Click the CC button for English translation
رونق عهد شباب است دگر بستان را
میرسد مژده گل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را
ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان
مضطرب حال مگردان من سرگردان را
ترسم این قوم که بر دردکشان میخندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
برو از خانه گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را
هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را
ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان را
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را
Narration: Shaheed Khatibi
#hafez #persian #poetry
Shams-ud-din Muhammad Hafiz (c. 1320-1389) is one of the most beloved poets of the Persians, and is considered by many - from different cultures - to be one of the seven literary wonders of the world. Ralph Waldo Emerson said of Hafiz: "He fears nothing. He sees too far, he sees throughout; such is the only man I wish to see or be." And Emerson gave Hafiz that grand and famous compliment, "Hafiz is a poet for poets."
Hafez is best known for his poems that can be described as "antinomian" and with the medieval use of the term "theosophical"; the term "theosophy" in the 13th and 14th centuries was used to indicate mystical work by "authors only inspired by the holy books" (as distinguished from theology). Hafez primarily wrote in the literary genre of lyric poetry or ghazals, that is the ideal style for expressing the ecstasy of divine inspiration in the mystical form of love poems.
13 мар 2021
