JESZCZE BIEGNĘ Jeszcze biegnę, jeszcze ścigam, jeszcze gonię, na ulicy nie oglądam się za siebie. Jeszcze skrzydła, choć zmęczone chcą mnie donieść, jeszcze we mnie trochę siły drzemie. Jeszcze czytam, jeszcze piszę, jeszcze tworzę, swego pióra nie odkładam, gdzieś na półkę. Jeszcze lecę, choć już ze mnie nie jest orzeł, co dogonić mógłby też jaskółkę. Bo zostało w nas coś jeszcze z tamtych lat, co nas niesie ponad życia wielkie fale. Tamten trzepak i gra w klasy, dziadka sad, gdy nie chciało się na obiad wracać wcale. Bo została w nas ta kromka z cukrem pudrem, klucz na szyi i korale z jarzębiny. I pytania, które zawsze były trudne, gdy niewinne robiliśmy dziwne miny. Jeszcze patrzę, jeszcze widzę, choć już gorzej, jak odchodzą cienie, gdzieś za horyzontem. Jeszcze wierzę, że niejedne drzwi otworzę, może trzecie, może nawet piąte. Jeszcze słucham czy z oddali znów nadleci, tamten głos, co kiedyś zawisł nad kołyską. Nic nie słychać? Nic dziwnego, przecież dzieci już wyrosły dawno. Ot i wszystko. Bo zostało nam coś jeszcze z tamtych lat, co nas niesie ponad życia wielkie fale. Tamten trzepak i gra w klasy, dziadka sad, gdy nie chciało się na obiad wracać wcale. Bo została w nas ta kromka z cukrem pudrem, klucz na szyi i korale z jarzębiny, I pytania, które zawsze były trudne, gdy niewinne robiliśmy dziwne miny. Zbyszek Brożek Wiersze nie tylko pierwsze. 2022.
