Με μεγαλη χαρα, ειμαστε σε θεση να ανακοινωσουμε πως το πρωτο Dozen Festival: Rap & Camp ειναι γεγονος! 🔥 Τρεις απιστευτες ημερες, γεματες μουσικη, camping, workshops, jam και φυσικα lives απο τα περισσοτερα ραπ #DozenSessions που εχετε δει (και που ΘΑ δειτε)! 🍻 Σας περιμενουμε απο 30 Σεπτεμβριου μεχρι 2 Οκτωβριου στις Κατασκηνωσεις Ασημακοπουλου (Αφιδνες Αττικης) για να ζησουμε μαζι μια μοναδικη συναυλιακη και κατασκηνωτικη εμπειρια! Προλαβετε εγκαιρα το εισιτηριο σας και μαθετε περισσοτερες πληροφοριες για το φεστιβαλ, πατωντας εδω: www.viva.gr/tickets/music/dozen-festival-rap-camp/?fbclid=IwAR2StEdSmhT9EKOYQWMfQKGXkc7AMPKm7Z7NeDwjGYu7_aKpm5DxR99Yeos
ΣΤΙΧΟΙ - ΩΔΕΙΟ Μένει η αρχή σε ότι κάνεις να λέγεται ο άντρας από τους τρόπους του φαίνεται σκληρή η μοναξιά μα παλεύεται Ακριβό το αγαπώ αλλά λέγεται Εδώ που ότι τρώτε είναι δήθεν και το δήθεν σας έφαγε και καλά περιθώριο ζείτε φράσεις που είναι για να λέγονται παλεύουμαι χρόνια τη χείμαιρα φτήνω αίμα πριν πω για το σήμερα φτύσ' τα ούλα σου μες το νυπτήρα φτου σου πασά μου θα ζήσεις και σήμερα δούλεψε ξόδεψε κέρασε πρώτα γέννα μετά πέθανε προσποιήσου πρώτα πρώτα πράτουν βιαστηκά μετά όλοι σκέφτονται έχω μια γυναίκα και ένα χόμπι μια δουλειά που σχολάω και είμαι ζόμπι εχω φίλους καλούς για το άγχος όταν ο εγκέφαλος δεν το σηκώνει βγαίνουν στη σκήνη πλέον άπειρα απέδευτα απτη ζωή και άπειρα λένε εξυπνάδες για γεύσεις στο στίχο μα ξεχάσανε πως μειλάνε σε μάγειρα δεν είναι παιχνίδι η σκηνή που πατάμε έχει πρόκες αυτό το σανίδι κάθε λέξη που αφήνεις διαθήκη πρόσεξε να μη σε κλάψουν κοπρίτη δεν είναι ροζ ο ουρανός κοριτσάρα σαν τη σόδα που σε είδα να πίνεις θα γαμήσει ο φτωχός που θα πάει πρόσεχε το τι κουσούρια του αφήνεις Και σε όσους χαρίζουν ψυχή και προβλήματα να χεις στο πάρκο να σπάνε το κρύο πριν να κλείσεις τη πόρτα στο σπίτι θυμήσου να πεις στους γονείς σου αντίο μας πουλάνε τη χαρά σε φακέλους με δόσεις σε χάπια από το φαρμακείο δύο σχολεία μας χτίσαν τον νου το ένα ο δρόμος και το άλλο το ωδείο (x2) Η πόλη αυτή μου βρωμάει σκουπίδια κι ας την έπλυνε πάλι ο δήμος και τα fraffiti οπαδών δεν βοηθάνε μου θυμίζουν πως υπάρχει μίσος Η πρωτεύουσά μου βρωμά θειάφι Κάθε Σεπτέμβρη Δεκέμβρη ένας φόνος αρκεί να ξυπνήσει ο λαός αρκεί να είναι από του κράτους το χέρι Χαθήκαμε φίλε μεγάλωσα βλέπεις δεν με γεμίζουν οι σχέσεις βιτρίνες απτη μια σκέφτομαι πως θα πλουτίσουμε και η μόνη λύση είναι στις κομπίνες παλεύω να βρω κάτι αισιόδοξο μα το μάτι μου κοιτά την έξοδο προτιμώ να θρηνήσω για σένα παρά να σε δω από δίπλα μου ένστολο στη γη της ... ζωές μας θυμίζουν με ανάσες βαριές σαν την φωνή του Αγγελάκα τα πιο ωραία γραπτά τα πιο επώδυνα οι πιο ωραίες βραδιές είχαν χάδια με πιάνει κρίση το βράδυ που σκέφτομαι ότι μπορεί να αποτύχω ότι μπορεί να βρω τοίχο που το σκοινί για να ανέβω θα γίνει θηλιά που θα σφίγγω Και η παλιά μου δασκάλα να λέει Κωστάκη δεν έχει κανείς τα μυαλά σου έστρωσες κώλο σε βλέπω ανεβαίνεις να γίνεις το πρότυπο για τη γενιά σου Γιαυτό και προσάπτω σε ήχους τα λάθη μου ώστε να κάνεις το αντίθετο ώσπου μια μέρα να βρεις το αντίδοτο ώστε μια μέρα να΄ρθει και η σειρά σου Και σε όσους χαρίζουν ψυχή και προβλήματα να χεις στο πάρκο να σπάνε το κρύο πριν να κλείσεις τη πόρτα στο σπίτι θυμήσου να πεις στους γονείς σου αντίο μας πουλάνε τη χαρά σε φακέλους με δόσεις σε χάπια από το φαρμακείο δύο σχολεία μας χτίσαν τον νου το ένα ο δρόμος και το άλλο το ωδείο
