Bij Torn weet u inmiddels wel wat u kunt verwachten. Minstens twintig hoogwaardige liedjes die technisch onberispelijk in elkaar zitten en waarin de persoonlijke inbreng niet wordt geschuwd. En ogenschijnlijk terloopse leuterkoek, met krenten van inzicht die de goede luisteraar aan het wankelen kunnen brengen. Ondanks vondsten als het decor in het voorlaatste programma Einde verhaal hoeft u niet te rekenen op theatraal spektakel, stemverheffing, dansjes, of andere goedkope effecten. De humor is indirect en op zijn Engels met de tong in de wang.
Voetstoots aangenomen waarheden worden tegengesproken en vastgeroest gewoontedenken wordt losgedrilboord op subtiele wijze. De drijfveren zijn ergernis, onbegrip, het verlangen naar schoonheid, waarheid, luchtigheid, ongevaarlijke ongehoorzaamheid. Met het aangeboren gevoel voor taal en relativering. Er worden geen woeste mokerslagen uitgedeeld, maar er wordt aandacht besteed aan de wonderen die niet iedereen opmerkt, er worden zonder bravoure zorgvuldig uitgekozen pianotoetsen ingedrukt, lettergrepen gecombineerd, knipogen gegeven en wenkbrauwen geheven. De loze kreten van de buitenwereld worden weggelachen en als er sprake is van loze kreten bij Kees Torn, valt het te hopen dat die zijn belofte betreffen dat dit zijn laatste programma is. Negen is volgens hem welletjes. Dit zou de laatste keer zijn dat hij de theaters in het land langsgaat om daarna met rust gelaten te worden. Rare man.
27 авг 2024
