Onunla hayallerim vardı üniversitelerimiz bitince para biriktiricektik evlilik için sonrasında o askerliğini tamamlayacaktı nişan falan yapardık ailesiyle tanışıyorum zaten hepsini sevmiştim her şey çok iyiydi kafamda ama hayat umulmadık anlarla dolu gerçekten kendi ellerimle onu farklı şehire okumaya yolladım ama böyle olcağını düşünmemiştim ben o okusun yeter ki 2 sene zaten sonra döner hayatımıza devam ederiz diyordum ama çok kez de uzak mesafe sevmediğim için emin misin diyip durdum ısrarla yapabileceğini söyledi ama… sağ olsun hayatımdaki en büyük değere sahip insan o yeri geldi beni çok mutlu etti bazı insanların tadamadığı duyguları bana yaşattı bunun mutluluğu bana çok iyi geliyor ama uykusuz gecelerim,sessizce ağlamalarım,hayatıma devam edemediğimi bir ben biliyorum kafam dağılsın diye arkadaşlarımla takılıyorum ama her köşede onunla anılarımız var aklımdan çıkmıyor onunda aklında mıyım hep bilmiyorum gözlerim onu görmek ellerim onun ellerini tutmak istiyor 20 nisan da 2. senemizi doldurucaz umarım her şey düzelir ve buraya dönüp baktığımda tatlı bir anı olarak kalır bu yazılar bir şeyler düzelmezse hayatıma nasıl devam edeceğimi bilmiyorum etmekte istemiyorum
Malmısınız amk hâlâ aşka inanmaya devammı aşk hayata tutunmak için kendinize uydurduğunuz bir safsatadan ibaret :). Kendinizi canlı hissedebilmek için.
