Tekst: Kor er hammaren, Edvard, du treng han vel no når døra skal spikrast igjen? For i utbygda, Edvard, skal ingen mann bo. Du skal reise til byen, min venn. Og sjarken din, Edvard, ka gjer du med han nu når garna for godt heng på hjell? Ta mesanen punn armen, sett sjarken på land. For kvar fiskar er tid å ta kveld. Og det nyharva stykkjet bak fjøsen ein stad, det får småbjørka få att til års. For det veit du då, Edvard, du skal herifrå. Du skal aldri meir stampe til gårds. Du skal aldri meir drage eit nattstie bruk, hive uer og torsk kvar for seg. Og det hjelp ikkje, Edvard, å lengte seg sjuk. Industrihallen ventar på deg. Industrihallen ventar, bruk hammaren godt, og få sjarken i støa fortøyd. Det du pusla med, Edvard, det vart altfor smått. Økonoman' er dårleg fornøyd. De har avgjort, du Edvard, innpå et kontor, at den bygda du bor i skal bort. Men det kunne du vanskelig vette i fjor. Då var valg-friar-løftet for stort. Og den fjøsen du bygde på lovnad om veg, det får du la stå der han står. Og den jorda du pløydde som stort gledde deg, ho blir liggande usådd i år. Sei til kjerringa, Edvard, når alt er gjort klårt. Ta fram såkornet, bak oss eit brød. Vi skal feire vår avskjed, om enn det er sårt. I fabrikkhallen trengs ikkje frø.
hver gang jeg hører denne så tenker jeg¨på bestefar og bestemor når dem måtte forlate gården sin for å flytte til tromsø. Mang en gang så blei bestefar så tankefull når han sto å så utover tromsøysundet...
