Odpowiedź na konkurs: Mi osobiście najbardziej podobają się zakończenia, w których wszystkie wątki są zamknięte, a jednocześnie pojawia się element, który zapowiada następną część. Sprawia to, że jestem usatysfakcjonowany książką a jednocześnie nie mogę się doczekać momentu, aż sięgnę po następną część, a do tego momentu w mojej głowie rodzą się różne spekulacje.
Super, że tak szybko wleciała recenzja. Widziałam post autora na jbzd i od tego czasu trzymam ten tytuł w koszyku księgarni, jeszcze niepewna, czy zamawiać. Po tej recenzji od razu lecę finalizować zakup :D PS na Gildii jest na nią teraz -30%
WYNIKI KONKURSU Nagroda wędruje do @SylwiaAnnaJoanna GRATULACJE! Prześlij nam dane adresowe wraz z nr telefonu i nickiem w tytule maila na adres: czytacz@strefaczytacza.pl
Konkurs: Ja jestem pies na definitywne szczęśliwe zakończenia. Mimo, że zdaję sobie sprawę, iż zakończenia słodko gorzkie są znacznie ciekawsze i często mimo złości doceniam, że sprawy nie zakończyły się prosto i przyjemnie, jednak ten wyrzut dopaminy przy szczęśliwym, domkniętym zakończeniu jest dla mnie cenniejszy i powoduje, że lepiej wspominam po latach takie historie oraz chętniej do nich wracam.
Konkurs: Zakończenie książki powinno być nietuzinkowe, oryginalne i ciekawe. Najbardziej lubię jak książka kończy się zamknięciem wszystkich wątków, ale jednocześnie zakończenie jest tajemnicze i daje do myślenia. Każdy lubi happy end, ale powinien być w miarę realistyczny. Podoba mi się jak autor daje znać czytelnikowi, że życie bohaterów pełne przygód się nie skończyło. Możemy sobie wyobrazić, że dalej będą prowadzić ciekawe życie. Jeśli przeczytam książkę i myślę o zakończeniu jeszcze przez tydzień to na pewno jest dobre :D
Trudno mi powiedzieć, jakie zakończenia lubię najbardziej... Jest kilka typów, które do mnie przemawiają, każdy rodzaj na swój sposób. Wiem jakich nie lubię - nieszczęśliwych, takich, w których ginie główny bohater, takich nienawidzę. Bardzo lubię otwarte zakończenia, choć równocześnie mnie ona drażnią. Ale bardziej lubię. Co ma być dokończone, niech będzie dokończone, powinno tak być, ale uważam, że zakończenie, które nie wyjaśnia wszystkiego i pozostawia pole dla domysłów i wyobraźni ma w sobie pewien urok. Lubię też zakończenia w miarę realistyczne. Ogółem happy end, ale coś tam pozostało. Jakiś mankament, przeszkoda, coś, co daje do zrozumienia, że ten książkowy świat nie jest idealny i nie można pokonać w nim całego zła, bo na świecie jest zło i zawsze będzie. Pamiętam serię, która zakończyła się rozstaniem zakochanych - niekoniecznie na zawsze, ale na pewno przynajmniej na długi czas. Był happy end, były zabawne momenty, urocze i romantyczne elementy (choć była to raczej powieść przygodowa, nie romans) i świetne, wyraziste, ludzkie postaci, jakie uwielbiam. Muszę przyznać, że choć to zakończenie wzbudziło trochę smutku, dla mnie to był majstersztyk.
Konkurs: Moim ulubionym typem zakończenia jest takie, gdzie główny bohater ofiarowuję się w imię idei i wyznawanych wartości w celu pomocy bliskim, tworząc w ten sposób własną legęde budowaną na skutkach jego poświęcenia. Jest to mocny typ zakończenia pozostawiający nutkę goryczy.
Ja najbardziej lubię książki po prostu zakończone, a nie urwane w połowie, jakby autorowi nagle zabrakło czasu na pisanie (nadszedł deadline ostateczny, po którym to tylko ósmy krąg piekielny, jak nie dziewiąty) oraz pomysłu na rozwiązanie trudnej sytuacji, w której znalazł się główny bohater. Należę do osób raczej mało cierpliwych, więc konieczność czekania na to, co będzie dalej, sprawia, że niechętnie podchodzę do książki. W dodatku często pojawia mi się w głowie w takich sytuacjach, że to może być po prostu skok na kasę. Dwie książki w tej samej cenie to przecież dwa razy więcej pieniędzy, a ludzie i tak kupią, bo będą chcieli poznać zakończenie. Podsumowując, zakończenie ma być zakończeniem zakończonym z widokami na przyszłe przygody. PS Książkę "Kroczący wśród cieni" już przeczytałam i mam mieszane uczucia wobec niej właśnie ze względu na to "zakończenie". Wykapane: love-hate.
Konkurs: Najbardziej lubię szczęśliwe zakończenia. Kiedy dobro wygrywa ze złem, wszystko idzie ku dobrej przyszłości, ale najbardziej lubię motyw kiedy główny bohater/ka w finałowym tomie traci kogoś na kim bardzo mu zależało. Wtedy bohater dostaje motywacji do działania. Znajduje wtedy sobie siłę/moce o których wcześniej nie miał pojęcia i pokonuje wielkie zło. Kiedy ginie jeden z moich ulubionych bohaterów jest mi strasznie przykro, ale ich śmierć nie idzie na marne, bo dzięki nim udało się pokonać antagonistę.
Na konkurs: Kocham zakończenia z nutką tajemnicy i niedomówień. Są one najczęściej słodko-gorzkie i ronię przy nich parę łez, ale odkładam książkę z poczuciem satysfacji, myśląc o uczuciach bohaterów i sekretach, skrytych w zakamarkach książki :) Jest to przeciwieństwo młodej mnie, która uwielbiała tęczowe happy endingi i wszystkie odpowiedzi na zagadki podane jak na tacy!
Konkurs: Wiem, że niektórzy preferują zakończenia otwarte, które pozwalają na własne interpretacje i dalsze rozmyślania, ale osobiście wolę zakończenia, które są dobrze zbudowane i kompletnie rozwiązują wątki, jednocześnie potrafiąc zaskoczyć czytelnika. Takie zakończenia dają mi poczucie satysfakcji i sprawiają, że historia zostaje ze mną na dłużej, bo pozostawiają jasność, a jednocześnie zmuszają do refleksji nad przekazem autora.
Ja lubie zakończenia które są zwieńczeniem całej lektury, które sprawiają że książka jest dziełem kompletnym i satysfakcjonującym. Wtedy z chęcią sięgam po kolejną część. Uwielbiam styl Sandersona, który przez około 70% książki powoli buduje fundamenty pod eksplozywne, mocne i emocjonujące finały.
Lubię zakończenia, których się nie spodziewam (zwykle nie są to happy endy, których nie lubię) - i w zasadzie nie ma co więcej lać wody. w kwestii technicznej, tak jak słuchałam, to zastanawiałam się, jakie u mnie jest zakończenie pierwszej części (kiedyś nazwałam ją tomem i przyczepił się jeden komentyator, że nie wolno mi nazywać "tomem" czegoś, co nie jest wydane w formie papierowej książki - pozdro dla ebooków). Doszłam do wniosku, że jednak może być traktowane jako zamknięta całość, zwłaszcza że pisane było z takim zamysłem, kolejne cztery powstały dopiero potem (nie, nie jest to fantasy i nie są to jakieś opasłe tomiszcza, standardowe, całość to jakieś 42 arkusze). Dlatego mam nadzieję, że Czytacz nie byłby zniesmaczony.
Uwielbiam zakończenia zamknięte z jakąś tam malutką furteczką na kontynuację. Nie należę to osób cierpliwych i jako kinomanka jestem przyzyczajona do jednej konkretnej historii bez sztucznego rozciągania na milion sequeli. Kontynuacje stanową zagrożenie (nie zawsze ale jednak) dlatego, że bohaterowie mogą doświadczyć nieuzasadnionego regresu i fabularnej amnezji w imię pieniądza. Chyba wolałabym żeby kontynuacja dotyczyła postaci z drugiego planu, bo ta mogłaby dać coś nowego przy jednoczesnym uratowaniu głównych bohaterów przez sztucznym zidiocieniem. Nienawidzę clifhangerów. To jest jak naplucie w twarz odbiorcy. Bo są historie, gdzie kontynuacje mają sens jak w Necrovecie, gdzie w sumie mamy leczenie zwierząt zwykłych i magicznych. Albo kryminały gdzie ta konkretna zagadka musi zakończyć się w jednej powieści a los detektywa może mieć zakończenie otwarte w znaczenu nowa zagadka puka do jego drzwi. Ja też jestem ze starej szkoły i wolę jak książka/film/gra/komiks (uwielbiam wydania integral co do produkcji europejskich i jednotomówki co do mang) jest tworem samodzielnym i nie potrzebuje skoku na kasę jakimi są wymuszone kontynuacje.
Najlepsze zakończenia to te słodko-gorzkie lub szare (zależy jak kto je woli nazywać) są najbardziej satysfakcjonujące i często dające do myślenia (czy wato było, albo za jaką cenę), bo typowe happy endy są zbyt kliszowe dla mnie 😂
Tak filozoficznie to chyba nigdy nie ma happy endów. Bo skoro bohater traci kogoś ważnego np. rodziców, mentora czy przyjaciela ale zyskuje np. ukochaną osobę i nowych przyjaciół to też nie jest tak że nie czuje smutku czy żalu za poprzednim życiem. Np. chciałby by jego rodzicie zobaczyli że jest szczęśliwy i odbudował swoje życie ale to jest niemożliwe bo ci nie żyją. Albo motyw wojny, nawet jak ta zostanie zakończona pomyślnie dla bohatera to i tak niemożliwym jest powrót do statusu quo. To chyba jest sens powiedzenie że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Bo może i rzeka nie zmieniła swojego biegu ale woda jest już inna, my jesteśmy starsi a okolica mogła się mocno zmienić.
@@paulinagabrys8874 właśnie dlatego napisałam że nie lubię happy endów (jak z bajki), bo np. w takim fantasy zawsze trzeba coś poświęcić (chyba że to kliszowe fantasy gdzie główna bohaterka nagle dostaje moc bogów i wszystko ratuje)
