,, Wiele przeżyłem i wydaje mi się, że znalazłem to, co potrzebne do szczęścia: ciche, samotne życie w naszej wiejskiej głuszy, możność czynienia dobra ludziom, którym tak łatwo jest je świadczyć, bo do niego nie przywykli, potem praca i jeszcze raz praca, która przynosi przecież pożytek, a poza tym odpoczynek, książka, muzyka i miłość do człowieka bliskiego-oto moje szczęście i o większym nigdy nie marzyłem”~ Lew Tołstoj
@@CzowiekAbsurdalny Może nie wycofał, tylko zmieniły się warunki i w nowych warunkach "potrzebował" czegoś innego? Może szukanie jednego sensu na całe życie jest błędem? Może błędnymi założeniami są stałość sensu, jedność życia, stałość i niezależność jednostki? Może ciągle trzeba sensy odkrywać/nadawać na nowo każdego dnia wraz ze zmieniającą się sytuacją - jak Tołstoj właśnie? Stąd w tradycyjnych kulturach rytuały przejścia, archetypy itd... Może i my i ci najmądrzejsi ludzie nie możemy ostatecznie odpowiedzieć na pytanie o sens, bo ma ono te błędne założenie stałości? Panta rhei/Anitya!
Doświadczeniem mojego życia jest myśl, która jest zupełnie inna niż Tołstoja, chociaż go bardzo cenię. Tołstoj uważał, że prawda to śmierć, a ja uważam, że Prawda to Wieczność.
Tołstoja czytałam w młodości. Jestem tutaj, ponieważ padło tutaj to nazwisko. Zastanawiam się, czy trudne przeżycia skłaniają do zastanawiania się nad sensem życia, czy też duża świadomość, inteligencja, głód wiedzy. Czy szukanie sensu życia daje szczęście? Natalia Grosiak w piosence "Po co ja tu jestem" śpiewa "dla głupiego każdy dzień to święto. Ja też tak chcę." Co o tym sądzicie. Zabieram się za słuchanie audiobooka Tołstoja Spowiedź.
Ja tam się nad niczym nie zastanawiałam przez całe życie i żyję, szczęśliwie żyję; jestem spełniona, tak jestem. Nigdy nie miałam wyższych aspiracji; były, ale takie normalne i życie jakoś przeleciało, nie bogato, ale wystarczająco i więcej człowiek nie potrzebuje. Teraz tylko czekać na koniec tego życia, mam nadzieję, że też będzie szczęśliwy a dla mnie to oznacza: szybko i bez bólu. 😊😘
@@beataadamczyk-ud2kxŻyczę wszystkim szczęścia w życiu, którego i ja doznałam. Nie patrzeć na sąsiadów, czasami nawet na najbliższych.. bo oni mają.. a ja nie mam.. To jest moje życie i żyję, jak mnie się podoba, mnie wystarczy, to co mam i własną pracą to zdobyłam. Ważne, żeby nie zazdrościć, to jest podstawa. Ja żyłam w innych czasach, wydaje mi się, że trochę łatwiejszych i trochę lepszych.. Mam 70 lat, sporo, prawda? Pozdrawiam serdecznie.
Jeśli miałabym określić co jest według mnie najtrudniejsze w życiu, to właśnie odnalezienie jego sensu, zerwanie z istniejącymi schematami, w których żyjemy, przeciwstawienie się obecnym normom, które są nam przez lata wmawiane, oderwanie się od środowiska, które nas kształtowało nieświadomie. Czy sensem życia nie jest zatem wolność, która jest równoznaczna z uświadomieniem sobie naszych własnych pragnień, wewnętrznych talentów, dążeń, tym kim jesteśmy naprawdę w danym momencie? To retoryczne pytanie, na które szukam odpowiedzi od lat 😂 Myślę, że sens zależny jest od etapu życia, w którym jesteśmy. Zazwyczaj takie pytanie zadajemy sobei, gdy dochodzimy do ściany i tracimy poczucie celu, które nas napędzało do działania. Kiedyś usłyszlam stwierdzenie, że sensem życia jest samo życie. Ale czym w takim razie jest życie? bo na pewno nie tylko czynnościami życiowymi ;) Pewnie drogą ku jego odkryciu.
Sensem życia jest żyć dla innych. Jestem osobą wierząca, więc nie mam tego typu dylematów. Sama wiara to może za mało. Ważna jest relacja z Bogiem, która być może, jest łaską ? Tołstoja lubię, tak jak całą 19-wieczną literaturę rosyjską. Anna Karenina the best! ale książka, nie film.
@@relikt55 nie bardzo rozumiem, ludzi na świecie jest aż nadto, cała masa potrzebujących i niekoniecznie muszą być to ludzie obok. Jeśli żyjesz w relacji z Bogiem, a jest to relacja miłości, gdyż z Bogiem żadna inna być nie może, nie możesz żyć dla siebie, żyjesz dla innych; pośrednio, bezpośrednio Miłość jaką obdarzył cię Bóg musi ogarniać innych. Jeśli tak nie jest, coś jest nie halo.
lol, wymień 3 urodzonych po 1945! komuniści nie generują, ba oni nienawidzą wybitne jednostki. Wystarczy popatrzeć na polskich 'wybitnych' pisarzy nagrodzonych noblem.
nie wiem nad czym się tu rozwodzić , przecież w życiu chodzi o miłość, miłość jest najważniejsza, miłować ,kochać i być kochanym - czego więcej trzeba ? tylko w ten sposób w pełni doświadczymy daru jakim jest życie, nadaje mu sens , czyni je pełnym, bogatym i spełnionym
@@dompeenczarow1374 Miłość i kochanie to nie to samo. Kuba kuba chodziło bardziej o miłość do każdego bliźniego i świata. Ta miłość jest "wyższym stanem świadomości". O niej mówił Chrystus czy Budda. Kochanie czy miłość do konkretnej osoby to coś innego. Przychodzi samo i może mieć wpływ budujący jak i destrukcyjny. Ta pierwsza miłość - nad nią się pracuje z kolei. Dla mnie osobiście jest to jakiś sposób okłamywania siebie lecz czy człowiek dojdzie do tych samych wniosków będąc w tym stanie?
@@camillopesce1694 Nie wiem, co kuba kuba miał na myśli, bo nie czytam w myślach. Odnoszę się do tego, co napisał. Sformułowanie "kochać i być kochanym" sugeruje tzw.miłość romantyczną. Jeśli chodzi o "miłujące współczucie", którego nauczał Budda lub mistrzowie suficcy, to przecież nie ma znaczenia, czy ktoś nam coś odwzajemnia, czy nie.
Fajny materiał, tylko trochę mi szkoda, że nic nie było wspomniane o kwestii religii, Boga. Było mówione, że już jako młoda osoba porzucił wiarę, jednak później do niej na swój sposób wrócił i ciągle szukał tego Boga. W "Spowiedzi" Tołstoja to ważna kwestia i jakby było coś o tym powiedziane, to rzekłbym, że materiał idealny ;)
Życie dla człowieka ma taki sens jaki człowiek w nim widzi. Człowiek go nie znajduje,tylko go nadaje. Jaki sens życie ma ogólnie, po co w ogóle życie istnieje, w tej czy innej formie, to nie wiem. Pewnie po to samo po co istnieje światło czy materia nieożywiona. Wie to ten kto to stworzył, po co mu to wszystko. A jak nikt nie stworzył, to nie ma w ogóle sensu. Jest bo jest.
Lepiej za wiele nie rozważać. I tak dochodzi się do wniosku, że życie jest darem jednorazowym i należy się nim cieszyć każdego dnia. Tołstoja bardzo lubię, bo trzeba myśleć
*★Jest oczywiście uniwersalny nadrzędny sens istnienia... z tym że trzeba go odkryć; a jest w zasięgu ręki.* *To Królestwo, Braterstwo Boże; TO BÓG W NAS WSZYSTKICH ŻYJĄCY TU I TERAZ.* 🔥
Bardzo ciekawy odcinek. Ja sam szukam też sensu życia, jestem po 30stce i uderzyło mnie teraz że Tołstoi miał podobne wnioski do których ja teraz dochodzę. Np widzę fałsz i obłudę systemów religinych. Co jest tym sensem życia, nadal szukam. Kiedyś może jakieś fajne wnioski mi się nasuną same.
Ja w Annie Kareninie poczułam tą obłudę sielankowego życia. Dla mnie Anna Karenina tak naprawdę poznała smak życia, gdy przestała żyć w tym sielankowym świeci.
@@relikt55 Dla mnie zarysem mądrości jest Kybalion. Jesteśmy rodzeni jako ludzie,ale mamy potencjał stać się człowiekiem ,a to możemy osiągnąć poprzez zdobywanie wiedzy i doświadczenia tej wiedzy,czyli stawanie się wiedzą.Aby stać się człowiekiem trzeba umrzeć jako ludzi i narodzić się samemu jako człowiek i w tej świadomości wznosić się na swoje wyżyny poznania i bycia.
@@relikt55 Wiedzy jest nieograniczona ilość . Jesteśmy jak antena i możemy odbierać każdą wiedzę tylko musimy się do jej odbioru odpowiednio nastroić .Inaczej mówiąc musimy czegoś chcieć i to wyznaczy kierunek wiedzy i jej jakość.Wiedzy możemy przyjąć tylko określoną ilość w danym czasie,jest to trochę tak jak z przyjmowaniem pokarmu ,jemy pewną ilość ,później trawimy i zużywamy energię .Dopiero jak ta energia przekształci się w doświadczenie jesteśmy gotowi do następnej porcji. Jednorazowe doświadczenie często nie daje rezultatów ,dlatego często powtarzamy lekcje wielokrotnie ,wtedy dużo energii jest tracone i musimy zaczynać od nowa,czyli jest to takie dreptanie w miejscu. Pozdrawiam.
@@andrzejrakowski7517 Tyle to ja wiem bez znajomości Kybaliona. Zapytałem konkretnie jaka to ma być wiedza i ile ma jej być aby osiągnąć satysfakcjonującą ilość mądrości. Zauważ że ludzie nie żyją długo. Niektórzy umierają bardzo młodo nie wypowiadając nawet jednego słowa. Jaki był ich sens narodzin? Będą mieli drugą szansę by stać się mądrymi?
Annę Kareninę czytałam już trzy razy, zaznaczam że co kilka lat i za każdym razem znajduję coś nowego, własne przeżycia nadają lekturze więcej sensu. A tak w ogóle jestem zafascynowana życiem pisarza. Czytałam jego biografię Szestowa {jeśli się nie mylę} i nie mogę pojąć jak taki facet mający sławę, pieniądze, uznanie, rodzinę, swoje pisanie tak wybitnych książek miał do końca życia rozterki o tego życia sens. Trochę to pocieszające ,że my wszyscy { ? } temu podlegamy, jakkolwiek to zabrzmi.
Zycie polega na rozwiązywaniu problemów...kimkolwiek jesteś,czymkolwiek się nie zajmujesz..zawsze jest jakiś problem. Czy miało by sens gdyby problemy nie istniały?...oto jest pytanie :)
Człowiek może wiele znieść, wiele wycierpieć jeśli widzi w tym sens, nic co doczesne, co tylko tymczasowe nie może pełnić roli tego sensu, wszystko w nas domaga się wieczności, każdy kryzys to tęsknota za czymś więcej, czymś nieokreślonym jednak bardzo realnym, to przyciąganie przez Łaskę. Człowiek jest absurdem dla samego siebie, zagadką, istotą skończoną o nieskończonych pragnieniach, w tym cały dramat, pragnie więcej niż może zaoferować mu świat, paradoksalnie to dobrze, widzi wtedy że musi być coś więcej, coś co nadaje sens wszystkim zmaganiom i trudom, coś co nie zniknie wraz z naszą śmiercią, i nie będzie tylko wspomnieniem w pamięci naszych bliskich, dla mnie Kimś takim jest Bóg, mój kryzys egzystencjalny w Nim miał swój finał. Pozdrawiam :)
U mnie zaczęło się przepracowaniem, etat + prywatne projekty , praca 14/24 i ciągłe dążenie do tego, żeby się dorobić i ... nagle przyszedł Jezus bo chyba nie mógł już znieść tego mojego cierpienia. :)
Jest takie powiedzenie : Ten jest nieszczęśliwy w życiu, kto Ma czas zastanawiać się nad tym , czy jest szczęśliwy czy nie. Recepta kochać i być kochanym Życie egoistyczne nie daje szczęścia.
Pustka w sercu zostaje. Im ktoś bardziej inteligentny tym ta pustka większa. Tą pustkę można tylko wypełnić w jeden sposób. Ani pieniądze, ani władza, ani rozrywka i zapełnianie sobie czasu, praca, rodzina, czy nawet pomaganie innym. Nic z tych rzeczy choć po ludzku niektóre są dobre nie wypełnią pustki w sercu. Tą pustkę może wypełnić tylko miłość. Ale nie miłość w rozumieniu ludzkim ale miłość czysta, bezinteresowna, nie egoistyczna. Taką miłością jest właśnie Bóg. I to poznanie Boga, doskonałej miłości jest tym co wypełnia tą pustkę w życiu. Czasami są ludzie starzy którzy gdy umierają to uświadamiają sobie że czegoś w ich życiu brakuje, czują że nie zrobili czegoś ważnego w swym życiu. Nie daje im to spokoju. Umierają otoczeni przez rodzinę, po ludzku powinni być nasyceni życiem, lecz umarli pełni niepokoju, sfrustrowani i niepewni co będzie po śmierci. Oni po prostu przespali swe życie. Nie zdołali w swym życiu odkryć tego co najważniejsze. Nie doszli w swym rozumowaniu że to nasze życie to tylko preludium do czegoś znacznie większego niż marne życie na ziemi. Że tu na ziemi mamy zdobyć mądrość, nie ludzką lecz ponadczasową. Tą mądrością jest sam Bóg. To właśnie poznawanie Boga ma wypełniać całe nasze życie. Możemy mieć rodziny, powinniśmy pracować lecz zawsze musimy kierować się Bożą miłością w swym życiu. To właśnie jest sensem naszego życia - wykonywanie woli Bożej. Wprowadzanie sprawiedliwości Bożej na ziemi - miłosierdzie zamiast sądu. Żadna pseudo-chrześcijańska religia tego nie naucza. W religii chodzi tylko aby udobruchać bóstwo. Religie są martwe, tak jak ich wyznawcy. Chrystus będąc na ziemi nie walczył z prostytutką, celnikiem Mateuszem zbierającym pieniądze dla okupanta Rzymskiego. Nawet mordercy przebaczył. Ale walczył z obłudą ludzi religijnych, z faryzeuszami. Dziś Chrystus walczył by z katolikami, protestantami, prawosławiem, świadkami itp.
@@Paprotkers Owszem. Można oprzeć się na kilku niezależnych ścieżkach rozumowania. np. czysto logicznej Takiej oto, że nie istnieje skutek bez przyczyny. Skrótowo - zakładając np., że teoria wielkiego wybuchu jest prawdziwa to coś musiało ten wybuch zainicjować, a jeszcze wcześniej skądś musiała ta materia powstać. I tak cofając się trzeba by dojść do wniosku, że coś jest praprzyczyną i musiało istnieć zawsze. Określenia "zawsze" nasz rozum akurat nie ogarnia.:) Widać gołym okiem, że świat nie jest chaosem - wszystko da się opisać prawami matematyki i fizyki . Ba, jest niesłychanie skomplikowany a jednocześnie poukładany. Widać logikę, inteligencję - nawet jeżeli "wierzymy" wyłącznie w ewolucję. No chyba Pan nie powie, że np. dom powstał na skutek ewolucji z piachu, szkła i innych materiałów nawet złożonych już na budowie. Projektant - projekt - wykonawca. Świat jest piękny w wielu wymiarach ( a niby po co ? ). Ludzie mają zdolność do altruizmu itp. Ewolucyjnie kompletnie cecha nieprzydatna. Muzyka - też rzecz całkowicie zbędna. itd. np. Człowiek żyje relatywnie krótko, umiera teoretycznie intelektualnie w szczycie rozwoju ( pomijam choroby ). Straszne marnotrawstwo , a w przyrodzie tego nie obserwujemy. Tam każda bakteria ma funkcje i znaczenie dla układu. No - jednym słowem widać geniusz Projektanta.
zamiast " marność nad marnościami- wszystko marność" spotkałem o wiele ciekawsze i bardziej pasujące do naszego życia tłumaczenie oryginalnego tekstu Biblii "ulotne jakże ulotne wszystko jest takie ulotne"
Lew Tołstoj jest jednym z najwybitniejszych pisarzy i myślicieli, szkoda, że nie jest czytany i znajdujący się poza kręgiem lektur. Jego życie można podzielić na dwa okresy pierwszy to okres wielkich powieści Anna Karenina i Wojna i pokój, ale też wielu innych znakomitych książek jak na przykład doskonałe Opowiadania sewastopolskie (polecam!), drugi to lata po 1871 okres bardziej filozoficzny, poświęcony przemyśleniom nad życiem, narodziny tołstoizmu. Lew Tołstoj wyprzedził czas w swoim myśleniu o wegeterianiźmie, nie spożywaniu alkoholu, myśleniu o Bogu, aktywnym poszukiwaniem sensu życia.
Niestety w moim otoczeniu nikt nawet nie wiem przez jakie "H" pisze się chandra... A tym bardziej nikt nie ma problemów egzystencjalnych... Tak więc czuję że jestem z tym wszystkim sam..
Ludzie! Czytajcie komentarze! Do samego końca, a na pewno zrozumiecie sens życia swojego i ogólnie człowieka. Według mnie istniejemy jako ludzie by tworzyć i poznawać świat. A szczęście dla mnie znaczy w pełni świadome przeżywanie życia i dostrzeganie w nim tego co dobre i piękne. Łukaszu, robisz dobrą robotę!!!
Nasz ludzki stary grzech, arogancja, pcha nas do nieuzasadnionej pewności, że gdybyśmy znali cel ludzkiego życia, to byśmy żyli inaczej. Wtedy nie marnowalibyśmy naszego czasu i energii na robienie rzeczy ‘niepotrzebnych’, lecz robilibyśmy tylko to, co się ‘liczy’. To właśnie nasza arogancja nie pozwala nam nawet przez chwilę pomyśleć, że to może nie być prawdą. Niestety, rzeczywistość zawsze jest brutalna. Cel naszego życia nie ma dla nas, ludzi, żadnego zastosowania praktycznego. Jest on tak prosty i lakoniczny, że każdy człowiek, niezależnie od okoliczności, go realizuje. Opisał go Carlos Castañeda.
Ja tak zupełnie bez czytania Tołstoja (choć przyznaję, po tym materiale czuję się zainspirowany do choćby wysłuchania dwóch z trzech wspomnianych pozycji), zgadzam się że sens życia każdy powinien nadać sobie sam. Nie mniej jednak szukając tego sensu, lub go wymyślając wg mnie warto zwrócić uwagę na to co już dookoła jest, bo wymyślenie czegoś w oderwaniu od tego co już jest może być bardzo bolesne, a co więcej, w przypadku chęci zmiany jakiegoś abstrakcyjnego w stosunku do zastanej rzeczywistości sensu na nowy bardziej kompatybilny, można mieć ogromne problemy z powrotem do czegoś co można by nazwać zbiorową projekcją. W każdym razie, każdemu życzę powodzenia w odnajdywaniu, tudzież wymyślaniu swojego sensu życia.
Z tych wszystkich rzeczy - kandydatów na sens - rodzina i rodzicielstwo jest nieco wyżej od reszty, bo potomstwo stwarza szansę na podtrzymanie pytania wraz przekazywanym życiem, pomimo tego, że my odpowiedzi nie doczekamy. Warunkiem jest pokonanie własnego egoizmu, bo inwestujemy w przyszłość, której nie doczekamy. Nie wiem jak Wy, ale ja odczuwam jakiś rodzaj niezaadresowanej wdzięczności, że żyję tu i teraz, a nie w przeszłości.
Dla każdego szczęście co innego oznacza. Dlatego nie można uszczęśliwić wszystkich. Ale czy dążenie do szczęścia jest sensem życia? Droga jak zawsze jest ważna ,cel nie uświęca środków bo jak można dążyć do dobra czyniąc po drodze zło? Sens życia można by opisać tak - dąż do własnego szczęścia po drodze nie czyniąc zła innym a wręcz im pomagając. Co ciekawe zbytnia religijność może w tym nawet przeszkadzać bo wtłoczone w twoja głowę dogmaty religijne ograniczają ciebie, twoje poglądy i osądy. Żadna religia nie mówi nam całej prawdy.
Lenin docenil Tolstoja krytyke arystokracji, jej bezideowosc i bezcelowosc istnienia ale postanowil ja wymordowac a nie jak Tolstoj prowadzic zycie wiejskiego mistycznego dziadka. Sensem zycia jest poznanie Boga ktory jest prawda, droga i zyciem, sprawiedliwy i milosierny, aby stac sie wolnym od zla. Najmniejsza skaza dyskwalifikuje.
Dziekuje za przypomnienie..rozczytywalam sie kiedys..w mlodosci.Bylo wiecej czasu..I lepsze oczy..Dobrze ze sa audiobuki..Oczywiscie..ze Tolstoj to klasyka..i kazdy moze tam cos dla siebie znalezc..Spowiedzi nie znam..ale obiecuje sie za nia wziac.Pozdrawiam.
świetny cykl, szkoda, że tak krótko bo temat szeroki, Tołstoj był geniuszem egoistą, skupiony na sobie, na swoim wnętrzu, Zośka miała z nim ciężko, choć jej też nic nie brakowało, w stosunku do niej i kobiet był prostakiem dlatego zadziwiajace jak z psychologiczną trafnością potrafił oddać charaktery bohaterek. Myślę że Karenina miała borderline, uwielbiam tę postać tak bardzo krytykowaną przez moralistów.... Świetne są pamiętniki Zofii, oni obydwoje pisali pamietniki chyba rzeczywiście z myślą, że będą czytane przez innych. Do starości łączyła ich chyba tylko namiętna, szalona seksualność. Jeszcze inaczej spojrzałam na Tołstoja gdy w pamietnikach Zofii przeczytałam,, Przepisałam dziś pamiętnik Loweczki do tego miejsca, w którym mówi < Nie ma miłości, jest cielesna potrzeba obcowania i duchowa potrzeba towarzyszki życia>"
Sensem życia jest odnalezienie odpowiedzi na pytanie po co tu jestem i wdrożenie działania w tym zakresie. Każdy z nas znajdzie swoją odpowiedź. Dla mnie jest to życie z innymi ludzi, dla siebie.
Wszyscy youtuberzy powinni robić takie współprace jak ten kanał. Doskonale uzupełniają content. Są wplecione tak dobrze do odcinka, że naprawdę zachęcają do skorzystania z opisywanych produktów. Nie ma tutaj tzw. segmentu reklamowego tylko jest szczera wzmianka o czymś fajnym. Widać że psychologowie są naprawdę potrzebni w marketingu - mogliby sprawić, że cały ten skomercjalizowany świat stałby się trochę łatwiejszy do przełknięcia.
Bardzo ciekawy ten odcinek, fajnie , ze pragnie Pan sie odnosic do literatury.... . Dla mnie ta aplikacja jest wspanialym rozwiazaniem bo jestem borderline I ciezko mi sie skupic do czytania wole sluchac, zachecil mnie Pan przez dzisiejszy odcinek do posluchania spowiedzi Tolstoya . Dziekuje za Pana kanal, troche zazdroszcze bo nie mam swojej pasji ....Fajnego wykladowce maja studenci a my slychacze mamy mozliwosc sluchac na RU-vid Pana wykladow za co Dziekuje I zycze wspanialego dalszego rozwoju. Fajnie sie Pana slucha I ksztalci . 🌸
Nikt nas nie pytał czy chcemy być i żyć, czy chcemy zmagać się z tym wszystkim co nam niesie życie, czy mamy do tego siłę i ochotę. Sensu to nie ma i tyle.
Sami wybraliśmy drogę na ziemi, żeby doświadczać :) aby odczuć lub poczuć jak pieknie potrafimy świecić w ciemności , żeby kochać i manifestować miłość bezwarunkową . Dużo serdeczności i dobrej energii przesyłam .
Ludwig Wittgenstein kochał Tołstoja.1914 podczas wojny gdy służył w Krakowie i pływał na po Wiśle miał ze sobą książki Tołstoja i Ewangelię,był znany jako "ten z Ewangelią" i w dzienniku napisał,że lektura Tołstoja uchroniła go przed samobójstwem.1914 Wittgenstein jakby trochę szukał śmierci w walce,miał problemy z sensem..W tym czasie jego znajomy poeta Trakl popełnił samobójstwo w szpitalu w Krakowie,Wittgenstein nie zdążył go tam odwiedzić.Nie znam tołstoizmu szerzej,ale to były napady melancholii i poczucia absurdu,kojarzy się z Kafką albo z Thoreau którzy byli względnie współcześni mu(o Tołstoju).Silny wątek pacyfistyczny i sprzeciwiał się cerkwi,duży wpływ buddyzmu na niego.Młody Tolkien w okresie po 1908 czyli po śmierci matki miał chyba podobny okres,ale przyjął ostatecznie katolicyzm.Tym co budzi niechęć u Tołstoja jest jego wrogość do zorganizowanej religii-widzi w niej hipokryzję.Ja uważam,że duchowieństwo każdej religii ma podobne wady,jest w tym trochę hipokryzji,bycia urzędnikiem i elementu mentalności korporacyjnej i próżniactwa,ale i tak niesie prawdę zaś wady te są po prostu typowo ludzkie dla osób mających bardzo wysoką funkcję społeczną bez pracy rękoma.Te same wady mają moim zdaniem świeccy,którzy przekroczyli próg pozwalający im mieć za co żyć robiąc mało fizycznie i żyjąc z niewielką liczbą stresorów fizycznych takich jak np głód.Tak więc pozostaję katolikiem.Atoli zagadnienie sensu jest zawsze zagadnieniem osobistym i kwestią brania odpowiedzialności za to czy żyję,czy żyję moim życiem i z tą częścią zgadzam się całkowicie.Trudno powiedzieć czy to ludzie mają poglądy czy(często tak jest!)poglądy mają ludzi-polecam np "Antykruchość" Nassim Nicholas Taleb gdzie on mądrze pisze o ryzykowaniu własną duszą i o ryzyku w ogóle jako takim oraz o ujmowaniu różnych filozofii jako prostych heurystyk w czym ma sporo racji.Tołstoj miał duży wpływ na Camusa,którego cytujesz w filmie,na Simone Weil i ogólnie chyba na intelektualistów francuskich oraz na ruch pacyfistyczny i no violence,nie tylko przez Gandhiego.W Europie zachodniej też uczeń Gandhiego Lanza del Vasto głosił miks poglądów gandystycznych i pacyfizmu w stylu zbliżonym do hipisów z tomizmem i katolicyzmem.W latach 80-tych protesty przeciw instalacjom jądrowym-duży wpływ wywiadu Sowieckiego na tego typu środowiska i wprost komunizm wykorzystywał np komitet Helsiński i różne środowiska ekologiczno-lewicowo-pacyfistyczne do moralnego rozbrojenia zachodu..bardzo dziwnymi drogami poszły poglądy Tołstoja wykorzystane przez Sowieckich wrogów normalnego życia ludzkości(tym bowiem był komunizm w owym czasie)do prowadzenia wojny hybrydowej przeciwko zachodowi.Oczywiście nie jest to wina Tołstoja,ale przytaczam jako fakt mało znany a ważny przyczynkowo do uchwycenia jak wszelkie idee-nawet szlachetne-funkcjonujące w naszym świecie zmieniają się w swoje lustrzane niemalże przeciwieństwo w rękach ludzi używających tego cynicznie.Wątek samodoskonalenia moralnego sam w sobie sympatyczny,ale już nie przesadne doktrynerstwo-odrzucił instytucje społeczne,państwo i nie tylko-jako takie bo widział ich moralną korupcję.To nie jest takie proste,zanim wyrzucisz na śmietnik słabo działający system trzeba mieć coś czym się go zastąpi-próżnia powoduje,że dochodzi do zła często większego niż generował wadliwy system.Właśnie Rosja to przeżyła gdy skorumpowany carat i samodzierżawie został zastąpiony rewolucją bardziej antyludzką w swoim ostrzu.Był to też wynik działania takich myślicieli jak Tołstoj-mentalne przygotowanie rewolucji mimo,że jej nie pragnął w wersji jaka została zrealizowana.
Uważam, że taką analizę etapów życia powinien robić każdy człowiek, na tym polega rozwój, po zamknięciu każdego wyznaczonego celu, danego etapu życia, wchodzimy na wyższy level lub nie raz spadamy na niższy, każdy ma swój określony cykl 9 lat. Tak nabywamy mądrość życiową i wyznaczamy kolejny rozdział albo aby nie było tak poważnie przygodę..
Ostatnio słuchałem Spowiedzi w formie audiobooka i naprawdę ciekawa pozycja. Książka jednak, która zapoczątkowała zmiany w moim życiu to 'Rozmyślania' Marka Aureliusza.
Pytanie czy dysleksja wpływa na wysoko wrażliwych w sensie rze skoro ma się dysleksję skutkującą zaburzenie pracy lewej półkuli muzgu skutkującą tym rze dominuje prawa pułkuLa czyli to znaczy rze stajemy się wysoko wrażliwymi bo pszeczytałam w ksionsce JAK MNIEJ MYŚLEĆ rze prawo pułkulowcy to zawsze wysokowrarzliwi czy powstanie jeszcze odcinek na temat wysoko wrażliwych ? (Pszepraszam za błędny ortograficzne)
Tymczasem moje przygody z poznawaniem sensu życia: o przyjemność fajna sprawa, cierpienie nieciekawe więc hedonizm tylko umiarkowany aby się na tym nie przejechać
Życie nie ma sensu, szukanie go to strata czasu. Czy w kosmosie istnieje sens gdzieś poza naszymi mózgami? To tylko wytwór naszego umysłu, dlaczego cokolwiek miałoby mieć sens ?
Anną Kareniną dostałam jak obuchem w łeb. Wywrocila moje życie do góry nogami, i to dosłownie, zauważyłam i zmieniłam swoją neurotyczność i podpisuje się obiema rękami, za stwierdzeniem,. że Lew Tołstoj był jednym z najlepszych psychologów wśród pisarzy.
9:38 Seneka, Kohelet, Budda i ani słowa o Jezusie. Kurtyna :). Z drugiej strony dla osoby (Tołstoj) uważającej, że prawdą jest śmierć, to może nawet zrozumiałe. Tak mi się wydaję, że stawianie czoła absurdowi egzystencji bez wsparcia w postaci wiary (w Boga, piękno, innych ludzi, własne siły mogące zmieniać świat tu i teraz) jest ryzykowne. Na kanale Śmiem Wątpić jest przetłumaczona bardzo dobra przemowa J. Petersona na temat sensu życia, którą przynajmniej do mnie głęboko trafia.
Właśnie nie tak. Jego system myślowy (religijno-anarchistyczna wizja nie sprzeciwiania się złu siłą) wcale nie narodził w drugiej połowie jego życia, ale Tołstoj w młodości już zradykalizował się. Wiemy, to z jego zapisków pamiętnikarskich z wojny krymskiej, w której brał udział, a w tych zapiskach wyrażał podobne tezy co w Spowiedzi. Także, już wtedy przyjął poglądy na całe życie. To były lata 1953-1956, jeszcze przed napisaniem Wojny i pokój i Anny Kareniny. A Spowiedź powstała prawie 30 lat po wojnie krymskiej. Jego żona Zofia, młoda osoba, wychodząc już za dojrzałego mężczyznę, wiedziała, że zabawia się z chłopkami, ponadto jako hrabia brata się z chłopstwem, bo jej to wyjawił przed ślubem i nie zaprzestał tego po ślubie (wiemy to np. z jego ostatniego listu do żony). Już na studiach interesował się filozofią Rousseau, a tołstoizm to jest właśnie mieszanka filozofii Rousseau, buddyzmu, Ewangelii i anarchizmu. Na jego oczach zmieniał się świat. Anarchizm, z którym sympatyzował dopiero rozkwitł wraz z powstaniem I Międzynarodówki (po 1864). Ekskomunika była wynikiem tego, że przez lata nazbierał sobie krytykując carat i cerkiew oraz osobistych animozji do niego. To co sprawiło, że poczuł się mocniej zobowiązany do wyrażania swoich tez to był nieudany Zamach na Aleksandra II z 1881 roku. Jednocześnie chciał uratować sprawców, zmienić podejście cara Aleksandra III(napisał do niego list), jak i zaproponować rosyjskim nihilistom-anarchistom tzw. narodowolcom swój własny światopogląd wyzbyty przemocy jako możliwy do przyjęcia dla nich - tak uważał. To był człowiek pełen sprzeczności i taka była jego filozofia.
Dla wszystkich tzw wielkich umyslow tylko Jezus pokazuje sens zycia, wbrew temu jak zostalo ono zakonczone...w pewnym sensie zakonczone bo zmartwychwstal i zyje. Tolstoj byl poczatkowo prawoslawny, nastepnie szukal w buddyzmie, innych filozofach i zwyklym zyciu, szukal wszedzie sensu zycia tam gdzie nie mogl go znalezc..bo czlowiek nie jest bogiem, a wielu pysznym tak sie wydaje, albo tzw im odbija i wpadaja w nihilizm i mysla ze juz osiagneli apogeum..smutne
Według mnie sensem życia jest rozwijać się fizycznie ( w zdrowym ciele zdrowy duch, polecam kanał KETOKOCUR o diecie ketogenicznej), lecz i psychicznie/mentalnie.
A moim sensem życia jest przeciwdziałać skrajnemu okrucieństwu człowieka, zwłaszcza wobec tych najbardziej bezbronnych i słabszych. Wykupiłam już do azyli 18 zwierząt z rzeźni w myśl empatycznej zasady, którą Tołstoj opisał w tym znanym cytacie "Jak możemy oczekiwać idealnych warunków na Ziemi, gdy nasze ciała są grobami zamordowanych zwierząt? Dopóki będą istniały rzeźnie, będą istniały i pola bitew." wiec przeciwdziałam wojnom i ocalam życie innych czujących istot żywych, które są nam równe wobec śmierci i cierpienia i chcą życ jak każdy z nas, a ich sposób rozumienia świata jest taki, jak ludzkich dzieci, tylko wrazliwość na ból większa, bo czulsze zmysły więc SERDECZNIE WSZYSTKIM POLECAM!! Naprawdę najbardziej niezwykle i piekne przeżycie oddać matce dziecko, które miało iść na rzeź i patrzeć na ich wzruszenie i radość!!!
Najpierw trzeba odkryć siebie, prawdziwe marzenia i pragnienia, zerwać zasłonę "socjalizacji". Może się wtedy okazać, że jesteśmy "potworami" i tych dążeń bez przekroczenia pewnych uznanych norm nie zrealizujemy. Ale - i tak warto. Lepiej sublimować świadomie.
Trzeba tworzyć samemu siebie . Nie dawać tworzyć siebie , przez otoczenie . Otoczenie może być zazdrosne , kłamliwe , i żadko bywa szczere . Oczywiście są ludzie normalni , spoglądający z podziwen na nas , jakiego żeśmy sobą im pokazali . Ale najczęściej zazdrośnicy , to ludzie o przerośniętym ego , którzy poprzez porównanie , ze mną , chcą dostrzegać we mnie , gorszego od nich , bo boją się , że jestem od nich mądrzejszy , bardziej utalentowany . Mam gdzieś " twórców " mojej osoby , jam jest twórca , bom twórcą się urodził , jak każdy człowiek , tylko nie wie tego , że ma prawo do tworzenia samego siebie , takim jak uważa , że powinien być .
Uwielbiam Tołstoja, kocham Wojnę i Pokój, nie zmienia to jednak mojego zdania, że życie nia ma sensu, przynajmniej dla mieszkańców ziemi. Wszystkich, tych co nie są ludźmi też. 🙁
Hej, mógłbyś rozwinąć relacje Tołstoja z Chrześcijaństwem? Bo chyba mówienie że pożegnał się z nim jako dziecko to spore uproszczenie, odrzucenie sformalizowanej religii to jedno, ale sama postać Jezusa chyba całkiem mocna przewleka się przez myśl i pisma Tołstoja, jest on w końcu uważany nawet za ojca dziwnego tworu jakim jest chrześcijański anarchizm. Dzięki!
