PSYCHIATRA: 15 proc. pacjentów z DEPRESJĄ popełni samobójstwo | 7 metrów pod ziemią 

Bede podsylac znajomym, ktorzy mnie nie rozumieja. Depresja od jakichs 15 lat, leki od 7, dzieki psychoterapii odstawione miesiac temu - trzymajcie kciuki, zeby mi sie udalo wrocic do siebie na 100%

"Straszną jest rzeczą, kiedy dusza zmęczy się życiem szybciej niż ciało." -Marek Aureliusz

Panie Doktorze, ten wywiad z panem był jednym z powodów dla których po kilku miesiącach męczarni zdecydowałem się schować dumę do kieszeni i iść do lekarza. Jak dotąd była to jedna z najlepszych decyzji w moim życiu, więc serdecznie i z całego serca za Pana wywiad dziękuje

W depresji najgorsze jest to, że budzisz się rano.

Ten kanał z powodzeniem moglby zastąpić niejeden w telewizji. Wysoki poziom, ciekawe tematy

Przeszłam depresję, chciałam rzucić się pod pociąg. A przy życiu utrzymał mnie mój wtedy czteroletni syn. Nie mogłam, nie chciałam mu tego zrobić. To jego miłość mnie uratowała. I proszę nigdy nie mówcie choremu żeby wziął się w garść.

Szkoda , że tacy psychiatrzy są tylko w programach, bo w gabinetach bardzo ciężko na takiego trafić , nawet prywatnych.

Najgorsze że osoby z bliskiego otoczenia nie widzą co się z Tobą dzieje ,uważają że jesteś leniem a tu jest walka toczona z samą sobą .Najważniejsze to się otworzyć do znajomych i dużo rozmawiać bo gdy się zamkniemy wtedy jesteśmy osamotnieni .

To smutne, że często pójść do psychiatry najbardziej się wstydzą ci, którzy najbardziej tego potrzebują.

Ja tu tylko zostawię ten cytat: "Pragnienie zanegowania depresji własnej i cudzej jest w naszym społeczeństwie tak silne, że wielu ludzi uzna, że masz problem dopiero w chwili, gdy fruniesz z okna dziesiątego piętra." Elizabeth Wurtzel, Kraina prozaca

Mam nadzieję że wiele osób ten wywiad uświadomił że depresja jest to choroba śmiertelna. Bardzo dziękuję za ten wywiad, to ważne żeby ludzie mieli świadomość problemu.

U mnie depresję rozpoznano, gdy miałam 11 lat. Było tak źle, że miałam silne myśli samobójcze, myślałam o tym nawet kilka razy dziennie. Uratował mnie fakt, że moi rodzice nie zbagatelizowali sprawy. Teraz mam 20 lat i żyję, jestem szczęśliwa. Pamiętajcie ludzie, dzieci też mogą chorować i dzieci też popełniają samobójstwa.

"..Nikt tego nie zrozumie, bo nikt nie czuje tego co Ty" bardzo trafne określenie

Jako osoba lecząca się na depresje i zaburzenia lękowe, którą nie rozumie najbliższa rodzina, bardzo dziękuje za ten temat odcinka 😊

Świetny wywiad. Borykam się z depresją od ponad 15 lat. Już po raz 2 wróciła . Najlepsze jest to że nawet nie wiem jak dostać się do jakiegokowiek psychoterapeuty na nfz, pieniądze już mi się skończyły na kolejne terapie prywatnie. Lekarz rodzinny stwierdził ze taki mamy czas depresyjny i wiosną będzie lepiej.... tyle usłyszałam mądrego.

Po kilku minutach tego odcinka, zacząłem szukać specjalistów w swojej okolicy - to bardzo dziwne uczucie, gdy oglądając wywiad, masz wrażenie, że idealnie wpisujesz się w znaczną część objawów… od kilkunastu miesięcy. Dziękuje za poruszenie tematu i uświadomienie - czekam na pierwszą wizytę.

W trakcie wywiadu zatrzymałam go i umówiłam się w końcu do psychologa. Po wizycie dam znać jak poszło.

Byłam już u 6-sciu psychiatrów z prośbą o pomoc. Tak mi "pomagali", ze mój stan jest już niestety przewlekły. Tutaj pięknie Pan psychiatra się wypowiada i życzyłabym sobie i innym lekarza tak bardzo empatycznego. W rzeczywistości wygląda to jednak zupełnie inaczej. Lekarz poświęca max. 30 minut, chodzi głównie o pieniądze. U żadnego z psychiatrów u których byłam nie poczułam nigdy przede wszystkim zrozumienia a tego zawsze najbardziej mi brakowało. 2 lekarzy wręcz niemal dobrze bawiło się, kiedy opowiadałam o swoich traumach, w międzyczasie żartowali sobie z sekretarką, która wchodziła co 5 minut . Psychoterapeuci mają sztywno wyznaczane max. 60 minut dla pacjenta i co gorsze, nie wiem dlaczego, są "uczeni", że nie mogą rozmawiać z pacjentem, jak z przyjacielem. Skąd te 15% pacjentów, którzy popełnili samobójstwo ? Bo przede wszystkim im brakuje zrozumienia. i jak od przeciętnego Kowalskiego można zrozumieć, że nie zrozumie cierpiącego naprawdę na depresję, tak wierzyłam, że u lekarza psychiatry, czy psychologa to zrozumienie odnajdę. U lekarza oprócz recepty nie otrzymałam niczego. Nie wspomne, ze leki powinny byc podawane pod nadzorem a kolejne wizyty były ustalane za 3 miesiace. Kiedy źle czułam się, czy funkcjonowałam jeszcze gorzej po lekach, nie można było nawet z lekarzem się skontaktować a od sekretarki słyszy się tylko, że nie ma wolnych terminów. i są to wizyty za ciężkie pieniądze. To wcale nie tak, ze ludzie boją się iść do psychiatry. Lekarze w większości przypadków po prostu nie pomagają. Jeśli ktoś ma lekką depresję lub faktycznie tylko chwilowe obnizenie nastroju, to może leki dają radę, jeśli ktoś ma naprawdę problem, nie potrafią zrobić tak naprawdę niestety nic. 6 - ostatni psychiatra, do którego udałam się podczas, gdy mój stan był już naprawdę tragiczny, byłam już prawie obiema nogami na tamtym świecie. Cierpiałam niewyobrażalnie dla zdrowego człowieka (bo kiedyś też zdrowa byłam i nawet w najgorszych snach, nie mogłam sobie wyobrazić takiego poczucia pustki, bezradności, bycia samotną we wszystkim i niezrozumianą) . Kiedy powiedziałam lekarzowi, ze bardzo się boję, bo moje myśli samobójcze są już tak realne, że boje sie samej siebie - odpowiedziała mi Pani Doktor, ze ",nią manipuluję", a jeśli dalej tak bede jej mówić, to zamknie mnie w szpitalu. Tylko dzięki mojej siostrze z tego wyszłam. Błagałam ja, zeby była ze mną od rana do nocy i trzymała mnie za rękę. Chciałam żyć tak naprawdę, bo chory ma świadomość, że życie jest piękne, najgorsze jest to, że choroba zabiera i wyniszcza mu jego życie i chociaż chce funkcjonować normalnie, cieszyć się słońcem, nie potrafi. Ostatnia Pani doktor odebrała mi juz jakąkolwiek nadzieję na to, ze jakikolwiek lekarz myśli o swoim pacjencie z depresją poważnie, chce a przede wszystkim potrafi mu pomóc. Ja lekarzem i "wielkim uczonym" nie jestem, ale jeśli prośba o pomoc jest "manipulacją", to błagam. Gdyby nie moja siostra to sama Pani doktor swoim "mówieniem" wpędziłaby mnie do grobu.

Tak bardzo potrzeba Nam wszystkim miłości. Bycia na tym świecie sercem, pomóżmy sobie nawzajem i żyjmy tym dla siebie i innych, proszę ❤️

Genialny wywiad, dlaczego takie programy nie są emitowane w telewizji!? Np. Zamiast durnych reality show. Ilu ludzi zostałoby uratowanych, otrzymałoby pomoc, zamiast ogladania durnej nic nie wnoszącej sieczki w tv.

Najgorszą rzeczą w depresji jest to, że kiedy zaczynasz mówić o tym, że masz problem, dzielić się diagnozą, próbujesz wyjaśnić jak wygląda twoje postrzeganie życia... to ludzie mówią, że wcale nie masz depresji, bo jak ludzie mają depresję TO O NIEJ NIE MÓWIĄ I SIĘ NIE CHWALĄ a ty pieprzysz o niej na prawo i lewo to na pewno nie masz. Tonący brzytwy się chwyta, a brzytwa odcina mu palce.

Z jednej strony przykro mi że tylu nas jest, którzy byli lub są z depresją. A z drugiej strony cieszę się że nie jestem z tym sam. Pół roku przechodziłem przez to piekło, największemu wrogowi nie życzę tego co się działo w mojej głowie. Wyszedłem z tego, ale czasami nadal odczuwam to czego bym nie chciał. I nie wiem czy to kiedyś zniknie na zawsze, a nigdy nie brałem żadnych silniejszych leków. Trzymam kciuki za Was wszystkich że będzie jeszcze dobrze 😊

20 lat się zmagam z depresją. Jest Pan dobrym specjalistą, a ciężko jest znależć lekarza z empatią. Pozdrawiam.

Chciałabym żeby lekarze których spotykam na swojej drodze jako pacjent mieli ta energię i zaangażowanie jak ten pan. Naprawdę jestem pod dużym wrażeniem.

troche mi brakowało powiedzenia o łączeniu psychiatrii z psychoterapią, poza tym super wywiad i porządna dawka wiedzy super !

Dobrze gość mówi. Problem największy w tym że większość ludzi nie rozumie co to jest depresja:-(

Bardzo ciekawy wywiad. Właśnie zmagam się z tą chorobą. Dziękuję za takie wartościowe nagranie.

Słowo "wydarte" jest idealnym określeniem życia osoby z depresją, ten Pan jest moim idolem i chcę, żeby jak najwięcej osób było świadomych tego okropnego bólu psychicznego jaki odczuwają osoby z depresją

Pamiętam moją pierwszą wizytę u psychiatry i ten lęk, że jak za dużo powiem to zabiorą mnie do szpitala psychiatrycznego. Okazało się, że to było jedno z lepszych doświadczeń w moim życiu i mimo nawrotów ciesze się, że mimo wszystko choroba depresji czy nerwicy nie jest już tak stygmatyzowania. Chociaż mam w swoim bliskim otoczeniu ludzi, którzy tego nie rozumieją to mimo wszystko nauczyłam się o tym mówić i nie wstydzę się w końcu tego, wręcz jestem dumna, że poszłam po pomoc ❤️ myślę że każda osoba zmagająca sie z tego typu problemami powinna obejrzeć ten odcinek, żeby zrozumieć że warto iść po pomoc i że to nie jest powód do wstydu ❤️

Miałem depresję w wieku szkolnym ale wydarłem ją z siebie gołymi myślami przed samym sobą i to zadziałało TERAZ jestem bardzo szczęśliwym człowiekiem i kocham siebie i moje życie

Panie Piotrze, Pan jest URODZONYM psychiatrą , KAŻDE Pana słowo jest mądre, ważne i celujące w samą dziesiątkę . Pan mówi dokładnie tak jak jest.

Nerwica lękowa. Pozdrawiam tych, co wiedzą, o co chodzi!

Bardzo potrzebna rozmowa. W dyskusji o depresji brakuje mi jednak jednej ważnej kwestii - pozycji w jakiej znajduje się rodzina osoby chorej. Zapomina się o tym a to bardzo krzywdzące. Mój mąż zachowrowal na ciężka depresje z melancholią (wynik traumy z dzieciństwa oraz genetyczne uwarunkowanie). Z dnia na dzień przestał chodzić do pracy, nie chciał pójść do lekarza, ja musiałam wziac urlop ponieważ mówił o samobojstwie. Nikt absolutnie nikt nie chciał się zaangażować w pomoc. Jego rodzina tak jak i moja bardzo mi współczuli, ale kiedy poprosiłam mając ważne spotkanie w pracy czy ktoś mógłby z nim zostać - nikt nie chciał…bo o czym będę z nim rozmawiać jak on tylko śpi… Wszystko trwało 1,5 roku. Jako jego najbliższa rodzina byłam z tym kompletnie SAMA. Znajomi nie koniecznie chcą zapraszać osobę, której mąż jest w takim stanie bo nie wiedzą jak się zachować (rozumiem to poniekąd). Wesela, imieniny, urodziny wszędzie chodziłam na chwilę sama, nerwowo sprawdzając telefon i dzwoniąc w obawie czy on czegoś sobie nie zrobił. Przeczytałam chyba wszystkie cenione książki o depresji, o odżywianiu w depresji, zabierałam go na masaże i spacery na których on wykazywal żadnego zainteresowania. Po 1,5 roku leczenia i kilku nietrafionych terapiach trafiliśmy na właściwa osobę i nastąpiła poprawa. Po tym jednak ja…miałam roczny epizod depresyjny…nie był ciężki, raczej jeden z tych jakie w wywiadzie opisał lekarz jako funkcjonujący na zasadzie maski. Moja psychiatra powiedziała, że po prostu po dwóch latach walki o męża wyczerpały mi się baterie…nie oceniajcie zbyt ostro rodzin chorych. Bardzo wiele się of nich wymaga, ale bardzo mało się ma dla nich zrozumienia.

Chciałam Wam bardzo podziękować. Czułam, że coś jest nie do końca w porządku, ale teraz mam niemal pewność, że może mierzę się z depresją. Wszystkie słowa, które Pan doktor przytaczał z punktu widzenia osoby z depresją od dawna kotłują się w mojej głowie. Mam jedynie nadzieję, że nie jest za późno na pomoc, bo czasem mam wrażenie, że jestem na skraju wytrzymałości...

Pierwszy raz tylko słuchając czuje sie naprawdę zrozumiana. Niezwykła empatia. Pozdrawiam

Dziękuję bardzo za ten wywiad! Jako osoba chorujaca na depresje, hospitalizowana i po probie samobójczej i w imieniu mojej koleżanki, która nie poradziła sobie..odeszła 27 listopada 2021 roku:(

Boże dziękuję Ci za ten temat o Depresji niech cały świat się dowie jak straszna jest ta choroba to jest jak rak duszy

Ja chorująca na nerwice lękową i depresje lękową dziękuje Ci za ten odcinek ❤️

I słowo klucz współczesnych tzw. lekarzy - "poleczysz sobie pacjenta" Przecież wiadomo, po co poszli w ten zawód. Zabawa ludźmi, dobra kasa, fajni znajomi i to wszystko bez kredytu. Zagadać i sprzedać leki, leki i znowu i więcej leków a jak jest leko oporny to jeszcze więcej leków a na deser elektro wstrząsy. Super. A gdzie w tym wszystkim miejsce na duchowość? A to chyba nie ten adres.

Bardzo szanuję takich lekarzy. Osobiście idąc do dwóch psychiatrów na NFZ spotkałam się wręcz z wyśmianiem... Bardzo to na mnie źle wpłynęło i obrzydziło mi ten zawód, dobrze jest widzieć, że są jeszcze wyjątkowi, pomagający psychiatrzy

Zróbcie coś o stresie pourazowym i cPTSD. Temat ważny i potrzebny. Na pewno będzie duży odzew ze strony widzów.

Najgorsze jest to, że kompletnie nie ma świadomości w społeczeństwie czym jest depresja. Nie dość że trudno samemu przyznać przed sobą że jest się chorym to jeszcze ZUS nie ma pojęcia o depresji. ZUS skutecznie utrudniał mi wychodzenie z depresji, uzdrawiając mnie, poniżając na komisjach i nachodząc w domu co chwilę. Oprócz depresji pojawiły się stany lękowe właśnie przez ZUS. Ktoś wreszcie powinien się wziąć za tą instytucję która niszczy człowieka

Wszystko na wysokim poziomie, pełna kultura i prawdziwy kunszt dziennikarski. Goście zawsze są po prostu wyszukani i ciekawi. Tematy zawsze na medal.

Psychiatra rewelacja! Takie podejście do pacjenta i rodziny gwarantuje połowę sukcesu. Reszta jest w ich rękach... Dzięki za ten wywiad. Daje nadzieję 👍🏻👋🏻😘

Oglądam Cię od początku i poziom ciągle ten sam czyli wysoki, to się szanuje.

Dziękuję. Niezwykle pomocny, budujący i pokazujący jak depresja działa wywiad.

Dziękuje za ten wywiad ♥️

Sam choruję i najbardziej boli brak zrozumienia nie tylko ze strony środowiska, ale i bliskich ludzi. A to może spotkać naprawdę każdego.

Człowiek z pasją do swojego zawodu, empatyczny. Mądrego aż miło posłuchać. Rafał też super :)

nic tak bardzo nie obrazuje tego, jak "nie ma się siły umyć", na prawdę niektórzy nie rozumieją jak trudne potrafią być podstawy

Wiesz, że odcinek jest dobry kiedy kończysz i chcesz go zobaczyć drugi raz! Dziękuję za promowanie tak potrzebnych treści! 😌

Najlepsze "depresji nie masz, bo po tobie nie widać", "ludzie z depresją nie mówią o niej", "chorzy psychicznie nie wiedzą, że są chorzy", "wymyślasz", "wmówiłeś to sobie", "śmietnik w mózgu, sam sobie winien". Polskie rodziny w praktyce - edukacja znikoma, empatia nieznaczna. Zresztą mam wrażenie, że w rodzinach gdzie brakuje empatii depresji jest więcej, a może nawet brak empatii jest przyczyną.

z tego wywiadu dowiedziałem się więcej o depresji, jak przez całe moje życie.

Ten odcinek był bardzo potrzebny! ❤️

Wywiad sprzed 2 lat, ale działa z tą samą siłą. Daje poczucie nadziei, pozwala zrozumieć siebie w tym procesie i innych również. Dziękuję.

Bardzo ważny temat, trzeba o tym mówić jak najwięcej. Dobra robota! Zbyt duża część ludzi wciąż uważa, że depresja to czyjś wymysł, negowanie objawów, brak reakcji na sygnały, wmawianie że "nic ci nie jest". Nie wiem czemu ludzie nie chcą sobie pomagać, interesować się... Nastolatki też miewają stany depresyjne a są wyśmiewani przez własnych rodziców, bo "jakie ty możesz mieć problemy xD". Byłam kiedyś u psychologa NFZ i sama słyszałam "Nie ma żadnej depresji, za robotę się weź, na studia idź." Poszłam do pracy i na studia. Nie pomogło.

Dobrze, że pan psychiatra powiedział wprost: jest to choroba śmiertelna. Cieszy mnie też, ze jest coraz więcej spotów i mówienia o depresji. Nawet, jak widzę kampanię fundacji TVN gdzie zbierają na centrum psychiatrii dla dzieci. Super, że się tym zajęli. :)

Leki mają pomóc na początku drogi, aby ulżyć pacjentowi...Jak można mówić, że ktoś jest lekoodporny? Same leki nie zmienią twoich schematów myślenia, postrzegania siebie i świata...Brałem leki i jestem przekonany na 100%, że jedynie mnie zamuliły i stałem się obojętny na dosłownie wszystko....Dobra terapia z psychoterapeutą - POLECAM...Ja po 2-letniej terapii dowiedziałem się tylu ciekawych rzeczy o sobie, potrafię się zatrzymać czy przeanalizować sytuację....Przed terapią to był tylko nieokiełzany lęk ataki paniki oraz fobia.... Wraz z moim psychoterapeutą dokopaliśmy się do mojego dzieciństwa i znaleźliśmy przyczyny i to jest podstawa zdrowienia....Nie faszerujcie się lekami, jeżeli nie musicie.....To niszczyło moją wrażliwość i chęć do życia; zobojętniałem....Mój starszy brat bierze antydepresanty od ponad 20 lat i stał się zombie; nie założył rodziny, siedzi w domu z rodzicami na rencie....Tam mu leki pomogły....Leki to doraźnie w beznadziejnych przypadkach, a prawdziwe zdrowienie to tylko TERAPIA.

Śmierć jest najlepszym lekiem na depresję ; biedę, brak perspektyw, wielkie ambicje. Nie warto się tu w ogóle urodzić. Tylko cierpisz całe życie. Amen

Brakowało mi tu choćby wzmianki o psychoterapii. A przecież, już pomijając, że sama w sobie psychoterapia też pomaga, farmakoterapia połączona z psychoterapią ma większą skuteczność w leczeniu depresji niż sama farmakoterapia. Potrzeba współpracy psychiatrów z psychoterapeutami! Poza tym bardzo ciekawa rozmowa :)

Żyję samotnie. Życie popieprzyło mi się na początku wchodzenia w dorosłość. Miałem mieć świetlaną przyszłość, a jednak coś poszło nie tak. Od trzech lat mam kotkę, która jest całym moim życiem. Nie chroniła mnie od myśli samobójczych. Wiedziałem, że w razie czego mama ją weźmie do siebie i nie grozi jej bezdomność. Kiedy jeszcze bardziej popieprzyło się moje życie, to wbrew rodzinie, przytuliłem kolejnego kota. Ten nie jest akceptowany przez moją rodzinę, bo to łobuz, wandal i niezdara. To właśnie on mnie uratował. To jemu jestem potrzebny, bo to jego nikt w rodzinie nie przygarnie, to on wyląduje w schronisku, gdy ja popełnię... Teraz zdałem sobie sprawę, że jednak bez psychiatry się nie obejdzie. Życie w marazmie intelektualnym, emocjonalnym, duchowym i fizycznym mnie i tak za mocno męczy... Dzięki za ten materiał. Trochę siły mi na pewno dodał.

Dziękuję za tę rozmowę. Za rozwiane wątpliwości oraz mity, za rzetelną dawkę wiedzy i informacji. To naprawdę było bardzo cenne ♥️

Jak zawsze jestem pod wrażeniem sposobu, w jaki Rafał przeprowadza wywiady. Coś pięknego! ❤️

w moim przypadku depresja od prawie 10 lat. Od 3 lat terapia, naprawde ciężka choroba, która potrafi zabrać każda radość z życia. Nie życzę nikomu, a trzymam za każdą osobę kciuki, która to musi przeżywać.

Częstym, choć bagatelizowanym objawem jest również wpadanie w złość, frustrację. Brakowało mi też wtrącenia na temat tego, że nie po każdym człowieku widać depresję. Zwykle ją kojarzymy ze smutkiem, a tymczasem osoby najbardziej uśmiechnięte po spotkaniu ze znajomymi, wracają do domu i płaczą w poduszkę

Chyba pora pójść do specjalisty. Mam nadzieję, że będzie to taka osoba jak gość tego odcinka. Dziękuję za ten ważny wywiad.

Jestem psychoterapeutą i psychologiem. Pracuję z osobami chorującymi między innymi na depresję. Jestem bardzo mocno rozczarowana postawą Pana Doktora, który prezentuje podejście większości psychiatrów, których znam. Zgadzam się w 100%, że podstawą leczenia depresji jest farmakologia, niestety to smutne, że Doktor nie wspomniał o ważnych badaniach naukowych w tym zakresie (mimo, że się na nie powoływał) udowadniających, że NAJSKUTECZNIEJSZE leczenie psychiatryczne jest wtedy, kiedy równolegle jest prowadzona psychoterapia! Jestem przerażona tym, że pacjentowi, który np. boi odstawić się leki (był taki przykład w wywiadzie) lekarze nie proponują wsparcia specjalisty, takiego jak psychologa czy psychoterapeuty. Nasza współpraca z psychiatrami w polskim NFZ to bardzo często coś niesamowicie trudnego. Psychiatrzy nie kształcą się w zakresie psychoterapii, nie kierują na wsparcie psychologiczne... Łagodne epizody depresyjne można efektywnie leczyć czesto samą terapią np.poznawczo-behawioralną, która ma udowodnioną i zbadaną empirycznie skuteczność. Biorąc jedynie leki, nie korzystając z psychoedukacji, psychoprofilaktyki czy psychoterapii, nie staniemy się osobami świadomymi własnych emocji, mechanizmów, nie nabędziemy nowych strategii zaradczych (oprócz leków!), nie rozpoznamy sygnałów ostrzegawczych, zwiastujacych nawrót, nie przepracujemy traum, o których wspominał Pan Doktor ... mogłabym tak pisać i pisać. WSPÓŁPRACA lekarza psychiatry z terapeutą jest konieczna przy leczeniu depresji. Bardzo żałuję, że w wywiadzie, które ma takie zasięgi to nie padło.

Cześć, podzielę się z wami paroma rzeczami które przeżywam jak depresant endogenny lekoodporny. Leczę się od 12 lat i 6 miesięcy. Nie udało się znaleźć dla mnie trafnej terapii lekowej a i EW czy terapia ketaminą nie dały nic. wypróbowano na mnie ogrom leków i niestety nic. Jestem po 3 próbach samobójczych (nie okaleczam się) To co przeżywam jest niewyobrażalnie trudne - obecnie jestem teraz w szpitalu bo jestem zagrożeniem dla siebie i innych. (nie pije, nie pale nie zażywam narkotyków) Nie pamiętam kiedy szczerze się uśmiechnąłem czy radowałem (nawet ślub nie wywołał takich emocji) A teraz główny przekaz: -Więcej jest skutecznych samobójstw, niż śmiertelnych wypadków na drogach (i jakoś nikt o tym nie mówi do szerszej publiki) -Pomoc osobie z depresją nie jest łata, ale nie można zrobić jej na "jolo" tylko pogorszycie sprawę (poświęć 1.5h pooglądaj filmy które o tym mówią lub przeczytaj artykuły/książkę) -Czasami wystarczy być, zrozumieć powiedzieć coś co osobę rozpromieni lub powstrzyma kłębiące się myśli. ZROZUMIENIE OSOBY JEST NAJWAŻNIEJSZE - nigdy nie mów nie przejmuj się, nie jest tak źle itp. ponieważ to pogorszy tylko stan (powiedział bym, że zatopi się w mroku depresji) -Nigdy nie proś o uśmiech (przypomnisz tylko jakie bezwartościowy /a [w swojej głowie] jest -Pokazywanie że świat jest taki i taki nie pomoże (wy widzicie tropikalną plaże a depresant gotham city) Co warto robić: - Bardzo rzadko zapraszać na spacer (większa ilość przytłoczy) [ Jeżeli powie nie to nie namawiaj] -Próbuj być w kontakcie (ale nie pytaj jak się czuje) zapytaj jak minął dzień [to więcej ci odpowie) -Jeżeli osoba jest na skraju przypomnij, że może wziąć L4 (jak wspomni o finansach możecie się zrzucić ekipą na przyjaciółkę ale tak naprawdę 200/300 zł o których powiesz [według mnie nie trzeba zbierać] -Pomóc poznać osoby z podobnymi problemami (tutaj najszybciej i najbardziej otworzy się na problemy) [UWAGA! nie mogą być to osoby aktywnie okaleczające się} -Pomoc w utrzymaniu przyjmowania posiłków (osobiście nie jadłem nic od 6 dni i gdyby ktoś mnie zmotywował to pewnie bym jadł) [schudłem 11kg w miesiąc) -Zachęcić do zachowania higieny osobistej (po 4 dni nie mycia się, prysznic na pewno lekko pomoże) -Zachęcić do codziennej zmiany ubrań i bielizny (brak zadbania o to jak i o powyższe pogarsza stan) -Jeżeli nie chodzi do psychiatry, zaproponuj specjalistę (nawet opłać 4 wizyty) 600 zł jest niczym do życia kogokolwiek, oraz jak nadal pieniądze wykup leki -Zwracaj uwagę na objawy somatyczne (z nich dużo zrozumie) -Zwróć uwagę na okaleczenia (czy nie ma nowych), nie komentuj po prostu przytul - i ostatnie | Okazuj cierpliwość - Depresja jest starsza która wyniszcza - ta osoba jest chora a nie robi Ci pod górę Pozdrawiam

Mam 27 lat i jestem po przynajmniej jednym przypadku gdzie sam zdałem sobie sprawę że miałem kilkumiesięczny okres depresji. Wszystko przez moją obecną pracę której nie cierpię i sprawia że jedyne co z niej wynoszę to stres. Wyszedłem z tego znajdując nowa pasję i rozwój zawodowy w tym kierunku, na razie dalej jestem w tym grajdole z konieczności ale jestem na dobrej drodze do zmiany na lepsze. Obyło się bez lekarzy bo zrozumiałem co się stało post factum. Życzę wszystkim wyjścia z tego bo menda jest straszna

Wywiad jak zawsze pierwsza klasa! Gdyby wszyscy lekarze, nie tylko psychiatrzy/psychologowie, podchodzili w taki sposób do pacjenta jak ten Pan, świat byłby zdecydowanie lepszy...

Bardzo piękny wywiad, dziękuje za to!

Kto przeżył depresję i wrócił - temu nic na tym świecie straszne nie pozostaje. Przeszedłem to piekło za życia.

Moje zaburzenia depresyjne tak mocno wyciągnęły po mnie łapy jak miałam 15 lat. Było to widać wtedy bardzo mocno. Ja to czułam wtedy bardzo mocno. Najgorsze było to, że otoczenie w ogóle tego nie widziało. Musiałam targnąć się na swoje życie żeby ktoś mnie w końcu zauważył i poważnie potraktował. Walczę każdego dnia. Bardzo dziękuję za ten wywiad. Nigdy nie jesteście sami, nawet jeśli depresja chce żebyście tak myśleli. Jest jak pasożyt zajmujące całe ciało. Nigdy nie wolno zapominać o tego typu chorobach

Ja leczę depresję od roku. Kiedy mam myśli samobójcze i rozmawiam z rodzicami, to słyszę "nie mów takich głupot. My daliśmy radę, to Ty też sobie poradzisz." żadnego zrozumienia. Czuję się jakbym była ze wszystkim sama.

Niesamowity psychiatra. Widać pasję i poświęcenie dla zawodu. Nie znam Pana z perspektywy pacjenta, więc mogę się mylić. Ale brzmi na inteligentnego mężczyznę, podchodzącego z rozsądkiem i zaangażowaniem do swojej pracy. Aż miło posłuchać, a sama byłam mocno zrażona do psychiatrów

Dla mnie to jest paranoja, że dopiero na studiach zaczęłam się uczyć, że choroby i zaburzenia psychiczne to uszkodzenia układu nerwowego, a wcześniej kompletny brak należytej edukacji na ich temat... Przez brak podstawowej wiedzy psychologicznej, której powinni uczyć w szkołach, społeczeństwu brakuje świadomości, przez co osoby chore / zaburzone mają łatkę świrów... Może, gdybym wcześniej się uczyła na temat depresji, umiałabym ją na czas u siebie rozpoznać zanim w pewnym momencie choroby sytuacja stała się naprawdę dramatyczna...

Doktor naprawde rozumie, o co chodzi w depresji. To bardzo rzadkie.

Pan doktor ,to Zajebisty facet,potrafi dowalić ,a jednocześnie podnieść .Mało jest takich lekarzy. Szkoda ,że już nie mogę z Nim pogadać,ale teraz też trafiłam na Fantastycznego lekarza

Podzielę się małym gorzkim wspomnieniem, związanym z terapeutami. Miałem naście lat, potrzebowałem pomocy w związku z początkami fobii społecznej i depresji (dziś już pełnowymiarowej). Dojeżdżałem na terapię, brałem leki. Prawie pół roku trwało, zanim "terapeutka" przyznała, że nie ma pojęcia co robi. Na ostatniej wizycie właściwie bez grama skrępowania stwierdziła, że nie wie co mi jest ani jak mi pomóc, ale jeśli JA mam jakieś pomysły, to możemy je sobie omówić. Tak, dobrze czytacie. Bezsens i absurd sytuacji sprawiły, że wyszedłem z tego gabinetu otępiały jak po ciosie obuchem. Sama terapia przypominała mój własny Dzień Świstaka, jakbym wciąż na nowo i na nowo przychodził wciąż na pierwszą wizytę, taką "zapoznawczą", po której nie następował żaden postęp. Dlatego do tematów poruszonych w wywiadzie dodam jeden od siebie: nie wahajcie się krytycznie ocenić pracy swojego terapeuty, jeśli czujecie, że nie przynosi ona skutków. Nie mówię tu o niezadowoleniu z zaleceń czy o tym, że niektóre etapy terapii są niewygodne, budzące sprzeciw czy wręcz strach. Przeciwnie, uważam, że ważną jej częścią jest danie sobie samemu przyzwolenia na wyciągnięcie się niejako siłą z tej ciemnej d..., w której osoba z depresją w pewnym momencie zaczyna się urządzać, a która omyłkowo może być brana za strefę komfortu. Myślę raczej o krążeniu w kółko, bez postępów, bez pomysłów. Jeśli Wasz terapeuta np. stwierdza, że nie ma notatek z poprzednich spotkań, i nie robi ich w trakcie obecnego, ale że macie mu jeszcze raz "opowiedzieć od nowa", najpewniej będzie to droga donikąd. Nie wahajcie się oceniać jego pracy tak, jak każdej innej osoby. W końcu jest to człowiek, który swoim profesjonalizmem - lub jego brakiem - będzie miał realny wpływ na Wasze życie. Osobie z depresją szczególnie łatwo jest rezygnować z czegoś i zniechęcać się w razie niepowodzeń. Po sobie mogę powiedzieć, że tamta kobieta na długie lata wybiła mi z głowy sens szukania pomocy ze strony jakiegokolwiek specjalisty. Tymczasem powinienem po prostu poprosić rodzinę o pomoc w znalezieniu kogoś innego i próbować dalej.

Czapki z głów. Chyba najlepszy odcinek do tej pory i bardzo potrzebny.

Właśnie umówiłam się na wizytę, którą odkładam od 8 lat. Dziękuję, pan doktor. :)

Świetna i super ważna rozmowa! Dzięki!

Dziękuję za film!

Jak zwykle świetne spotkanie. Brawo ! Fantastyczny Lekarz. Z powołaniem. Niestety ze słońcem szukać takich ludzi w tej "branży".

Czuć, że lekarz z powołania, z ogromną wiedzą,oby więcej takich było ! Świetny odcinek.

Mam wrażenie, że często ludzie z depresją są tłamszeni przez otoczenie przez co zaczynają się izolować od rzeczywistości, a to skutkuje tym, że nie chcą później rozmawiać o swoim problemie. Boją się kolejnej oceny, a wręcz czasem i pogardy ze strony bliskich; obojętności.. Ja od wielu lat nie potrafię opowiedzieć jak się naprawdę czuję i o co mi w życiu chodzi. Omijam pytania odpowiedzią "wszystko ok", "nie ważne", "nic się nie dzieje".. Brak mi jakiejkolwiek odwagi.

Ten wywiad pchnął mnie do wizyty u psychiatry i rozpoczęcia terapii, dziękuję

Miałem depresje przez prawie 4 lata, nie chciałem lekarstw ani pomocy i to był błąd. Może poradziłbym sobie szybciej, a tak prawie 4 lata w plecy, ale dałem radę sam i dzś znów moje życie ma sens. Nie poddawajcie sie kochani i proście o pomoc! Zawsze!.

Cieszę się że, ktoś z tym walczy, nie dziwi mnie fakt niezrozumienia u dużej części społeczeństwa. Dlaczego? Dlatego, że jeżeli tego nie przeżyłeś lub się o to nieotarleś, nie potrafisz sobie tego wyobrazić. Jeżeli się ogarniesz i wyjdziesz z tego to już nie jesteś tym samym człowiekiem. Każdy ma swoje metody, ważne żeby walczyć, nie poddawać się. Przeżycie każdego dnia dla człowieka z depresją potrafi być poważnym wyzwaniem, a społeczeństwo traktuje to z pogardą. Rzeczywistość niestety jest jaka jest, ważne żeby żyć, bo z mojego doświadczenia o to toczy się walka.

świetny wywiad, uwielbiam tematy związane z ludzkim mózgiem naprawdę jak się w to zagłębimy to jest to niewyobrażalne ze wszystko siedzi tak naprawdę w naszej głowie

To był pierwszy film na tym kanale jaki obejrzałam i zważywszy na fakt przez co przechodzę, było mi to bardzo potrzebne... zrozumieć. Po prostu zrozumieć. Tylko tyle i aż tyle. Dziękuję!

Bardzo Wam dziękuję za ten film. Edukacja społeczeństwa w dziedzinie zaburzeń psychicznych jest bardzo ważna. Prawdopodobnie pośrednio ten film pomoże wielu osobom

Zmagam się z depresja praktycznie odkąd pamiętam i mimo że zasiegnelam pomocy specjalisty wciąż czasami jest ciężko... Miło jest wiedzieć że coraz więcej ludzi wie o co z tym chodzi i że to nie jest tylko jakiś wymysł. Wywiad świetny, tylko tak dalej!

Dziękuję za ten odcinek.

Dopiero teraz odkryłam ten film. Dziękuję.

W koncu nasze prośby zostały wysłuchane !😁

Za niecały tydzień 7 lat odkąd mama moja się powiesiła. Pozdrawiam wszystkich co stracili tak bliska osobę. Jestem z Wami 😍

Nie rozumiem podziwu komentujących - chyba że polega on na tym że cieszą się iż zostali potraktowani z wyrozumiałością, ale na tym koniec. Bo Przecież w tym wywiadzie nie ma ani jednej konkretnej informacji!! Nie rozumiem dlaczego gośc bardzo promuje leki. Gadka o tym że leki, leki, leki padła a każdym zdaniu odnośnie leczenia! Jedyna rzecz mądra to to co gość powiedziała, że " za depresją kryje się osobisty ból" i uciął temat! A to jest właśnie klucz do depresji, mianowicie ból i jego NIEODREAGOWYWANIE, inaczej TŁUMIENIE Emocji powstających jako skutek. Depresja powstaje na skutek tłumienia, czyli nie wyrażania emocji przez lata, głównie dotyczy to złości, ale też stłumionego płaczu. Emocja to napięcie elektryczne które coraz to bardziej gromadzi sie w ciele i na początku są miliVolty, a z czasem milionoVolty które właśnie doprowadzają do braku żywotności ciała. To te stłumione Emocje właśnie są Tym CIĘŻAREM który sprawia że choremu nawet nie chce wstać sie z łóżka, Chory tak długo nie słuchał ciała czyli nie krzyczał kiedy trzeba nie płakał kiedy trzeba, że w końcu to CIało przestaje słuchać jego. No tak nas wpisania kultura ukształtowała że wyrażanie emocji to tabu, i wszyscy tworzą sobie fasadę skały byle tylko inni nie zobaaczyli że krzyczę, jestem wściekły, lub szlocham. Dlaczego szanowny Pan doktor o tym nie wspomniał?

Mi wydaje się że depresja mnie dopadła rok temu w maju...często zdarza się tak,że nie wychodzę wogole z łóżka...dziś jest 9 kwietnia a ja byłem tylko raz w pracy w tym miesiąc..nie chce wychodzić do ludzi.siedze pod kocem dopóki narzeczona nie wróci z pracy...dziś chciałem z tym zawalczyć. Zerwałem się na równe nogi i pomyślałem że pójdę auto posprzątać...no ale nie,nie da się.doslownie przerasta mnie wszystko.wrocilem do łóżka i akurat trafił mi się ten odcinek...

Wspaniały lekarz. Oby takich więcej. Szacunek. Świetny wywiad. Respekt👍