Nie do końca się zgadzam z tym, że w serialu bohater stawia się tylko w roli ofiary. Według mnie sygnalizuje całkiem wyraźnie toksyczną wzajemność relacji z oprawcami i to, że on również jest owładnięty obsesją na ich punkcie, na przykład sam dłuższy czas utrzymywał relację ze swoim gwałcicielem, wiedząc, że jest wykorzystywany podczas gdy jest pod wpływem - dobrowolnie z nim przyjmuje narkotyki, wraca do niego już długi czas po gwałcie. W sprawie Marty sam przyznawał, że może jej potrzebuje, że chce siebie widzieć takim, jakim widzi go ona. Wiele jest scen ukazujących jego niezdrową obsesję tą kobietą i kiedy to wprost przyznaje. Na tym polega oryginalność tej historii, że Reniferek nie jest "typową" ofiarą, a człowiekiem, który sam prowokuje, wplątuje się w te relacje i w nich tkwi przez własną toksyczność. To właśnie ten emocjonalny ekshibicjonizm i przyznanie się do tego, że to w nim jest problem sprawia, że mu współczuję, bardziej niż same traumatyczne wydarzenia, których doświadcza.
Tak samo odbieram głównego bohatera. Przez swoje zranienia stał się zaburzony i wymaga terapii, ciężko mu się uwolnić od niezdrowych relacji, których jest świadom, a które zaspokajają jego niezdrowe potrzeby. Zgadzam się natomiast z tym, że powinien zgłosić oprawcę, bo gdy wykorzysta kolejną ofiarę (a pewnie nie był to jego jedyny raz), to przyczynia się do jego bezkarności i ewentualnych napaści w przyszłości. Co tym bardziej pokazuje jak prawdziwy jest ten serial.
@@lkason8384 powinien, już w momencie jak odkrył, że Marta już wcześniej była za takie zachowanie ukarana. Wydaje mi się, że gdyby poszedł na policję pokazując to, co znalazł plus to, co ona do niego pisze to policja wcześniej coś by zrobiła i sytuacja nie byłaby tak patologiczna wcześniej. Ale nie wiem czemu tego nie zrobił. Może tak go paraliżowała a może podświadomie kręciła ta sytuacja.
Triggeruje mnie ten Twój ton dążący do uporządkowania binarnego. Poczytaj trochę o dialektyce - należy powoli oddalać się od myślenia czarno-białego. Chcesz, aby świat dzielił się na dobro i zło, ofiary i katów, tych winnych i niewinnych. A cały majstersztyk "Baby Reindeer" polega na bardzo sprawnym namalowaniu zawiłości, wielu odcieni szarości, bezsilności, autodestrukcji. Reżyser zabiera widza w taką podróż, że najpierw jest jedno, potem nagle jest zoom in, potem zoom out, i powoli odsłania się zawiła perspektywa, cały pejzaż, który nie jest idealny, zaprojektowany i satysfakcjonujący. Jest wiele warstw świadomości bohaterów. I typowo osoby zdrowe, które nie przeszły ogromnej traumy Jak mowisz "to nie trzyma się kupy" - to ja słyszę - "katalog postaci fikcyjnych w mojej głowie nie ma takiego wzorca" - no własnie. Poczytaj też o koluzjach - czyli nieświadomych grach ( Koluzja: w psychologii koncepcja nieuświadomionej zmowy opartej na nieświadomych motywacjach psychologicznych lub kombinacji konfliktów wewnętrznych dwóch lub więcej osób zaangażowanych w bliską dynamiczną relację). Ja nie czuję, że bohater "podbija status ofiary" - on pokazuje jak destrukcyjne toksyczne "nienawidzenie siebie" prowadzi go do niebezpiecznych autodestrukcyjnych sytuacji, do których wraca. Przestaje czuć cokolwiek, zaczyna czuć za dużo, jest zagubiony, odczuwa toksyczny wstyd. Być może ten toksyczny wstyd został mu jeszcze zaszczepiony w domu, gdzie przebywał ze skrzywdzonym pedofilsko ojcem, który również maskował swój strach przesadną męskością. A propos - Darrena - ktoś tu pisze, że jest on gwałcicielem, znów tak binarnie. Ale własnie nie tylko: jest też mentorem, kumplem, serdecznym znajomym, który daje wymierne wsparcie. To nie jest jednoznaczne. To, że Darren przekroczył pewne granice - Donny zaczyna sobie zadawać sprawę stopniowo, ale też jest zdezorientowany: czuje ból , ale dostaje też wsparcie, jest przerażony, obolały, a tu ziom czeka na niego z ręcznikiem i go po ludzku przytula. Tak wygląda grooming. Proces trwający tygodnie, miesiące, lata. Może nadal w prawdziwym Richardzie są te dwie pozornie zaprzeczające sobie rzeczy: wdzięczność za pomoc, za danie nadziei i zaopiekowanie się i złość za wykorzystanie za ból. Czy był tu consent, czy nie? No właśnie to nie jest czarno-białe.
Zaskoczę Cię może, ale osoby z traumami rzadko zachowują się logicznie. Jesli sama nie masz PTSD bedzie ci bardzo trudno załapać mechanizmy myslenia i zachowan glownego bohatera.
Każde zachowanie ma jakąś logikę. Odstępstwo o ogólnie przyjętych norm, to co innego. Bawi mnie ogromnie, że wszyscy łyknęli tę ściemę autentyzmu. O zakład idę, że lepiej jak połowa, to zwyczajna fikcja literacka. Inaczej gwałciciel byłby ścigany z urzędu.
@@pablopicasso6173 no i tu jest wlaśnie ta logika - toksyczny wstyd, który jest tak silny, sprawia że bohater jest w stanie patrzeć, jak osoby które kocha albo które są dla niego ważne: Terri, jego eks, jego rodzice - cierpią, są atakowane, są w niebezpieczeństwie. Bardzo długo znosi ten konflikt wewnętrzny, aż do momentu jak coś w nim pęka i tych momentów jest kilka. To jest właśnie ta logika. Zabawne, jak tzw. normiki - które nie przeżyły traum są w stanie na wszystkich innych nakładać swoją templatkę i mówić: ale ściema!
Ani razu nie poczułem oglądając serial, że kreuje się bohatera na niewinna ofiarę. Wręcz to jest serial wprost mowi, że sam jest sobie winny pewnych rzeczy i następnie tłumaczy czemu tak jest.
Nie za bardzo rozumiem skąd oburzenie, czy jest jakieś prawo chroniące dane osobowe oprawcy? Przecież w Wielkiej Brytanii gazety publikują normalnie pełne dane oskarżanych wraz ze zdjęciem nawet bez zasądzonego wyroku.
jest coś takiego jak etyczne zachowanie, że gazety brytyjskie tego nie mają to wiemy ale nadal można oczekiwać tego od innych ludzi i oceniać jej brak dodatkowo nie chodziło o same znalezienie prawdziwych osób tylko o sprzeczne zachowanie Gadda
Okrutnie subiektywny materiał, widać, że coś Ci nie klei się w samym twórcy lub przekazie, którym stworzył. Nie ma nic złego w gloryfikacji tego, co pokonaliśmy, a w serialu były przecież zawarte ogromne ilości wiwisekcji i chybotliwej empatii. Materiał na pewno powinien mieć w nazwie „OPINIA”, a nie clickbaitowe „demaskujemy”…
tylko nie mówimy tu o diagnozie psychiatrycznej tylko o ocenie postaci po tropach jak jest przedstawiona, nazywa się to analiza tekstu kultury, pamiętasz charakterystyki pisane na język polski czy można było odmówić tekstem że wolno diagnozować postaci bez spotkania i dyplomu?
@@sunakonahahara105 termin " narcyz wrażliwy" jest akurat wykorzystywany w diagnozie psychologicznej, więc to nie ma nic wspólnego z charakterystyką pisaną na język polski. Szafowanie takimi diagnozami tylko dlatego że coś się autorce filmu odpaliło emocjonalnie jest moim zdaniem bardzo nie ma miejscu. Dawanie takich "łatek" uważam za bardzo nieetyczne.
@@sunakonahahara105 Obejrzyj jeszcze raz materiał, jak nie zalapalas, że jest to film autobiograficzny i że autorowi ta typiara wystawiła diagnozę psychiatryczna, a nie zmyślonej postaci 💁
mam takie poczucie, że jednak osoby, które mu to zrobiły są odpowiedzialne za swoje czyny a ofiara ma prawo o tym mówić i tak mógł wybrać innych aktorów ale jakby osoby z patologicznego domu chciała opowiedzieć swoją historię to zastanawiam się co wtedy? Nawet jeśli wybierzemy innych aktorów na rodziców to i tak będzie bardzo łatwo znaleźć ich jeśli chociażby ofiara nie zmieni nazwiska, a czy to odpowiedzialność ofiary żeby zmieniać nazwisko? Czy może konsekwencja rodziców?
Nie popieram diagnozowania kogokolwiek na odległość, w internecie w ten sposób. Do tego trzeba pełnego obrazu sytuacji i przede wszystkim - specjalistycznej wiedzy. Mówienie że Richard (Danny) z pewnością jest wrażliwym narcyzem jest nie na miejscu moim zdaniem.
zgadzam się. niestety było więcej takich momentów w filmiku. rozumiem zawód i poczucie, że zostało się zmanipulowanym przez nieidealną ofiarę, ale nie ma idealnych ofiar i zawsze należy ważyć słowa, zwłaszcza kiedy próbuje się wydawać osądy w tak delikatnych, pełnych niuansu sprawach.
Ludzie będący ofiarami w prawdziwym życiu chcą widzieć siebie i swoje intencje jako czyste i nieskalane. Jednak ofiara czerpie korzyści z bycia ofiarą i to powie każdy terapeuta. To jest bardzo złożony temat. Panią pokazanie ofiary w ten sposób triggeruje, dlatego powstał ten materiał.
Wychodzi na to, że autor tak bardzo chciał pokazać "ludzką" stronę swojej bohaterki, że teraz ludzie bardziej są w stanie współczuć jej, niż osobie, którą prześladowała. Przypomnijmy - osobie, która oprócz bycia ofiarą stalkingu (na który składała się również przemoc fizyczna zarówno wobec bohatera jak i jego bliskich) była również wielokrotną ofiarą gwałtu. Głowa mi pęka jak czytam, że ludzie piszą, że w ogóle nie współczuli Donny'emu. Oczywiście, że zachowywał się nielogicznie. Oczywiście, że przez swoje zachowanie jeszcze bardziej pogarszał sytuację. Ale ta postawa wymaga dużo głębszej analizy psychologicznej niż tylko przyklejenie łatki narcyza i manipulanta. Skłonności do autodestrukcji Donny'ego wcale nie zasługują na mniejszą empatię. A co do realnych postaci - bardzo źle, że pierwowzór Marty tak łatwo dało się odszukać (swoją drogą mam poczucie, że umieszczanie jej zdjęcia w tym filmie, nawet z zasłoniętymi oczami, jest również moralnie wątpliwe). Tutaj ewidentnie wina leży po stronie Richarda, mógł to przewidzieć, nie będę go tu bronić. Ale nadal jakoś nie jestem w stanie osądzić go tak surowo jak robi to tutaj Kaja. Byłabym w stanie zmienić zdanie, gdyby okazało się, że stalking w wykonaniu prawdziwej Marty był dużo mniej przemocowy i w rzeczywistości nie doszło do żadnej napaści seksualnej, czy pobić. Jeśli jednak prawdziwa historia nie różni się od tej serialowej, to ja tej kobiecie bardzo współczuję i życzę, aby dostała pomoc, której potrzebuje, ale jednak przede wszystkim pamiętam, że jest to niebezpieczna stalkerka, która krzywdzi innych ludzi.
Największym minusem tej historii jest sam bohater. Miałki, lekko odpychający ale w nieciekawy, nudny sposób. Gdyby na podstawie swoich traum napisał po prostu serial o bohaterach uwikłanych w sieć wzajemnych chorych powiązań to byłby sztos. A tak to mamy jego historie przeniesioną prawie 1:1 i jest to szczerze dość nudne. Plus już po emisji serialu widać że ta cała opowieść o ochronie prawdziwych osób była albo cynicznym kłamstwem albo wielką naiwnością. Richard niby się przed nami otwiera ale ja się wciąż czułem przez niego manipulowany
Dla mnie to serial DYSKOMFORT. Uwierał mnie główny bohater, jego zapętlanie się w złych decyzjach i ciągła potrzeba oklaskiwania przez widownię. Jednocześnie widziałam ile w moim życiu było sytuacji, które choć nieporównywalnie bardziej niewinne, powinny być przerwane dużo wcześniej. Potwierdza się stara zasada- brak reakcji to też reakcja.😢 A później już nikt nie uwierzy ofierze bo staje sie wspólnikiem..
nie rozumiem. najpierw krytyka dochodzenia prowadzonego przez internetowych pseudodetektywów by sekundę potem uznać, że obie osoby przez nich wskazane są faktycznie oprawcami gadda. o ile raczej ciężko polemizować z prawdziwą tożsamością marthy, to tożsamość darriena nie jest wcale przesądzona, wrzucając obie te osoby do jednego worka robisz trochę to samo co robią osoby, które próbujesz krytykować. tak stanowcze mówienie o manipulacji ze strony autora też jest dla mnie dziwne - gadd od jakiegoś czasu występował z tym materiałem i ani razu nie miała miejsce taka sytuacja. nie wydaje mi się mało prawdopodobne, że zwyczajnie popełnił błąd nie próbując lepiej zatuszować kim była jego stalkerka i nie spodziewał się do końca popularności serialu i reakcji części widzów. wydaje mi się mega krzywdzące z takim przekonaniem mówić o jego zamierzonych działaniach nie potrafiąc nawet znaleźć powodu dla którego miałby to robić. nie wiem jak można wydawać taki jednoznaczny osąd posiadając tak niewiele danych. ja również czułam dyskomfort w trakcie seansu. dyskomfort, bo oglądałam człowieka, który został potwornie skrzywdzony i który sam do końca nie potrafi się poskładać, obnażającego się w całości, ze wszystkimi swoimi traumami, przed milionami ludzi. myślę, że niezależnie od tego, czy uznamy podejście gadda do opowiadania swojej historii po swojemu za w pełni zdrowe i produktywne jest to ważny głos w temacie o którym niewielu opowiada, który nadal pozostaje na granicy tabu. a czy jest to głos perfekcyjny, bezproblemowy? oczywiście, że nie. ale nieporozumieniem jest przerzucać odpowiedzialność za zachowanie randomów w internecie na osobę, która postanowiła w taki a nie inny sposób opowiedzieć o swoich traumatycznych przeżyciach. przekonanie że możemy z taką łatwością ferować wyrokami na forach online jest częścią problemu, ten filmik jednym tylko z przykładów.
Dawno nie słyszałam większej głupoty, ale na Guardianie napisano, więc co my tutaj będziemy się nie zgadzać. Raczej oglądałyśmy inne seriale i nie ma sensu dyskutować o różnych produkcjach w jednej rozmowie.
Nie wiem czy ten materiał nie powinien być dla samej autorki rodzajem pewnej psychoterapii i próbą wyjścia z własnej światopoglądowej klatki, gdzie oskarżanie innych o złe zamiary, szczegolnie gdy jest to mężczyzna przychodzi nader łatwo.
Pomimo że wysłuchałem tego co mówi Kaja to nie czuje tego, nie czuje się też oszukany przez autora serialu. Zapewne jakby ofiarą w tym serialu byłaby kobieta nie byłoby w ogóle takiego dyskursu. Natomiast sam serial to dla podróż po ciemnych zakątkach ludzkiej psychiki, bardzo mi się podobał 9/10.
Jestem bardzo ciekawy czy gdyby odwrócić rolę i to gruby, biedny facet w średnim wieku łaził za średnio wyglądającą młodą dziewczyną to opinie też byłyby że niby starking ale widać że podbija jej ego. Tak samo gdyby dziewczyna chodziła do potencjalnego producenta się naćpać wiedząc co ten będzie robił z jej bezwładnym ciałem jestem pewny że żadna kobieta i większość mężczyzn nawet nie zastanawiała by się czy nie jest wyłącznie ofiarą czy może to forma prostytucji.
Serial o poszkodowanych kobietach: odkrywczy, przejmujący, fenomenalny, dogłębny, przełomowy Serial o poszkodowanych mężczyznach: niemoralny, nieetyczny, za bardzo odkrywa fakty i nakierowuje na oprawców, relatywizujący przemoc Czy ofiara nie ma prawa nazwać oprawcy oprawcą, nawet gdy na pewnym etapie znajomości wchodziła z nimi w różne relacje? Wyraźnie też podkreśla się w produkcji niejednoznaczność popełnionych przestępstw i ich skutki.
Trochę też Twoja wypowiedź przypomina oskarżanie żony, która latami tkwiła w przemocowym związki i jeszcze śmiała kochać swojego przemocowego męża... Strasznie mi przykro jakoś na takie postawienie sprawy.
Nie zgadzam się z Tobą zupełnie. Wg mnie bohater w ogóle nie pokazuje się w dobrym świetle, po obejrzeniu miałam go raczej za beznadziejnego człowieka z równa ilością wad i zaburzeń, co jego oprawcy. Druga rzecz: jeśli chcesz, żeby o tobie mówili dobrze - to postępuj dobrze! Z perspektywy ofiary przemocy seksualnej jest dla mnie niepojęta chęć ochrony tożsamości obu oprawców (choroba psychiczna czy nie-konsekwencje swego zachowania trzeba ponosić), ale rozumiem że ktoś, kto tego nie doświadczył może mieć jakieś obiekcje. Jestem zdania, że ofiara przemocy ma prawo o tym mówić zawsze, jak chce, kiedy chce i komu chce. Myślę też, że problemem jest to, że bohater jest antypatyczny i jest facetem. Gdyby bohaterką była piękna, wzbudzająca sympatię kobieta, widzowie zaakceptowaliby tę historię bez szemrania.
Jako osoba z podobnym doświadczeniem przemocy (oraz doświadczeniami z manipulacją) mogę ci powiedzieć tak: to nie jest fair ze on załatwia problem szantażem emocjonalnym a nie sądem. Bo tam jest miejsce na takie sprawy. Zwłaszcza że sprawcy pozostają bezkarni i mogą krzywdzić innych. Więc albo wymierzasz sprawiedliwość albo udajesz że coś robisz.
@@jakbyniepaczec niestety na chwilę obecną nie można zbytnio liczyć na sprawiedliwość ze strony sądów. To są rzeczy bardzo trudne do udowodnienia. Nie ma się co dziwić, że w poczuciu bezsilności ofiara sięga po ekstremalne rozwiązania, które wydają się być jedyną osiągalną sprawiedliwością. Ja sama bym tego nie zrobiła, ale rozumiem i trochę zazdroszczę mu odwagi. Czy to źle o mnie śwadczy? Kto wie? Temat do przemyślenia :).
@@jakbyniepaczec kobieto, o czym ty w ogóle piszesz!? Gość opowiedział o tym jak stał się ofiarą nękania i gwałtu, a ty pieprzysz coś o szantażu emocjonalnym? To się nazywa victim blaming. Czy kobiety piszące w mediach społecznościowych o swoich doświadczeniach, w ramach akcji metoo, też wykonywały szantaż emocjonalny?
@@cinislipa4448 I co z tego? Stawiasz ofierze warunki, pod którymi może, albo nie może mówić o swoim doświadczeniu? To jest właśnie przerzucanie odpowiedzialności z oprawcy na ofiarę. Jako facet, mam wrażenie, że chodzi o seksizm i mizoandrię. Funkcjonuje głęboko zakorzenione przekonanie, że mężczyzna jest zawsze groźny, a kobieta wrażliwa, więc nawet jeśli to jego spotyka krzywda, to wciąż on musi być winny. Gdyby twórczynią Reniferka była kobieta, to autorce filmu nie przyszłoby nawet do głowy ją uciszać, albo w komentarzu, pisać: "Pewnie gdyby jej stalker był wysoki i przystojny, to nie przeszkadzałoby jej, że ją zaczepia", bo taki komentarz były słusznie uznany za seksistowski i mizoginiczny.
Właśnie to jest ciekawe, wszyscy komentujący twierdza to samo - serial porusza emocje. Dla mnie właśnie bohater jest na tyle miałki i nieciekawy że oglądałem serial z lekkim znudzeniem xd
Trochę nie rozumiem oburzenia. Lepiej żeby autor siedział cicho i udawał, że nikt go nigdy nie skrzywdził. Oni zaspokajali swoje potrzeby nim to teraz on robi to samo :)
Jak słyszę cały czas o narcyzmie i toksyczności to przestaje słuchać. Dziwi mnie też "oczekiwanie", że ofiara powinna chronić prywatność osób, które ją skrzywdziły.
"bohater tak bardzo podkresla swoj status ofiary zeby zemscic sie na swoich oprawcach"- czy my ogladalysmy ten sam serial? Przeciez cala jego relacja z Martha to bylo poakazanie jak bardzo jest te linia miedzy ofiara a sprawca rozmazana. Sam bohater w pewnej chwili mowi, ze przeciez sam wracal do swojego oprawcy i siebie za to nienawidzi. Mam wrazenie, ze bardzo chcesz jakas swoja teze pokazac i na maksa splycasz ten wielopoziomowy serial.
Sadze, że ten serial to spowiedź autora na pewnym poziomie autoterapii. Nie czuję się oszukana. Z żadnym bohaterem nie sympatyzowałam, nie dopinowałam. Byłam obserwatorem. I na tym kończy się moja rola. Nie mnie to oceniać.
Nie rozumiem oburzenia, ja przez cały serial odbierałem głównego bohatera jako postać negatywną, oczywiście w połowie gdy dowiedziałem się co go spotkało to współczułem mu ale nie spowodowało to nagle że w moich oczach stał się dobry, do ostatniego odcinka widziałem go jako osobę zaburzoną i wykorzystującą innych. Martha oraz ten artysta również nie są osobami dobrymi, obydwie zniszczyły mu życie i jak najbardziej słusznie że przedstawił je w taki sposób i stworzył ten serial by się na nich zemścić, miał do tego prawo, mam wrażenie jakbyś z Marthy robiła tutaj ofiarę bo ktoś ją znalazł w internecie. Czego się spodziewałaś? Że ludzie nie dojdą do prawdziwych faktów na których oparty jest serial? Przecież nawet jakby całkowicie poprzekręcać wszystkie fakty to dla internetowych detektywów to by nie był żaden problem, ludzie już nie takie rzeczy potrafili znaleźć mając niewielkie szczątki informacji.
Myślę, że jest dość słabe że aktorzy są tak podobni ale cała reszta Pani wywodu strasznie irytująca. I tu nie chodzi o odmienną opinię tylko o takie domorosłe diagnozowanie kogoś na siłę. Przeintelektualizowane to bardzo
W momencie gdy Gadd zdecydował się na ukazanie swojej historii w Netflixie, chyba nie spodziewał się, że sława, o którą tak zabiegał, ostatecznie okaże się mieczem obosiecznym. Gdy 8 lat temu ta historia jako sztuka zaczęła być wystawiana w teatrach, zbierała wyśmienite recenzje i zdobywała nagrody, nikomu nie przyszło do głowy rozpoczynać internetowego śledztwa. Nie mnie jednak oceniać Gadda i pobudki jego działania, a bardzo łatwo jest oceniać innych siedząc przed ekranem telewizora czy komputera. Nie siedzę w jego głowie i go nie znam. To on sam musi spojrzeć w głąb siebie, przetworzyć swoje traumy i zadać sobie pytanie: Czy opowiadanie o swoich przeżyciach przez tyle lat, czy to w formie sztuki czy serialu naprawdę mi pomogło? Zapominając o całym tym zamieszaniu - serial osobiście uważam za niesamowity, pod względem fabularnym jak i aktorskim jest na najwyższym poziomie. Jest na mojej liście top 10 nowości w tym roku. Wiem, że nie trafi w gusta wszystkich widzów, ale dla mnie mieszanka dramatu, czarnej komedii i thrillera to przepis na świetny serial. Polecam!
właśnie ani nie bardzo psychologiczne, ani o serialach... popłynęła po raz kolejny. Dziwna opinia, wygłoszona pretensjonalnym tonem i jeszcze tytuł "dekonstruujemy ściemę"
Show must go on. Może wcale nie chodzi o zemstę czy kontrole. Bo raczej to jest, jak z żartami głównego bohatera jako komika. One wcale nie były śmieszne, dopiero opowieści o swoim losie wzbudzały jakiekolwiek zainteresowanie widzow. Zatem teraz jest większa widownia, bo widzów serialu jest więcej i lustro, w którym odbija się ta historia, ogromne.
może jest to bardzo drastyczny osąd i raczej traktowałbym to jako teorię spiskową, ale może richard gadd nie do końca przepracował swoją traumę i jego uzależnienie od swojej stalkerki nadal trwa, dlatego nakręcił serial, w którym gra główną rolę, by przeżyć to jeszcze raz? i dlatego pragnął wszystko tak upodobnić do rzeczywistości
Dlaczego drastyczny? Tak naprawdę jest bardzo mało sposobów na skuteczne "przepracowanie" traumy- wbrew temu, co jest propagowane przez biznes terapeutyczny. Także to całkiem prawdopodobne. Mnie ten serial przypomina przymus powtarzania, który jest charakterystyczny dla osób straumatyzowanych i daje im chwilową ulgę (tak samo jak ciągłe opowiadanie swojej historii na "kozetce" terapeutycznej), ale długoterminowo niewiele zmienia.
Nie wiem o co ci chodzi. Ja mu nie współczułem ani chwili oglądając serial. Czułem obrzydzenie jego postawą i to że (pod)świadomie każdym ruchem zapadał się głębiej w bagno które sam stworzył. Brak asertywności i instynktu samozachowawczego
Po Twoim materiale zwiększyłem serialowi ocenę. Tyle emocji, tyle różnych opinii... Gratulacje dla Twórcy serialu za odwagę, oby więcej takich produkcji
Fajnie, ze masz swoja opinie i smialo ja wyglaszasz, nie do konca sie zgadzam, ale mysle, ze to wazny glos w dyskusji na temat tego glosnego serialu, cheers! 🎉
Dobry serial. Można zastanawiać się kto tutaj jest tak na prawdę ofiarą oraz do czego może doprowadzić chora i niepohamowana potrzeba atencji i potwierdzania rzekomej wyjątkowości. Reniferek jest cyniczny, cwany, wykorzystuje ludzi oraz ich słabości i sam pozwala się wykorzystywać(?) by osiągnąć swoje cele. Ma ogromne problemy z akceptacją siebie, swoich wyborów i/lub ich braku. Uwielbia stan bycia "ofiarą", sam podsyca zachowania, które do tego prowadzą. Warto obejrzeć. wysłano z mojego samsunga
To jest sekret tego serialu. Historie prawdziwych ludzi, prawdziwych emocji, namacalnych w prawdziwym życiu. Widz sam może się stać stalkerem. I to jest najgorsze chyba w tym serialu.
A to nie jest tak że każdy płaci jakąś cenę obiecał mu scenarzysta że będzie sławny i jest zapłacił cenę za to ta dziewczyna za zaspokojenie swojej fantazji zapłaciła cenę każdy płaci cenę ta cena bywa różna i nawet komentującą płaci cenę płacimy ją wszyscy kwestia jak wielka chcemy zapłacić
Dzięki za tą "recenzję" :). Mam jednak pytanie - po co wypikiwane (wygłuszane) są słowa 'przemocowy' i bodajże 'stalking'? Czy YT uprawia taką hipokryzję, że zabrania używać niektórych normalnych słów, ale przekleństwa czy pokazywanie patologicznych zachować już mu nie przeszkadza?
YT to nam teraz tak tnie zasięgi, że nasze wideo ogląda jakieś 5 procent ludzi, którzy zwykle nas oglądali. I tak, są słowa na czarnej liście, a my nawet nie wiemy ile i jakich, więc celujemy w ciemno. Ale sądząc po ilości wyświetleń tego wideo pewnie i tak nie wcelowaliśmy we wszystko i pewnie te wszystkie "traumy" sprawią, że finalnie odcinek obejrzy do 10 tysięcy osób.
O ile mogę się w jakiejś tam części zgodzić z wątpliwościami dotyczącymi etyczności autookreślenia tego serialu jako "based on a true story", to z drugą częścią Twojej wypowiedzi nie zgadzam się zupełnie. W takiej naszej Polsce 50% zgłaszanych spraw o gwałty jest umarzana. Z tej połowy nieumorzonych połowa spraw kończy się zawiasami. Skazania? 1, 2 lata w więzieniu. Dopiero, gdy ktoś kogoś zabije, jak ostatnio w Warszawie, to wtedy policja robi coś więcej, a i tak słychać głosy, że sama sobie winna, bo była pijana. Niebezpiecznie to brzmi w Twoich ustach, ten victim blaming. Nie tak łatwo dowieść, że się zostało zgwałconym, zwłaszcza po jakimś czasie od zdarzenia, a przecież wiele osób, jeśli w ogóle się decyduje na zgłoszenie sprawy, robi to po latach tłamszenia tych doświadczeń w sobie. Co do samego serialu jako serialu/filmu/sztuki - moim zdaniem jest wybitny. Dawno nie widziałem czegoś, co jest tak zniuansowane, jak Baby Reindeer.
Straszny victim blaming z Pani strony. Mozna mówić, ze Gadd nie zachowywał sie zbyt racjonalnie względem Marthy (czego absolutnie nie ukrywa), ale wciaz, to on byl ofiarą nękania. To tak jakby wypominać zgwalconej kobiecie, ze nie poszla od razu na policję.
Ooo jak trafnie! Niestety autorka ma jakis bol, nie do konca zrozumialy- wystarczy zobaczyc jej "dziwaczne", niewytlumaczalne oceny na filmweb. Dziwnym trafem tyczy sie to tzw. kina "meskiego"- przykladem moze byc "The Thing" na 3/10 XD Ja rozumiem, ze mozna miec swoje gusta, ale filmu nie ocenia sie krotkowzrocznie. Pani nawet nie raczyla napisac zdania coz to tak sie bardzo nie podobalo...Fajnie jest popatrzec czasem na wiele skladowych filmu, no ale tego chyba nie zalezy tlumaczyc ;) Kiedys T. Raczek opowiedzial historie jak podczas znakomitego spektaklu pewien jegomosc powiedzial, iz "spektakl mu sie nie podoba" Na co inny rzekl: "Nie podobac to sie moze Panu w burdelu, a my jestesmy w teatrze- konkrety! "
Rzadko piszę komentarze na YT, ale tym razem czuję, że muszę bo nie wierzę w to co tu usłyszałem. Przykro mi bo chyba wzięłaś wszystko na opak. Twoim głównym zarzutem jest to, że autor nie zadbał o ukrycie tożsamości pierwowzorów bohaterów ... ale dlaczego miałby je ukrywać? Ja wiem, że serial jest traktowany jako "fabuła". Ale tak naprawdę to "literatura faktu" delikatnie fabularyzowana. Gdyby to był film dokumentalny lub książka też miałby ukrywać kim byli? Bzdura. Uważam, wręcz przeciwnie skoro są winni wszyscy powinni o tym wiedzieć - jeśli nie są to niech pozywają go do sądu. Druga sprawa to, że uważasz że autor chce się wybielić i postawić w jak najkorzystniejszym świetle wobec wszystko co zrobił i co jemu zrobiono - podczas gdy tak naprawdę robi wszystko żeby pokazać jak duży wpływ miały na całą tą sytuacje jego złe decyzje, jak bardzo sam pchał się w ramiona oprawców. To, że myśli empatycznie o Marcie nie znaczy, że chce pokazać jakie ma dobre serduszko, tylko jak duży problem ma sam ze sobą i "nienawiścią do siebie". Scena wyznania wszystkiego przed publiką nie jest oskarżeniem oprawców - jest wiwisekcją swojej autodestrukcji. Uważam, że ocena której tu dokonałaś jest niesprawiedliwa, krótkowzroczna i wynika z dużej niewiedzy, lub po prostu niezrozumienia pewnych kwestii. A już tekst, że bohater "zachowuje się nielogicznie" to kpina. Czy wszyscy ludzie zachowują się zawsze logicznie? Czy osoby z zaburzeniami psychicznymi zachowują się zawsze logicznie? Proszę przemyśl to, bo myślę że ten filmik jest krzywdzący dla wielu.
Jestem wstrząśnięta tą analizą..... Owszem, dla mnie serial też nie był komfortowy, ale żeby tak odwracać wszystko o 180 stopni??? Tak, TO JEST W PORZĄDKU.
Ja w ogóle nie rozumiem oburzenia i poczucia oszukania w tej recenzji. Sam fakt, że ofiara gra w nim siebie samego pokazuje, że coś tam nie jest do końca w porządku, że wziąz przeżywa na nowo traumę. Ale pojawia się pytanie- czy artysta ma brać odpowiedzialność za to jak jego dzieło jest wykorzystywane i co ludzie z nim robią? To chyba niemożliwe. Zwłaszcza gdy sprawa dotyczy tak niejednoznacznych kwestii. Czy to pierwszy raz gdy można zidentyfikować w prawdziwym życiu postacie z filmu, te negatywne? Czy pierwszy raz gdy osoba publiczna okazuje się drapieżnikiem i oprawcą s…? #metoo..? Osobiście uważam że ten serial to też ciekawe studium Załamania nerwowego, podczas którego po prostu postępuje się irracjonalnie. Sam serial jest na tyle dobry i porusza na tyle ważne tematy, że można odżałować że się dostanie oprawcom. Jedynie co zdołałoby mnie przekonać do oburzenia w tej recenzji to gdyby serial był jednak fikcją. Z drugiej strony ciekawe jak wygląda to „prześladowanie” serialowej Marthy i Dariena…ktoś wysyła im groźby…? Stalkuje?
Ten materiał był wystawiany jako sztuka przez 2 lata w Londynie i Netfliks sam przyszedł do Richarda i zaproponował mu wersję filmową. Myślę, że to, że sam to zagrał - pozwoliło tak wielowarstwowo przedstawić tę traumę. Osoba, która czegoś podobnego nie przeżyła, nie miałaby skąd czerpać.
Obejrzałam i mam chyba podobnie do Ciebie - czuję jakis taki niepokój, że o tym co go spotkało opowiedział najpierw na scenie (co przyniosło mu pewien rozgłos), następnie o ile dobrze czytałam to były jakies sztuki teatralne o tym, a teraz powstał serial, w ktorym on sam jeszcze zagrał siebie - taka chora chęć żeby ludzie się nim interesowali (w końcu udało mu się to osiągnąc) oraz ogromne skupienie na sobie. Również czuję, że te sprawy w pierwszej kolejnosci powinny byc załatwione w sądzie i na terapii, a nie na scenie, na małym ekranie, na oczach wszystkich - dając nam pożywkę do oceniania i wyrokowania. Być może chciał zwrocic uwage na przemoc wobec meżczyzny oraz stalking, ok to ważne kwestie, ale ta narreacja pierwszoosobowa troszke sprawia, ze nie wiem czy mogę mu zaufac i uwierzyc we wszystko co mowi. Samą Martą rowniez manipulował, dokładnie wiedział z kim ma doczynienia, gdy tylko cos mu nie pasowalo staral sie od niej odsunac, gdy brakowalo mu atencji znowu sie do niej zwracal, czesto ją nakrecal zamiast stonowac i w pewnym sensie ona jest też ofiarą (tak jakbyś podsuwał piromanowi zapałki, a potem zgłosił go na policję, że coś podpalił). Bardzo pogmatwany czlowiek i sama nie wiem czy powinniśmy to wszystko ogladac. Jeszcze na koniec nurtuje mnie jedna rzecz, dlaczego tak chętnie to oglądamy? Przedstawione tam wydarzenia są tragiczne, czułam dyskomfort oglądając to, a jednocześnie się mogłam się oderwać od ekranu...
:-) artyści zwykle terapeutyzuja się w sztukach, np. corki piszą sztuki o ojcach porzucających dzieci, potem odtwarzają główne role, a potem opowiadają w gazetach, jak wielki efekt terapeutyczny miało odgrywanie tej sztuki. Standard. W przypadku "reniferka" należy docenić bardzo umiejętne poprowadzenie akcji, bardzo powolne zanurzanie się w świat każdego z bohaterów, ostatecznie prowadzące do pokazania tej powikłanej sprawy.
ja miałem to samo odczucie po obejrzeniu tego serialu, bo przeżycie czegoś takiego co przeżył Richard to jedno. ale żeby potem chcieć przeżywać tę sytuację na nowo, najpierw napisać sztukę a potem serial, obsadzić siebie w głównej roli... chcieć jeszcze raz odgrywać przed kamerą sceny, które jak potem mówi w wywiadach, były traumatyczne... rozumiem, że wytrychem zamykającym dyskusję jest tutaj twierdzenie, że ma to wartość terapeutyczną ale still nie mogłem się pozbyć wrażenia, że coś jest tutaj nie spoko. sam fakt, że osoby, które serial portretuje nie zostały uprzedzone, że taka rzecz powstaje, jest już jakimś na to dowodem
Szczerze to jeszcze nie oglądałem, ale nawet na podstawie tego filmu widzę o czym jest ta historia i nie potrafię się wyrwać z wrażenia, że jako osoby lewicowe, którą ja sam jestem, nie przywykliśmy za bardzo do sytuacji, w której to mężczyzna jest ofiarą w jakiejś relacji a kobieta jest przemocowcem, więc kiedy pojawia się taki pojedynczy przypadek, to chyba nie wiemy jak mamy sobie z tym poradzić, bo to jakby w Ameryce biały człowiek skarżył się na rasizm, do czego zdaniem niektórych nie ma prawa jako osoba od urodzenia uprzywilejowana i wtedy nagle załącza się nam jakiś victim blaming, bo czym to innym jest? Gdyby role były odwrócone, to czy ktoś taki jak Ty, pokusiłby się o próby zwalania winy na kobietę jako ofiarę, sugerowanie jej narcystycznej osobowości, wmawiania że jest toksyczna i sama na siebie zesłała tę historię? Nawet gdyby tak było, to nikt by tego nie brał pod uwagę, tak samo jak nieistotne są paplaniny w stylu że kobieta swoim zachowaniem sprowokowała gwałciciela.
To bardzo cenna opinia, dziękuję za to. Sama nie zwróciłam uwagi na dwuznaczność zakończenia. Myślę, że zabieg przemyconego ujawnienia oprawców był celowy, autor osiągnął swój cel i teraz stara się jedynie nie wpadać w konflikt z prawem. Szanuję Richarda za to, że mimo słabego startu, wielu niepowodzeń, kiedy wisiał nad przepaścią trzymając się włoska wspiął się na szczyt sławy i zagwarantował swoim oprawcom dawkę stresu. Jego twórczość pomogła mi realnie uwierzyć w siebie, a mam dopiero piętnaście lat, więc to dla mnie ważne. :)
Przypomina mi się pewien art. pewnego pana w Wyborczej który właśnie w taki niby uwrażliwiony sposób opowiadał o swoich przewinieniach i jak bardzo go to umocniło i ubogaciło nienależycie dając obrazu całej sytuacji. Chciał pojechać na litości i współczuciu i zrouzmieniu, a wyszło jak wyszło.
Nie zgadzam się ze zdaniem JNP. Co mnie urzekło w tym serialu to to,że Marta oraz główny bohater są przedstawieni w skalach szarosci, żadne z nich nie jest dobre ani źle. Widzę tu wielokrotne podkreślenie tego,że oboje bohaterów są do siebie podobni. Ale mimo wszystko choroba jest chorobą. Jest to wielokrotnie zaznaczane i właśnie to wzbudza silne współczucie. Serial porusza dodatkowo inne ważne tematy jak chociażby przemoc seksualna wobec mężczyzn. Przemoc o której społeczeństwo nie było wstanie rozmawiać wcześniej otwarcie. Uważam,że trzeba "mieć jaja",żeby zdecydować się na pokazanie tej historii światu. A zakończenie, nie przypominam sobie by ktoś tak pięknie przedstawił kiedykolwiek bohatera filmu,serialu gdzie poruszony był temat stalking'u. Moja ocena 8/10 ❤
Komentarz dla zasięgu. Bo wróciłem na kanał po randomowym poście na FB (a to najrzadziej używana przeze mnie aplikacja), a mam suba z dzwoneczkiem. 🤷🏼♂️
Mam wrażenie, ze jakby kobieta zrobila taki serial to nie powstał by podobny komentarz w twoim wykonaniu. Trzeba miec dużo złej woli, żeby uwazac ze chłop sie wybiela. Jest odklejeńcem, co możemy zobaczyć w każdym odcinku. Sam tytuł iwazam za klikbajt wprowadzający w błąd.
A mi sie chyba wydaje, ze strasznie bronisz te kobietę, pomimo tego jak zrujnowała mu życie. Mam wrażenie ze gdyby Gadd był kobietą, a Martha facetem to wasz film by nie powstał. No i diagnozowanie gościa na odległość…
Serial niezły, ale jakiś szczegolnie mnie nie powalił, nie zaintrygowal. Oglądałam przez parę dni, bo jakoś nie ciągnęło mnie do natychmiastowego włączenia kolejnego odcinka.
Ofiary tego typu przestępstw zazwyczaj zachowują się irracjonalnie z perspektywy randomowej osoby i nie jest to nic odkrywczego. Niestety na sądy zazwyczaj nie można liczyć, bo jest wiele przepisów, które chronią również oprawcę niezależnie od tego czego się dopuści :)
Nie rozumiem oburzenia. Niewiernie oddane fakty w filmie - źle. Wiernie oddane - też źle. Przekoloryzowane - źle. Zastanawiam się zatem, jak powinno być, żeby było dobrze?
A mnie zastanawia sytuacja, w której dorosły mężczyzna idzie do drugiego faceta, na darmowe ćpanie, gdzie z tego co było pokazane imprezuje przez kika dni, wciaga wszystko co jest dookoła, gdzie już zaczyna podejrzewać że sytuacja może być niebezpieczna, ale idzie tam po raz kolejny, kolejny i jeszcze kolejny. I szczerze, nie wierzę w to że główny bohater nie wiedział co może się zdarzyć. W zasadzie to nawet nie wiem jak odbierać ten wątek, bo jak dla mnie to wygladało to na przysługę, za załatwienie kariery.
Serial jest moim zdaniem bardzo trudna historia, która ma w sobie wiele wątków i zapętlenia toksycznych relacji i z pewnością nie jest on dla każdego. Osoby, które były (są) w toksycznej relacji, nie działają logicznie, są zmanipulowane przez oprawcę, a jednocześnie (bardzo często) uzależnione od negatywnych emocji, które są im znane, a przynajmniej bardziej znane. Oglądając serial nie miałam wrażenia, że autor stawia się w roli ofiary...pokazuje też swoje błędne decyzje, starając się jednocześnie pokazać dlaczego postąpił tak, jak postąpił i gdzie to go zaprowadziło. Osobiście uważam, że nie mając doświadczeń toksycznych relacji, bardzo ciężko jest postawić się na jego miejscu, za to bardzo łatwo ocenić...Nie chcę tutaj krytykować Twojego zdania, bo oczywiście każdy ma prawo powiedzieć co myśli, ale moim zdaniem zbyt "płasko" do tego podeszłam. Gdyby kończenie toksycznych relacji było takie łatwe i proste, tak wiele osób nie miałoby z nimi problemu 😉
Dziwi mnie trochę to, że Netflix normalnie poszedł na prezentowanie tej sytuacji w serialu bez zmieniania jakoś mocno wyglądu postaci czy okoliczności. Być może ten serial to wendeta dla Richarda Gadda i dlatego zrobił to w taki sposób.
Brawo! Dokładnie takie samo wrażenie miałam oglądając ten serial. Strasznie mnie triggerował ten koleś. Te jego kłamstwa i manipulacje, żeby tylko nie wziąć odpowiedzialności za swoje decyzje. To zgrywanie ofiary za każdym razem, kiedy oczekiwano od niego odpowiedzialności. Prowokowanie dramatów, a potem lament, że źli ludzie go krzywdzą, a on biedy nie chciał, nie wiedział... To wychodziło nawet w rozmowach z partnerkami: "No tak, więc to wszystko moja wina!", "Zrywasz ze mną PRZEZ NIĄ?". Wrażliwy narcyz - tego określenia mi brakowało
Też się zastanawiałam nad stygmatyzacją Marty czy jeśli była by śliczną młodą dziewczyną głównemu bohaterowi by się też tak nie podobało i tak by się wstydził takiej stalkerki...czy łechtała by jego spragnione ego
Dokładnie to. Czy gdyby Marta była atrakcyjna to by nie miał problemu z tym, że mu się narzuca. Inna sprawa, że bohater wykorzystuje zainteresowanie Marty. Jakby go to w jakiś sposób walidowało. Dlatego tak długo w tym siedzi i do dziś ma z nią jakąś formę relacji.
@@jakbyniepaczec Niezależnie od tego jak wygląda, jej zachowania są przemocowe. Nawet jeśli byłaby zjawiskowo piękna, to w żaden sposób nie minimalizowałoby szkodliwości jej zachowań.
Paskudny komentarz. Zamień sobie role i przeczytaj jeszcze raz: "Też się zastanawiam nad stygmatyzacją seryjnego gwałciciela. Czy jeśli byłby wysoki i przystojny, to tym zgwałconym dziewczynom też by się to nie podobało... czy cieszyłyby się że uprawiają seks z takim przystojniakiem?" Nie wiem jak można w ogóle sugerować, że ofiara może cieszyć z doznawanej przemocy, bo oprawca jest atrakcyjny. Błagam, kobieto, przemyśl to dobrze i zmień się!
13:10 co za czasy, nawet to słowo na p trzeba sobie autocenzurować, bo srutjub nas zdemonetyzuje ;( (nie, nie chodzi o tego p :D ) A co jak ktoś jest historykiem i chce sobie pogadać o najwybitniejszych austryjackich akwarelistach? Ehhh…
Ja mam dokladnie takie same zdanie jak ty. Na początku sympatyzowalam z bogaterem, ale pod koniec serialu mialam wrazenie ze ten serial jest laurką od richarda dla richarda
No sorry, ale to co piszesz jest strasznie krzywdzące i po prosto rażąco ignoranckie. To samo można powiedzieć o żonie którą bił mąż, a ona mimo tego zwlekała z separacją: "Skoro był taki straszny, to czemu go nie rzuciła go od razu? Zamiast tego dawała mu dziwne znaki, bo się cieszyła jak przynosił jej kwiaty i przyjmowała nieszczere przeprosiny i obietnice poprawy." Ludzka psychika jest złożona, ofiary przemocy często nie postepują całkiem racjonalnie, bo na ich decyzje wpływają przeszłe doświadczenia, emocje, sytuacja życiowa i mnóstwo innych czynników. Uprawiasz zwyczajny victim blaming. Jakie "dziwne znaki" mają usprawiedliwiać nękanie i molestowanie seksualne jakich dopuściła się Martha? @@alexols6317
@@alexols6317 jeden konsensualny stosunek (i to już po molestowaniu przez Marthę) uzasadnia nękanie i molestowanie seksualne? Proszę, trzymaj się z dala od ludzi XD
Czyli serial ogólnie bardzo dobry, niemniej twórca, zdaniem niektórych, dopuścił się manipulacji, co powoduje, że serial zły. Dość jednoznaczne podejście do problemu oddzielenia działa od autora.
@@jakbyniepaczec jeżeli tak jest to pewnie on i netflix będzie miał problemy w sądzie, ale dla przeciętnego widza serialu to jakaś podstawa (pewnie pozornego) realizmu tej historii dlatego może wydać się jeszcze ciekawsza
Wypowiedziałas to co czułam po seansie. Poczulam sie zmanipulowana przez Gadda. Czytajac recenzje i komentarze nigdzie nie znalalam wlasnie takiego glosu. Bylo mi nawet glupio, że nie jestem empatyczna, bo serial mnie nie "rozwalił". Zostawil z pytanie czy powrot do swojego oprawcy dał nam własnie ten serial... Szczytem narcyzu jest dla mnie to, ze koleś zagrał samego siebie. Kaja dziękuje za ten glos, bo czuję, ze to powinno wybrzmiec głośniej.
Mnie też nie rozwalił. I też czułam się dziwnie, jakbym była pozbawiona uczuć i nie rozumiełam dlaczego. Nie mniej, doceniam to, że serial porusza tematy, które do tej pory były poruszane wyłącznie z perspektywy kobiety.
