Part 7: Ik vond een nieuwe uitdaging in het leger
“Er was weinig ruimte voor misinterpretatie in het leger en die structuur gaf mij veel rust.”
Toen kwam een nieuw hoofdstuk, niet gewoon “het leger”, maar de para’s. De rode draad doorheen mijn verhaal? Ik wou mij bewijzen. Niet enkel naar de buitenwereld maar ook naar mezelf. Ik vond mijn plek in de cultuur van regels en structuur. Alles was heel duidelijk: een ordelijke kast, propere botinnen. Er was weinig ruimte voor misinterpretatie in het leger en dat gaf mij veel rust. Die duidelijke genzen, na jarenlang geen grenzen te kennen, deden goed.
“Ik had gerief bij mij. Ik moest en zou opnieuw gebruiken.”
Ik wil defensie niet in een slecht daglicht stellen, maar naast alcohol zit in die plek ook drugs. Er zijn ook wel nevenactiviteiten, zoals een feestje en een BBQ. In het derde jaar dat ik in het leger zat, gingen we met de collega’s naar de Gentse Feesten. Ik dronk nog steeds geen druppel alcohol en gebruikte geen drugt. Life was going good, ik kon de wereld veroveren. De collega’s bleven de hele avond zagen naar drugs en vroegen of ik niemand kende die voor iets kon zorgen. Ik ben daar toen omgereden en nam de collega’s mee bij mijn moeder thuis. Die was zelf naar de Gentse Feesten. Ik zag het niet zitten dat mijn collega’s publiekelijk zouden gebruiken. Ik hield het gerief van mijn collega bij, omdat ik ook wou dat het snel achter de rug was. Er was een plek op mijn mama haar kast, kuiste dat weg en stak die vinger in mijn mand. Het was een kwartiertje stappen naar Gent van bij mij thuis. 15 minuten lang was ik aan het plannen in mijn hoofd. Ik had gerief in mijn portefeuille zitten, het is niet van mij maar ik ga het wel gebruiken. Vanavond doe ik eens zot. Gewoon door mijn vinger in mijn mond te steken, kwam ik terug in die rollercoaster van “ik wil meer, ik wil meer”. En het werd ook meer. Ik heb toen de nacht doorgestoken, ben nog in Anzegem beland en had enorm veel gebruikt. Mijn hart ging enorm te keer.
“Het leger werd een toxische omgeving voor mij. Ik voelde me gefaald.”
De kracht van mijn opname, was het noodplan dat ik had. Gedurende je opleiding leer je een noodplan, een soort van ‘wat als het fout gaat?’. Ik had toen een hele goede vriendin, Boxy. Zij wist wat te doen als het ooit fout zou gaan. Ze moest mij opsluiten. Onderweg naar haar, had ik alles in gang gezet. Ik belde ook naar de voorziening waar ik in opname was geweest: “ik heb gefaald, ik heb gebruikt”. Ze vroegen of ik de volgende dag naar hen kon komen. Het is raar wat een opname met je doet. Je hebt iets te verantwoorden aan die mensen. Je wil het niet alleen voor jezelf doen, ook voor hen en dat is een kracht op dat moment. Ik voelde me gefaald. Het ging goed tot 5 jaar dat ik in het leger zat en dan was de uitdaging er zo wat uit. Ook de manier om mij verder te ontplooien. Ik zat op mijn top en begon weer af en toe te trekken van een joint. Dat is dan weer snel geëscaleerd. Van af en toe een keer naar op de duur weer elke dag. Ik ging lopen, om te kunnen blowen. In die omgeving was dat waanzinnig dat ik dat deed, ik zou mijn job kunnen verliezen. Maar op dat moment zit je in een drive, van gepakt te kunnen worden en toch niet gepakt worden. Dat is op zich al verslavend genoeg. Het leger werd een toxische omgeving voor mij. Het lukte mij ook niet om eruit te gaan. Het was constant op en af.
15 июл 2024
