O kraterach uderzeniowych i wpływie impaktów na życie / dr Anna Łosiak 

Dziękuję! :) Wczuwanie się w potencjalnych bakterionautów jest zawsze dobrą i pouczającą zabawą :P

:D

@@annalosiak2625 uwielbiam te pani wykłady i słowotwórstwo. Jako astroświr, co łapie wszystko co związane z astronomią i astrofizyką naprawdę dzięki pani wykładom z "impaktologii" niebagatelnie poszerzyłem swoją wiedzę na temat asteroid. Dziękuję 😃

Tylko pośrednio poszukuje się asteroid mogących zderzyć się z innymi ciałami niebieskimi: wypatrywane a następnie wyliczane są wszystkie widoczne asteroidy, i niejako przy okazji wychwycić można też te zagrażające Księżycowi czy Wenus. Jeżeli 10 km asteroida walnęła by w Księżyc, to w zależności od tego pod jakim kątem i z której strony walnie może mieć różne skutki. Od pojawienia się na Ziemi sporej ilości nowych meteorytów z Księżyca z co najwyżej kilkoma mniejszymi kraterami (rezultat: cieszą się naukowcy, dealerzy meteorytów marsjańskich są smutni) aż do przywalenia w Ziemię sporym odłamkiem księżyca (rezultat: śmierć, zniszczenie w całkowicie nieprzewidywalnym miejscu na Ziemi). Życiu na Ziemi raczej by nie zagroził, ale tak naprawdę będziemy wiedzieć na pewno, dopiero jak przeprowadzimy taki eksperyment. W przypadku takiego impaktu na Wenus albo Marsie mielibyśmy nowy krater do badania - cudowna okazja do przetestowania tych wszystkich hipotez jakimi karmimy do tej pory głównie modele numeryczne. :) Na Marsie moglibyśmy mieć też szanse sprawdzenia czy coś tam jednak żyje w głębszej części skorupy marsjańskiej - takie zderzenie wydobyłoby skały z głębokości kilku kilometrów i wytworzyłoby stosunkowo-długo trwający system geotermalny tworząc bardzo miłe miejsce do życia. Ja się nie mogę doczekać :)

Słusznie :) Zwykle potrzeba co najmniej kilkaset mikrometrów :) Dzięki za poprawienie! :)

@@annalosiak2625 W pewnym sensie, skala mikro to realny problem dla nas na Księżycu. Polecam film na kanale Real Engineering pt. "The problem with the next moon mission" (Destroyed in 22 hours). Czyli: "produkty pouderzeniowe" są mega twardym pyłem/materiałem niszczącym skafandry i wyposażenie Seleonautów (skrót myślowy). Pewnie zna Pani ten problem, ale tak napisałem dla przypomnienia, bo fajnie pokazane. Oczywiście Pani prezentacja też jest super i można się dowiedzieć wielu nowych (dla mnie) rzeczy! Pozdrawiam!

Nie wszystkie kratery są okrągłe, wpisz w wyszukiwarkę: "Arago E (8.5°,22.71°) crater" (krater na Księżycu). Ale zdecydowana większość z pewnością :) Taki wydłużony krater nie powstanie pod dowolnym kątem innym niż 90 stopni, musi być bardzo zbliżony do poziomu (mniej niż 15 stopni). Wtedy energia takiego ciała zostanie zdeponowana w wydłużonej strefie i powstanie taki wydłużony krater.

@@patrycjaignaczak9311 15 stopni daje minimum 1/6 powierzchni, zdolnej do zderzenia z asteroidą. Wobec tego przynajmniej jeden na sześć kraterów powinien być podłużny. Tymczasem obserwując kratery Księżyca czy dowolnego innego obiektu, ta proporcja się nie potwierdza nawet w zbliżonej liczbie. Masa obiektu uderzanego (zwykle wielo-wielokrotnie większa) i grawitacja odchylająca trajektorię impaktora ku powierzchni na pewno ma jakieś znaczenie, ale czy aż takie by wyraźnie zakłócić tę proporcję?

@@robrt4510 Pewnie jakiś wpływ ma również prędkość takiego obiektu i nawet przy uderzeniu pod bardzo małym kątem może nie być podłużnego śladu. Może dr Łosiak będzie miała jakieś naukowe źródła na ten temat, bo sama jestem ciekawa (obstawiam, że ktoś już się tym tematem zajmował ;) ).

@@robrt4510 ​ @Patrycja Ignaczak ma rację :) Większość kraterów uderzeniowych jest okrągła, bo zderzenie asteroidy z powierzchnią innego ciała niebieskiego można przyrównać do wybuchu bomby = w punkcie zderzenia wyzwalana jest energia która powoduje powstanie krateru koncentrycznie ułożonego dookoła tego punktu. Kratery robią się jajowate dopiero przy bardzo małym kącie uderzenia - poniżej 15 stopni, ale niesymetryczność może być widoczna dla wyższych kątów w rozłożeniu edżekty a także ułożeniu centralnego wzniesienia.

@@patrycjaignaczak9311 Ciekawa dyskusja na temat tego dlaczego zabójca dinozaurów Chixulub nie był nachylony tylko walnął pod sporym kontem jest w niedawnym artykule Collins et al. 2020 A steeply-inclined trajectory for the Chicxulub impact z Nature Communications (dostępne za darmo). :)