Ik herken het van zo'n 10 jaar geleden. Ik was rond de 23 jaar. Bang voor psychose, bang dat ik mezelf voor de metro gooi, bang dat ik uit het niets keihard zou schreeuwen op straat of in public transport etc. Paranoia was de aanleiding, en het heeft zich bij mij kunnen ontwikkelen door een gebrek aan een goed 'inner cirkle' van mensen om mij heen. Ik stond er alleen voor. Ik ben er weer uitgekomen door weer contact met mensen aan te gaan (ik trok mezelf helemaal terug, behalve studie behield ik).
Daar zit ik nu precies in, een week of 2 al. Ik geef overal aan dat het niet goed gaat. Maar ik wordt niet gehoord. Zal zo blij zijn als deze fase over is!
Er zijn volgens mij heel veel Borderliners die dat rust momentje niet vinden, totaal uit hun plaat gaan, en dan later weer wakker worden en denken: "Oh K*T, wat heb ik nu weer gedaan!!!" Herkenbaar, iemand? ;) :)
Die 'één of andere manier van rek/rust' behaal ik uit adamhalingsoefeningen en mindfulness. Ik zet letterlijk nu in zo'n momentje. Ik weet echter ook dat ik okay ben. Leuk is het niet, het voelt op de één of andere manier toch raar. Heel veel sterkte allemaal! Liefs,
