RELIGIA W SZKOLE to patologia | Dla każdego coś przykrego #50 

Osobom przekonanym, że przeniesienie religii do parafialnych sal katechetycznych jest niemożliwe, bo KONKORDAT (którego nie czytali) i KON-STY-TU-CJA (której zapisów nie rozumieją), polecam lekturę tego tekstu: www.edziecko.pl/starsze_dziecko/7,79351,30352817,religia-przeniesiona-ze-szkoly-do-sali-katechetycznej-decyzje.html Decyzję o przenosinach katechezy podjęła MALOPOLSKA KURATOR. Tak, ta. Nie wiem, jak to jest być bardziej radykalnym od Barbary Nowak, ale here you go

Jestem agnostyczką, ale nigdy nie przestanę być wdzięczna za mojego katechetę. Był to człowiek z ogromną pasją, którego wspominały niemal wszystkie pokolenia nauczycieli. Chodzili do niego również ludzie niewierzący, bo byli ciekawi, jak przedstawia chrześcijaństwo, jego historię etc. Był to człowiek otwarty i ciepły, chętny do zabawy na lekcji (a było to gimnazjum, więc zabawa na zajęciach była nowiną jako tako) i bardzo, ale to bardzo ciekawych eksperymentów myślowych. Już na pierwszych zajęciach miał tzw. zakład o mleko. Jeżeli ktoś mówił, że nie wierzy w Boga i udowodnił katechecie, że faktycznie go nie ma, cała klasa dostawała 6 na koniec. Jeżeli nie, miał mu przynieść mleko do kawy na następne zajęcia. Wszystko było na wielkim luzie i w dobrej atmosferze. Facet był nawet otwarty na rzeczy, którym kościół jest ogółem przeciwny np. LGBT. Kiedyś, podczas luźnej rozmowy w grupie po zajęciach wymsknęło mi się, że lubię i facetów i kobiety. Wszyscy na moment zamarli, bojąc się reakcji katechety. Do dziś pamiętam, jak mi serce podeszło do gardła z przerażenia. Ten się tylko ciepło uśmiechnął i po prostu kontynuował rozmowę... Nigdy nie zapomnę tego uczucia ulgi. Jak teraz słucham tych wszystkich historii z horroru, o bitych małych dzieciach, o indoktrynacji i innych rzeczach, za których tych ludzi powinno się wypieprzyć na zbity pysk, to aż się we mnie gotuje. Jak można coś takiego robić!? Religia może być pięknym przedmiotem, otwartym na dyskusje filozoficzne i moralne! Ba, nawet katecheci czysto katoliccy potrafią, trzymając się głównie nauczania chrześcijańskiego, mówić o innych religiach i jak to u nich jest (patrz, mój katecheta)! Ale ci i tak zostaną przy pruskim wychowaniu, choć nawet Jezus (o ile się nie mylę, niech ludzie mądrzejsi mnie poprawią jeżeli się mylę) nie tylko wykładał, ale i dyskutował. A potem się dziwią, że ludzie uciekają z kościoła.

"Udają, że mają płeć przeciwną (...) jedynie pogłębia [to] ich zanurzenie w iluzję. (...) Życie w iluzji i zakłamaniu nie daje szczęścia (...)" Bardzo mocne mocne słowa, jak na organizację religijną, której założeniem jest WIARA i której członkowie ustawiają sobie całe życie i wartości w oparciu o wiarę w coś, na co nie ma absolutnie żadnych dowodów.

Nic mnie nie zateizowało bardziej, niż lekcje religii w szkole i wysyłanie mnie siłą na msze w kościele. Na szczęście moja mama nie jest mocno religijna, więc w końcu bez problemu postawiłam na swoim. Najbardziej to wszystko krzywdzi osoby z bardziej religijnych rodzin, które chciałyby się wyłamać albo nie pasują do obrazu "idealnego katolika" z różnych powodów.

Dla rodzica, który próbuje żyć jak spokojny ateista, szkoły to pole minowe. Zwłaszcza państwowe. W LO mojego dziecka mamy mszę z każdej okazji (nieobowiązkową, ale hej, zaproszenia na msze wysyła dyrektor, także jest msza z okazji ślubowania klas pierwszych, po której dyrektor przysłał podziękowania na librusa, że wszyscy byli pięknie na galowo w kościele), w klasach krzyże, dni papieskie z wykładem dla wszystkich (nie tylko chodzących na religię), etc. Nie da się tak żyć, a walczyć z tym też trudno, bo dziecko się boi, że jak rodzice się odezwą, to szkoła się "zemści". I tak to się kręci.

Do dziś pamiętam Technikum nr 1 w Głogowie język polski. Polonistka gadała coś o jakiś święcie religijnym które miało być, nikt nie wiedział jaka. Oburzona rzuciła do nas "Jacy z was katolicy" wtedy odpowiedziałem, że nie jestem wierzący. Do dziś pamiętam jej wielkie zdziwienie i ten cytat "MICHAŁ TY TAKI DOBRY CHŁOPAK NIE JESTEŚ WIERZĄCY NIE WIERZE". Religia w szkole to rzeka toksyn

Kiedy byłam w pierwszej klasie szkoły podstawowej nasza katechetka wmawiała nam, że zwierzęta nie mają duszy, jeżeli oglądamy pokemony to pójdziemy do piekła, a nam, siedmioletnim wtedy dziewczynkom zapowiedziała, że przez grzech Ewy będziemy rodzić dzieci w męczarniach. Przemiła kobieta.

Ciekawy przypadek ode mnie z liceum: we wrześniu w 2 klasie dostaliśmy info, że nasza poprzednia katechetka w związku z problemami zdrowotnymi musi iść do sanatorium i w tym roku szkolnym już nie będzie pracować. Dyrekcja zajęła się poszukiwaniem zastępstwa. Przyszedł taki pan katecheta. Na 1 lekcji mówił, że będą oceny, będziemy pisać wypracowania na kilka stron, ma być absolutna cisza. Zahaczył też o temat lgbt. Jako, że nasza szkoła jest bardzo tolerancyjna odnośnie do stroju, włosów itd. to domyślam się, że z innymi klasami dyskutował na temat ich ubioru, i tych kwestii ze zbioru "nowoczesnych i kontrowersyjnych". Po 3 dniach już go nie było.

Wspaniały, długo wyczekiwany materiał, idealne miejsce na opowiedzenie pewnej historii której doświadczyłem (i dalej doświadczam dwa razy w tygodniu), od starszego brata słyszałem, że lekcje religii nie wyglądają w sposób taki, że nikt nie słucha, a katechetka nic nie robi. Kiedy przyszedłem na pierwszą lekcję, poza mną nikogo nie było, pomyślałem "okej, pewnie jeszcze nie przyszli", po czym okazało się, że jestem sam (to idealny komentarz do tego ile osób uczęszcza na religię), katechetka powiedziała, że nie wypuści mnie wcześniej bo jestem sam, powiedziała, że będziemy rozmawiać. Już po paru minutach dowiedziała się, że jestem ateistą, a na religię chodzę tylko dla tego, że rodzice mi karzą, pech chciał, że jest ona katechetką z tych z misją, czyli za cel postawiła sobie nawrócenie mnie, z tej racji już na pierwszych zajęciach dowiedziałem się, że skończę w piekle za bluźnierstwo. Męczyła mnie historiami ze swojego życia, które w jej opinii świadczyły o tym, że ateiści nie mogą być dobrymi ludźmi, na przykład podam opowieść o parze która się kłóciła (bo jak każdy wie, wierzący się nigdy nie kłócą), kiedy wykazałem, że jest to błąd uwydatnienia przypadkowego szczegółu, zdawała się puści to mimo uszu. Po skończeniu lekcji religii spotkałem brata i opowiedziałem mu co się stało, znał każdą z wymienionych przeze mnie historii i wprost mi powiedział, że musiałem się być zdezorientowany, miał rację. Na następną lekcję przyszedłem przygotowany, były też dwie inne dziewczyny które i tak wyszły po około 15min ponieważ miały autobus (nie wiem jak to wygląda w innych szkołach, ale u mnie jak ktoś "miał autobus" to znaczyło, że chce po prostu wyjść wcześniej), wytykałem każdy błąd i krzyczałem "dowody" za każdym razem gdy katechetka przedstawiała jakąś prawdę objawioną, nauczycielka wyraźnie nie była tym faktem zadowolona. Na trzeciej lekcji znów wytykałem błędy i podważałem argumenty tak często jak się tylko dało, lekcja przebiegła po prostu nie przyjemnie. Czwarta katecheza zaczęła się tym, że katechetka natchniona tym, że szukam dowodów przyniosła książkę zatytułowaną "100 dowodów na istnienie boga" i oczywiście niektóre z nich czytała, główny nacisk postawiła na argumenty następujące "świat istnieje, więc bóg też musi" oraz "napisy na burtach tytanika", ten drugi może wymagać wyjaśnienia więc, ponoć na burtach opisywanego statku były napisy "Nawet sam Chrystus nie zatopi tego statku" i "Nie ma Boga, który by zdołał ten statek w odmętach morskich pogrążyć", w tym momencie również powiedziałem "dowody" w odpowiedzi uzyskałem "tu, w tej książce masz napisane, a jak nie wierzysz to sprawdź w Internecie". tak też zrobiłem i dowiedziałem się, że ktoś kiedyś widział jak tytanik był wodowany i miał te napisy, ale są one pod wodą więc nie było ich normalnie widać (na szczęście można po prostu podpłynąć do omawianego statku i to po prostu przeczytać... a nie zapomniałem, że jest jest gdzieś na dnie, czyli jednak nie można), jednak to nie było najgorsze, na tej samej lekcji dowiedziałem się, że teoria ewolucji to tylko teoria i nie ma dowodów na to, że ludzie pochodzą od małp, do końca lekcji toczyłem jałową dyskusję z katechetką, w tamtym momencie przypomniało mi się, co na temat religii sądził Imperator z "Warhammer'a 40tys". Morał z tego taki, nie przekonuj przekonanych (przepraszam za ewentualne błędy i życzę miłego dnia)

Jakąś szufladkę w mojej pamięci otworzyłeś. Nagle mignęła mi sytuacja, gdy jako 6-letnie dziecko co tydzień kiblowalam na korytarzu przed sala, z której mnie wypraszali na czas katechezy. Kolejna scenka: we wczesnej podstawówce gdy na korytarz wyprowadzała mnie nauczycielka, pół klasy wolało "kici kici". Nauczycielka nie reagowała. Kolejna scenka: w 4 klasie zostałam poproszona o odgrywanie roli diabła w jasełkach, co bylo wygodne bo przeciez jestem niewierzaca, do tego fajne fikolki robię. Po 2 latach nagradzanych przez urzad miejski wystepow, w których moje salta (byłam akrobatyczką) zdobywały owacje, odmówiłam gry 3-ci rok z rzędu bo nie chcialam byc jawnie wykorzystywana przez swoj ateizm. Obniżono mi zachowanie na koniec roku. Kolejna scenka- jedna z niewielu które ciepło wspominam- moja polonistka wzięła mnie na stronę na początku roku szkolnego i przepraszała, że będę musiała odrabiać zadania domowe z biblii, bo taka jest podstawą programową i żebym nie żywiła do niej urazy. Dalej: dzieciaki śmiejące się że mnie, że nie mam nowego zegarka ani roweru na komunię. Dalej: szósta klasa, tzw. koleżanki szydzą ze mnie bo jeszcze nie dostałam okresu i pewnie to dlatego, że jestem bezbożna. I tak dalej... Matko, Krzysztof, ile tego było. Nie da się zliczyć. A całkiem niedawno koleżanka z pracy prosto w twarz, z ciekawości, rzuciła mi tekst, jak ja w ogóle mogę mieć moralność, skoro nie mam duszy. Czy ktoś jeszcze ma wątpliwości, że katecheza i indoktrynacja w szkole to zło? Co przerażające, ja wtedy te wszystkie przykrości traktowałam jako coś oczywistego- tak musi być, nie mogę być na sali gdzie inni mają religię, muszę czekać na korytarzu, bo świetlica i czytelnia o tej porze zamknięte. Niech sobie gadają, nie zgłoszę tego nikomu bo przecież nikt nie weźmie mnie na poważnie. Byłam jedyna osoba jawnie i od najmłodszych lat niewierzacą w przedszkolu i szkole. Jestem ciekawa ile jest takich dzieciaków, które mają podobne milutkie wspomnienia.

Krzysztofie - piszę to jako ksiądz, który katechizuje od lat - zgadzam się z każdym absolutnie Twym zdaniem. Pozdrawiam i czekam na powrót do wszelakich katechez w salkach parafialnych...

Też się kiedyś spotkałam ze stwierdzeniem że u osób transpłciowych jest wysoki poziom depresji. Już abstrahując od braku źródeł, zakładając że te dane są zgodne ze stanem faktycznym, dobrym follow up pytniem jest "co konkretnie powoduje depresję u takich osób?". Może wieczne prześladowanie ze strony społeczeństwa i niemożność wyrażania siebie, hm?

Jestem katolikiem i zgadzam się z tobą żeby lekcji religii nie było w szkole, szanuje poglądy i dziękuję Krzysztofie

W szkole syna Pani z sekretariatu bardzo się dziwiła, że nie może mi zawracać tyłka przychodzeniem i pisaniem rezygnacji dla syna z religii tylko ma mi go z niej wypisać, bo szkoła wpisała go na nią bezpodstawnie. A kiedy powiedziała "Co mi szkodzi przyjść i podpisać" powiedziałam, że nie będzie mi marnowała czasu swoimi błędami.

Ten materiał to tylko pretekst do nawracana nas na jedyną słuszną wiarę: Jamnicyzm Jamnik jest najwspanialszym stworzeniem Jamnik to miłość, Jamnik to życie Jamnik jest dobrotliwym stworzeniem, który za karmienie wynagradza, a za zło gryzie Nie czyń Jamnikowi tego co tobie niemiłe, bo będzie mu przykro I wtedy Jamnik rzekł do swych braci: *szczek, szczek, szczek* I Jamnik w swej mądrości tak uczynił

Powiatowe miasto, duża szkoła (ok. 1000 uczniów), zagłębie PiSu. Zwolniliśmy się w cztery osoby pełnoletnie z religii w klasie maturalnej, to jak na tamte czasy (11 lat temu) była naprawdę rebelia. Dało się o dziwo zrobić to bez kwitków od rodziców, ale może to dlatego, że wzięliśmy ich z zaskoczenia. Oczywiście szok i niedowierzanie na każdym etapie załatwienia sprawy. Wielebny ksiądz katecheta podpisał nam nasze papierki (oczywiście, że taki był wymóg szkoły). Podobno kiedy już wyszliśmy przekazał klasie, że uważa, że "te osoby" zmarnowały 3 lata nauki w liceum. A taki fajny był, młodzieżowy, uśmiechnięty bardzo (potem jeszcze dowiedziałem się o nim, że oprócz oceniania szlaczków w zeszytach dorosłych ludzi, na lekcjach przekazywał takie fundamentalne prawdy wiary jak np to, że kobiety w Afryce zasłużyły sobie na epidemię AIDS). W sekretariacie przyjęto nasze papierki z podpisem wielebnego księdza katechety, ale poinformowano nas, że informacja o tym pójdzie do proboszcza. Podkreślam, powiatowe miasto, a nie mała mieścina, gdzie proboszcz to niemal bóg, ja np. nie wiedziałem nawet, kto jest proboszczem w mojej parafii. Jeszcze nas pytano na godzinie wychowawczej, czy wyrażamy zgodę na to, żeby informacja o osobach wypisanych z religii (i lekcjach wdż, tak na marginesie), była podana na stronie szkoły. Odmówiliśmy no i to również trzeba było napisać w formie dokumentu i do dziś nie wiem, w jakim celu chciano udostępniać na stronie liceum takie informacje🤔

Pamiętam moją katechetkę z gimnazjum, mieliśmy zajęcia z nią w świetlicy, świetlica była w innym budynku z wyjściem na dwór. Miała wspaniały pomysł na wypraszanie uczniów na dwór jak rozmawiali albo mówili coś co jej się nie podoba, chociaż to bardziej na wychowaniu do życia w rodzinie, na dwór wypraszała niezależnie od pogody. Śnieg, deszcz czy wiatr, po kurtkę nie można było iść bo ona musi cały czas widzieć bo inaczej uciekną. W takich sytuacjach zazwyczaj ludzie chodzili do pani pedagog, ona robiła co mogła by wyciągnąć konsekwencję, ale ostatecznie katechetka tylko przestała wyrzucać na dwór ale uczy dalej, tylko po zlikwidowaniu gimnazjów przeniosła się do klas 1-3 w podstawówce.

O nie! "Notować w kajecie kod informatyczny" Panie Krzysztofie! Proszę nie przywracać moich traum z technikum informatycznego gdzie kazali nam pisać programy w C++ na kartce bo mamy się nauczyć na sprawdzian który będzie na kartce.

Cieszę się, że powiedziałeś o ostracyzmie społecznym jaki często wiąże się z rezygnacją z lekcji religii. W mojej podstawówce ktokolwiek próbował się wypisać, to robił "problem" i "przykrość księdzu". W gimnazjum, kiedy moja koleżanka wypisała się na trzecim roku, na godzinę wychowawczą zawitał ksiądz i wicedyrektorka (sic!), żeby siąść z nią i "porozmawiać". Na szczęście koleżanka się nie ugięła, ale przez parę dni wszyscy o tym mówili. Nienawidzę tego miękkiego nacisku, "bo babcia się ucieszy", "bo nie trzeba robić problemu nauczycielom, którzy muszą dostosować do nas plan". Dajcie mi wybierać zgodnie z moim sumieniem, zwłaszcza wtedy, gdy moje zaangażowanie w przedmiot zależy *tylko i wyłącznie* od mojego sumienia.

Mnie udało się w liceum mieć bardzo udane lekcje religii. I to z siostrą zakonną. W drugiej klasie CAŁY SEMESTR był przeznaczony na teologie. Każdy dostał religie do opracowania i co najlepsze losowaliśmy również te "niszowe" odłamy, nie ograniczalismy się do tych głównych nurtow, co zmuszało do głębokiego researchu. Inny semestr był poświęcony etyce, gdzie oglądaliśmy znane filmy fabularne które poruszały tematy etyczne i potem dyskutowaliśmy. Byliśmy biol-chemem i siostra organizowała dla wszystkich którzy chcieli iść na medycynę "wycieczki" do prosektorium instytutu medycyny sądowej, żeby przygotować nas na to co nas tam będzie czekać na pierwszym roku medycyny. Zawsze ochoczo odpowiadała na często i prowokujące pytania na temat religii i kościoła. No top. Ale jestem świadoma że pod tym względem byłam szczęściarą

Ode mnie pozytywna historia. W 8 klasie rzeczywiście na religii uczyliśmy się o islamie i judaizmie. Cudowna katechetka, aż chciało się siedzieć na jej lekcjach (pomimo tego, że byłam wtedy już ateistką)

Dzień nauczyciela to jakaś abominacja. Nauczyciele zmuszają uczniów, żeby ci robili szopki ku czci nauczycieli XD.

odkąd pamiętam religia w szkole to była parodia najgorsza, ale w moim liceum katechetka należała do topki nauczycieli, w ramach kartkówek i sprawdzianów graliśmy z nią w religijnych milionerów (tak były 3 koła ratunkowe i tak były pytania o inne wyznania - w tym o buddyzm), a w klasie maturalnej każdy uczeń otrzymał list, własnoręcznie sporządzony i spersonalizowany, do dziś się wzruszam jak go czytam! i mimo że minęła ponad dekada od tego momentu to wciąż jestem w stanie sobie przypomnieć jego treść, gdzie wyczytałam jak ważna jest wiara w siebie i swoje możliwości, że ona we mnie wierzy, żebym pokochała swoją empatię i wrażliwość i nie bała się zmian, śmiało sięgała po marzenia i nie poddawała się, serio nic lepszego w szkole mnie nigdy nie spotkało iks de

Wiem, że trochę nie w temacie odcinka, ale w 1:21:53 pada coś bardzo dziwnego odnośnie praw kobiet. Sugestia jakoby równość prawa w stosunku do grup które kiedyś były uciskane polegała na tym, że teraz należy ograniczyć prawa grup niegdyś uciskających. W podanym przykładzie kobiety nie miały praw głosu, więc jakby mężczyźni stracili prawo głosu to nic by się nie stało. To nie jest równość. To jest zemsta. Może ta wypowiedź jest nieco wyrwana z kontekstu, ale zabrzmiało to wszystko jakoś tak niepokojąco.

Jako że jestem dwujęzyczna, i uczęszczałam do szkoły i we Włoszech i w Polsce, muszę powiedzieć że to był szok, gdy w gimnazjum we Włoszech religia wygląda tak, że najpierw omawiamy różne religie a potem przechodzimy do chrześcijaństwa, gdzie były zadanka typu "napisz dlaczego ludzie różnią się od zwierząt i uzasadnij"🌸 i ogólnie skupiamy się też na genezie itd. Po czym przyjeżdżam do Polski na religię w gimnazjum: ABORCJA SZATAN SŁUCHASZ METALU POKEMON PENTAGRAM CNOTLIWOŚĆ DO ŚLUBU 🔥🔥🔥🔥☠️

"Dzisiaj długi odcinek więc zapnijcie pasy" Nie no, na styk sobie pranie ogarnę, zrobię szamę do pracy, pościelę, zrobię olejowanie włosów, posprzątam na biurku, zrobię daily w Genshinie, NIE MA ŹLE Z TĄ DŁUGOŚCIĄ KIEROWNIKU ❤ Edit: a chrzanić ten przecinek diabli wiedzą gdzie się to stawia.

Jestem z pokolenia, które doświadczyło zarówno sal katechetycznych, jaki i zajęć religii w szkole. Uważam, że miejscem na katechezę jest przykościelna sala katechetyczna. Zupełnie inna atmosfera i podejście niż do lekcji szkolnej. Szanujmy się i swoje przekonania religijne i nie róbmy z nich kolejnych znienawidzonych lekcji.

Miałem w 1 klasie liceum znakomitego katechetę. Prowadził zajęcia poprzez zachęcanie do dyskusji. Cała klasa między sobą dyskutowała na argumenty. Niekiedy dyskusje przedłużały się jeszcze na przerwy albo i na następne lekcje. Na prawdę dobrze spędzone 45min niezależnie od tematu. Pamiętam jak dostałem 5 za aktywność przy dyskusji w temacie aborcji, pomimo że moje argumenty były proaborcyjne. Po prostu nauczyciel docenił moje myślenie i argumentację. Niestety od 2 klasy mieliśmy z typowym księdzem ze światopoglądem „albo jest po mojemu albo wcale”. Dziwnym trafem jak tylko skończyliśmy 18lat to wypisała się cała klasa bez dwóch osób. Jak przypominam sobie, że można prowadzić zajęcia z religii w duchu rozmowy, w poszanowaniu opinii drugiej osoby, to jest mi przykro, że miałem tak tylko jeden rok. Więcej takich zajęć mogłoby dobrze wpłynąć na mnie jako na człowieka.

Oto moja historia z religią w szkole, jako osoba wiary prawosławnej: - W podstawówce chodziłam na religię katolicką, na którą NIGDY nie zostałam zapisana 🙃 - Potem ok. 3 klasy mama zapisała mnie na religię prawosławną. Miałam lekcje z jakimś facetem, który często na mnie krzyczał, bo na przykład nie potrafiłam wymienić wszystkich najważniejszych świąt (przypominam że miałam wtedy 8 lat XD) - Rok później, aż do 8 klasy, miałam dość normalne zajęcia z batiuszką (prawosławnym duchownym) z mojej lokalnej parafii. Niestety lekcje te często odbywały się już po lekcjach, podczas kiedy lekcje religii katolickiej były między innymi lekcjami, więc musiałam siedzieć na kilku okienkach w tygodniu, a potem do późna w szkole - W liceum teoretycznie zostałam zapisana na lekcje religii, natomiast duchownemu nie pasują moje godziny lekcyjne, więc nie organizuje lekcji. Tylko pod koniec roku wstawia nam 5 XDD Prawdę mówiąc, mi to pasuje. Mój plan jest mocno przeładowany i ledwo nadążam. Nie potrzebuję kolejnych zbędnych lekcji

Hmmm ciekawe czemu osoby transpłciowe chorują na depresję... Niech sie znastanowie... Napewno nie dlatego, że z każdej strony słyszą, że udają, że kłamią, że są złymi ludźmi i że to moda i im przejdzie (btw żyje 6 lat z tą świadomością i mi nie przeszło :) ), są wyrzucani z domów i nienawidzeni przez swoje własne rodziny

Przypomniały mi się zajęcia religii w zerówce. Katechetka wrzeszcząca jak opętana na wszystkich. Trafiały się nawet akty przemocy fizycznej, których sam nie byłem ofiarą, bo byłem grzecznym dzieckiem, a dostawało się tym bardziej "niespokojnym". Wszyscy bali się i nie chcieli chodzić na religię. Coś okropnego. Do dziś pamiętam jak dostałem jedynkę, bo nie pokolorowałem obrazka, co dla małego Dominika było dramatycznym przeżyciem😉. Minęło ponad 20 lat, a ja dalej mam flashbacki z Wietnamu i wciąż nie rozumiem jak można było się tak zachowywać w stosunku do małych dzieci.

Pamiętam jak w 4 klasie podstawówki katechetka zadała nam pracę plastyczną pt. „Czym jest dla Ciebie sprawiedliwość?”. Chciałam narysować coś oryginalnego, więc padło na tiarę przydziału z Harrego Pottera. Katechetka była oburzona i przy całej klasie wyrzuciła mój rysunek do śmieci, wstawiła 1 do dziennika i pozwoliła ocenę poprawić, pod warunkiem przyniesienia nowego rysunku na jutro :)

Będąc w klasie maturalnej miałam 19/20 lat i nadal żeby przyjść do szkoły później musiałam mieć zgodę rodzica. Religia w szkole średniej, faktycznie wymagała wypisania zgody, którą nawet za pełnoletnich uczniów musieli wypełnić rodzice. Oczywiście kiedy na mojej zgodzie znalazła się etyka zamiast religii zostałam natychmiast wywołana z lekcji do pedagoga szkolnego na rozmowę, gdzie musiałam się z tego wytłumaczyć. Kolejną rozmowę musiałam odbyć z katechetką, która w tamtym momencie doskonale wiedziała jakie przyjęłam sakramenty i w której parafii. Moje wyjaśnienia, że dotychczas chodziłam na religię i przyjmowałam sakramenty, ponieważ wychowywałam się w katolickiej rodzinie, a kiedy dorosłam zadecydowałam, że nie wierzę i nie chcę wyznawać żadnej religii zostały zignorowane, zamiast tego uznano, że z pewnością wierzę w Boga tylko ktoś w kościele mnie molestował. Promyczkiem nadziei okazały się zajęcia z etyki, prowadzone w kameralnej grupie przez cudownego, inteligentnego i wykształconego człowieka, z którym utrzymuję kontakt do dziś, mimo ukończenia szkoły już kilka lat temu.

Lepiej! Dyrektor szkoły nie może nawet zwolnić katechety, bo to nie jego pracownik, chociaż panoszy mu się po szkole.

Spośród wszystkich szkół do których chodziłam (podstawówka-gimnazjum-technikum) lekcje etyki w miejsce religii dostępne były tylko w technikum. Byłam jedyną osobą uczęszczającą i trafił mi się świetny nauczyciel, z którym ugadałam się na lekcje filozofii zamiast etyki i przygotowywał mnie również do olimpiady z tejże :)

w gimnazjum na religii zwykle liczyłem zadania na kółko chemiczne. Xiądz w stylu tych przemocowych, pewnego razu zapytał się mnie ostentacyjnie: I CO? WYSZŁO? Odpowiedziałem - tak, polecam zamiast religii. Zapowietrzyło chłopa i chciał mi uwagę wpisać. Ale więcej się już nie czepiał. Jako dziecko, ciągnięte oczywiście siłą do kościoła, byłem przekonany, że ci wszyscy ludzie udają. I nawet wiedzą że udają, tylko boją się do tego przyznać. Patrząc z perspektywy trzydziestolatka muszę przyznać, że była to trafna obserwacja :D

Nigdy nie zapomnę jak podczas moich praktyk nauczycielka polskiego skrytykowała to, że użyłam sformułowania "mitologia chrześcijańska", bo to przecież jest prawda. Kurtyna part 2137

19:10 Krzysztof, po tym żarcie to na następnym streamie MUSISZ mieć namalowanego siniaka pod okiem i tłumaczyć się że to dlatego że walnąłeś się przypadkiem tam nogą od krzesła

Chyba się musze wygadać. Byłam kiedyś taką bardzo wojującą katoliczką, zmieniało się to przez ostatnie lata. Nadal jestem wierząca, ale nauczyłam się choć trochę przyjmować cudzy punkt widzenia, nawet jesli się z nim nie zgadzam. I chociaż na wspomnienie o oazie jako czymś parasekciarskim się skrzywiłam, to z pewnością nie raz się tak działo, choc wyniosłam stamtąd wiele dobrych wspomnień. Jedną z bardziej wstydliwych rzeczy sprzed tych paru lat było odwiedzenie swojej katechetki (złota kobieta swoją drogą, naprawdę podchodziła z otwartością do każdego, nawet jesli miała swój mocno katolicki pogląd), jakoś tak wyszło że miałam poprowadzić lekcję religii (do ktorych i ona, i wszyscy obecni podchodzili luźno - byle nie przekrzykiwać się w sali). Z jakiegoś powodu opowiedziałam o moim podejściu do tzw czystości przedmałżeńskiej. I żeby nie było - u mnie się to sprawdziło, mogłabym pogadać i nadal bronić swojego poglądu, ale nie byłam i nigdy nie planowałam być pedagogiem, a miejscem rozmów o seksie (przynajmniej nie 45 min głównie na ten temat) nie powinna być religia. Czuję ciarki żenady jak o tym myślę, ale przynajmniej wiem że drugi raz tego bym nie zrobiła. I szczerze - gdybym takie gadanie przeprowadziła w salce katechetycznej, na spotkaniu wspomnianej oazy (z możliwością dyskusji, a nie przedstawiania dygmatu), to nie czułabym aż takiego zażenowania, bo nie stałabym na poziomie tego biurka, nie wchodziłabym w rolę, ktora do mnie nie należała i która nigdy raczej nie będzie. A zmieniając ton z wyplucia z siebie żenujących wspomnień do religii w szkole, to jako osoba wierząca wolałabym, żeby była ona nauczana w ramach grup wyznaniowych. Nie zawsze tak uważałam, ale zaczęłam zauwazac więcej tego polsko-jasełkowego katolicyzmu w nauczaniu religii. Ah, te wspaniałe kucie formułek i modlitw, no zawsze to uwielbiałam. Wolałabym żeby moje dziecko wchłaniało tę wiarę z domu, nawet jeśli nie jestem teraz giga chadem katolem. Żeby poznawalo ją choćby z oazy, ktorej realia bardzo różnią się między diecezjami (z tego co słyszałam to na południu Polski jest bardziej rygorystycznie, więcej jest tam osób, jeszcze większy poziom konserwy). Z mszą w starym rycie to w ogóle imby są czy były. Mój brat z żoną ukochali sobie chodzenie na trydenckie, a parę lat temu Franciszek mocno to ukrócił. Czy wśród tradsów byly osoby patrzące na innych katolików z wyższością? Z pewnością. Z tą samą pewnością jestem przekonana, ze wielu zwykłym ludziom odebrano możliwość uczestniczenia w takim obrządku, ktory był im najbliższy. A co do tych wszystkich patologii wymianianych w odcinku - szkoda słów. Nawet nie wiem co wiecej powiedzieć. Cieszę się, ze miałam to szczęście, że trafiałam na dobrych ludzi, choć nie zawsze dobrych pedagogów. Na zabicie tych wspomnień chyba zacznę uczyć się do czwartkowej WEJŚCIÓWKI na PUNKCIKI, bo jak sumarycznie wyjdzie kijowo, to można żegnać poerwszy termin kolokwium. Tak żeby patologii w edukacji nie bylo za mało. Na wieki wieków spaczeń!

jako ateista mogę dumnie przyznać, że chodziłem 12 lat edukacji na religię tylko dlatego, żeby złapać dodatkową 6tkę za prezentację o Duchu Świętym czy innym Dygdym🤓

Moja pani od religii w podstawówce w 7 i 8 klasie postanowiła nauczyć nas o innych religiach więc mieliśmy przez połowę 7 i początek 8 klasy lekcje o judaizmie, islamie i buddyzmie. To raczej odosobniony przypadek, ale pomyślałam że warto o tym wspomnieć. Ta pani była ogólnie jedną z lepszych nauczycielek jakie miałam i raz zamiast zrobić normalną lekcje grała z nami w Among us.

Dlaczego godziną publikacji nie jest 21:37 ?

Mam nadzieje ,że film też skrytykuje nauke religii w szkołach z widzenia także osoby wierzącej. W sensie relgia jest prowadzona w typie nauki modlitw i robieniu bezsensowych zadań. Jeżeli nie zrobi się zadania do jedynka. Wsm MAM NADZIEJE ŻE BEDZIE W FILMIE JEDEN WERS na temat tego że tylko Bóg jest w stanie oceniać a nie katecheta poziom "wiary"

Plakac mi sie chce gdy mysle o tym ze jestesmy zmuszani przez kilkanascie lat siedziec w tej zalosnej placowce zwanej szkola w ktorej marnuje czas (ogorm czasu) na nie robienie w zasadzie nic nie ucze sie niczego a mimo to czuje presje od samej siebie by miec jak najlepsze oceny ktore nie oznaczaja nic a stres zwiazany z ocenami jest ogromny i nie jestem w stanie sobie z nim poradzic

Nasza katechetka w gimnazjum w 2014 roku mówiła, że płody odrzucone podczas zapłodnienia invitro są zamrażane i wykorzystywane później do budowy dróg - ot tak, mrożą płód po czym zalewają go asfaltem. To dosłowny cytat. Kurtyna

Dziękuję Krzysztofie za uprzyjemnienie mi mycia podłogi! Oczywiście nie samym tematem, a poziomem wykładu i argumentacji! 🥰 Nawiasem mówiąc przypomniało mi się jak w podstawówce miałam siostrę zakonną jako nauczyciela religii i ona regularnie się na nas darła, wyzywała od debili i biła dziennikiem w ławkę w celu "uspokojenia klasy". Udało się udowodnić, że to robi i wyleciala. Natomiast moja koleżanka miała księdza, który bił dzieci dziennikiem po głowie (końcem końców wyleciał, ale nie sądzę, żeby poniósł konsekwencje). Trafiłam też do niego na spowiedź jako 12 letnie dziecko i musiałam popełnić ogromne grzechy, bo na mnie nakrzyczał, że pójdę do piekła. To był moment, w którym jak już ogarnęłam się z tej histerii i przerażenia, to uznałam, że nie chce już mieć nic z kościołem wspólnego. No ta parafia była ogólnie wylęgarnią takich uroczych osób.

Jako dziecko z domu protestantów uczęszczające do szkoły na wsi, przez cały okres podstawówki i gimnazjum spotykałem się z niechęcią rzymskokatolickich dzieci wobec mnie. Niejednokrotnie nazywano mnie bezbożnikiem czy nawet przypinano mnie i mojej rodzinie miano pogan - a wszystko to dlatego, że na czas lekcji religii znikałem sobie i wracałem dopiero na kolejną lekcję - pewnie po wyczerpujących, ponad czterdziestominutowych pogańskich rytuałach. Lekcje religii to patologia mająca dla mnie na celu JEDYNIE podział uczniów na katolików i nie-katolików, by już od małego kształtować w dzieciach wyraźny podział "my - normalna większość, oni - garstka dziwaków". Przedmiot ten nie niesie za sobą absolutnie żadnych wartości edukacyjnych, a jedynie obrzydliwą manipulację i propagandę.

Jestem osobą w 8 klasie która musi czekać 45 minut na stołówce pomiędzy fizyką a chemią. Już prawie całego Wiedźmina w tym roku przeczytałem XD.

Aż mi się przypomniała sytuacja w podstawówce: Jedna dziewczynka spytała katechetki czy jej ukochany, niedawno zmarły piesek jest w niebie, i czy go kiedykolwiek jeszcze zobaczy. Katechetka od razu obruszyła się, że jasne że nie, bo przecież zwierzęta nie mają duszy 😀👍

Dziękuję ci, jak zwykle bardzo potrzebny i ważny filmik. Jestem z rocznika 91 i w całej swojej edukacji nie trafiłam na normalnego księdza/katechete. W przedszkolu (wiek około 5 lat) siostra zakonna wyrwała mi z ręki moje Tamagotchi i rozwaliła o podłogę, krzycząc, że to dzieło szatana. Potem zakopałam "ciało" mojego Tamagotchi w ogrodzie, wprowadziłam żałobę, taka to była dla mnie trauma. Do dzisiaj pamiętam bardzo dobrze tą sytuacje. W 1 klasie podstawówki miałam księdza, który terroryzował dzieci, waląc wielką drewnianą linijką w ich ławki. Kiedyś przyszłam do szkoły w getrach w pokemony i ksiądz zrobił awanture. Krzyczał, że mam zdjąć z siebie te getry, bo mam na sobie szatana i jak je będę nosić, to umre. W klasach 4-6 podstawówki, miałam katechetkę, która psychicznie wyżywała się na uczniach. Wmawiała dziewczynkom, że ich jedynym zadaniem jest służyć mężczyznom i Jezusowi, że muszą rodzić pełno dzieci, chodzić do kościoła i słuchać mężczyzn, bo są mądrzejsi i lepsi. W 1 gimnazjum miałam księdza, który był agresywny w stosunku do uczniów. Potrafił ich szarpać, kolegów łapał za uszy i podnosił ich, tak, że ledwo stali na palcach. Dziewczynom, które przychodziły do szkoły ubrane np w sukienki, bo było gorąco, mówił, że są dziwkami. W 2 gimnazjum miałam księdza, który omawiał ze wszystkimi oceny w rozmowie 1:1. Chłopakom wszystkim wstawiał 5, a dziewczynom wstawiał oceny, w zależności od wielkości ich biustu, na który patrzył się przez całą rozmowe. W 3 gimnazjum mieliśmy innego księdza, który miał przygotować ludzi do bierzmowania. Na pierwszej lekcji zrobił mi awanturę, bo gdy wszyscy się modlili, to ja po prostu stałam i czekałam (od komunii nie byłam w kościele, jestem niewierząca) i zadeklarowałam, że ja nie chce bierzmowania, więc nie będę przychodzić na msze. Ksiądz zwyzywał mnie od satanistów, kazał mi wypierdalać, zaczął grozić, że wypisze mnie z księgi katolików (cokolwiek to jest XD) i jak teraz umrę, to mnie nigdzie nie będą mogli pochować. Powiedziałam, że spoko, mi to pasuje, spakowałam się i wyszłam, po czym poszłam do dyrektorki, wypisałam się z religii i przez cały rok chodziłam do biblioteki (dzięki czemu przeczytałam tam chyba wszystkie książki), a reszta klasy musiała się męczyć z debilem. W liceum już było lepiej, bo mieliśmy do wyboru religię i etykę. Przeraża mnie to, że takie osoby mają styczność z dziećmi. Przeraża mnie stygmatyzacja ofiar i ich rodziców, gdy chcą nagłośnić sprawę i coś zdziałać. I to, że te osoby zostają bezkarne, bo najgorsze co je spotka, to przeniesienie do innej parafii i tyle. A dzieci muszą żyć z tą traumą przez całe życie.

To prawda że ludzie cierpią jak zmieniają płeć. Ale prawdą jest też zdanie, że niektórzy ludzie cierpią w celu zmiany płci. Prawdą jest też fakt, że niektórzy ludzie cierpią więc zmieniają płeć. Nie można zakłamywać żadnego z tych zdań. A skrajne środowiska lubią to robić. Niezależnie od poglądów należy przyznać rację, że zmiana płci wiąże się z ogromnym wydatkiem wszelkiego rodzaju. Czy warto? Według mnie jest to skrajnie niejasna sprawa. Wraz z postępem technologii zmiana płci będzie mniej kosztowna. Nie tylko w finansowym toku rozumowania. Przede wszystkim jednak społeczeństwo nie powinno decydować o słuszności danych decyzji ani w jedną ani w drugą stronę. A to jak widać księża i nie tylko, robią.

Po ojcu pochodzę z dość religijnej, wręcz zdewociałej rodziny. Z naukami kościelnymi nieadekwatnymi do wieku miałam styczność jeszcze zanim zaczęłam mówić (a zaczęłam wcześnie jak na kaszojada i dziób mi się do dziś nie zamyka). Efekt? Po lekcjach religii w najmłodszej grupie w przedszkolu (3-latki) poprawionych kazaniem od babki w domu chciałam się bawić w krzyżowanie lalki na płocie, nawet wykradłam dziadkowi gwoździe z szafki... Religia jako taka ma spoko założenia. Nikt nie powie, że nauki typu "szanuj swoich bliskich, nie krzywdź innych ludzi i siebie samego" są złe. Niestety, serwuje się je nam w koszmarny sposób, co odpycha ludzi od wiary. Hipokryzja kapłanów i współwyznawców nie poprawia sytuacji. Religia nie powinna być przymusem, a dobrowolną decyzją. Nauczać jej powinno się wyłącznie przy świątyniach (do czego łatwo nie dojdzie bo żaden proboszcz lub jego odpowiednik nie chce wyciągać kasy na pensję dla katechety skoro można naciągać na kasę samorząd utrzymujący lokalną szkołę), bez wywierania presji. Katecheci powinni być pedagogami by serwować wiedzę w sposób adekwatny do wieku słuchaczy. Obawiam się niestety, że do tego nie dojdzie. A szkoda, UMIEJĘTNIE prowadzona rozmowa o tym co dobre i złe jest zdrowa dla umysłów mlodych ludzi...

Jebłam w momencie kiedy tranzycję nazwano życiem marzeniami. Kurwa cała religia polega na marzeniu o życiu wiecznym... co za hipokryzja...

Nam ksiądz na religii w Liceum próbował wmawiać, że człowiek nie może “pochodzić od małpy” bo małpy schodząc z drzewa i “stając się ludźmi” musiałyby zmutować, a jak wiadomo mutanci nie mogą się rozmnażać.. naprawdę, nie żartuję 🙂 ot taka próba edukacji na religii. Na szczęście każdy i tak kładł na to laskę.

40:55 Od jakiegoś czasu obserwuje na X konto o nazwie "Satan". Całkiem spoko z niego gość. Daje dobre memy :D Wracając do tematu religii w szkole. Szanowałam tylko w podstawówce gdzieś tak do 4 klasy. Miałam tak kochaną panią katechetkę. Kobieta do rany przyłóż. Dzieciaki ją kochały. Niektórzy nawet mówili do niej "ciociu", bo pozwala do siebie tak mówić. Uczyła nas o tym jak wygląda świat według biblii (wiecie... powstanie świata, arka noego itd.) Ale też powiedziała nam o innych religiach, różnicach, gdzie są ich wyznawcy. To było coś wspaniałego, ale niestety w czwartej klasie dostaliśmy nową katechetkę. Pół lekcji modlitwa, a drugie pół to czytanie Biblii. Jak ktoś zauważył nieścisłość albo był oburzony to za drzwi i przemyśl swoje zachowanie. Sama też poszłam za drzwi kilka razy. Od tego momentu moja wiara zaczęła zanikać. No i skończyło się na tym, że jestem ateistką. Jestem zadowolona z mojego wyboru, nie atakuje innych wierzących... No chyba, ze sami zaczną :D

Ale szkoły nie mogą pokazywać, że nauka w nauce chodzi o sceptycyzm i kwestionowanie, bo w tedy by wyszło, że Lucefer ma więcej wspólnego ze szkołą niż jakakolwiek inna postać Bibilijna XD

W moim technikum katechetka którą mieliśmy w klasie maturalnej była naprawdę mocno nawiedzona. Przymuszała nas do kupna podręcznika i ćwiczeniówki do religii nawet jeśli przez poprzednie trzy klasy nawet księża którzy prowadzili u nas katechezę nie kazali nam prowadzić zeszytu. Sama Dyrektor ją wyśmiała i kazała jej popukać się w głowę. Jednak z braku nauczycieli teologii powiedziała, że jeśli zbyt dużo osób wypisze się z religii to będziemy mieć teologię z tą samą nawiedzoną babą (tak, Pani Dyrektor powiedziała nam wprost, że ma ją za nawiedzoną XD). Najgorsze było, że ona szczerze wierzyła we wszystko co było napisane w tym podręczniku. A przynajmniej tak się zachowywała. Naprawdę nie wiem czy śmiać się czy płakać

Mam dwie historie. Pamiętam jak mając 6, czy 7 lat będąc w kościele poprosiłam starszą koleżankę, która już brała komunię, o to, żeby wystawiła język z opłatkiem bo byłam ciekawa jak to wygląda. Ledwo msza się skończyła i już zostałam potężnie opieprzona przez sąsiadów, którzy to widzieli xD Natomiast druga historia jest z gimnazjum. W pierwszej klasie ksiądz puścił nam "dokument" o aborcji. Na nagraniu były pokazywane zakrwawione fragmenty rączek, nóżek, czy głowy płodu brutalnie wyciągane jakimś chwytakiem. Byłam w szoku, a po powrocie ze szkoły opowiedziałam o tym młodszej o 4 lata siostrze. Ona z kolei była tak przerażona, że miała koszmary o tym przez parę tygodni, a nawet nie widziała samego filmu. Jak dzisiaj o tym myślę to stwierdzam, że ksiądz, który pokazał ten film dzieciom powinien być wywalony ze szkoły z hukiem.

1:10:00 Oczywiście w podręczniku było napisane, że cierpienie jest dobrze ukazane tylko w książkach, a w grach i filmach bohater ZADAJE JE I SIĘ NAD TYM NIE ZASTANAWIA Iris von Everec: Am I joke to you?

W podstawówce (6-klasa, ok 2002r, dziewczyny już po 1 miesiączce) miałam siostrę zakonną. Była bardzo postępowa, na jednej z lekcji prezentowała nam wykres które zabezpieczenia mają jaki stopień skuteczności i mówiła o tym, że nie powinniśmy (i dlaczego), ale jakbyśmy się zdecydowali, to by w tym wieku korzystać z 2 zabezpieczeń na raz, bo nie chcemy być rodzicami w tym wieku. W gimnazjum miałam katechetę, z którym pół roku kłóciłam się czy zwierzęta idą do nieba. Warto wspomnieć, że prosto przed tym odszedł mój piesek, co niesamowicie przeżyłam. Skończyło się na tym, że od gimnazjum miałam MOCNY trend odchodzenia z kościoła. Jeszcze dodam, że moja babcia była katechetką. Zmarła 3 lata temu, w wieku 94 lat. Przez ostatnie lata coraz bardziej zniechęcała się do kościoła, nawet starała się dodzwonić do biskupa i w testamentach mi pokazywała, to co mu chciała pokazać, że nigdzie nie ma żadnych namów do braku akceptacji względem lgbt. Przez ostatni rok życia bardzo promowała Kościół Polski, mówiąc, że tam nie ma tej degeneracji. Podsumowując, ci "nauczyciele" to tylko ludzie, część jest świetna, część tragiczna. Natomiast niepokojący jest trend wybierania tych gorszych, wybielania problemów. Gdybym była tym co interesuje się dziećmi, to bym poszła na księdza, nawet jako niewierzący, bo to jedyny zawód, który pozwala uniknąć konsekwencji. Kościół więc sam tworzy swoje problemy.

Jako osoba transpłciowa jestem przerażony religią nauczaną w szkole. Jestem dumny, że byłem na tyle mądry aby uciekać. Mam szczerą nadzieję, że inne osoby trans które wybrały ścieżkę katolicką wiedzą, że to nie Bóg tworzy ten przedmiot tylko ludzie pełni nienawiści. Bóg was kocha niezależnie w jakiego wierzycie.

Kiedy byłam w gimnazjum, ksiądz na lekcji religii powiedział mojej koleżance, że gdyby miał taką córkę jak ona, to wstydziłby się chodzić z nią nawet kanałami. Powód: kolczyk w nosie i asertywność (nie chciała go wyjąć)

To ciekawy temat. Generalnie większość życia byłam przeciwko religii w szkołach (od gimnazjum na religię nie uczęszczałam, co nawet na Warszawę w latach 2001-2009 było raczej czymś wyjątkowym niż powszechnym), a skończyłam sama nauczając religii w szkole (co prawda w ramach szkolenia do innego zawodu, co prawda tylko 3 miesiące, co prawda w Niemczech, co prawda religia międzykonfesyjna, ale mimo to nauczałam pogardzany kiedyś przeze mnie przedmiot). Jestem całym serduszkiem za wyprowadzeniem religii ze szkół i nauczanie w parafiach, bo widzę ogrom korzyści z punkt widzenia parafii: dla duchownych jest to możliwość poznać dzieci i młodzież, lepiej zrozumieć ich potrzeby, dla uczniów z kolei jest to możliwość poznania i oswojenia przestrzeni parafialnej, a także zyskanie własnego głosu w parafii (czy ja za długo mieszkam w Niemczech i zapomniałam realia polskich kościołów chrześcijańskich tzn. katolickiego, ewangelickiego i prawosławnego? Brzmię naiwnie?). Dla rodziców to wysiłek, bo muszą zawieść dzieci na parafię i czekać godzinę do końca lekcji (z mojego doświadczenia przynależności do mniejszości wyznaniowej w Polsce: niektórzy rodzice idą wtedy na zakupy, inni siedzą na korytarzu i rozmawiają z innymi rodzicami, więc z punktu widzenia parafialnego: dobrze, bo tak też się buduje wspólnotę/sieć kontaktów/cokolwiek). Rozmawiałam z moimi niemieckim znajomymi na temat religii w szkole, i zdziwiło mnie naprawdę mocno, że wszyscy byli za, nie widzieli w tym w ogóle tematu do dyskusji. Bo religia w szkole oznacza, że państwo może kontrolować program nauczania, nauczycieli (więc to, czego w Polsce państwo nie robi), a także mają dobre wspomnienia z tych lekcji, bo była to przestrzeń do dyskusji (jak nauczałam religii zawsze musiałam podkreślać kiedy mówię o moich własnych poglądach, a także prezentować stanowiska innych kościołów, ale najważniejszą zasadą było nie narzucanie swoich poglądów, tylko towarzyszenie dzieciom w odkrywaniu ich stanowiska). Nauczyciele nauczający religii są tutaj również ateistami, bo w końcu nie ma to znaczenia. Nauczyciel polskiego nie musi być przecież pisarzem czy poetką, tak samo nauczyciel religii nie musi być wierzący. Zgrzyt jaki mam, to oceny. 60% oceny to zaangażowanie dziecka w lekcję, a 40% prace pisemne etc. Historie biblijne z dziećmi przerabialiśmy pod kątem emocji (wspólnie zastanawialiśmy się jakie emocje odczuwałam dana postać biblijna i odwołaliśmy się do naszych doświadczeń), ale tego nie da się ocenić i nie powinno. Oceniać temperament dzieci? Czy są introwertyczne, więc tracą punkciki z powodu małej aktywność podczas lekcji? Też bzdura. Sumując: Religia w szkole ma sens, jeśli jest sensownie przeprowadzona, z nauczycielami, których kompetencje są zatwierdzone przez państwo, a nie przez kościoły. Religia poza szkołą ma również sens, i uważam że ta druga opcja jest bardziej w interesach kościołów niż ta pierwsza.

Przeżyłam religię na każdym obowiązkowym szczeblu edukacji. Od dziecieka do gimnazjum pamietam tylko że czasem trzeba było nauczyś sie czegoś na pamięć, albo zbierać karteczki z kościoła. Chyba dopiero w liceum dotarły do mnie informacje, że można się z niej wypisać, ale moja mama szantażem emocjonalnym sprawiła, że nadal kontynuowałam moją 'naukę'. Na szczęście w liceum mieliśmy sympatyczny sklepik z pysznymi zapiekankami i dzieki niemu bardzo miło wspominam moje lekcje religii xD zawsze jakimś cudem zbierało się w nim kilka osób z różnych klas i było z kim pogadać. Czasem przychodził mój kolega z ławki powiedzieć, że jak nie wróce na lekcje to katechetka wstawi mi nieobecność - i przychodziłam z zapiekanką, posiedzieć chwilę i znowu wychodziłam "do łazienki". Po jakimś czasie kółko dyskusyjne w sklepiku zaczęło się powiększać, bo więcej osób odkryło moją taktykę xD z 3 lat nauki w liceum pamiętam mgliście tylko temat o antykoncepcji - był wymieniany kalendarzyk, także trzeba się było jakoś dokształcać samemu w tym temacie xD

Miejsce akcji: Mała wiejska podstawówka Czas akcji: lata 2004-2010 Główny bohater: Opętany katecheta słynący ze straszenia przedszkolaków piekłem i wiecznym potępieniem prywatnie organista i kumpel dyrektorki Najważniejsze momenty : - Kiedy zaraz po pierwszej komunii dowiadujesz się wraz z innymi którzy chodzili do tego samego kościoła jak to śmieliśmy iść do komunii bez jego zgody -Jak my mogliśmy naszego duchowego przewodnika nie zaprosić na tak ważną uroczystość - Początek 4 klasy, druga religia w roku szkolnym. Odpowiedź ustna z katechizmu. Na dobry początek zarobiłem 3 jedynki za to że nie znałem pacierza. Znałem tylko jak typ wyskakuje do 10 latka z "Pozdrowieniem Anielskim" a nie z tekstami typu zdrowaś Mario czy ojcze nasz to można się machnąć ale co go to obchodzi - Straszenie wizytą domową kolegi którego ojciec był organistą bo jak on śmie nie znać wszystkich modlitw jako syn organisty(Środek zimy. Kolega siedział u mnie do 21 bo bał się wrócić do domu) Na wiosnę zmienił się u nas proboszcz który okazał się wybawicielem bo trochę podzwonił i nastawił chłopa przez co przynajmniej z naszej parafii nikogo się nie czepiał. Jednak po opuszczeniu przeze mnie tego przybytku typ dostał jeszcze wf na zastępstwo co w kombinacji z takim fanatykiem skończyło się falą zwolnień a potem ktoś mądry mianował go dyrektorem innej podstawówki która ostatecznie została zamknięta.

W podstawówce od 1 klasy do 6 z religii mieliśmy katechetkę, która z perspektywy czasu chyba brała zbyt poważnie przestrzeganie szacunku dla nauczyciela. Zakazywała nam rozmawiać na lekcji, tak że panowała grobowa cisza. Dla mnie najgorsze i tak po za niepokojem wiszącym w powietrzu był zakaz trzymania czekokolwiek podczas lekcji, nawet takiego długopisu by zająć czymś palce. Jak sobie to przypominam to do dziś czuję niepokój panujący na lekcjach czy też od kąd śledzę krzysztofa - wkurwienie na to babsko Ale też dla konstrastu, od 1 klasy szkoły średniej mam super księdza, który traktuje nas jak ludzi! Zwraca się do nas z szacunkiem, pozwala dyskutować czy jeść na lekcjach. Jeśli chodzi o same lekcje to stara się np. do tematu Bożego Narodzenia przedstawić też jak wyglądają takie święta w innych religiach. Ksiądz nie jest idealny, ale widać, że się stara coś zmienić EDIT: YEAH moja ukochana podstawówka nr 33 w Katowicach została wspomniana w materiale

U mnie zbawili nas i w 7 klasie mielismy lacznie 2 lekcje o innych religiach, gdzie mowilismy o Judaizmie, Buddyzmie i Islamie. Nie nauczylismy sie za to zbyt duzo - tylko niektore fragmenty ubioru lub, jesli katechetka( byla bardzo mila i przyjemnie sluchalo sie jej na lekcjach ) miala czas mowila tez o swiatyniach lub bogach

Pięknie czekam na ten materiał, szczególnie jako chrześcijanin. Ale w skrócie dopowiem, że dla religii chyba byłoby najlepiej jakby po prostu ona wyszła ze szkoły. Ewaluacja ocenowa wiary religijnej jako, w teorii, zbioru intymnych przeżyć wewnętrznych wydaje się czymś po prostu głupim. To chyba sam sobie najlepiej wystawię ocenę z tego czy dobrze żyję, czy niedobrze żyję. Czy moja wiara kwitnie czy upada (co jest nota bene też względne, bo wiara religijna zawsze ma charakter sinusoidalny - są górki i dołki, czy też jak pisał Ignacy Loyola: okresy pocieszenia i strapienia). I to jest tym bardziej komiczne w kontekście katechezy katolickiej, biorąc pod uwagę, że samo chrześcijaństwo jest religią relacji, a nie transakcji. A tu jak w mordę strzelił myk, umiesz modlitwę? Piąteczka! Nie umiesz? Pała, bezbożniku. System w jakim przeprowadza się katechezę w szkole jest z goła przeciwny do jednej z kluczowych idei tej religii. Także ten, podpalony i do boju! :P

Dziękuję za materiał, w sporej części stanowi on potwierdzenie tego, co (jako osoba wierząca) uważam o "lekcjach religii" w szkole, a co dojrzewało Ostatnio, na potrzeby własnej terapii, spisałem wspomnienia ze szkoły, również te dotyczące nauczycieli i tego, co mówili/robili/czego nie robili i nie mówili. Myślę, że jest to odpowiedni materiał, by podzielić się wspomnieniami z lekcji religii. Z liceum zapamiętałem kilku nauczycieli... Między innymi księdza, od którego na wstępie (druga lub trzecia lekcja) usłyszałem, że ze swoimi pytaniami (bo przecież pytać nie wolno!) o kondycję czy też przyszłość kościoła we współczesnym świecie, powinienem chodzić na zajęcia z etyki, a nie religii. Niestety zajęcia z etyki, gdyby wystartowały, również prowadziłby ten ksiądz, więc grzecznie podziękowałem i stwierdziłem, że wybieram jednak religię. Pamiętam też drugiego księdza, który przyszedł w zastępstwie tego pierwszego (zmiana na stanowisku wikariusza w pobliskiej parafii). Na temat moich wątpliwości miał identyczne zdanie jak ten pierwszy, z tym, że ten nowy nie prowadziłby zajęć z etyki (jak twierdził-nie miał uprawnień, co potwierdziło się, hehe, po kilku latach). Zdziwił się którejś niedzieli, gdy zobaczył mnie w kościele, przy ołtarzu, śpiewającego psalm. Żadnej (tym bardziej konstruktywnej) rozmowy/dyskusji już ze mną nie podjął. Niestety, wielu moich rówieśników (czemu trudno się dziwić) w tamtych czasach miało zdanie proste na temat moich "dyskusji" z księżmi. "Przestań, bo nas uwali", "wszyscy będziemy mieli gonga na koniec semestru", bo przecież chodziło tylko o to, żeby nie dyskutować, lekcje religii "przesiedzieć" i czekać na mniej lub bardziej szczęśliwy finał pod koniec roku szkolnego przy wystawianiu ocen. Bo jak ksiądz się uprze, to odpyta z pacierza, albo przykazań kościelnych i będzie problem. W miejsce "lekcji religii" mógłby chodzić na zajęcia z obróbki skrawaniem, prawdopodobnie wyniósł bym z nich więcej.

„Te przypadki fizyczne przemocy katechetów zdarzają się dlatego i zdarzają się często” Drogi M. Maju, zdajesz sobie sprawy, że takie twierdzenie potrzebuje przypisu, nie wiem, pokazania badań, statystyk, które na to wskazują, a jeśli dowodem, o którym mówiłeś jest artykuł z przykładami, to mogę powiedzieć, że są one dowodami, dowodami anegdotycznymi, które można również podać wobec zwykłych nauczycieli. „Zdarzają się w tym momencie o wiele, wiele częściej, niż pojedyncze takie przypadki” Tym bardziej należy tu podać przypis, badania, statystyki. „W ogóle nie słyszałem, szczerze powiedziawszy, o żadnym po stronie nauczycieli, że jest to tradycyjna pedagogika” A ja nie słyszałem nic takiego po stronie katechetów, księży, więc kto ma racje? Jeśli uważasz, że artykuł, który podajesz udowadnia twoje stanowisko, to proszę powiedzieć gdzie ten artykuł podaje, że ci przykładowi przemocowcy używali takiej narracji?

Jak zwykle - bardzo dziekuje za ten material. Puszczam dalej w swiat. Licze ze od 15.10.23 bedziemy zyc juz w innej Polsce i zmiany zaczna sie w koncu dziac.

A jednak się rozczarowałem... 1:09:36 Tutaj tylko zaznaczę coś co się przewija przez wiele filmów: Nie lubię innej perspektywy. Przezcież WSZYSCY CHCIELIBYŚMY MYŚLEĆ O ŚWIECIE POZYTYWNIE. Wiec pesymizm nie, to złe jest bo smutne. Nie uczny tego. Fałszowana jednomyślność. Oczywiście dogmaty z narury złe bo autorytet, ale nie wnikam w inny system myślenia. Choćby dlaczego to dla katolików takie ważne i czym w ogóle jest wiara dla katolika. 53:21 Na przyklad dlaczego chrzescijaństwo interesuje się rozniez sprawami ciała. Bo to nie Manicheizm, nie Buddyzm, nie religia dualistyczna. (EDIT: Tutaj przepraszam wyznawców tych religii, ponieważ stawiają wymagania etyczne swoim wyznawcom. O wiele wieksze niż typowa moralność współczesnego człowieka. Nienignorują więc spraw ziemskich ale Chrześcijaństwo z racji swej doktryny interesuje się nimi w swój sposób i nie może tego porzucić) To religia, która uważa, że Bóg przyjął ludzkie ciało. Stąd ciałem też się zajmuje. Swoją drogą Dogmat o niepokalanym poczęciu porównany do tego, że Zeus walnął piorunem (pomijając że pomylił dogmat o niepokalanym poczęciu z dziewiczymi narodzinami) traktuję jako przyklad tego, że religioznastwo faktycznie by się przydało. Choć aby zrozumieć róznice w myśleniu starożytnych wyznawców Zeusa i Chrzescijan wystarczy teochę researchu. Generalnie w filmie widać to, co Pan doktor robi często. Narzeka i emanuje oburzeniem oraz szuka winnych jak dobry stary inkwizytor. Katolikiem w prawdzie nie jestem, ale mam dość powszechhnego kultu jednego świętego Świętego oburzenia na pokaz.

A po filmie polecam zajrzeć na kanał Śmiem wątpić wszystkim zainteresowanym pogłębionym spojrzeniem na różnicę między religią a nauką: ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-cZ1y3OvQtkI.htmlsi=ETOkIUsi61bGDcqK Sam poruszałem ten wątek od bardziej warsztatowej strony w jednym z dawniejszych vlogów: ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-TmDjaWj7F94.html

Jestem ateistką i przez bite kilka długich lat byłam zmuszana przez rodziców zarówno do uczęszczania na lekcje religii jak i chodzenia do kościoła. Wbrew woli musiałam tez przyjąć bierzmowanie (o chrzcie już nie mówiąc). Moi rodzice nie byli może niezwykle surowi, ale ja jestem bardzo wrażliwa i wystarczył mały szantaż, jakaś krótka wymiana zdań i byłam cała zapłakana. Czułam ze jestem w tym całkowicie sama, czułam ze nie mogę powiedzieć o tym żadnemu dorosłemu. Matka ciagle myślała ze wymyślam i mi się zmieni mimo, ze o tym ze nie wierze powiedziałam jej już pod koniec podstawówki czy na początku gimnazjum. Uznała, ze sama nie mogłam wpaść na taki pomysł i co chwile pytała mnie kto mnie do tego namówił (a prawda jest taka, ze już jak byłam mała i marzyłam o zostaniu naukowcem to zastanawiałam się czy mogę w ogóle wierzyć w Boga, wiec czułam ze coś jest na rzeczy i ze wiara nie idzie w parze z wiedzą - a przynajmniej nie ta). Do dziś jak to wspominam to chce mi się płakać. Uczucie bezsilności i tego ze jestem sama z takim problemem było dla mnie czymś okropnym, nikomu tego nie życzę. Co tydzień przez kilka lat chodziłam na religie i zdawałam te głupie sprawdziany i kartkówki, przypominając sobie za każdym razem jak zjebane jest to, że jestem do tego zmuszana. Próbowałam się wypisać-prosiłam mamę, w szkole pytałam kiedy mogę sama to zrobić. Dosłownie w dniu kiedy skończyłam 18 lat dostarczyłam na stół wychowawczyni kartkę o wypisaniu z religii i dopiero wtedy poczułam ulgę, powiedziałam o tym tez rodzicom i byli strasznie zdenerwowani, powiedzieli ze tego nie zrobię, ale miałam już tego dość. Ile można wytrzymać będąc w sekcie (bo Sory ale nikt nie powie mi ze chrzest osoby nieświadomej i później zmuszanie jej do wyznawania czegoś to nie sekta) bez wsparcia najbliższych, a wręcz z ich naciskiem. Byłam szantażowana rzeczami, emocjonalnie, były ciche dni, były kłótnie…. Nie życzę tego nikomu bo płakać mi sie naprawdę chce jak tylko myśle ile osób przechodzi/ło przez to samo. Jak można wyrządzić komuś tak wielką krzywdę? Jak można komuś zabrać prawo wyboru? Czym różnie się ja dzień po 18. i ja dzień przed? Ja kilka lat wstecz, która miała te same poglądy? Rozumiem, że dzieci nie są czasem w stanie same wybrać swojej drogi, ale dlatego warto przedstawiać im inne opcje. Pytanie tylko czy religia jest czymś, co jest potrzebne w szkole? Historia religii, owszem. Może kultura. Ale nauczanie wiary to taki bezsens Wkurza mnie jak ktoś mówi ze „hurr duurrr to dla chętnych”. Nie, nie jest. Nigdy nie byłam chętna żeby brać udział w tym całym zjebanym cyrku W ogóle kwestia wymuszania wiary jest…. Głupia. Słowo samo w sobie mówi czym jest, tego nie da się na kimś wymusić chyba ze manipulacją czy sztuczkami psychologicznymi. Uważam, ze moi rodzice zrobili mi straszną krzywdę i gdy im raz to powiedziałam, to moja mama odpowiedziała „ja nie wiedziałam ze to było krzywdzące”. Gdy usłyszałam to, to zdałam sobie sprawę jak ludzie są ślepi na to co robią w momencie gdy chodzi o wiarę. Byłam strasznie zdziwiona, nie mogłam uwierzyć ze ona nie zdawała sobie sprawy z tego co robi Dosłownie ja potrafiłam wybiec z płaczem, płakać cały dzień w łóżku bo się do mnie nie odzywała - straszne to dla mnie było a ona to wszystko zignorowała. Mówiła mi, ze śmiało, mam powiedzieć dziadkom to zobaczę ze oni - tj mama i tata - są łagodni. Ze dziadek tego nie zaakceptuje, ze to straszne. I co? Teraz wszyscy wiedzą, czasem podyskutują, ale nikt mnie nie wydziedziczył. Z kolei okazało się ze jedna z babć jest bardzo wyrozumiała i żałuje, ze jej nie powiedziałam o tym 10 lat temu gdy to wszystko się zaczynało. Być może oszczędziłoby mi to koszmaru jaki przeżyłam Jeśli ktoś jest w podobnej sytuacji-porozmawiajcie z kimkolwiek. Z perspektywy czasu wiem, ze mogłam podejść do nauczycieli, do jakiegokolwiek dorosłego. Nie zrobiłam tego bo się bałam i bardzo tego żałuje Swoją drogą, gdy już miałam bardziej wyrobiony charakter, to na religii (kiedy na nią chodzilam oczywiście) zamiast nudzić się i słuchać czegoś co dla mnie było nieistotne robiłam zadania z matematyki, czy inne prace domowe. Siedziałam cicho w ostatniej ławce, nikogo nie zagadywałam ale ksiądz i tak miał problem i kazał mi zamykać podręcznik z matematyki bo mamy religie:) chore Ten sam ksiądz w liceum robił nam kartkówki z jakichś modlitw etc XD

39:47 Jako chrześcijanin jest mi wstyd, za to, że tacy ludzie pełnią funkcje reprezentacyjne mojej wiary w tym kraju. Przepraszam i jest mi za nich wstyd. 😢

Dobra, ostatnie pytanie i kończę z krucjatę, bo naprawdę trudno się z tobą dyskutuje M. Maju, więc... M. Maju, powiedziałeś, że katecheci częściej stosują przemoc, bo "jest udokumentowana szerzej", więc proszę powiedzieć gdzie jest udokumentowana szerzej, poproszę badania, statystyki? Proszę o nie, bo artykuł z 18 przykładami DUCHOWNYCH (a mówiłeś o katechetach, a nie o duchownych uczących religię) dowodzi tylko to, że znamy 18 przykładów stosowania przemocy fizycznej przez duchownych na lekcjach religii. Do tego poproszę powiedzieć w jaki sposób komentarze z historiami widzów o stosowaniu przemocy na lekcji religii miałyby świadczyć o prawdziwość tezy, że katecheci częściej stosują przemoc? Dlaczego miałbym brać uwagę te komentarze, skoro często są napisane pod nickami (nawet jeśli są napisane pod imieniem i nazwiskiem, to mało mówią), nie podają personaliów sprawców, oraz tego gdzie i kiedy przemoc się zdarzyła? Jak na razie masz dowody anegnotyczne, na których bezpodstawnie pozwalasz sobie na stawianie tak mocnej tezy.

Dzień dobry, zgodnie z prośbą: Taki stan prawny u mnie nie obowiązywał przez całość mojej edukacji włącznie ze szkołą średnią, gdzie w klasie maturalnej plan lekcji przewidywał dwie godziny religii, a tylko jedną biologii. Pozdrawiam Liceum nr3 w Lesznie.

w 4 klasie podstawówki zmieniłam szkołę, było to dla mnie strasznie stresujące bo z dużej miejskiej szkoły przeszłam do maleńkiej wiejskiej. Pierwsza religia, ksiądz zaczął na nas krzyczeć, że jesteśmy debilami i nie umiemy się zachować. Było jeszcze kilka takich sytuacji np. owy ksiądz zaczął ciągnąć jednego ucznia za ucho do klasy, bo był głośno na przerwie. Raz na lekcji zaczął nam opowiadać, że niedługo nadejdzie apokalipsa i Jezus wróci i wszyscy pójdą do nieba, a grzesznicy do piekła. Wtedy zaczęłam obsesyjnie modlić się, bo bałam się ze to się stanie. Było jeszcze pare niepokojących sytuacji z tym księdzem, slyszałam ze kiedyś pobił ucznia na schodach bo ten biegł po korytarzu, ale nie byłam tego świadkiem więc niewiem na 100% czy to prawda. Miałam z nim lekcje tylko przez rok. Ksiądz który przyszedł pi nim też nie był lepszy, no może chociaż nas nie bił i nie wyzywał od debili ;)

Najbardziej niemerytoryczny odcinek na kanale. Budowanie kluczowych argumentów na dowodzie anegdotycznym, słabi i przyznaje autorowi rację w pytaniu o jakość kształconych kadr akademickich, niemniej zadając pytanie o jakość jego wykształcenia. Wyśmianie na tt filmów polemicznych ze względu na użytą twarz w miniaturce (gdy w innych przypadkach to autorowi nie przeszkadzało), tylko dopełnia obrazu nędzy i rozpaczy nadętych doktorów, którzy wraz z tytułem nabyli interdyscyplinarną fachowość i immunitet na pozamerytoryczną krytykę. Słabiutko, słabiutko, panie Maj.

Źródła według Krzysztofa M. Maja? Artykuły z liberalnych gazet, anegdotki i "mordo uwierz mi". Konstytucja i prawo międzynarodowe? A po co to komu. Nie ma to jak być akademikiem, domagać się od innych wiarygodnych źródeł i samemu ich nie podawać. Już się nie mogę doczekać jakiegoś odcinka o szkołach wyznaniowych, to dopiero będzie wylew frustracji i alergicznej obawy przed religią.

Chodziłam do szkoły katolickiej przez 4 lata. Przez te 4 lata znienawidziłam religię (lekcje i katolicyzm). Rodzice, serio, nie warto

Na lekcji religii graliśmy w pokera i Makao. Ksiądz który prowadził rozumiał doskonale absurd sytuacji, na koniec roku wystawiał oceny na podstawie jednego pytania: Imię i nazwisko? No ale można byłoby te pieniądze szkolne i godziny spożytkować lepiej.

Jednocześnie cieszę się i smucę że to 50 odcinek tej serii

Ja miałam taką wredną katechetkę w podst, spowodowała ze połowa mojej klasy przestała chodzić na religie, przede wszystkim faworyzowała i przeszukiwała uczniom plecaki, generalnie używała dużo przemocy fizycznej, np jednej dziewczynie wyrwała lizaka prosto z ust prawie wybijając zęba, generalnie jakaś dziwna ale dzięki Bogu już nie straszy ludzi na żywca

Moja siostra jest transpłciowa. Nienawidziła swojego życia w ciele mężczyzny. Nawet próbowała ze sobą skończyć. Gdy dokonała korekty kompletnie się zmieniła na lepsze i jest pełna życia wśród ludzi którzy ją wspierają. Jak czytam te religijne bzdury to jeszcze bardziej nienawidze religii.

Dziękuję za propagowanie rozumu i nauki. Patrząc na to, co dzieje się wokół nas, uważam to za ważniejsze, niż się na pierwszy rzut oka wydaje. Jamnik!

Mnie na szczęście ominęło spotkanie ze wspomnianą patologią ze strony księży. Uczyło mnie dwóch, jeden w liceum, jeden w ostatniej klasie gimnazjum. Ten pierwszy w ciepłe dni zabierał nas na boisko posiedzieć na słońcu i podczas gdy większość robiła co chciała, on dla niewielkiej grupki chętnych przytaczał biblijne przypowieści i prowadził z nimi filozoficzne dysputy. Ten drugi przychodził do klasy z gitarą i sobie z nami śpiewał (czasem religijne rzeczy, a czasem jakiś Myslovitz czy Perfect), a potem wspólnie interpretowaliśmy ich tekst. Spotkała mnie za to patologia ze strony pani katechetki w pierwszej klasie gimnazjum i muszę przyznać, że do teraz, jak sobie to wspominam, czuję pewien... dyskomfort. Byłem wówczas "wzorowym uczniem", same piąteczki ze wszystkiego, grzeczny, cichy i spokojny, ale wycofany z życia towarzyskiego i niespecjalnie lubiany przez rówieśników. Mimo tego, z religii groziła mi na koniec ocena niedostateczna i perspektywa powtarzania klasy (czy warunku? nie pamiętam jak to wtedy działało, ale wiem, że byłem przerażony). Dlaczego tak? Powód był prosty... Na lekcjach religii, oprócz ocen za wkuwanie modlitwy na pamięć, mieliśmy jeszcze oceny za prowadzenie zeszytu i za relacje z niedzielnej mszy świętej. Pochodzę z niewierzącej rodziny, sam nie chodziłem do kościoła, więc nie miałem pojęcia, co się działo na mszy świętej. Pani katechetka o tym wiedziała i celowo odpytywała mnie na każdej lekcji i za każdym razem wlepiała 1. Prawdziwy problem był jednak z zeszytem. W tamtym czasie sporo chorowałem i musiałem często nadrabiać zaległości z różnych przedmiotów we własnym zakresie. Nie miałem z tym kłopotów, ale niestety nie można we własnym zakresie uzupełnić notatek dyktowanych przez panią katechetkę na lekcji, a mnie nikt z całej, liczącej prawie 30 osób klasy, nie chciał pożyczyć zeszytu z religii (do teraz nie wiem dlaczego, czy żeby mi podokuczać, czy może pani katechetką ich o to poprosiła, żeby dać mi "nauczkę") Tak więc na każdej lekcji na której byłem obecny, dostawałem dwie oceny niedostateczne, jedną za zeszyt, drugą za odpytkę i na koniec mimo doskonałych ocen za wykute na pamięć modlitwy, finalnie wychodziła mi bardzo niekorzystna średnia (poniżej 2). Nie powiedziałem o tym swojej mamie, bo nie chciałem żeby się martwiła (tak, wiem jak to absurdalnie brzmi), aż któregoś dnia została do szkoły wezwana przez wychowawcę, ze względu na problemy jakie sprawiałem pani katechetce (!). Jak się o wszystkim dowiedziała, zrobiła taką awanturę, że słychać było na korytarzu, a po wszystkim przeniosła mnie do innej szkoły, w której żyło mi się znacznie, znacznie lepiej :)

Ja też dodam pozytywny komentarz w tym okrutnym, ale niestety prawdziwym szambie...w liceum miałem fantastycznego katechetę. Pan Dawid nie tylko był osobą zabawną i ze świetnym podejściem do młodych ludzi, ale także genialnym nauczycielem. Katechezy dotyczyły wielu różnych religii (w tym buddyzmu!), szczególnie ceniłem sobie zajęcia dotyczące judaizmu, a to za sprawą żywego zainteresowania Pana Dawida do tej kultury. Podsumowując, zajęcia z tym nauczycielem faktycznie były ciekawe, i rzeczywiście pełniły funkcję edukacyjną, a przez swój charakter i podejście opierające się na przyjacielskiej relacji z uczniem na katechezę z przyjemnością chodzili zarówno osoby wierzące jak i nie. Genialny człowiek, niestety jeden z nielicznych w tym środowisku

Najbardziej popularną religią na świecie jest religia Latającego Potwora Spagetti. Pastafarianizm posiada najwięcej świątyń. Ośmielę się stwierdzić że w każdym domu jest przynajmiej jedna w której płonie Wieczny Ogień. A tabernaculum jest pełne świętych talerzy, garów, widelcy i łyżek. Makaron to ciało a sos pomidorowy to krew, którą sporzywamy ze świeconym zielem bazylią.

Ja do dziś mam w pamięci, jak w czasie tej narodowej histerii po śmierci Wojtyły w mojej świeckiej (xD) podstawówce zorganizowano mszę. Mimo, że dzieckiem byłem miłym i grzecznym to jak to ośmiolatek pod koniec modłów na auli zaczęło mi się nudzić i zacząłem śmiać się albo żartować. Akurat potem była religia i katechetka zaczęła mnie publicznie opieprzać przy całej klasie grożąc uwagą, której ostatecznie nie wpisała każąc się jedynie wyspowiadać. xD Tego, że tej uwagi nie dostałem to żałuję do dziś, miałbym niemalże certyfikat pierwszego po Urbanie szkalownika papieża.

Pochwalę się swoją przygodą związaną z religią w technikum. Nowy katecheta mówi że jego lekcję Religi będą uniwersalne dla każdego "szczególnie dobre dla ateistów". Ucieszyłem się po otrzymaniu tej informacji ale był problem bo kilka lekcji później dostaliśmy zadanie domowe które polegało na "Naukowym Udowodnieniu Że Bóg Istnieje" nie udało mi się tego dokonać i dostałem 1 : (

Nie wiem, czy to później padnie: gdy dyskutowano wprowadzenie religii do szkół, kościół deklarował całkowite pokrycie wynagrodzeń katechetów i że będą na etatach kościelnych. Bardzo szybko po fakcie i całkowicie po cichu przeszli na garnuszek państwa. Dziś nikogo to nawet nie bulwersuje.

Mam super przykaład tego jak wygląda nauczanie religii w polsce. Wczoraj internet obiegła informacja, że poszukiwany jest mężczyzna, który najprawdopodobniej, zabił swojego 5-letniego syn. Dowiedziałam się, że na lekcji religi, katechetaka mojej koleżanki, powiedziała, że TO PRAKTYCZNIE TO SAMO CO ABORCJA. Brak mi słów.

W mojej szkole, lata temu kiedy do niej uczęszczałem, było kilka różnych lekcji religii z różnych wyznań. Ja moją akurat miałem z ojcem salwatorianinem i bardzo dobrze wspominam te lekcje. Omawialiśmy na nich różnice między wyznaniami i szacunku do każdego innego wyznania niż własnego oraz szacunku dla drugiego człowieka niezależnie w co wierzy.

Jeżu trzeba było zmiany władzy, żebyśmy w końcu ujrzeli ten odcinek, dzięki ;)

Może czasy już się zmieniły... Ale ja uczęszczałem do podstawówki w latach 90. Ostatnie roczniki systemu ośmioklasowego. Tłukł mnie syn psiapsiułki mojej wychowawczyni. Moi boomerscy rodzice stwierdzili, że "wystarczy mu oddać", typ wyglądał jak licealista i powinien uczęszczać do szkoły specjalnej, nie potrafił trzymać długopisu, siał terror w szkole. Testował na nas rzeczy, które widział w filmach akcji. Cierpiałem wtedy na bóle głowy, częste, regularne. Rodzice zaczęli jeździć ze mną do lekarzy, którzy bardzo szybko zainteresowali się moimi siniakami na całym ciele, które skrzętnie ukrywałem przed rodziną, bo wizyty mojej matki w szkole kończyły się dla mnie źle. Bardzo szybko oprawca skupił się głównie na mnie a koledzy z apatii przeszli nad tym do porządku dziennego a nawet czegoś zabawnego, ponieważ to już nie ich biją... Punktem zwrotnym w całej historii była moja wizyta w Dziekanowie, gdzie jasno moim rodzicom wyłożono co należy zrobić. Wylądowałem u psychologa szkoła otrzymała zaświadczenie. Zaświadczenie które zupełnym przypadkiem Pani od ZPT zostawiła w klasie na biurku, które przypadkiem znalazła i zaczęła czytać na głos siostra oprawcy. Potem moje życie zmieniło się w piekło, zostałem ubierany w postać szkolnego łobuza. Każda konfrontacja z oprawcą kończyła się konsekwencjami z mojej strony, niedługo potem zaczęli z tego korzystać inni, bo podbicie mnie nie dość, że nie było karane to jeszcze ja musiałem się liczyć z pogadanką i straszeniem wezwaniem rodziców. Do czego dochodziło bo ile można dać się bezkarnie bić? W końcu i moi rodzice stwierdzili, że to ja muszę być tym złym bo co chwilę mam bójkę z kimś innym... Byłem pośmiewiskiem i workiem treningowym, zdarzało się że byłem bity przy nauczycielu na lekcji, ktoś wstawał idąc do kosza i walił mnie w potylicę. A siedziałem na pierwszej ławce, gdyż gdziekolwiek indziej kończyło się kopami w plecy czy cyrklem w ciele. Gdy przyszła ankieta "anonimowa" odnośnie przemocy w klasie i pracy wychowawczyni oprawca podpisał się na niej imieniem i nazwiskiem i nakazał zrobić to reszcie, choć nie jestem w stanie powiedzieć, czy ktoś go posłuchał. Piekło skończyło się gdy oprawca nieomal zatłukł innego chłopaka na korytarzu, zupełnie za nic postanowił walić jego głowę framugę okienną. Oczywiście wszystko zatuszowano... Tydzień później oprawca wylądował w szpitalu ze złamaną górną szczęką. Do samosądu doszło poza terenem szkoły. Wytykanie palcami i próby bicia mnie ciągnęły się za mną praktycznie do studiów, mieszkałem w małej miejscowości. Jakiś czas po ankiecie wychowawczyni wezwała do klasy wszystkich oprócz mnie i mojego dobrego kolegi. Przez resztę mojej edukacji byłem wyśmiewany tekstem "pamiętasz co mówiła wychowawczyni?" nigdy nikt mi ani mojemu koledze nie powiedział o czym tam rozmawiano. Dzieciństwo prawie bez kolegów i życia społecznego... Dziś bym tego nie wytrzymał psychicznie.

jestem jeszcze w trakcie oglądania odcinka, ale wkurzył mnie straszliwie fragment o osobach transpłciowych w podręczniku do religii - gdyby trafił on na mnie w wieku licealnym, osobę w środku odkrywania siebie i mierzącą się z absolutnym brakiem akceptacji otoczenia, to dla mojej psychiki byłby to nielichy damage. wiadomo, kiedy pojawiają się takie tematy, to wywiązuje się dyskusja, w mojej klasie wiele razy tak było, że ksiądz wykładał nam swój skądinąd krzywdzący światopogląd. już bez tego nie jest łatwo, że nie wspomnę jeszcze, że niektóre osoby nie spotykają się z innymi źródłami edukacji i potem używają złych nazw/terminów. cieszę się, że ktoś wytyka, jakie to są szkodliwe brednie.

Najlepsze jest to, że w Polsce trzeba mieć zgodę rodzica, by NIE UCZĘSZCZAĆ na lekcje religii, mimo że w Prawach Dziecka jest prawo do wolnej wiary. I w jaki sposób dziecko ma mieć prawo do wolnej wiary, gdy JEST ZMUSZANE do chodzenia na lekcje religii w polskiej szkole, co oczywiście oznacza edukowanie go na tematy wiary chrześcijańskiej. A za tym idą także: kartkówki z wiedzy o różnych Św. osobach, kartkówki z modlitw, SPRAWDZIANY Z MODLITW, sprawdziany z wiedzy o Piśmie Świętym, odpowiedzi ustne(zapowiedziane lub nie) z różnych formułek, itp. Co oznacza wkuwanie w domu całej tej wiedzy, która tak na prawdę, miała być wiedzą, której dziecko miało się uczyć DOBROWOLNIE. Doprawdy, co za ironia.

Po dziś dzień pamiętam, jak na pierwszej lekcji religii w liceum katechetka stwierdziła, że jesteśmy w Polsce i trzeba wyznawać "polską wiarę". A w klasie były dwie dziewczyny innego wyznania - jedna z Ukrainy, drugiej rodzice pochodzili z Turcji... Potem na religii zostało jakieś 7 osób.

Chciałem przeprowadzić na lekcji wychowawczej temat: "O myśleniu krytycznym". Dyskusja nie rozgorzała. Połowa klasy uczęszcza na katechezę.