Jak dobrze być RAZEM? Więzi, dzięki którym żyjemy szczęśliwie 

Piękna historia , dziękuje za wpis 🥰

Zaproszenie na wesele to chyba najlepszy dowód na to jak jest Ci bliska i myślę że najlepszy prezent jaki jej mogłaś sprawić

Piekna historia.

Piękny komentarz i bardzo trafny. Dołączam się. Pani Kasiu jest Panu niesamowita !

ciężki ten noworodek -1320 kg.

oj tak u mnie tez babcia, ah te kochane babcie...

Mnie nie uratował zupełnie nikt ani mama,ani tata oboje narcystyczni,tata dodatkowo socjopata i alkoholik,za to dzisiaj poczucie przynależności daje mi mój ukochany pupil i wiele się uczę od niego ma więcej bezwarunkowej miłości niż nie większość ludzi,reszte wypracowałam w sobie sama i jestem z siebie naprawdę dumna 🙏☺️Dodam, że bez żadnej terapii psychologów czy psychiatrów (oczywiście szanuje) Dziękuję za ten filmik świetny kontent 💚

A mnie dziadek :)

@@monikaplewko3419 ❤️

Też to pamietam...i bardzo żałuję.

Nie noszenie na rękach bo dziecko się przyzwyczai..skąd ja to znam? Trafny komentarz

Lubię pani filmiki p.kasiu miałam 3 synów i wszystkich kangurowalam lubiłam to tyko najstarszy miał zanik mięśni diszena i zmarł w wieku 18 lata 2 synów już dorosłych mam

@@jagab3754 u mnie babcia mnie kochała i tata a z matką mam trudna relacje

Lubię pomagać jak mogę i inni ludzie też pomagają mnie jak mogą przyjaźnie się z innymi ludźmi bo lubię ludzi mam małą rodzinę a w domu rodzinnym byłam jedynaczką ale jeździłam na kolonie od dziecka

@@kaliniak6766 racja!

@@kaliniak6766 wydaje mi ze najpierw trzeba zacząć kochać siebie, akceptować, traktować jak najlepszego przyjaciela a wtedy kochanie innych przyjdzie samo ❤

@@kasiakatarzyna4084 rzeczywiscie to wszystko jest połączone

to takie proste, a jednak takie trudne.

Smutne :(

Doskonale to rozumiem, mam to samo :)

No i super 🤗

Mam 25 lat i też jestem przylepą 😋

😂 tja, mam 44 lata i też jestem jak to ładnie zostało powiedziane " przylepą".

Ooooo też poproszę 😊

I ja 🙂

I dzieci

Gorzej jak żadnej więzi nie ma albo jest toksyczna. Niestety nie wszyscy dostali kochających rodziców.

Dokładnie. Moja rodzina toksyczna, od kiedy uciełam kontakty jestem spokojna, szczęśliwa...

Mi moja matka kazala sie wyorowadzic z rodzinnego domu w wieku 17 lat, nie utrzymujemy kontaktow do dzis, bardzo ciezko to przeżylam szczegolnie, ze nie bylo tam mojej winy. Teraz mam 3 wspanialych dzieci i jestem szczesliwa z ich ojcem

@@ilonak-k9832 Współczuję, że tak Cię potraktowała własna matka :/ I jednocześnie gratuluję, że potrafiłaś ułożyć sobie życie i jesteś szczęśliwa 🍀 Pozdrawiam

Może jest w tej historii drugie dno, sytuacje o których nie wiesz. Czasem gdy rodzi się dziecko, zwłaszcza pierwszy wnuk dziadkowie i rodzina nie wiedza jak się zachować. W takich chwilach dziadkowie mogą wielokrotnie negatywnie wypowiadać się o rodzicach, krytykować ich np mówić do noworodka "ale Ty masz głupich rodziców, nie to co twoi dziadkowie" i przy tym mega chamsko się śmiać. Zazwyczaj takie sytuacje są 2-2. Wnuk to okazja do powbijania szpil synowej / zięciowi. Zwłaszcza gdy wczesniej relacje już nie były dobre... czasami trzeba się zatrzymać i poszukać drugiego dna. Rodzice mogą starać się z całych sił aby wnuk miał dobre relacje z rodzina jednak dzieci wyczuwają stres rodziców, uwierz mi. A to ze ktoś ma dziecko to nie znaczy ze musi objeżdżać sam na własna rękę cała rodzine. Odwiedzać w druga stronę tez można.. czasem warto zatrzymać się z osadem, bo to nie wina dziecka ze zachowuje się tak czy inaczej a raczej gdzieś coś zaszło między rodzicami - dziadkami i to pewnie nie raz...

@@22misx Nie ma drugiego dna. To był pierwszy i długo wyczekiwany wnuk. Wszyscy chcieli go kochać, troszczyć się o niego, bawić się z nim... Rodzice i teściowie absolutnie nie wtrącali się w wychowywanie wnuka to nie ten poziom, który sugerujesz. Absolutnie nikt by tak się nie odezwał do wnuka. Siostra męża ma super. Dba o nią i o syna. Relacje w rodzinie prawidłowe. Objeżdżanie rodziny na własną rękę z dzieckiem? To nie w jej stylu. Wystarczyło, że siostra zadzwoniła, że trzeba pomóc to przejeżdżali rodzice tak jak i do mnie. Niestety siostra chciała nas poustawiać w szeregu abyśmy znali swoje miejsce. Każdą możliwą okazję chcieliśmy wykorzystać aby spotkać się z nią, zaopiekować się małym aby mogła wyjść choć na chwile na kawę z koleżanką czy do kina z mężem. Cóż... nie ufała nikomu i myślała, że my będziemy mu robić jakąś krzywdę albo coś źle, nie tak jak ona to robi. Pieluch moja mama na zmieniała się, że ho ho i to tetrowych, więc coś tam na ten temat wie. Dla mnie to też nie filozofia przygotować mleko, wytrzeć buźkę po jedzonku czy pupę po kupie. Kilkaset kilometrów jechałam do niej dmuchając balony w aucie kolegi aby młody miał radość, a ona chwilę wytchnienia. Brat specjalnie przyjechał z innego kraju na jeden dzień na chrzciny choć nie musiał Niestety to siostra nie pozwoliła mu poznać siostrzeńca (nie wpuściła go do domu) bo była już umówiona z bratem męża, który mógł przyjść w dowolnym innym terminie albo po prostu przyjąć ich wszystkich na raz i według mnie nawet było by lepiej.

Niestety w spoleczenstwie, w przedszkolach, szkolach, rodzinnach panuje taka teoria, ze dziecko musi isc koniecznie do zlobka czy przedszkola, Bo tylko tam zdobedzie socjalne kompetencje i nauczy sie funkcjonowac w obcym srodowisku, a pozniej bedzie mu latwiej odnalezc sie w szkole.... Dzieci, ktorym trudno jest sie zaadoptowac w osrodkach opiekunczych, jak zlobek czy przedszkole bardzo czesto na poczatku placza i nie chca tam byc, bo to jest dla nich Po prostu obce miejsce. Rodzicom sie wmawia, ze "to normalne, ze chca z powrotem do mamy. Poplacza, poplacza a pozniej sa zadowolone i przestaja plakac. Niech Pani powie dziecku, ze teraz musi wyjsc, a potem wroci." Zdecydowalam sie jednak na przedszkole, ale z oporem. Jak zobaczylam, jak taka adaptacja dzieci w przedszkolu wyglada, to wywolalo to we mnie niepokoj: nowe dzieci plakaly mocno i biegly z powrotem do zamknietych drzwi, krzyczac "mama, mama" i bily o drzwi piescmi. Panie w przedszkolu braly je sila na rece. Okropne! Bylam przerazona. Corka wyczula moje emocje, i chyba dlatego tez nie chciala w tym przedszkolu zostac. Podziekowalam i wyszlam z corka. Niestety wszystkie panstwowe i prywatne przedszkola wokol miejsca zamieszkania maja podobne procedury. A w czasie pandemii, dzieci zostawia sie przed budynkiem przedszkola, z wyjatkiem pierwszego dnia w przedszkolu, kiedy rodzic moze byc przez dwie godziny z dzieckiem, ale nastepnego dnia juz do budynku z dzieckiem nie wolno wejsc. Po prostu koszmar.

Myślę, że czasem to jest po prostu osobista decyzja danej matki... Nie można absolutnie wszystkiego zrzucać na czynniki zewnętrzne, na to że świat jest zły... Żeby kochać trzeba chcieć kochać. Jeżeli ktoś kogoś nie lubi to też jest decyzja danej osoby (wystarczy zadać samemu sobie pytanie czy wogóle chcemy kogoś w końcu polubić?) To takie moje przemyślenia, zauważyłam to na swoim przykładzie.

mysle ze dlatego ze same nie byly kochanie i trudno dac cos czego sie nie dostalo

Z pustego Salomon nie naleje. Jesli samemu nie doznalo sie Milosci to ciezko sie nia dzielic.

Tule.

@@nataliam895 dziękuję 🤗

Wystarczy podziękować za troskę i to zakomunikować 👍 to też będzie szczere i nie urazi drugiej osoby 😊

Ta potrzeba bliskości dotyczy i dzieci i dorosłych!Bez tego ciepła ,- masy mroz

Bez tego ciepła jest mroz

@@halinawyderko9280 Aby poprawić zamieszczony przez siebie komentarz, można kliknąć w trzy kropki po prawej stronie tekstu, edytować treść i poprawić ją według potrzeb. Pozdrawiam serdecznie! 🙂

Może warto uznać dorosłe dzieci za niezależne istoty, które w pełni decydują o sobie i mogą np. Wpaść w nałóg mimo wspaniałej matki(A może np. Miały w późniejszym wieku inny język miłości niż matka i nie czuły się w pełni kochane). Nie warto matki obarczać winą za swoje wszystkie porażki. Przebaczyć i żyć samemu swoim życiem

Rodzice nie mają 100% wpływu na to, kim człowiek stanie się w przyszłości. Czynniki środowiskowe szczególnie w wieku dojrzewania potrafią tutaj wiele "namieszać". To tak jakby uznać, że każda matka złodzieja lub mordercy jest współwinna ... To chyba nie tak działa?

Być może jestem w błędzie, ale ciężko mi uwierzyć, że osoby z dysfunkcjami lub uzależnieniami postrzegają siebie za istoty niezależne, które wpadły w nałóg mimo wspaniałych rodziców... Wbrew pozorom nie chodzi mi o obwinianie mam i babć, w końcu jesteśmy tylko ludźmi. Każdy popełnia błędy. Nawet jak jeszcze o tym nie wie. A żyć z wyrzutami sumienia jakoś trzeba dalej. (Albo z wytłumaczeniem, że to jednak przeważyły okoliczności całkowicie niezależne od rodziców ;) cóż... Zobaczę jak to będzie jak moje dzieci dorosną... W końcu mądry Polak po szkodzie ;)

@@wandalipiec4257 Często dziadkowie mają zupełnie inne podejście do wnucząt niż do dzieci. Ludzie też zmieniają się z czasem. Wielu rodziców czuje presję, że muszą dobrze wychować dzieci, więc są wobec nich bardziej surowi. Te 20-30 lat później mogą dojść do wniosku, że to nie było odpowiednie podejście lub przez to, że nie są bezpośrednio odpowiedzialni za wychowanie wnuków traktują je cieplej. Mogło być też tak, że taka babcia miała toksycznego męża, ale kiedyś kobiety nie miały często siły psychicznej czy ekonomicznej żeby się rozwieść i to wpłynęło na ich dzieci, a teraz po latach ma już zupełnie inne spojrzenie, może być też wdową i jest dla wnuków oparciem.

Ja nagrywam na kamerze Lumix GH5😁

"więc nie mają oksytocyny" - oksytocyna to hormon, który jest wytwarzany zarówno u kobiet jak i mężczyzn, zatem nie musi być powiązania stricte z ciążą oraz porodem, a fakt adopcji nie wyklucza jego produkcji. Bywa on nazywany hormonem przywiązania lub hormonem miłości, ma wpływ na związek emocjonalny partnerów, wzbudza instynkt opiekuńczy (nie tylko nad dziećmi). Może być wytwarzany także np. na wskutek fizycznej bliskości, przytulania się do innych ludzi, ale także do naszych zwierzaków. Ciekawy hormon, same zalety :)

@@reginaw6475 bardzo dziękuję za tak dokładne wyjaśnienie☺

@@warsawrose3256 Dokładnie, niektóre matki adopcyjne są w stanie wywołać u siebie laktację mimo że nie rodziły ☺️

Obecnie nie mam wolnych terminów na konsultacje :(

Nie bzdury

Czemu bzdury?