Soğuk Eşinle Gittiğiniz Korku Evinde Düşük Yaparsın 👽Kim Taehyung 👽Kim Arya Arya dan: Masada oturmuş iç çekip tabağımdaki yemekle oynuyordum ki Taehyung "canın bir şeye mi sıkıldı? " diye sorunca kafamı kaldırıp yüzüne baktım. "Yarın eunlar (aryanın arkadaşı ve eşi) korku evine gidicekler, beni bugün arayıp ikimizin de gelmesini istedi. Bende senin yoğun olduğunu gelemeyeceğimizi söyledim. " Taehyung tabağındaki son lokmayı da yiyip ağzını peçeteyle temizledi. "Aslında yarın o kadar yoğun değilim. Yani istersen gidebiliriz" Bunu duyunca gözlerimin içi güldü. Bu kadar kolay kabul etmesini beklemiyordum. Herhalde çok üzüldüğümün farkına vardığı için tamam demişti. "Teşekkür ederim o zaman ben euna haber vereyim gelicez diye." Masadan kalkıp birkaç adım atınca yerimde durup Taehyunga baktım ve içtenlikle gülümsedim ona. "Sağol:) " Hafif gülümseyip başını salladı. ~~~~ Arabadan indiğimizde midemin bulanmasıyla hemen yol kenarına doğru yol aldım. Galiba araba tutmuştu beni. Taehyung endişeli yüz ifadesiyle yanıma gelip su uzatarak "iyi misin? " diye sorunca suyu alıp "iyiyim" dedim. İşimi bitirdikten sonra önünde durduğumuz korku evine girdik. Girişte eun ve eşi felix bizi karşıladı. Sarılma faslından sonra ücretleri ödeyip korku evine girdik. Eun ve felix farklı yere yönlendirilirken ben ve taehyungta farklı bir yere yönlendirilirdik. İçeri girdiğimizde kapılar üstümüze kilitlendi. İçeriyi loş, kırmızı bir ışık aydınlatıyordu. Taehyung önden ilerlemeye başlayınca hemen ardından ilerledim. Etraf her ne kadar ürkütücü görünse de taehyungun yanımda olması bana güven veriyordu. Dış ses merdivenlerden çıkmamızı bizden isteyince dediğini yapıp merdivenlerden çıktık. Bastığımız her basamaktan çıkan gıcırtılar merdivenin ne kadar köhne olduğunu gösteriyordu. Yukarı çıktığımızda bizi uzunca bir koridor karşıladı. "Ne kadar çok kapı var burada" Hayretle tüm kapılara baktım. Taehyung "şimdi napıcaz? " diye sorduğunda "ben de bilmiyorum" dedim. Dış ses "odalara tek tek girip üzerinde yazı yazılan kırmızı kağıtları bularak son odada bilmeceyi çözmeye çalışacaksınız" deyince taehyung "tamam" diyerek bana baktı. "Süremiz az bu yüzden ayrılıp kağıtları bulucaz ve şu koridorun sonundaki odada buluşucaz tamam mı? " "Tamam" İlk kapıya yöneldiğimde midem yine bulanmaya başladı ama taehyunga belli etmemeye çalıştım. Derin bir nefes alıp kapı kulpunu aşağı indirdim. Odaya ilk girdiğimde içerde sadece korkunç bir tablo, üstü beyaz örtüyle örtülü yatak ve bir de tabut vardı. Hemen yataktan başladım kağıdı aramaya. Yatakta olmadığını anlayınca tabutun içine baktım. Tabutun kenarına gizlenmişti kağıt. Hemen alıp "taehyung ilk kağıdı buldum" diyerek diğer odaya geçtiğimde "ikinci kağıtta bende" diyerek o da başka bir odaya geçti. Kağıda baktığımda bilmece tarzında yazılar olduğunu gördüm. Vakit kaybetmeden girdiğim odayı aramaya başladım. ~~~ Koridorun sonundaki odaya yaklaşıyorduk. Herhangi bir odaya elimdeki kağıtlarla girdiğimde odanın boş olduğunu gördüm. Yalnızca üstü örümcek ağıyla kaplı bir sandık vardı. Hemen içini açıp kağıdı aramaya başladım. Yoktu. Sandığın içinde yoktu. Süre azalıyordu. Dış ses geri sayıma başlamıştı. Etrafa iyice baktığımda kapının arkası gözüme ilişti. Oraya baktığımda kağıt ordaydı. Hızlıca alıp taehyungla son odada buluştuk. İkimizde elimizdeki kağıtları numaralarına göre sıraya koyduğumuzda değişik bir cümle ortaya çıktı. İkimiz de çözmeye çalışıyorduk ki dış ses son 5 dakikamızın kaldığını söyledi. Üç dakikamız kala taehyung her bir kelimenin ilk harfinden "komodin" kelimesini bularak dış sese bilmecenin cevabının olup olmadığını sordu. "Komodin... Cevap komodin mi? " Dış ses: " doğru. Bilmecenin cevabı komodin ama henüz çıkış anahtarını bulmadınız. Unutmayın her şey birbiriyle bağlantılı! Süreniz azalıyor tik tak tik tak" Komodin... İyi de komodin yoktu ki girdiğim odalarda. Belki de taehyungun girdiği odada vardır. "Girdiğin oda da komodin var mıydı taehyung? " "Hayır yoktu" Dış ses: "son 1 dakika" Biraz düşündüğümde evin girişindeki komodin aklıma geldi. Tabi ya! Onu tamamen unutmuşum. "Sen burda kal ben aşağıdaki komodinin üzerinden anahtarı alıp geliyorum" diyerek koşar adımlarla odadan çıktım. Dış ses son saniyeleri sayarken elim ayağıma dolandı. Buraya kadar gelmişken kaybetmek istemiyordum. Merdivenlere doğru yöneldiğimde aniden karşıma çıkan elinde testereli adamla çığlık atıp korkudan ayağımın kayması bir olmuştu. Bir anda kendimi merdivenlerden yuvarlanırken buldum. Canım fazlasıyla yanmıştı. Son basamaktan da düştükten sonra taehyung ve karşıma çıkan adam korkuyla aşağı indiler. Alnımdan akan sıvı yanağıma kadar yol çiziyordu ve bu beni rahatsız ediyordu. "Arya?! " Bilincim kapanmadan önce en son duyduğum şey bu olmuştu. ~~~ Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda kendimi bir hastane odasında buldum. Başucumda da taehyung vardı. "Taehyung? Ne oldu bana?.. Ahh başım" Kalkmaya çalışırken sargılı başıma giren ağrıyla yerimde kalakaldım. Taehyung beni tekrar uzandırıp "kalkma başın dönücek" diyince tamam dercesine başımı salladım hafifçe. Doktor içeri girince taehyung "doktor bey eşimin durumu nasıl? " diye sordu. Doktor ifadesiz bir şekilde konuşmaya başladı. "Bayan Kim'in durumu iyi sadece bir süre dinlenmesi gerek ama-" Merakla "ama " diye tekrarladım. "Ama üzgünüm bebeğiniz için aynı şeyi söyleyemiycem. Merdivenlerden düşerken bebeğiniz de düşmüş başınız sağolsun" Doktor'un sesi kulaklarımda çınladı. Söylediği şeyi idrak etmekte güçlük çektim. Taehyunga baktığımda şoka girmişti. Hiçbir tepki vermiyordu. O çocuğa yıllarca hasret kalmıştık. Ve bilmeden düşük yapmıştım. Gözyaşlarım gözlerimden durmadan firar ediyordu. Engel olamıyordum kendime. "Taehyung doktor ne diyor? Nasıl düşük yaparım ya! Hani bizim çocuğumuz olmuyordu nasıl düşük yaparım? " Hıçkırıklarıma boğulmuştum. Doktor odadan çıkınca taehyung yanıma gelip beni sakinleştirmeye çalıştı. "Şşş tamam geçti. Geçti güzelim sakin ol" "Geçmedi, geçemez. Yıllarca bu anı bekliyorduk. Dilim kopsaydı da korku evine gitmekte ısrarcı olmasaydım... Taehyung nefes alamıyorum. Kalbim... Kalbim sıkışıyor! hepsi benim yüzümden, hepsi benim yüzümden!" Suçluluk hissi çok kötü bir histi. Ve bu hissi iliklerime kadar yaşıyordum. Taehyung daha fazla güçlü duramayıp ağlamaya başladı. İlk defa ağladığını görüyordum. Kim dayanabilirdi evlat acısına? Akıttığı her gözyaşı için kahroluyordum. Belki bir daha hamile olamayacaktım. Göz göre göre çocuğumu @lüme terk ettim. Taehyung gözyaşlarmı silip yüzümü avuçlarına aldı. "Senin bir suçun yok! Kendini suçlama " başımı hayır dercesine salladım. "Benim suçum, benim yüzümden @ldü çocuğumuz" durmadan sesli bir şekilde bu cümleyi tekrarlıyordum ki taehyung başımı göğsüne çekip saçımı okşayınca biraz olsun sakinleşmiştim. ~~~ 1 yıl sonra Hala unutamıyordum o günü. Zaten o günden sonra taehyung üzerime titremeye başlamıştı. Bir an olsun üzülmeme, suçluluk duygusunu hissetmeme izin vermiyordu. Rahatsızlığım yüzünden doktora gittiğimizde tekrar hamile olduğumu öğrendik. Taehyungun yüzündeki sevinci başka hiçbir şeye değişmezdim. O kadar çok sevinmişti ki... Ama ben daha çok sevinmiştim. Çünkü Tanrı bu fırsatı tekrar bize vermişti. Böylelikle suçluluk duygusunu biraz olsun dindirebilmiştim. Ama söz veriyorum kaybettiğim bebeğimin yeri hep ayrı olucak. Onu hiçbir zaman unutmıycam. [Bitti]
