, the weekend nie dał rady aktorsko podołać, a sceny, gdzie miał śmierdzieć i obserwować z boku były zupełnie nie do kupienia dla mnie. Mialam wrazenie, ze chcą zamknąć ten serial jak najszybciej i kunszt umknął
A mi się wydaje , ze the weekend zemścił się na swoich ex . Udowodniono podobieństwa z np Selena Gomez . Sam mógł spełnić swoje fantazje i pomacać sobie Lili…..
Dobra, obejrzalem do konca. Nie wiem czy moge powiedziec ze The Weekend gral beznadziejnie i plasko skoro absolutnie nieznosilem jego postaci i wywolal we mnie te (negatywne) emocje. Serial - teledysk, twór którego nikomu z czystym sercem nie moge polecic. Co mi sie najbardziej podobalo? Destiny.
Moda na docenianie pornografii mnie serio męczy. Nie lubię filmów/seriali z dużą ilością szczegółowego seksu i nie uważam się za zacofaną pruderyjną osóbkę, bo dużo erotycznych scen w filmie mnie nudzi zwyczajnie. Btw. te wszystkie studia o pornografii na "kulturowych kierunkach" mnie też żenowały, bo za każdym razem próbowano pornografię wciągać do rangi sztuki i propagować ukryte wspaniałości i zalety tej dziedziny filmów. Miało to być odkrywcze i takie inne niż wcześniej mówiono. Doktoraty z pornografii afirmujące porno sztukę to zazwyczaj ciekawostki i nic więcej. Bezużyteczna nuda dla garstki grantożerców ze środowiska. O pornografii z punktu widzenia socjologii i psychologii znacznie ciekawsze badania można poznać. Jak ktoś to lubi, filmy skupione na erotyce często z odważnymi scenami seksu w dużej ilości, nie mam nic do tego, ale nie wmawiajmy, że to jest fajne, cool i wszyscy powinni doceniać, inaczej są zaściankowi i mało postępowi.
Dzięki za rezencje. Serial mnie absolutnie wbił w fotel. Uważam że jest fantastyczny, głównie z tego względu Jak fantastycznie pokazuje głębie seksu i fantazji seksualnych. Fabuła dla mnie dodatek, ale trzymała w napięciu. Jestem w szoku ze ludzie tak hejtują, to niech sobie weźmie pierwsza lepsza książkę z kategorii romans/opowiadania erotyczne Jak np the Credence. W literaturze jest mnóstwo takich przyjemnych historii erotycznych pokazujących nasze żądze i ja bym mega chciała aby one były pokazywane też na wielkim ekranie.
Moim zdaniem niestety ten serial to porażka. Jesli historia jest taka płaska i skupiona dosłownie tylko wokół seksu to nie przekonają mnie ladne widoki, czy ciekawe lokacje itp. I nie odmawiam Idolowi, że jest dobrze nakręcony, ale beznadziejna fabuła przykrywa wszystkie ewentualne, aczkolwiek wystepujace w skromnych ilościach, plusy. I mówię to z pozycji osoby, która nie byla negatywnie nastawiona od początku. The weeknd to moj ulubiony artysta, ale jego gra aktorska? Serio? Wyglada po prostu śmiesznie, a chyba miało być groźnie i seksi. Zwłaszcza, że Lily Rose zagrała świetnie i on przy niej wypada gorzej niż statysta. Tak samo z Jennie, ktora zagrała tancerke Dyenne - póki tanczy jest okey, ale jak się odzywa to wychodzi na wierzch to, że jest moze i dobrą piosenkarką, ale aktorka z niej marna. Same sceny erotyczne są w duzej mierze zwyczajnie obrzydliwe (teksty z końca 2 odcinka - masakra). Odcinek 3 ze scenami w sklepie to chyba najgorsze co widziałam... Ciarki żenady długo mnie nie opuszczały. Zupełnie nie zgadzam się z Martą. Ciesze sie, ze nie uznała tego czasu za stracony, ale dla mnie ten serial niestety fabularnie leży. Nie jest ani trochę wiarygodny, nawet jak na standardy gwiazd muzyki pop.
Wow, w końcu jakaś zniuansowana ocena tego serialu. Ja sam mam sporo zastrzeżeń i momentami serial mocno mnie frustrował bo był tam zalążek dużo lepszej historii, ale nie podoba też mi się ewidentna nagonka i hate watching. Euforii nie oglądałem bo sam zamysł mnie odrzucał i dziwiło mnie że ten serial jest aż tak popularny. I myślę, że trafiłaś w sedno. To co widzimy teraz to po części odroczona krytyka Levinsona za tamten serial. A do tego fakt, że teraz paradoksalnie najłatwiejszym sposobem żeby zainteresować kogoś jakimś serialem to powiedzieć ze to najgorszy serial jaki się widziało w życiu 🤷
Marta, nie broń się na siłę przed poprawnością polityczną. Nie rozumiem Cię. Błądzisz. Widzowie nie idą za głosami świata filmowego. Widzowie potrafią myslec samodzielnie. Nie idźcie w te stronę. Serio.
