Gökyüzü kapkara göremez oldum ben düş bile ellerime bak bak nasıl boş ne var ki bir şeyler kımıldanır ten kahvesinde minicik bir kuş umut olmuş o minicik kuş der ki yılma her şey altüst olmuşsa aldırma bak ışıldıyor yıldızlar el uzatır sana dostlar o minicik kuş der korkma yol boyu taşı beni koynunda bak ışıldıyor yıldızlar el uzatır sana dostlar müjdeler sezerim ben onun yürekli sesinde artıyor gücüm nefesiyle
sevgili Nükhet Ruacan... Ne kadar uzaklardan ya da ne kadar yakınımızdan gelen bir sestir bu ses... Kim paylaşmışsa ellerine sağlık. Keşke yıllar önce yayımlanan bu albüme hepimiz sahip olabilseydik...Acaba tekrar yayımlanması için ne gibi bir çaba harcamak lazım ?
Yıllar önce Güzel Sanatlar Akademisinden tanıdığı bir arkadaşı (Nilale) yazmış aşağıdaki satırları ekşi sözlüğe onun için.Son kısmını aynen ekliyorum ''bir gün mezunlar toplantısında karşılaştık. kızlar sizi arayıp durdum dedi. merhabalardan sonra ben kanser oldum dedi. şaka sandık. bak peruk kafamda ki çıkarayım dediğinde buz kestik. hiç unutamıyorum. en acısı da son bir buluşma ayarlıyorduk ki... ışıklar içinde uyu arkadaşım sen çok özel bir arkadaştın. ama bunu yazmak iyi olmadı gözlerimden yaşlar iniyor..''
