Kolczatka czy dławik? Co wybrać. 

Dokładnie! Dlatego powstał nasz projekt. Uczymy Opiekunów psów, jak je jeszcze lepiej zrozumieć

Napisz do nas maila w tej sprawie :) comowipies@gmail.com

Naszą misją jest edukacja - osoby nieświadome, bazujące na stereotypach, które szukają informacji o tym, czy wybrać kolczatkę czy dławik, nie wejdą w film, zawierający w tytule "szkolenie pozytywne" ;)

Zapraszamy do naszych materiałów, a zobaczysz, jak dalecy jesteśmy od tego typu pseudopracy z psami :)

Dziękujemy za komentarz. Trafna uwaga. Rzeczywiście postawiliśmy chochoła i go obaliliśmy. Celowo nie zagłębiamy się w temat, nie mówimy o wzmocnieniach, o R- i P+, bodźcach i skojarzeniach. Odbiorców naszych treści, czyli w większości zwykłych opiekunów psów to po prostu nie interesuje. Chcieliśmy im tylko przekazać informację na temat narzędzi, które może im ktoś zaproponować lub sami mogą się zastanawiać czy nie przydadzą się im do rozwiązania problemu. Celowo nie zagłębialiśmy się w temat ponieważ koniec końców choćbyśmy nie wiem jak ładnie ubrali w słowa całą metodologię pracy z narzędziami awersyjnymi, naszym zdaniem jest to po prostu znęcanie się nad słabszym od nas zwierzęciem. To nie jest tylko nasze zdanie, ponieważ opinię taką ma zdecydowana większość środowiska trenerów i behawiorystów, a także naukowców zajmujących się badaniem wpływu tychże narzędzi na psychikę psa. Do podobnego wniosku doszły również rządy wielu krajów takich jak Austria, Szwecja czy Norwegia. Tam stosowanie kolczatki jest zabronione, co mam nadzieję wydarzy się też w najbliższej przyszłości i w naszym kraju. Wtedy trenerzy, którzy aby oduczyć psa ciągnięcia na smyczy zakładają mu kolczatkę będą musieli znaleźć inne rozwiązania. Rozwiązania, które już są dostępne i działają, ale nie krzywdzą. Na koniec jeszcze w temacie smyczy i obroży. Oczywiście, że można z nich uczynić narzędzie awersyjne. Różnica polega na tym, że nie zostały one do tego stworzone. Awersyjnie może również działać ręka, ale można nią także podać smakołyk, czy dotknąć swojego psa gdy się boi. Kolczatka ma tylko jedno zadanie, sprawiać ból.

Madrego to i milo posluchac

Znani, nie zawsze znaczy kompetentni, empatyczni i świadomi psychiki/komunikacji/emocji psów. Metody oparte na presji i deprywacji potrzeb są według nas nieetyczne i przestarzałe. Mamy XXI wiek i wiedza o psach jest tak ogromna, że naprawdę można z powodzeniem pracować empatycznie z każdym, nawet trudnym psem :)

Ależ mamy na naszych terapiach grupowych na żywo oraz biorące w naszych programach szkoleniowych online również ~50-letnie Panie z dużymi silnymi psami :) Mamy nawet młode , ok 50kg Panie z dużymi silnymi psami ;) I nie potrzebują zakładać psu czegoś, co mu kojarzy otaczający świat jeszcze gorzej, przez co pogłębiają się problemy. Dobrze dobrane i dopasowane szelki easy-walk oraz balance, porządna smycz, która nie rani rąk i dobrze leży w dłoni oraz instruktaż, jak pracować ciałem w takich sytuacjach spokojnie wystarczą do opanowania sytuacji trudnych. A cała praca i tak odbywa się w odległości, którą z czasem się zmniejsza, gdy pies poznaje inne strategie radzenia sobie i nie szarpie się już tak, jak na początku :)

Psa należy adoptować czy kupować mając na uwagę swoje możliwości fizyczne. Zwierzę ma cierpieć, bo 50-letnia pani nie pomyślała, że branie sobie żywiołowego, 35-kilogramowego psa, może być dla niej wyzwaniem? Dżizaz.

@@IthliniEllyanSenah Absolutnie sie z tym zgadzam. Uwazam, ze schroniska oszukuja w zakresie psow, ktore tam maja (widzialem ogloszenie malinois z opisem: 'wymaga w miare aktywnego trybu zycia'). Nie zmienia to faktu, ze maly czy duzy pies, musi umiec chodzic na luznej smyczy (nie szeleczkach, ktore sluza do ciagniecia), chodzic przy nodze, zostac w miejscu itp. Wszystko to, czego ta Pani NIE uczy. Nie widzailem ani jednego video na yt jak pracuje z trudnym psem. Moze potrafi nie wiem. Nie pokazuje wiec ze tak powiem mam watpliwosci. Psy wyrabiaja zle nawyki. Kazdy pies boryka sie z jakims problemem. Irytuja mnie "fachowcy", ktorzy "online" ucza jak poradzic sobie z psem a sami nie maja ani jednego video gdzie w praktyce to pokazuja. Ba, sa ludzie, ktorzy probuja takim ekspertom ZAPLACIC pieniadze jak nagraja takie video. No nic. DLa mnie trener czy behawiorysta to czlowiek co pojdzie do parku, zobaczy owczarka co ciagnie jak szalony, podejdzie, pomoze = POKAZE co robic. Wymadrzac sie przez monitor to kazdy potrafi. A pozniej zwykly czlowiek mysli: 'no patrz, ona sobie poradzila'. Prawda (o ktorej nikt nie powie) jest taka, ze 90% zalezy od PSA a nie od wychowania. Sa psy co w minute nawiazuja wiez z czlowiekiem i wpatruja sie jak w obrazek. Sa takie co maja w dupie i gonia za wiewiorka. I teraz behawioryst wezmie tego pierwszego i pokaze JAK nauczyl go chodzenia na luznej smyczy... niech tego drugiego nauczy.

Ciekawe przemyślenia. Od siebie mogę napisać, że mój pies wyciągnął mnie z depresji, daje mi codzienną radość i motywację. Nie mogę mieć dzieci, dlatego jest też dla mnie ukojeniem dla instynktu opieki, daje mi możliwość przelania miłości do istoty żywej. Jakie profity ma z tego mój podopieczny? Pomimo tak dużej roli w moim życiu przede wszystkim pozwalam psu być psem, biegać wolno po łąkach i lasach, węszyć, eksplorować, pływać w jeziorach. Myślę, że obydwoje jesteśmy w takim układzie szczęśliwi. Pozdrawiam

Dziękuję za podzielenie się swoimi doświadczeniami I szczerość, staram się zrozumieć rzeczywistosc w oparciu i prawdę, unikam wtedy fantazjowania. Temat jest wielowątkowy i nie każdy z różnych powodów podejmuje rękawice. Wątek psychologiczny zostawiam w spokoju. Proszę zauważyć że niezmienność życia w wielu krajach jest uwarunkowana kulturowo, tradycja, religia - w temacie zwierzeta, bo o tym mowa. Europa i USA jest wyjątkiem, chociaż w Szwajcarii kotek i piesek jest przysmakiem świątecznym, tradycja. W USA prawo zabijania psa dotyczy wszystkich, oprócz rdzennych Indian. W USA I EUROPIE cywilizacja zabija religie, tradycje i kulturę. Dlaczego? Nik nie wie jaka jest cena rozwoju. Można więc kształtować zasady życia dowolnie.To oznacza że człowiek traci swoje korzenie, tożsamość. Staje się narzędziem, które jest wykorzystywane do różnych celów. SKONSUMOWANI jak rynek psuje dzieci, infantylizuje dorosłych i połyka obywateli. W swojej książce Benjamin Barber przygląda się światu stotalizowanemu przez rynek i z niepokojem obserwuje, że w pogoni za zyskiem współczesne gospodarki krajów rozwiniętych coraz bardziej koncentrują się nie tyle na zaspokajaniu potrzeb, ile na ich stwarzaniu. Krytykuje manipulacje, którym poddawani jesteśmy od dziecka, pokazuje spustoszenie, jakie konsumeryzm sieje w życiu publicznym i obywatelskim. Dowodzi, że strategie rozwojowe wielkich korporacji wpływają nie tylko na życie prywatne jednostek, ale wręcz determinują politykę międzynarodową. Lawinowo i bezopamietania ludzie biorą psy i koty do domów zostają członkami rodzin - bambinizm, dobrze jest opisany. Emocjonalna manipulacja i brak u ludzi refleksji powoduje że człowiek to tylko konsument, wykorzystywany przez - psi biznes. Proszę zwrócić uwagę na jedną kwestię, pies zabrany ze swojego naturalnego środowiska, pozbawiony jest płodności I wolności po to żeby człowiek dał zwierzęciu radość życia. Kosztowną radość. Cała masa ludzi przeświadczona w swojej dobroczynności pokazuje jaki czlowiek może/jest dobry opiekusując się pieskiem czy kotkiem, gdzie tu jest humanitaryzm, szacunek do zwierząt. Mam olbrzymi szacunek, a jednocześnie nie potrafię zrozumieć mieszkańców Turcji. 0.5 miliona psów 0.1 miliona kotów żyje na wolnosci w symbiozie z ludźmi, od zawsze. Religia nie pozwala na kontakt z psem a oni szanują zwierzęta. Nie ogarniam emocjonalnie tego. Tam człowiek nie wymyśla żadnych zasad dla zwierząt, a życie jest radosne dla czlowieka I psa. Tam nie ma sklepów zoo, hoteli, fryzjerów, spa dla piesków i kotków, bechawiorystów, u nas są, jaki jest ich cel życiowy ,,pomagając,, innym - uważam że świadomość jest uboga. Jedna metoda zastępuje drugą, szlachetną, ale wciąż to ten sam mechanizm ,,tresowania,, pies nie ma wyboru. Na różne sposoby człowiek udowadnia że jedno jest lepsze od drugiego. Racjonalizacja i projekcja. Na kanwie doświadczen staram się znaleźć złoty środek. Zapoznłem wiele lat temu pewną metode ,,ukladania,, psa, metode naturalną i uczę się jej, a właściwie to suka uczy mnie. Żadnych komend, przymusu, smaczków, smyczy, istotą jest naturalny rozwój. Jak chce może podejść do każdego psa, nie gryzie I nie da się ugryźć, żyje po swojemu w swoim świecie, jest mocno pracującą suką. Kiedyś ktoś powiedział, przewodnik musi być pewny siebie, wie gdzie idziemy I co robimy oraz o wartosci psa świadczy suma jego doswiadczeń. Podobnie I u czlowieka.

Nie możemy "wejść" do głowy psa i spojrzeć na rzeczywistość jego oczami, ale możemy go zrozumieć. Wiele lat nauki badań nad psami dało na sporo narzędzi do tego by móc coraz lepiej rozumieć psy.

Niestety nie możemy się z tym zgodzić. Używanie narzędzi awersyjnych zawsze będzie destrukcyjnie wpływać na relację.