Republika. Narodziny legendy. Dokument (2017) 

@@lafcadio8821 Rzeczywiścue film jest bardzo ciekawy, ale nie miał dobrych notowań, czy reklamy w samym środowisku ortodoksyjnych republikanów po pierwsze ze względu na brak w filmie Zbyszka Krzywańskiego, a raczej odmowy jego udziału i całej wojny medialnej z reżyserem, czyli zarzutach o brak profesjonalizmu, stronniczości oraz nieznajomości tematu Republiki, czy pokazania Grzegorza w złym świetle itd. Wiele osób twierdziło np., że film jest przegadany (niby niepotrzebna analiza owego jazzmana), czarno biały i ze złym oświetleniem, przez co ludzie w nim występujący wygladają źle i smutno. Ja uważam, że jest to dokument bardzo ciekawy, a Krzywańskiego, który uważa się za jedynego spadkobiercę spuścizny i pamięci o Republice, jakoś mi w nim nie brakuje. Mnie też Krzywy zaatakował kiedyś i groził sądem, gdy na RU-vid umieściłem ostatnią płytę Republiki, nagraną w Zdunowicach, a tylko dlatego, że mnie nie poznał. Potem przepraszał... Film dla każdego fana twórczości Grzegorza i Republiki, a nie tylko dla ortodoksyjnych fanów zespołu.

@@petebest71 Dziękuję za ten komentarz. Jestem fanem, ale nie ze środowiska fanklubów - wojenek środowiskowych nie znam. Próba ujęcia w godzinnym filmie nawet fragmentu tak bogatej historii jak ta republikańska będzie zawsze wymagała przeprowadzenia nomen omen selekcji przez opowiadającego. Nie mam poczucia, że została ona źle zrobiona. W najbardziej spornej kwestii przyczyn i procesu rozpadu zespołu zaznaczono odmienne perspektywy reprezentowane tu, z jednej strony, przez Pawła i Sławka, z drugiej, przez wdowę. Nie widzę tu nic kontrowersyjnego. Jeśli krytyka filmu wynika z faktu, ze nie jest to hagiografia Grzegorza, to na pohybel takiej krytyce. Sam Grzegorz, zdaje się, miał do siebie bardziej zdystansowany stosunek - mimo całego swego megalomaństwa właściwego artyście - jak w tej chwili głębszego namysłu nad sobą , którą zapisał w wierszu do syna (okazało się, że pożegnalnym). Czarno-biała tonacja jest jak najbardziej na miejscu. Mimo że minęło niemal ćwierć wieku, ta nagła i niespodziewana śmierć Grzegorza, którą mimochodem przypomina opowieść o Republice, odnawia we mnie każdorazowo mikrożałobę. Pozdrawiam

Mnie dźwięczą słowa Pawła, ktory z żalem, ale bez ogródek nazywa rzeczy po imieniu. I mina Sławka, który o przyczynach rozpadu mówi w kilku słowach. Mówi mało, by nikogo nie urazić...i tylko wymownie patrzy 😐 Grzegorz był tylko człowiekiem...