Jaren 50, vorige eeuw. Ik zie nog zo, voor het eerst de mensen uit Indonesië. We woonden in een flatgebouw, met bijna alleen mensen uit het voormalige Ned Indië. De moeders in traditionele fel gekleurde sarongs. Je werd geconfronteerd met geuren die in het trappenhuis bleven hangen, die je nog nooit had geroken. Wij waren de boerenkool en spruitjes geuren gewend. Een bijzonder prettige tijd gehad, met bijna alleen maar Indo vriendjes. En natuurlijk mocht je ook wel eens mee-eten. Dat waren dan geweldige momenten. En nog steeds ben ik een liefhebber van dit culinaire eten. Zelfs nog een tijdje een een Indisch liefje gehad, een bijzonder lief en uiterst correct meisje. Ik denk nog wel eens aan haar. Mijn jeugd zal zeker hebben bijgedragen tot veel Indonesische vriendschappen. Helaas zijn er niet zoveel Indonesische evenementen als vroeger. De meesten zijn te commercieel geworden. Ik heb er een geweldige herinnering aan.
Ik ben zelf Indo en geboren op deze dag in 1989. 15 Augustus als Indo je verjaardag vieren is altijd iets speciaals. Mijn oma is destijds met mijn opa getrouwd die gelegerd zat in Nederlands Indië. Ik was haar eerste kleinzoon en dat op deze dag was voor haar dus helemaal iets speciaals. De ware verhalen kregen we pas onder ogen toen ze overleed en haar verhalen over de Jappen kampen op papier tevoorschijn kwamen. Dit heeft ze zelf nooit willen vertellen en altijd gezegd jullie krijgen het pas te lezen als ik kom te overlijden.
Mensen in de reacties alstublieft: laten we ernaar om streven ZEN te voelen en reageren/ handelen We hoeven niks te vergelijken of ons op ons teentjes getrapt te voelen of elkaar op een strenge wijze aan te spreken, maar gewoon elkaars gevoelens erkennen Dit geldt voor ons allemaal, ik snap het… dan nog de wereldleiders…
