Dziękuję Patryk za ten przekaz. Ostatnio przeczytałam "Kiedy ciało mówi NIE" Gabora Mate, który też przedstawia taką perspektywę. Mam nadzieję, że kiedyś powstanie zawód "doradca zdrowia", którego zadaniem będzie nie leczyć, lecz właśnie doradzać, dzielić się interdyscyplinarną wiedzą, tak by dzięki tej wiedzy chory mógł wykorzystać swój potencjał zdrowienia. Dodam, że moje ciało komunikuje mi coś właśnie endometriozą. Niestety moja świadomość jeszcze za mała, by zrozumieć co. Dużo odwagi kosztuje mnie odmowa proponowanego standardowego leczenia, tzw walki z endometriozą hormonami lub skalpelem. Czuję, że to nie tędy droga (mimo, że sama jestem lekarzem). Niestety nikt na studiach nie nauczył mnie, jak czytać takie sygnały z ciała - tym bardziej cieszę się, że są takie kanały na YT 🙏
Po lekturze Gabora Mate przez dwa tygodnie milczałam. To było tak głębokie i poruszające. Za moment 70 urodziny, gdybym to wiedziała przed laty... Teraz Całą energię przeznaczam na lekturę i szukanie wiedzy czego ciało potrzebuje do zdrowia. Nie walczę, akceptuję i jestem spokojna, na ile potrafię. Z wartościowych książek wybrałabym dla Pani Cathrin Shanahan DNA żywienia i drugą tej samej autorki Zamień tłuszcz na energię. Do poszukiwań ścieżki do zdrowia tę lekarkę zmusiła też jej własna choroba. Napisała tak: najtrudniej było otworzyć oczy na prawdę, że wszystko, czego uczono mnie na uczelni medycznej o odżywianiu było błędne. Książki są wprawdzie dość objętościowe ,ale absolutnie warte przeczytania. Dla mnie również koncepcja drJasona Funga okazała się w praktyce bardzo przydatna. Myślę, że jestem na dobrej drodze, cieszę się,jeśli mogłam pomóc . W czasie długiej majówki przejechałam na rowerze 175 km dzieląc to na wycieczki od 2e do 45 km na dzień, w zależności od pogody. Dla mnie to dowód, że jestem na dobrej drodze. W myślach obejmuję serdecznie.
Jest dokładnie tak jak mówisz, zrozumiałam to 3 lata temu po swoich bolesnych przejściach zdrowotnych ze szpitalem włącznie i kiedy obejrzałam ten filmik to jakbyś mi to z głowy wyjął. Potwierdzam wszystko co Patryku tutaj powiedziałeś. Najważniejsze - trzeba odpuścić niezdrową walkę ale póki co wielu ludzi postępuje inaczej zamiast wsłuchać się najpierw w swoje ciało
Zapewne tam też ciekawe rzeczy można znaleźć, choć nie znam jej aż tak żeby się wypowiedzieć. W sumie takie podejście jest wszędzie oprócz aktualne znanej nam dobrze medycyny świata zachodniego. Smuteczek :(
Największym problemem jest wyjście z błędnego koła, które powstaje na zasadzie : ból generuje stres, lęk, strach, a te stany powodują efekty somatyczne (np. IBS) i potęgują ból, który dalej podsyca stres. Jak odpuścić, kiedy wszystko boli, a ciało jest w stresie z powodu walczącego, przerażonego umysłu ?
Ciekawe, ciekawe Ja od kilku lat walczę, właśnie - walczę z bólem. Zaczęło się od ostatniej (piątej) operacji kolana, i to zaczęła boleć stopa, a nie kolano, potem sie posypało wyżej i tak raz boli bardziej, raz mniej, czasem nie da się chodzić, latem lepiej, zimą gorzej. Dużo ćwiczę, żeby jakoś się trzymać, pomaga, bez ruchu już dawno bym zginął z bólu. Lekarze różnych dziedzin medycyny, niezliczona liczba fizjoterapeutów, chiropraktyków, masażystów itd, u Ciebie również byłem dwukrotnie ;). Wiele teorii, leków...nic. Wylądowałem w tym roku w szpitalu na Reumatologii i stwierdzili niby bez wątpienia ZZSK, za 3 dni mam zacząć leczenie biologiczne, sterydy ani metotreksat nie pomagają, to już lepszy jest zwykły Diclofenac. Cały czas mam jednak wrażenie, że sprawa jest bardziej skomplikowana i może mieć to związek z emocjami, z czymś głębszym. Byłem na psychoterapii (nie z tego powodu, przy okazji powiedzmy...) i tam jeszcze bardziej sobie z tego zdałem sprawę. A najbardziej uwiera myśl, że sama świadomość tego niewiele zdziała. Książek na temat Totalnej Biologii i psychosomatyki też trochę przeczytałem. Tak jakby sama choroba i mój stan były jakąś nieodłączną częścią mnie, jakbym się już tego nigdy nie mógł pozbyć, bo...tak jakbym nie chciał, bo jak niby miałbym żyć tak bez bólu ?! Wcześniej biegający, energiczny i grający dużo w piłkę chłopak musiał przy okazji chodzić po lekarzach (wykryte i wyleczone WZW w wieku 2 lat poskutkowało niezliczonymi badaniami kontrolnymi i setkami wizyt u lekarzy, aż do 18 rż, mimo że byłem zdrowy i tak też wyglądałem, zarazili, wyleczyli i potem czułem się ok) i teraz mając 32 lata moja podświadomość chyba nie widzi innej opcji niż być pod opieką białego fartucha. Jestem stuprocentowym hipochondrykiem. Wydaje mi się, a wręcz jestem pewien, że większość chorób bierze się gdzieś z bani, z emocji...
@@PatrykSobotka Pomysł był, każdy miał na mnie jakiś pomysł. Skierowałeś mnie do koleżanki z fizjo4 life bodajże, ale to już było jakiś czas temu. Głównie pinoterapia, badanie napięcia mięśni, nawet praca z wyobraźnią z tego co pamiętam. U mnie to było chyba zbyt skomplikowane i miałem wrażenie, że terapeuci wszelkiej maści sami rozkładali ręce udając, że mają jakiś pomysł, chcieliby pomóc, ale rozumiem, że zbyt skomplikowane rzeczy wymagałyby setek wizyt i wejścia prawie dosłownie w głowę pacjenta chcąc podejść do sprawy w sposób holistyczny. Zrezygnowałem sam, bo się poddałem godząc się powoli na taki stan rzeczy. Tydzień po pierwszej dawce leku biologicznego (dzisiaj druga dawka) czuje lekką poprawę co trochę dodaje nadziei, ale... Właśnie, ale w międzyczasie zacząłem mocniej przykładać się do treningu, przede wszystkim nóg, które za dzieciaka miałem mocno rozbudowane i może to też przyczynia się do poprawy. Siła rośnie, nie mam żadnych zakwasów, tak jakby pamięć mięśniowa robiła tu robotę i po prostu odbudowuje mięśnie. Nawet myślałem o tym, że może w tej utracie siły w nogach tkwi jakaś tajemnica, że po tylu operacjach kolana przestałem już biegać za piłką i nogi strzeliły focha i zaczęły się mścić, że zrobiłem im tylko krzywdę, bo bez ACLa dałyby sobie radę. Zacząłem się zastanawiać nad jedną rzeczą - jak tylko stanę na macie z kolcami albo zacznę intensywnie masować rozcięgno podeszwowe to lepiej jest mi wstać, a jak moje stopy leżą i w ogóle nie dotykają podłoża to po wstaniu czuję się jakbym leżał tak kilka miesięcy, a nie zaledwie pół godziny i czuję duży ból i mam problem z utrzymaniem równowagi. Z zaznaczeniem, że zazwyczaj, nie zawsze tak jest. I teraz pytanie jak z fizjologicznego/ neurologicznego punktu widzenia ma to wpływ na odczuwanie bólu... No i inna kwestia, że fakt ten, o którym wspomniałem jest zupełnie ignorowany jako jakakolwiek wskazówka przez ortopedów, reumatologów, a nawet część fizjoterapeutów. Cały ten miks sprzecznych informacji od ekspertów, często nawet profesorów w swoich dziedzinach doprowadził do wydania fortuny, żebym mógł jakoś funkcjonować. Jednego tylko żałuję najbardziej, że zdecydowałem się na tyle operacji, bo wystarczyłaby tylko pierwsza polegająca na wycięciu zniszczonych łękotek blokujących kolano. sj
Jakbym o sobie czytala! Z tym że mnie szpital pod kątem wdrożenia leczenia biologicznego czeka za 2-3tyg, podobny rocznik, również szukanie pomocy wszędzie, obecnie psychoterapia, na której podczas ostatniej sesji uświadomiłam sobie że 4 lata temu po usłyszeniu diagnozy moje życie wyhamowało, a ja nie otrzymałam wsparcia od bliskich, rodziny...i nawet nie zaakceptowałam swojej choroby, to dzieje się dopiero teraz. Wojtek - życzę dużo sił i odpowiedniego nastawienia, aby było lepiej
Nie kapuje. 4 lata temu wydałeś film, że od pół roku bolały cię plecy, a pierwsze filmiki, w których pełnisz rolę nauczyciela mają 5 lat. To co z ciebie za nauczyciel z bolącym kręgosłupem? Które filmiki mam oglądać na bóle krzyża? Bo ze słowem "rwa" i "krzyż" masz tylko po marnym jednym.
