Werken is een ding, maar ik vind alles erom heen zooo moeilijk - wakker worden (word altijd moe en angstig wakker), douchen, aankleden (zorgen dat je schone/nette kleren hebt), jezelf presentable maken, zorgen dat je alles in je tas hebt, zorgen dat alles thuis veilig afgesloten is, fietsen/bus/trein halen, lopen, onder mensen zijn, drukte, geluiden, geuren, extreme weer, al de stemmingswisselingen, ene moment het gevoel 'ik kan dit' een paar seconden later 'ben de grootste loser' ..... dat alleen maakt mij gewoon kapot. Ik kan die drukke regelmaat gewoon niet aan. Daarom moest ik ook besluiten om geen kinderen hebben; ik kan het gewoon niet, en het doet zo pijn. :( Het gevoel van de hele wereld kan het, ik niet ...
Ja herkenbaar. Ik heb dan wel een dochter, maar absoluut beperkingen in wat je beschrijft inderdaad. En geen fulltime werk etc. Daarin vergelijk ik mezelf ook niet meer met mensen zonder beperking of ziekte, want dat loopt echt scheef. Dat is oneerlijk.
@@borderlight8693 Het voelt uiteraard heel eenzaam - ik kom niet vaak buiten, maar ik zie alleen maar sociale, drukke mensen om me heen; op tv, films. Gelukkig is de BPD community, en videos zoals die van jou erg behulpzaam. Dank voor alles wat je doet!
Ik deel jou neiging om niet iets te doen (regelmaat en dat soort geneuzel), als dat van je gevraagd wordt. Voor mij was dat voorheen gedrag dat ik wil omschrijven als 'peuterpubertijd' :-) Daar kijk in inmiddels anders tegenaan; het is een gezonde reactie om niet het 'moeten' te moeten volgen, maar je eigen ritme, manier etc te volgen. Dat maakt het niet altijd makkelijk in deze maatschappij waarin dat wel van je gevraagd word (i get it). Maar i really love it :-) Met het hebben van een naar schoolgaand kind is het zeker een ander verhaal, en kan ik mij goed voorstellen dat je flink word uitgedaagd om mee te gaan in het reguliere systeem. Oprecht respect dat je toch je weg daarin vind :-) xx
