Studenci mobbingowani na UJ? Nowe, nie znałem | Dla każdego coś przykrego #28 

Cześć druga: ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-VMdMkk6ZMP8.html

Kiedy byłem nastolatkiem, to straszono mnie, że szkoła się skończy, pójdę do pracy i wtedy zobaczę, co to jest prawdziwe życie. Teraz pracuję i za żadne skarby nie wróciłbym do nauki. Polskie szkoły i uczelnie to jest państwo w państwie. Studenci niby mają jakieś prawa, niby jest kodeks ucznia, ale to wszystko pic na wodę. W przypadku dowolnego konfliktu z nauczycielem lub wykładowcą jesteś z wejścia skazany na łaskę i niełaskę wielmożnego pana profesora. Mógłbym tutaj przytoczyć dziesiątki przykładów znęcania i historii zaniedbań, sytuacji, gdzie nauczyciel wprost dawał uczniowi do zrozumienia, że on nie przejdzie do następnej klasy... Wiem już na pewno, że jeśli poślę dziecko do szkoły, to zawsze będę brał stronę swojego dziecka.

Chciałbym opowiedź o moim doświadczeniu, które pokazuje że ten beton jest do rozbicia i że jest promyk nadziei. Co prawda sytuacja nie miała miejsca a UJ ale na UP, które swoją drogą też swoje na sumieniu ma. Otóż na 1 roku prawa miałem przedmiot "historia ustroju i prawa polskiego" z jednym z najbardziej szanowanych profesorów uczelni. Według plotek miał kiedyś problemy za molestowanie i inne odchyły ale jakimś cudem wciąż uczył (all of us know the case). Był de facto prawą ręką rektora i kierownikiem katedry. Ćwiczenia z nim były koszmarem. Ciagky mobbing. Nazywanie porażkami życiowymi i odradzanie daleszego studiowania było normą. Upatrywał sobie ofiary które męczył ciągłymi pytaniami, które kończyły się minusami, uniemożliwiającymi podejście do egzaminu. A jeżeli ktoś radizl sobie dobrze, to zadawał pytania które były kompletnie z kosmosu, jak np. jaka była średnia odległość między parafiami w XIV wieku. Niestety dochodziło również do obrzydliwych komentarzy w stronę dziewczyn i równie obrzydliwych propozycji. Co zrobiliśmy? Wsm wytoczyliśmy mu wojnę. Wspólnymi siłami skontaktowaliśmy się z dyrekcja instytutu a później dziekanem. Cały semestr trwała krucjata wręcz z całym tym systemem, aż w końcu uczelnia musiała się nad nami pochylić. I tak wysoko postawiony "profesor" stracił katedrę i już nikogo nie skrzywdzi. Mimo że kosztowało to wiele strachu, stresu i czasu to warto było zakończyć tą farsę. Piszę to by dać nadzieję, że zmiana w tym chorym systemie może nadejść przy wspólnym głośnym sprzeciwie.

28:52 - jako osoba, która przez 18 lat grała na pianinie, zgadzam się absolutnie. Szkoła Muzyczna ( im. Zygmunta Noskowskiego w Gdynii, żeby było wiadomo która ) była dla mnie najbardziej traumatycznym doświadczeniem, jakie w życiu przeżyłem ( i z jakiego wychodzę do dziś - będzie to już 12 lat ). Była ona powodem, dla którego w wieku 12 lat prawie udało mi się popełnić samobójstwo ( brakowało bardzo niewiele ), z powodu przesłuchania końcowego, przy którym zdenerwowałem się tak mocno, że przez te 5 - 6 minut, w trakcie których grałem utwory, nie mogłem oddychać. Dostałem najgorszą ocenę ze wszystkich osób, czego skutkiem był atak histerii, wrzeszczenie na mojego ojca tekstów w stylu " po co marnowałeś na mnie nasienie ", albo " nawet nie wiesz, jak bardzo żałuję, że mama mnie nie poroniła " itp. a na końcu mentalne zrezygnowanie z jakichkolwiek praw człowieka i cielesnych ( czyli innymi słowy, byłem w stanie, w którym każdy, kto chciał mi cokolwiek zrobić, mógł to zrobić i ja bym nic nie powiedział ), co przełożyło się później na masowe samookaleczenia ( przez które mam trwale zdeformowaną twarzoczaszkę, bo biłem się tak mocno, że złamałem kość policzkową ), ekstremalny sadomasochizm, urojenia i inne rzeczy. Nie chcę już do tego wracać. Teraz jest dużo lepiej. Co ciekawe - nadal fascynuje mnie muzyka ( SZCZEGÓLNIE z gier wideo ) i chciałbym, jako przyszły badacz ssaków morskich ( jestem na Oceanografii ), wykorzystać moje doświadczenie w badaniach naukowych na temat wpływu muzyki na zębowce ( delfiny, orki, wieloryby itp. ). Panie Krzysztofie. Zwracam się teraz do Pana. Nawet Pan nie wyobraża jak duży impakt ma na mnie każde Pana słowo. Nie wiem, co napisać, poza jedną rzeczą - mam nadzieję, że zobaczę się kiedyś z Panem, jak badacz z badaczem i wymienię swoim doświadczeniem. Bo Pan swe doświadczenie właśnie ukazuje. Teraz przyszła kolej na mnie. Moje życie, Królu, za Twe wieczne rządy. Maks

Krzysztof w 2008 roku był jak: "Może UJ jest kontrowersyjny, ale liczy się program edukacji" "Nie ma dowodów że pan rektor wiedział" "Na Ujocie uczą się stu- stu- stu- studenci. I oni sobie tak zdają od milionów lat"

Słuchając tego, widzę jakie miałem szczęście trafiając na swój kierunek studiów. Na jednym z egzaminów profesor, gdy dowiedział się, że przyszedłem zdawać po całej nocy pracy, najpierw sugerował, że egzamin możemy przełożyć na czas, gdy będę wyspany, a jak odmówiłem, uparł się, że zrobi mi chociaż kawę. W innym przypadku, po zaliczeniu egzaminu pisemnego, inny profesor poinformował, że na ustny możemy do niego przyjść kiedy chcemy. Oczywiście zwlekałem 3 miesiące i poszedłem ostatniego dnia, przed momentem, w którym trzeba było zdawać indeksy. Gdy zdałem, profesor zapytał jaką datę egzaminu wpisać mi do indeksu obok oceny, bo bał się, że mogę mieć jakieś nieprzyjemności z powodu opóźnienia.

Odnośnie doktorskiego obiadku - dać im coś typowo studenckiego, zupkę chińską, bułkę z chlebem, może nawet najtańsze parówki, w końcu to jest gruba impreza xD

Bardzo podoba mi się termin profesorów korytarzowych ;)

Podzielę się swoją historią co do "profesorów", nie z UJ. Zapisałam się do Studenckiego Koła Naukowego żeby pisać prace naukowe do czasopism. Napisałam ze znajomymi pracę, wysłaliśmy ją do sprawdzenia Dr, przyszła odpowiedź "wszystko ok" (nawet jej nie przeczytała, ponieważ po recenzji z czasopisma musieliśmy pozmieniać kilka oczywistych błędów). Zadowoleni chcieliśmy wysyłać pracę, gdy zostaliśmy nagle poinformowani, że musimy wpisać Doktor i Profesora jako współautorów. Mój kolega zapytał dlaczego, skoro Profesor to nawet na oczy pracy nie widział. Usłyszeliśmy "albo nas wpiszecie, albo nie możecie opublikować pracy". Jest to dla mnie żenujące, że doktorzy i profesorowie wyrabiają sobie pkt na pracach studentów, a im blokują rozwój. Od tamtego czasu jak tyle widzę nagłówki "zrobił doktorat podczas studiów" itd. to wchodzę w publikacje tej osoby. Zawsze są tam pracę gdzie jest po kilkunastu autorów, a praca ma np. 4 strony lub są to dzieci profesorów, którzy nakazują studentom/doktorantom wpisywać dzieciaki jako współautorów. A student nie może odmówić, bo się zwyczajnie boi konsekwencji

To ja dodam jeszcze coś od siebie - UJ, polonistyka. Obrona mojej magisterki to była jakaś farsa. Ponieważ na ostatni rok studiów musiałem wyjechać za granicę, zrobiłem wszystko, żeby wcześniej obgadać ze wszystkimi indywidualny tok studiów. Trzeba przyznać, absolutna większość prowadzących nie miała z tym żadnego problemu - w tym, rzekomo, moja promotorka. Nawet specjalnie napisałem 90% magisterki wcześniej, praktycznie nawet przez rozpoczęciem ostatniego roku, żeby mieć okazję z nią to obgadać 1:1. Nie miała żadnych zastrzeżeń do mojej pracy. W grudniu wysłałem jej całość na maila. Otrzymałem odpowiedź: "ja nie czytam prac na komputerze". Musiałem prosić koleżankę, żeby tę moją pracę wydrukowała i jej zaniosła na dyżur, bo najwyraźniej żyjemy w XIX w. xDDD Pracę otrzymałem z powrotem (oczywiście zeskanowaną przez tę samą koleżankę z wersji papierowej) praktycznie bez żadnych poprawek. Uznałem w swej naiwności, że promotorka dalej nie ma żadnych zastrzeżeń. Jakież było moje zdziwienie w czerwcu, kiedy przyleciałem do Polski na obronę! Przez przypadek (!!!) wpadłem na swojego recenzenta na korytarzu, który ze zdziwieniem orzekł że "no ale ta twoja praca to słabiutka", cały zdziwiony, że jak to tak, skoro ja się tak dobrze uczę. Opisałem jak wyglądała sytuacja, na co recenzent stwierdził, że "no cóż, ona [promotorka] to już tak ma". LOL. Skończyło się tym, że mimo średniej ocen gdzieś ok. 4.83, miałem 3 z pracy i 3 z obrony, bo nie byłem w stanie nic wydukać na obronie ze stresu. Całe gremium patrzyło na mnie z politowaniem. Do dzisiaj mnie skręca jak o tym myślę, i wolę o tym nie myśleć - ale minęło już kilka lat, przeszedłem przez wypalenie i stan depresyjny, jestem za granicą i mam ten grajdół w dupie, więc w sumie dobrze o tym w końcu napisać. (Ch)UJ nie pozdrawiam.

Moim zdaniem w obecnych czasach każdy student powinien mieć przy sobie zawsze włączony dyktafon, a nawet mikrokamerę. Polska to toksyczny kraj, gdzie mobbing i bullying są powszechne, więc trzeba zbierać dowody i walczyć o swoje.

Chiałabym móc cofnąć się w czasie i usłyszeć te słowa podczas studiów. Fragment o kupowaniu pomarańczy jest wspaniały, a najlepsze combo to nie dostać pomarańczy i dostać w ryj. Dzięki za Twoja robotę i naglaśnianie patologii.

47:08 Krzysztof - mój ulubiony złoczyńca z Disneya 🖤 Nawet piosenki mu świetne napisali, moja ulubiona to "Podstawa Programowa"

Po liceum miałam fantazję, że będę studiować dwa kierunki historie sztuki i archeologię na UJ. Od razu zauważyłam różnicę w podejściu wykładowców kiedy próbowałam dograć zajęcia z dwóch kierunków, na archeologii nie mieli problemu z tym że nie będzie na wszystkich wykładach, ale na historii sztuki dowiedziałam się, że "niektóre kierunki są ważniejsze niż inne i absolutnie nie mogę pomijać ani jednych wykładów tu, bo są zbyt ważne i że muszę poświęcić zajęcia z archeologii". Wytrzymałam na historii sztuki miesiąc i stwierdziłam, że to nie jest tego warte i obroniłam magisterkę tylko z archeologii. Nie żałuje ani trochę i współczuje wszystkim, którzy kończą studia z traumą i depresją, a nie z wachlarzem niesamowitych wspomnień, które ja wynoszę po latach studiów i wykopalisk.

Nie spodziewałem się tak długiego odcinka dziękuję za prezent na ciężki tydzień a dopiero środa

widać gigantyczny wkład emocjonalny i duże przygotowanie, dzięki za gruntowne omówienie i popularyzację

Bardzo poruszył mnie ten temat. Coś mnie w nim zaniepokoiło. Dzisiaj mnie oświeciło. Jestem tylko po szkole średniej i lubię Gombrowicza. Przyznaję się do tego pierwszy raz od trzydziestu lat. Dlaczego? W mojej pierwszej pracy, miałam dwie polonistki po UJ. Dowiedziałam się, że jestem za głupia, by mówić że go lubię, że obrażam taką ikonę spłaszczając do swego poziomu jego dzieła. Dziękuję za "Dla każdego coś przykrego" - tak dużo odkrywam i często podróżuję w czasie.

Dzięki, Krzysztofie, siedząc kilka lat w środowisku akademickim w tzw. Europie zachodniej przyzwyczaiłam się do bycia traktowaną jak człowiek i zaczęłam powoli zapominać, jak wyglądały moje studia w Polsce i jakim szokiem był dla mnie moment, gdy podczas Erasmusa w Niemczech w trakcie kolacji pokonferencyjnej jeden profesor ze Szwajcarii rozmawiał ze mną jak równy z równym. Oczywiście cały ten czas czułam, że nie jestem tego godna i uznałam, że ów profesor to zapewne ekscentryk - dopiero z czasem przekonałam się, że to w zasadzie norma.

"Nigdy nie będzie wam dawał poznać się po sobie, po swoich działaniach, po swoich tekstach. po swoim sposobie zachowania i prowadzenia wykładów że ma gigantyczne osiągnięcia" Słowem wstępu przygotowuję się do obrony inżynierki na kierunku informatycznym w Legnicy. Słysząc twoją wypowiedź to pierwszą osobą która przyszła mi na myśl był mój wykładowca z grafiki który na wstępie opowiedział nam o wszystkich swoich dokonaniach. O tym że pracował jako grafik dla Disneya albo że przygotował zwycięską kampanię promocyjną dla burmistrza Londynu. A nas tylko ciekawiło dlaczego z takim portfolio przyjechał do Legnicy prowadzić wykłady.

Kontent który nagrywasz jest mega ważny i dzięki że to robisz. Mądrze mówisz i nagłaśniasz wiele problemów z którymi system nic nie robi, a powinien. Takich odważnych ludzi trzeba więcej, bo niestety aby coś zmienić potrzeba ogromnej siły przebicia

Pewien pan na UwB na wydziale filologii powiedział naszej grupie słowa całkowicie zaprzeczające wydziałowi *UJ. Mianowicie, wykładowcy, prowadzący zajęcia są po prostu starszymi kolegami, którzy mają studentów pokierować ku przyszłości. Panie Kubiak. Dziękuję za te słowa.

Krzysztof: seminarium to czytanie prac dyplomowych, ocenianie ich, itp., a powinno polegać na nauczaniu pisania prac naukowych. Seminarium na polibudzie: pokażcie prezentacje z postępu opracowania pracy dyplomowej. XD

Dopiero zaczęłam oglądać, ale też chciałam się podzielić swoim doświadczeniem z (ch)UJ, żeby dodać trochę optymizmu. Z instytutu historii sztuki zwiałam rok temu, bo po pierwsze to był nietrafiony dla mnie kierunek (studiowałam ochronę dóbr kultury), a po drugie po jednym z ustnych egzaminów byłam na skraju załamania nerwowego, gdy prowadząca łaskawie dała mi 3.0 (tego pogardliwego tonu nigdy nie zapomnę). Ale nie o tym miało być XD Przebranżowiłam się na filologię klasyczną i to jest niebo a ziemia, zarówno w przypadku organizacji instytutu jak i wykładowców, z którymi mamy zajęcia. Nie było żadnego problemu z przepisaniem BHK, z kierunku, z którego uciekłam, panie w sekretariacie są bardzo pomocne, a prowadzący mając świadomość, że większość ludzi ma jakieś drugie kierunki, nie robią żadnych problemów z zaliczeniem przedmiotów, na które ktoś nie może chodzić stacjonarnie. No i właśnie, ciągle mamy zajęcia w trybie hybrydowym, m.in. wykłady z historii literatury są zdalnie. Nie wiem czy to zasługa kameralnego kierunku (jest nas 20 osób na roku), ale naprawdę czuję, że mam ogromne szczęście. Przykro się patrzy na to, że nie wszyscy na tej samej uczelni są traktowani tak, jak powinien być traktowany każdy student, w niektórych przypadkach to nawet brakuje słów... Trzymajcie się wszyscy i nie bójcie się walczyć o swoje ❤️

Problem z ankietami na uczelniach jest taki że są po prostu nieefektywne. Cóż z tego, że pewna patologia zostanie zgłoszona władzom, skoro nie zostaną wyciągnięte żadne konsekwencje. A potem zdziwienie, że studenci są prześladowani przez jaśnie wielmożnego profesora w akcie zemsty. Jak zatem można oczekiwać zaufania studentów do instytucji?

Odnośnie sprawdzania obecności na wykładach to z własnej obserwacji powiem, że: Sprawdzanie obecności na wykładach nie ma sensu. Tak naprawdę to frekwencja na danym wykładzie świadczy o jego jakości i użyteczności. Na wykłady z przedmiotów, z których dało się sporo wynieść studenci sami z siebie bardzo chętnie przychodzili. W rozmowach z kolegami dało się zauważyć, że nawet jak nie musieli być na danym wykładzie, ale prowadzący dobrze tłumaczył to bardzo chętnie sami z siebie przychodzili. Natomiast wykłady, z których niewiele dało się wynieść i mimo obecności samemu było trzeba nadrabiać, tak naprawdę jedyne co robiły to marnowały czas, który można było przeznaczyć na naukę do najbliższego kolokwium. Na takich wykładach studenci i tak nie uważali zwykle, a nawet jak się bardzo starali to po 15 minutach nie rozumieli o czym mówi prowadzący, a w takim tłumie osób nikt się nie wychylał, żeby zapytać. I po prostu siedząc na takim wykładzie studenci albo uczyli się do innych przedmiotów albo robili coś w telefonach/laptopach. Obecność obowiązkowa na laboratoriach jak najbardziej ma sens (studiuję elektronikę na PG), bo tam trzeba przerobić ćwiczenie na urządzeniach, zdobyć umiejętności praktyczne, zaliczyć takie zajęcia. Wtedy jak najbardziej. Ale na wykładach? Bezsens.

Studiowałam na dziennych na UJ tylko rok ;) Poszłam tam OCZYWIŚCIE z miłości do literatury i do wspólnego interpretowania i dyskutowania o dziełach, co zaszczepił mi licealny polonista. Na UJ dostaliśmy na dzień dobry pałą w łeb :D Oczekiwano, że dzieci po maturze będą pisały po pierwszym semestrze pełnoprawne prace naukowe na zaliczenie. Nie miałam bladego pojęcia, co się dzieje: jak się uczyć, skąd brać źródła, jak się pisze te prace naukowe, dlaczego do cholery wkuwam starocerkiewnosłowiański, O CO W OGÓLE CHODZI XD na koniec roku miałam same pały i szmyrgla z nerwów i rozczarowania. Potem poszłam na inną uczelnię, gdzie (w moim odczuciu) wykładali po prostu sympatyczni pasjonaci i już po pierwszym roku miałam stypendium naukowe xD

Pierwsza sprawa: Krzysztof, dziękuję za ten odcinek, bo dzięki niemu wiem, że ścieżka dydaktyczna to jedna z tych ścieżek, którymi chcę podążać. Czy w Polsce? Zobaczymy za 4 lata, kiedy będzie czas na podjęcie decyzji. Sprawa druga: Jestem na pierwszym roku prawa i fakt, ja trafiłam na świetnych ćwiczeniowców (oprócz jednej osoby, o której później), ale moi znajomi (a raczej znajome) już tak dobrze nie trafiły. Z jednego z przedmiotów, dosyć trudnego jest właśnie taki profesor korytarzowy. Oblech jak ich mało, zajęcia w 99% nie były merytoryczne, on po prostu opowiadał gdzie to on nie pił, gdzie nie zamknął prostytutki. I nikt z tym nic nie zrobi, bo przecież on jest taki hehe bekowy. No bardzo, beka jak rzeka, żarty o gwałceniu naprawdę są niesamowite dla każdego. Ale nikt nic z tym nie zrobi, bo samorząd to jedno wielkie kółko wzajemnej masturbacji, a studenci (głównie faceci) nie widzą problemu, bo przecież jest śmiesznie. Zgłoszenie to jakiegoś rzecznika czy innej instytucji? No cóż, osoby, które miały z nim zajęcia są ich członkami. I nic z ty nie robią. :) Ja chciałam zgłosić swoją prowadzącą, bo na ćwiczeniach naprawdę przeginała - darła się na nas, w stylu pań z przedszkola, śmiała się, nie pozwalała zadawać pytań, bo przecież PaNi PoWiNnA wIeDzIeĆ. Jedna z osób na zajęciach miała łzy w oczach. Chciałam ją zgłosić do dziekana, ale po konsultacji z grupą wyszło, że jestem jedyną osobą, która zauważyła problem. Uznali, że przecież na wyższych latach spotkamy jeszcze gorszych profesorów. Spuszczę na to zasłonę milczenia, bo naprawdę brak mi słów. Jedyne co, to nasmarowałam jej w ankiecie, bez podpisu niestety, bo obawiałam się, że odbije się to na moim egzaminie. Tyle w temacie zgłaszania :)

Ja dodam trochę z innej branży, ale tej samej uczelni. Jestem rocznik 88 więc studia jak podejrzewam robiłem w podobnym okresie co Ty Krzysztofie. UJ, Informatyka na Wydziale Matematyki i Informatyki. 1 rok to organizacyjny burdel. Zajęcia w gównie na Nawojki, warunki dosłownie żenujące. Potem otwiera się Kampus 600 lecia i pojawia się genialny pomysł by wykłady były na nim a ćwiczenia (bo oczywiście budenek był jedynie "gotowy" a nie gotowy) dalej na zasranych Nawojkach. Do tego plan, który jak to na 1 roku było, ustalony arbitralnie, z okienkami po 4 godziny. No można było oszaleć, jak mając formalnie 2 zajęcia w danym dniu, wychodził człowiek i tak rano i wracał o 20 w między czasie siedząc na okienkach i jeździł autobusami po całym mieście. Kto Krakowa nie zna niech sobie uzmysłowi że to jest 10 km miastem. Autobusem do tego. Koszmar. Ten cyrk na szczęście się skończył, ale to też świadczy o tym jak się traktuje studenta. Co do kadry. Różny przekrój. Od matematycznych przedmiotów prowadzonych jak dla uczniaków z podstawówki, gdzie trzeba było zbierać "plusiki" albo oczywiście "minusiki", i przerabiać zadania w domu. Bo kurna zadania mają być opracowane z jakiegoś powodu w domu, samodzielnie, jeszcze kurna nawet bez pomocy wykładu, i potem pokazane przez studenta na ćwiczeniach. Taka to była karkołomna forma ćwiczeń. Do dziś nie wiem na co tam był ćwiczeniowiec. Chyba żeby te minisiki wpisywać. Oczywiście, studiuje człowiek z różnymi ludźmi. Zawsze, szczególnie jak rok ma 150 ludzi, trafią się i tacy co naprawdę są niesamowici i łapią wszystko w locie. Ci ludzie zresztą obecnie to pracownicy googla, facebooka i innych firm z doliny krzemowej, także tak żeby "określić" potencjał. Większość z nich od 2 roku cisnęła i wygrywała konkursy różne, po to w ogóle był mocny rocznik. I oczywiste było że tacy ludzie robią te zadania i są dla nich one proste. I oczywiste też, że robili je przy tych tablicach, jak nikt nie chciał, bo w ten sposób ratowali innych od gównianych minusików. Spoko chłopaki, każdy z nich świetny gość. Uczyliśmy się potem wspólnie przez studia. Ale ten system oceny był jaki był. I potem kurna zdziwienie, szok, że na grupę, 20-30 osób jeden czy dwóch ma po 10 plusików a połowa nawet jednego nie ma. No nic tylko wstać i powiedzieć "no co kurna powiesz Sherlocku". Byli też, i co gorsza pracuje to towarzystwo nadal, ludzie totalnie beznadziejni. Pojęcie na temat komputerów zerowe, jakieś dziwaczne poglądy w stylu "kurła za komputera Warta to było prawdziwe życie" (to taki komputer wielkości mieszkania). I uczą te ludzie, tu i teraz, po tylu latał ludzi programowania, gdzie uczą języka c++ w tej samej formie co mnie (a było to dobre 15 lat temu) i już wtedy to było uczenie skamielin. I nie wytlumaczysz że ma tyle samu sensu obecnie co nauka pisania na glinianych tabliczkach, bo on wie lepiej i "dawniej to było". Dla porównania ja akurat wtedy miałem od programowania świetnego profesora, prawdziwego profesora z mega dorobkiem, który mimo tego że był mega zajętym człowiekiem, bo wiele jeździł po konferencjach i w wielu grantach pracował, tak zawsze na wykład przychodził przygotowany. Materiały zawsze były. I mówił świetnie. Wykład pamiętam był o jakiejś totalnie chorej godzinie, to było coś pokroju 16 w piątek, gdzie większość pierwszaków to już dawno po słoiki wracali do domów, tak zawsze sam chodziłem, zawsze było tam jednak dużo ludzi i każdy sobie chwalił. Wykład płynny, pełen fajnych anegdod, ciekawostek a do tego dalej mocny merytorycznie i co oczywiste z głowy, swobodnie, otwiarcie na dyskusje z nami. Nie prowadził ćwiczeń, bo jak mówię, "kruca bomba mało czasu", ale nawet egzamin i niego był światowa klasa. Owszem miał renomę kilera, ale był sprawiedliwy i twórczy. Na 3 tygodnie przed dostawało się 4-5 napisanych krótkich programów (źródła) z języków które były w programie. Na egzamin można było brać wszystko co "nie ma procesora", więc notatki, książki -> norma. Zadania były i w kontekście toerytycznych pytań, ale większość była do programów i były one z gatunku co się stanie jak coś np. zmienimy, albo coś dodamy/wykasujemy. Świetny test myślenia. Cały rok siedział na tymi programami przez ten okres przed egzaminem i wspólnie, w grupach przy pizzy kombinowało się na zasadzie "a co się stanie jak tak zrobimy". Super to wspominam.

Uczę się w szkole średniej (technikum), nauczyciele podczas dni otwartych straszą uczniów jedynkami i uwagami za wyrażenie negatywnej opinii na temat placówki, a twórców opinii w Internecie, które nie są po myśli dyrekcji, potrafią namierzyć, zmuszać do jej usunięcia i straszyć policją. W kolejnym roku szkolnym nowi uczniowie przychodzą zafascynowani wykreowaną podczas dni otwartych szkołą, która rzeczywiście nie istnieje, połowa z nich zostaje, połowa ucieka. Pozdrawiam

Sam zrezygnowałem ze studiów lekarskich po tym jak po powtarzaniu roku (za równowartość rocznych przeciętnych zarobków), nota bene za sprawą oblanego egzaminu który po wglądzie do pracy, co też było mi bardzo utrudniane, okazało się że był napisany na 90%. Sytuacja powtarzała się kilkukrotnie na innych przedmiotach - patrzę na wynik 2, sprawdzam pracę 4, tłumaczenie jak jakiegoś idioty, że niedopatrzenie, pomyłka. W sytuacji gdy były przypadki gdzie ktoś zdawał ten sam egzamin na hasło "tatuś pozdrawia". Na rozmowie z dziekanem zwyczajnie nie chciałem dać w łapę, co też mi wprost zasugerował - do dziś żałuję, że nie nagrałem tej rozmowy. Jaką miałem satysfakcję parę lat później jak go spotkałem kilka lat później na konferencji naukowej, gdzie jak mnie rozpoznał to strzelił buraka i uciekał z podkulonym ogonem w pierwszą godzinę dwudniowej konferencji. Przez cały okres moich pierwszych studiów zaobserwowałem całą masę patologii jak m.in. trójstopniowe egzaminy by uwalić jak najwięcej osób, egzaminy gdzie na 2 terminie zdawało 15 osób na 200 podchodzących, molestowania, dwuznaczne jak i bezpośrednie sugestie seksualne wobec moich koleżanek, znęcanie się psychiczne, wyzywanie od debili i nieuków, które nic nie osiągną. Nie wspomnę nawet o takich cudach organizacyjnych jak na indywidualnym toku studiów wyznaczano mi egzaminy z dwóch różnych przedmiotów o tej samej godzinie, tego samego dnia w dwóch różnych budynkach, przy czym niestawienie się traktuje się jako niezaliczenie, a żadna katedra nie chciała pójść na ustępstwa jak przesunięcie godziny, czy dnia - moje rozwiązanie - "zachorowałem" na jeden z nich (tak zwolnienie lekarskie). By było śmieszniej na egzaminie komisyjnym nawet nie dostałem żadnego pytania - było tylko pan już nie zdał do widzenia. Do wszystkich studentów mam życiową radę, nauczcie się mieć dużo rzeczy w przysłowiowej dupie, bo szkoda waszego zdrowia (ja swojego trochę straciłem), a do sukcesu czy to zawodowego, rodzinnego, naukowego czy finansowego dochodzi się wolą ich osiągnięcia, a nie 5 w indeksie.

Krzysztofie drogi, właśnie jestem w trakcie oglądania tego filmu i autentycznie czuję, jak krew się we mnie gotuje. Ja mogę się cieszyć, że studiuję w miejscu, w którym jest atmosfera wsparcia (Instytut Filologii Angielskiej UWr) i nie ma takiej kasty (albo jest słabo widoczna i ma mało do powiedzenia, jeśli jest). Mam nadzieję, że nie "zawracam Ci gitary" i ogromnie dziękuję, że poruszasz takie tematy, Arcymagu! Jako przyszły dydaktyk i nauczyciel bardzo przejmuję się polską edukacją - zarówno tą podstawową, ponadpodstawową, jak i wyższą i nie ukrywam, że cały ten system sprawia, że trafia mnie szlag. Merci beaucoup.

W tym momencie cieszę się, że wybrałem nieprestiżowe studia w filii jednego z Uniwersytetów Ekonomicznych. U nas zdażają się wykładowcy, którzy czasem kogoś wyśmieją (raz, czy 2 razy na semestr i jest to bardziej na zasadzie rozluźnienia atmosfery, np. koleżanka w zadaniu obliczyła podatek od straty, a profesor się roześmiał i powiedział, że złupili tego człowieka, bo nie dość, że stracił na giełdzie, to jeszcze podatek zapłacił), ale też jest jeden pseudowykładowca angielskiego, który ma tytuł magistra i uwielbia się czasem wyżywać na studentach, np. raz mnie wyśmiał, kiedy na jego pytanie powiedziałem, że nie zrozumiałem, bo byłem w toalecie. A jego nauczanie polega na tłumaczeniu frazy polskiej na angielską, tak jak on podał, bez żadnych zmian. Nie można nawet zmienić słów bliskoznacznych typu: kadra i pracownicy, bo to już jest inne tłumaczenie- 0 punktów, co jest moim zdaniem bezsensowne. Ale to i tak nic w porównaniu z sytuacją na UJ.

'Uczeń/student to nie człowiek' Dwie sytuacje. 1. Przypomniał mi się moment gdy w zeszłym roku na zdalnych mój nauczyciel niemieckiego był tak nieufny wobec nas, że gdy wyczytywał kogoś z dziennika do wypowiedzi to wystarczyło że ktoś musiał chwilę pomyśleć nad zadaniem/odpowiedzią, albo że się zgubił przy zadaniach i nie był pewny przy którym zadaniu/podpunkcie jesteśmy aby nauczyciel wystawił mu jedynkę za aktywność, skrytykował za nie wiedzę i stwierdzał że 'Nawet jeśli się na chwilę zamyśliłeś to cóż, twój problem, masz uważać'. Zero podpowiedzi, chociaż próby naprowadzenia kogoś, pomóc komuś zrozumieć, nie. Rezultat: przed lekcjami miałam ataki paniki (jestem słaba z niemieckiego, już nawet nie wspomnę że jestem rok w plecy), a gdy wróciliśmy do szkoły to bałam się poruszyć na lekcji żeby przypadkiem mnie nie zauważył 2. (Kontekst - jestem w 8 klasie, za miesiąc piszę egzaminy) Co chwilę słyszę, że egzaminatorzy to też ludzie, mogą mieć zły humor, mogą być zmęczeni po kilku godzinach sprawdzania itp itd. Zrozumiałe, ale oczekują jednocześnie od nas żebyśmy przychodzili na 7.45 (przynajmniej na próbne, nie wiem jak będzie na prawdziwych), napisać taki polski czy matematykę na tym samym poziomie co gdybyśmy to pisali w warunkach domowych, bez stresu. Rozumiem że egzaminator to też człowiek i mamy być wyrozumiali, ale jednocześnie my mamy presję czasu, jesteśmy niewyspani, zmęczeni, często głodni i zestresowani, a oczekuje się od nas że wystrzelimy się w klucz na polskim oraz że napiszemy rozbudowane rozprawki lub opowiadania, a na matematyce że będziemy rozwiązywać wszystkie zadania. Uczniowie to nie ludzie, tylko kolejne bezimienne cegiełki w murze odznaczone kodem i peselem. Mam nadzieję że moja paplanina miała sens, sorry, ale musiałam się wygadać, bo nie mam z kim o tym rozmawiać, bo rodzice zbywają, a znajomi w większości albo ignorują albo przytakują.

Powiem tak, moja mama pracuje w dziekanacie, gdybym miał powiedzieć, co zrobiłaby z studentem zgłaszającym problemy z treścią wykładu(np. czegoś nie było w sylabusie), to sądząc po tym co słyszę w domu, to sprawa została by niestety szybko zlana i skwitowana krótkim ,,nie narzekaj, profesor wie lepiej, nie dyskutuj, teraz to wszyscy studenci tacy leserzy, a tak w ogóle to kiedyś było lepiej, a wy tylko myślicie jak wymigać się od pracy". Muszę z przykrością stwierdzić, że nie tylko na UJ stosunek pracowników uczelni do studentów nie jest dobry.

22:45 @Krzysztof M. Maj jak powiedziałeś, że rolą prowadzącego jest dać 40 lat doświadczeń, aby student na nich mógł zbudować 20 lat i to mi się bardzo spodobało i skojarzyło z sentencją z google scholar ''stań na ramionach olbrzymów'', czyż nie jest to to samo? Uczniowie powinni móc się podeprzeć o wiedzę swoich prowadzących

Dobra, w tym momencie cieszę się, że trafiłam na mój UŚ zamiast na UJ, a jak wiadomo, pierwszy wywodzi się z drugiego i nie ma między nimi zbyt dużej różnicy lokalizacyjnej. W sumie mimo że skończyłam kierunek kilka dobrych lat temu, a drugi finalnie rzuciłam, nie udało mi się dorobić depresji czy stanów lękowych. Chociaż w murach uczelni dalej krążą wspomnienia o jednej z uczących tam pań profesor. Całe szczęście obecnie odeszła z uczelni i teraz upupia całe roczniki na humanie w UJ. Do tej pory pamiętam sytuacje z właśnie wspomnianymi ankietami na UŚ. Było to jakoś w 2018/2019 roku. U nas chodzili i rozdawali ankiety o wykładowcach na koniec zajęć. Tu graty dla dyrekcji kierunku za dbałość o anonimizacje. Jednak wielka nagana dla być może reszty kadry administracyjnej. Jak się okazało potem rok niżej jeden z kolegów lub koleżanek dał najniższą możliwą ocenę profce z literatury. Babsztyl, bo po latach nie umiem jej inaczej nazywać, dowiedziała się jaki kierunek. Wszystklie trzy roczniki miały przewalone na zajęciach w następnym semestrze. Niestety na celownik wybrała sobie głównie nasz rocznik, ale dalej to nic w porównaniu z tym co przechodzą studenci UJ. Oczywiście sprawa zgłoszona była do dziekana wydziału i rozwiązana pozytywnie dla studentów ;) Ps. dr Makles do tej pory jest przeze mnie ciepło wspominany

Film z potężnym ładunkiem emocjonalnym. Naprawdę życzę tym wszystkim byłym i obecnym studentom UJ wszystkiego najlepszego i silnej psychiki, a wszystkim "profesorom korytarzowym" (swoją drogą świetny termin) żeby kiedyś zostali wrzuceni do takiej sytuacji jak studenci i popatrzyli z drugiej strony lustra

uj. kiedy 80% roku nie zdało egzaminu w pierwszym terminie i jako rok poprosiliśmy prowadzącego o materiały, które mogą nam pomóc, zostaliśmy "ładnie" nazwani dziećmi ze szkoły średniej i oskarżono nas, że chcemy być przez studia prowadzeni za rączkę. wprost.

Aż człowiek boi się iść na studia po wakacjach

Pierwsze male zwycięstwo: dyrektor ds studenckich Instytutu Historii Sztuki UJ zrezygnowała ze stanowiska: krakow.wyborcza.pl/krakow/7,44425,28667927,uj.html

Stracone marzenia, pasja, zdrowie i najpiękniejsze lata życia. Serce się kraja i ręce opadają.

Niestety ja również mam na koncie doświadczenia patologii UJotu. Co zabawne - jestem studentką właśnie Wydziału Pololnistyki, ale od Twoich czasów musiało się tutaj nieco zmienić, bo polonistyka antropologiczno-kulturowa (którą studiuję) nie jawi się już raczej jako specjalizacja wyższej kasty i zastąpiła ją chyba w tej funkcji komparatystyka. Na swojej specjalności nie doświadczyłam niczego złego ze strony prowadzących - byli lepsi i gorsi, ale nie mobbingowali. Dodatkowo realizuję blok pedagogiczny, co wiąże się z kontaktem z kierunkiem nauczycielskim i to właśnie tam pojawiło się najwięcej absurdów. Wśród prowadzących z Katedry Edukacji Polonistycznej, z którymi miałam do czynienia tylko jedna osoba okazała się wybitnym pedagogiem i dydaktykiem (a mówimy tutaj o katedrze EDUKACJI), swoją drogą również ta osoba jako jedyna z prowadzących zrozumiała moje problemy ze zdrowiem psychicznym... Kierunek nauczycielski to niestety błędne koło patologii - prowadzący robią ze studentami co im się żywnie podoba, bo studenci im na to przyzwalają, wśród nich najwidoczniej panuje kult ludzi z milionem tytułów przed nazwiskiem. I nie są to puste słowa ani moje teorie, bo kiedy chciałam zareagować na łamanie regulaminu studiów przez jedną z prowadzących i powiadomiłam o tym swoich kolegów i koleżanki ze specjalizacji nauczycielskiej oni donieśli na mnie do owej prowadzącej mimo że sami byli przez nią źle traktowani. No ale jak wiadomo - jak jest szansa podreperować swój wizerunek i rozłożyć przed sobą czerwony dywan egzaminu zdanego na piąteczkę, to dlaczego nie? To jest właśnie solidarność studencka na kierunku nauczycielskim. Doszły do mnie także informacje, że życzą mi zmiany uczelni, bo już nie mam czego na niej szukać. Ale nie tylko w tej kwestii mieliśmy ze sobą nie po drodze. Moja wizja postępowej edukacji kłuła ich w oczy, bo przecież oni to by chcieli na swoich lekcjach wykładać ex cathedra (i to w dosłownym znaczeniu)! Przypominam, że mówimy tutaj o roczniku studentów urodzonych ok. 2000/2001 roku. Pomimo identycznych niektórych przedmiotów w programie studiów ich egzaminy wyglądały dużo gorzej od naszych, notorycznie byli oblewani, co u nas zdarzało się bardzo rzadko. To chyba taka zmowa Wydziału Pololnistyki na nauczycielską. Wszyscy wiemy na kim w swoim przyszłym zawodzie będą odreagowywać swoje uczelniane frustracje. Bo reagowanie na patologię? A po co? Skoro można padać do stóp profesorom korytarzowym. Kolejna jednostka UJ - Jagiellońskie Centrum Językowe. Chodzę tam na obowiązkowy lektorat z angielskiego i z całego serca tych zajęć nienawidzę. W szkole nie miałam zbyt dobrych nauczycieli tego przedmiotu, więc radzę sobie dużo gorzej niż reszta grupy. Na domiar złego choruję na depresję i fobię społeczną, co pogłębia moją blokadę językową. Postanowiłam poinformować o tym prowadzącą, oczywiście załączając przy tym dokumenty od psychiatry. Nie chciałam, żeby naciskała na mnie za bardzo na tych zajęciach, bo po prostu nie radzę sobie z takim stresem. Wszystko to zignorowała, twierdząc, że byłoby to niesprawiedliwe wobec innych i że nie można nauczyć się języka bez mówienia, w związku z czym przyczepiła się do mnie jeszcze bardziej i pytała jeszcze częściej przy okazji posyłając mi wzrok politowania. Do tego wieczne problemy z moimi nieobecnościami, które systematycznie usprawiedliwiałam, ale u niej było ich jakoś więcej niż u mnie (odnotowuję swoje wszystkie nieobecności). Po niemal każdych zajęciach w JCJ mam myśli samobójcze, bo czuję się tak upokorzona. Na szczęście jestem w terapii i to mnie ratuje, chociaż czerwcowy egzamin widzę u siebie słabo, z racji tego, że to ona będzie mnie egzaminować na ustnym i myślę, że przyjemność sprawi jej oblanie mnie. Za poprzedni semestr dostałam NZAL, bo nie zaliczyłam jednej części, która na owe zaliczenie się składa. Tak jakby między 2 a 5 nie było 3 i 4... Liczyłam na zrozumienie i empatię, bo w depresji każdy przeżyty dzień jest dla mnie sukcesem, ale zamiast tego otrzymałam próby udowodnienia mi jakim śmieciem jestem na tym śmiesznym lektoracie.

Byłem w szoku jak mój profesor z Podstaw Socjologii podszedł do naszego kółeczka i palił z nami szlugi tuż przed egzaminem. To był jedyny sympatyczny profesor jakiego poznałem na UAMie

UJ coś bierze pod uwagę? Kiedy KRD opublikowało raport na temat depresji wśród doktorantów z porażająco wysokim odsetkiem osób, które borykają się z problemami w związku doktoratem, prezes TD UJ otrzymał naganny list od władz uczelni sugerujący mu celowe pomawianie UJ i szarganie dobrego imienia uczelni.

Wow nawet nie wiem co napisać. To jest straszne, że można tak traktować drugiego człowieka, w miejscu, w którym powinien dominować szacunek do wiedzy i ludzi, którzy te wiedzę posiadają, bo nikt z nas nie jest wszechwiedzący i powinniśmy uczyć się od siebie nawzajem, a nie szydzić z tego, że ktoś czegoś nie wie. Ciężko się oglądało ten materiał, ale jest on niezwykle ważny. Niech coś w obrębie edukacji się zmieni bo nie wytrzymamy tego, ba już nie wytrzymujemy i mieliśmy to pięknie zobrazowane. OBUDŹCIE SIĘ! Ile jeszcze potrzeba cierpienia, ile krwi potu i łez musi się przelać? Szanujmy wiedze i ludzi, ponieważ to oni mogą chcieć ją nam przekazać, uczmy się od sobie zamiast patrzeć na drugiego człowieka jak na cyferke w systemie dajmy coś od siebie, szanujmy innych a sami będziemy szanowani i w ten sposób ten świat, po którym wszyscy stąpamy stanie się lepszym miejscem. Mógłbym tu napisać elaborat, na który zapewne niektórzy "korytarzowi wykładowcy" spojrzeliby i wyśmiali wytykając mi co najwyżej błędy i stawiając cyferke w dzienniczku. Ehh chciałem się wygadać, bo się nie dało tak po prostu wyjść z tego notabene jakże ważnego materiału. Pozdrawiam cię Krzysztof i pozdrawiam was wszystkich, którzy to czytacie, niezależnie od tego, czy studiowaliście, studiujecie, myślicie czy iść na studia, czy też np. po ukończeniu szkoły średniej tak jak ja poszliście do pracy. Wszystkim wam należy się szacunek. Pamiętajcie o tym i nie patrzcie obojętnie, kiedy widzicie, takie sytuacje, jak te opisane przez studentów UJ. Wszystkim życzę miłego dnia/wieczoru/nocy, smacznego posiłku i uśmiechu na twarzy. Pozdrawiam.

Okej, czy możemy teraz wszyscy zacząć mówić o KAŻDEJ *patologii* występującej na uczelniach? To jest naprawdę dobry moment, by stanąć ramię w ramię i w końcu temu przeciwdziałać. Razem. Nie bójmy się mówić o tym, że gdzieś dzieje się źle, bo inaczej... nigdy nie będzie dobrze. "Zawsze jest lepiej, żeby ten, kto wzbudza w nas strach, bał się nas bardziej"- Umberto Eco *#niemobbingUJ*

Dziękuję Ci Krzysztofie, że swoim kanałem zapewniasz mi zarówno rozrywkę, jak i przysłowiowy "pokarm dla myśli". Pozdrawiam serdecznie ^^

Te relacje udostępniała moja koleżanka z roku i szczerze, to niestety muszę się zgodzić z tym wszystkim. Za moich studiów 10 lat temu było to samo. Niektórzy wykładowcy byli super, niektórzy kompletnie nie szanowali studentów, a studentkom mówili wprost, że kobiety nie są potrzebne na uczelni. Bardzo długo miałam do siebie bardzo dużo żalu, że tych studiów nie skończyłam, poczucie porażki życiowej i jakiegoś wybrakowania, ale po latach do mnie dotarło, że to zupełnie nie tędy droga. edit: dla statystyk, z 60 osób na 1. roku licencjat zrobiło może 15, z czego chyba 5 bez powtarzania roku. edit 2: do tych prac bardzo często nie ma materiałów w sieci, bo to by było poniżej godności czasopism w których się ukazują, żeby zdigitalizować swoje szacowne wydawnictwo :) tylko godziny spędzone na fotografowaniu jedynego dostępnego w Krakowie egzemplarza jakiejś książki sprzed 50 lat to "prawdziwe pisanie stanu badań" :)

Nie wiedziałem, że na wydziałach humana jest tak źle. Na ruczaju zwykle mamy bardzo pozytywne interakcje z prowadzącymi. Możemy przynosić misie na egzaminy

Ja jednocześnie czuję niesamowity podziw do ciebię , i wszystkich ludzi którzy walczą o reformę tego ******** systemu. I bardzo mocno zastanawiam się jak jesteś dalej w stanie to robic, wiedząc że te chuje z ministerstwa nic z tym nie zrobią 😮‍💨.Szanuje

Ja pierdole, aż się odechciewa iść na studia gdy na najlepszym Uniwersytecie w Polsce dochodzi do obrzydliwych patologii. Ale widocznie to polska edukacja dla nas.

Moim zdaniem problem kadry uniwersyteckiej, zwłaszcza na kierunkach humanistycznych, polega na tym, że ci ludzie czasem całe życie nic nie robią poza uczelnią, przez to ich odrywa od rzeczywistości. A snobizm w tych kręgach to jest w ogóle osobny temat. U nas się na przykład często powtarzało, że mamy w Polsce trzy polonistyki: największą, najstarszą i najlepszą. Najwięksi ani najstarsi oczywiście nie byliśmy, resztę sobie każdy może dopowiedzieć :)

Dopiero od niedawna zaczynam sobie uświadamiać, jak wielu aktów mobbingu doznałem w czasie swojej edukacji w szkole i na studiach. Ten odcinek i wszystkie trudne historie są dla mnie katalizatorem do podzielenia się z tym, jak zostałem potraktowany na jednym z egzaminów na WPiA UW (zaznaczę, że był to akurat wyjątek, ponieważ wszystkie inne egzaminy przebiegały dla mnie i współegzaminowanych w przyjaznej lub przynajmniej poprawnej atmosferze). Pani doktor (teraz już habilitowana) znana była z faworyzowania swoich studentów. Niestety, nie miałem o tym wiedzy podczas rejestracji na egzamin. Zostałem też zapewniony przez prowadzącą ćwiczenia, że "To dobry wybór na egzamin". Ostatecznie w mojej grupie egzaminacyjnej znalazła się jedna osoba z ćwiczeń pani dr i dwie spoza niej. Po powyższej zapowiedzi można się już domyślić, że pierwsza osoba dostawała pytania wymagające krótkiej odpowiedzi i o podstawowym poziomie trudności. Ja dostałem pytanie przekrojowe, odpowiedziałem zgodnie z poglądami zaprezentowanymi w podręczniku. Odpowiedziałem, w pokoju zaległa cisza. Przerwała ją pani doktor, mówiąc "Ja wiem, że już jest późno (na egzamin czekałem 8 godzin), ale co pan za androny opowiada". Potem zaczęła się długa tyrada poniżeń i zadawaniu pytań, które w zamyśle pani doktor miały unaocznić wszystkim w pokoju, jak bardzo nieprzygotowany jestem do egzaminu. Za pierwsze pytanie dostałem 3- -. Przy drugim pytaniu pani doktor przestała na mnie patrzeć, wyciągnęła telefon, odpaliła kalkulator i ostentacyjnie przerwała mi wpół słowa, mówiąc "Pan wie, że jak bym się postarała, to mogę panu jeszcze dwóję postawić?". Stało się tak pomimo udzielenia dobrej odpowiedzi na drugie, a potem na trzecie pytanie. Na koniec, kiedy zaproponowała nam wszystkim oceny (5, 4, 4), nie obyło się bez zapytania drugiej osoby spoza grupy pani doktor "Czy nie będzie się pani czuła pokrzywdzona, że stawiam mu (mi) taką ocenę, jak pani?" Koleżanka nieśmiało zgodziła się na moją czwórkę, po czym tuż przy wychodzeniu z pokoju dr zatrzymała nas jeszcze i powiedziała do mnie "Wie pan, gdyby pan dostał inne pytania, to i ocena byłaby lepsza". Pani doktor skutecznie zraziła mnie do wykładanej przez siebie gałęzi prawa, a sam stres związany z tym egzaminem przeżywałem jeszcze długo. Wciąż jeszcze we mnie to siedzi. Jedynym pozytywnym aspektem tej historii jest dla mnie osobiście fakt, że w miesiąc później byłem świadkiem przewrócenia się rzeczonej pani doktor na oblodzonym chodniku i nieomal złamania przez nią ręki. Wątpliwa to jednak pociecha, skoro pani doktor habilitowana jest obecnie jedną z twarzy wydziału.

Już trochę stary ten film, ale wreszcie czuję się na tyle z sobą okej, żeby to napisać. Oglądać cię zaczęłam jakieś parę miesięcy temu, nie pamiętam dokładnie czy to było jeszcze w trakcie mojej przygody z UJ, czy już po. W każdym razie: przez niecały semestr studiowałam na tej sławetnej, "prestiżowej" uczelni. Tak, niecały semestr. Nie podeszłam nawet do sesji, bo nie wytrzymałam psychicznie. Studiowałam tam filologię chińską. I mimo, że prowadzący wydawali się mili, przynajmniej w większości, to i tak czułam tam ogromny stres. Kolokwia co tydzień, próg zaliczenia nawet takiej drobnostki to 70-80%, bo przecież UJ, więc czułam ciągłą presję uczenia się, a niestety nie nadążałam za materiałem, z którym według mnie popierdalali i to nieźle. Ledwo jadłam i nie spałam po nocach, próbując się cokolwiek uczyć, a i tak czując, że nie daję rady. Na zajęciach byłam jak zombie, ledwo patrzyłam na to, co się dzieje z ostatniej ławki. Wykorzystałam chyba wszystkie dozwolone nieobecności, bo czasami dosłownie bałam się przekroczyć progi Collegium Paderevianum. Nie jest to może historia tak przerażająca jak te z IHS, ale to było moje personalne piekło. W szczególności nienawidziłam gramatyki opisowej, prowadzonej wtedy w formie zdalnej z tej racji, iż był to wykład. Prowadząca ten przedmiot jest jednym z bardziej rozpoznawalnych nazwisk polskiej sinologii, ale szczerze nie potrafię myśleć o tym nazwisku bez wzdrygnięcia się, więc go nie przytoczę, kto wie ten wie. Już na starcie zostaliśmy przemiło poinformowani o tym, że połowa z nas odpadnie po 1 semestrze. Nie wiem czy taki był zamiar, czy nie, ale odebrałam to jako jakąś taką samopochwałę, że udało jej się ujebać tylu studentów. Jej wykłady... No cóż, to po prostu były nagrane rok temu wykłady, które odtwarzała podczas zajęć, oczywiście z całkowitym zakazem nagrania tego (jak w przypadku wszystkich zajęć na UJ). Nie wiem czy nie miała nawet problemów z tym, by nagrywał je nasz niewidomy kolega, ciężko mi teraz to przywołać. Swoją drogą, to nie moja historia, ale później chyba wspomnę jedno zdanie o tym koledze, bo jego ta uczelnia przeorała gorzej niż mnie, that's for sure. W zasadzie jedynym warunkiem bycia dopuszczonym do zaliczenia było zdanie 3 wejściówek, o których powiedziała na samym początku. Także byłam na to przygotowana. Na co nie byłam przygotowana to koszmarny sposób ich przygotowania, który znacznie utrudniał mi pracę nad nimi. Dostawaliśmy 15 minut na jakieś... 20 zadań? Chyba? Z czego wydają się bardzo proste, bo ułóż z rozsypanki zdania, wstaw odpowiedni znak, zaznacz klasyfikator... Co prawda byłam wtedy nieco w tyle z materiałem, więc i tak miałabym trudno, ale najgorszym był ten limit czasu i program, w którym dostawaliśmy te wejściówki. Nie wiem jak to się nazywa, ale jest na pewno częścią Teams, więc coś stamtąd. Z jakiegoś powodu wszystkie te zadania to były przesuwanki, bierzesz jedną rubrykę i przesuwasz w odpowiednie miejsce. Co było z jakiegoś powodu niezwykle trudne. Okropna była też czcionka, w której napisane były wszystkie te znaki, chyba połowę czasu zajmowało mi w ogóle odczytanie tego wszystkiego, a potem nie wyrabiałam ze zrobieniem tych zadań, zwłaszcza że, tak jak mówiłam, zadań było więcej niż czasu. I niby proste, ale jeśli tak trudno jest odczytać w ogóle treść to te "proste" zadania stają się nagle 3x trudniejsze. Też nie było możliwości poprawy czegokolwiek, przy pierwszej wejściówce wyjebało mi całkowicie internet i nie mogłam jej już ponownie wypełnić, prowadząca powiedziała mi praktycznie, że no, sorry ale nie, to nie mój problem. I tak oto najłatwiejszej wejściówki nie zdałam. A potem było gorzej. Nie zostałam dopuszczona do egzaminu, jak można się domyślić. Cotygodniowe kolokwia i te wejściówki mnie wyniszczały psychicznie, po raz pierwszy w życiu potrzebowałam jakichś ziół na uspokojenie i korepetycji. Nigdy wcześniej nie musiałam chodzić na korepetycje, ale wtedy ich potrzebowałam, choć na wiele mi się wtedy zdały. Na przerwę świąteczną przyjechałam roztrzaskana, z myślą, że już tam więcej nie wrócę. I nie wróciłam już na tę uczelnię ani razu. Do Krakowa przyjechałam z powrotem zabrać tylko rzeczy z akademika. Nie jest to jakaś wielce dramatyczna historia, bo jest dość krótka, ale mimo wszystko ciężko mi było ją przegryźć, zwłaszcza że wszyscy patrzyli na mnie z takim zawodem, że kolejne dziecko w rodzinie poszło na UJ i nie zdało. Moje starsze rodzeństwo również tam uczęszczało, na inne kierunki. Żadne z nas nie wytrzymało tam nawet roku. Wracając na chwilę do mojego kolegi z kierunku, warto zaznaczyć, że kadra tego kierunku też jest nieprzyjemna dla osób niepełnosprawnych. Ze względu na to, iż nie widział, nie był w stanie fizycznie pisać znaków, mógł je tylko zapisywać na swoim, dostosowanym do własnych potrzeb, laptopie. Ale trzeba przyznać, miał ogromne predyspocyzje do tego języka. Jego wymowa była naprawdę świetna i radził sobie dobrze przez cały czas. Jedyne czego nie mógł robić to pisanie ręcznie. I z tego względu powiedziano mu, że po pierwszym semestrze nie będzie mógł kontynuować tych studiów. Kiedy się zapisywał na kierunek, nie mieli z tym żadnego problemu, ale pod koniec semestru dowiedział się, że może pakować manatki. Jest to według mnie naprawdę oburzające, bo to był naprawdę fajny człowiek i widać, że go to interesowało. Mam tylko nadzieję, że teraz ma się lepiej na innej uczelni. Ja sama teraz studiuję w innym mieście. Ten sam kierunek, inna uczelnia i wow, jest tutaj zupełnie inaczej. Wreszcie nie mam załamania nerwowego co tydzień, jestem w stanie spać i normalnie funkcjonować, wszystkie moje testy idą mi gładko, tym razem nawet podchodzę do sesji i mam za sobą kilka egzaminów, które już wiem, że zaliczyłam i to z całkiem dobrym wynikiem. Nigdy więcej nie chcę wracać na UJ, nawet na studia magisterskie, których moja uczelnia nie oferuje. Po prostu wiem, że to nie jest warte mojego zdrowia psychicznego i fizycznego. Trochę spóźnione, ale dziękuję ci za ten filmik, który naprawdę pokazuje jaka potrafi być ta uczelnia. Oczywiście o wszystkich kierunkach się nie chcę i nie mogę wypowiedzieć, ale w większości słyszałam rzeczy, których nie określiłabym pozytywnymi.

Przykre jest to, że tak jak u mnie (mała miejscowość na peryferiach małopolski) każdy lgnie do UJ. Pytając starszych kolegów (tegorocznych maturzystów) na jaką uczelnie się wybierają w 90% słyszę UJ na to i to, UJ na to i to.

Dorzucę kilka swoich obserwacji. Studiując matematykę na UJ, angażowałam się też w życie całej uczelni i miałam okazje poznawać ludzi z różnych wydziałów i zobaczyłam, że UJ jest ogromny i właściwie każdy wydział należałoby traktować jak autonomiczną jednostkę. U nas na roku utarło się wiele powiedzeń w tym "sprzyjać jak atmosfera u Cygan" - to były trudne egzaminy, od których zależało zaliczenie roku, ale każdy nawet Ci co nie zdali, wychodzili spokojni, świadomi siebie, swojej wiedzy i często uśmiechnięci; takich chwil było naprawdę wiele. Z doktorami, doktorantami, profesorami nie raz zdarzało się spotkać w górach na rajdach, wspólnie organizować i brać udział w wielu ciekawych wydarzeniach. Przykre sytuacje się zdarzały, ale zawsze miałam do kogo pójść, nasz prodziekan - wspaniały człowiek. Z wieloma profesorami wciąż witam się uśmiechem na ulicy, a z innymi mam kontakt i nawet lata po studiach wciąż mogę zadawać mailem pytania, na które dostaje odpowiedzi i ich notatki. To były genialne lata i chwile, które tam spędziłam. Czasem, gdy znajdę moment wracam, bo jest do kogo, czasem jest możliwość współpracy, zawsze się na nią cieszę. Żeby nie było, że tylko kolorowo. Na doktorat nie wybrałam się, ze względów administracyjnych. Moim ulubionych kuriozum było, mam nadzieję, że upadło, "biuro do odbiurokratyzowania UJ". Gdy chciałyśmy z koleżanką grant zdobyć, łatwiej było zapisać się do PTM i z nimi wnioskować, niż przejść przez podania do biura od odbiurokratyzowania. Pamiętam moje zdziwienie, że aby dostać stypendium naukowe studenta trzeba składać wniosek, te dane wydrukowane z usosa, które oni mają pod ręką i znają lepiej niż sami studenci; ale cóż dostaną tylko Ci co dobrze wnioski poskładali. (Dodatek! Pamiętam profesora, który zobaczywszy źle złożony wniosek przez zdolnego studenta, cierpiał i szukał wyjścia jak mu pomóc.) Przez ogrom biurokracji, nie bardzo są chętni ludzie (przynajmniej na WMiI) do obejmowani stanowisk typu dyrektor dydaktyczny, opiekun roku, co niestety kończy się tym, że są tam Ci, co nie powinni, choć nie brakuje tych, którzy byliby genialni. Niestety starcie z profesorami korytarzowymi też miałam (WFAIS), ale jako osoba postronna. Wtedy osoba, która wyszła z egzaminu (po nieprzyjęciu na studia doktoranckie) usłyszała przypadkiem, gdy drzwi się jeszcze nie zamknęły do końca, świetny, ciekawe jak się potoczy jego kariera. Jednocześnie w tym samym czasie widziałam, jak przyjmowano naprawdę na doktorat studentów bez większych planów i perspektyw, którymi łatwo się steruje, także będzie miał kto robić nudne obliczenia. Zawiść i strach przed młodymi zdolnymi studentami jest ogromny i obrzydliwy, ale mam obawy, że to zjawisko jest baaardzo szerokie, obejmuje więcej niż edukację i uniwersytety, ale wszystkie dziedziny i sfery naszego życia.

Dziękuję Ci za ten film. Wprawdzie jestem dopiero w połowie, bo co kilka minut muszę robić przerwę na przetrawienie tego co mówisz. Ale to chyba dobry krok w stronę przepracowania traumy po sześciu latach na CMUJ. Robisz doskonałą robotę, tak trzymaj!

Dzięki, Krzysztofie. Dwa razy do roku prowadzę zajęcia (dwudniowe, 18 godzin, tak to jest zorganizowane!) na pewnych studiach podyplomowych i, choć dostaję znakomite informacje zwrotne od Studentów, nigdy chyba nie zdarzyło się, żeby udało mi się poprowadzić dwa takie same zajęcia, choć za każdym razem przekazuję te sama porcję hmmm… wiedzy, ale przede wszystkim - zaciekawienia tą dziedzina. Dzięki temu te dwa dni zawsze są ciekawe DLA MNIE i mam wrażenie, że Studenci bardzo z tego korzystają. Pozdrawiam Was!

Jestem w drugiej klasie liceum i jestem szczerze przerażona wizją studiów w tym chorym kraju. Planuję wyjechać do Niemiec ale rodzice mówią mi że jak się nie dostanę to mam iść na studia w Polsce bo "jesteś za głupia żeby nie iść na studia". Jak to ma tak wyglądać to naprawdę wolę wybrać jakąś szkołę zawodową policealną i kursy.

W szoku jestem, że byłeś w stanie się tak opanować. Mnie skręca od samego słuchania, nie byłbym w stanie wytrzymać czytania tego przez godzinę.

Najdłuższy odc dla każdego coś przykrego 😌

Dzięki wielkie za ten filmik, podziałał na mnie "oczyszczająco". Zaczęłam studia magisterskie na UJ na kierunku edytorstwo, przyszłam z innej uczelni. Oprócz mnie było jeszcze kilka takich osób. Na każdym kroku byliśmy gnojeni (przepraszam za wyrażenie) tylko z tego powodu. Że przyszliśmy z innej uczelni, profesorowie na każdym kroku dawali nam odczuć, że jesteśmy gorsi tylko dlatego, że przyszliśmy studiować na święty UJ na magisterkę, a nie wcześniej. Ciężko pracowałam, żeby nadrobić swoje braki i chodziłam nawet na zajęcia komputerowe z młodszymi rocznikami (za zgodą wykładowcy), to była tylko i wyłącznie moja inicjatywa. Koleżanka z innej grupy powiedziała mi, że prowadząca te zajęcia kpi ze mnie na innych zajęciach, że mało umiem, że widać, że wcześniej nie studiowałam na UJ. Na zajęciach ze mną też zaczęła rzucać złośliwe uwagi. Ciężko to zniosłam, siedziałam po nocach i sama próbowałam to ogarnąć. Bałam się odzywać na tych zajęciach, żeby nie kpiła bardziej. A wystarczyłoby, by wskazała mi kierunke, powiedziała, co konretnie powinnam doczytać, wskazała literaturę. Niczego takiego nigdy się nie doczekałam. Studia skończyłam, pracę obroniłam, ale moje poczucie własnej wartości musiałam odbudowywać przez kilka lat. W zawodzie pracowałam jedynie dorywczo obok innej pracy, bo uważalam, że nie zasługuję na nic więcej i nic nie umiem, jestem beznadziejna.

Około 30:40 Uświadomiłeś mi coś bardzo ważnego. Jeśli chodzi o zainteresowania nie ma lepszych i gorszych, one nie potrzebują czyjegoś uznania żeby być wartościowe. Dziękuję, potrzebowałam takich słów. Żyję czując przymus krycia się z tym co kocham robić czy też gustem estetycznym i muzyczbym w obawie o wyśmianie i nazwanie "dziwnym". Twoja mowa nie zmieni wiele na ten moment ale potrafię już nazwać mój lęk

Ale fantastyczny film! Bardzo przykro słyszeć te wspomnienia studentów, ale doskonale ich rozumiem. Łatwiej jest wziąć wszystko do siebie i umierać w środku niż walczyć z „autorytetem”. Oby to się zmieniło!

Dzięki za film. Takie sytuacje trzeba jak najbardziej nagłaśniać, dziękuję za twoją pracę.

Niezwykle przyjemnie się Pana słucha, nawet w tak nieprzyjemnych tematach! Jestem dopiero w 1 klasie liceum, więc dla mnie do studiów jeszcze chwila, jednak powiem szczerze, że po tym odcinku uzmysłowiłam sobie, że przy wyborze uczelni zdecydowanie nie powinnam kierować się jej prestiżem. Jeśli chodzi o odległość, Kraków jest mi najbliższym dużym miastem, z tego właśnie powodu do tej pory planowałam pójście na UJ, chociaż z tego co widzę powinnam to jeszcze przemyśleć. Kto wie, może będę miała kiedyś okazję poznać Pana na AGH :)

Dziękuję za ten film. Widać jak dużo cię to kosztowało Jeszcze raz dzięki Krzysztof ❤️

Jest Pan hot, Panie Krzysztofie. A do tego bardzo merytoryczny i wartościowy odcinek, jak zawsze

pozdrawiam tutaj swoją byłą babę od teorii tłumaczenia na Lingwistycznej Szkole Wyzszej w Warszawie, której tak kompleksy wyjebały, że nagle w dniu egzaminu sobie ubzdurała, że mnie nie było na połowie jej zajęć (chociaż byłem na wszystkich) i stwierdziła, że z tej okazji muszę ten egzamin zaliczyć na ponad 100% by go w ogóle zdać. mam nadzieję, że regularnie sobie przypadkiem soli herbatę.

Ja studiowałam polonistykę na UJ i o dziwo trafiłam tylko na kilku postrzelonych psorów, co straszyli studentów. Głównie ciepło wspominam doktorantów i doktorów pedagogiki, bo to byli złoci ludzie, a doktor Jakub Czernik z Katedry Komparatystyki jest najcudowniejszym wykładowcą na świecie! Każdy Uniwersytet, ba - każdy wydział powinien mieć swojego doktora Czernika, który pożartuje i ponarzeka ze studentami na programy studiów i mobbing naukowy, bo wtedy człowiek zdaje sobie sprawę, że to nie tylko kwestia ludzkiego podejścia do pracy, ale też j opresyjnego systemu szkolnictwa wyższego. Życzę więc wszystkim studentom, zarówno tym przyszłym jak i tegorocznym, żebyście trafiali na dobrych, wyrozumiałych ludzi! ❤️

Jezu straszne. Sam miałem iść na UJ na filozofię, po pewnych prywatnych zdarzeniach wylądowałem na moim lokalnym Uniwersytecie Śląskim i jak słyszę rzeczy z UJ to nie żałuję. Jeszcze nie miałem żadnej nieprzyjemnej sytuacji, wykładowcy są mnie lub bardziej otwarci, ale żadnych chuj**. No i jako że to mały instytut i lokalny to nikomu nie wydaje się że jest gwiazdą światowej klasy, zamiast tego mają swoje fascynujące tematy i lubią je przekazywać studentom. Na piwie z żadnym z wykładowców nie byłem, ale podejrzewam że ponad połowa by się zgodziła gdyby im zaproponować.

Przyjemnie oglądało się tak długi filmik, zresztą poruszający ważny i trudny temat. Jeśli jest tak dużo głosów na temat jednego tylko instytutu, to zastanawiam się ile byłoby o tej polonistyce czy po prostu innych kierunkach lub innych uczelniach, na których też nieraz nie dzieje się dobrze. Ja studiuję w zupełnie innej części kraju i mam w większości dobre skojarzenia ze studiami, ale postanowiłem podzielić się garścią przemyśleń i wspomnień. Jestem na wydziale filologicznym, obecnie studiuję inny kierunek niż na licencjacie (ale dalej ten sam wydział, tylko, że zupełnie inna kadra) i mam spore pole do porównania. Stary kierunek był mały, kameralny i przyjemny, choć były jednostki, które próbowaly nam tę przyjemność odebrać. Przykładowo, miałem wykładowczynię od historii literatury (co ważne dla dalszego ciągu, była jedyną wśród kadry absolwentką UJ), która była postrachem mojego kierunku od 1 do 5 semestru, miałem z nią w sumie dwa ustne egzaminy. Zawsze wychodziłem z piątką, ale po dość ciężkiej walce. Inne osoby miały mniej szczęścia, przykładowo moja dziewczyna usłyszała od niej na zajęciach, gdy wg niej zbyt długo zastanawiała się nad odpowiedzią (tzn. 10-15 sekund), że jest w lesie i ona czarno widzi jej egzamin (to było jakoś krótko przed sesją). Z drugiej strony, to była jednostka, więcej było tych dobrych. Przykładowo miałem problemy z kierunkowym lektoratem, głównie przez naukę zdalną. Przez sytuację w domu byłem w słabym stanie psychicznym, dość biernie uczestniczyłem w zajęciach, które w gruncie rzeczy lubiłem, do tego w ciągu semestru nie zrobiłem prawie żadnej pracy domowej (co składało się na zaliczenie). Podczas egzaminu ustnego, dość wymagający wykładowca (nota bene obcokrajowiec) powiedział, że jak najbardziej rozumie, że mogłem mieć trudną sytuację i nie ma mi tego za złe, odpowiedziąłem na swoje pytania, potem porozmawialiśmy trochę o literaturze i fantastyce, do tego powiedział mi, że widzi we mnie duży potencjał, który został po prostu trochę stłamszony i z dużą radością wyszedłem z 4,5. Można? Można. Obecnie czasem go odwiedzam i pomógł mi mocno przy zbieraniu materiałów do magisterki, mimo, że już nie jestem jego studentem. Do tego rzadko chwalił się swoimi osiągnięciami, a ma ich sporo (chociażby szukając materiałów, znalazłem ponad 10 jego artykułów w temacie). Z kolei inna wykładowczyni, wykładająca naprawdę trudny przedmiot zrobiła wszystko, żeby egzamin ustny był u niej jak najprzyjemniejszy i możliwie najmniej stresujący (co ciekawe gabinet miala tuż obok tej od historii literatury, o której pisałem wyżej), więc przygotowała dla nas termosy z kawą, herbatą, sok i karton rogalików. I z każdym ucinała jeszcze pogawędkę, co dawało więcej czasu osobie, która się przygotowywała do odpowiedzi. Na obecnym kierunku jest znacznie więcej betonu wśród wykładowców, ale są też wspaniałe jednostki. Przykładowo, jeden ''tylko'' doktor, z którym nie mam zajęć, ale zdążyłem go poznać jest bardzo w porządku gościem, zawsze jak nie jest zajęty, to można wpaść do jego gabinetu (zdarzało się, że zostawia klucze i idzie na swoje zajęcia, a my w tym czasie możemy po prostu u niego posiedzieć w ciszy i spokoju, ma sporo starej fantastyki na półkach plus kawa/herbata do częstowania się). Jest też po prostu w porządku człowiekiem, potrafi szybko dostrzec, że student ma jakiś problem i stara się pomóc. Przed moją pierwszą konferencją, udzielał mi i koleżance obszernych rad, odnośnie przyjmowania i odpowiadania na ewentualną krytykę. Tylko, że tutaj, tacy jak on to mniejszość. Jeszcze jedno, co do obecności na zajęciach - u mnie wszystkie zajęcia są obowiązkowe (dwie nieobecności przy zajęciach co tydzień, jak są co dwa tygodnie to jedna), choć nie wszyscy wykładowcy rzeczywiście rozliczają z tej obecności, ale niemal na każdych zajęciach jest lista i potem trzeba odrabiać na konsultacjach (tu identycznie na obu kierunkach), dla mnie to już się stało czymś normalnym.

Przypomniało mi się jak profesor przy omawianiu przypisów, przy mojej pracy powiedział że 'nie będę ukrywał, uwziąłem się na panią' - podobno tak piętnuje problemy i naucza a ja bałam się oddawać kolejne etapy pracy :') Dziękuję Ci za ten materiał, już któryś raz mam wrażenie że chciałabym aby wszyscy profesorzy i doktorzy i inne magnificencje miały taki stosunek do studenta jak Ty 🎉❤

Opiekun pracowni do której uczęszczam wielokrotnie komentował mój wygląd w sposób niejednoznaczny (Przestałam zakładać sukienki, spódniczki). Zdażało mu się złapać mnie za rękę, "żeby mi pomóc", pogładził mnie kiedyś po plecach, "żeby się przyjrzeć bliżej mojemu tatuażowi", pisał do mnie wiele wiadomości na prywatny numer (któy w trakcie pandemi zaczął funkcjonować, aby umawiać godziny), wyczerpujące życzenia na dzień kobiet, urodziny, czy tak po prostu bez okazji... Starałam się to ignorować i odpisywać bardzo rzeczowo i w sposób "profesjonalny". Wmawiałam sobie, że przesadzam. Gdy założyłam słuchawki w jego pracowni (co robi większość osób, bo jest to pracowania rzemieślnicza i przychodzi się do niej w wolnym czasie aby wykonywać projekty na uczelnię) i robiłam swoją pracę, napisał do mnie długą wiadomość, że nie wie o co chodzi i boi się o naszą relację. (relację której przecież nie mamy) Ostatni raz byłam w jego pracowni, gdy byliśmy tylko we dwoje i zaczął krzyczeć z bardzo błachego powodu, (chyba chciał się na mnie wyżyć, że starałam się zachować dystans). Niestety na skutek tego dostałam ataku paniki, a on podszedł od tyłu i zaczął mnie obejmować. Zaczęłam go prosić, żeby tego nie robił, a on znowu spróbował. Po chwili mojego proszenia i odpychania go wykrzyczał "przecież cię nie molestuję". Po czasie wydaje mi się dziwne, że użył tych słów, bo jedynie prosiłam, aby mnie przestał dotykać. O nic go nie ostarżałam, tym bardziej nie o molestowanie. Zaczęłam się go bać, miewałam ataki paniki przed pójściem na uczelnię . Do dziś paraliżuje mnie strach, gdy przechodzę obok jego pracowni. Czuję, że nie mogę nic zrobić (przecież nie przekroczył granicy, bo nie złapał mnie nigdy za miejsce intymne) Zwierzyłam się koleżance z kierunku. Powiedziała mi, że jest on bardzo miłą osobą i pewnie źle wszystko zinterpretowałam. Jest lubiany wśród wykładowców i studentów. Nie można oskarżyć takiej osoby. Rozumiem osoby, które boją się podpisywać pod komantarzami. Sama chyba nie przeżyłabym konfrontacji i dodatkowo bardzo bałabym się o obronę mojego dyplomu. Dziękuję za film i przepraszam za długi wywód, chyba nadal nie przepracowałam swoich doświadczeń.

Ja również przeszedłem coś podobnego. Studiowałem Matematykę Stosowaną na AGH - a raczej Matematykę, bo tylko wydział ma pełną nazwę - i szło mi naprawdę dobrze, po wykładach nieraz to ja byłem ta osobą, która innym tłumaczyła abstrakcyjne zagadnienia, bo je po prostu rozumiem. Egzaminy pisemne zdałem oba na 4,5 z algebry i analizy, jednakże po nich są egzaminy ustne. Egzamin ustny z algebry liniowej u Pana Lecha Adamusa wyglądał tak, że w trakcie roku, całych 2 semestrów, trzeba było wkuć na pamięć dosłownie kilkaset dowodów. Dowodów, które nie były nigdzie tłumaczone, jeśli chcielibyśmy sami je zrozumieć i potrafić wyprowadzać, to musielibyśmy spędzić nad nimi więcej czasu, niż mieliśmy wolnego. Mi wkuwanie ich zajęło jakieś 150 godzin w ciągu 2 tygodni, bo jednak w trakcie semestru było sporo ważniejszych rzeczy. Tutaj przechodzimy do sedna, wykładowca z uśmiechem na ustach oblewał jednego studenta za drugim. Nawet najwięksi kujoni uczący się dzień i noc zdawali ledwo na 3 albo nie zdawali. Jak wszedłem dostałem 3 dowody - 1 duży i 2 małe. Duży umiałem słowo w słowo napisać, jeden z małych umiałem cały, drugi mały jedynie zacząć. Wykładowca przyczepił się do nazwy definicji, z której korzystałem i nie pozwolił mi iść dalej. DO NAZWY DEFINICJI. Definicji, którą umiałem wyrecytować. Konkretnie "charakteryzacja wektorów głównych n-tego rzędu". Oczywiście były przycinki, że nie chodziłem na wykład, wyśmiewanie, że się nie nadaję i z ironicznym uśmieszkiem "może się na kolejnym uda". Za zapomnienie słowa "charakteryzacja" zostałem oblany na pierwszym terminie. Na drugim terminie już mnie całkowicie zjadł stres i zabrakło mi siły, nie dałem rady. Do trzeciego nie podszedłem, bo już miałem załamanie nerwowe - wszystkie moje plany zostały zakwestionowane przez jednego wykładowcę, który z uśmiechem na ustach zbierał sobie warunki. Moim najgorszym błędem było zmienienie kierunku, ale wciąż na AGHu. Tam sytuacja była podobna, jednak już po przygodzie z Matematyką, nie dałem rady. Teraz studiuję na PWSZ w Nowym Sączu. Przez jakiś czas źle się czułem z tym, bo przecież podrzędna uczelnia, ale prowadzący mają tu podejście do studenta, jak do człowieka i można rzeczywiście nauczyć się praktycznych rzeczy. Za pół roku będę bronił inżyniera i praktycznie się tym nie stresuję, znam egzaminujących, wiem, że sobie dam radę, jak się tylko postaram. Oczywiście chodzę na terapię od ponad roku, próbuję się wyleczyć z depresji, zaburzeń lękowych i nerwicy serca. Przez jakiś czas nie potrafiłem funkcjonować i jedyne o czym myślałem to samobójstwo. Cieszę się, że Pan nagłaśnia za pośrednictwem tego filmu takie przypadki. Musi się coś zmienić. Żałuję jedynie, że nie poszedłem z dyktafonem na egzamin.

Jeden z chyba najtrudniejszych najważniejszych i chyba najbardziej personalnych odcinków dla każdego coś przykrego ale zdecydowanie potrzebny a już abstrahując od tego to jakkolwiek to brzmi wspaniałe ogląda się Krzysztofa aż tak kipiącego żalem złością i pogardę

Nie stać było mojej rodziny na studia w dużym mieście. Chciałem studiować na ASP. Rodzice powiedzieli, że chcesz studiować to ok, ale na uczelni w twoim mieście. Dawna Politechnika Radomska, dziś Uniwersytet posada wydział sztuki. Trochę byłem zły na całą sytuację, ale okazało się że UTH w Radomiu to mega cudowne miejsce. Miałem masę czasu i mega wsparcie na rozwijanie się w wybranym kierunku. Kadra bardzo szybko stała się naszymi przyjaciółmi. Bardzo szybko wyleczyłem się z "prestiżowych" uczelni. Pozdrawiam.

Krzysztofie myślę, że dobrym pomysłem na odcinek z tej serii jest ten o profesorze korytarzowym jako promotorze. Mam nadzieję, że tego typu odcinek pojawi się w stosownym i niedługim czasie bo temat jest bardzo ciekawy i myślę, że pomógłby wielu przyszłym studentom.

To co opisujesz idealnie odzwierciedla moją polonistkę w liceum która doprowadziła jedną z dziewcząt w mojej klasie do poważnej depresji i przez tę "nauczycielkę" musiała zrezygnować z uczenia się w tym jakże prestiżowym liceum. Dla mnie koszmarem były lekcje języka polskiego, ciągły strach że wywoła mnie do tablicy, pogardliwe spojrzenia jak na coś co pies wyrzygał na dywan.

Jak ja się cieszę że lecę do Kanady wiec prawdopodobnie będę studiował w przyszłości w Toronto, Vancouver czy Montrealu. Tam podobno jest świetnie.

Krzysztof, jestem absolutnie wstrząsnięta relacjami Z UJ-tu, które przytaczałeś. Dobrze, że nagłasniasz sprawę. Mobbing to przestępstwo.

56:32 - na mojej uczelni sprawdzają obecności i na ćwiczeniach, i na wykładach (aktualnie zdalnych, więc pobierają zawsze listę obecnych na teamsie:)). Limity nieobecności, więc jak ktoś, jak ja, ma problemy ze zdrowiem, to nie dość, że musi się nieźle gimnastykować, by zdobyć zwolnienia (ofc tylko lekarskie, albo od opiekuna roku), to jeszcze wpada w pętlę choruję -> stresuję się przez nieobecności -> choruję jeszcze bardziej. Nie polecam :)

Oj taaaak, Uniwersytet Jagielloński jest cudowny xd. Mam przyjemność doświadczać zarówno UJ, jak i UR, i choć UR nie jest idealny - nie będę udawać, że nie widzę wad niektórych profesorów - to jest zdecydowanie przyjemniejszy w odbiorze. Wykładowcy przynajmniej PRÓBUJĄ wyjaśniać. Nie zawsze wychodzi, nie zawsze zrozumie się za pierwszym razem, ale obejrzysz wykład raz, drugi, poprosisz prowadzącego o zadania na przećwiczenie przed kolosem i jest git, daje radę. Tymczasem UJ... Uhuhu, tu zaczyna się zabawa. Moim ukochanym przedmiotem póki co jest biofizyka. Seminaria polegają na tym, że pan doktor każe studentowi wyjść na środek sali i odpowiadać jak w podstawówce przy tablicy xd. Oczywiście na punkciki, no bo jak inaczej? Żeby było śmieszniej - jako materiał na przygotowanie dostawaliśmy podręcznik DLA FIZYKÓW i ogólny zakres materiału (ogólny zakres materiału to hasła typu USG, EKG i tomograf, tyle). Przed tą pytanką nie ma oczywiście żadnego wykładu, bo po co, no masz przecież podręcznik. I domyśl się, co szanowny pan doktor uzna za ważne (bo podręcznik ma jakieś 500 stron). Dodam, że na mój kierunek rekrutowaliśmy się maturą z rozszerzonej biologii, chemii i podstawowej matematyki. Były co prawda inne opcje jeśli chodzi o 2 ostatnie, ale z tego, co wiem, to raczej nikt nie wybierał alternatyw. Także o ile nie interesujesz się fizyką osobiście, to ostatni raz miałeś kontakt z tym przedmiotem w gimnazjum. Astrofizyki w liceum nie liczę. A potem dostajesz podręcznik dla osób, którzy się na fizyce faktycznie znają i oczekuje się od ciebie, że po pierwsze zrozumiesz, co ta książka do ciebie mówi, a po drugie, że będziesz wiedzieć, co jest ważne. Bo surprise, surprise, ciężko zrozumieć np. USG bez solidnej podstawy w postaci wiedzy o falach. Zaliczyłam te seminaria, nawet na 7 punkcików za dziesięć, woow. Co wiem na ten temat? Absolutnie NIC, bo niezrozumienie treści nadrabiałam tępym kuciem wzorów. Żeby było zabawniej, jeśli masz jakąkolwiek nieobecność bez zwolnienia lekarskiego, to musisz automatycznie doliczyć do swojej średniej punkcików 0/10. Nie trudno się domyślić, że jeśli dostaniesz takie 0/10 punkcików, to trudno o nadrobienie do wymaganych 6/10. Jakimś cudem nawet na zajęciach z anatomii - najważniejszego przedmiotu, jak by nie było - mamy dopuszczalną 1 nieusprawiedliwioną obecność w semestrze. Można? Można. Jedyna pozytywna rzecz, którą mogę o tym przedmiocie powiedzieć, to że kiedy część grupy nie dostała tych 6 punkcików na 10, to prowadzący kombinował, jak ich przepchnąć bez konieczności robienia dodatkowego kolokwium, terminów, etc. Z drugiej strony bardzo sobie chwalę kursy histologii, bo wykłady i ćwiczenia są ze sobą cudownie zgrane i naprawdę nie mam się absolutnie do czego przyczepić. Wykłady udostępnione stale na stronie, które możesz sobie obejrzeć, kiedy chcesz i ile razy chcesz. No bajka. UJ, ucz się od swojej własnej Katedry Histologii. I mówiąc to, patrzę w szczególności na Katedrę Biochemii Lekarskiej, której też mam wiele do zarzucenia, a która znajduje się bezpośrednio na przeciwko Katedry Histologii. Dziękuję za uwagę.

Krzysztof podziwiam Twoja odwage , uczciwosc , humor oraz integrity - sam studiowalem i pracowalem na uczlni medycznej we Wroclawiu. Takiego bagna , syfu, takiego dna dydaktycznego, moralnego i osobistego - pomimo ze wtedy jeszcze nie moglem do niczego porownac nie spotkalem nigdzie na swiecie ktory postanowilem zwiedzic. mialem jedna jedyna ambicje w wieku 20 lat - bylem szalencem - powiedzialem sobiei swojemu przyjacielowi ze ja nie chce sie stac taki jak ci ludzie, nie chce zyc tym zyciem. i wyemigrowalem,z pozycji asystenta-zera stalem sie emigrantem-nikim. poznalem prawdziwa szkole, prawdziwych nauczycieli akademickich , prawdziwe uczelniei katedry - kariery zawrotnej nie zrobilem, moi koledzy zostali dr i wyzej . jak im mowilem ze przez 5 lat nie pracowalem z nikom kto ma doktarot , a pracowalem w najbardziej prestizowych szpitlaach to mysleli ze kpie i klamie .... niewazne .... nie zaluje choc droga byla bolesna. dzisiaj nadal sie ciesze ze nie zostalem taki jak oni. pozdrawiam cie serdecznie. i podziwiam, MIchal

Bardzo dobre nagłośnienie zjawiska. Naprawdę nie mam co tu polemizować, miotać gromami to nie mam sił, dobrze, że szambo wybija. Nie będę dokładał swojej części ze wspomnień jak to potrafi wyglądać na technicznych. Rzucę tylko inną rzecz. Tp właśnie przeciw takim ludziom wprowadzono maturę jako formę wstępu na studia. Trzymając się terminu "profesor korytarzowy" to przy egzaminach wstępnych potrafili już spojrzeć na człowieka... I nie przyjąć. Lub przyjąć kogoś upatrzonego, odwalić za pochodzenie... Gdy taki profesor ma władzę w jednym, dwóch przedmiotach, łatwiej je przeskoczyć. Zatem można marudzić na matury, ale dopóki nic się nie zmieni ogólnie w kadrze uczelni wyższych, pamiętajmy - egzaminy wstępne dadzą większą władzę.

Studiowałam na historii sztuki na uni we Wrocku - poza łaciną, gdzie za 3 błędy na 100 słów potrafiła oblać, polecam bardzo. Prowadzą kierunek pasjonaci, którzy chcą przekazywać wiedzę i pomagać studentów. Zrezygnowałam jednak, by zmienić kierunek też na univerku, ale matematyki, gdzie spotkałam się z obrzydliwym traktowaniem studentów. Jako, że w tym samym momencie zaczęłam też informatykę na studiach prywatnych, byłam traktowana jak pod student. Mimo obietnic, że przez studiowanie dwóch kierunków będę miała takie ulgi jak możliwość wcześniej od reszty studentów wyboru dni, w których mam zajęcia (tam trzeba było się zapisać) lub ulgi w nieobecnościach - zaniechali pomagania mi, gdy się zorientowali, że informatyki nie studiuję na uniwersytecie lub polibudzie. Dodatkowo mimo SZCZĘŚCIA , że udało się wszystkie ćwiczenia wcisnąć od wt do czw, gdzie na prywatnych miałam ćwiczenia w pn i pt, to prowadzący ćwiczenia ustalili sobie dodatkowy dzień na NIEOBOWIĄZKOWYCH WYKŁADACH w poniedziałki na cotygodniowe, niemożliwe do poprawienia lub napisania po nieobecnościach kolokwia. Gdy poszłam do dziekanatu mówiąc o mojej sytuacji po raz kolejny, panie uśmiechały się, że coś na to zaradzą, po czym po dopytaniu się o to czy na uni czy poli studiuję i po otrzymaniu odpowiedzi, że na Wyższej Szkole Bankowej, ich miny zrzedły i kazały mi wyjść mówiąc, że nic z tym nie zrobią. Profesorowie podobnie. Przed zajęciami nie mieli czasu na odpowiadanie, na zajęciach tym bardziej, a po zajęciach "trzeba było spytać wcześniej" itd itd..... I tak jak studiowanie i nauka matematyki dla mnie to czysta przyjemność, uciekłam po 4 miesiącach i kontynuowałam prywatną informatykę. Obecnie jestem po licencjacie, pracuję jako grafik uczący się do awansu do tworzenia gier komputerowych. Sam kierunek informatyki był właśnie związany z game designem i programowaniem w unity i AR/VR. Prywatne studia to najlepsze co mogłam zrobić! Luuuub bardzo niszowe kierunki. Przy okazji poza małymi wyjątkami profesorowie byli genialni, bo zawsze służyli pomocą na WSB, podpowiadali i mieli pasję. Moja praca była o tworzeniu aplikacji dla fanów papierowych RPG (przez wypalenie przestałam nad tym praacować po obronie, ale kto wie ^^") i mój promotor mega mi pomagał, bo sam był wieloletnim graczem, przez co był mocno zaangażowany w moją pracę co jeszcze bardziej mnie motywowało. POLECAM JESZCZE RAZ. EDIT: Właśnie dotarłam do fragmentu o UWr, potwierdzam słowa! Polecam jeszcze raz! (zrezygnowałam przez pasję do przedmiotów ścisłych ^^")

Jak ja się cieszę, że trafiłem na MIM UW, który z mojej perspektywy jest odporny na powyższe patologie. Trzymajcie się drodzy humanisci.

Nie mam póki co siły na opowiadanie swojej historii, ale dziękuję Ci z całego serduszka za ten film. W końcu nie czuję samotna ze swoimi doświadczeniami. I nie, nie jestem absolwentką UJ, a innej uczelni, medycznej, kierunek lekarski. A z tego co się orientuję to każdy uniwerek medyczny, nie tylko mój, ma takich profesorów korytarzowych, którzy lubią powysysac krew studentom. Ci starzy lekarze z tytułami przerażają mnie swoją butą, no wypisz wymaluj jakbym o nich słuchała. Nikt tak mi nie obrzydził działalności naukowej i doktoratu jak oni. Oczywiście nie wszyscy, ale wystarczy samemu przerobić choć kilku by stracić radość studiowania i nabawić się traum. Teraz trzymam się z daleka od publikacji, uczelni, itp itd i tak bardzo dobrze mi z tym, bo jak tylko mama zacznie jęczeć "a może byś doktorat zrobiła" to stają mi oni przed oczami i aż mdli jak pomyślę, jak bym cierpiała musząc wejść w środowisko (w sensie uniwersyteckie) pełne takich ludzi 🤢

Jestem w szoku, w jaki dowcipny i adekwatny sposób poddajesz wszystkie argumenty, patologii, która jest na UJ, ale też spokojnie można to odnieść do wielu innych aspektów życia. Jesteś niesamowity Krzysztofie. Uważam, że takimi filmami robisz wiele dobrego, ukazując coś, co ja nazywam, banalnie, prawdą, nadal wierze, może naiwnie, że prawda nas wyzwoli. Pozdrawiam i dziękuję.

Wielokrotnie miałam ochotę dodać ten komentarz, a im dłużej śledzę Twój kanał tym bardziej. Człowiek czasem z ciekawością popatruje gdzie wylądowali jego znajomi z liceum i czasem dziwi się jak układają się historie. Po naszym "pięknym" lo gdzie zetknął nas los byłam przekonana, że skończysz jak jeden z tych profesorów o których mówisz (może niekoniecznie korytarzowych, zawsze ceniłam Twój umysł) ze względu na sposób mówienia i traktowania ludzi. I muszę przyznać, że się pomyliłam. Najpierw zaskoczyłeś mnie wpisami na Facebooku, które zdradzały zainteresowanie fantastyką i autorami o których, miałam poczucie, większość moich znajomych nie kojarzyła (Kay, Dukaj), a przynajmniej nie rozmawiała, a których ja uwielbiałam i uwielbiam. A odkąd założyłeś kanał na youtube (śledzę prawie od początku) i zacząłeś publikować świetne treści, to, kurka, mam ochotę wrócić na studia i posłuchać Cię w bardziej naukowych okolicznościach przyrody. Gratulacje! Na prawdę cenię Twoje komentarze i z przyjemnością tu zaglądam (nawet jeśli ta przyjemność zakrawa o masochizm gdy przykre jest bardziej niż przykre). Muszę w końcu się zaopiekować tym przyciskiem "wesprzyj" koło Twojego nazwiska ;).

Bardzo mnie ciekawi jak sytuacja wygląda na politechnikach, chęcią bym zobaczył o tym film.

jej kolejny odcinek i chyba najdłuższy :D już chyba po kilka razy poprzednie oglądałem

Zajebiście, nie mogę się doczekać studiów xDDD

Ja trochę z innej beczki, bo jako niespełna dwudziestolatek nie doświadczyłem jeszcze uroku studiów, ale gdy słyszę Twój głos na temat UJ, to przypominam sobie swoje przeżycia z "elitarnego" liceum, do którego miałem nieprzyjemność chodzić, a który doprowadził mnie do depresji. Całe swoje życie słyszałem od nauczycieli/rodziców, że liczą jedynie się oceny, wszystko prowadzi do egzaminów, a one dają studia, dzięki którym pozyskamy wysoko płatną pracę. Wszystko, poza tym to marnowanie czasu, który mógłby być poświęcony na naukę. Prowadziłem boje, by pójść na profil humanistyczny, bo czytanie, pisanie, chłonięcie kultury to moja życiowa pasja, ale human to nie biolchem, który daje możliwość zostania lekarzem i zarabiania fortuny. Ale jak human, to tylko prawo. W liceum wstając o 5:30 i wracając do domu o 18 (40km dojazdu w jedną stronę), dostawałem regularne opieprze, bo za słabe oceny, bo z 3 z historii nie mam szansy na prawo. W szkole nie uczyłem się zupełnie nic. Wszystkie lekcje opierały się na sprawdzeniu obecności, sprawdzeniu pracy domowej, wstęp do lekcji i kolejna praca domowa. Nieraz kilkanaście zadań z matmy na drugi dzień. Starałem się wysypiać, mając za standard 7h snu, ale i to było obiektem szykan, bo inni uczą się po nocach, żeby wyjść na ludzi ciężką pracą. Gdyby nie pandemia, która sprawiła, że mogłem prowadzić normalny tryb życia, nie wiem czy dałbym sobie z tym wszystkim radę. Na studia ostatecznie się nie dostałem, bo nauka oparta na strachu nie przyniosła odpowiedniego plonu w postaci procencików na maturze. Zamiast tego postanowiłem poświęcić rok, by nauczyć się w końcu angielskiego, żeby nauczyć się programowania. Dla innych straciłem rok, ja czuję, że w końcu nie marnuję życia. Niedługo zacznę pracę programisty, gdyż kariera w gamedevie jest moim marzeniem, bo czuję potrzebę tworzenia czegoś, co było dla mnie zbawieniem w ciężkich chwilach. I dzięki Tobie wiem, też że chcę iść na kulturoznawstwo na WH AGH, bo dogłębne zrozumienie współczesnej kultury jest moim celem. Mam nadzieję, że uda mi się połączyć to z pracą, by zdobywać jakże cenne w IT doświadczenie. Dziękuję Krzysztofie, za bycie moim mentorem ostatnie kilka miesięcy, bo Twoje filmy i odpowiedzi na q&a nieraz poprawiały mi samopoczucie. Do zobaczenia na zajęciach Arcymagosie

Jestem w wielkim szoku, studiuję zaraz obok w Instytucie Historii UJ i zupełnie nie mam takich sytuacji, promotorzy bardzo pomocny, seminarium jest od nauki pisania pracy, a dopiero na koniec jest czytanie prac

no i cudownie kolejny przyjemny odcinek, gdzie nasz frustracja przeradza się w śmiech

oglądam ten film wracając z 5 poprawy semestru(i chyba nawet zaliczyłem), moja nauczycielka jest kochana, na innej poprawie widząc jak jestem zestresowany naprowadziła mnie na sposób rozwiązania, ze sprawdzianu dostałem chyba wtedy 4, ciężko mi wyrazić moją wdzięczność dla niej. Im dłużej słucham tego co mówisz tym bardziej zastanawiam się czy iść na studia, jednocześnie będąc wdzięcznym moim nauczycielom w szkole.

Studiowałem filologię rosyjską na UG. Już dość dawno. Studia raczej przyjemne, kadra w większości fajna, przyjazna człowiekowi, otwarta, ale też intelektualnie wymagająca. Ze zdawaniem egzaminów nie było problemu. Większość dawała 3 za chodzenie na wykłady albo za samo przyjście na egzamin (w większości ci starsi wiekiem). Jak się nie zdało w pierwszym terminie, to robili lipnego września, którego nigdzie nie rejestrowali i dopiero jak się tego nie zdało, to trzeba było prawdziwego września zdawać. Bo po co studentowi miałaby stać się krzywda? Oczywiście było parę mend, które z sadystycznej przyjemności uwalało ludzi. Pośród nich był pan profesor, który dawał wszystkim paniom 5 za fakt przybycia na egzamin w krótkiej spódniczce i dekoltem. Jak byłeś facetem, to nie ważne, ile umiałeś, najwięcej mogłeś liczyć na 3. I tak na seksizmie pana profesora tracili wszyscy - ogarnięte i inteligentne laski były sprowadzane do cycków, a faceci byli gnębieni za tych cycków brak. Był to irytujący, ale jednak odchył od normy na moim kierunku. Frustrujące było za to słuchanie pogardliwych podśmiechujków studentów z innych kierunków czy uczelni, którzy twierdzili, że moje studia to "wydział gier i zabaw", że ja życia nie znam i co to ma być dawanie ocen za obecność?! Co to, przedszkole? (Btw. prowadziłem zajęcia w przedszkolu gościnnie jako rodzic i chciałbym, żeby przedszkolami sobie ludzi gębę przestali wycierać, bo to bardzo grzeczna, pracowita i uważna grupa ludzi! i z nikim mi się tam dobrze nie pracowało jak z przedszkolakami czy klasami 1-3). Tak więc moi dobrzy znajomi podczas sesji zamieniali się w latające małpy gotowe bronić systemu, który ich dymał, doprowadzał do płaczu albo kompulsywnego chlania. Dla większości ludzi, niestety, jedynym miernikiem wartości jest ilość zeszmacenia, którą są w stanie wytrzymać. Miałeś łatwe życie? Spier.... Ja to miałem ciężko, bo do szkoły chodziłem 11 kilometrów, a pan profesor na zaliczenie podrzucał kolokwia i zaliczał tym, których prace wylądowały na stole.

Cały odcinek chciało mi się płakać. Nie miałam tak źle. Skończyłam ASP w Gdańsku i było świetnie . Część kadry cudowna, część jak zawsze, trzeba było mieć sposób by ich obejść , ale wspominam ten czas bardzo pozytywnie . Odczułam ból i przerażenie słuchając tego odcinka, a jednocześnie zastanawiając się co ja bym zrobiła w takiej sytuacji. 🙈

Uczęszczam na UZet. To stosunkowo młoda uczelnia na której jest na prawdę dużo młodych naukowców. Nasi doktorzy są olbrzymią skarbnicą wiedzy (o szerokich horyzontach!) i niesamowitą motywacją. Regularnie zachęcają nas do rozwoju, pisania, występów na konferencjach. Nie brakuje też starszych profesorów z technofobią chociażby, zapatrzeni w swoje dziedziny jak sroka w gnat. Zdaje sobie sprawę jakie szczęście mnie spotkało, a z wami jestem całym sercem i trzymam kciuki, że poczujecie kiedyś ulgę. A do przyszłych studentów: czasami warto wybrać małą, mniej prestiżową uczelnię, aby czegoś się nauczyć i przy okazji zachować zdrowie psychiczne.