Ruhsal Yorgunluk Nasıl Geçer? 

Aylardır evden çıkmıyorum, yatıyorum kalkıyorum günlük şeyleri yapıp tekrar yatıyorum. Arkadaşlarımdan sıkıldım, ailemden sıkıldım ve en ufak şeye sinirlenip ağlıyorum. Artık yapacak aktivite bulamıyorum, uyku düzenim yok. Çoğu günüm baş ağrıları ve çevremdekileri dinlemekle geçiyor. Ağzımı açtığımda her kelimemi bahane algılıyorlar. Bu yüzden artık hiçbir konuşmaya katılmak istemiyorum. Kadın cinayetleri sınavlar ve ilgi isteyen arkadaşlarım derken sinir krizi geçirirken buluyorum kendimi. Boğuluyorum oturduğum yerde içim daralıyor. Hayatımı böyle geçirmek istememiştim fakat kimse bana imkan sunmuyor. Kendimi buralarda buluyorum ama yine düzelmiyorum. Ne yapsam bilmiyorum bunları yazarken kaç kere sıkıntılı bir şekilde nefes verdim saymadım bile.

bu videoyu izlemek bile içimden gelmiyor o derece "HİÇBİR ŞEY YAPMAK İSTEMİYORUM!"

Kendim hariç herkese merhamet ve empati gösteriyorum.

Çok yoruldum kimseye iki kelime edesim gelmiyor. Düşüncelerim beni çok yoruyor kafam çok dolu. Bu düşünce karmaşası sürekli kafamı ağrıtıyor. Sürekli ağlayasim geliyor. Kimseyle konusasim gelmiyor herkesten uzaklaşmak istiyorum. Yoruldum

Bu söz her şeyi özetliyor bence: "Biz; hayır demeyi, işim var demeyi, olmaz demeyi beceremeyen insanlarız. Yorgunluğumuz bitmez bizim." -Reşat Nuri Güntekin

Şu sakin ve anlayışlı ses bile gözlerimin dolmasına yetti, insan biraz da anlaşılmak istiyor sanırım.

Sosyal fobi özgüven eksikliği beceriksizlik yalnızlık sıkıcı olmak hepsi var bende galiba depresyondayım İnanılmaz mutsuzum Galiba hep böyle kalacam

Türkiye`den gitmek ruhsal yorgunluğumu giderecektir.

Ya anasını satayım insan olmak ne kadar ağır getiriler taşıyor.

Daha aile ortamında başladı ruhsal yorgunluğum, yıllar öyle geçti, anca kendime geliyorum.

Hiç var olmamayı dilerdim. Hayatı seviyorum ama insanları sevmiyorum.

elimi kaldırıp da bir şey yapamıyorum artık, konuşmuyorum, gülmüyorum, ağlamıyorum (gülsem de çevremdekiler üzülmesin beni öyle görmesin diye) ben artık iyiymiş gibi yapmaktan çok yoruldum. Kimsenin beni anlamaya bile çalışmamasından yoruldum, çevremdeki insanları kaybetmekten ve bunun benim hatam olmasından, çevremdekileri üzüp kendimden uzaklaştırmaktan yoruldum. göğsümdeki bu ağrıdan, huzurlu bir nefes alamamaktan yoruldum. hiçbir şey yapmamama rağmen hep yorgun hissetmekten , sürekli uyuyup da kendime yine de gelememekten yoruldum. sürekli bir şeyleri hesap etmekten, şöyle yapsam ne olur, o üzülür mü ya da onu böyle yapparak üzdüm mü acaba alınmış mıdır diye düşünmekten yoruldum. ben yoruldumm ve bu yorgunluk artık beni boğuyor

Ruhsal yorgunluk mudur bilemiyorum ama surekli bi uyuma istegi surekli bi sanki insaattan eve yeni gelmis bir amele gibi yorgun hissediyorum oysaki hic bi sey yapmiyorum neredeyse

Beni en çok yoran kendimi hiçbir yere ait hissedememek. 20 yaşındayım. Ama yaşıtlarım gibi olamıyorum. Hayattan zevk almıyorum. İnsanlar beni boğuyor. O kadar yoruldum ki !!!

Korkuyorum. Kendime iyi gelemiyorum,sorumluluklarimi hep aksatiyorum. Babamı çok özlüyorum, çoğu zaman yaşıyor gibi hissetmiyorum bile. İnsanlar beni yargilayacak diye deliriyorum,olmuyor yapamıyorum bile. Baba nerdesin,ben iyi değilim :(

O kadar bıktım ki ... Dislanmaktan , her gün aynı şeyleri yapmaktan ,her şeyi ertelemekten , insanların derdini dinlemekten ben anlatmaya başladığım zmn kaçmaları yüzünden kimseyle konuşmak istemiyorum ... + Şu cinayetler olsun çoğu kotu şeyin artması gerçekten bıktım ... Artık bunları düşünecek gücü bulamıyorum kendimde + aşırı empati sorunumda var ...

Instagramda hersey yolundaymis gibi cool takilip buralarda psikologlari dinleyenler elleri görelim 😂😂

her şeyi yapasım var ama hiç bir şey yapasım yok

Düşünmekten, kimseye anlatamamaktan, çalışmaktan, kendime acımaktan, hep kendi kendimi motive etmekten o kadar çok yoruldum ki anlatamam en acısıda ne biliyor musunuz ağlıyamıyorsun ağlayınca kendini ezik hissediyorsun.

Sevilmemekden, anlaşılmamaktan ,değersiz hissettirmelerinden yoruldum.İş ayrı, aile ayrı yoruyor.Başımı alıp gitmek istiyorum,gitsem içimdeki düğüm çözülecek ve rahat nefes alacakmışım gibi hissediyorum.Sanki gitsem tekrar gülücem,sürekli ağlamaya meyilli olmaktan kurtulacağım gibi ama işte gidemiyorum .

Bazen sadece yorgun oluyor insan. Ne küs Ne yanlız Ne de aşık ... Cemal Süreya 🥀

_Stres, kaygı, yalnızlık, ümitsizlik, üzülmek, hayalkırıklığı, sevgisizlik..._ Hiçbir duygu hissedemiyorum yıllardır hayattan keyif almıyorum. Eskiden iyi gelen şeyler artık anlamsız sıkıcı ve keyif vermiyor. Boğuluyor gib hissediyorum her şey fazla geliyor bana.. Sadece içim sızlıyor

"Başarısızlık da başarı kadar hayata dair bir şey."

Tüm gün yatağımda yatmak istiyorum. Bilgisayardan oyun oynayacağım bırak bilgisayarı açmayı klavyedeki tuşa bile basmak istemiyorum, yemek yemek bile çok zor geliyor konuşmak dahi istemiyorum bu yorumu bile zor yazdım. Bazen nefes almak bile istemiyorum.

ya sürekli yorgunsak ve çevremizdekileri de yoruyorsak , bunu hissediyor ve dışlanıyorsak

Yorum okumaktan hocayı dinleyemiyorum 😂😂

keşke böyle aynı duyguları hisseden ınsanlar bir arada olsaydı :(

Abi sen bu videoyu 2018 de çekmişsin 2018 de o kadar mutluydumki değerini bilmediğim için şimdi pişman oluyorum 2018 de yaşadığım en kötü olayı 2021 de mumla arıyorum o zamanlar kötü dediğim şeyleri şimdi özlüyorum keşke kıymetini bilseydim offffffffffffff of

Ağlamamak için izledim videoyu ve izlerken ağlamaya başladım gelin beraber ağlayalım ...

Bir iş başardığımda herkes yapabilir zaten diye küçümsüyorum ufak bi kötü bi şey yapsam hemen kendime kızıyorum naptım ben öldüm bittim tribine giriyorum bazen bencil insanlara özeniyorum sadecr kendimi düşünmek kendimi mutlu etmek kimseyi umursamadan ben diosam doğrudur demeyi çok istiyorum

Yoruldum...cidden çok yoruldum her şeyden bıktım her şey ustüme geliyor sanki nefes alamıyorum sanki anlatacak kimsem yok anlatsamda ya küçümserler ya da boşver takma kafaya insan senin yaşadıklarını yaşamadığı sürece anlamaz evet ama en azından empati yapsalar ...ailem ailemde çok mükemmel insanlar baskı mı desen var üstüne bilerek geliyorlar,anlamaya calismiyorlar ben bıktım bunaldım Bunu yazarken bile ağlıyorum insanın içinde dökmesi çok kötü kimseye anlatamayacak olması yani umarım bi gün gercekten iyi olurum...

Ruh gibi olmak istiyorum ne üzülmek ne de mutlu olmak hiç birini isteniyorum sadece oturup ölmeyi beklemek istiyorum umarım çabuk gelir artık dayanacak gücüm kalmadı

2.kez mezuna kaldım o kadar yorgun ve çevremdeki insanlar ilerlerken yerimde sayıyormuş gibi hissediyorum ki bu yorgunluğu artık üzerimden atmak ve gerçekten mutlu olduğum günleri yaşamak istiyorum

Ruhsal yorgunluk ölünce geçer

Ben başaramıyorum hocam yaşım 28 e geldi, hayatta hiçbirşeyi başaramadığım gibi yaşamayıda başaramıyorum…

Video ilerledikçe gözlerimden yaşlar aktı.. ne kadarda güzel anlatmışsınız . bir kaç aydır o kadar yorgunum ki .. sorumluluklarım var, onları yerine getirmekte artık çok zorlanıyorum .. hep erteliyorum , yataktan çıkmak istemiyorum.. zaman zaman iyi olduğumu hissediyorum ama akşamında gene çok kötü oluyorum .. yakın arkadaşım dediğim kimse kalmadı etrafımda .. aileme karşı hiçbir şey yokmuş gibi davranıyorum .. her şey o kadar kötü gidiyor ki .. sadece uyumak istiyorum ..keyif aldığım aldığım şeyleri yapmak bile zor geliyor .. bir kitabın bir paragrafını okumak bile zor geliyor ya da 2 saatlik filmi izlemek ..sadece müzik dinleyip ağlamak istiyorum .. ne yapacağımıda bilemiyorum .Bir çok yazı okudum , video izledim ama bunlarla düzelecek bir şey olmadığını biliyorum . 1 kasımda devlet hastanesinde psikiyatri randevusu aldım .. umuyorum ki bir şeyler değişecek..

Hep bi başarısızlık.Hayatım başarısızlık üzerine kurulmuş.Neye heveslenip elimi atsam elimde kalıyor.Kendimi iğrenç hissediyorum bazen.Arkadaşlarımla hep aram bozuk.Kimseyle anlaşamıyorum.Kimseyi sevemiyorum.Bu hayatta sadece nefes alıyorum.

Videoyu açtığımda ilk " Ben başaramıyorum " Dediğinizde ağlamaya başladım. 12 yaşındayım ama hep böyle hissediyorum, psikoloğa gitmek istediğimi aileme söylediğimde " Ergenlikten oluyor bunlar. " Diyip geçiştiriyorlardı. Uzun zamandır ruhsal bir çöküşdeydim, ağlayamıyordum bile. Şimdi dolu dolu ağladım.. 12 yaşında birinin ne gibi sorunları olabilir diye düşünüyor olabilirsiniz. Ama gerçekten, üstümde yaşıtlarıma göre daha fazla sorumluluk ve daha fazla baskı var. Bunun yüzünden yaşıtlarımdan daha olgun olmam bekleniyor. Ailem mükemmel olmamı istiyor. Ben de isteklerini yerine getirmeye çalışmıştım, ama başaramıyorum.. Bunlara dayanamıyorum artık, kendimi çok işe yaramaz hissediyorum. Etrafımdaki insanlara yük oluyormuş gibi.. Düzenleme: Artık 15 yaşındayım, hala psikoloğa gitmedim. Bunu yazdığımda bi umudum vardı, bilmiyorum yani belki herşey düzelir ilerde diye. Öyle bir şey olmuyormuş maalesef. Her şey daha da kötüye gitti, çok komik. Ve şuanda 12 yaşıma keşke tekrar dönebilsem diyorum, en azından o zaman temiz hissediyodum, artık hissetmiyorum. 3 yıl içinde hiç bişey mi değişmez kardeşim.

abi sadece senın kıtaplarını okuyarak ve videolarını izleyerek huzur buluyorum. İnsana bir video ve bir kalemle sadece çok güzel dokunuyorsun. iyi ki varsın umarım çevredeki sadece para için olan sözde psikologlardan ziyade en iyi sen olursun. ruhum tazeleniyor sanki kalbimde bir yonca oluşuyor.

Yaklaşık 10 aydır hayatımda ilk defa eski beni kaybettim. Yokum resmen, her şeye isysn ediyorum, hep eksik hissediyorum, hep başarız ve en çok yorgun, yılgın hissediyorum. Her sabah böyle olmak istemediğimi söylesemde içim çürüyormuş gibi hissediyorum. Hatta bu videoyu izlerken içim çok daraldı. Bu durumdan nasıl çıkacağımı bilmiyorum.

Ben kendimi çok garip hissediyorum sanki ölü gibiyim insanlar bana çok garip geliyor dünyadan biri değilmişim gibi geliyor ve unutkanlık oluyor bende yaşım 17 ama kendimi çok bitkin hissediyorum ruh yaşım 45 gibi psikoljimi bozuk yoksa hep düşündüğüm için mi oyle oluyor bilmiyorum ama garibim

Üniversiteye hazırlanmak beni yoruyor , kalabalık beni sıkıyor :( ..

İçimi dökmek istiyorum. Uzun süredir boşlukta hissediyorum, kendimi bildim bileli hissettim sadece gelgitliydi. Şimdi ise her an boşluktayım, kurtuluşu yok gibi hissediyorum. Bitmiyor, bitiremiyorum. Kendime acı çektirmem gerekiyor gibi hissediyorum ama bana benden başka yardım edecek kimse yokken kendime böyle davranmak sadece haksızlık gibi geliyor. Biraz durup düşününce eskiden yaptığım şeyleri bile yapmadığımı fark ediyorum. Telefondan nefret ederdim, herkesin nasıl bağımlı olduğunu bile anlamlandıramazdım şimdi ise bırakamıyorum. Çünkü artık hiçbir vasfım yok. Yavaş yavaş kendimi toparlamam gerek ama nerden başlayacağımı bilmiyorum. Dediğiniz gibi gerekmeyen kişilere gereksiz değer verdim. İnsanları sevmem, iletişimi de sevmem onları düşünmeyi de sevmem ama bazı kişilere bunu yapmam gerekiyor gibi hissediyorum. Biraz durup düşününce sebebini kendimde buldum. İnsanların bana vermediğini ,gerek değer gerek ilgi,başkalarına vermeye çalışıyorum. Bazen de karşılık bekliyorum ama asla alamıyorum. En ufak şeyi düşünüyorum ve insanların neyi ima ettiğini hemen anlıyorum. Bu çok yorucu çünkü aynı anda birden fazla kişinin düşüncesini takip etmiş oluyorum. İnsanların düşüncesini umursamam ama onları anlamaya çalışıyorum. Herkese kendimi açıklamam gerekiyor çünkü benim gibi düşünmüyorlar. Çok zor bir durum ve bunu kendime yapamam, bana benim gibi davranacak birinin gelmeyeceğini biliyorum ve artık beklemem gerektiğini düşünüyorum. Kendime bir ay vermeye karar verdim. Bu bir ayda kendimi yavaş yavaş toparlamak istiyorum, insanlara verdiğim ilgiyi kendime gösterirsem nasıl bir hâle geleceğimi görmek istiyorum. Başarırsam bir ay sonra buraya gelip durumumu yazacağım. Şu an yazdığım şeylerin tekrardan bana aynı duyguyu verip veremeyeceğini tartacağım. Görürseniz ve hatırlatırsanız sevinirim ancak unutacağımı sanmıyorum. Tarih 22.05.2021. Bakalım ne olacak. Güncelleme: 06.07.21 Cidden yorgun hissediyorum, ne yapacağım az çok belli ama bir türlü yapamıyorum. Ne kadar inkâr edersem edeyim en azından şimdilik bir arkadaşa ihtiyacım var ama şu ankiler gibi birisine değil. Kafamda en ufak bir kaygı korku bırakmayan birisine, benden sıkıldığını düşünmeyeceğim birisine ihtiyacım var. Öyle biri var mı hiç bilmiyorum ama tüm bunlar beni o kadar çok yoruyor ki. Gerçek anlamda kendi içime çekilmem lazım, başkalarından kaçmak gibi değil kendimi saklamak gibi değil kendimi bulmak gibi. Böyle yaşanılmayacağının farkındayım elimden geldiğince buna uygun davranacağım. Umarım tek başıma da olsam halledebilirim. 11.07.21 Yok olmak istiyorum artık. 19.08.21 Her şey daha kötüye gidiyor. İnsanı yalnızlık nasıl bu kadar etkileyebilir bilmiyorum. Ciddi stres altındayım, yeni yeni azalmışken saçlarım çok fazla dökülmeye başladı. Çıldırmak üzereyim, kimsem yok. Okullar açılacak ama hiçbir bakımdan yeterli değilim hazır da değilim. Öğrencileri görmeye de hazır değilim bir nevi korkuyorum. Ölmek değil ama yok olmak istiyorum. Güncelleme 05.11.21 toparlayamadım ama tekrardan her şeyin düzeleceğine dair bir istek ve inanç duymaya başladım, yılbaşına kadar halletmeyi umuyorum.

Kafam o kadar dolu ki videoyu açtım ilk cümlesini dinledim tekrar videoya baktığımda 5. Dakikaya gelmişti 5 dakikadır izliyorum ama hiçbir şeyi duymamışım

Ben ancak bu dünyadan gittiğim zaman yorgunluğun yok olur

Son zamanlarda gerçekten hiçbir şeye tahammül edemiyorum aileme arkadaşlarıma veya herhangi bir olumsuzluğa. En ufak şey sinir küpüne dönüştürebiliyor her şeye uyuz olmaya başladım. Birinin nefes alış sesi bile etrafı yakıp kül etmeme bir sebep. Lütfen nasıl tahammül edilebileceğine dair bi video çekin

Her şey bir yere kadar yetebiliyor.(aile, sevdiklerin, eş dost vs) Tükenmemek için kendine yetebiliyor olman gerek.

İnsan olmanın ağır getirileri var her anlamıyla sıkıntı ve gerçekler çok zor. kendimizi düzeltene kadar hayatın karanlığında kayboluyoruz mücadele ediyoruz, ruhsal yorgunlukla uğraşmaktan kendimizi sorgulamaya fırsatımız bile olmuyor bazen, insan olmak gerçekten zor.

Değmicek insanlara değmicek değerler verdik bundandır yorgunluğumuz

“Kendimize iyi davranmıyoruz”

Final haftamdayım, mecburen ödevlerimi yapmak zorundayım ama öyle bir bunalma girdim ki gerçekten sevdiğim her şeyi yapsamda toparlanamadım fakat bu videoyu dinleyince daha iyi hissettim. İnsanın piskoloji hakkında bilgisi artınca bazı şeyleri daha rahat çözüyor. Teşekkürler beyhan bey🥰

Seni ilk defa bu videoyla görüyorum hocam. Çok güzel bir insansın. Kendimden yakindigim durumları dile getirmen o kadar iyi hissettirdi ki. Allah razı olsun..

Ağlaya ağlaya izlemeye başladım inşallah biraz olsun rahatlarım bitince gerçekten çok yoruldum sürekli hayatımı yoluna koymak için çabalamaktan , sonumu görememekten, sınavlar, yarış içinde olmaktan bıktım , yarış atı olmayı biz istemedik istemiyoruz ama bu böyle ve değiştiremiyoruz gerçek o suçla mutluluktan istiyorum eskiden olduğu gibi..

Tam da öyle, merhamet,empati,fedakarlıktan yoruldum,yoruldum karşılığı nankörlük, pilimi bitirdiler.

Yüreğinize emeğinize sağlık Beyhan hocam🤲🏻 İzlerken biraz daha tüketip yoran videolardan sonra ilaç gibi geldi🌿

"merhamet yorgunluğu" ilk defa duydum. Agorafobi belirtilerinden buraya geldim. Meğerse bunu da yaşamışım. Çok doğru bir adlandırma, çok yumuşak. Teşekkür ederim siz de kendinize iyi davranın. 😊

videoyu izlerken kafamdaki düşüncelere dalıp hiç bişey anlamadığımı fark ettim

Belki bir seans alsak bir maaşımız gidecek insan burda ücretsiz yardımcı oluyor. Videolarını çok begeniyorum iyi ki varsın güzel insan 🔥

Samimi sıcak anlatımınız ve anlayışınız vede ses tonunuzla gerçekten şifa oluyor huzur veriyorsunuz.sağ var olun.sizi severek beğenerek dinliyorum ve yararlanıyorum.saglikli huzurlu gün diliyorum❤🍂🍁🐞🐞🌷🌷🌷

sizleri dinleyince kendime geldimm erkeklere güven olmaz okumayı sevmezdim ama artık okuyorum rabbim sizden rağzi olsun

Ne büyük bir ibadet yapıyorsun hocam bu paylaşımlarınla. Bir cümle bile bazen değişime yeterli oluyor. “Merhameti fedakârlığı fazla dağıtmak ve karşılığını alamamak”

20’li yaşlardan sonra fark edermiş hayatı insan. Beklentilerinin farkına vardıkça yalnızlığın artarmış. Bulunduğun çevrede herkesi anlamaya çalışırmışsın ama bu bir süre sonra birikmeyr başlıyor. Herkes için çabaladıkça yoruldukça yorulurmuşsun. Enerjim o kadar az ki zihnimin içinde kendimle konuşmaktan öyle çok yoruldum ki nasıl devam edeceğimi cidden bilmiyorum. Tek bildiğim şey insanın bulunduğu çevreye ait olmamasının ne kadar sıkıntılı olduğuymuş.

İlgi alanına ve yeteneğine göre yetiştirilmen ve bu alanda kariyer yapman hayat hedefleri koyman çok önemli,ben hep ilgimin olmadığı ve ön yargılı olduğum alanlara yönlendirildim.Direk olarak beni o alana yönlendirenleri suçlayamam,sonuçta son kararı verme yetkisine ben sahiptim.Ama artık son kararı ben vericem,çünkü benim hayatım ve başarısız olacak olsam bile bu benim seçimim olucak ve diğer türlüsü kadar pişmanlık çekmiycem

Her şeye sıfırdan başlamak istiyorum, yalansız dolansız, kendimi tanıdığım istediklerimi bildiğim istediklerimi elde edebildiğim bir hayat ama ne kadar sıfırdan başlarsam başlayayım bedenimi zihnimi sıfırlayamayacağım için hiçbir anlamı kalmayacak. Ne yazık ki insanın geride bırakamadığı tek şey kendisi.

Öyle ruhsuzum ki, gittiğim yerde ki çiçekler soluyor, nasıl geldim bu hale anlamıyorum valla.

Zamanında çok üzdüler bizi, ailemiz bize güvenmedi arkamızda durmadı, yapabilirsin sana güveniyoruz cümlesi duymadık en yakınlardan, aşk konusu zaten ayrı bi enkaz, sevdik olmadı, sevildik sandık aldatıldık, şu videoyu arayıp bulmak bile bizim için bir başarı haline geldi. Normal insan olarak bizi çok yordular. Üstadın dediği gibi " okumuş insan azına sıçmışlar diyemedi "

Kimse yorgun olduğuma inanmıyorki kendimi kanıtlamaya çalışmaktan bıkmış durumdayım😔

Videoyu 3 dk dan fazla tahammül edemedim.Bana iyi geleceğini düşündüğüm şeyleri dinlerken bile tahammülüm yok

Beni sınav stresi bitirdi

Bize bu kadar değerli şeyler öğretiğin için TEŞEKKÜRLER. Sizin de öğretmenler gününüz kutlu olsun

Çok haklısınız Beyhan hocam, kendimden en mükemmelini beklediğim için çoğunlukla ruhsal yorgunluk yaşıyorum. Başaramayınca da neden yapamadım diye sürekli kendime kızıyorum. Sonrasında çökmüş ve yorulmus buluyorum kendimi. Sizi izlemek çok iyi geldi teşekkür ederim

benden depresyonun mental cokuntunun arasinda boyle igrenc bir haldeyken kendimi toparlamami soylediler yalnizlik arkadasliksiz sinir sorunlari olan siddetli gecimsizlik yasayan bir aile kotu derslerim hastalikli ruhumun arasinda kendimi duzeltmem gerektigini soylediler kimse neden boylesin demedi kimse yardim eli uzatmadi herkes sadece kotu notlarim degisen ruh halim icin azarladilar kimse bir kere olsun duzeltmem icin yardim etmedi surekli depresif takildigimi soyleyen arkadaslarim bir kere olsun sıkıntılarimi dinleyip yardimci olmadi herkes sadece ama sadece azarladi cok degistin dedi oysaki sadece bir yardim eli bir sarilma ya da bir nasilsin sorusu beni mutlu etmeye yeterdi ama kimse beni umursamadi bunun icin cabalamadi onemli olan ben degildim notlarimdi insanlar dalgalarla nasil bogustugun degil gemiyi kiyiya getirip getiremedigine bakarlar ben gemiyi kiyiya getirmek icin gercekten cok cabaladim ama en sonunda bogdum ozur dilerim

Her haltı geçtim yok gelecek kaygısı yok ailevi baskılar vs sadece şunu merak ediyorum empati kurmak çok mu zor? Gerçekten anlaşılmamaktan yoruldum.

İnsanlar genelde cilt bakımı yapar ama ruh bakımını unutur. Metin karabasoglu nun ruh bakımı adlı kitabı var suan okuyorum tavsiye ederim

Sorun başaramamaktan korkmak değil başarmaya çalışmayı bile deneyecek halimin olmayışı

Beyhan hocam o kadar bitkin, sinirli ve mutsuzum ki size bile tahammül edemiyorum şuanda. Başım ağrıyor nefret ediyorum her şeyden kendimi sadece ölmeyi bekleyen hayattaki yaşantısını tamamlamaya çalışan organizma gibi hissediyorum.

Şu an tam da o durumdayım :(

Dislike atanlar robot galiba hiç yorulmuyorlar ruhları yok herhalde 😂

sadece 14 yasındayım, beni buraya getirenler utansın ne diyeyim.

Bugün de uyuyamadım. İçimin nasıl sıkıldığını, ruhumun nasıl dağıldığını anlatabilseydim benimle birlikte seninde ruhun hissederdi. Ancak bu tarif edebildiğim veya kelimelerin tarif etmeye yetmediği bir durum. Açıklaması zor, içime atmak daha zor ve yaşaması imkânsız. Sanki bu zamana dek kolay gelen tüm dertler toplanmış da bir dağ oluşturmuş ve sırtıma yüklenmiş gibi...

Her videonun sonunda bana(izleyiciye) "Güzel insan" diye hitap etmeniz beni çok mutlu ediyor. Bu kıymetli hitabınız hüsnü zannınızdandır. Demem o ki sensin Güzel insan😊

Yaşım 23. Kendimi bildim bileli çalışıyor uğraşıyorum. Üniversite sınavına hazırlanırken de hiç pes etmedim, üniversite hayatımda da. her zorluğun üstesinden gelebilecek savaşacak gücüm vardı. şartlar ne kadar zor olursa olsun her seferinde o masaya oturup o konulara çalışıp eksikliğimi giderdim. Mezun oldum. Akademik olarak ilerlemek istediğim için kendimi gerekli sınavlara hazırlamaya başladım. bir şeyler oldu, ne oldu bilmiyordum, bu video sayesinde öğrendim. çalışamıyorum. 23 yıldır yaptığım şeyi yapamıyorum. çok çok istiyorum, hayalim bu ve buna giden yol da bu, ama çalışamıyorum. içim rahat uyuyamıyorum, çalışmaya başladığımda uyuyorum. kendime hem çok şaşırıyor hem de çok kızıyorum. dinlenecek zamanım kalmadı, sınav yaklaştı ve başarısız olursam her şeyi kaybedecek gibi hissediyorum, ve eğer başarısız olursam kendimi asla affetmeyeceğimi biliyorum. çok üzgün ve yorgunum.

Kpss çalışıyorsanız yorgunluğunuz bitmez. Hayatınız biter, asosyal olursunuz, hayat zindan olur...

Değerli hocam sizin gibi isinin ehli psikologlara cok ihtiyacımız var

Afganistanlı yabancı öğrenciyim abi. Sizin videolarınızı izlemeyi çok seviyorum. Izledikçe hayata umudum doğuyor. Çünkü en sevdiğim insan beni üzdü. Verdiğim sevginin saygının değerini bilemedi. Yenide umudumu kaybetmiceğem. Sizi dinledikçe huzur buluyor gönlüm..... Hayatınızda başarılar dilerim abi Büyük Allah sizden razı olsun inşallah 😊

Sizi dinlemek, sohbet etmek kadar samimi... Teşekkür ediyorum 😊

birine derdimi anlatsam anlamaz.Bu nedenle insanlar bana neden öfkelisin diyorlar.nedenini sormadan sadece yargılıyorlar yıpratıyorlar ve benim öfkem daha çok artıyor.Sadece bütün bu dünyadaki insanlardan uzak durmak özgürce yaşamak isterdim.

Hocam bir tanesiniz. Tam zamanında gördüm videonuzu.

Yks dönemindeyim kendimi işe yaramaz ve akılsız hissediyorum

Merhamet yorgunluğu😞işte tam adı bu... ve bunu tam da yaşarken bu videonun önüme gelmesi 😔bu güzel farkındalık için çok teşekkürler 🙏🏻🍀

Açıktan liseyi bitirdim, bolca vaktim var ama en ufak şeyi yapasım gelmiyor. Çocukluk hayalimi gerçekleştirdim, futbolcu oldum. Milli kadın sporcu olmak için çabalasam belki olabilirim ama hiçbir şey yapmıyorum. Zayıflanıp güçlenmem lazım, bir şey yapmıyorum. Üniversite sınavına gireceğim, bir şey yapmıyorum. İnsanlar bahane olarak algılıyor bazı şeyleri ama ben kendimi yenip bir şeyler yapamıyorum ki. Yani kısacası, her günüm aynı ve her günümde kendim için hatta başkaları için de bir şey yapmadan geçiyor. Ölsem bile daha verimli olabilirim. Neyi yapmam gerekiyor bu durumdan nasıl çıkarım bilmiyorum ama bir şey yapmamaktan yoruldum. Yapınca da yoruluyorum. Ben neyin içerisindeyim çözemiyorum ve giderek batıyorum.

Doğmayı ben istemedim bu hayatı ben istemedim ölmeyi ben istiyorum o da yasak.Hani bu hayat seçimlerden ibaretti nerede bi ben mi göremiyorum?Bu hayat bi sınavmış sonra cennetmiş cehennemmiş bilmemne sınava girip değerlendirilmeyi de ben istemedim ki hiçbirini istemedim. Boşlukta süzülen boş bi şey olarak kalabilirdim bana ait olmayan bi bedende sıkışıp sürekli dertlerle uğraşıp bunun sonucunda hayat sınavını kaybedip bi de üzerine ebedi cehennemle uğraşmayı ben istemedim ya.bıktım gerçekten

Ruhsal yorgunluğu 1 sene boyunca atamadım.Yüzümün çökmesine neden oldu inanır mısınız..

Aslında bizde farkındayız kendimizin. Ama dışarıdakiler anlamayınca ve sürekli baskı halinde olunca bir süre sonra kabullenmek zorunda kalıyoruz düşüncelerini.

6 dakika boyunca adeta beni anlattınız Hocam. Yorumlarda da görüyorum ki sadece beni anlatmamışsınız aslında. Ve çevreme de dönüp bakınca şu an, tüm arkadaşlarımı anlatıyorsunuz. 21 yaşında üniversite son sınıf öğrencisiyim. Dönüp bakınca; tez,seminer,staj,sözlü sınavlar,sunumlar arasında geçen 3 ay hatırlıyorum sadece hayatıma dair. Her akşam 9'da ,uykum gelmemiş olsa bile, kendimi bu kadar sorumluluk altında bulmamak için uyuyorum. Ve her sabah kalktığımda da '' Dün gece de hiçbir şey yapmadın Ceren, ne mezun olabileceksin ne istediğin iş insanı modeline kavuşabileceksin. Aileni de hayal kırıklığına uğratacaksın. Bugün de kesin o günlerden biri olacak.'' diye düşünüyorum. İstisnasız her sabah. Sonra dönüp kendime hatırlatıyorum '' Hayır sen de insansın, makine değilsin. Biraz kendine vakit ayır gün içerisinde. Spor yap, film izle, bir kafede yeni bir kahve dene ve kitabını oku.'' Sonra gün içerisinde rahatlamak için yapmak istediğim aktiviteleri dahi yapmayınca tekrardan olumsuz düşüncelerimle baş başa kalıp kendimi bu başarısızlık yüzünden suçluyorum. Aslında pandemi başladığından beri bu kısır döngüden çıkabilmiş değilim. Umarım yakın bir zamanda çıkacağım demekten başka bir şey de gelmiyor gibi elimden.

Bok gibi hayatım var gelecek kaygısı yalnızlık hisi özgüvenim insanlara tahmülsüzlük hiç bişeyden keyif alamama boş yaşıyorum sürekli düşünceler içinde kaybetmek kendini lanet olsun

Her gün yorgun uyanmak boş dünya için.Günlük işlerimizi bile bitiremiyoruz.Sevdiklerimize hep fedakarlık yaptık oysa sesimizi duyan yok.Ruhsal yalnızlıktan olsa gerek bu yorgunluklar..Bol oksijen iyi gıda samimi sevgi bir de dua .İyileştirici dörtlü.Dört dörtlük savunma...Dua,Oksijen ,gıda ve sevgi eşittir ..Huzur...

Ulan keşke dünyaya gelmeseydim 😔

Verdiniz bilgiler için çok teşekkür ederim 🍀

aylardır kötü hissediyorum. üzerimde çok yoğun bir yorgunluk var. kendimi kötüleyip kendimden yapabileceğim en ağır şekilde kötü konuşup nefret ettim. duygu hissedemiyorum artık. boşa gülüyorum. çok değişik olmaya başladım. Herşeyden herkesten öyle uzaklaşmak istiyorumki. beni öyle kötü hissettiriyorlarki. artık dayanamıyorum. duvarlar insanlar iç sesim herşey üstüme üstüme geliyo. hiçbişey yapasım gelmiyo. normalde kafam dağılsın diye video kaydırır kaydırır dururdum şu aralar onu bile izleyesim gelmiyo. içimi dolduracak hiçbişey yok. herşeyden nefret etmeye başladım. insanlarda aynı şekilde benden nefret ediyorlar. oysa öyle iyi olmaya çalışıyorum ama öyle zorlanıyorumki. yoruldum ölmek istiyorum ama ona bile gücüm yok. ağlıyorum çok. böyle dolduruyo içimi taşıyorum. herşey monoton zevk alamıyorum. napıcam artık bana yol gösterin