Obejrzyj to jeśli MASZ 30 LAT i czujesz się ZAGUBIONY... 

kto jeszcze nie może się doczekać 30tki? 💀

Mając 28 lat moje życie legło w gruzach. Mozna nazwać mnie w tamtych czasach człowiekiem z kategorii no hope, no ambition. Praca na etacie srednio platna, żona od 2 lat której wiem że nie poświęcałem czasu, co wieczór z 2 przyjaciół zawsze spotkanie na piwo lub pięć, ważniejsze niż bliskość i więź z żoną. Kredyt na samochód mieszkanie wynajmowane. Tak to wszystko wygladalo tak do dnia gdy dowiedziałem się że właśnie ten najlepszy przyjaciel za którego rękę bym oddał sypoa z moją żoną. Miałem wtedy 115 kg . Zacząłem pić bez trzeźwienia. Trwało to tydzień. Po tygodniu gdy znów obudziłem się z poczuciem braku sensu własnej egzystencji zrozumiałem, że nie mogę się poddać i z powodu niewiernej kobiety niszczyć sobie zdrowia. Od tego czasu minęło 10 lat. Aktualnie jestem osobą która przebiegła 5 maratonów, bieganie wtedy dało mi sens życia i chęć na zmiany, założyłem firmę która mimo że jest mikroprzedsiębiorstwem to dajee mi naprawdę godziwą możliwość życia i rozwoju. A od 10 miesięcy jestem Tata najpiękniejszej córeczki. Czy żałuję tego świata co mi się zawalił? Nigdy. Dlatego każdą zmianę to na lepsze lub na gorsze traktujcie jako naukę i wyciągacie z nich wnioski. Niby jest to banalne sformułowanie ale jak najbardziej prawdziwe

Mam 30 lat i właśnie straciłem żonę, rzuciła mnie. Wszystkie ważne sprawy i plany życiowe, do tej pory poukładane, trzeba znowu układać na nowo. Do tej pory wybudowany dom pod miastem, praca ok, lecz zachciało się wyjazdu za lepszymi pieniędzmi za granicę, aby dzieci które były w planach miały normalne życie bez odmawiania przyjemności. Niestety 6 miesięcy rozłąki wystarczyło aby wszystko to się ulotniło jak hel z balonika. Nie zdążyła do mnie dołączyć, ja nie zdążyłem na czas wrócić. Teraz wracam do Polski, lecz już nie mam do kogo. To mój pierwszy komentarz na YT i mam nadzieję, że jak przypadkiem do niego wrócę, to wszystko będzie już na nowo ułożone.

30stka, ten wspaniały czas, gdy jeden żałuje, że się nie ożenił, a drugi, że to zrobił;)

W tym roku kończę 33 lat i powiem Wam jedno: szarpanie się z życiem, porównywanie się do innych i gonienie za czymś - to wszystko trwa tylko do większego kryzysu. Po tym jak przejdziesz przez swoje osobiste piekło (a każdy ma prędzej czy później jakieś własne piekło), człowiek zaczyna mieć wyjebane i nie podchodzi do życia już tak poważnie jak kiedyś.

"Wiesz, że nie warto się przejmować opinią innych, bo ludzie i tak myślą o sobie" Jedna z najmadrzejszych rzeczy, jaką jeden czlowiek może przekazać drugiemu. Jak nie bedziesz żył pod kogoś, życie stanie się o wiele lżejsze.

Jako chłopina po pięćdziesiątce muszę przyznać że z uśmiechem na twarzy obejrzałem ten materiał. Jak powiedział Dunczyk : z wiekiem maleje zapotrzebowanie na pieniądze a rośnie na święty spokuj. Przestańcie cisnąć na sukces a skupcie się na szczęściu, bo to nie to samo.

Ja mam 33 lata i doświadczenie nauczyło mnie żeby żyć jak żuczek, cieszyć się z byle g*wna

"W ogóle bracie, jeżeli nie masz na utrzymaniu rodziny, nie grozi ci głód, nie jesteś Tutsi, ani Hutu i te sprawy, to wystarczy, że odpowiesz sobie na jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie - co lubię w życiu robić. A potem zacznij to robić."-Laska

Mam ponad 30 lat, pooglądałem ten film i generalnie jest w nim zawarte mnóstwo prawdy. Aż przypomniałem sobie jak miałem z 20 lat i na jednej siłowni byłem świadkiem rozmowy 20-to parolatka ze starszym od siebie kolesiem, któremu opowiadał z pasją o swoich planach życiowych. Starszy koleś słuchał uważnie w milczeniu, a gdy młodszy skończył, to zadał mu pytanie: "ile masz lat?". "20". Starszy koleś odparł: "a, to jesteś o 17 lat mniej zepsuty ode mnie. Teraz mam ochotę po prostu spokojnie wracać po pracy do domu i relaksować się ciesząc się kolejnym udanym dniem". Ta rozmowa dała mi bardzo do myślenia i teraz z jednej strony czuję luz, gdyż nie chcę robić nic na pokaz, po to, by na siłę przypodobać się komukolwiek. Z drugiej jednak strony nadal mam w sobie pragnienie, by robić pasjonujące rzeczy w życiu, ale już bez presji i ciśnienia. Także jak na razie bardzo podoba mi się ten luz i brak presji na samego siebie. Oby tak dalej.

Mam 26 lat, mieszkam sam za granicą. Mogę jedynie powiedzieć do młodych (18-25l), że póki macie okazje to jedźcie chociaż na 2-3 miesiące za granice, wtedy zobaczycie ile wasze znajomości na wieki wieków będą warte. Szkodniki uciekły a zostało może dwóch co się czasami odezwą sami z siebie. Samotność to choroba 21 wieku i polecam się z nią najbardziej zaprzyjaźnić, będzie wam łatwiej w życiu :)

Mam 55 lat i... MOJE CZASY SĄ TERAZ!! Miesiąc temu zaliczyłem (średnia 4.72, hłe, hłe) 1szy rok studiów (dziennych, stacjonarnych) na ASP, a dopiero się rozkręcam!...

Im bliżej 30-tki tym większy zawód światem. Człowiek już nie czerpie radości z odkrywania świata, tylko zawód widząc jak ten świat odbiega od tego jak sobie go wyobrażał. Ciężko nie popaść w totalny nihilizm.

Od zera do niczego i to w 35 lat!

Gdy będę znów miał kryzys będę tu wracał by poczytać komentarze. Nic mnie tak ostatnio nie podniosło na duchu jak one. Mam 35 lat, od kilkunastu lat coraz bardziej sobie uświadamiam, że albo jestem zjebany albo psychicznie chory. Tak szybko jak moja sytuacja materialna uległa poprawie, tak też szybko się pogorszyła, a razem z pieniędzmi odeszli WSZYSCY przyjaciele, związki i chęć życia. Dzięki komentarzom wiem, że to nie ja, a życie i chyba moda na sukces przedstawiana nam w mediach tak ryje w bani. Jakkolwiek to zabrzmi, cieszę się, że nie jestem w tym gównie sam, chociaż nikomu tego nie życzę.

Mam 35 lat, prawko, małe mieszkanie, skończone studia, pracuję... Ale wszystko jest nie tak... Nie te szkoły skończone do jakich poszedłbym dziś, nie takie mieszkanie kupione jakie mogłem i powinienem kupić wtedy gdy kupowałem. Dziewczyna z którą byłem w trakcie studiów i którą kochałem, chajtnęła się z innym i totalnym moim przeciwieństwem a ze mną już od lat nie chce gadać. Wszystko poszło nie tak ale to wszystko jest konsekwencją moich głupich wyborów. Marzę o restarcie... O przebranżowieniu się, o nowym zawodzie... Tej wiosny i lata mam świetną okazję by odpowiedzieć sobie na pytanie co dalej. Jak konkretnie chce swoje życie zmienić, w którym kierunku pójść. W maju złamałem rękę i jestem od tego czasu na zwonieniu więc czasu i możliwości do rozwarzań mam wystarczająco, tymczasowo nie pracuję. I wiecie co? Z maja zrobił się lipiec a ja? A ja nic nie wymyśliłem... Nic konkretnego nie zrobiłem, za tydzień kończę zwolnienie i wracam do pracy oraz swojego dotychczasowego życia... Generalnie chce mi się rz...gać na samą myśl o powrocie do pracy i nienawidzę siebie za to, że nic więcej nie potrafię wymyśleć...

Za 3 tygodnie kończę 30 lat i nadal nie wiem kim chcę być jak dorosnę. Niemniej, kilku rzeczy się nauczyłam: + Nie przepraszam za to kim jestem; + Traktuję ludzi z wzajemnością; + Rozwijam się, kiedy wychodzę ze strefy komfortu; + Oceny i matura to rzeczywiście bzdura; + Studia nie gwarantują świetnej pracy i wypłaty; + Nie uzależniam swojego szczęścia od innych osób; + Moje słowa i czyny niosą ze sobą konsekwencje; + Porażki są lekcjami, a nie końcem świata; + Nie muszę znać wszystkich odpowiedzi, aby iść do przodu. Pozdrawiam wszystkich i po 30tce, i przed :) Edit: Chciałam dodać dwie rzeczy, które przyszły mi do głowy: + Stawiam swoje zdrowie psychiczne ponad oczekiwania innych; + Dorosłość polega na oduczaniu się tego, co wpajali nam rodzice, by dostosować się do panujących standardow.

Mam 34 lata, moje podsumowanie życia wygląda tak że najpierw szkoła, rodzina a potem praca zawodowa wpędziły mnie z biegiem czasu w ogromną nerwicę z której teraz muszę się leczyć.

Temat "Mody na produktywność" niezwykle ciekawy

W tym roku wybiło mi 30lat i szczerze mówiąc zaczyna być to jeden z lepszych okresów w moim życiu po latach Patologi, walki o siebie, prób nie picia co weekend by uciec od rzeczywistości, stwierdziłem że coś mi ucieka, wiec zacząłem szukać co takiego, zobaczyłem że powielam bardzo dużo wzroców rodzinnych z negatywnej strony, zacząłem to zmieniać i z czasem znalazłem znajomych ktorzy widzą wiecej niż butelke, wymyśliłem jak dobrze zarabiać, ucze sie już trzeciego języka i zaczynam widzieć lepsze jutro. Życze każdemu kto to przeczyta odwagi do zmian, pamietaj nie jesteś sam ;)

Mam 32 lata. Nigdy w zyciu specjalnie się nie starałem. Zawsze szedlem po lini najmniejszego oporu. Technikum robilem szesc lat. Potem rok fajnej pracy, potem mniej fajne prace. Potem depresja... Kilka lat na dupie. Nagle, gdy stracilem juz nadzieje na los lepszy od minimum, pojawila sie w moim zyciu kobieta. Swoja cierpliwością i wytrwaloscia pokazala mi, że zycie ma sens. Że w zyciu jest sie o co starać. Że życie może być piękne. Teraz mam dwie córki, satysfakcjonującą pracę, dobre perspektywy na przyszłość. Nidgy nie wiadomo, co przyszlosc przyniesienie.

Kiedy mialem 29 lat rozpadł sie mój 5 letni związek, zostałem bez pracy i oszczędności, jedyne co mialem to mieszkanie z urzędu do remontu i starego grata. Postanowilem wyjechac za granice, żeby nauczyć sie życia i zresetować. Wróciłem rok później, załozyłem rodzinę, zdobyłem dobrą robotę i nadal się rozwijam, aktualnie mając 34 lata skończone. Ogromną wartosc ma dla mnie teraz czas wolny, wypoczynek i dobre samopoczucie. Wyjebane mam na złote klamki i mercedesy. Pozdro

Mam 32 lata, i jestem zadowolony. Do 19stki musiałem się męczyć w szkole ze zjebami, potem 5 lat na studiach, tyle że chociaż fajne osoby się poznało. Od 7 lat sobie spokojnie żyje i mam wyjebane w wyścig szczurów. Po 28 roku życia poznałem też najfajniejsze dziewczyny przez te 4 lata. Od roku w szczęśliwym związku, z kobietą która też ma luzackie podejście do życia. O wielką kasę się ścigać nie zamierzam, szkoda mi zdrowia i życia. Judo, spotkania na gry figurkowe Warhammer i mala grupa przyjaciół od czasów studiów mi wystarczy by wieśc mało widowiskowe ale spokojne życie. W cały ten wyścig szczurów mam wyjebane m

Wszyscu czekamy na "odpowiednie" warunki, żeby zacząć cos robić. "Zacznę w przyszłym miesiącu, bo teraz dużo roboty." "Zacznę za tydzien, bo coś kiepsko się czuję." Ale idealnym warunkiem jest właśnie rozpoczęcie tego, co sobie postanowiłeś. Chcesz zacząć biegac? Zacznij TERAZ! Chcesz zmienić pracę? Włącz komputer TERAZ i zacznij przeglądać oferty. Chcesz się lepiej wysypiać? Odłóż telefon TERAZ! Nie musisz oglądać tego filmiku do końca. Nic sie nie stanie, jeśli w tym momencie odłożysz telefon. TERAZ jest idealny moment, na który czekasz.

Świetny odcinek :) Niedawno skończyłem 31 lat, a dopiero 2 lata temu zacząłem brać życie na poważnie. Uświadomiłem sobie w końcu, że nigdy nie chciałem by tak wyglądało moje życie. Zacząłem czytać, ćwiczyć, dbać o porządek, przeszedłem na dietę, ustaliłem priorytety, zastanowiłem się nad celem mojej egzystencji... i zacząłem działać. I jest lepiej. Dużo lepiej. Jednak ostatnie miesiące to znowu pewnego rodzaju zastój... Chyba potrzebowałem tego filmiku. Dzięki :)

Akurat mam 30 lat. Miesiąc temu straciłem stabilną pracę, po studiach jestem. Będzie szukanie nowej. Singiel, samodzielny, niezależny. A tak w ogóle to pozdrawiam niezmordowanego lektora i jego dopracowaną w najdrobniejszych szczegółach dykcję.

Ja mam 27 lat i jest zajebiście - pierdole ten konformizm, kup mieszkanie, ożeń się, weź kredyt, zakop się w dziurze, jebać to. Do grobu hajsu nie zabiorę, a zabiorę najlepsze wspomnienia mojego zajebistego kurwa życia, yo!

Cześć, Mateusz 38 lat. Singiel z przeszłością. Dosłownie 3 lata temu udało mi się wskoczyć na stanowisko managerskie po 15 latach prób, całe życie praca fizyczna. Studia zaoczne oczywiście. Nie poddawać się Panie i Panowie. Trzymam za was i za siebie kciuki za lepsze jutro!!!!

Ja po 30 uświadomiłem sobie, że ludzi poznaje się nie po słowach, a czynach. Nie ma co słuchać życiowych rad znajomych, rodziny tylko robić to co chce się osiągnąć, mając przy tym głowę na karku. Postanowiliśmy z żoną wybudować własnymi siłami dom. Wszyscy śmieszkowali i odradzali. Dziś mieszkamy na niewykończonym ale swoim, a wszyscy ci co mędrkowali... Dalej mędrkują.

Nie mam może 30 lat, ale niedawno skończyłem 27. Coraz bliżej mi do życia które chciałem prowadzić kiedy byłem młody. Robię i próbuje coraz więcej rzeczy, coraz mniej obchodzi mnie opinia innych ludzi, a to co ja czuję i chce sam. Nie osiągnąłem nic spektakularnego, ale mam dobre, fajne życie, mam trochę bliskich ludzi i czuję się z tym super. A jeszcze dużo przede mną, to w sumie początek przygody.

A ja dla odmiany mam lepsze życie niż to które sobie kiedyś wyobrażałam. Jakimś szczęściem udało się skończyć dobre zagraniczne studia a teraz mam super męża, dwójkę dzieci, całkiem fajny dom z prawie spłaconym kredytem a dotego oboje mamy prace zdalną. Z wiekiem coraz bardziej mam wywalone na to co myślą inni i to jest chyba najlepsza cechą jaką mam bo nie czuję presji, nie porównuje się z innymi, nie robie nic wbrew sobie by tylko zadowolić innych. Mam nadziej, że moje dzieci tez będą żyły na luzie i będą szczęśliwe.

Mam 30 lat i jestem nieudacznikiem, brak wyksztalcenia, dlugi, brak dobrych wzorcow z domu. Plusy to jakos wygladam i jestem zdrowy.

Mam 30 lat. Nie założyłem rodziny, podjąłem decyzję że nie chce żony, dzieci chce żyć poprostu sam tylko ja i mój świat.Czuję się dobrze sam ze sobą. Nie muszę się o nikogo martwić tylko sam o siebie. W zeszłym roku, rzuciłem robotę z dnia na dzień i stwierdziłem że pojadę na półroczną wyprawę w tym roku również postanowiłem przez pół roku być w podróży. Piszę tego posta siedząc w małym kamperze który zapakowałem w lesie nad morzem. Życie jest piękne ❤

Niebawem skończę 30 lat. Dawno nie pamiętam takiego kryzysu jak teraz przechodzę. Grałem za osobę pewną siebie, osobę której nie można zniszczyć. Trafiłem w życiu na wartościowe osoby jak i również na te które ciągnęły mnie w dół. Ostatnio psycholog który uświadomił mi że imprezowanie co tydzień jest oznaką samotności, ze brak mi drugiej połówki. Wcześniejsze moje relacje kończyły się fatalnie dla mnie (oszukiwany przez inne osoby z 100 procentowymi dowodami na moją rację) wpadłem w paranoje zdrady i oszustwa z drugiej strony. W momencie kiedy trafiłem na osobę która ciągnęła mnie do góry, przy której czułem się szczęśliwy i nie była patologiczną jak poprzednicy potrafiłem przez nieprzepracowane paranoje z przeszłości rozpierd.. to w drobny mak. Na co dzień wesoły chłopak w którym nie widać żadnych problemów, teraz przygnębiony do takiego stopnia że oddzialowywuje to na moją pracę - stałem się tematem pytań i rozmów co się u mnie wydarzyło. Choć wiem że wiele osob spostrzega mnie za atrakcyjnego jak i z wyglądu tak i z rozmowy, to nie potrafię znaleść osoby przy której byłbym szczęśliwy. A jak już się znajdzie to sam to torpeduje. Tytuł filmu dla mnie jest niesprawdzony. Życzę aby innym udało sie tak jak autor to spostrzega. Pisząc to mam łzy w oczach, ciężko przyznać się do porażki nawet na yt.

Faza przejściowa….z biedy do nędzy xD

Moje dziecistwo nie bylo latwe, ojciec wyjechał za granicę, a matka została sama z piątką dzieci a ja niestety nie byłem tez najlepszym uczniem. Moje wyniki w szkole nie były idealne. W wieku 16 lat zdiagnozowano u mnie raka. Przeszedłem dwie operacje na głowie, aby go pokonać i jakoś przeżyć. Te doświadczenia były bardzo trudne ale nauczyły mnie walczyć o swoje życie. Nie udało mi sie nawet ukończyć szkoły podstawowej przez chorobę. W wieku 18 lat wyjechałem do ojca, który pracował za granicą, tam zacząłem pracować w budowlance. Mimo braku wykształcenia i nieznajomości języka, nie poddałem się. Samodzielnie nauczyłem się nowego języa i robiłem wszystko abym cokolwiek osiągnąć. Po 3 latach pracy w budowlance postanowiłem otworzyć własną firmę mimo braku wykrztałcenia szło mi naprawde dobrze. mimo wszystko pozniej miałem problemu bo nie było pracy. Tak wiec wpadłem troche w długi i zająłem sie moim wykrztałceniem i ukończyłem szkołe srednią i aktualnie jestem obecnie na etapie na którym mogę rozpocząć studia. Wybrałem kierunek inżynierii elektrycznej, aby móc rozwijać moją firmę w tym kierunku bo od dziecka interesowałem sie elektroniką i elektryką. Moja droga była pełna wyzwań, ale pokazała mi, że warto walczyć o swoje marzenia i nie poddawac się. Każda trudność, każda przeszkoda , którą pokonałem, uczyniła mnie silniejszym i bardziej zdeterminowanym. Studiowanie inżynierii elektrycznej to kolejny krok w mojej podróży, który pozwoli mi na jeszcze większy rozwój. Prawdopodobnie studia skończe w wieku 32 lat. Ale takie jest życie :)

Jestem po 30-tce i zauważyłam, że wszystko co najpiękniejsze ominęło mnie w życiu! Kontakty towarzyskie w liceum, wieczory panieńskie, imprezy, domówki. O dyskotekach i wycieczkach nawet nasi nauczyciele nie chcieli słyszeć, gdy pytaliśmy czemu, mówili - "zapytajcie swoich poprzedników". Zrobili z nas kaleki, bo szkoła to nie tylko bezmyślne siedzenie w ławce! Skończyło się na tym, że moi znajomi mają o połowę lat więcej niż ja, a jeśli jest ktoś młody, to na chwilę.

30 powoli zagląda mi w oczy, ale czuję się, jakbym miała ją już dawno za sobą. Miałam kiepskie dzieciństwo oraz lata nastoletnie, przez co przeszłam kliniczną depresję i gdy tylko się z niej wygrzebałam w wieku 21 lat, wszystko wskazywało na to, że w końcu przeżyję tę "szaloną młodość", której nigdy wcześniej nie miałam okazji doświadczyć. No i sobie ją poprzeżywałam przez 4 miesiące, po czym zdiagnozowano u mnie nieuleczalną, śmiertelną chorobę serca. To była moja metaforyczna 30... Musiałam w tamtym momencie zrewidować absolutnie wszystko, co wydarzyło się w moim życiu do tej pory, miałam nawrót depresji, z którego jednak udało mi się stosunkowo szybko wygrzebać i stwierdziłam, że muszę przestać marnować pozostały mi na głupoty, które nie dadzą mi nic poza wewnętrznym wypaleniem. Poszłam na studia, których się bałam, ale o których marzyłam i je ukończyłam. Potem na drugie. Myślę o trzecich, nie podjęłam jeszcze decyzji, ale są kierunki, do których po prostu ciągnie mnie na tyle mocno, że być może pewnego dnia znów zapiszę się na uniwersytet. Po wielu przygodach z różnymi pracodawcami znalazłam pracę marzeń, w międzyczasie pojawił się też mąż, mieszkanie i dom tymczasowy dla zwierząt. Powróciłam do pasji, które towarzyszyły mi od wczesnego dzieciństwa, zaczęłam je intensywnie rozwijać i odnosić w nich sukcesy. To wszystko po to, żeby pokazać chorobie "takiego wała, nie dam się". Ot, 30 to taki moment, w którym coś takiego przychodzi naturalnie, ale są pewne wydarzenia, które mogą zwalić na głowę ten moment bolesnego podsumowania nieco wcześniej. Nieważne, kiedy nastąpi to u Ciebie: życie masz tylko jedno i jest ono bardzo kruche, więc nie przepierdalaj go na głupoty, skup się na sobie i tym, co daje Ci satysfakcję, ponieważ innych ludzi obchodzisz o wiele mniej niż Ci się wydaje. Rób to, co kochasz, swoje zdrowie i samopoczucie stawiaj na pierwszym miejscu i nie daj sobie wmówić, że już nic nie osiągniesz, że wszystko co najlepsze już za Tobą, że jest za późno, żeby zrobić [tu wstaw dowolną rzecz, o której marzysz]. Nie, nie jest za późno, a nawet jeśli coś wypadnie poza Twój zasięg (ja z powodu choroby musiałam całkowicie porzucić sport, który trenowałam od lat i z którym wiązałam spore nadzieje na przyszłość), to wciąż jest cała długa lista rzeczy, które możesz zrobić, w które możesz się zaangażować i którymi możesz żyć. Zdarza się, że czujesz, że jesteś na dnie - ale nawet na dnie wciąż masz grunt pod nogami i możesz go wykorzystać, żeby się z tego dna wygrzebać, nawet jeśli masz wrażenie, że jest ono dnem grobu. Nawet gdy ciążą na Tobie przeszkody, które wydają się niemożliwe do uniesienia, jutro wciąż może być lepsze - musisz tylko o nie zawalczyć i skupić się na tym, co naprawdę ważne.

Mam 31 lat i mam gdzies ten caly pęd,mieszkam sobie samotnie w ciszy w domku na wsi

Kiedyś wszystko się chciało i na nic się nie miało pieniędzy, dziś na wszystko się ma i niczego się już nie chce. Polska i życie w niej prowadzi niechybnie większość ludzi inteligentnych do poważnego marazmu.

8 lekcji które ludzie zrozumieją za późno. 1. Ważni ludzie przychodzą i odchodzą jest to normalne. 2. Twoja dieta to nie tylko to co jesz 3. Aby być szczęśliwym musisz zawieść ludzi. 4. Nigdy nie pozwól aby odrzucenie doprowadziło do samoodrzucenia. 5. Bądź właścicielem swoich obowiązków i swojej przyszłości. 6. Jakość nad ilością. 7. Bajki sprawia że będziesz nieszczęśliwy. 8. Jeśli chcesz cieszyć się życiem, nie podpisuj się pod definicją „zabawy” innych ludzi. Amen

Mam 32 lata, cierpię na bezsenność i alkoholizm, odkąd moja mama odeszła 2 i pół roku temu zostałem sam w UK. Niebawem stracę pracę z powodu nieobecności i przechodzenia do pracy na kacu. Mam dokładnie ten moment o którym mówisz w filmie, czas rozliczenia i zastanowienia się nad sobą i nad tym co dalej. Jestem bardzo zagubiony i dziękuję, ten film dał mi bardzo do myślenia ❤

Mam 31 lat. W swoje 30. urodziny doszłam do wniosku, że jestem za stara, żeby: 1. Stawiać się niżej niż drugi człowiek, 2. Przejmować się zdaniem innych na temat siebie i swoich wyborów, 3. Tłumaczyć się ludziom ze swoich poglądów, 4. Spalać się dla ludzi, którzy mnie nie szanują. Doszłam też do wniosku, że moje zdrowie, zwłaszcza długi sen, są ważne. I odkryłam, że zadbane ciało zwraca się w lepszym samopoczuciu psychofizycznym. Jeśli chodzi o decyzje osobiste to jestem bardzo zadowolona, choć po drodze miałam sporo potknięć, ale wyciągnęłam wnioski i to jest najważniejsze. Jedną z najlepszych inwestycji w siebie była świadoma i zaangażowana psychoterapia u dobrej, certyfikowanej terapeutki. To była ogromna poprawa jakości życia. Żałuję, że na studiach nie poświęciłam więcej czasu na naukę, a w szkole nie męczyłam rodziców o korepetycje z niektórych przedmiotów.

Mam 33 lata i mam poczucie, że ziszcza sie to czego od kilkunastu lat się najbardziej obawiałem. Troche jak samospełniająca sie przepowiednia albo jak bohater filmu który zna przyszłość, ale mimo to nie jest w stanie zmienić biegu wydarzeń prowadzących do najgorszego finału. Przeżyłem już wypalenie zawodowe, początki depresji i ciężkie rozstanie. Nigdy jakoś nie przykładałem większej uwagi do kwestii pieniędzy byle tylko żyć na średnim poziomie co na ten moment sie udaje. To co mnie zawsze najbardziej przerażało to samotność. Mogłoby sie wydawać, że introwertyk i jedynak, który spędził większość życia sam powinien sie do tego przyzwyczaić, ale jest dokładnie odwrotnie. Do około 20-stki mi to nie przeszkadzało. Żyło mi sie ze sobą dobrze, byłem stosunkowo szczęśliwy i nie szukalem związku, bo nie czułem się gotowy na taką odpowiedzialność. Teraz tylko wszędzie wśród znajomych i ludzi w pracy widzę same pary oraz rodzące sie dzieci. Czuję, że gdzies coś poszlo nie tak a życie przecieka mi przez palce z każdym kolejnym dniem.

Ogólnie nie jest źle. Jestem niepełnosprawny i mam trzydzieści plus. Nigdy nie miałem rodziny od urodzenia. Jedyny poważny problem że nigdy nie będę miał swojego mieszkania i to mnie dobija. Ale po trzydziestce nikt niczego od ciebie nie oczekuje, nie poucza byle byś był wypłacalny i to jest spoko.😜

Mam 29 lat i chetnie podziele sie skrotem z mojego zycia i radami dla mlodszych. Majac 15-21 lat zmagadalem z duza fobia spoleczna i depresja a nawet myslalem o samoboju. Szkola a raczej ludzie w niej siadali mi na psychike. Troche z mojej winy bo sie izolowalem w gry a troche bedac przedladowanym w gimanzjum (najwiekszy syf). Ogolnie mlodzi (mlodsi) ludzie nie siedzcie za dlugo przed komputerem dla przyjemnosci bo zycie przelatuje wam przed oczami. Ja tez tyle siedzialem i teraz mam problemy z kregoslupem (krzywy i boli), (piekace i suche oczy). Jednakze obiecalem sobie w wieku 21 ze do 30 sie musze (niecenzuralne slowo) ogarnac albo nie ma sensu dalej egzystowac. No i udalo sie. Mam puki co w miare fajna prace IT (oprocz gier zaczalem tez programowac), kupilem chate na kredyt ktory splacilem, nawet znalazlem Panne do wspolnego koogzystowania i teraz jak patrze na siebie kiedys to widze ze jak wiele jeszcze nie wiem i jak wiele wtedy nie wiedzialem. Jak was przedladuja w sszkole nie uciekajcie, nie izolujcie sie - lepiej dac w morde i byc agresywnym jak nie umiecie byc asertywnym. Najgorzej byc pasywny albo uleglym. Szanujcie swoje zdrowie, serio wam mowie predzej czy pozniej ciagle picie alohkolu czy siedzenie przy kompie wam sie wypomni. Inwestujcie w siebie - kur*a jak widze mlodych ludzi w jakiej oni zyja iluzji z dnia na dzien to mi az nie dobrze. Chodza do tych szkol i mysla ze o naucze sie na sprawdzian i jakos to bedzie a potem wieczorem gierka i do przodu. Nie tedy droga. Trzeba juz myslec w kategoriach co ja moge robic zeby zarobic, w czym jestem dobrym (ale nie w jakiejs glupie teoretycznej szkole tylko praktycznie). Starac sie ukierunkoywac i nawet samemu uczyc na dany zawod. ZNam takiego kolege co w wieku 25 po magistrze no to on moze w koncu pojdzie do pracy - traaageeediaa. Ja zaczalem pracowac w wieku 21 podczas zaocznych studiow i to tez nie jest wczesnie. Puki jestescie mlodzi i macie sile to probujcie a to pojsc na nowe zajecia kogos poznac, a to pochodzic na silke (tak cwiczyc i ruszac dupy). Kazdego wieczoru albo chociaz tygodnia podsumowanie: Co ja zrobilem w tym tygodniu? Szkola sie nie liczy bo to wymog tylko co Ty Sam Dla Siebie Zrobiles, Zdobyles, Nauczyles, Sprobowales? Duzo zalezy od relacji miedzyludzkich, trzeba rozwijac sie chocby poprzez spotykanie sie z roznymi grupami ludzi najlepiej madrzejszymi i starszymi od was (ja mam glownie starszych). Ile razy natkanalem sie ze gdybym kogos nie znal to bym nic nie uzyskal - ja nie mowie ze macie miec czysto interesowne relacje tylko ze miec relacje z ludzmi od ktorych mozna najlepiej wzajemenie sie nauczyc czegos i brac przyklad. Typu spotkasz sie z typem co tylko pije i gra w gry to sam tak bedziesz robil. Spotykasz sie z typem co 2 roboty w IT ciagnie, remontuje chate i jeszcze cwiczy to sam zaczniesz naturalnie niektore rzeczy u siebie wprowadzac. Aha i ogolnie najwazniejsza jest praca a potem szkola studia w sensie masz zarabiac zeby sie rozwijac a oprocz tego jakies zaoczne studia (nikogo nie interesuije czy ty to studiowales dziennie czy w weekend). Nie robcie bledu ze o kude nie moge dostac pracy to pojde na kolejne studia (no chyba ze bedac w jakies pracy i mowimy o podyplomowych zeby sie przebranzawiac)

Mam ponad 30 i jestem na totalnym dnie psychicznie i finansowo, chciałabym kiedyś odnaleźć ten komentarz i napisać pod spodem że coś się zmieniło... jeśli przetrwam.

A moje życie zaczęło się po 30. Będzie długie, uprzedzam. W wieku nastoletnim miałem pierwsze myśli rezygnacyjne, pierwsze epizody depresyjne, pierwsze zrozumienie, że moja psychika działa inaczej. Nie miałem koleżanek, nie wierzyłem w swoje atuty fizyczne (mam prawie dwa metry, jestem silny, ale tego nie rozumiałem), myślałem, że jestem głupi i w szkole średniej - też pozbawionej dziewczyn - marzyłem o pracy gdzieś na magazynie w Kanadzie. Było słabo, a jedyną rozrywką i odcięciem od rzeczywistości był komputer i gry. Czas leciał, na studia nie poszedłem przez ADHD, zresztą z nauką zawsze miałem problem tak jak i z jakimkolwiek autorytetem wśród nauczycieli w szkole. Nie lubiłem ich, zawsze miałem swoje zdanie i oni też nie ukrywali, że nie lubią mnie. Pracę maturalną pisałem o samobójstwie, bo to był czas gdy temat jeszcze wybierało się samemu. Miałem problem z emocjami, całe życie myślałem, że jestem nadwrażliwy, potrafiło wzruszyć mnie wszystko, nawet kwitnące życie wczesną jesienią, czy deszcz w jesienny wieczór. Myślałem, że jestem romantykiem, że do szczęścia brakuje mi tylko poznania kobiety. Prowokowałem wszystko i wszystkich, wychodzenie na pasy przed pędzące samochody, zaczepianie ludzi na mieście, zwracanie uwagi grupce dresów - bo może akurat będzie bijatyka - nie miałem w sobie strachu przed bólem, śmiercią. Miałem 19/20 lat, a czułem się jak starzec. I nie widziałem możliwości poprawy. Wysłałem pierwsze CV w życiu, pierwsza rozmowa kwalifikacyjna i ją dostałem, kurde, to był sukces. Poszedłem do pracy, po miesiącu nie przedłużyli mi umowy, bo stany lękowe, depresja, to wszystko dawało o sobie znać, a pracowałem w handlu. Miałem sprzątać sklep, w którym pracowałem, tak jak robili to inni pracownicy. Nie umiałem się do tego zmusić, wolałem w kącie rozdrapać sobie skórę do krwi w celu rozładowania napięcia, którego nie rozumiałem. Potem kolejna praca, też czułem się psychicznie wypruty (call center), cieszyło mnie, jak robiłem ludziom na złość - tym, którzy byli chamscy. Nie obchodziło mnie, że też mnie zwolnią. Wstawanie o 6 i jazda w zimę do firmy, to było tak destrukcyjne, że każda myśl 'tak ma wyglądać życie?' powodowała znowu myśli by to wszystko wziąć i pierdolnąć. Na polu towarzyskim nie było lepiej, kojarzycie scenę z filmu 'Zakochany bez pamięci', w której Jim Carrey siedzi i zadaje sobie pytanie 'dlaczego muszę zakochiwać się w każdej kobiecie, która daje mi odrobinę atencji'? Miałem to samo. Moja samoocena była tak niska, że naprawdę doceniałem każdy uśmiech, który udało mi się urwać i snułem piękne, romantyczne plany z każdą kobietą, która była dla mnie miła. A jednocześnie, gdy któraś dała mi wyraźny sygnał, że chce się ze mną umówić, to udawałem głupiego i odtrącałem je, bo myślałem, że nie poradzę sobie z relacją, że wolę nie próbować - a miałem wtedy już 22, 23 lata. Filmy i książki romantyczne, dramaty, obyczajowe, to było dla mnie wybawienie. Keith, szkoła uczuć, wciąż ją kocham i tym podobne, te tytuły pozwalały mi czuć, bo w życiu nie czułem nic poza smutkiem. Wracałem z wyborów w roku 2016. Idąc chodnikiem, patrzyłem na drzewa i znowu się rozpłakałem, sam, nie rozumiejąc dlaczego. Wtedy wyszukałem psychiatrę w moim mieście. Poszedłem na pierwszą wizytę - dwubiegunowość, z zaburzeniem osobowości, według psychiatry borderline i zalecenie psychoterapia. Znalazłem wtedy pierwszą pracę w IT - bo całe życie kochałem komputery ale nie wierzyłem w to, że mogę się dostać do branży, myślałem, że to tylko ścisła elita może zarabiać przy komputerze. Kontakt z psychoterapeutką znalezioną też w internecie, pierwsze, drugie, trzecie spotkanie - bardzo zależało mi na diagnozie; Pani mówi, że borderem nie jestem, ale wcale nie tak daleko, bo mam w sobie dużo z narcyza. W końcu czas na pierwszy związek i pierwszy seks, bardzo ciążyło mi to, że nigdy nie miałem kontaktu z kobietą. Nie było trudno znaleźć partnerkę, bo są takie, które uważają mnie za 'atrakcyjnego', no i jak to narcyz, jestem dość wygadany i jak chcę, to umiem być lubiany. Trwało to kilka miesięcy, wtedy zauważyłem, że nie umiem za bardzo w relacje, źle traktowałem tę kobietę, na tyle, że sam się z tym potem źle czułem. Może nie od razu, ale po latach. No właśnie, po latach, bo od pierwszej wizyty u psychiatry zmieniłem lekarzy dwa razy, finalnie dwubiegunowości nie mam, ale zdiagnozowana 'nerwica', ogólne stany lękowe, zaburzenia osobowości i ADHD. Moja terapia u terapeuty trwała prawie 9 lat. 9 lat spotkań tydzień w tydzień, z przerwą na terapię grupową. Na terapii grupowej też oczywiście poznałem kobietę, która wtedy wydawała mi się, że jest całym moim życiem - jak się domyślić można, wcale nim nie była, choć wspominam ją bardzo ciepło, bo to pierwsza, którą po takiej przerwie od tego pierwszego związku, czyli jakoś 7 lat, chciałem lepiej poznać. No, w każdym razie, jestem tu teraz jako ten po 30, na terapię już nie chodzę, do psychiatry owszem. Od kilku miesięcy tworzę szczęśliwy związek, taki, który czułem, że mogę stworzyć, z osobą, którą czułem, że chcę. Taki niewymuszony, taki, który mnie uszczęśliwa. Ale przed wejśćiem w związek, sam zrozumiałem, że muszę zaakceptować życie w pojedynkę. Praca też idzie mi bardzo dobrze, zarabiam naprawdę dobrze, pierwsze wycieczki, czy pierwsze jakieś takie dojrzałe znajomości zawieram dopiero teraz. Z ludźmi ze szkoły nie mam w ogóle kontaktu, poza jednym przyjacielem. Życie jest spoko, ale moje zaczyna się dopiero teraz.

Jak już tak piszemy o swoich emocjach to najgorszym uczuciem Panowie w wieku 30 lat jest poczucie utraconej młodości.Mam we Wrześniu 31 lat i ani jednej dziewczyny ani jednego pocałunku imprez czy szaleństw młodości Tak potoczył mi się los że nie zaznałem tego co inni. Ale najgorsze jest właśnie teraz w wieku 30 lat gdy chcesz coś zmienić a nie możesz gdy chciałbyś nie być sam ale jesteś.Uwierzcie mi to jest taki ból że nie da się tego opisać .Każde Wakacje każda wiosna lato to samo.Chodzę tylko do pracy mam pasję lubię aktywne spędzanie czasu na zewnątrz i jazdę na rowerze .Chciałem uzbierać sobie na przyszłość trochę kasy niestety nie jestem z tego zadowolony. Życie tak szybko ucieka :(

Powiem z perspektywy, że dla faceta wiek 32-35 lat jest rewelacyjny i najlepszy pod każdym względem. Pozdrawiam serdecznie.

Mam 31 i dla faceta to świetny wiek. Laski na Ciebie lecą, Ty jak nie wpadłeś w słaby związek lub długi i nie masz dziecka to tak naprawdę masz drugą młodość z tymże z kasą w kieszeni. Pamiętajcie ludzie- życie jest tylko jedno. Żadnej kolejnej szansy nie bessie. Walczcie o siebie! ❤

Po 30 nie stałem się silniejszy, poprostu nauczyłem się skutecznie ignorować problemy XD

No cóż, mam 36 lat. Cały czas uważam siebie za młodego gościa. Byłem za granicą 2lata, wróciłem razem z dziewczyną kupiliśmy dom na kredyt (poszły na to wszystkie oszczędności byle by go dostać) nie jest łatwo. Kredyt wzrósł dwukrotnie, rachunki do góry. Jednak w zeszłym roku urodziła mi się corka, bo chcieliśmy. Podjęliśmy decyzję o drugiej ciąży żeby mała nie była sama (urodzi się w lutym). Czy czuje się niespełniony? Nie. Czy jestem niezadowolony ze ktoś jedzie koło mnie autem droższym niż mój kredyt na 30 lat z odsetkami? Nie. Robię swoje. Mam dom, chociaż na kredyt, mam kobietę i będę mieć dwójkę dzieci. Cieszę się, że mogę skosić trawę czy pograć na kompie w ulubioną gierkę. Problemem chyba jest to, że czas szybko ucieka i znajomi nie orientują się, że dwadzieścia lat nie trwa wiecznie. Zostali gdzieś myśląc że życie się nie zmienia. A trzeba po prostu dorosnąć. Ja w wolnych chwilach zacząłem pisać książkę fantasy i po paru latach ją skończyłem, czekam na odpowiedzi z wydawnictw. Czy to coś zmieni? Może. Bez stresu, życie jest długie, można zmienić wszystko w swoim życiu zaledwie w rok czy dwa. U mnie w ciągu 4 lat zmieniło się całkowicie. Od gościa mieszkającego u rodziców na pokoju po ojca z domem. nigdy nie wiemy co nas może spotkać, ale ważne by chcieć coś zmienić. Pozdro, nie łamcie się

Jeśli nie idzie wam w finanse to nie martwcie się. System jest tak ustawiony na wzór USA. 90% ludzi nie ma nawet 500$ na koncie. Marek Aureliusz mówił, że życie to bankiet na którym jest coraz więcej głodnych. Cieszcie się ze macie od 1-go do 1-go nikt do was nie strzela macie na lody na papierosy i spokojnie wygodnie śpicie

Mam 21 lat, nie mam pracy, prawa jazdy, baby, ale nie uważam siebie za nieudacznika, bo to społeczeństwo narzuca swój zbiorowy subiektywizm na jednostki, a dla mnie osobiście żadne z tych rzeczy nie stanowią priorytetu, nie jest mi źle, realizuję się w swoich pasjach i czuję się dobrze.

Mam 35 lat i w nic już nie wierzę. Wiem że jestem niewolnikiem, żyję tylko po to, by płacić podatki czy rachunki, tyrać i być wyzyskiwany przez korporacje. W robocie wkręcają mi kit o karierze i potrzebie robienia nadgodzin bo to bardzo ważne, bym jak najszybciej zarobił na willę dla kapitalisty.

Mam 29 lat i rok temu szlag wszystko trafiło w zeszłym roku po śmierci w rodzinie straciłem jeszcze związek a 3 miesiące później pracę. Miałem plany na karierę, przeprowadzkę, a tu patrz. W tym momencie trwa sobie dziewiąty miesiąc bezrobocia, moja branża leży i kwiczy a próby pójścia gdzie indziej kończą się na tylko na odmowach, brak prawa jazdy bo cierpię na Amaksofobię, o i przy okazji problemy zdrowotne sobie nagle wyskoczyły, a to zęby a to czyrak sobie wyrósł. Znajomi którzy założyli rodzinę i kupili mieszkania już się odwrócili wyzywają od leni bo przecież jest wielki Blue Collar boom teraz a ja powinienem "skorzystać". No piękne życie nie powiem, nadziei i perspektyw ziobro A i zanim ktoś powie no to idź na tą budowę leniu to od razu powiem, chciałoby się ale oni jak nie ma się doświadczenia albo uprawnień to chcą migrantów.

Mam 32 lata i młodszym mogę podpowiedzieć że najlepszy okres na zmiany jest wtedy jak wydaje wam się że gorzej być nie może. To właśnie wtedy macie najmniej do stracenia i warto zaryzykować. Zainwestować czas/resztki pieniędzy w siebie. Zostawiła mnie kobieta po 5 latach związku, bo byłem bezrobotny w wieku 20 lat i grałem celymi dniami w gry. Na początku bylem zły na nią, ale z czasem otworzyły mi się oczy i wiedziałem że to ja byłem problemem. Zacząłem ćwiczyć na siłowni i wychodzić do ludzi przez co nabrałem dużo pewności siebie oraz szacunku do samego siebie co później pomogło w życiu prywatnym i zawodowym. Kolejno przez dłuższy czas nie mogłem znaleźć pracy w Polsce, co dało mi siłę i odwagę by emigrować zarobkowo. Początki nie były łatwe. Tęsknota, alkohol, narkotyki, depresja. Dziś szczesliwy z miejsca w ktorym jestem w wieku 32 lat wracam do Polski z moją piękną żoną która jest mi partnerem od 8 lat. Stać mnie żeby pobudować dom bez kredytu. Jak spojrze na Siebie w wieku 20 lat to nie wierzę że dałem radę wyjść z takiej patologii i bezsensu istnienia. Żeby być szczęśliwym w życiu trzeba być dumnym z siebie i siebie lubić. Żeby siebie lubić i być z siebie dumnym trzeba się napracować. Wszystkich oszukasz że coś robisz w życiu, nie robiac nic. Siebie nie oszukasz, dlatego tylu ludzi sięga po alkohol, narkotyki. Żeby usmierzyć ból straconego czasu i rachunkow sumienia ktore wychodzą na minus.Jak ktoś cię nęka to od niego uciekasz, jak Twoja głowa Cię neka to nie uciekniesz. Jedyne co wystarczy zrobić to zacząć coś robić produktywnego i być cierpliwym. Nie masz pomysłów? Idz na basen lub zacznij jezdzic na rowerze. Ucz się jezyka obcego albo gry na jakims instrumencie. Z czasem zaczniesz doceniać siebie i motywować i zobaczysz że stać Cię na wiele. Pozdrawiam i powodzenia. ❤

Najbardziej mnie w dzisiejszych czasach dobija niepewność przyszłości pod kątem mieszkania w Polsce (sprawa EJ, widmo wojny z rosją), obecny kryzys w IT, trudność w znalezieniu trochę lepiej niż przeciętnej pracy i niemożliwość znalezienia drugiej osoby która będzie cię jakkolwiek szanowała. Ilośc postów na socialach (reddit, ig) ludzi samotnych mnie tylko utwierdza, że nie jestem jedyny, ba, można pomyśleć, że to nowa "normalność". Bycie w związku jest odstępstwem od reguły, wyjątkiem. Absolutnie nie dziwie się młodym ludziom, że nie mają nadziei na lepszą przyszłość, żyjemy w czasach przejściowych.

Po 30-stce jest genialnie! Panie! Kompleksy młodej dziewczyny znikają. Uwielbiam być kobietą! Nareszcie! Świadoma seksualności. Brak humorów i niezdecydowania. Życie ze sobą w zgodzie i po prostu szczęście bez szukania tego w relacjach. Super etap życia❤ Lata gdy człowiek miał siano w głowie kojarzy się tylko ze stresem, zamętem i brakiem kontroli nad swoim życiem przez uwikłanie w związki z niekompatybilnymi ludźmi. Nigdy więcej tego szajsu.

25 lat Bez przyszłości Bez perspektyw Mieszkam z rodzicami Brak swojego pokoju Same porażki w życiu Brak znajomych Całe życie przesiedziane przed komputerem Fobia społeczna Zero oszczędności Brak prawda jazdy, auta, roweru Tyranie za najniższą krajową

Jestem przed 30 nie mam prawa jazdy mieszkam u matki i brak dziewczyny. Powiedzmy że wszystko to realizowałem ale powijała się noga. Nad tym wszystkim popracuje gdy będę gotowy. Realizuje plan treningowy którego efektem końcowym będzie sylwetka jakiej nie miałem w swoim piku formy. Pewne rzeczy odłożyły się w czasie. Spokojne życie w którym odpalasz Gothica zajadasz się pizzą i koń zwa**** to super los tylko wszystko co fajne trzeba ukrócić żeby nie było za błogo. Drodzy bracia przegrywowie do dzieła ! :D

Za miesiąc kończę 33 lata. Przez 30 lat czułem się jak kupa gówna jako człowiek, ale rozwinąłem swoje artystyczne umiejętności, i teraz robiąc dobre i pozytywne rzeczy, którymi mogę podzielić się z ludźmi, czuje że jestem potrzebny na tym świecie. Jeśli się da dobro, to wraca podwójnie i to jest fakt. Rozwijajcie się w tym co lubicie, nie dawajcie sobie narzucić schematu typu: ucz się z znajdź pracę i załóż rodzinę. To pułapka. Na wszystko przychodzi swój czas, ważne jest być w zgodzie z samym sobą. Pozdrawiam!

Rocznikowo mam 36 lat, a czuje sie na 26-28 lat mentalnie. Jestem po rozwodzie, mam dwoch pieknych synów którzy mieszkaja ze mną. Mam kieszkanie na kredyt i dlugi po byłej żonie. Wychowalem sie w nie zamoznej rodzinie. Ale jak siegam pamięcią zawsze musialem zapierdalac zeby cos osiągnąć. Wiec zdobylem wyksztalcenie i do niczego mi sie nie przydało. W wieku 30 lat zwolnilem sie z corpo gdzie pracowalem na produkcji i poszedlem do budowlanki. Teraz jestem hydraulikiem i dwa lata temu zalozylem firmę dobrze mi sie żyje z dziećmi razem i daje radę ... Jedyna mądrość moja to tyle : Byc pracowitym, Nie przejmowac sie co inni mówią Szanowac rodzinę I cieszyc sie z malych rzeczy chocby jazda na rowerze lub spacer w lesie. Zycie jest piekne ! A ludzie lubia byc słuchani bo kazdy patrzy na ciebie swoim punktem widzenia. Jestem ponad tym bo nie interesuje mnie zycie innych !

Ilość wyświetleń w tak krótkim czasie tylko pokazuje jak wiele jest osób które się z tym mierzą. Moi drodzy, wszyscy dacie radę być szczęśliwi. Czas na podsumowanie bo niebawem szczęście przyjdzie właśnie do Ciebie🫵

Ja mam 31 lat, w wieku 28 wróciłem na studia które rzuciłem jak miałem 21. Kończę je niedługo i będę inżynierem. Przebranżowiłem się na IT, bo zawsze o tym marzyłem, kiedyś bycie programistą było dla mnie spełnieniem marzeń, dzisiaj jest rzeczywistością. Mimo, że większość życia spędziłem przed kompem, to zacząłem biegać i osiągnąłem całkiem niezłe czasy na dystansach 21k (półmaraton) i 42k (maraton). Nadal jednak mam wrażenie, że prawdziwe życie było kiedyś. Teraz jest tylko smutny epilog, coś jak gdy np. w Wiedźminie 3 zrobisz wszystkie questy, pytajniki, sidequesty i generalnie wszystko na 100%. Wciąż możesz chodzić, rozmawiać z NPC i tak dalej, ale masz wrażenie, że skończyło się coś dużo ważniejszego. Moja rozkmina jest taka, że nie ma głębszego sensu w życiu oprócz tego tylko, który sam sobie wyznaczysz. Jako nastolatek byłem wkurzony, że nie mam kasy i muszę słuchać rodziców. Dzisiaj mieszkam sam, jestem niezależny, ale nie jestem szczęśliwszy. Mam na tyle pieniędzy, by się utrzymać, nie sa to kokosy, ale mam jakieś dziwne wrażenie, że nawet gdybym podwoił z dnia na dzień swoje dochody, nie byłbym szczęśliwszy. Ogólnie 30tka to nie jest jakaś magiczna bariera, zwyczajnie kolejne urodziny. Możesz nadać sens życiu w wieku 18 lat, 30 lat, albo nigdy.

Przeszłości nie zmienisz. Przyszłości nie znasz. Żyj tu i teraz, ryzykuj a wszystko będzie dobrze 😌

Jeśli w pracy szukasz kolegów/koleżanek to nie szukaj. Oni przyszli tam tak jak Ty żeby zarobić pieniądze.... są inne miejsca aby poznać ludzi

Spójrz na chłodno co robisz źle, co wraca do Ciebie jak bumerang, czego się wstydzisz. Każdy z nas nosi tego cały bagaż. Spraw aby dla Ciebie była to motywacja i drogowskaz nad czym pracować. Rób rzeczy, nie teoretyzuj. Eksperymentuj, wyciągaj wnioski. Notuj w zeszycie swoje postępy, wyznaczaj małe, osiągalne cele za które się nagradzaj. Czas i tak minie a sam zobaczysz ile rzeczy da się naprawić! Pozdrowienia z lvl 40.

Mam 28 lat i na zimę prawdopodobnie wprowadzam się do własnego domu, który sam buduję z ojcem, po pracy, 2 lata - żadnych kredytów, pożyczek. Jestem z tego cholernie dumny. Jak się nic nie zepsuje to chyba będę żył swoim swoim nudnym, rutynowym życiem, czyli takim o jakim marzyłem w ostatnich latach. Przestałem się porównywać do innych - fakt, pewnie co do niektórych wypadłbym lepiej, ale też i blado. Natomiast porównuję się do samego siebie sprzed. No i tu jest ogromny progres - z ulanego gołodupca, który miał fobie społeczne i kompletnie nie dbał o siebie, zmieniłem się w pewnego faceta, który nie boi się zagadać do innych, z własnym domem i dużą poduszką finansową.

Najwyższa warstwa społeczeństwa pokazuje że dzięki pracy można spełnić wszystkie swoje marzenia po to by biedna plebania jeszcze więcej zapieprzała i nie narzekała by utrzymać ich wysoki poziom życia. Wystarczyło by w Polsce wyłączyć tiktok i Instagrama i takie Bartki i Vanesski szybko stali by się zwykłymi szarakami 😂😅

Kieruję ten komentarz do wszystkich 30 latków jak również do samego siebie. Mam 31 lat i bardzo często czuję, że pomimo wielu szans jakie dostałem od życia, lwiej części z nich nie wykorzystałem. Jednak pogrążając się w "szarej rozpaczy", często zapominam jak wiele udało się osiągnąć, jak wiele nauczyć. Mysli o poprzednich relacjach z kobietami typu - co by było gdybym Jej wtedy nie odrzucił itd. Rozpamiętywanie błędów z młodości, o tym, że mogłem się zdrowiej odżywiać i uprawiać więcej sportu. Dobrze jest być świadomym ów błędów, jednak tylko po to by wyciągać z nie wnioski, a nie by nas blokowały, przez poczucie, że "przegrałem życie". Powiem szczerze miałem w życiu łatwiej niż "większość", jednak nie pomogło mi to, wiele lat czułem, że zawiodłem własną rodzinę i wszystkie oczekiwania. Wiem, że jesteśmy teraz bombardowani z każdej strony treściami, o tym, że każdy ma takie super życie, jednak apeluje do Was, zamiast się tym dołować skupcie się na swoim progresie i własnej drodze, bo ta droga jest w tym najpiękniejsza. Pogody ducha.

Ja po latach doświadczeń żałuję że za młodu nie poszedłem na psychologię/psychiatrię. W tych czasach rośnie tyle potencjalnych klientów że szok, wszyscy młodzi myślą że żyje się jak na instagramie/tiktoku/facebooku a gdy przyjdzie zderzenie z rzeczywistością to popadają w depresje. Miałem koleżankę, popełniła samobójstwo a na instagramie wiodła niby super życie, wyjazdy do włoch grecji, iphony itp co chwila w restauracjach jakieś foodp*rn. W czasach przebodźcowania, uzależnień (w tym od porno sam to przechodziłem i nabawiłem się potężnej nerwicy lękowej), uzależnień od smartfonów generalnie dopaminy tacy specjaliści mają pełne ręce roboty, a pomagać bezcenne.

Mam 18 lat, a czuję się jak 30-sto letni zaugubiony facet który szuka światła i sensu w życiu....

Panowie, pamiętajcie że wasz peak życiowy zaczyna się koło 35 roku życia. Nie zepsujcie sobie wcześniejszych lat życia, bo ten peak może trwać praktycznie do śmierci.

Filmik Taco Hemingwaya z początku filmu nie zbyt do mnie przemawia. Snucie się w jego przypadku zakończyło się wielkim sukcesem, ale czy dla innych nie będzie to krok do porażki? Brak wyznaczania celów i chodzenie w różne miejsca bez przyczyny może być w pewnych sytuacjach dobre aby na chwilę się zatrzymać i poczekać na wnioski, jednak właśnie, na chwilę, dłuższy taki stan może być szkodliwy dla rozwoju. Uważam jednak że to właśnie rozwój może nas uchronić przed zgubą. Uważam że to nie problem w byciu zbyt produktywnym, a w byciu zbyt zajęty czyimś życiem a nie swoim. Róbmy tyle na ile sami chcemy oraz pamiętajmy że wszystko ma swoje konsekwencje.

To nie winna (chociaż po części) ludzi. Gdyby naszym krajem rządzili mądrzejsi i bardziej doświadczeni ludzi. A same zainteresowane jednostki mądrze również powinny podchodzić do wyboru odpowiedzialnie. A teraz co mamy to co wybraliście :podwyżki , drożyzne , fałsz i kłamstwa.

W tym roku kończę 31 lat i nigdy nie byłem w związku z kobietą, mam wrażenie, że z roku na rok ten wagonik coraz to bardziej się ode mnie oddala ale gdzieś tam głęboko w podświadomości jest jeszcze nadzieja, że może kiedyś się to zmieni, bo jeszcze tyle życia przede mną.

Niestety miara sukcesu obecnych ludzi jest ile kto ma pieniędzy , albo jakie stanowisko ma.Miara sukcesu powinno być jak szczęśliwy jesteś , a nie co masz.Jesli kładziesz sie spać i nie możesz doczekać się kolejnego dnia to jesteś szczęściarzem.Żyjesz ❤

Mam 28 lat, jeszcze jakiś czas temu miałam strach w oczach, że za chwilę przekrocze 30. Znajoma mi uświadomiła, że to jest początek najpiękniejszego i najlepszego czasu w życiu Nikt mnie nie będzie już brał za dzieciaka, będzie liczyć się z moim zdaniem, bo nie jestem podlotkiem, który ma pstro w w głowie. Nie boje się 30, jestem ciekawa co będzie. 😊

Gez Z to będzie pokolecnie depresji i somobujów

Człowieku, jak ja Ci dziękuję za ten film. Wprawdzie jako osoba za kilka miesięcy po 30 nie mam problemu ze zmianą pracy, rozpoczęciem nowych studiów w celu przebranżowienia się etc. Ale ilość uczucia samotności, która jak się okazuje nie dotyczy tylko mnie, czy jakiegoś uczucia przegrania życia niesamowicie mnie wzruszyła. Jakoś założyłam, że to tylko ja nie umiem sie przystosować do dorosłości. Miał być to przerywnik do kolacji a się popłakałam. Dziękuję za to co robisz.

Ja mam ogromną satysfakcję z mojego życia. Pomimo, że mam problem z alkoholem który co jakiś czas wraca ale walczę o siebie, poznaję nowych super ludzi, odkryłem nową pasję i pomimo, że nie wszystko poszło jak chciałem to mam cały czas apetyt na życie.

Jedna z niewielu dobrych rzeczy ktora mnie spotkala po 30 to zobojętnienie nie przejmuje sie tym ze wychodze z domu w łachach, zarabiam najnizsza krajowa w czasie wolnym dorabiam na smieciowce, srodek transportu to rower, pasja to cwiczenia fizyczne ale nie na silce bo mnie nie stac. Dla wielu jestem powodem do szydery ale w dupie to mam bo sie przyzwyczailem nie mozna zabic zranic kogos kto i tak jest martwy w środku 😉a jak juz sie pogodzisz ze wszystkim ze jestes nikim nic nie znaczysz itd to wtedy zaczyna sie mega szczesliwe zycie bez chorej presji. Bierzcie życie takim jakie jest bez spiny i troche na wyjebce bol egzystencjonalny bedzie boleć ale chuj z nim co on może

Mam 30 lat i NIGDY NIE CZUŁAM SIĘ LEPIEJ! Regularnie chodzę na siłownię, rozwijam wszystkie pasje do których czuję zapał, mam męża od 6 lat. Dzieci nie chcę mieć. Powiem Wam, że dbanie o ciało Wam się odpłaci zastrzykiem energii każdego dnia, dobrym samopoczuciem i wysoką samooceną. I nie pijcie alko, trucizna dostępna wszędzie od ręki.

Mam 28 wiosen. w Tym tygodniu kupiłem nowszą furę, mam jeszcze starszą od rodziców, którą trzeba sprzedać (sprzedam Opla) . Pracuję sobie na pół etatu na magazynie. Praca dość ciężka przy sortowaniu paczek. Myślę nad studiami ale nie mam sprecyzowanego kierunku. W Lo chciałem iść na AWF. Rekrutowałem się w tym roku ale nie poszedłem na testy sprawnościowe bo miałem wtedy spotkanie z podpisaniem umowy z innej pracy ale ta robota nie wypaliła. Mam trochę btc i interesuje mnie temat finansów. Chce złożyć wniosek o mieszkanie z miasta prawdopodobnie jutro będę to załatwić. Od 19 roku życia zmagam się z chorobą psychiczną i byłem parę razy na terapi. Na studiach byłem 4 razy ale ani razu nie podeszłem do sesji. Skończyłem szkołę technik masażysta ale nie pracowałem w zawodzie. W tą zimę kupiłem jeszcze rower w okazyjnej cenie. Miałem taką koleżankę, z którą jeździłem na jakieś zabawy ale ma chłopaka, także tak średnio wyszło. Nigdy nie miałam dziewczyny i w sumie wątpię czy będę miał. Lubię sport, książki, rap.

34 lata i już mam powoli dość, nie mam żony, o rodzinie własnej nie wspominając, nie mam swojego kąta... Praca->dom i tak w kółko. Coraz mniej mam sił do czegokolwiek a sytuacji do poznania ludzi coraz mniej(kobiet już prawie żadnych właściwie). Samotność w takim sensie rodzinnym mnie zabija powoli. Sprawy nie ułatwia fakt że mam sporo swoich problemów które siedzą w głowie, traumy ze szkoły które mnie zmieniły i dalej utrudniają mi życie. Powoli już się godzę z tym że będę sam, bo nie potrafię tego zmienić...

Pozdrawiam wszystkich przed trzydziestą i po czterdziestce, oglądających ten film na nielegalu.

32 lata, od 8 lat w szczęśliwym związku, od 6 lat mam własną knajpkę plus zajmuje się masażem. Trójka kotów. Bardzo dużo podróżuje. Nie potrzebuję posiadać mieszkań, super samochodów. Cieszę się codziennością, romantyzuje swoje życie i podchodzę pozytywnie.

Bawi mnie że najpierw w filmie pojawia się niejako krytyka patrzenie na ludzi sukcesu z pomijaniemm wszystkich tych "przegranych", żeby za chwe wskkazać takie osoby ale po 30 😅

Mam 37 lat, pochodzę z Ukrainy. Zawodowo jestem lekarzem. 4 lata temu zdecydowałem wyprowadzić się do Polski, żeby zostać tutaj lekarzem. Z tego powodu musiałem rzucić wszystko, co miałem. Chciałem coś zmienić w swoim życiu. Prawie 3 lata mieszkam w Polsce. W ciągu tego czasu potrafiłem nostryfikować dyplom, odbyć staż, ale też dużo straciłem zdrowia. Jestem samotnikiem (i to chyba się nie zmieni). Mój okres wieku śriedniego przypadł na czas pobytu w obcym kraju (w innym świecie) podczas gdy w ukrainie toczy się wojna, więc refleksja sięgnęła do granic wytrzymałości, a pewność siebie spadła do zera. Dużo przemyślałem o swojej przeszłości, zachowaniu, działaniach, błędach, które popełniłem. Ale teraz mam nadzieję, że potrafię zrobić z siebie lepszego człowieka, niż jestem, że będę szukał to, co przyniesie radość, odkrywać i poznawać świat na tyle, na ile będzie możliwe. W tym filmiku zobaczyłem tylko potwierdzenie, że jestem na właściwej drodze. Dziękuję.

To samo zaczyna łapać mnie. Obecnie 27 lat a pod koniec roku już 28. Kolegów coraz mniej bo jedni mają rodziny a inni nie mają czasu bo praca nie pozwala. Ja narzekam że nie założyłem własnej rodziny bo kiedyś rodziny zakładało się już mając około 22 lat. Moja babcia jasno mi powiedziała że nie mam co narzekać bo mimo wszystko mam bliską rodzinę, dom i dość dostatnie życie. Ona powiedziała że za komuny ludzie marzyli o tym co ja mam obecnie....2 auta, stałą pracę mimo że nie płatną dość dobrze to jednak z miłą atmosferą, możliwość wyjazdu za granicę na wakacje jak Japonia, Chiny, Dominikana.......wiadomo że moje obecne życie jest dobre tylko wyłącznie dzięki rodzicom i dziadkom bo oni chcieli żebym ja miał łatwiej i za to im dziękuję......w obecnym wieku tak jak większość moich kolegów dalej mieszka z rodzicami ale rodzina mi mówi że nie ma sensu się wyprowadzać, brać kredytu na 30 lat lub płacić za wynajem skoro jako jedynak i tak odziedziczę dom. Cieszę się z tego że mam dom nad Bałtykiem i ogromne wsparcie rodziny......ale jednak człowiek non stop odczuwa niedosyt że czegoś mu brakuje......social media i filmiki w Internecie przedstawiające ludzi sukcesu też wpływają na takie postrzeganie świata. Kiedyś ludzie bez Internetu i tego nadmiaru wiedzy byli szczęśliwsi.

Mam 30 lat od tygodnia. Spotykam ludzi w każdym wieku, bogatych i biednych. Gasną Ci co się poddali i nie mają misji. Musisz mieć misję w życiu i nie bać się że to co robisz skończy się lub zmieni w coś innego. Słuchaj tych co dają konkrety a nie puste komentarze że to jest do dupy. Czasem rób dla siebie i ulepszaj.

Dobijam 30tki. Osobiście obrałem ścieżkę ,która nie jest popularna ,a jest to odrzucenie społeczeństwa i analizowanie jego od boku w celu adaptacji ,lecz bez bycia częścią tego. Byłem do tego zmuszony ,bo zostałem zdiagnozowany zespołem Aspergera. Nigdy nie radziłem sobie w relacjach czy systemach społecznych ,które są dla mnie zbyt chaotyczne do zrozumienia. Społeczeństwo kierowane przez emocje i ignorowanie logiki. Życie zawodowe nie powinno być głównym celem w życiu ,a raczej definicją tego ,bo wystarczy być odpowiedzialnym i rozwijać się w kierunku własnych zainteresowań. Mieszkanie może nie własne ,lecz 30% partycypacja z wynajmem. Bez kredytu. Odkładałem od 28-tki. Da się jak się idzie na kompromisy zamiast być zachłannym i rządać mieszkania jak w filmach w USA za pół miliona złotych. Najgorsze i najtrudniejsze dla mnie jest znalezienie znajomości. Po skończeniu szkoły nie ma miejsc na poznanie nowych znajomych. Każdy ma własne życie i poukładane już życie. Z drugiej strony przyzwyczaiłem się już do bycia samemu i zostanie samemu do końca życia. Mimo wszystko diagnoza posiadania Aspergera to wyrok na samotność przez inny rozwój mózgu. Inaczej się interpretuje znaki społeczne, inaczej się doświadcza życie od innych, inaczej się jest w byciu świadomym "czymś w ciele". Bycie zbyt racjonalny lub nawet nad racjonalny. Powiedziałbym,że brakuje mi czasu z dzieciństwa jedynie z powodu możliwości poznawania ludzi ,a tak to wolę być w tym wieku ,w którym jestem. Mimo wszystko nie chciałbym wracać do etapu gimnazjum do mojego stanu umysłowego , intelektualnego z tamtych czasów. Jedynie byłoby fajnie ,gdybym mógł żyć w czasach ,gdzie czułbym ,że jestem częścią grupy zamiast być kosmitą,który po prostu nigdy nie pasował nigdzie i musi używać maski logicznej ,aby dopasować się by być zaakceptowanym.

Prawda jest taka, że większość z nas kończy jak takie przegrywy przez rodziców. Każdy z nas miał takiego pilkarzyka w otoczeniu. Wozili go na treningi, kupowali korki, paletki, piłki. A mi rodzice żałowali na encyklopedie o uzbrojeniu z 2wś, bo wymyślam. Kolega piłkarzyk dziś jest przewodniczącym klubu lokalnego i żyje ok. A ja nie wiem co tu robie mając 28 lat i problemy z głową w gównianej robocie. Kupiłem gitarę w grudniu 2023. Co było najlepszym wyborem. A marzyłem o niej odkąd miałem jakieś 13 lat. Bo gdy ojciec uznał, że mi kupi. To stwierdził, że żartowałem dlatego nie kupił. A dziś dołożył się do drugiej gitary, bo chce żebym miał większa możliwość nauki. W wieku 16/17 lat kolega chcial mnie poznać ze swoją koleżanką z którą już de facto miałem okazję popisać wielokrotnie. Matka zabroniła mi jechać, całe 10km A nie miałem roweru xd, bo jak uznała "nie wiadomo czego ona chce ode mnie" lol. A dziś mając 28 lat jestem nadal singlem xD Bynajmniej nie sugeruje, że to wyłącznie wina rodziców. Ale wszystko jest zależne od sytuacji w domu. Ja niestety będąc juz dużym chłopcem nie mogłem wyjechać po pracę, bo musiałem sie "opiekowac" chorym ojcem. Co finalnie mnie zniszczyło jeszcze bardziej

Początek filmu: nie patrz na tych młodych chwalących się majątkiem ludzi, to bardzo wąska grupa, nic niewarty promil Koniec filmu: stawia za wzór i wymienia dosłownie kilka starszych ludzi, którzy wzbogacili się tworząc firmy

Powiem tyle. W tym roku 29 lat będzie na karku. To właśnie teraz od jakiś 3 lat z każdym dniem zaczynam żyć tak jak chcę i zrozumiałem to, że żyje dla siebie nie dla innych. Moje marzenia są moimi, które mają uszczęśliwiać mnie a nie ludzi wokół. Od ponad 10 lat słyszałem, że już zbliżasz się do wieku, że trzeba pomału szukać panny, bo mama chce zostac babcia a babcia prababcia. Kiedys jeszcze w jakis sposob probowalem obejsc ten temat, ze to nie jest jeszcze ten czas i zadna taka osoba nie przytrafila mi sie w zyciu aby byla tego warta. Po części moze to byla i prawda, nie wiem jakby potoczylo sie moje zycie gdyby taka dziewczyna kilka lat temu sie trafila, ale naprawde jestem mega szczesliwy ze ZADNA taka sie nie trafila. To wlasnie teraz kiedy mam prace, ktora pozwala mi realizowac moje plany i marzenia czuje sie szczesliwy. Podrozuje po krajach, ktore od nastolatka byly moim marzeniem, podrozuje tak jak chce bez zadnych zobowiazan. Z nikim nie musze niczego ustalac. Pakuje plecak i wyjezdzam. Za kilka lat planuje wyjechac na conajmniej 2 letnia podroz w swiat. Oczywiscie dzisiaj slysze ze to jest wariactwo i nieodpowiedzialnosc. Ale nieodpowiedzialnosc przed czym ? Dzieckiem, ktore bedzie wychowwalo sie z matka ? Matka ktora sama bedzie utrzymywala dom ? Nie - ja wlasnie tych problemow nie mam i miec nie bede. Jestem wolnym czlowiekiem

Pierwsza część filmu mówi o tym, że myślenie o sukcesie jako o czymś normalnym jest krzywdzące dla naszej psychiki, a druga część mówi o tym że nigdy nie jest za późno na sukces, widzę tu mały zakręt

Życie jest gorsze niż Ci się wydaje. A to , że jakoś bywało lepiej za młodu to tylko dlatego, że żyliśmy złudzeniami, czy to pijąc piwo czy oglądając bajki. Z takim dodawaniem sobie otuchy to mi się babka po 70-tce kojarzy jaka to zdrowa jest i pełna życia przebiegając jakiś super maraton. Bo przecież nigdy nie jest za późno. Nawet w telewizji ją pokazali. Ale to że następnego dnia po maratonie umarła to już nie pokazali. Pewnie, że warto ułożyć sobie jakoś życie po swojemu ale szczęście to dalej w dużej mierze loteria.

Całe życie wychowywałem się w biedzie, rodzice mieli długi, nie było kasy, w wieku 22 lat chciałem polepszyć swój dobrobyt i trochę pożyć, wpadłem w długi, co zniszczyło mi psychikę i dało ataki paniki. Teraz mam 31 lat. Mam rodzinę, w domu się polepszyło, biedy nie ma, rodzina pomogła mi wyjść z długów, mam dziewczynę od 7 lat, planuje się oświadczyć w sierpniu, założyłem firmę, rozwijam się pracując po 12-14 godzin dziennie i często w niedzielę. Doświadczenia życiowe pozwoliły stać mi się silniejszym, dały motywację aby mojej przyszłej rodzinie zapewnić to, czego ja nie miałem. Idę w dobrym kierunku. Przebyłem długą drogę z wieloma kłodami pod nogami. Polecam uwierzyć w siebie, wszyscy jesteśmy wiele warci, każdy z nas ma swoje atuty, nie trać czasu i pomysl, jak możesz je dobrze wykorzystać. Jak to mówią "Sky is no limit". Powodzenia moi drodzy.