Patent z prowadzeniem ręki chorego jest dobry, ale do czasu. W zaawansowanym stadium choroby dotykanie łyżką lub kubkiem ust chorego jest skuteczne. Działa jak odruch ssania u noworodka, czyli chory robi ,,dziubek" i może spróbować smaku potrawy. Jak spróbuje to już wie, że chodzi o jedzenie i zaczyna otwierać usta na kolejne porcje, które są podsuwane do warg. Z resztą zaciskanie rąk przez chorego też jest odpowiednikiem odruchu chwytnego noworodków. Ja chciałabym się nauczyć patentu na podnoszenie ,,70-kilogramowego niemowlaka" z podłogi. Nie widzę w sobie ani śladu zapasu sił na szukanie i sprawdzanie czterech kolejnych dps-ów. Już sama wolę tyrać tak samo codziennie, byleby już tylko nic nie zmieniać, tak jakbym sama miała już alzheimera a nie tylko rodzice po kolei. Zespół stresu opiekuna, wupalenia, depresja, prokrastynacja, acedia, brak urlopów od 10 lat i wizyt u dentysty i wszystkich innych speców? Normalność opiekuna, żaden tego nie uniknie. Oczywiście, że 10٪ Polaków jest skazane na wegetację jako chorzy lub jako ich opiekunowie. System tego nie ogarnie. Demencja to jest problem rozmiarów epidemii, a jak działał system w lock downie wiemy. Dlatego państwo woli żeby opiekunowie siedzieli sobie sami z chorymi w lockdownie domowym. Lekarz poz i każdej innej państwowej poradni ma odgórnie ustalone 15 minut na pacjenta, w rzeczywistości ma 10-12 minut. Rozwiązania systemowe nie istnieją i nie zaistnieją jeszcze przez ćwierć wieku. Może plan państwowy powstanie za 5 lat a za kolejne 4 lata nowy minister ogłosi jego reformę a nie jego realizację. I tak dalej- kolejne 4 lata. Bardzo dziękuję za szczerość w opisie polskich realiów braku pomocy opiekunom i chorym oraz za wyartykułowanie prawdy o bezradności medycyny. Możliwe, że państwo ma rację porzucając tak wielu chorych obywateli bez wsparcia systemowego, w tym przeświadczeniu, że porzuceni pożyją krócej. Państwo nawet nie martwi się, że traci kilka milionów pracowników, którzy się przekwalifikowują na opiekuna domowego. Jeśli np. lekarz porzuca pracę żeby się opiekować jednym chorym w swoim domu, to na tym traci wielu chorych. Ta pesymistyczna refleksja idealnie pasuje do rzetelnie pesymistycznego wykładu. Mniej pasuje do dnia matki, ale na to rady nie widzę, bo my żadnych pozytwnych zmian w systemie nie dożyjemy. Ani my ani nasi podopieczni, jak moja Mama. Może za ćwierć wieku, jeśli nie będzie wojny ani kryzysu gospodarczego coś drgnie... Do tego czasu politycy będą inwestować w zdrowych wyborców a opieka zdrowotna w chorych rokujących wyzdrowienie. Demencja dla państwa polskiego to zbędny balast a nie problem do rozwiązania. Wystarczy wspomnieć o wizytach domowych lekarzy z systemu państwowego. Już biegną w podskokach, tyle mają czasu na te wizyty. Od ilu lat obserwujemy boje pod sejmem i w sejmie o niepełnosprawnych zwłaszcza dorosłych. I co? Widać jakieś zauważalne efekty? Otępienie jest właśnie w tym worku: niepełnosprawnych dorosłych. Porzućcie wszelką nadzieję, wy którzy tu wchodzicie. Po co sobie mydlić oczy? Jak żyć z alzheimerem? Wegetować kochani, wegetować aż do (czyjegoś) końca.
Opiekowałam się przez osiem lat mamą z demencją. Opiekun pozostawiony jest sam sobie .Ciężko było,przypłaciłam to zdrowiem ale kogo to obchodzi .Pozdrawiam i niech się a Pani trzyma.Świetne przemyślenia.
Genialne spotkanie. Wszyscy potrzebujemy takiego tekstu na temat choroby degeneracyjnej OUN. Czuję miłość do człowieka, profesjonalizm, głęboką wiarę w Boga który kocha wszystkich i chce nas nauczyć miłości do bliźniego. Trudne to zadanie.
Ubawiłam się odkryciem, że cisza wycisza a minimalizm w miejsce zagracenia pomaga w orientacji . Połowa otępiałych ma najpierw nie tylko problem ze skanującym patrzeniem, ale i z szybkim odróżnianiem słów. Nie są ślepi ani głusi, tylko nie nadążają z rozpoznaniem co widzą i co słyszą. Nie sądziłam, że profesjonalista i opiekun mógł tego nie wiedzieć. Od dwudziestu lat zmagam się z kolejnymi demencjami w domu. Wyliczone dla mnie samej prawdopodobieństwie demencji wynosiło 160%. Jako opiekunka alzheimera 24/12 przez weekend i 16/ 24 przez resztę tygodnia mam już prawdopodobieństwo równe 200 %. No i co? To niczego nie zmienia. Polska nie była, nie jest i nie będzie przygotowana na adekwatną opiekę nad chorymi z demencją, bo Polska tego nie chce. Państwo wcale nie chce zajmować się otępiałymi, im szybciej wymrą tym większy zysk dla państwa. Dom dzienny? Dla ilu chorych są miejsca w tych domach? W tej chwili jest 3 miliony chorych. Połowa jest całkowicie zależna od opiekunów w jedzeniu, ubieraniu, myciu i sikaniu. Opiekunowie nie są w stanie sami szukać pomocy. Nawet dla samych siebie. Jestem lekarzem. Wiem, że szpital to wyrok dla chorego z demencją. Wiem, że dps to wyrok dla chorego. Dziękuję za wyłożenie kawy na ławę. Tak jest w Polsce. Dopóki opiekun jest w stanie tyrać przy chorym życie się toczy. Opiekun bez depresji ? Przez ile lat? Wyspać się z alzheimerem w domu? Ha ha ha ha. Mieć siły i czas na sport ? Kocham panią. Bogu dziękuję, że wciąż pamiętam jak wykonywać swoją pracę zawodową w pracy i wciąż mogę tę peacę wykonywać. Nie wiem jak długo jeszcze. Pewne jest tylko to, że kiedy opiekun ląduje w szpitalu państwo musi rozwiązać problem. I rozwiązuje w najbardziej niebezpieczny dla otępiałego sposób - wysłaniem.do szpitala. Za mojego życia państwo nie zrobi nic i nie zmieni niczego, bo nie ma w tym żadnego interesu..
Świetny wykład. Praktyczne przykłady przy obsłudze chorego do zastosowania. Wyrażam wdzięczność Pani doktor i organizatorom za poruszenie tego tematu. Tym bardziej, że wczorajszej byłam na wizycie kontrolnej u psychiatry z moją kuzynką ,u której zdiagnozowano to o czym jest wykład. Zwróciłam uwagę lekarzowi, że odkąd kuzynka ma problemy z oczami / zdiagnozowana suchość oka/, zaczęły się jej ograniczenia ruchowe i rozpoznawcze. Mówiłam o tym nie raz innym lekarzom na wizytach. Zmiany okularów, sposobów leczenia nic nie dały od 4 lat. I nikt nie zwrócił uwagi, że to ma związek z Demencją i Alzheimerem, który potwierdzony ma szeregiem badań. Jeszcze raz dziękuję za tak potrzebną wiedzę.
