Open Geesten #6 - Melchior Koch over subversiviteit 

Interessant alsook vreemd gesprek dat nog wel even na resoneert. Vind het meta denken over het gesprek zelf vaak boeiend en betekenisvol tijdens de podcasts, zeker een kracht van Michiel om dat op een vrij open manier te doen, een uitnodiging voor zowel de gast als luisteraar. In dit geval haalt het me wat uit het gesprek, lijkt het ook teveel nodig om het richting te geven. Misschien komt het doordat Melchior dat wat hij zelf verlangt in het gesprek, weinig vorm weet te geven, vanuit zijn visie op het hebben van contact, verrassen zijn 'oordelen' over Michiel we wat, althans ik zou daar dan anders op anticiperen, de zogenaamde gestelde 'tekortkomingen' van Michiel, ten bate van het 'in contact' met elkaar komen. Een oordeel schept een kader, hoe kom je daar los van, of hoe gebruik je het? Misschien jeugdigheid ofzo, practice what you preach! Ik zou hem wel terug willen zien over enkele jaren, met voortschrijdend inzicht...

Een heel eerlijk gesprek. Mooi te zien hoe Melchior zichzelf eerst iets te stellig neerzet, er daarna op terugkomt wanneer hij uitspreekt dat hij Michiel geen leuk persoon vond, mede vanwege zijn kwetsbaarheid, deze projectie ter plekke inziet (of ook al eerder had ingezien) en dan zelf ook als het ware afdaalt naar zijn eigen kwetsbaarheid en fragiliteit. Daarna voelt het even alsof ik meekijk met een psychotherapeutisch gesprek; intense vragen die Melchior ondersteboven lijken te keren. Heel mooi ook hoe dat zoekende, niet precies wetende, twijfelende, besproken kan worden, in alle openheid. Mooi, de woorden over hoe moeilijk het ook is om als neurodivers begaafd persoon jezelf te zijn, worden, verbinden met de wereld, wanneer je niet de steun en begeleiding van ouders en docenten hebt gehad die nodig zijn om uit te groeien tot een zelfverzekerd, gezond autonoom, krachtig persoon die kan handelen vanuit zijn waarden. En pijnlijk herkenbaar, de angst om jezelf te laten zien in de wereld. Dank Melchior voor dit kwetsbare verwoorden hiervan. Dank Michiel voor jouw vermogen om confronterende, intens eerlijke gesprekken met interessante, pure, aparte mensen te voeren!

Interessant interview. Omdat het tof is om te zien iemand die zijn gedachte probeert vorm te geven tijdens een getaped gesprek. De geïnterviewde heeft alleen niet echt eerder goed nagedacht over wat hij zegt, althans kan dat in dit interview niet naar voren brengen. Dat maakt dit gesprek echter niet minder goed. MK lijkt inhoudelijk weinig te zeggen. MK stelt dat het verschil tussen middelmatig en goed kunstenaarschap rust in de mate van angst. Die angst zou dan angst zijn voor de oneindigheid, die ook waarheid wordt genoemd. Het niet durven kijken naar oneindigheid (of dus ‘waarheid’) levert middelmatige kunst op. Dit soort dogma's moet je naar mij begrip van een (kundige) onderbouwing voorzien; maar dit wordt niet onderbouwd. Bij deze stelling merkt hij ook op dat hij niet denkt, "want ik denk helemaal niet". Michiel slaat daar op aan, terecht, maar komt hier helaas niet op terug. Was een mooie haak geweest. Om de zwak-onderbouwde stelling vervolgens nog zwakker te maken zegt MK dat hij niet uit zijn woorden kan komen. Maar dat is helemaal niet waar. Hij komt goed uit zijn woorden, maar heeft geen argumenten om zijn standpunt te verwoorden; dat is wat anders. MK is te jong, dat maakt dit gesprek micro-inhoudelijk weinig boeiend. Dat leraren op school niet begrijpen wat "de oneindigheid aankijken" is, spreekt natuurlijk voor zich als je dat niet kan onderbouwen. Dat geldt niet alleen voor leraren, maar voor iedereen (inclusief MK zelf, zo lijkt het). Zonde, want hij oppert best geinige punten die vermoedelijk ook best onderbouwbaar zijn. Dat je subjectiviteit zou overstijgen als je iets zegt dat bij een ander daadwerkelijk aankomt is geen gekke stelling lijkt mij. Maar dan is wel weer van belang wat je met subjectiviteit bedoelt, en wellicht ook aanstipt de fysieke/neurologische aspecten daarvan; anders kan je zoiets natuurlijk helemaal niet stellen. Het bereiken van deze overstijging is het enige waarvoor MK leeft. Maar wat mij betreft is dat een rampzalige illusie. Hij zegt eigenlijk dat hij alleen wil leven door te communiceren met diegenen die exact kunnen verwoorden. Dat is dus heel simpel gezegd dat hij niet van achterklap en onzin houdt. MK maakt daardoor dus bijna alles (behalve natuurwetenschap) subjectief en achterhaald, aangezien bijna alles leenbaar is voor discussie en niet altijd aankomt bij een ander. Waar heeft hij het in vredesnaam over als hij praat over de objectieve werkelijkheid? Ok, de werkelijkheid zonder subjectiviteit en alle pulp daaromheen, maar een werkelijkheid ervaart ‘iemand’ en is daarmee automatisch subjectief (dan wel 'iets', maar vooral iemand wanneer men spreekt over ervaringen). Ik denk dat er best iets zou kunnen zijn als het overstijgen van subjectiviteit, maar MK draagt niets aan dat lijkt op een argument. MK heeft gezegd dat Michiel een vervelend mannetje zou zijn, omdat Michiel te bang zou zijn (strokend met zijn angsttheorie). Hij zegt dit, maar koppelt dit wederom niet terug. Want nadat de vermeende angst van Michiel wordt genoemd, wijst MK juist op de kwaliteit die die angst teweegbrengt. Maar MK vond hem vervelend, daar begon zijn betoog mee. Wat bedoelt hij nu? MK stelt zelf ineens dat hij dit zegt zonder dat het iets met Michiel te maken heeft, omdat zijn stelling (dat hij Michiel vervelend zou vinden) hem spiegelt, en dat MK de gestelde angst van Michiel misschien wel terugziet in zichzelf waardoor hij Michiel eigenlijk vervelend vindt (“zoiets”). Interesting, waarmee de gemoedstoestand van MK wordt prijsgegeven; onzeker over zichzelf en naar mijn begrip terecht. Met deze stelling laat hij overigens zien dat hij de podcast van Michiel weinig gewicht toekent (als de interviewer een vervelend mannetje is kijk je ook met de nek naar de podcast). En hiervoor draagt MK geen valide argumenten aan. Hierna probeert MK uit te leggen wat invasief betekent (omdat hij Michiel invasief noemt). Ik ken de definitie niet, maar ik weet wel dat invasief niet betekent “meevoelen”. Ook hier refereert MK weer aan ‘waarheid’. Maar dat heeft met invasief volgens mij niets te maken. MK zegt daarna iets over Extintion Rebelion en een systeem van regels dat een vorm van corruptie zou zijn; maar daaraan verbindt hij een totaal onsamenhangende argumentatie, gooiend op een gestelde kwetsbaarheid… Een interessante take is de topic over onderwijs. MK is overtuigd van zijn gelijk, ondanks wat hem op school wordt geleerd. Kennelijk moet het volgens hem voor ons duidelijk zijn dat zijn interesses niet overeenkomen met luisteren en in de klas zitten. Geen seconde zou MK aan school hebben besteed, die bleef zitten in de derde klas. MK meent in dit verband gelijk te hebben, omdat een gestelde succesvolle vrouw hem accepteerde (en die vallen niet op school-achtergestelden, dus is hij dat niet). Dat heeft alleen niets te maken met de gestelde aversie tegen scholen. Dit punt verwatert verder doordat MK juist wel het systeem van diploma's erkent en jaloers is op anderen die het systeem wel succesvol bewandelen. Hij baalt er eigenlijk gewoon van dat hij geen diploma heeft - en dat is begrijpelijk (gelet op het systeem). MK is hoogbegaafd, maar dat vindt hij een lelijk woord. Maar als iemand - aka MK zelf - iets deelt over ‘zijn struggles’ dan kan je iemand veranderen. Zijn verhaal is volgens zichzelf relevant. Er is alleen niet echt een verhaal. MK stelt ‘misschien snapt mijn publiek mij wel joh’, maar ik vrees van niet omdat er weinig valt te snappen. Ten slotte gaat MK wederom in op ‘oneindigheid’, de waarheid waar hij het eerder over had. Dit is nu ineens ‘contact in het algemeen’ waar het eerder was iets zeggen dat bij een ander aankomt. “Dat blijft als enige over voor de volgende generatie” aldus MK - zonder onderbouwing. MK vindt het debat over ‘oneindigheid’ (is daar een debat over?) infantiel, omdat je over oneindigheid helemaal niets hoeft te zeggen. Michiel zoomt daar goed op in, maar argumentatie ontbreekt. Zonder MK te kennen: een dapper optreden en daardoor niet zonde van de tijd om te luisteren.

Het laatste deel van jullie gesprek over oneindigheid, het universele, dat moment van inspiratie en hoe het dan wegebt deed me enorm denken aan de gedachten over een goed gedicht die Ben Lerner in The Hatred of Poetry neerpende. Zoals ik het me herinner, en als ik het goed heb begrepen ziet Lerner die kloof als een niet te vermijden onderdeel van creatie, en oppert hij de hypothese dat een goed werk je als toeschouwer/kijker/lezer het gevoel geeft net die afstand helder te kunnen zien, inschatten, opmeten als het ware, en te ervaren. Het verklaart volgens hem ook mee waarom een 'slecht' werk dat heel helder en duidelijk mijlenver van dat utopische punt af zit toch soms memorabeler kan worden dan een middelmatig werk dat vast wel dichter bij de utopie ligt, maar vaag blijft over hoe dicht precies.

Wat een aanfluiting dit, hij wil zo graag bij de club. Geen rando's meer aub. Maar ik begrijp wel dat je af en toe een risico neemt. Over een aantal jaar zal deze jongen hier beschaamd op terugkijken. Special edgy boy...

Ankie van Grunsven zou zeggen: 'first world problems'. Maar ik geef hem het voordeel van de twijfel. Toch wel dapper. Maar ook strontvervelend.

Ga het nog een keer kijken en luisteren. Orde in de chaos brengen ;)

Dank voor het delen heren!

Wauw!

Wat een pedante praatjes.

God god god zeg. Wat een gekkigheid, onderhoudend is het nog wel. En toch het gevoel van: "Ach, dan val ik nog wel mee" - Een like.

Heb een tip voor Melchior: 12 rules for life van J. Peterson. Gewoon even terug met de voetjes op aarde. Kan geen kwaad voor dit 25-jarig jongetje die behoorlijk de weg kwijt is.

Melchior is all over the place.