Persian Poetry Compilation: مجموعه اشعار: فردوسی اقبال خلیلی مولانا سعدی نظامی حیدری بیدل 

از کابلی و یاز تاجیکستان؟

@@alikhademi5050 معلوم میشود که از کابل.

@@RavankhodaTajik اوکی فهمیدم از افغانستان هستی

@@user-hv3xg5jo1y با نامی افغانستان منم تو موافق نیستم هم اکنون جایی تو زندگی میکنی افغانستان است. اگه تاجیکستان خاکته برو به همونجا

@@alikhademi5050 مگر تاجک بودن برای خودت مشکل دارد؟

💚🤍🖤خراسان

🌹🌹🌹🌹🙏

💙💙💙💙🤗🌹🌹🌹

🇹🇯🇮🇷🇦🇫

از پاکستان اقبال لاھوری را فراموش نکن .

Assalomu aleikym,az Tojikiston ba tamomi forszabononi olam!🙌🙌🙌

Ва аълайкум ва ссалам

You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez. Love for Rumî and Hafez!

No, thanks.

@@baharafghanzad5864 Ok, then maybe you need to join the rest of your pashtoon people in Pakistan. But we three can return to our common past.

@@PoemsofHafez Certainly will do so when time permits me . Will be a pleasure.

تشکر

درود بر شما دوست تاجیک از ایران زمین شما هم زنده و سلامت باشید

این آقای که شعر را دکلمه میکنید افغان هست و لهجه دری بازم زنده باد فارسی زبان های جهان 🇦🇫🇮🇷🇹🇯

​@@sheher4683 دوست عزیز تاجیک است افغان هویت تازه است که توسط انگلیس ها ساخته شده اما تاجیک ها هویت قدیمی و پر افتخار دارند

😊

افغانستان که شهر نیست که شهر عشق باشد یا نفرت. افغانستان کشوریست، تازه کشور هم نیست. منطقه ایست، و این منطقه، منطقه عشق نیست، منطقه نفرت است. نفرت اقوام گوناگون به یکدیگر. افغانستان یک کشتارگاه است. کشتارگاه انسانها.

Salam hamzabane tajike man...dostetan darim hanooz ...

لسان چی است؟ زبان. مهربورز و به پارسی شیرین سخن بگو.

Arabic is the best, and language of Quran and language of people in paradise not persian or turkich or english

he is afghan

ای کدام زبان است

@@bestofanime2931 آین زبان تاجیک فارسی است

@@ziu1760 ای خو خط فارسی نیست

хвалить себя не красиво. для тебя твой язык красив, для многих противен.

@@sael52 Противень невеждам и необразованным ,а те кто знакомы с персидской литературой они в восторге от неё.Например кто не любить четверостишие Умари Хаяма

You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez. Love for Rumî and Hafez!

This is the voice of an Afghan though.

Lang live Iran and india💕💕💕

@@user-ce4dq2th8k Its long live,

@Sancho 🐈 Panza Ok Shakespeare, I had noticed that error & corrected it without any sarcasm unlike you but mine was a typo anyways. But I do certainly hope that you are not darker than any pots out there. Learn to take life a bet easy genius, ok?

ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار

@Panturks are Donkeys🐴 داداش شکل قیافه ات خیلی ریز افتاده دندانهایت قابل شمارش نیست گرچه از قدیم گفته اند دندان چهار پای پیشکشی را نمی شمارند ولی کنجکاو شدم تا چند ساله بودنت را بدانم

@Panturks are Donkeys🐴خویدوده در دین زرتشتی: ازدواج با محارم یا همخوابگی با محارم؟ رضا مرادی غیاث آبادی چهارشنبه ۸ آذر ۱۳۹۱ در متون پهلوی و متون فقهی دین زرتشتی اصطلاحی به نام «خویدوده» دیده می‌شود که اغلب دانشمندان و پژوهشگران دین زرتشتی و مترجمان پهلوی آنرا به معنای «ازدواج با محارم/ ازدواج با نزدیکان» گرفته‌اند. در باره خویدوده از جمله در کتاب‌های زرتشتی «روایت پهلوی»، «مینوی خرد»، «روایت آذرفرنبغ فرخزادان»، «ارداویراف‌نامه»، «دینکرد»، «دادستان دینی»، «روایات داراب هرمزد» و «زادسپرم» سخن رفته است. به موجب این متون، خویدوده پدر و دختر، خویدوه مادر و پسر، و خویدوده برادر و خواهر از شایسته‌ترین و مهمترین دستورات دینی زرتشتی و بزرگ‌ترین ثواب‌ها است که اجرای آن موجب رسیدن سریع‌تر به بهشت، و اختلال در اجرای آن جزو بزرگترین گناهان دانسته می‌شده است (مینوی خرد، بخش ۳۵ و ۳۶؛ روایت پهلوی، فصل هشتم). آذرفرنبغ (موبد بزرگ زرتشتی) در فصل هشتادم از کتاب سوم دینکرد، خویدوده را سنتی برگرفته از آمیزش اهورامزدا با دخترش سپندارمذ می‌داند که مشی و مشیانه (نخستین آدمیان و نخستین برادر و خواهر) آنرا ادامه دادند تا به نسل همه مردمان گیتی برسد. او هرگونه آمیزش به غیر از روش خویدوده را با آمیزش گرگ و سگ، و آمیزش اسب و خر مقایسه می‌کند که محصول جفت‌گیری آنها از نظر نژادی پست و فرومایه خواهد شد. این نکته‌ای است که مورد توجه و تأکید زادسپرم (پیشوای بزرگ زرتشتیان) نیز قرار گرفته و در بخش بیست و ششم کتاب گزیده‌های زادسپرم، خویدوده را موجب تولید نسل پاک دانسته است. آذرفرنبغ هر کس را که با خویدوده مخالفت ورزد و آنرا سبک بشمارد، از تبار دیوان و دشمنان مردم می‌داند. (همچنین بنگرید به: «آیین مزدک به روایت دینکرد: تنها متن بازمانده از گفتگوی مزدکیان با روحانیت زرتشتی»). او همچنین در پاسخ به مخالفان خویدوده و برای توجیه و تبلیغ دینی و ذکر محاسن آن، یادآور شده است که آیا بهتر نیست اگر زخمی در آلت مادر یا خواهر یا دختر وجود داشته باشد، پدر یا پسر یا برادر آنرا ببینند و بر آن دست برند و مرهم نهند؟ در فصل هشتم از متن «روایت پهلوی» برای تشویق مردم به اجرای خویدوده چنین توجیهی را آورده‌اند که اهورامزدا به زرتشت دستور اجرای خویدوده را می‌دهد و می‌گوید این کاری است که من با دخترم سپندارمذ انجام دادم و مشی نیز با مشیانه انجام داد. در فصل ۸۶ از متن پهلوی ارداویراف‌نامه به زنان هشدار داده شده است که چنانچه از خویدوده خودداری کنند و آنرا سبک بشمارند، وارد دوزخ خواهند شد و در آنجا مارهای بزرگی وارد اندام تناسلی‌اشان خواهد شد و از دهانشان بیرون خواهد آمد. به موجب فتوای بیستم از مجموعه فتاوی موجود در کتاب «روایت آذرفرنبغ فرخزادان» اگر دختر یا خواهر مردی به خویدوده با او رضایت و موافقت نداشته باشند، مرد می‌تواند از زور استفاده کند و زن را وادار به اینکار کند. چنین تهدیدهایی نشانه آنست که عموم مردم از این دستور دینی رویگردان بوده‌اند و موبدان می‌کوشیده‌اند تا با نسبت دادن خویدوده به اهورامزدا و زرتشت و بیان تشویق از یکسو و تهدید از سویی دیگر، مردم را وادار به انجام آن کار کنند. نشانه دیگری از رویگردانی مردم این است که در پایان بخش هشتم از کتاب روایت پهلوی، زرتشت به اهورامزدا می‌گوید: «این کار سخت و دشواری است و چگونه می‌توانم خویدوده را در میان مردم رواج دهم؟» و اهورامزدا جواب می‌دهد: «به چشم من نیز چنین است، اما وقتی کردار نیک باشد، نباید دشوار و سخت باشد. به خویدوده کوشا باش و دیگران را نیز کوشا کن». اما نکته‌ای که نگارنده قصد دارد آنرا در این گفتار پیش بکشد، اینست که با توجه به برخی شواهد، به نظر می‌رسد که منظور از خویدوده منحصراً «ازدواج با محارم» نیست و معنای «همخوابگی با محارم» را نیز می‌دهد. چه به شکل ازدواج باشد و چه به شکل هم‌بستری‌‌های موردی یا مکرر. به این عبارت‌ها که در فصل هشتم کتاب روایت پهلوی آمده است، توجه کنیم و ببینیم آیا این توصیه‌های دینی مفهوم «ازدواج» را می‌رساند یا مفهوم «همخوابگی» را: «اگر مردی یک خویدوده با مادر و یکی نیز با دخترش کند، آنکه با مادر بوده، برتر از دختر است». «اگر با دختر و خواهرش خویدوده کرده باشد، آنکه با دختر بوده، برتر از آنست که با خواهر بوده باشد». «اگر پدری با دختر حلال‌زاده و تنی خودش خویدوده کند، برتر است؛ اما اگر با دختر نامشروع خودش که محصول آمیزش با زن دیگران بوده باشد، خویدوده کند، باز هم ثواب می‌برد». «روزی جمشید با خواهرش جمک بخوابید و از ثواب این همخوابگی بسیاری از دیوان بشکستند و بمردند». «اهورامزدا به زرتشت گفت که خویدوده بهترین و برترین کارها است. کسی که یکبار نزدیکی کند، هزار دیو می‌میرد؛ اگر دوبار نزدیکی کند، دو هزار دیو می‌میرد؛ اگر سه بار نزدیکی کند، سه هزار دیو می‌میرد؛ اگر چهار بار نزدیکی کند، مرد و زن رستگار خواهند شد». «پسر به مادر و پدر به دختر و برادر به خواهر باید بگوید که تن خود را برای آمیزش کردن به من بده تا اهورامزدا را خشنود کنیم و جای نیکی در بهشت بیابیم». عبارات بالا و بخصوص انجام چندین باره خویدوده توسط یک شخص بر روی مادر و خواهر و دختر خود، نشان می‌دهد که منظور از خویدوده در دین بهی زرتشتی «ازدواج با محارم» نیست، بلکه «همخوابگی و آمیزش با محارم» است. آذرفرنبغ پسر فرخزاد، دینکرد، ترجمه فریدون فضیلت، کتاب سوم، جلد یکم، تهران، ۱۳۸۱، صفحه ۱۴۳ تا ۱۵۲. ارداویراف‌نامه، ترجمه به فرانسه از فیلیپ ژینیو، ترجمه به فارسی از ژاله آموزگار، چاپ دوم، تهران، ۱۳۸۲، صفحه ۹۱. روایت آذرفرنبغ فرخزادان، ترجمه حسن رضائی باغ‌بیدی، تهران، ۱۳۸۴، صفحه ۱۶٫ روایت پهوی، ترجمه مهشید میرفخرایی، تهران، ۱۳۹۰، صفحه ۲۱۹ تا ۲۲۹. زادسپرم، گزیده‌های زادسپرم، ترجمه محمدتقی راشد محصل، تهران، ۱۳۶۶، صفحه ۳۷. مینوی خرد، ترجمه احمد تفضلی، ویرایش سوم، تهران، ۱۳۸۰، صفحه ۵۰ تا ۵۲. موضوع: رنج‌های بشری کلیدواژه‌ها: دین زرتشتی, زن‌ستیزی و بهره‌کشی از زنان, سختگیری‌های مذهبی

Afghan is just pashtun

@@harash4722 Afghanistan is not a Pashtun country remember that Afghanistan name was Khorasan the land of Tajik lol Afghanistan isn’t a Pashtun country it’s a Pashtun, Tajik, hazara, Uzbek, Turkmen, Baloch , Pashayi, Aimaq, Nuristanis and more ethnics it’s belong to so many ethnics and all ethnics have their own culture Pashtuns and Tajik population are almost the same don’t even try to make it Pashtun country lol

@@harash4722 99% of Afghanistan speaks Farsi even Pashtun they speak Farsi as an 1th or 2th language

Afghan🤣🤣🤣🤣 it is our Khurasan❤ and our Persian poets❤ so its Persian\ Parsi and not Afghani🤮

Not afghan ❌️🇦🇫❌️ Afghans are the enemy of farsi speaking people and khurasan

It's Afghan

Iran Afghanistan Tajikistan it's Persian this trees country speaks the same language with different dialect 🥰😍😘💙❤💜

Ich bin in Buchs St.Gallen

Lahistan dili turkçe mi Rusça mi

Lahistan dili turkçe mi Rusça mi

ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار

ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار

@@user-dh9gu9xs5h این چی هست؟ربطش چیه؟

@@user-eu8gq6bc3s ربطش اینه که دیگه از فردوسی بزرگتر که ندارید همان کسی که خود وسایر ایرانیان را بنده تورکها میدانسته و صراحتا سلطان تورک را خدای خود و ایرانیان می نامید یعنی زیاد به گذاشته ننگین خودتان غره نشوید و نژاد پرستی نکنید

@@user-dh9gu9xs5h کم گوخوری کن احمق بی هویت ، همین که بزبان فارسی صحبت میکنی و مینویسی، قرضداری

Молодцы ребята и молодцы ребята из всех наших ребят и все что они делают в этом году и они не знают что они хотят и хотят их видеть в своей стране и в этом мире все хотят быть счастливы и счастливы и счастливы и счастливы в этом мире и в этом мире мы не можем быть счастливы и счастливы без вас мы не можем жить без вас и 6 не жить

Alekum salom az shashri Krasnoyarsk

درود بر شما درود بر علامه اقبال لاهوری

@@bisarzamintarazbad5361 ممنون عزیزم 🤗💐💐💐 سلامت باشی💐💐💐🌹🌹

ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار

@Panturks are Donkeys🐴خویدوده در دین زرتشتی: ازدواج با محارم یا همخوابگی با محارم؟ رضا مرادی غیاث آبادی چهارشنبه ۸ آذر ۱۳۹۱ در متون پهلوی و متون فقهی دین زرتشتی اصطلاحی به نام «خویدوده» دیده می‌شود که اغلب دانشمندان و پژوهشگران دین زرتشتی و مترجمان پهلوی آنرا به معنای «ازدواج با محارم/ ازدواج با نزدیکان» گرفته‌اند. در باره خویدوده از جمله در کتاب‌های زرتشتی «روایت پهلوی»، «مینوی خرد»، «روایت آذرفرنبغ فرخزادان»، «ارداویراف‌نامه»، «دینکرد»، «دادستان دینی»، «روایات داراب هرمزد» و «زادسپرم» سخن رفته است. به موجب این متون، خویدوده پدر و دختر، خویدوه مادر و پسر، و خویدوده برادر و خواهر از شایسته‌ترین و مهمترین دستورات دینی زرتشتی و بزرگ‌ترین ثواب‌ها است که اجرای آن موجب رسیدن سریع‌تر به بهشت، و اختلال در اجرای آن جزو بزرگترین گناهان دانسته می‌شده است (مینوی خرد، بخش ۳۵ و ۳۶؛ روایت پهلوی، فصل هشتم). آذرفرنبغ (موبد بزرگ زرتشتی) در فصل هشتادم از کتاب سوم دینکرد، خویدوده را سنتی برگرفته از آمیزش اهورامزدا با دخترش سپندارمذ می‌داند که مشی و مشیانه (نخستین آدمیان و نخستین برادر و خواهر) آنرا ادامه دادند تا به نسل همه مردمان گیتی برسد. او هرگونه آمیزش به غیر از روش خویدوده را با آمیزش گرگ و سگ، و آمیزش اسب و خر مقایسه می‌کند که محصول جفت‌گیری آنها از نظر نژادی پست و فرومایه خواهد شد. این نکته‌ای است که مورد توجه و تأکید زادسپرم (پیشوای بزرگ زرتشتیان) نیز قرار گرفته و در بخش بیست و ششم کتاب گزیده‌های زادسپرم، خویدوده را موجب تولید نسل پاک دانسته است. آذرفرنبغ هر کس را که با خویدوده مخالفت ورزد و آنرا سبک بشمارد، از تبار دیوان و دشمنان مردم می‌داند. (همچنین بنگرید به: «آیین مزدک به روایت دینکرد: تنها متن بازمانده از گفتگوی مزدکیان با روحانیت زرتشتی»). او همچنین در پاسخ به مخالفان خویدوده و برای توجیه و تبلیغ دینی و ذکر محاسن آن، یادآور شده است که آیا بهتر نیست اگر زخمی در آلت مادر یا خواهر یا دختر وجود داشته باشد، پدر یا پسر یا برادر آنرا ببینند و بر آن دست برند و مرهم نهند؟ در فصل هشتم از متن «روایت پهلوی» برای تشویق مردم به اجرای خویدوده چنین توجیهی را آورده‌اند که اهورامزدا به زرتشت دستور اجرای خویدوده را می‌دهد و می‌گوید این کاری است که من با دخترم سپندارمذ انجام دادم و مشی نیز با مشیانه انجام داد. در فصل ۸۶ از متن پهلوی ارداویراف‌نامه به زنان هشدار داده شده است که چنانچه از خویدوده خودداری کنند و آنرا سبک بشمارند، وارد دوزخ خواهند شد و در آنجا مارهای بزرگی وارد اندام تناسلی‌اشان خواهد شد و از دهانشان بیرون خواهد آمد. به موجب فتوای بیستم از مجموعه فتاوی موجود در کتاب «روایت آذرفرنبغ فرخزادان» اگر دختر یا خواهر مردی به خویدوده با او رضایت و موافقت نداشته باشند، مرد می‌تواند از زور استفاده کند و زن را وادار به اینکار کند. چنین تهدیدهایی نشانه آنست که عموم مردم از این دستور دینی رویگردان بوده‌اند و موبدان می‌کوشیده‌اند تا با نسبت دادن خویدوده به اهورامزدا و زرتشت و بیان تشویق از یکسو و تهدید از سویی دیگر، مردم را وادار به انجام آن کار کنند. نشانه دیگری از رویگردانی مردم این است که در پایان بخش هشتم از کتاب روایت پهلوی، زرتشت به اهورامزدا می‌گوید: «این کار سخت و دشواری است و چگونه می‌توانم خویدوده را در میان مردم رواج دهم؟» و اهورامزدا جواب می‌دهد: «به چشم من نیز چنین است، اما وقتی کردار نیک باشد، نباید دشوار و سخت باشد. به خویدوده کوشا باش و دیگران را نیز کوشا کن». اما نکته‌ای که نگارنده قصد دارد آنرا در این گفتار پیش بکشد، اینست که با توجه به برخی شواهد، به نظر می‌رسد که منظور از خویدوده منحصراً «ازدواج با محارم» نیست و معنای «همخوابگی با محارم» را نیز می‌دهد. چه به شکل ازدواج باشد و چه به شکل هم‌بستری‌‌های موردی یا مکرر. به این عبارت‌ها که در فصل هشتم کتاب روایت پهلوی آمده است، توجه کنیم و ببینیم آیا این توصیه‌های دینی مفهوم «ازدواج» را می‌رساند یا مفهوم «همخوابگی» را: «اگر مردی یک خویدوده با مادر و یکی نیز با دخترش کند، آنکه با مادر بوده، برتر از دختر است». «اگر با دختر و خواهرش خویدوده کرده باشد، آنکه با دختر بوده، برتر از آنست که با خواهر بوده باشد». «اگر پدری با دختر حلال‌زاده و تنی خودش خویدوده کند، برتر است؛ اما اگر با دختر نامشروع خودش که محصول آمیزش با زن دیگران بوده باشد، خویدوده کند، باز هم ثواب می‌برد». «روزی جمشید با خواهرش جمک بخوابید و از ثواب این همخوابگی بسیاری از دیوان بشکستند و بمردند». «اهورامزدا به زرتشت گفت که خویدوده بهترین و برترین کارها است. کسی که یکبار نزدیکی کند، هزار دیو می‌میرد؛ اگر دوبار نزدیکی کند، دو هزار دیو می‌میرد؛ اگر سه بار نزدیکی کند، سه هزار دیو می‌میرد؛ اگر چهار بار نزدیکی کند، مرد و زن رستگار خواهند شد». «پسر به مادر و پدر به دختر و برادر به خواهر باید بگوید که تن خود را برای آمیزش کردن به من بده تا اهورامزدا را خشنود کنیم و جای نیکی در بهشت بیابیم». عبارات بالا و بخصوص انجام چندین باره خویدوده توسط یک شخص بر روی مادر و خواهر و دختر خود، نشان می‌دهد که منظور از خویدوده در دین بهی زرتشتی «ازدواج با محارم» نیست، بلکه «همخوابگی و آمیزش با محارم» است. آذرفرنبغ پسر فرخزاد، دینکرد، ترجمه فریدون فضیلت، کتاب سوم، جلد یکم، تهران، ۱۳۸۱، صفحه ۱۴۳ تا ۱۵۲. ارداویراف‌نامه، ترجمه به فرانسه از فیلیپ ژینیو، ترجمه به فارسی از ژاله آموزگار، چاپ دوم، تهران، ۱۳۸۲، صفحه ۹۱. روایت آذرفرنبغ فرخزادان، ترجمه حسن رضائی باغ‌بیدی، تهران، ۱۳۸۴، صفحه ۱۶٫ روایت پهوی، ترجمه مهشید میرفخرایی، تهران، ۱۳۹۰، صفحه ۲۱۹ تا ۲۲۹. زادسپرم، گزیده‌های زادسپرم، ترجمه محمدتقی راشد محصل، تهران، ۱۳۶۶، صفحه ۳۷. مینوی خرد، ترجمه احمد تفضلی، ویرایش سوم، تهران، ۱۳۸۰، صفحه ۵۰ تا ۵۲. موضوع: رنج‌های بشری کلیدواژه‌ها: دین زرتشتی, زن‌ستیزی و بهره‌کشی از زنان, سختگیری‌های مذهبی

از کدام شاعر این شعر نوشتہ

@@aimosjjj3100 شاعر(قهار عاصی) از آستان پنجشیر خراسان افغانستان

@@mashooqullahahmadi2714 افغانی باح باح

@@aimosjjj3100 ادب داشته باش, (افغانی) اسم واحد پولی افغانستان است، مگر میشه ما شمارا تومان بی ارزش خطاب کنیم؟ من مطمئن هستم که شما فارس نیستید اگر میبودید چنین بی ادبی نمیکردید، چه میدانم شاید عرب لک لر و کرو کور باشید.

@@mashooqullahahmadi2714 بے ادبی نکردہ ام واقعا آفرین فرستم برائ آن شاعر عظیم

You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez. Love for Rumî and Hafez!

ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار

ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار

@farzin hajipour بیار بخوانم اما تو اگر میخواهی از هر شاعر بزرگی که هندی گوی است یا همان فارسی بخواه تا اشعار پاچه خواریش برای تورکها را بیارم به دلخواه خودت هر شاعر ی که دوست داری بنویس وانتخاب کن فقط شاعر معروف و بزرگ هندی گوی باشد

@farzin hajipour خوب من حاضرم برای اثبات هندوستانی بودن زبان اجداد شما صدها بیت شعر از اعتراف شاعران فارسی در هندی نامیدن زبان فارسی وحتی هندی نامیدن خود شان برات بیارم آیا تو عرضه داری تنها چند خط سند بدهی که مثلا زبان ما مغولی است مشکل مغول بودن یا فارس بودن نیست بلکه مشکل اینه که وقتی کار و بار اجداد شما فقط پاچه خواری کردن برای تورکها بوده دیگه زیاد دنبال نژادپرستی نباید باشید فقط همین

От куда персидский понимаешь?

Iqbal is truly great.

Hmm but he was British Indian u think he was from up india

You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez. Love for Rumî and Hafez!

@@salma-nw9fe British India came into existence in 57 Iqbal was born in Lahore, Pakistan

@@Rehmankhan-jo8ff so before it was called hindustan pakistan term wasn't even given by him

DOROD bar shoma hamtabori TAJIK 🇮🇷🇹🇯

6l.

ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار

You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez. Love for Rumî and Hafez!

شما اهل خراسان بزرگ هستید

مرده باد بر نژاد پرستان وتفریقه جویان اهل جهان . زنده باد آزادی و صلح .

@@alirezasohraby5575 فکر کنم، که از تاریخ اصیل بی خبری . ایران , افغانستان و باقی کشورهای هم سرحد همه در زمانی اهل خراسان بودند . آما با گذشت زمان از هم جدا شدند . یکی ایران شد. دیگری افغانستان , دیگری تاجیکستان هند و بقیه .

@@alirezasohraby5575 برای من انسان و انسانیت مهم است . I don't care about the resist people what they think.

@@alirezasohraby5575 Really 🤔

You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez. Love for Rumî and Hafez!

@@PoemsofHafez what is your page?

چرا منکر شدی ای میر کوران نمی‌گویم که مجنون را مشوران تو می گویی که بنما غیبیان را ستیران را چه نسبت با ستوران در این دریا چه کشتی و چه تخته در این بخشش چه نزدیکان چه دوران عدم دریاست وین عالم یکی کف سلیمانی است وین خلقان چو موران ز جوش بحر آید کف به هستی دو پاره کف بود ایران و توران در آن جوشش بگو کوشش چه باشد چه می لافند از صبر این صبوران از این بحرند زشتان گشته نغزان از این موجند شیرین گشته شوران نپردازی به من ای شمس تبریز که در عشقت همی‌سوزند حوران

ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار

به احتمال زیاد تاجیک افغانستان ، گویش کابلی.

ما تاجیک ها زبان خود را فارسی دری می‌گویم و لهجه کم متفاوت از لهجه ایران

Friend it is Farsi Dari from Afghanistan or ancient Great Khurasan

Dude Pakistan has nothing to do with Iran LOL. This is the voice of an Afghan . Plus Pakistan doesn't have its own languages, they speak Punjabi or Urdu which they are originally from India after they separated. Just like the way Iran, Afghanistan & Tajikistan were once one country that's why they have same language, people & cultures. On the other hand Pakistan & Bangladesh are originally Indian as the British devided them in 1947 under the name of religion but racially, culturally historically, geographically, ethically, languistically & so on they are still Indian due to their origin for thousands of years. They are called the ( Indian sub contenant). Hope this helps.

@@harash4722 its iran anyway

You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez. Love for Rumî and Hafez!

حد اقل همین بحث را به فارسی انجام دهید.

Кадом точикхо? Хами шумо зайбааааат кадагиен. Форсизабон бгу. Ягонтаи хами шоирон да Точикистон набдагиан гайр аз Рудаки. Бад Ягонтаи ино забони шумора намедона. Точики форси шумурда намеша.

@@Alex-ij4xg هههههه...هرکه آریایی بود تاجیک است هرکه فارسی زبان بود تاجیک است ...

@@Alex-ij4xg زیادی ایرانی ها از نژاد عرب ترک است بلی اینها آریایی نیست ...

@@Alex-ij4xg هیج کدام نداره. سعدی، بلخی. نظامی، فردوسی، عمر خیام و غیره اینها عادت دارن همه را به نام خود کنند. همه ی فارسی زبان ها را فارسی زبان خطاب نمی کنند، تاجیک هستند میگن همه 😅😅. ولی از فارسی سر هم در نمیارند. مدت 20 سال تاجیکستان بودم، خیلی مردم جالبی هستند

نظامی‌گنجوی ترک از گنجه ازریباجان هستش ربطی به فارس تازی عرب نداره

You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez. Love for Rumî and Hafez!