METALLICA - 72 SEASONS - RECENZJA 

Metalliki słucham praktycznie od urodzenia (mam 19 lat), dzięki mojemu tacie który może nazywać się metalowcem od ponad 30 lat. Jest to zdecydowanie mój ulubiony zespół. Cieszę się że żyje w czasach w których grają. Co do albumu, uważam że jest bardzo dobry, ale nie niesamowity. Ma swoje dobre momenty, ale faktem jest to, że kawałki są często mocno przeciągnięte. Najbardziej lubię kawałki If Darkness Had A Son, Lux Æterna, Crown Of Barbed Wire, a chyba moim ulubionym jest Inamorata, po prostu bajeczny, kapitalny utwór. Nie mogę się doczekać koncertu w stolicy, na który czekam już od 4 lat. Na pierwszym koncercie miałem 15 lat, a na kolejnym już 20! 😮 Pozdrawiam cieplutko!!! 🤘🎸🔥

Byłem na kinowej premierze i moim zdaniem to jest super płyta, nie jest Master of Puppets ale mi się mega podoba. Zwłaszcza utwory Screaming Suicide, Sleepwalk my life away, Chasing ligths, Shadows follow i Too far gone szczególnie mi siadły!

Nie rozumiem tego oburzenia związanego z St. Anger. Płyta inna niż wszystkie, surowa i "gniewna". Moim zdaniem, brzmienie werbla tylko dodaje tej płycie surowości, ale może lepiej się jej słucha po obejrzeniu Some kind of monster :)

Kolejny album który został wypłukany z tego co w Metallice było najlepsze. Zapewne również dlatego że fani po Loadach i St. Angerach chcieli powrotu do starych brzmień. No i poniekąd dostali bo niby jest ciężko, Hammet zamiata na tej gitarze ale co z tego skoro to brzmi jak wyrób "Metallicopodobny" nagrany przez nich samych. Każdy St. Anger krytykował ale powiem tak że gdyby tylko było na niej normalnie brzmienie i ucieli nieco te utwory oraz dodali do tego solówki to byłby z tego świetny album bo są w nim te emocje, ta wściekłość i chęć grania, a słuchając 72 seasons ma się wrażenie że słucha się tego za karę i wydaje mi się że i sami muzycy robili to na siłę bez tej wcześniejszej ikry.

Dzięki za Twoją recenzje! Jest ...bardzo solidna, niemal perfekcyjna ale też mocno rzemieślnicza. Jestem pod wrażeniem przejścia przez muzyczny rozwój grupki obecnie starszych panów. Tak, dla mnie to ma znaczenie, bo sam nie jestem wiele od nich młodszy. Zanim przejdę do tematu... Największe wrażenie na mnie zrobił koncert 13 sierpnia 1991 roku. Mimo upływu czasu, niemal na świeżo w mej pamięci. Zaczęli od Enter Sandman i potem było tylko mocniej i lepiej. Do tej pory mam opaskę, niemal nie używaną koszulkę oraz masę wspomnień. Od tego czasu jestem na każdym koncercie Mety w Polsce. Wracając do 72 Seasons. Coraz bliżej mi do twierdzenia, że to najlepszy album w historii Metallica. Dla mnie jest to jedno z niewielu dzieł kompletnych. To czego mi zabrakło w Twojej recenzji to przekaz, opowieść co oznacza całość. Płyta genialnie opowiada o rozwoju człowieka, o jego konfliktach wewnętrznych i kusi się o pewne wskazówki. Po kolei: 72 seasons: dojrzewanie; Shadows Follow - nasze ciemne strony; Screaming Suicide - czy jak jest tak źle, to nie lepiej to zakończyć? Sleep Walk My life Away - może nie żyjesz naprawdę? You must burn! - ludzie Ci wciskają, że jesteś beznadziejny; Lux Aeterna - zawsze jest nadzieja; Crown of Barbed Wire - pogódź się z tym, że Twoje życie ma dwa oblicza: dobro i zło. Chasing Light - prawda jest kierunkiem. If Darknes had a son - to nie jesteś Ty, to jest walka dobra i zła, potem dwa utwory, które jeszcze trochę do mnie nie trafiają i finał w postaci Inamorata - kluczem jest miłość. Dla mnie najlepsza ever opowieść o miłości. Ta płyta mnie zabiera w inny świat i nie pozwala wrócić do szarości.... Może jest tak, że to dlatego że sam staje się starszym panem... A może dlatego, że dla mnie muza to co coś więcej niż dźwięk... Nie wiem...

Według mnie większość piosenek brzmi mega podobnie. Jedyne piosenki których bede słuchać to Inamorata, Lux Æterna i Screaming suicide. Ewentualnie czasami If darkness had a son

Po pierwszym przesłuchaniu byłem rozczarowany, że w sumie nic ciekawego , jednak im dalej słucham tym bardziej słyszę to co najlepsze w ich twórczości. Pokazali kierunek , ustawili poprzeczkę , a teraz czas podsumowań. Ja tak to słyszę...podsumowanie. Dobra solidna robota Zespołu no i Twoja recenzja

bylem w kinie i za pierwszym razem nie bylem zbytnio zachwycony,ale po przesłuchaniu 2-3 razy naprawdę wpada w ucho. Według mnie najlepsze utwory na tej plycie to miedzy innymi: 72 seasons i przejscie bridge gdzie zapada sekundowa cisza,inamorata - długi lecz wedlug mnie dobrze dopracowany utwór,sleepwalk my life away - nie wiem czy jest jakis rewelacyjny ale mi sie spodobał, no i if darkness had a son - mój ulubiony.

Odniosę się tylko do częstotliwości wydawania płyt przez zespół, który nie jest kwestią wieku. Jest to wyłącznie spowodowane brakiem kreatywności i "głodu tworzenia". Nie będę nawet wspominał o Motorhead i Saxon, którzy wydawali / wydają fajne płyty co 2-3 lata, ale o ich rówieśników z Testament itp., płyty wychodzą co 4 lata. Pozdrawiam :)

6 lat przerwy, pompatyczna kampania reklamowa i ... słabizna. Interesujący utwór tytułowy, gdyby wyciąć z niego niepotrzebne dłużyzny to mamy tu 5 min znakomitej muzyki. Gdyby zmiksować ponownie cały album, to znajdziemy tu jakieś do 30 minut dobrej muzyki. Teksty Hetfielda to odrębny temat - jak zawsze interesujące, to mądry facet jest i wnikliwy obserwator

Ogólnie ok jak dla zwykłego słuchacza. Mi po kilku przesłuchaniach w końcu musiała siąść, tym bardziej, że wychowałem się na tym zespole, jednakże technicznie, jest to bardzo prymitywny album, który nadrabia w dużej mierze wokalami Hetfielda i po prostu brzmieniem. Zobaczymy jak będzie na koncercie niebawem. Ze względu na to, że poszedłem w cięższe klimaty, nie miałem zbytnio hajpu na ich koncert, ale ten album jednak nieco uaktywnił ten od dawna śpiący wulkan w mym wnętrzu hehe pozdro

Po przesłuchaniu całej płyty, muszę stwierdzić, że jest dla mnie średnia. Kilka utworów podpadło mi do gustu, ale nie jest wyśmienicie, patrząc na cały album.

Ja usłyszałem Lux Æterna to pomyślałem, ale piękny powrót, jednak z każdym singlem coraz bardziej się zawiodłem...

"No tak średnio bym powiedział"... ale to meta ,zawsze będę ich uwielbiał:)

Uważam że płyta jest DOBRA. Dlaczego? Numery jak się ich słucha nie są złe ale też nie są tak dobre jakz albumów wcześniej. Powiedziałbym że to jest takie Hardwired 2.0 tylko z takim brzmieniem jakby Hetfield i reszta chcieli wrócić do Black Albumu. Taka jest moja opinia

uważam że Inamorate można byłoby na siłę podpiąć pod balladę ze względu na przesłanie

album bardzo fajny przyjemnie się go słucha, ale poszczególne kawałki się trochę zlewają. Ogromnym plusem jest vocal Jamesa. Naprawdę jest w szczytowej formie, z drugiej strony kirk zalicza ostatnio doły. solówki są ok, np z lux aeterna, nie wiem czemu ludzie jej nie lubią, dla mnie jest świetna, ale chyba nie umie już napisać solówki takiej jak w fade to black, the unforgiven czy one. Ale trzeba powiedzieć że album jest bardzo fajny. Po singlach nie zapowiadało się tak dobrze a po wydaniu jest cudo. I Too far Gone? to nie zapychacz, tylko jeden z najlepzych utworów, tak jakby coś:)

Ktoś kto ma jeszcze jakieś pytania do super Recenzji polecam pojechać na koncert ..legenda❤

Zgadzam się co do braku ballady natomiast nie zgadzam się z oceną Room of Mirrors. Mogłeś wspomnieć o kapitalnej harmonii pod koniec utworu. Co do reszty to pełna zgoda. Bardzo fajna recenzja :)

Nie zgodzę się z tym że Room of Mirrorw nie stara się zapisać w pamięci. Moim zdaniem jest to prawda do momentu, w którym pojawia się część harmoniczna, a już naprawdę zajebisty moment jest wtedy, kiedy pod koniec hetfield krzyczy "set me freeeeee" i w swoim stylu przechodzi z tego "free" do "ye-ye-yeah". Po tym znowu wraca ta harmonia ale z double bassem Urlicha i to jest dla mnie peak nawet całej płyty.

jej metallica dziękuje wam

Posłuchana... o zgrozo to jest tak słabe, że brak mi słów. Przy Master czy Raid to nawet nie leżało o And J. nawet nie wspominam bo to jest wstyd. Gdzie sola/harmonię, które można gwizdać/nucić? Gdzie riffy z rytmicznymim trikami jak w Orion. Muzycznie płaskie jak gitarkowanie 14 latków po półrocznym stażu z wiosłem. Gdyby wydał to jakiś nowy młody zespół... mało kto by na to zwrócił jakąkolwiek uwagę. Trzeba wiedzieć kiedy powiedzieć dość i zejść ze sceny np.: Slayer. Ps. tfu nie sadziłem, że to powiem czy napiszę ale Load i ReLoad klepią tą płytę aranżacyjnie i to wszystkimi kończynami (mimo iż też są oderwane muzycznie od w/w).

Tak na start wspomnę że uwielbiam st anger , loud i reloud kocham , a hardwiera nie lubię Uważam że to zajebista płyta zdecydowanie lepsza od poprzedniej James jest w świetnej formie kirk buduje świetne solówki a kompozycje są świetne Moje faworyty ( poza singlami uważam że wszystkie trzymają poziom ) to room of mirrors i inamorta A tak swoją drogą może kiedyś coś o Mudvayne ?

Twoja recenzja jak również ocena powstania płyty ,pokrywa się z moim odczuciem przy słuchaniu tych utworów.

Dla mnie bardzo dobra płyta. Ulubiony utwór z krążka to ''You Must Burn!'' Jako fan zespoły czekałem na nowy album z niecierpliwością i mogę powiedzieć że mile mnie zaskoczył aczkolwiek jest taka kropelka rozczarowania bo nie ma na płycie żadnej ballady a miałem, na chociaż jedną, nadzieje. 9.5/10

Meta to się dawno temu sprzedała,nagrała kolejny,jałowy,bezpłciowy album. W tym samym dniu co 72 Seasons wyszło "Scorched",Overkilla i Overkill tym krążkiem zmiótł Metallikę z powierzni ziemi!!!

Słucham Metalliki od lat 90 i podoba mi się ten album, nie byłem fanem Load i Reload, praktycznie nie znam St Anger i Death Magnetic, za to podobał mi się Hardwired. Na niektórych utworach mam wrażenie, że słyszę klimaty Dio czy Black Sabbath (muzycznie, nie wokalnie).

Dziękuję za recenzję! Dlaczego uważa również Pan, że Metallica na "Czarnym albumie" jest heavy metalowa a Load i Reload hard rockowe? Przecież oni nigdy nie grali hard rocka. Po prostu na Czarnym Albumie odważyli się grać wolniej. Zerwali ze speed metalową ortodoksją. Co do Load i ReLoad - to chyba najbardziej dissowane albumy ever. A szkoda, bo uważam, że te właśnie krążki plus Garage Days z 1996 to trzy najlepsze płyty zespołu. Szkoda, że sami się wystraszyli krytyki i wrócili do grania heavy. Nowy album bdb. Ale mnie się wszystkie albumy Metalliki podobają. I te wydane i te jeszcze niewydane. I tak od 1988. Dobrze, że Pan pochwalił ten album. Bardzo słuszna uwaga co do stażu zespołu i miejsca w którym są obecnie. Bdw. nie znam artysty czy w jazzie czy w metalu czy w jakimkolwiek innym gatunku, który by nagrał więcej niż 4 genialne albumy.

Jest taka masa zajebistych kapel, że szkoda czasu na ponad 70 minut generycznego pukania Larsa i płaską produkcję.

Nieco się już rozpisałam w poprzednim Waszym filmiku, ale co tam, napiszę raz jeszcze: Byłam na premierze i bawiłam się super. Szłam z nieco negatywnym podejściem, ale zaskoczyłam się. Sporo utworów chwytliwych, jak to określiłeś "bezpiecznych", ale nie do nich należy rewolucjonizowanie muzyki. Oni już sporo wnieśli do świata muzyki jako młodzi faceci. Teraz dajmy się im bawić i dawać upust wyobraźni na stare lata. To są artyści i wyrażają się w taki sposób jaki im odpowiada w danym momencie życia. Jak ktoś jest na tyle ograniczony aby tego nie rozumieć i płakać, że ich twórczość od lat 90 to, jak ktoś raz mi napisał "cios w twarz dla fanów thrash metalu" to nie mogę skomentować tego inaczej niż jedno wielkie soczyste - "XDDDD". Oni zawsze powtarzali, że nie chcą się zamykać na jeden gatunek i już Ride The Lightning, czyli druga płyta była tego dowodem. Nie wystarcza im tylko thrash i albo się to rozumnie, albo się płacze w kącie, że za mało agresywnie. Wracając do płyty, naprawdę okej krążek. Każda solówka Kirka brzmi przynajmniej poprawnie, a w niektórych kawałkach jest najmocniejszym elementem piosenki, jak np w Room of Mirros. To samo w Lux Aeterna, Cały kawałek jest w moim odczuciu najsłabszym z albumu, ale solówka Kirka jest tam super chwytliwa :) W stylu nastrojenia przypomina mi mocno Kill'em All. Wyjątkiem jest może jedynie If Darkness had a Son i Inamorata. Fajnie, że dali się też wykazać nieco Robciowi. Jego bas w Sleepwalk My Life Away, świetnie zgrywa się z perkusją Larsa :) Po przesłuchaniu całości raz jeszcze, moje top 3 prezentuje się następująco: 1. If Darkness Had a Son - najbardziej podobny w brzemieniu do mojego ukochanego AJFA. Ciężkie, nieco może schematyczme, ale melodyczne intro. Świetny, chrapliwy wokal James'a. Tekst również mi się podoba. Refren kozak! Od dnia wydania singla, nie ma dnia abym go nie posłuchała albo chociaż nie nuciła pod nosem :) 2. Crown of Barbed Wire - może nieco nieoczywisty wybór, ale w tej monotonni jest dla mnie to "coś". Również ciężki w brzmieniu, a jednak wciąż świeży i nieprzytłaczający. Strasznie podoba mi się refren. Walenie w gary Larsa od około 3:20 dodaje fajnego, mrocznego klimatu utworowi. Dla mnie ten utwór to smaczny gulasz z czterech składników: Kill'em All z Black Album w równych proporcjach z wyraźną szczyptą ...And Justice For All i świeżą, niczym mięta, nutą Hardwired...To Self-Destruct. 3. Inamorata - Metallica jeszcze takiego utworu chyba nie miała. Szczerze mówiąc, nie kojarzy mi się z niczym z ich twórczości, ale klimat zbliżony jest do twórczości Black Sabbath, chociaż też nie powiedziałabym, że jest zerżnięty. Raczej inspirowany. Naprawdę dobry instrumental i w moim odczuciu najciekawsze intro. Naprawdę zaskoczyłam się tym kawałkiem. Reszta naprawdę spoko, niektóre utwory podobają mi się bardziej lub mniej, ale na całą płytę może z 3 nie trafiły moje gusta. Jedyne do czego bym się przyczepiła, to brak właśnie jakiejś ballady pokroju Nothing Else Matters albo Fade to Black i nieco rozczarowała mnie nieobecność czegoś takiego. Przyjęłabym nawet The Unforgiven IV :) Ogólnie rzecz biorąc 7.5/10. Myślałam, że to będzie syf, ale im dłużej słucham tej płyty, tym bardziej mi się ona podoba :) Nawet postawię ją w moim rankingu na 4 miejscu ex aequo z Black Albumem. :) Czekam z utęsknieniem na każdy Wasz film z Metallicą! Miłego wieczoru! 🥰

Po codziennym słuchaniu, rozkminianiu można już coś powiedzieć i dać ocenę. Płyta jak każdy zauważył, jest kontynuacja Hardwire. To nie jest zarzut, jest stabilnie i bezpiecznie. Jeśli ktoś naprawdę sie tym zaskoczył i spodziewał się Master Of Puppets 2 to mu współczuje: totalna nieznajomość tej kapeli i naiwność. Ja się cieszę ze wogole coś wydają, mogli zamknąć stragan jak Ci z Selera i olać wszystkich. Swoje zarobiliśmy. Płycie daje 7/10. Na minus: Czas albumu. Utwory są poklejone powtórkami, wystarczyło by poucinali powtarzane końcówki numerów i z 77 minut zrobiło by się 50. Drugi minus : gra Larsa. Wyznaczałem mu przez te lata wszytko ale teraz już nawet głuchy by to usłyszał. Te jego oklepane do bólu tempo: raz dwa raz dwa raz dwa trzy, raz dwa raz dwa raz dwa trzy. Kurwa dziecko bardziej by to urozmaiciło. Trzeci minus: podcinać te nudne wstępu w utworach : zaczynaja się z dupy łamaniem perkusji. Powinno być jebniecie, główny riff i jazda. Na koniec wisienka: Inamorata. To jest epickie? Epickie jest Ktulu, epicki jest Orion, epicki jest Bell Tolls. Nie można utworu opartego na jednym monotonnym riffie nazwać epickim. A ze najdłuższy ? Przecież od basu Roba przez 3 minuty do końca jest walkowane to samo. 7/10. Na koniec wspólne jak zostałem wydumany przez Larsa: Poszedłem do kina na odsłuchanie przedpremierowe, €22 bilet. Se myśle : chuj, może będą to grać, napewno będzie The making of jakiś, a już napewno opowiedzą jak numery powstały. Co dostałem w zamian: numery ze totalnie zrytymi i palącymi oczy grafikami, trzy teledyski z zespołem zrobione przez tego samego cymbała Tima, jedyne czym się one różnią to kolorami laserów. I na koniec najlepsze: opisywanie danych utworów przez zespół : James coś tam można powiedzieć sensownego powiedzil ale ten mały chujek Lars? Cytuje : „ten numer to jest yggghhhh,taki bardzo yhgghhhh…polecam posłuchajcie….ygghhh” i leci numer. No debil.

Bardzo dobra płyta. Niezwykle groovie, kazdy utwór ma coś ciekawego w sobie, jakieś dobre momenty, choć nie wszystkie są równe. Hetfield brzmi rewelacyjnie. Najbardziej dojrzale ze wszytskich płyt, szkoda, że tak niewiele śpiewał spokojnie (jak w "Inamorata") Ulubione: Too far gone, Room of mirrors, Inamorata, Shadows Follow.

72 Seasons oceniam na szóstkę. Album jest bardzo dobry. Kanał Pełna Kulturka też oceniam na szóstkę. Wielka przyjemność słuchania i oglądania.

Gdyby Lars ćwiczył zamiast się obijać to graliby dużo lepiej, szkoda ,że już im się nie chce. Taki Saxon czy Overkill zjadają ich na śniadanie. inspiracje ze starszych płyt nie wystarczą. Jak dla mnie, niewarta swojej ceny.

jak dla mnie to bezpieczna ale całkiem niezła płytka

Ja nie spodziewałem się albumu w stylu Death Magnetic, niestety legendy też się starzeją.... Natomiast jest to płyta jak dla mnie bardzo klimatyczna. Lecz Inamorata jak dla mnie nr1. Ile ludzi tyle.opinii ja się cieszę, że ciągle nagrywają. Pozdrawiam.

Te ich niby kontrowersyjne Load i Reload wciągają ich nowe twory prawą dziurką nosa.Load i Reload to kawał zajebistego grania, kopalnia świetnych stonerowo/country/metalowych numerów, świetne granie pod piwko, noga sama chodzi dosłownie.Dla godnego zapamiętania tego zespołu polecam zakończyć odsłuch na Reload i reszty ich wysrywów w ogóle nie odpalać, nie ma zwyczajnie sensu.

Zgadzam się, brakuje tutaj czegoś wolniejszego. Trafnym stwierdzeniem jest, że to „bezpieczna płyta”, ale w sumie jest to coś, czego się spodziewałam. Fajna płytka 😇

Great album. Cheers

Utwory z "St. Anger" na żywo brzmią świetnie. Sama miałam możliwość posłuchać na żywo tytułowego utworu w Warszawie w 2019r.

Shadows Follow - to przeciętne purtanie Larsa nazywasz pan ciekawym wstępem perkusyjnym? Mocno na siłę, chyba, że jak na możliwość Larsa ... A refreny to jakieś popowe przesłodzone nakładki. Gitarki brzmią fajnie

Gdyby to nie Meta to prawdopodobnie bym wyłączył po pierwszym utworze i zapominał, a tak z lojalności chyba, mecze płytę cały dzień z nadzieja na cud

Szczerze jako ogromny fan tego zespołu to uważam, iż 72 seasons jest niezłą, ale niestety nie najlepszą płytą Metalliki. Według mnie powinni zmienić producenta na kogoś, kto by ich trochę przycisnął, bo gdyby nie głos Jamesa i werbel Larsa to cały album brzmi w zasadzie tak samo jak Hardwired.. poza tym Kirk mnie strasznie rozczarował tymi solówkami..nie wiem jak to się stało, że jeszcze w 2008 na Death Magnetic nagrał jedne z najlepszych solówek w całej karierze to na ostatnich dwóch albumach gra zwykły bluesowy bełkot. Panowie są już starzy niestety, raczej nas niczym nowym nie zaskoczą, więc cieszmy się z tego, że dalej nagrywają te nowe piosenki.

Zacząłem dopiero oglądać i już wiem że to będzie super 🤟🏽

Dla Metalliki Czarny Album jest tym czym był album Ciemna Strona Księżyca dla Floydów.Te dwa zajebiste albumy zmieniły wszystko w ich życiu muzycznym.Ten album o którym mowa jest tak jakby dobrym,bezpiecznym i gwarantowanym produktem od tego zespołu.PozdProgRock!🤘🙂🤘

st. Anger Bardzo bardzo lubię

Mi się ta płyta Mega podoba jest owiele lepsza niż Hardwired.... Hardwired lubie tylko z 4 utwory Hardwired, Atlas Rise, Moth into flame i Spit out the bone tutaj słucham codziennie i jest na półce :)

Bardzo bezpieczna recenzja za długiej i wtórnej płyty.

Metallica jak widać nie może się pozbierać po Black Albumie. Myślę że to wina Kirk’a bo każda płyta po Master of Puppets jest coraz mniej trashowa. Przynajmniej jeszcze jest zarąbisty trash metalowy Megadeth!🤘

Metallice pozostały fajne melodie wokalne do metalowego ciosania. O riffach do nauczenia się na gitarze w stylu Blackened, Seek and Destroy czy Enter Sandman można zapomnieć. Ale wracając do piosenek do śpiewania pod nosem to jest ich trochę mało. Patent skandowania kolejnych wersów robi się po kilku piosenkach nudny. Ale można sobie wyłowić kilka interesujących smaczków. Mnie rozwalił Chasing Light jest tam moment gdzie Hetfielda spiew fajnie się mija z gitarami i pasuje do reszty. Uwielbiam takie momenty

Płyta ma kilka dobrych utworów w zasadzie chce mi się śmiać z ludzi którzy będą porównywać cały czas Metallice do Master of Pupets z lat 80 Panowie są już przed emeryturą i tak dają czadu a kto jest taki mądry niech weźmie gitarę w rękę i zobaczymy co sklei ciekawego .

Mam takie wrażenie, że gdyby Load i Reload zostal wydany nie pod nazwa Metallica to bylyby hitowe. W ogóle Metallica to dla mnie trzy zespoły w jednym. Pierwszy zakończył się na Czarnym Albumie, drugi po Garage Inc. A trzecia kapela, po nieudanym eksperymencie w postaci St.Anger, odnalazła sie na 3 ostatnich płytach. Myślę, że 3 ostatnie albumy są mega spójne, ale jednak "Metallica" obok nazwy krążka trochę zmienia percepcje odbiorcy. Dokładnie jak w przypadku płyt Load i Reload. Podsumowując do pierwszej myśli. Dwa pierwsze zespoły uwielbiam, trzeci ma czegoś za mało (albo w przypadku 72 seasons za dużo :) )

RoomOfMirrors brzmi identycznie jak "Banzai" TheBilla :D

Podszedłem do nowej płyty bardzo nieufnie, ale... muszę stwierdzić, że to ich najlepsza płyta od ponad 30 lat (od Black Album). Mnie się podoba z każdym przesłuchaniem coraz bardziej.

jest ciężko ale trochę za wolno

"Too far gone" - jest mało przebojowe? Refren miło się wykrzykuje wraz z tnącymi gitarami a później chórek dwóch panów.... miodzio!!!! Zapychacz? No coś Ty? 😁

Słyszę w tej płycie nawiązania do każdej poprzedniej. Sa smaczki, jest spojna, mocna i bardzo mi się podoba. Kręcę ja w kółko aż się zżygam. A już premiera w kinie to też był cios. Tyle decybeli że łeb bolał ale frajda. Meta machina❤

SUPERRRRRR !!!!!!!!

Na razie mam wrażenie, że nie jest źle ale trochę brak mocy! No i maniera wokalna Jamesa troche mnie drażni. Posłucham jeszcze bo na razie to pierwsze wrażenia a często po kilku razach płyty wchodzą...także zobaczymy🤘

Świetna płyta coś pomiędzy Load i Garage INC.

Ludzie przecież to jest rozmowa o gustach,a jak wiadomo o gustach się nie rozmawia. Ta płyta może się podobać lub nie,ale nic i nikt Im Metallice nie odbierze sprawianie od ponad 40lat ludzkiego życia piękniejszym, ten zespół jest klasą sam dla siebie . Jest Metallica później długo bardzo długo nic i później cała reszta,ja osobiście przy ich muzyce przeżywałem przeżywam i będę przeżywał najlepsze chwile w życiu.

Od razu mówię jak jest. Po usłyszeniu kilku kawałków z nowej płyty , tylko kilku - brak czasu 😑 Wyczuwam w niej posmak LOAD/RELOAD polany innym sosem. Takim zmiksowanym sosem Hardwired i Death Magnetic. Początkowo myślałem że może się mylę. Ale zapytałem fanów na wielu grupach , forach i kanałach czy tylko mi się tak wydaje , odpowiedzi były potwierdzające że bardzo przypomina im ta płyta właśnie LOAD może trochę bardziej heavy. Jako stary i wielki fan Metalliki już po kilku utworach oceniam 72 seasons jako niezłą , dobrą. Ale brakuje mi trochę w tych ostatnich albumach jednej rzeczy. Brzmienia gitarowego z ery Master of Puppets. Dlaczego? Dlatego że słychać coś jakby chęć powrotu do "epickich" riffów i słychać też że James odzyskuje pazur wokalny. Dlatego marzy mi się usłyszeć jeszcze album Metalliki w starym epickim dobrym brzmieniu. Bez nowoczesności 🤘

A'propos tych 4 genialnych płyt : co by nie gadać to Master of.. przeniósł metal w inne miejsce :) ... Metallica nagrała 4 genialne płyty, każda płyta od "Kill'em all" podnosiła poprzeczkę całemu metalowi i wyznaczała drogę, w zasadzie tylko Slayer szedł swoją, a nawet Anthrax był z boku ... niestety zginął Cliff Burton i skończyły się twórcze rewolucje, bo Blackalbum to chociaż znowu była rewolucja, jednak dla fanów to była katastrofa (przynajmniej dla mi znajomej części), panowie wreszcie zrobili coś samemu i wyszło jak wyszło, znaczy ludziom w radio nadal się podoba bo ballady, bo Nothing Else matters i tak dalej - dla mnie "Czarny album" to była profanacja metalu, a potem jedyne słońce to było właśnie pogardzane tutaj "St.Anger", dla mnie to była świeża płyta po latach błądzenia i szukania kolejnej "własnej drogi", szkoda że przy okazji Jasona Newsteda to artystycznie zniszczyło, bo lubie tego faceta i uważam, że nie zasługiwał na to co go spotykało w tym zespole... ostatnie 3 płyty to dobrze zagrany metallicowy metal, bez szału, z małym pazurem, tak jakby widać już było upływający czas i małą chęć powrotu do dawnych czasów artystycznej świetności, tylko że świat nie stoi w miejscu i "..to se uż ne vrati.." .. plusem jest to, że goscie nadal nagrywają, koncertują i chociaż już nie nadążają z trzymaniem rytmu (vide Lars) to nie można im odmówić chęci oraz głównie tego co zrobili, ja osobiście uważam, że jeśli nadal się dobrze tym bawią to niech tak będzie bez obciachu, bo zasłużyli jak nikt :)

Ta płyta powinna nazywać się "...and Justice for All vol. 2 with bass". A finalna "Inamorata" bardzo mi pachnie "My Friend of Misery" z wiadomej płyty z 1991 roku ;)

Wszystko się zgadza...oprócz brzmienia. Mnie średnio to nowe ,, stare" odpowiada

Wszystko co najlepsze zadziało się między Ride a And justice. Później było już tylko gorzej. Granica została przekroczona na Load. Od tego momentu Hetfield zatracił umiejętność wyśpiewywania melodii, a Hammet grania porywających solówek. Gdyby odwrócić historie i jako pierwszą nagraną płytą była 72 to żywot Metallici szybko by się zakończył.

Bardzo dobra płyta, może nie nowatorska ale pełna ciężaru, groove'u, pobrzmiewająca Sabbathami... Crown of Barbed Wire, You must burn, Sleepwalk my life away, Inamorata, Shadows Fallow, Too Far Gone... Duzo basu, swietnych, rozwlekłych, bujających riffów, przejść, i wpadających w ucho refrenów... Słucham jej trzeci raz (za pierwszym razem kilka rzeczy zupełnie mi nie podeszło) i urosła we mnie jak zadna płyta Metalliki, z kazdym przesluchaniem jest coraz lepsza, warto dac jej szansę

no fajna płyta no lepsza od harefield alee no nie ma już takiego rewolucyjnego brzmienia czegoś takiego "WOW" a przynajmniej jak na 2 przesłuchania tej płyty może z czasem mi się bardziej spodoba i jest kilka riffów solówek które chce się nauczyć więc będę miał co robić

72 seasons jest po prostu inna a czy lepsza od np Ride The Lightning czy Masters Of Puppets...? Nie jest lepsza. Ride i Masters to jedyne albumy w dyskografii, które mają najgęstsze brzmienie gitarowe wydają się tak potężne. Może dlatego miłośnicy tych 2 albumów nie koniecznie kochają kolejne ich albumy, bo brakuje tej masywności gitary. Gdyby Metalica kontynuowała brzmienie Masters Of Puppets, nikt by im nic nie zarzucał w przyszłości.

Może to dziwnie zabrzmi ale dla mnie najlepszym co oni wydali po Black Albumie było LuLu. Sezony stawiam zaraz na drugim miejscu po płycie z Reedem. Wiadomo, strefa komfortu ale w przeciwieństwie do Hardwired bez problemu dałem radę wysłuchać do końca i nawet przez ułamek sekundy nie miałem ochoty pomijać żadnego utworu. Słuchałem jadąc samochodem i na trasę album zajebisty. Trochę więcej tutaj moim zdaniem wpływów heavy niż thrashu ale dynamika jest na + . Po wokalach słychać że Het już jest seniorem ale dalej ok.

Zieeeew

Od czasów St. Anger Metallica stała się przeciętna. Odcina kupony. Każdy album po St. Anger jakby wydał każdy inny zespół nie nazywający się Metallica nie zostałby globalnie wogole zauważony.

Próbowałem słuchać ten album ale za każdym razem nie mogłem dotrwać do końca. Płyta słaba począwszy od kompozycji po brzmienie gitar, nie wspominając o za głośnej perkusji tłuczygara Larsa . (W tym przypadku głośniej nie znaczy lepiej). Płyta brzmi jakby kawałki napisał program. Wszystko na jedno kopyto, odrzuty z ostatnich dwóch płyt.

~ 4:20 Znaleźli się tacy, którym skutecznie udało się nagrać St. Anger z bardziej konwencjonalnymi brzmieniami: ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-lU-UI3_6HcM.html

Według mnie, album jest po prostu sklejenie wszystkich brzmień zespołu. Ale to nie oznacza że jest to złe! Bo jest dobre, wręcz GENIALNE!

Kuźwa przekonuje się do tej płyty 😎

Brzmienie dobre, wokal świetny, brak wyraźnych i pamiętnych riffów, ogólnie bardzo proste riffy, nagrane solidnie, solówki Kirka same all - pentatonika i jeszcze raz pentatonika i wah- wah, naprawdę mało pamietliwych kawałków, ostatni kawałek na płycie najlepszy. Pierwszy raz jak słuchałem to się trochę nudziłem. Potem trochę lepiej już było. St Anger było lepszą płytą I'm affraid, bo mimo brzmienia miała kilka świetnych numerów. Jednak jest super że dalej grają i tworzą. Warto kupić choć dla ostatniego kawałka na płycie

dla mnie death magnetic jest bardziej rytmiczny niż hardwired ale wrócił te styl

72 to pół płyty w najlepszej formie Metallica a pół płyty to jakieś inne zespoły , które pomyłkowo znalazły się w tłoczni i tak już poszło do tłoczenia . Bo nie ma tam thrashu , tylko grung ,power metal Alice In Chains, Black Sabath ,Helmet , Iron Maiden i hard rock , ale żeby 15 tysięcy złotych zapłacić za zdjęcie z hetfieldem w 2024 r , bo takie są ceny biletów na backstage

Dla mnie album nie najgorszy ale brakuje mu tego "czegoś" Za co lubię metallice

Metallica skończyła się na Black Album (nie na Kill'em All jak brzmi legenda), nie da się później już tego słuchać. Od inspiratorów do przeciętniaków.

ze mną też indianin chodził do technikum i co i nic nie osiągnął bo go nie skonczył

Akurat rozmawiałem z tata o tej płycie ale czas😅 dzięki za recke czekałem

Solidna przeciętność...oj musiałem edytować komentarz. Album zyskuje po kolejnym przesłuchaniu. Nie jest wybitny, ale co najmniej dobry.

Agresywna płyta, na takie coś czekałem \m/ 🤘🖤

Oni byli bluesowi tak jak Brian Adams death metalowy. Oni zawsze chcieli być sławni i komercyjni, nie było mowy o płynięciu pod prąd, a wręcz przeciwnie. Chcieli być jak zespoły, które zwalczali w latach 80. Śmiali się z Motley Crue, a wzięli ich producenta, śmiali się z Bon Jovi, a stali się Bon Jovim. Mam zero szacunku dla tego zespołu, chociaż dużo ich słuchałem pod koniec lat 80. Płyty z tamtego okresu były dobre, chociaż oni już wtedy kombinowali jak tu się wybić na platynowe płyty. Nigdy nie byli szczerzy, aczkolwiek zawsze byli profesjonalni. Tego co obecnie nagrywają nawet nie chce mi się słuchać. Stąd mam tę przewagę nad recenzującym ostatnie "dzieło" tego zespoliku. Overkill wydali tego samego dnia album. Posłuchaj lepiej tego. Niszczą Metallikę.

Według mnie jest to album bardzo spójny. Fakt jest bezpieczny. Myślę, że po ST. Anger zespół na siłę ucieka od tego co serwowali w latach 90. Oczywiście najmniej na Hardwired... Dla mnie to jest akurat na plus

Płyta mi się podoba bardzo. Byłem w kinie na pokazie i wiadomo że im więcej będę sluchal pewnie będę wyłapywał więcej rzeczy ale na razie po kilkukrotnym przesłuchaniu całej płyty i głównie tego utworu najbardziej podoba mi się TOO FAR GONE. Wybór nietypowy ale o wiele bardziej podobają mi się krótsze utwory z chwytliwym refrenem jak ten i lux aeterna Zdecydowanie najlepsze intro, mroczne i wyróżniające się ma moim zdaniem the clown of barbed wire. Świetną solówkę ma oczywiście lux aeterna oraz room of mirrors gdzieś w 3/4 piosenki wchodzi boska solówka. Jedynie utwór casting light i drugi na płycie (nie pamiętam nazwy zaraz sprawdzę) nie podobają mi się bardzo, nie wyróżniają się niczym są gorsze niż średnie ale za to reszta utworów to miód na moje uszy. Wiadomo zespół nie eksperymentuje tak jak kiedyś i drugiego ride the lighting nie dostaniemy ale płyta naprawdę solidna i zdecydowanie będę sluchal. Wspomnę że to pierwsza płyta metallici wydana od kiedy słucham tego typu muzyki jak i w ogóle zespołu więc znawca nie jestem wiem co mi się podoba a co nie i przy tym pozostanę. Podobny do hardwired ale piosenki o wiele lepsze, o wiele bardziej mi się podobają. Too far gone ❤ ale także 72 seasons, lux aeterna, if darkness had a son, room of mirrors, you must burn , the crown of barbed wire i sleepwalk pozostaną że mną na długo.

Bardzo w sumie ubolewam nad tym, że nie ma chociażby jednej cleanowej sekcji. Solówki niestety często psują i są bardzo powtarzalne. Kilka utworów trzyma ten album w ryzach dlatego dla mnie takie 6/10. Moim zdaniem o wiele lepszą robotę zrobił Megadeth ze swoją nową płytą. I prawdę mówiąc po wydaniu płyty Metallicy doceniłem bardziej płytę Megadethu

solidna płyta na pewno znajdzie się na mojej półce

Dla mnie nie podobne w ogóle do Hardwire. Tamten album był bardzo różny stylistycznie i w zasadzie były zarzuty że single mają się nijak do zawartości, w tym 2 płyty. Nowy album jest bardzo spójna za wyjątkiem Lux, który odstaje. Generalnie, fajny album, solidny, ale niezbyt przebojowo. I wszystko się zgadza, ale zgodzić się należy z malkontentami, którzy narzekają na brak numerów takich jak Split of The Bone, bo wszyscy słyszą że jak chcą to mogą stworzyć nowoczesny metal.

Moim zdaniem , album poniżej przeciętnej .Zdecydowanie słaby i bez jakiegokolwiek pazura. Death Magnetic bez porównania zdecydowanie lepszy , choć jestem fanem Metallicy z 5-ciu pierwszych albumów do czarnego krążka włącznie .Na Death Magnetic brzmienie było miękkie , ale utwory melodyjne i bardziej metalowe niż thrashowe. Jednak ten album miał w sobie jeszcze coś dobrego i fajnie się go słuchało. Load i Reload pominę , bo niestety , ale ich nie cierpię .Na St.Anger nie wiem co panowie chcieli osiągnąć , ale zupełnie im to nie wyszło. Myślę ,że zrobili go na sztukę i tyle. Hardwired dla mnie jest tragiczny i zupełnie nie do słuchania. Na siłę nawalone materiału zupełnie bez pojęcia . Pomimo kilku prób przebrnięcia przez te pozycję nic do niej mnie nie przekona !!! Makxymal shit i nic więcej mówiąc krótko. 72 seasons sprawia wrażenie , że to niewykorzystane utwory z Hardwired i dodane trochę nowych kawałków więc znów nic dla mnie. Mówcie co chcecie i nie chodzi tu o udowadnianie czegokolwiek , jednak nazwa Metallica do czegoś zobowiązuje . To nie tylko maszynka do robienia pieniędzy.Patrząc na Slayer , Exodus czy Megadeth i ich ostatnie dokonania , a przecież grupy wszystkie zaczęły w tym samym czasie od razu widać kto potrafi zrobić dobre albumy , a kto uważa ,że już nie musi się wysilać tylko wydać coś nowego w cudzysłowie , a i tak szczególnie młodzi fani to kupią i to jest przykre dla mnie.Metallica nie istnieje. To co teraz grają to już nie Metallica niestety tylko trochę rocka z bluesem i to bardzo słabej jakości . Na 72 seasons nie ma nic solidnego, nic zaskakującego i nic nowego.Wciąż jest bardzo, bardzo słabo i tyle.Raczej nie oczekuję ,że Metallica czymś jeszcze mnie zaskoczy , a co dziwne na Death Magnetic nawet im się udało.Melodyjny heavy metal ... Uaahahaha. To oczywiście moja ocena , a każdy może mieć swoje zdanie !!!

Iced Earth przejął pałeczkę po Metallice. 🤘

Jeśli chcemy od Mety przełomów, rewolucji i wyznaczania nowych kierunków w muzyce, to już, niestety, nie ten adres. Ale bazując na tym, co potrafią i stylu, który wypracowali potrafią wciąż nagrać coś czego słucha się z jakąś tam przyjemnością i nie ma się ochoty walnąć w przycisk STOP. To coś, czego nie można powiedzieć o innej wielkiej kapeli lat 80-tych i 90-tych, czyli Depeche Mode. Każdy ich kolejny album po "Ultra" jest nudniejszy od poprzedniego i tylko obniża średnią całej dyskografii. Zmęczenie, artystyczne wypalenie i brak pomysłów są w ich przypadków tak dojmujące, że aż przykro się robi, jak się tego słucha. W porównaniu z nimi, Meta jest wciąż pełna zapału, wigoru i energii.

Płyta bardzo mi się podoba. Więcej tego co kochamy. Meta forever!

Nie rozumiem recenzji utworu "to far gone?" "Zapychacz"? Według mnie to chyba najlepszy utwór na płycie może i krótki ale ma w sobie "to coś" z lat przed Black Album może i nawet kill'em all... Spróbuj wyobrazić sobie gdyby została nagrana na starych wzmacniaczach z lat 80tych... Jedyna piosenka przypominajaca stara M. Ale to moje wrażenie i opinia dzięki pozdrawiam cześć 🤘

Dla mnie Metallica skonczyla sie na "and Justice for all", pozniej to srednio-slabo z niektorymi, lepszymi, pojedynczymi kawalkami, ale pierwsze cztery albumy na sluchawkach od lat i nigdy sie nie znudza.

Na nowej płycie wieje nudą i nie chodzi mi o to że brak tutaj kolejnych Blackened czy FFWF. W średnich tempach też można ciekawie grać, no ale chłopaki nie popisali się. Już St. Anger był ciekawszy, chociażby dlatego że był inny niż cała reszta płyt na moment wydania. Może pisanie numerów przez cały zespół to błąd? Jakby nie było to najlepszy materiał pisał tylko hetfield, który ewentualnie aranżował Lars. Ci którzy podniecają się tym gniotem wg mnie to fanboye albo słoń nadepnął im na ucho.

Największy shit to DM z przesterami, dobra płyta skopana przez mastering wiadomej osoby, która nie jedną płytę zepsuła.

moze jestem dziwny ale ja nawet lubie st,anger . jest tak nie obyta ze az fajna