TOKSYCZNA matka: jak się uwolnić i jak rozpoznać TOKSYCZNĄ relację z mamą? 

Jako, że do tematu toksycznej relacji z matką dotarłem niedawno podzielę swoim przypadkiem. Gdy miałem 15 lat zmarł mój ojciec. Moja matka ciężko pracowała, żeby utrzymać naszą rodzinę, a ja jako starszy z dwójki rodzeństwa miałem za zadanie dopilnowanie by obiad był zjedzony, w domu posprzątane itp (nie widzę w tym nic złego i traktowałem to jako pomoc mamie w ciężkim trudzie wychowania dzieci i utrzymania domu). Po latach brat się wyprowadził do obecnej żony, a ja wraz ze swoją zostałem w domu rodzinnym bo przecież duży dom a zostawić w nim samą matkę mającą wśród ludzi nieskazitelną opinię to przecież nieludzkie, a przecież "ten dom będzie mój" . Problemy wspólnego mieszkania zaczęły się od drobnostek. Gdy remontowaliśmy pomieszczenie to bez naszej wiedzy pojawiały się nowe rzeczy (meble, obrazy, dywaniki). Gdy robiliśmy ogród pojawiały się w nim nowe rośliny a do naszych kwiatów był wymowny komentarz że sprowadzają za dużo pszczół i os. Wraz z żoną akceptowaliśmy to natomiast pierwszy szok przyszedł gdy przyjechała do nas rodzina żony (rodzina żony mieszka jakieś 3h drogi od nas) i chcieliśmy ich przenocować. Nagle od matki usłyszałem, że sobie nie życzy obcych osób w domu bo chce odpocząć a czuje się nieswobodnie. Nasza odpowiedź była jasna - budujemy dom i wyprowadzamy się na co matka zareagowała histerycznymi łzami, opowieściami że nikomu nie jest potrzebna, że jak ona jest tu problemem to może ona się wyprowadzi z własnego domu, później doszły argumenty typu kto tam będzie mieszkał gdy ona umrze oraz co ludzie powiedzą. Ta reakcja wprowadziła we mnie takie wyrzuty sumienia, że wbrew żonie zdecydowałem że zostaniemy, rozbudujemy dom i wydzielimy strefy jej i nasze licząc, że to rozwiąże problem. W między czasie zaczęły pojawiać się się dziwne rzeczy. Gdy chcieliśmy wyjechać na weekend to matka przewracała oczami i przez kilka dni się nie odzywała, gdy jechaliśmy w odwiedziny do teściów to słyszałem -"po co jedziecie jak niedawno byliście". Gdy matka zobaczyła, że żona nalała sobie wieczorek kieliszek wina do filmu to usłyszała że jak to pić sama. I że to podchodzi pod alkoholizm. Nie tak dawno gdy wróciliśmy po weekendowym pobycie teściów i moja 5 letnia córka zapytała mojej matki gdzie jedzie i żeby nie jechała to ta odpowiedziała dziecku - "jak ty wyjechałaś z rodzicami na 3 dni to nie było ci smutno a babcia tu płakała za tobą". Gdy zwróciłem uwagę by tak nie mówiła to ze łzami w oczach odpowiedziała, że to jak ją traktujemy jest poniżej wszelkiej krytyki bo zwracamy jej uwagę by nie grała na emocjach dzieci. Relacje między mną a moją żoną pogorszyły się, moja żona zaczęła się izolować o matki co spotkało się z tym, że poszła zwierzyć się mojemu bratu że moja żona ją źle traktuje. Gdy już chcieliśmy zrealizować prany rozbudowy domu to usłyszeliśmy, że ona nie przekaże nam całości jak umawialiśmy się wcześniej, a połowę bo boi się, że wyrzucimy ją z jej własnego domu. Nie zdaje sobie sprawy, że to robimy i jak podporządkowujemy nasze życie było robione z myślą o niej żeby nie musiała mieszkać sama. A najgorsze jest to, że mi jest wstyd przed sobą i przed żoną, że wpakowałem nas w taką sytuację i nie potrafię się z niej wyplątać tym bardziej że dobrze zarabiam i stać nas na to żeby wybudować swój dom marzeń i dać sobie i dzieciom ciepły rodzinny dom. Trochę się rozpisałem, ale poczułem się pisząc to jakby kamień spadł mi z serca. Jak myślicie czy według was takie zachowanie matki jest przykładem tego że żyję z toksycznym rodzicem?

Tytuł psychopatyczny z punktu widzenia psychologa. Normalne dziecko tego nie powie nawet o najgorszym rodzicu.😊

Wulgaryzmy Pani "terapeutki" i przyzwolenie na nie Pani prowadzącej rozmowę ... takie słownictwo bardzo razi, nie jest potrzebne i nie jest na miejscu.

Świetny wywiad. Ja z czasem uświadomiłam sobie ,że to kim jestem teraz i jaka jestem to zasługa fatalnych rodziców, dziadków. Jestem DDA,mam depresję ale walczę dla córki chociaż wpakowałam się w toksyczne małżeństwo. Powiem tak, wychowanie w otoczeniu rodziny grającej na emocjach i dołującej zaburza postrzeganie świata. Jestem przykładem złego wyboru chociażby parnera,życie zatoczyło koło niestety.

A ja mam taką toksyczną babkę,ja całe szczęście nie mieszkam z nią ale reszta rodziny ma ją na codzien. Dramy w jej wykonaniu to klasyk. Mimo że każdy ma wydzieloną część domu(swoje piętro do dyspozycji)to i tak wszczyna awantury. Jak tłumaczę żeby nie dali się wciągnąć w jej grę nikt tego nie bierze pod uwagę. Babka walczy o uwagę na różne sposoby,potrafi wezwać pogotowie (po czym niechce przyjąć pomocy ratowników tylko koniecznie chce do szpitala)nie mówiąc innym domownikom że źle się czuje, kłamie też że bierze leki a tego nie robi chociaż umysł ma sprawny i doskonale sobie radzi,gotuje, sprząta i ogarnia więcej niż niejeden w sile wieku.

Każdy, kto miał toksycznego rodzica i był wrzucany w poczucie winy za każdym razem gdy próbował stawiać granice wie jak bolesna jest taka relacja. Dobrze, że pojawiają się osoby, które głośno o tym mówią.

Jestem w szoku! W szoku jak wiele ludzi jest nieszczęśliwych i jak wielu ma zaburzone relacje rodzinne. Widzę jak wspaniałych miałam Rodziców i jak wspaniałe mam Dzieci. Doceniam to :)

Tak rozmowa dała mi bardzo, bardzo dużo. Zrozumiałam, że jestem ratownikiem, ratującym moją mamę, moją babcię i teraz już męża. A dla mnie samej nie mam czasu i energii. Zrozumiałam, że muszę zacząć pracować nad tym.

Ja nie znoszę stwierdzenia: każda matka chce dla swojego dziecka dobrze....nie każda!!!!!

Jako córka toksycznej matki ujmę to tak kto tego nie przeżył nie zrozumie . Pani psycholog powiedziała mi kiedyś ,pani jest bardzo silna psychicznie spojrzałam na nią zdziwiona a ona powiedziała ..Jest pani bardzo silna bo przeżyła pani to wszystko i pani nie zwariowała ' Może nie mam nie wiadomo jakich osiągnięć mam już blisko 40 lat ale powiem jedno mimo wszystko jestem z siebie dumna ponieważ przeszłam przez piekło i nie stałam się diabłem . Przebaczyłam mojej matce i nie zrobiłam tego dla niej zrobiłam to dla siebie .Życzę jej wszystkiego najlepszego byle z daleka ode mnie . Pozdrawiam wszystkich i życzę wszystkiego dobrego 🥰

Zdecydowanie nie trzeba wulgaryzmow zeby poruszyc jakis temat.To nie pomaga w temacie

Boże kochany. I ja się tak męczę. Bo męczę strasznie..Nie potrafię od niej się uwolnić a mam 52 lata. To koszmar. Ja słowo mama znam tylko ze słyszenia. Nie wiem co to szczera miłość matki. Wiem ,co to poniżanie, wpychanie w poczucie winy itd. Kto nie przeżył, nie przeżywa nie zrozumie.

Nie do końca się zgadzam z Pani wypowiedzią. Wygląda na to że duża liczba z nas wszystkich żyje w toksycznych relacjach z matką i/czy ojcem bo ma z nimi dobry kontakt. Nie uważam żeby rodzice/matka byli potrzebni tylko do dawania bo ja jestem dzieckiem i o nic nie proszę ake kasę przygarnę bo taka moja rola. To egoizm. Zaraz pewnie usłyszę, że jestem nie przerobiona i toksyczna. Jestem matką i nie wyobrażam sobie żeby moje córki przypominaly sobie o mnie tylko wtedy gdy cos potrzebują bo niby taka moja rola. Jestem córką i chociaż moi rodzice juz nie żyją to dzwoniłam do nich często tak po prostu by spytac co u nich a nie gdy tego potrzebowała. Z wieloma rzeczami się zgadzam o których Pani mówi. ale nie do końca.

Zaszokowalo mnie pare rzeczy w tej rozmowie.Ciezki porod wplywa na dziecko i jego psychike a czy kobiety zycza sobie ciezkiego porodu lub czy to ich wina,ze porod byl ciezkim przezyciem? No i stwierdzenie,ze nie ma dzieci problematycznych,ze o wszystkim decyduje wychowanie.Moim zdaniem absolutnie nie,to kiedys tak myslano a dzisiaj nawet teorie Freuda upadly.Dziecko nie przychodzi na swiat z czysta karta,ktora rodzice latami zapisuja.Ma w genach miliony informacji po swoich przodkach i cechy charakteru,zdolnosci ,sposob poruszania sie,mowienia,rozne zachowania nie zaleza od wychowania.Znam pare przypadkow adopcji,gdzie rodzice mimo milosci do dziecka nie mogli sobie z nim poradzic a z czasem bali sie wlasnego wychowanka.Znam przypadek gdzie ojciec syna w mlodym wieku popelnil morderstwo,trafil do wiezienia a matka wychowywala syna sama.Chlopiec poszedl ta sama droga co jego ojciec,ktorego nie znal a wiec narkotyki,kradzierze a na koniec mord w tym samym wieku co jego ojciec.Czlowiek jest do dzisiaj wielka tajemnica a szczegolnie jego psychika i uplynie jeszcze wiele lat zanim ja dokladnie zglebimy i poznamy.

Świetna rozmowa. Problem , który właśnie przerabiam mając 54 lata. Moja matka miała romans z moim mężem, przed naszym ślubem i na początku naszego małżeństwa. Ona była ta osoba , która mi o tym powiedziała :) Mieszkając na emigracji musiałam wyprzeć się rzeczywistości, tylko po to aby przetrwać. Akceptowałam ją przez lata, pomagałam i wspierałam. Tak bardzo byłam przez nią stłamszona i poniżona. Gdy po latach chciałam jej powiedzieć jak się z czułam ..spotkałam się ze ścianą. Nie mamy kontaktu, nie chce już jej nic tłumaczyć, nie chce robić sobie krzywdy . Wydarzenia które miały miejsce przeszło 30 lat temu dalej są ogromną traumą.

A ja miałem toksyczną matkę, ojca i babcię. Udało mi się nie zwariować, ale zostałem introwertykiem.

Wulgaryzmy w rozmowie to brak szacunku dla drugiej osoby. We mnie to budzi negatywne emocje. Nie wyobrażam sobie sesji terapeutycznej w takiej atmosferze.

Nie mam kontaktu ze swoja rodzicielką od 18 r. życia i uważam , że jest to najlepsza decyzja jaką podjełam! Przykre jest , że są osoby , które wmawiają mi , że skoro nie mam kontaktu, to znaczy , że mam coś nieprzepracowane, nie przebaczyłam. Ważne jest jak ja się z tym czuję i co ja o tym myślę. Szkoda , że ludzie nie potrafia sobie wyobrazić jak okrutna musiała być skoro nie chce jej mieć dziś w życiu. Najedzony głodnego nie zrozumie , dlatego nie próbuje nawet tego tłumaczyć nikomu. To nie jest tak , że pałam nienawiścią i męczy mnie przeszłość, po prostu ona sie nie zmieniła a ja nawet czułabym się obco próbując coś zmienić w tym jak jest. Bo niby czemu miałabym zabiegać o jakis kontakt, żeby sobie pogorszyć życie i znowu się dać wyssać do cna. W przypadku niektórych ludzi nie ma mowy o granicach. Moge je stawiać milon razy a ona i tak przekroczy za każdym razem , wtedy jedynym rozsądnym wyjściem jest niezapraszanie jej do swego zycia. Nie chce mówić , że narcyzi się nie zmieniają , bo nie bede wrzucać wszytkich do jednego wora, ale w zdecydowanej wiekszosci tak jest, a nawet jeśli to zmiana widoczna jest po zachowaniu człowieka a nie pustych słowach , które wypowiada milon razy bez pokrycia.

Rozmowa bardzo ciekawa ale czy na prawdę w wywiadzie muszą padać przekleństwa i wulgaryzmy? Przecież można używać innych słów do opisu sytuacji, emocji. To już się staje normą w wywiadach (ogólnie w internecie) a kompletnie nie powinno.

Uwolnilam sie od matki w wieku 60 lat ,raz na zawsze,nigdy mnie nie akceptowla i nie kochala,a ja za wszelka cenę chcialam byc pomcna i dobra ,ale nadszedł dzień ,kiedy skończyl sie limit na wyzwiska ,lzy i krzyki,czasem jest mi ciezko ,ale trudno mam dla kogo zyc ,musze sobie z tym poradzic

Ale czy Pani musi mówić tak jak z pod budki z piwem? Rzeczywiście miała Pani dom z takimi słowami wulgarnymi. Nie bardzo Pani może pomagać młodym osobom.

Jednym z najczęstszych powodów dla których ludzie rezygnują z terapii jest fakt, że nie mogą wytrzymać prawdy o swoich rodzicach, odbierają to jak atak na nich. To jest naprawdę przykre. Mam 35 lat i sam dopiero rok temu zrozumiałem, że jestem straumatyzowanym, zawłaszczonym dzieckiem. Krytyka w kierunku mojej matki była jakaś abstrakcją. Zawsze widziałem ją w roli ofiary której mam obowiązek pomóc mimo, że przy okazywaniu emocji w jej kierunku pojawiała się niewidzialna sciana, blokada. Dopiero od tego momentu mogłem zacząć pracować nad sobą i swoją relacją z rodzicami. Czego każdemu życzę z całego serca.

Matko zlota dziewczyny! Mówicie jakby trzydziestka to jakiś wiek matuzalemowy. Opanujcie się bo co będzie gadac za 30 lat az strach sobie wyobrazić! Jak patrzę na kobiety to za najstarsze maja się te 25-30 😂

Co złego w dobrej relacji z rodzicem. Pani ma złe doświadczenie ale szerzenie informacji, że jak mam dobry kontakt z mama to coś jest nie tak ...ale z kim z mama Pani zdaniem czy z dzieckiem?

Dziwi mnie tyle negatywnych komentarzy. Czyżby pisane byly przez matki w mentalnym wieku dziecka, którym ktoś nakazuje obejrzenie Dobranocki...

Jednak używanie wulgaryzmów w tego typu wywiadzie i rozmowach jest delikatnie mówiac, daleko nie na miejscu...

Lubię słodycze i mam problemy z wagą, ale nie ma to nic wspólnego z moją mamą. Sama się zastanwiam jak ona to zrobiła, ale ja mam bardzo duże poczucie własnej wartości. Mogłam wszystko, nigdy mnie nie krytykowała i zawsze mówila zrobisz jak uważasz. Mam 50 lat, moja mama nie żyje, zawsze mówiła,, że nie chce być na starość dla nas ciężarem i nie była.

A co z toksycznymi dorosłymi dziećmi ? Bardzo modne stało się toksyczna matka

Ciekawa rozmowa, chociaż nie ze wszystkim się zgadzam. No i bardzo raziło mnie przeklinanie przez panią Zuzannę 🫤.

Kochaj na odległość-kiedy nie da się inaczej.

O co chodzi z tym słowem 'jakby'? Czemu nagle wszyscy tego używają? To nie ma sensu

Mam 62 lata i jakbym sluchala o sobie jako ratowniku swojej toksycznej matki ,ktora mieszka ze mną i wykancza mnie psychicznie. Dlaczego jestem ratownikiem ? Od dziecinstwa (13,14 lat) ratuję ją do dnia dzisiejszego!!! Myślę czesto o jej smierci jako moim wybawieniu.

Z dwójki dzieci to mnie przypadła rola czarnej owcy...wciąż nie taka, wciąż głupsza, wciąż nie zaspokajająca oczekiwania rodzicieli🤦‍♀️ szybko wiedziałam bo już w podstawówce, że nie tak być powinno ...I dopiero po 20tce odważyłam się postawić granice własne...uznałam, że skoro jest do doopy to gorzej nie będzie...I tak było, z tą różnicą, że wewnętrznie czułam się że swoją decyzja świetnie...wtedy ukochałam siebie, poczułam swoją sprawczość i już było mi lżej w tym bajorku....temat rzeka ❤❤ dziękuję za tę rozmowę

Ta Pani jest profesjonalistką? Nie wydaje mi się z takim słownictwem. I drugie pytanie czy ona ma dzieci? Mi się myślenie zmieniło mocno jak sama zostałam mamą. Bardzo martwię się, że jakoś skrzywdzę moje dziecko, przez to zaczyna to chyba wykorzystywać. Dużo czytam, żeby znaleźć jakieś wskazówki. U mnie trudna relacja była z tatą. Mama moja ostoja miłości niestety umarła mi szybko. Ale zgadzam się, toksyczne relacje najlepiej ucinać. Tylko czy to, że mama mówi, że zepsuła jej się opona jest faktycznie toksyczne? Kiepskie przykłady ta Pani podaje. Czyli w relacji toksycznej brakuje ciepła i opiekuńczości? Tego chyba mojej córce nie brakuje. Ale wolność i autonomie też ma. Problem mam raczej ze stawianiem granic. Tylko czy stawianie granic znowu mnie nie postawi w roli toksyka według takiej psycholog? Trudne rozważania. Pewnie co nie zrobię to zrobię źle.

Moja matka używala wulgaryzmów i teraz mieć taką terapeutkę, która używa takiego słownictwa? Zdecydowanie jestem na NIE

Pani psycholog potrzebuje terapii

😢😢 a dzieci tez sa okropne, toksyczne, nie 8nteresuja sie rodzicem ale jak pomagasz, dajesz wtedy jest okey, przykre to co tu mowicie, przeciez to zawsze matka, jak ozna cueszyc sie ze smierci, nie! Nie! To wstretne

Pani Zuzanno, jeśli Pani chce coś mądrego , ważnego ,istotnego przekazywać ,to używanie tak czesto ordynarnych wkrętów czyli " łaciny podwórkowej" bardzo przeszkadza w odbiorze .

Kto kto jest??? -pozwolenie na WKURW - bylo CHUJOWO O takich wypowiedziach kiedyś mówiło się "język spod budki z piwem".

W wieku 13-nastu lat zachorowałam na anoreksje. Minęło ponad 20 lat, a ja wciąż mam chorą relację z ciałem i z jedzeniem. Może łatwo się obwinia, ale to dostałam od mamy, która jest perfekcjonistką i ma chorą potrzebę kontroli. Tłukła mi wiecznie do głowy: nie należysz do samej siebie, ja cię urodziłam, mam do ciebie prawo, ty świadczysz o mnie, masz jeść, bo co sobie ludzie o mnie pomyślą, jaką ty masz matkę, co ty masz w domu, jak cię wychowałam, nikt cibie nie będzie chciał. Nigdy, przenigdy moja choroba nie była traktowana, jako moje cierpienie, tylko jak wstyd, który przynoszę mojej mamie. Wymiotuje tym wszystkim, albo głodzę się, żeby nie czuć. Czasem myślę, że moja mama nie dałam mi życia, tylko je odebrała. Nie potrafię sobie z tym poradzić, nie uciekłam w pore, chociaż miałam szansę, ale za wszelką cenę chciałam zyskać zrozumienie i miłość matki. Nie założyłam rodziny, nigdy nie byłam w związku, czuje się mentalnie spętana, wieziona przez moją matkę, nie ma mnie coraz bardziej.

Przeklinać - inteligentny człowiek nie musi przeklinać. Przeklinają ludzie którym brakuje słów. Jak są tępi i nie potrafią znaleść odpowiedniego słowa to tą lukę wypełniają przekleństwem. Na dodatek kobieta ! Okropność ! I taka osoba jest terapeutką ? Biedni ci ludzie, że z taką osobą mają do czynienia i jakie wyniki mają te terapie. Uciekajcie od takich terapeutystów. Ta osoba potrzebuje terapii !!!

52:39 Mam 48 lat, nas wychowywano w przeświadczeniu że rodzic ale tez nauczyciel ksiadz itp zawsze ma racje a dzieci i ryby glosu nie mają ....stąd myślę ta trudność u dorosłych ludzi przyznania przed samym sobą że matka czy ojciec nie byli dla mnie dobrzy, że byli toksyczni...., ja wręcz przeciwnie tłumaczę dzieciom że kazdy z nas jest tylko człowiekiem i kazdy z nas popełnia błędy, my ( mam na mysli siebie i męża) chcemy dla was ( naszych dzieci) jak najlepiej bo was kochamy ale my tez popełniamy błędy, jesteśmy otwarci na uwagi naszych dzieci i rozmawiamy o relacjach, umiem przeprosić jeśli nieświadomie zrobiłam dziecku przykrość lub lub po prostu zachowałam się źle

JAKBY I JAKBY a ja jestem jakby zniesmaczona używaniem wulgarnego słownictwa jak ze ścieku! Bardzo słabe i nieprofesjonalne. Nie wiadomo co gorsze używaniem w zlym znaczeniu partykuły jakby czy wulgaryzmów i 🤪 tekst "my chcemy jakby to przyjąć" to chcemy czy nie chcemy? Masakra.

Bardzo wartościowa rozmowa. Niestety znany mi temat. Dla mnie ciche dni matki to było koszmarne przeżycie. Nawet jak już byłam dorosła. Moja relacja z matką jest bardzo toksyczna, trudna :(

Uslyszalam kiedys bardzo mądre slowa. " Na miłość dzieci, rodzic musi zasłużyć "

Z przekazów rodzinnych wiem, że byłam niechcianym dzieckiem. Dzieciństwo - koszmar. Po zdaniu matury, znalazłam pracę z miejscem do mieszkania. Pracę zmieniałam, do domu na stałe nie wróciłam, mimo złych doświadczeń w dzieciństwie obwiniałam siebie, spotykałam się tylko z zarzutami, nigdy pochwałami. Mama długo chorowała, 22 lata nie żyje. Nie było z nią kontaktu w momencie odchodzenia (umierania), wybaczyłam jej wszystko i prosiłam o wybaczenie dla mnie. Lżej mi się żyje. Niestety wiele sytuacji z dzieciństwa przekłada się na moje życie. Staram się je wypierać, żyć tu i teraz. Dla swojej dorosłej jedynaczki staram się być wsparciem, ale nie decydentem. Wypieranie wspomnień to mój sposób radzenia sobie w życiu.

Za duzo ironii, w używaniu słowa " mamusia" przykro słuchać, odechciewa się mieć dzieci. Syneczek robi awantury nocne w czasie ktorych mnie poniża i obraża, nie wiem gdzie mam sie podziać, no ale....on ma prawo tak sie czuć. Pali duzo trawy, inne substancje...jest uzależniony....ale to ja jestem toksyczną matką, bo tak latwiej, niż przyznac, jestem narkomanem, nie panuje nad swoim życiem. Ja jestem winna.

Moja mama terroryzowała całą rodzinę ,trwało to 25 lat ,kiedy zmarła odetchnęłam w końcu a mam 69 lat tyle lat straconych, leczenia depresji.

Znam ten ból. Mam matkę narcyza.

To już kolejny wywiad na temat toksycznych rodziców, słucham i nie osądzam. Sama jestem i córką i matką. Zastanawiam się ile osób z komentujących to też rodzice, i jak patrzą na swoje rodzicielstwo, ile błędów swoich widzą, o ile w ogóle je widza. W dzisiejszym świecie na wszystko chcemy znać odpowiedź, cokolwiek by się nie działo szukamy, szperamy doszukujemy się sensu i czasami drugiego dna. Nagle okazuje się że wszyscy mamy toksycznych rodziców i absolutnie wszystko ma wpływ na nasze jestestwo. Wychodzi na to, że tylko ktoś kto nie miał absolutnie żadnych problemów przez całe życie jest w stanie urodzić i wychować zdrowe dziecko. Bo inaczej wszystko można zwalić na Matkę. Tylko kto w naszych czasach jest absolutnie zdrowy i nie potrzebuje terapii? Dlaczego szukamy winnych na około? Słuchamy tych wszystkich wywiadów i staramy się być „lepsi” , ciekawe co powiedzą kiedyś o nas nasze dzieci ?, ile z nich pójdzie na terapie obradzając nas winą za swoje niepowodzenia.

Juz teraz wiem dlaczego uciekałam w gory,dlaczego wstydzilam sie tego,ze wstydziłam sie swojej mamy. Chciałabym tego wtedy nie czuć,ale czułam i nie umiałam wygarnąć .A potem już nie bylo komu. Najgorsze , ze sama jestem / byłam toksyczna.uczę sie nie być toksyczna ,Bardzo ciężka i bolesna nauka bo mam 73 lata. Nie da się wszystkiego naprawić. Dziękuje Bogu ,że dal siłę Mojemu synowi na " postawienie mnie do pionu" On uciekł 400 km dalej i móowi : że jak wyświetla się moj nr ,to on jest"chory" Staram sie jak najmniej dzwonić I jestem szczęśliwa ,ze mam na to silę. Pani Zuzanno DZIĘKUJĘ oby JAK NAJWIĘCEJ.MATEK ZROZUMIAŁO TO CO PANI DO NAS MÓWI.

Jest w tej rozmowie wiele kwestii,z którymi się zgadzam,ale jest też sporo takich,z którymi się nie zgadzam.Nie podoba mi się takie zrzucanie "całego zła" na rodziców - w tym przypadku matkę.Rodzice wychowywali dzieci i tworzyli rodzinę tak jak umieli.Nie mając dostępu do tych wszelkich psychologicznych pomocy.Dziecko rodzicom nic nie jest winne...tez mi takie określenie nie pasuje,bo owszem każdy ma żyć własnym życiem,ale po to się ma rodzinę,aby móc na siebie wzajemnie liczyć.A dlaczego,wiele dzieci liczy na pomoc od rodziców,różną finansową w opiece nad wnukami itd.itp.To,że rodzice popełniają błędy to oczywiste,i nadal będą to robić,bo nie ma ideałów ani w szkole tego nie uczą - jak byc dobrym,wspierającym rodzicem...Ale takie idealizowanie dzieci też do mnie nie trafia.Gdzie w tym wszystkim empatia?

Zastanawiam się czy kobieta jest mamą? Taka oświecona? A wszystko spycha na matkę, naprawdę ?

Dzień Dobry ☺️ Temat wybrzmiał dla mnie znajomo... Żyłam życiem matki z problem alkoholowym, i innymi problemami i z ludźmi z tzw.rodziny, z księdzem/ bratem matki/ na czele, którzy nie widzieli problemu...jej, mojego z nią, naszego jako rodziny. Dowiedziałam się oczywiście, że byłam trudnym dzieckiem ...Dla mnie matka była trudna. I oczywiście słowa wujka- to TWOJA Matka...no i ?...a Twoja siostra🤭 ...Kabaret. Matka dalej żyje, mieszkamy w innych miastach, sporadyczny kontakt telefoniczny - i tak mi najlepiej...Po spotkaniu z nią w ub.roku miałam wymioty... Ciała nie oszukam. Mając dwie dorosłe córki - ze starszą przerwany kontakt, ma bardzo dobry z moją matką. Z młodszą poprawny, też przeszła ze mną parentfikację. Moje małżeństwo to była powtórka mojego domu rodzinnego. Doceniam przekaz tego nagrania, dla mnie cenny 👌🙏

Nie mogę słuchać tej kobiety. Wyczuwam w niej coś takiego złego, wyrachowanego.

Ja też znam ten bul.Taka matka dobra że aż 24 lat nie odzywamy się do siebie.I jest mi bardzo dobrze.Nie żałuję .Ja też mam 2 dorosłych synów ale tego nie robię co moja mama robiła dla mnie.Dziekuje 😊😊😊😊

Dla mnie było wielkim zdziwieniem ale też i ogromną ulgą i w ogóle nie potrafię tego nazwać jak podczas procesu wychodzenia od toksycznej matki oświeciło mnie, że mogę sobie kupić masło takie jakie mi pasuje, papier toaletowy jaki mi pasuje itd. , że przecież nie muszę kupować czy robić czegoś,bo matka uważa, że to co ona, to najlepsze. Ja to poczułam całą sobą i tak to teraz robię. Cudownie jest też jest nie bać się matki i nie dźwigać jej na sobie. To jest takie cudowne żyć sobą, mieć swoją przestrzeń, nawet jak wywala emocje i traumy, to to też jest takie cudowne, cudowne jest czucie siebie

Z całym szacunkiem... Pani psycholog powiedziała, że gdy wyjdziesz z relacji z toksyczną matką to masz prawo się nią nie zajmować, dopóki nikogo nie krzywdzisz... Ale co wówczas, gdy ta matka jest stara i przewlekle chora, a ty jesteś jedynaczką ?

Straszny tytuł cieszę się że moja mama umarła jak można takie okropne paskudne słowa umieścić w naglowku

Jak się odciąć i nie pomagać jeżeli matka jest samotna i schorowana? Jak zablokować numer i mieć gdzieś to co się u niej dzieje? To chyba nie jest normalne....

ten wywiad traci bardzo na wartości przez przekleństwa, wydaje mi się, że terapeuta, psycholog nie powinien jednak tak bluzgać. OCzywiście jest mnóstwo toksycznych , naprawdę toksycznych ludzi, natomiast jak dla mnie temat przekoloryzowany. Dobre mamy są przeważnie nadopiekuńcze:), natomiast toksyczny rodzic to zupełnie co innego.

Czeste rozmowy z mamą to nie tylko obecność...to zabieranie również dorosłości...bo dokładnie to robiła mi moja, jak byłam dzieckiem nie bylo jej bo znam mnóstwo historii ,ktore mi opowiedziała,a mie mogę ich pamiętać bo byłam znyt mała, a teraz gdy mam prawie 50 l upokarza mnie traktując jak dziecko...

Doceniam szczerość i odwagę w dzieleniu się osobistymi doświadczeniami. Zgadzam się, że rodzice mogą popełniać błędy, a nasze relacje z nimi nie zawsze są łatwe. Niemniej jednak warto pamiętać, że większość z nas to dzieci powojennych pokoleń. Nie możemy zapominać o traumach, które noszą nasi rodzice i dziadkowie - o tysiącach zgwałconych kobiet, utraconych bliskich, o trudnych czasach, które miały ogromny wpływ na nasze rodziny. Te doświadczenia ukształtowały naszych rodziców, co często ograniczało ich zdolność do bycia idealnymi opiekunami. Podczas jednej z sesji hipnotycznych pewna kobieta odkryła głęboko ukrytą traumę, która pomogła jej zrozumieć, dlaczego relacja z jej matką była tak trudna i pozbawiona czułości. Od zawsze brakowało jej matczynego ciepła, przytulania i jakichkolwiek znaków emocjonalnej bliskości. Zawsze czuła się odrzucana i niekochana. Jednak podczas tej sesji pojawił się obraz z przeszłości, który rzucił zupełnie nowe światło na zachowanie matki. Okazało się, że w czasie wojny, jako mała dziewczynka, matka tej kobiety, razem ze swoją siostrą, przeżyła niewyobrażalny koszmar. Schowały się w rowach z martwymi ludźmi, udając martwe, aby ukryć się przed żołnierzami. Musiały leżeć nieruchomo, zamarznięte z przerażenia, bo każdy najmniejszy ruch mógł oznaczać śmierć. Wiedziały, że jeśli okażą choćby najmniejszy znak życia, zostaną zastrzelone. W tym momencie nauczyły się, że okazywanie emocji może oznaczać śmierć. To przetrwanie nauczyło je zimna i nieokazywania uczuć - to była ich strategia na przetrwanie. Nie sądzę, aby w tej sytuacji była potrzeba gniewu czy obwiniania. Bardziej chodzi o to, by dostrzec, jak przeszłe doświadczenia naszych przodków, ich trauma i brak świadomości wpłynęły na to, kim się stali. To zrozumienie może nas uzdrowić. Zamiast wybaczać, możemy po prostu zrozumieć, zaakceptować. Możemy wybrać własne życie, pełne świadomości, wdzięczności i samorealizacji. Zrozumienie tego, jak przeszłość kształtuje nasze życie, może być kluczem do uwolnienia się od bólu i rozpoczęcia nowego rozdziału. Ta historia pozwoliła kobiecie spojrzeć na swoją matkę z zupełnie innej perspektywy. Zrozumiała, że dla jej matki jak i ciotki okazywanie czułości i emocji wiązało się z głęboko zakorzenionym lękiem, który był pozostałością po traumatycznych przeżyciach. Nie miała już niczego do wybaczenia - nie dlatego, że przeszła nad tym do porządku dziennego, ale dlatego, że zrozumiała, że zachowanie jej matki wynikało z okoliczności, nad którymi nie miała kontroli. W tej historii nie ma nic do wybaczenia - jest tylko głębokie zrozumienie i szansa na wypełnienie swojego życia miłością, którą sami w sobie odnajdziemy. Dziele się tym z wami , bo mam nadzieje ze niektórzy będą mogli spojżeć ze zrozumieniem a nie z oceny, na zachowanie naszych rodziców. Mocno was sciskam.

Moja Mama byla super.Byla moim balsamem najlepszym wyrozumialym trosklwym przyjacielem,Byla wsparciem i opoką.Odeszla nagle.Bylam przez kilka lat w ogromnej traumie zalobie.Do dzis kazdego dnia rozmawiam z Mamą.Szukam wsparcia i pomocy.Zawsze moge na Nią liczyć......Jestem męzatka ,mam 30 letniego syna.Jestem toksyczna matka....tzn,bylam.Syn od 6lat mieszka zagranicą.W jednej z rozmów wykrzyczal ,ze zadusiłam go swoją miloscia i nadopiekunczoscia.A ja chcialam tak bardzo być dla niego tym czym moja Mama była i jest dla mnie i dla mojej siostry,z ,ktora sie bardzo kochamy i świetnie rozumiemy co tez jest zasługa naszej Mamy.Ja kocham Syna ponad źycie....ale dziś wiem ze ta milośc winna być zupelnie rózna od mojej.

Bardzo mądry wywiad. Pamiętam jak na pogrzebie ojca alkoholika przytulałam mamę kiedy zaczęła płakać- nieprzypominam sobie żeby ona mnie za często przytulała.Siostrę przytulił jej chłopak. A terapeutka mi pytanie zadała- A Ciebie kto przytulił ? Po prostu odpowiedziałam że nikt i się rozpłakałam.

Tego na dzisiaj potrzebowałam: Masz prawo nienawidziec swoją matkę, masz prawo to czuć. To oznacza że jest coś pod spodem i należy się temu przyjrzeć. Taaak. Jest.. teraz już wiem że jest i nie chce więcej siebie oszukiwać ( że to ja jestem ta winna i beznadziejna) Plus bardzo dziękuję za to przyzwolenie na tę emocję. W moim domu tego nie było. Mam 33 lata i właśnie uczę się w terapii co to znaczy odczuwać emocje.. po latach całkowitego ich wypierania. 😢😢 Dziękuję Wam kochane za tą rozmowę 🌷

Bardzo dobry wykład...słuchając go widzę siebie i swoje relacje z matką....bardzo dobre sformułowania... wytresować sobie dziecko,aby spełniało jej potrzeby...nieustanne wzbudzanie poczucia winy...nieustanna krytyka(jesteś straszna....coś z tobą nie tak) niekończące się listy rzeczy do wykonania( musisz być genialna,nieomylna,nie stwarzaj problemów,inni są super...).A najgorsze...PSUCIE rzeczy ,które były dobre... Ciągle zadowalać....A to worek bez dna..... A jeszcze kiedyś mi powiedziała,że...Gowno ode mnie dostała...😂😂😂😂😂😂

Zgadzam się z każdym Pani słowem. Myślę o mojej matce dokładnie to co Pani. Używa Pani dokładnie tych samych słów którymi ja sobie tłumaczę swoje myśli odnośnie matki. Już dawno doszłam do wniosku że nie jestem jej nic winna, i tego się trzymam i jest mi z tym dobrze. Dziękuję za Pani słowa wypowiedziane głośno.

Moj ojciec byl toksyczny i narcystyczny. cierpialam bardzo , ale mu wybaczylam w doroslym zyciu . Zylam wiele km od niego. Po jego smierci za nim tesknie. Mial tez dobre cechy i wiele mi pomogl.

Nigdy nie poszłabym do takiej terapeutki,, która przeklina co chwilę ,ciekawe jaką ona jest matką, podejrzewam ,że nie ma dzieci. Nikt nie jest idealny.

mam sześćdziesiąt lat, dopiero od kilku lat tak naprawdę czuję się szczęśliwa i wolna, ponieważ odcięłam się od swojej matki, i zajmuję się poprawianiem swojego życia

Ale właściwie to co Ci ta matka zrobila ? Gadasz jakieś teorie, ale o co chodzi z tą matką ?

Mam wrażenie, że Pani terapeutka, wszystkie przypadki rozpatruje przez pryzmat własnych doświadczeń i wszędzie doszukuje się toksycznych relacji z matką. Odcinanie pępowiny nie jest równoznaczne ze zrywaniem czy radykalnym ograniczaniem kontaktów rodzinnych. Nie dajmy się zwariować takim trendom.

Zaczęłam słuchać i tytuł bliski mi....sama jestem mamą i tyle błędów zrobiłam. Miałam być idealną.

Nie wierze w to co czytam . .. u mnie az tak ekstremalnie nie bylo ale myslam , ze emigracja i odleglosc zalatwia sprawe ale nie ... poczucie winy , lamety ze zostawilam matke , I pytania kiedy w koncu wroce do Polski I niezadowolenie kiedy wychodze ze znajomymi lub jade na wakacje bo mama by wolala zebym siedziala z nia w domu. Nie odnioslam duzego sukcesu ale jakis tam jest. Praca w finansach , znajomosc jezyka itp do wszystkiego doszlam sama ale co z tego ? Mama nie zadowolona . Zycia osobistego do dzisiaj sobie nie ulozylam .

Pamiętam jak byłam mała, miałam ogromną, nieokreśloną, wydawało mi się bezpodstawną złość na mamę. Jestem jedynaczką, wszystko co robiła mama było dla mnie, dla mojego dobra. Zrozumiałam tą moją złość ogromną, emocjonalną trudną do nazwania. Uff późno dotarło do mnie, ale przepracowane samodzielnie, zrozumiane, wybaczone. I jestem dumna z siebie I uczę się siebie dalej

Bylam przekonana ze to tylko ja jedna jedyna mialam toksyczna matke, a tu takie historie...czyli to jakas norma spoleczna.

Czytając temat programu, myślałam, że będzie o innych problemach. Ja się cieszę, że moja matka nie żyje. Była pijaczką i zniszczyła życie moje i moich dzieci 😒

i w ogóle czemu ta Pani mówi to wszystko z taka PEWNOSCIA, jakby conajmiej profesora w dziedzinie psychologii miała? Taka bezkrytyczność tez nie należy do najzdrowszych. I ogólnie to taka jakaś nienawiść do matki od tej Pani bije z każdym słowem, chyba jeszcze sporo do przepracowania jednak

Na tym polega dorastanie -by stawiać granice rodzicom. Wtedy następuje zmiana. Każdy dorasta do swojej kolejnej roli w życiu. To rzeka, która płynie. Jakieś odcinanie się i nazywanie kogoś toksycznym to fatalny scenariusz i zdecydowanie nie sprzyja budowaniu jakiejkolwiek relacji a wręcz rujnuje już trwające. Wszyscy się uczymy całe życie. I nikt nie jest doskonały. Mama Pani została sama i wychowała Panią jak umiała. Wtedy nie było dostępu do takiej wiedzy jak teraz. Kochała Panią i żyła. Domyślam się, że nie ma Pani dzieci. Wtedy może coś by Pani czuła więcej niż czuje teraz i mogłaby Pani spojrzeć okiem właśnie dorosłego człowieka.

Wszystko ok! Interesujący wywiad. Bardzo nie podobają mi się wulgaryzmy tej Pani. Wygląda na kulturalną osobę. Pozory mylą.....

A gdzie przykazanie: czcij dzieci swoje.

A czy od matki zależy jak rodzi czy szybko czy 3 dni. Jesteście obie Panie jeszcze nie douczone same.

Jestem juz babcia i razem zbliska koleżanką stwierdzilysmy ze w zyciu zrobilysmy jedno dobre dla siebie a mianowicie mialysmy tylko po jednym dziecku Wychowalysmy pomoglysmy im we wszystkim ale dosyc tego bo tak jak ta pani opowiada otoksycznych matkach stwirdzam ze wiekszosc dzieci jest toksycznych i wlasnie dzisiaj mlodzi sa oraktyczni nie chca rodzic dzieci chca zyc dla siebie wygodnie rodzicow juz nie potrzebuja bo maja swoje życie Po co wydawac swoje pieniadze dla kogos kto nie pamieta ile wyrzeczen kosztuje wychowanie dzieci Lepiej mysllec wczesnij o swojej starosci i zabezpieczyc sobie byt Rodzice dzis sa potrzebni ale do czasu a dalej no coz 28:04

O toksycznych rodzicach w Polsce mówi się od kilkunastu lat. A więc 2 lata temu nie było to nic nowego. Zdecydowanie nie zgadzam się z Panią w kwestii reakcji na użycie słowa "matka" . Dla mnie to oczywiste, że mówi się mama. Matka to urzędowe. Natomiast " Cieszè się, że moja matka nie żyje" to wielkie prowokacyjne przegięcie, którego celem jest zwièkszenie oglądalności. Nic więcej. Można przecież dać tytuł " Dobrze, że moja matka nie żyje".

Laurka dla mojej matki: Ocenia, krytykuje, wywiera presję, krzyczy, manipuluje, nie słucha, bardzo szybko się denerwuje, nie uznaje sprzeciwu, nie ustąpi na milimetr, zazdrości, kłamie, pomiata innymi, nie szanuje, jest szorstka i egocentryczna, nie uśmiecha się, narzuca swoje zdanie, dokucza, obraża, gardzi innymi, wpędza w poczucie winy, dominuje, nienawidzi, stawia wymagania, wciąż wspomina błędy, upokarza, nie okazuje uczuć, nigdy nie przeprasza, wyśmiewa, dyskredytuje pozytywne gesty i zachowania, wbija szpilę, jest wredna i lekceważąca, nieufna, złośliwa i podejrzliwa, nigdy nie przebacza, wyklucza, nie wspiera

Tak głupiej terapeutki dawno nie słuchałam. Współczuję jej pacjentom i wszystkim matkom, którymi o n a po prostu gardzi. brzydzę się takimi ludźmi!

Mysle ze to bardzo cienka granica i chyba chodzi o jakie wartosci mamy w rodzinie. Jezeli mamy wartosc rodziny wielopokoleniowej to normalne jest ze mamy bliskie relacje z czlonkami rodziny. A co to oznacza dla roznych czlonkow rodziny. To du o czego pani zacheca jest bardzo niedobry trend. Dzis wiadomo ze zdrowie nie polega na tym ze odcinamy sie od wszystkiego co nam nue pasuje. Tylko uczymy sie kommunikiwsc granice. A dwa relacja nieidealna a relacja dysfunktionalna to bardzo duze spektrum. Uzywala bym tego z ostroznoscia.

Ta rozmowa byla dla mnie bardzo pomocna i uswiadamiajaca,serdeczne dzieki i pozdrowienia

Dziękuje za tą rozmowe 🙏🏻 świetny kanał, zawsze czekam na nowe filmiki 😊

Matki często synków swoich uwielbiają a z córkami nie potrafią być blisko...Coś w tym jest bo często się spotykam, że synki zapatrzone w matki swoje a córki wręcz przeciwnie. O co chodzi w relacj matka syn? Jezus mówi Bóg ze mąż jest z żoną jedno i zostawia matkę a ludzie synki często z mamusiami żyją nierozerwalnie...😵‍💫🤔😅

Szczęście w nieszczęściu, jeśli jest się jedynakiem. Toksyczna matka wchodzi w układ ze złotym dzieckiem przeciwko reszcie dzieci - każde w tym chorym duecie czerpie korzyści z tego układu

A po jakiej szkole psychoterapii jest p. Zuzanna?

Proszę Państwa, otóż uwaga: Rozmowa ma charakter publiczny, więc trzeba zachować poprawna formę relacji - panie doktorze, pani redaktor.Mój ojciec brał udział w wojnie o wolność ojczyzny.Nigdy nie mówiono w domu: armia krajowa, mówiono wojsko polskie! Był jencem wojennym, więziony w Ostaszkowie i w Stalagu niemieckim! Przestać dzielić Polaków .Na piedestale stawiacie tych, którzy brali udział w powstaniu, pozostali są w cieniu.Uczy się przez przykład. Tym się zająć.

Znam rodzinę gdzie było 18 dzieci ,ojciec alkocholik , sponiewierana matka ,bieda ,bicie , poniewierka ,wszystkie dzieci wyszły na ludzi a na starość rodzice żyli otoczeni opieką i szacunkiem swoich dzieci ale dzisiaj są to sprawy niepojęte.

Niesamowity odcinek, niesamowicie pasujący do mnie. Czterdzieści lat czekałem z zerwaniem więzi z toksyczną matką bo nawet nie podejrzewałem, że może być toksyczna, nie widziałem w ogóle siebie. Dzisiaj jestem dwa lata po tym akcie i jest zupełnie inaczej. Mam ogromny żal do siebie, że tak długo to trwało, że nikt mi wcześniej nie pomógł. Nie wiem kim jestem, nie potrafię znaleźć pracy bo pierwszeństwo mają ludzie bez kwalifikacji. Moja matka niczego mnie nie nauczyła, nie pokazała jakie jest życie, że muszę zadbać o siebie bo nikt inny tego za mnie nie zrobi. Zawsze miałem tylko dobrze wyglądać i ładnie się uśmiechać, zawsze. Miałem dla nie świecić.

Demonizowanie matek wciąż pokazuje nasz problem, czas dorosnąć i zrozumieć ich sytuację, co się takiego wydarzyło że matka jest toksyczna, przecież sama musiała mieć okropne dziecinstwo. Wyrzucanie wszystkich do kosza to nie rozwiązanie a ucieczka 😢😢

Co rodzina,to inna toksyna - temat nie do ogarnięcia.Pocieszające w tym jest to,że jednak z czasem zmieniamy poglądy.Świat nie jest taki jakim go widzisz - nie jest też inny.

Uwalniająca jest wiedza (nareszcie), że można nienawidzieć rodzica.

Winą matki jest długi, cieżki poród?! Serio! te matki są potwornie paskudne!!! Sobie umyślą i rodzą i rodzą nas nam na złość długoi z przeszkodami!! Bzdury totalne!!! Ciekawe czy obie Panie ( jedna jest) mają dzieci/ związki?! Jesli tak, to powinny nagrywac filmiki instruktażowe: "Jak byc idealną matką" Dobrym pytaniem byłoby: jaki wpływ mają psychologowie (którzy najczęściej są ludźmi poszukującymi rozwiazań swoich traum i problemów, pochodzącymi z dysfunkcyjnych domów) na nasze postrzeganie matek? Rodziców?