Wędrówka dusz - dlaczego niektórzy pamiętają poprzednie wcielenia? 

Przeczytałam mnóstwo książek na ten temat, jedną przetłumaczyłam na polski ("Powrót do życia"), wysłuchałam wielu podcastów, wywiadów, obejrzałam wiele filmów i napiszę tak: dziś dla mnie reinkarnacja jest tak zwykłym zjawiskiem jak pory roku. Cóż, nie zawsze tak było. Długie lata byłam ateistką. Filozoficzne pytania o sens życia jednak nie dawały mi spokoju. Sprawdziło się u mnie to, co powiedział Ludwik Pasteur: "Mało wiedzy oddala od Boga. Dużo wiedzy sprowadza do niego z powrotem". Nie pamiętam poprzednich wcieleń (choć tak naprawdę nie powinno się mówić o "poprzednich", bo linearność czasu jest względna, a wszystkie nasze wcielenia są ze sobą splątane), nigdy nie poddałam się hipnozie regresyjnej i chyba to nie dla mnie. W tym wcieleniu mam się nauczyć twardo stąpać po ziemi. Tak myślę 🙂 Zwykle traktujemy reinkarnację w kategoriach właśnie "teorii spiskowych", fantazji, czy jako element buddyzmu. Nie wiadomo jaki jest - że tak powiem - "mechanizm" reinkarnacji. Pamięć u małych dzieci zachowuje się najczęściej wtedy, gdy "poprzednie" wcielenie zakończyło się tragicznie, lub przedwcześnie, choć nie jest to reguła. No i znów - być może wcale nie było to "poprzednie" wcielenie, ale takie, które rozgrywa się gdzieś w innym wymiarze. Mało tego. Niewykluczone, że wcielenia mogą "skręcać" w czasie. Tzn. rozszczepić się w jakimś punkcie i potoczyć się dwojako, lub trojako. O co w tym wszystkim chodzi? Mówią, że o Miłość, ale co to właściwie znaczy, że w życiu chodzi o Miłość? A co z naszą nauką, zainteresowaniami, miłością romantyczną, zaburzeniami, chorobami, hedonizmem, ambicjami, skłonnościami, trudnościami itp.? Czy Miłość jest po to, by to wszystko przezwyciężyć i móc tworzyć coraz to lepsze życie? To są chyba pytania, które na razie muszą pozostać bez odpowiedzi, bo i tak nie umiemy jeszcze żyć pełnią Miłości. Jak się nauczymy - jako ludzkość - to może pojawią się całkiem inne pytania. Jedno wydaje mi się warte zachodu: żyć tak, by inni stawali się dzięki nam szczęśliwszymi ludźmi/zwierzętami/roślinami. Wtedy i my jesteśmy szczęśliwsi, ale chodzi o to, by motywacja płynęła z miłości do całego życia, a nie z chęci uszczęśliwiania nas samych ;-) Bo to nic nie da. Jesteśmy wszyscy połączeni. Stanowimy jedność.

Gdyby nie doświadczenia mojej mamy, pewnie próbowałbym opowieści tego typu tłumaczyć : ktoś coś usłyszał, zobaczył, umysł wygenerował obraz itp itd. Jednak gdy taka historia przytrafia się w Twojej rodzinie, wiesz że nikt nie oszukuje, zwyczajnie czujesz że jest coś więcej. Moja mama urodzona w latach 60tych. Żyła na wsi. Czasy bez dostępu do internetu itp. Jako mała dziewczynka, często opowiadała rodzicom, że śni jej się miejscowość (podała nazwę miasta ale nie pamiętam), widziała w śnie nazwę ulicy, mieszkanie w kamienicy itp. Tak często ten sen się powtarzał, że dziadek postanowił wybrać się do biblioteki by sprawdzić czy jest takie miasto i podana przez mamę ulica. Zdziwił się, gdy się okazało że tak. Wraz z mamą, wybrali się tam. Mama szukała cały dzień tej kamienicy, ale nie znalazła. Wrócili z myślą, że to tylko sen a o miejscowości i ulicy, mogła gdzieś usłyszeć w szkole. Jednak ten sen męczył moją mamę i już jako młoda dorosła, kolejny raz wybrała się tam ze swoją siostrą. Tym razem znalazła kamienicę. Długo stała przed drzwiami ze snu, nie wiedziała czy powinna zapukać, była przerażona nie wiedząc kto tam mieszka, no i co miała powiedzieć tej osobie? Ale skoro przyjechała z tak daleka, a sen tak często powracał, poczuła że musi to zrobić aby poczuć spokój. Wspierała ją też jej siostra. Otworzyła babuleńka. Mama przeprosiła i opowiedziała dlaczego zapukały do jej drzwi. Kobieta potraktowała mamę jak wariatkę lub jakąś naciągaczke. Mama zaczęła więc opowiadać jak wygląda mieszkanie w środku i że w jej śnie: ''(...) w kuchni jest okno, pod nim mały stolik z krzesełkiem, a widok jest na bujaczke na której często się BUJAŁAM (...)''. Kobieta się rozpłakała i prosiła mamę by weszła do środka. Gdy mama zobaczyła że wszystko się zgadza, to jest to mieszkanko, również się rozpłakała. Gdy emocje opadły, kobieta powiedziała że miała synka, który zmarł jako dziecko. Często bujał się na ówczesnej bujaczce, która stała wtedy dokładnie we wskazanym przez mamę miejscu. Babuleńka przytuliła mamę i powiedziała: "widocznie w poprzednim wcieleniu byłaś moim synem i przyszłaś się pożegnać, już teraz mogę spokojnie umierać". Szokująca historia dla całej naszej rodziny, zwłaszcza że mama w okresie dziecięcym i jako nastolatka, była chłopczycą :) Sen po tej wizycie już nigdy się nie przyśnił. Mama miała jeszcze drugie niewytłumaczalne przeżycie. Śmierć kliniczną. Jak wspominałam, mieszkała na wsi. Jako młoda dziewczyna, miała wypadek. Dziadek pobiegł zadzwonić do najbliższego punktu po karetkę. Gdy przyjechało pogotowie mama była już nieprzytomna, rozpoczęła się reanimacja. Gdy już wróciła do domu po szpitalu, weszła do pokoju w którym była reanimowana i się rozpłakała. Babcia zapytała czemu płacze, a ona zaczęła opowiadać o dziwnym śnie. Opowiedziała że była tak jakby zawieszona pod sufitem i widziała całą akcję reanimacyjną, widziała swoje ciało. W tym momencie babcia zawołała dziadka, synów i córki. Mama dalej opowiadała swój 'sen', gdzie każdy z nich stał, co robił itp. Wszyscy byli przerażeni, bo tak właśnie było. Mama nie mogła ich widzieć, nie mogła tego obserwować , jej oczy były zamknięte, a jednak dokładnie powiedziała co każdy z nich robił i jak się zachowywał. Kontynuując, nagle mama poczuła że jakaś siła ją wciąga do tunelu na końcu którego było światło. Samo światło było bardzo intensywne, ale nie raziło tak jak światło słoneczne. W którymś momencie, będąc wciąż ciągniętą ku górze, zaczęły jej migać momenty z jej życia, jak jakieś obrazy. Przez cały czas, czuła dziwną błogość i spokój. Nagle nie tyle co usłyszała, ale bardziej poczuła czyjś przekaz 'to jeszcze nie jest twój czas'. Następnie już pamięta szpital. Gdy ja sama, jako nastolatka przypadkiem trafiłam na opisy przeżyć śmierci klinicznych, byłam w szoku że tak wielu ludzi, opisywało swoje doświadczenia dokładnie tak samo, jak moja mama!

Mój syn gdy miał 5 lat podczas spaceru opowiedział mi historię o tym, że kiedyś nie był tutaj. I zanim się urodził był w innym świecie i wszędzie było biało, były jasne domy, i on sobie wybierał rodziców. zobaczył mnie i męża i postanowił że my będziemy jego rozdziałami. zapytałam dlaczego- powiedział że jesteśmy fajni. i wiedział że będę dla niego dobrą mamą a slawek dobrym tatą. Innym razem opowiedziałam mu o sytuacji która miała miejsce zanim pojawił się w naszym życiu. i zapytał: a gdzie ja wtedy byłem? - nie było cię wtedy. zapytał: płakałaś? - dlaczego miałam płakać? - bo mnie nie było i uświadomiłam sobie.. że tak bardzo na niego czekałam i gdy się pojawił nasze życie zaczęło się zmieniać. w rodzinie jest osoba która bardzo dba o to, abyśmy wiele czasu spędzali wspólnie, celebruje wspólne chwile.. proste momenty.. wspólne obiady przy stole. spaja rodzinę.

To historia z mojego życia, a nawet trzy historie. Jak bylam mała widziałam wokół ludzi kolory, wtedy to nie było dla mnie nic niezwykłego. Przestałam je widzieć około 5 roku życia. Kiedy byłam już dorosła kiedy spotkałam mojego męża, wtedy kolegę ze studiów z ktorym nic mnie nie łaczyło, doznalam mocnego fizycznego wręcz odczucia że za niego wyjdę za mąż. A teraz historia mojego męża, bardzo wycofanego i zadko okazujacego emocje. Wystarczy, że pomyśli o Florencji bardzo się wzrusza, a kiedy o tym mówi zaczyna bardzo płakać.

Mogę powiedzieć dwie historie, pamiętam jak mój brat był malutki, ledwo co zaczął mówić to opowiadał wszystkim swoje historie z Wojska. Cała rodzina się z tego śmiała. Do dziś mu to mówimy jak są spotkania rodzinne jak tam w wojsku było. Drugą częścią może być jedno zdanie które powiedział mój syn chwilę po 5 urodzinach. Pokazałam mu zdjęcie mojej babci którą kochałam nad życie ale zmarła 12 lat temu. Mój syn powiedział że to nie jest babcia tylko jego siostra. I że on nigdy wcześniej nie miał 4 lat. Brat mojej babci zmarł jak miał 3,5 roku na grypę niecałe 10 lat po skończeniu 2 wojny światowej

Reinkarnacja to fakt. Obecnie mam 62 lata..... *W wieku 22 miałam b.ciezka operację i mam 2 wspomnienia z pogranicza życia i śmierci.... *Mój mąż miał klaustrofobię i błagał całą rodzinę żeby go spalić po śmierci co też uczyniliśmy..... *Mieliśmy z mężem wspólne wspomnienia z poprzednich wcieleń...."to ty, ale tym razem się z tobą ożenię".... *Nasz najstarszy syn zamalowywal kartki na czerwono i tłumaczył, że jedzie samochodem, droga się trzęsie, samochód się pali, a on nie może otworzyć drzwi 😢.... Dziękuję.

Nadszedł jak widać czas, abym tu mogła podzielić się doświadczeniem związanym jak sądzę z reinkarnacją, dotyczącą mojego syna. Syn odkąd zaczął chodzić bardzo lubił się wspinać, jako trzylatek sprawnie pokonywał wszelkie płoty i murki, na placach zabaw interesowało go tylko jak znaleźć się np na drążku-szczycie huśtawek i ku przerażeniu wszystkich obecnych, on tam się zawsze wdrapał. Wszelkie ścianki do wspinaczki, tyrolki, parki linowe ...tego typu zabawy były najlepsze i oczywiście był w tym "dobry" , bez lęku wysokości, szybko i z gracją pokonywał trasy. Teraz naważniejsze: gdy miał ok 3 lat, on i ja siedzieliśmy obok siebie na sofie i przeglądaliśmy razem jakieś popularne czasopismo, kartka po kartce. Nagle mocno zaciekawiło go zdjęcie przedstawiające Alpy. Przyglądał mu się bardzo uważnie i powiedział "Byłem tam". Na to zaczęłam mu tłumaczyć, że to niemożliwe, bo nigdy nie był w Alpach a nawet nie byliśmy z nim jeszcze w żadnych górach. A on mówi mi tak "Mamo, byłem tam, i tam zginąłem". A potem spokojnie przeglądał dalej gazetę. Wtedy jeszcze nie docierało do mnie całkowicie znaczenie tych słów do czasu, jak odwiedziłam moją mamę, która jest pedagogiem. Opowiedziałam jej o tym wydarzeniu ponieważ uznałam je za nietypowe choć spodziewałam się usłyszeć coś w rodzaju "Dzieci tak mają". Tymaczes mama zamyśliła się i powiedziała, że miała kiedyś narzeczonego, bardzo się kochali, i on był alpinistą. Z mamą wyruszał tylko w Tatry. Ale miał znajomych z którymi uprawiał wspinaczkę wysokogórską. Gdy już zaplanowali ślub wybrał się ze swoją ekipą na wspinaczkę w Apy i tam niestety był wypadek, spadł i zginął. W zasadzie po raz pierwszy dowiedziałam się wtedy od mamy o jego istnieniu. Cała ta historia do dziś bardzo mnie porusza. Dodam tylko, że pomiędzy nimi, czyli synem i jego babcią, jest bardzo silna więź uczuciowa❤

Moja siostra przed smiercia ,3 dni wczesniej ,powiedziala mojej żonie ze w niedziele do domu. Żona jej tłumaczyla ze nie dadza rady w niedziele Ona byla na intensywnej terap pod aparatami które podtrzymywaly jej oddech i bicie serca. Miala również całkowity bezwład kończyn. Ja wtedy jej poszedlem po wode do sklepiku. I nieslyszalem tego. Żona mi dopiero potem o tym powiedziala . Siostra umarła rano przed 6 w niedziele. Dopiero po jej śmierci zrozumiałem o jaki jej dom chodziło❤

Właśnie wysłuchałam , chciałam powiedzieć , że jestem ateistką od urodzenia, tata był zdania ,że potem już nic nie ma i ja całkowicie przyjęłam to stanowisko. Kiedy tata zmarł cztery lata temu , po kilku dniach szłam ulicą i nagle miałam wizję. Zobaczyłam mojego tatę śmiejącego się z radością i niedowierzaniem. Pokazał mi gestem - zobacz jestem . To był dla mnie szok , bardzo kocham mojego tatę i byłam z nim związana, ale nigdy nie miałam wątpliwości. Przez następne dni czułam jego obecność przy mnie i czułam się szczęśliwa. Teraz się zastanawiam ...

dokładnie tak jest. to nie kwestia wiary tylko wiedzy. Ja też pamiętałam jako dziecko, że najpierw byłam duża i rozmawiałam o tym jako trzylatka z mamą. Wtedy miałam przed oczami obraz jak wyglądałam jako duża, teraz już nie pamiętam ale zdarzenie rozmowy o tym pamiętam. Czasami o tym wspominamy. Miałam nie pisać o tym, bo nawet dla mnie jest to dziwne ale pamiętam moment mojego poczęcia. Widziałam pokój i rodziców w nim. Mama potwierdziła że jako młodzi ludzie taki pokój wynajmowali .Pamiętam ich krótką rozmowę ale jest zbyt intymna aby tu o tym pisać. Po latach przeżyłam też śmierć kliniczną i też to co widziałam jest moje i nikt mi tego nie odbierze bo ja to po prostu widziałam i wiem.

Bardzo ciekawa rozmowa. Jest jeden wniisek dla wszystkich: warto być przyzwoitym, chociaż nie zawsze w krótkiej perspwktywie to się opłaca. Nawet, jeśli nie ma reinkarnacji, nasza uważność i uczciwość sprawia, że ten świat jest znośny dla innych, innych wzajemna, przyzwoita postawa sprawia, że nasze życie też jest znośne.

Proszę zapraszać Pana Roberta częściej. Dziękujemy za rozmowę

24 lipca 2022 roku , mialem wypadek na motorze. Kobieta lat 78 lat nagle skrecila swoim samochodem, na prostej pustej drodze w lewo wprost na moj motor. Doszlo do wypadku frontalnego . Doznalem wielu zlaman i w szpitlu spedzilem 58 dni przechodzac w sumie 6 operacji . Do dzis dochodze do siebie i do dzis nie jestem wpelni sprawny. W chwili , kiedy swiadomy lezalem na ulicy czekajac na pomoc badz smierc, przezylem cos niewiarygodnego. Cos co mnie zmienilo ...i dalej zmienia. Pan Bernatowicz opowiada to, co mnie spotaklo. Cos co wiem ! , nie wierze !, ale wiem . Bylem tam . Widzialem, czulem i przezylem (choc chyba nie do konca jest to wlasciwe slowo). Dziekuje za film...

Fajny program. Jak tu poczytałam wzbudził wiele emocji. Może i dobrze, ludzie wreszcie muszą pojąć pewne fakty które powinniśmy wiedzieć, dla własnej ochrony. Może wtedy nie będą robić sobie samobója. Bo wszystko co tu uczynimy komuś, tak na prawdę uczynimy sobie.

Jako 3 -4 latka przypomniałam sobie, że byłam duża. Stanęłam jak wryta i przez jakas chwile myslalam jak dorosła. Chciałam od razu powiedzieć to komuś, ale po chwili stwierdziłam, że przeciez dorośli mi nie uwierzą jak powiem im, że byłam duża. I wymysliłam, że powiem im jak dorosnę. Ale wiedziałam, że czas spowoduje, że to zapomnę. Wymyliłam wtedy, że muszę coś zrobić, zeby to zapamiętać. I poszłam za drzwi usiadłam za nimi i zaczęłam powtarzac wielokrotnie szeptem do siebie, " muszę zapamiętać tę chwilę" . Jak dorosłam i opowiedzialam to rodzicom to nie uwierzyli.... 😁 Czyli nie ważne, czy opowiada to dziecko, czy dorosły bo są ludzie którzy takich rzeczy nie dopuszczają do siebie.

Pamiętam jak byłam mała, od zawsze i to przez kilka lat po prostu WIEDZIAŁAM, że będę żyć wiecznie. Nie umiem tego wytłumaczyć ale czułam że "będę" wiecznie. Te uczucie przeszło kiedy otoczenie rozpoczęło tłumaczenie, że człowiek jednak umiera. Dopiero w dorosłym życiu dotarło do mnie, że to były odczucia duszy, która jest wieczna. Po prostu wiedziałam, że i tak jak dusza będę żyć.

Siedem lat byłem z kimś, kto się okazał, moja córką w innym życiu. Mój obecny ojciec, był moim synem. To tak wygląda, zamieniamy się rolami. Nie patrz na to jak człowiek, tylko dusza🤗

Mój syn wybrał mnie i skontaktował się ze mną we śnie na kilka miesięcy przed poczęciem. Ma dzisiaj 10 lat i właściwie przez te lata wiele rzeczy opowiedział mi o "tamtej" stronie, widzi duchy do dzisiaj. Historia mojego syna to jak na dobra książkę, albo na co najmniej godzinę opowiadania jak tutaj u Pani Karoliny. Chętnie opowiem p. Bernatowiczowi, z Nautilusem jestem od początku, od audycji w radiu ZET.

Jestem certyfikowanym hipnoterapeutą. Między innymi bardzo dużo pracuję z negatywnymi przekonaniami z poziomu nieświadomego. Nie zgodzę się z panem Robertem co do części jego opinii na temat hipnoterapii, a szczególnie regresu hipnotycznego, ponieważ widziałam i znam już wiele, wiele osób, które uzdrowiły w ten sposób swoje życie. Sama również do tej grupy należę, ponieważ korzystałam z tego rodzaju terapii zanim zajęłam się tematem zawodowo. Jestem też osobą, która doświadczyła śmierci klinicznej we wczesnej młodości i mam pamięć tego doświadczenia. Podczas pracy mającej na celu przeprowadzenie terapii używam regresji jako narzędzia do odnalezienia przyczyny danej emocji, traumy, psychosomatycznego bólu fizycznego, automatycznego schematu zachowania lub nałogów. Jest to tylko część procesu terapeutycznego, bo bez poznania przyczyny ciężko jest o zrozumienie podświadomych mechanizmów. Co ciekawe, w nawiązaniu do tematu tego wywiadu, to osoby prowadzone w transie ukierunkowanym na regres często przenoszą się mentalnie do doświadczeń nie mających związku z ich obecnym życiem, a także przy udziale postaci, z którymi nie miały nigdy wcześniej styczności. Czasem są to też doświadczenia z okresu prenatalnego lub tak zwanego "okresu pomiędzy". Mimo tego idąc według wskazanej przez podświadomość przyczyny, osoby dzięki temu odnajdują drogę do uzdrowienia. Mówiąc w uogólnieniu, że regres jest niewskazany, pan Robert może wpływać odstraszająco na decyzje osób poszukujących pozytywnych rozwiązań swoich problemów, z którymi borykają się czasem od wielu lat, często będących też po wieloletnich, nieskutecznych terapiach innymi metodami, będących na granicy swojej wytrzymałości psychicznej, potrzebujący szybkiej interwencji jaką daje hipnoterapia. Jednak faktycznie muszę przyznać, że nie jestem zwolenniczką korzystania z hipnozy regresyjnej dla samego zaspokojenia ciekawości, bo to nie ma jakiejkolwiek celowości i nie wnosi nic, co mogłoby przynieść komuś korzyść, a wręcz może zaszkodzić, jeśli trudne doświadczenia przywiedzione z części nieświadomej do świadomości zostaną pozostawione bez odpowiedniego wsparcia terapeutycznego. Uczulam też wszystkich zainteresowanych na korzystanie z hipnozy u osób, kóre nie mają odpowiedniego przygotowania do tego. Nuta tajemniczości w hipnozie powoduje, że zabierają się za nią niektórzy ludzie ze świata ezoteryki nie mając zasobów teoretycznych i należytej praktyki. Techniki hipnotyczne są ogólnie dostępne i można nauczyć się ich nawet z kursów internetowych, ale to tylko narzędzia pomagające wejść w podświadomość, a to zdecydowanie za mało. Potrzeba całego mnóstwa innej wiedzy z różnych zakresów, aby w tej podświadomości móc się poruszać w sposób bezpieczny.

Wszystko jest jak za zasłoną ukryte. To dobrze że jest taki Bernatowicz. Poruszanie pewnych tematów nie jest łatwe .Krytykowanie kogokolwiek za to, że myśli alternatywnie, jest absurdalne..

Moja córka do piątego roku życia opowiadała ,że przed urodzeniem patrzyła na nas z góry i czekała w kolejce aż będzie mogła do nas przyjść.

Z wielkim zainteresowaniem wysłuchałam tej rozmowy.jestem osoba bardzo wierząca,Pan Bog zajmuje najważniejsze miejsce w moim życiu (przynajmniej tak bym chciała).pamiętam jednak,że podczas studiów na pierwszym roku jeden z wykładowców wydawał mi się bardzo znany .caly wykład myślałam skąd go znam ale niestety nie byłam w stanie sobie przypomnieć.po wykładach ów wykładowca zapytał mnie czy my się znamy bo on mnie pamięta ale nie wie skąd.bylo to dziwne uczucie.oboje nie byliśmy w stanie wytłumaczyć faktu,że choć się nigdy nie widzieliśmy jakoś się znamy.

Mój wnuk jak był mały ( teraz 17) w przeciwieństwie do innych dzieci, mówił że nie chce być duży. Na pytanie dlaczego, niezmiennie uparcie odpowiadał "bo już byłem". Albo opowiadał o czymś, a na pytanie kiedy to było, odpowiadał "jak byłem duży" Było więcej takich różnych dziwnych wypowiedzi...

Wszystkie sesje Michaela Newtona były nagrywane. Tysiące ludzi z całego świata brało w nich udział. Newton to nie hochsztapler, a ceniony psychoterapeuta, który niejako przypadkiem podczas terapii wprowadził wyjątkowo sensytywną osobę w sfery, do których sam zachowywał dystans. Reinkarnacja to fakt. Jedni w nią wierzą, inni są głęboko przekonani o jej istnieniu, inni jej zaprzeczają. I pewno tak będzie jeszcze przez wiele lat, choć coraz więcej ludzi na świecie jest przekonanych o jej istnieniu.

Zgadzam się z Panem choć brakuje Panu pokory wobec własnej nieomylności i dokonań innych.

Mój wówczas 2,5 syn powiedział mi, że jestem najlepszą mamą ze wszystich mam jakie miał. I , że to on wybrał mnie, żebym to ja była jego mamą zanim znalazł się w moim brzuchu. Byłam w takim szoku, że nie wypytalam go te mamy.

Miałam 5 lat gdy miałam bardzo poważny wypadek na placu zabaw. Podczas zabawy z koleżanką wpadłam pod ciężką, metalową huśtawkę na której bujała się koleżanka. Odleciałam kawałek i automatycznie straciłam przytomność. To wiem z opowieści mojej mamy, że cały czas byłam nieprzytomna. Jak to jest, że dokładnie pamiętam siebie i do tej pory widzę moment kiedy moja mama wnosi mnie na rękach do domu, dokładnie pamietam w co byłam ubrana ba! Z dokładnością mogłabym nawet narysować stróżki krwi na mojej twarzy. Najlepszym w tym wszystkim jest to, że pamiętam z dokładnością moment w którym moja babcia, która mieszkała z nami, zobaczyła mnie we krwi i zemdlała. Wiem, że upadając na ziemie wylała na siebie wazon z kwiatami (dokładnie to były różowe piwonie z działki). Jak to jest możliwe? Dalszych momentów nie pamietam, pamietam już moment w którym wyszłam ze szpitala po 2 tygodniach pobytu. Nie jest to typowa historia o reinkarnacji aczkolwiek dla mnie dowodzi to, że mamy duszę i jesteśmy w stanie tą duszą operować. Od zawsze interesuje się tematyką duchowości, zjawisk paranormalnych( chociaż bardzo nie lubię tego stwierdzenia) i metafizyką. Myśle, że nie bez powodu, tak zostałam przydzielona. Od ok 1,5 roku przechodzę totalne przebudzenie duchowe, które wyzwala mnóstwo emocji, nawet teraz pisząc to łzy mi ciekną po policzku. Ale nie są to łzy strachu, nie wiem jak to wytłumaczyć. Wiem, że czeka mnie wspaniała droga, dzięki którym będę lepszym człowiekiem, a kiedyś wędrująca dusza ;)

W Biblii była mowa o reinkarnacji ale do V wieku, później wymazano wszelkie wzmianki na ten temat.

Buddyzm od 2,5 tysięcy lat mówi o reinkarnacji.Najważniejszą zsadą bddyzmu jest nie zadawać cierpienia żadnej istocie żywej.Wybieramy czy chcemy znowu żyć czy nie-po osiągnięciu Nirvany.W chrześcijaństwie Nirvana to Niebo.A że wszystko jest energią warto emitować z siebie dobrą energię-bo ona rezonuje z dobrą energią i ją przyciaga.Jeśli spotyka nas w życiu coś złego to znaczy ,że mamy coś do przerobienia.I będziemy cierpieć tak długo aż to zrozumiemy.Wdzięczność za wszystko co nas spotyka to energia jądrowa dla naszego ciała i umysłu.Życie jest cudem absolutnym.

W moim życiu miałem okazję być świadkiem kilku zdarzeń, które utwierdziły mnie w reinkarnacji. Dla mnie to fakt taki sam jak 2+2 to cztery. ... Mam kumpelę z którą chodziłem do przedszkola. Potem nasze drogi się rozeszły, ale ponownie się spotkaliśmy będąc już dorosłymi ludźmi z własnymi rodzinami i własnymi problemami. Bardzo dobrze się rozumiemy i wspieramy na różnych polach jak "rodzeństwo" . Zaczęliśmy po latach rozmawiać i okazało się, np. że urodziliśmy się tego samego dnia i mamy nawet tą samą grupę krwi. Kiedyś będąc u dziewczyny, która pracuje z esencjami Bacha i zajmuje się "odkręcaniem" naleciałości z poprzednich wcieleń zapytałem ją o tą relację. A ona po chwili zastanowienia powiedziała : Wy wiele razy przez życie chodziliście razem, jako przyjaciele, rodzina czy nawet rodzeństwo ( nawet kilka razy byliście bliźniakami) ale nigdy nie łączyły Was relacje intymne, partnerskie.

🙏❤️ fajnie ze to przekazujecie, a ja akurat to wiem. Miałam dwukrotnie regresje nie hipnotyczne w i one daty mi odpowiedz na liste pytań, ktore przygotowalam przed. Mnie to pomoglo, nic nie przeraziło. Widzialam wczesniejsze wcielenie z moim aktualnym mezem, czy synem, i to bylo wartościowe. Jakis czas temu, kiedy bylam chora, moj maz opowiadał mi ze podczas snu mowilam w jakimś nieznanym mu jezyku, choc sam zna piec języków. W ostatnich latach odnajduje istoty z ktorymi bylam powiazana w poprzednich wcieleniach. Od dziecka przychodza do mnie bliskie mi osoby po śmierci, czasem po prostu zeby sie pozegnac.

Pani Karolino, doskonałe pytania. Mam wrażenie, że pan Robert pogubił się w swoich odpowiedziach. Dziękuję za tę rozmowę i pozdrawiam. ❤

Słucham i wierzę, że w tej teorii jest jakiś sens.Obym szła dalej po tej wstędze istnienia będąc dobrą osobą.Spogladam wstecz,i jest sporo do naprawienia.Wspanialy program p.Robercie i p.Karolino.

Zasada przyczyny i skutku i zrozumienia karmy bardzo dużo zmienia w kazdym doczesnym życiu. I życie staje się nauką i lekcją pełna sensu i zrozumienia. I nie ma dualnosci i oceny, że dobre albo złe. Jest tylko zrozumienie, że wszystko jest potrzebne i korzystne dla duszy. To naprawdę upiększa życie ❤ Dziękuję, wspaniała rozmowa. I rzeczywiście zrozumienie tego tematu wymaga odwagi i pewnego rodzaju wysiłku, by dostrzec sens i realizm choćby reinkarnacji, bo speptycy zakwestionują każdy dowód, ale to nie zmienia faktu, że i Ci będą zadawać pytania o sens życia.

Z panem Robertem jest tak, że dużo mówi, wchodzi w słowo, oczywiście jest krasomówcą, ale po obejrzeniu wywiadu bardziej nie wierzę niż wierzę w to co mówi. Nie przekonuje mnie

Powiem szczerze jaki byłam mała (nie pamiętam ile miałam wtedy lat)byłam pewna przez pewien czas że pamiętam inne moje życie. Bardzo to przeżywałam i to emocje do tej pory pamiętam

Witam Pani Karolino Gorąco polecam wszystkie książki Newtona Bratnie dusze są wokół każdego z nas w każdym wcieleniu A im więcej o tym mówimy tym więcej dobra na świecie jest Gorąco pozdrawiam

Miałem kiedyś sen, w którym latałem nad zamkiem w stylu średniowiecznym. Jasno szary budulec, cegły nieregularne, wieże płaskie z "wypustkami", specjalnie przygotowane pod ostrzał łuczników, a to wszystko nad wybrzerzem morza albo jeziora. Kompleks zamku składał się z części głównej, dwóch rzędów murów wokół tej części oraz pasami zieleni pomiędzy tymi częściami. Podczas snu wydawało mi się, że poruszam się dronem (albo jestem ptakiem obserwującym co dzieje się niżej), stąd doskonale zapamiętałem styl i budowę tej warowni. Niestety zderzyłem się z jednym z murów, spadłem na pas zieleni i sen się skończył. Jakież było moje zdziwienie gdy kilka tygodni później, kiedy usłyszałem o wyprawie Pana Roberta na Hy-Brasil, zacząłem wieczorną, wirtualną wędrówkę po mapach google'a w tych okolicach. Natknąłem się na ciekawy punkt między Irlandią a Wielką Brytanią - wyspę Man, na której znajdował się zamek Rushen. Po zobaczeniu pierwszego zdjęcia skamieniałem na kilka minut. To był kropka w kropkę obraz z mojego snu. Nigdy wcześniej nie słyszałem o tej wyspie, ani zamku znajdującej się na niej (geograficznie nie zdawałem sobie sprawy, że pomiędzy WB a Irlandią znajdują się jakieś lądy). Jedyne co zrobiłem po zobaczeniu tego, to pokazałem ekran telefonu do partnerki i powiedziałem "patrz, ja tam byłem". Do dziś nie wiem czy to moja wyobraźnia albo podświadomość (obrazy z filmu historycznego zakorzenione w mojej głowie) czy coś więcej... Nie mniej jednak! Na pewno się tam kiedyś wybiorę :)

Modus operandi przedstawianych dowodów: 80% to ich zapowiadanie, 20% to własne wrażenia lub ich niepodważalność wynikająca z faktu, że p. Robert tak poczuł lub ktoś mu to opowiedział wprost, więc to musi być prawda. Jak p. Redaktor pokazała książkę, to wiarogodność jej autora została podważona przez Gościa apriorycznie. Bo skąd p. Robert ma wiedzieć, że tam nie ma kłamstw, błędów, że się komuś nie wydawało lub przywidziało. Zatem idąc tą logiką, przedstawioną przez p. Roberta, jego opowieści i "fakty" są prawdziwe tylko dla niego, a każdy słuchacz, który dostaje je do "wierzenia" powinien zakwestionować je jako subiektywne i nieweryfikowalne.

Też to nasze życie tu i teraz odbieram jako bycie w czyściu, czyli ode mnie zależy, czy nadam mu sens, zostawię dobro i niejako wzmocnię dobro. My cały czas naszymi czynami wpływamy na energię. Jeśli robimy coś dobrego wzmacniamy wibracje dobrej energii. Jeśli coś złego, to na ciągnie w dół. Szczęśliwi są tylko ci, których sensem życia jest czynienie dobra. W spełnieniu i takiej wewnętrznej radości że zrobienia czegoś dobrego wszystko zaczyna wibrować dobrem. I w szczycie tej wibracji zobaczymy raj, czyli maksimum szczęścia, radości i wewnętrznego spokoju. To od nas zależy co na co dzień robimy. Sami sobie robimy piekło na ziemi...

Przeżyłem coś takiego. Pamiętam, że był to koniec sierpnia 1970 roku, gdyż było to na kilka dni przed moim pójściem do I klasy podstawówki. Byliśmy wtedy na rybach na Jeziorze Lednickim, czyli miejscem związanym z początkiem polskiej państwowości. I na zakończenie połowów przybiliśmy na wyspę Ostrów Lednicki. I wówczas ja - siedmioletni chłopczyk - oprowadziłem ojca i jego kolegę po wyspie, opowiadałem im o każdym zabytku, jakbym tam mieszkał od lat. A przecież byłem na tej wyspie po raz pierwszy w życiu.

Kiedy miałam jakieś 5 lat, opowiadałam innym dzieciom, że nigdy nie umrę, bo nawet, kiedy moje ciało będzie w grobie, to ja i tak będę żyła i urodzę się na nowo. Co ciekawe, przypomniałam sobie o tym dopiero po 30 latach. Dlaczego akurat wtedy? Nie wiem, ale wtedy całe moje życie się zmieniło.

Mój syn ma teraz 15 lat. Kiedy miał niespełna 2 latka byłam z nim na Wielkanoc nad morzem. Chodziliśmy plażą bardzo wolno, bo on był malutki. Zbieraliśmy muszelki i on w pewnym momencie zobaczył taki wygięty kij wyrzucony przez morze. Zawołał do mnie "mama mama...mogę ten sobie zabrac?". Ja mu mowie: "synu to jest za duży kijek, po co Ci on?". A Niki mi odpowiedział: "ja Ci zaraz pokaże, on jest bardzo dobry". Potuptał po ten kijek, postawił go, wzial okrągły kamyczek, potuptal w miejscu w rozkroku w sposob w jaki golfiści szykują się do celnego strzału i trafil tym kijkiem w kamyk, ktory poleciał naprawde daleko. Ja bylam oszołomiona a on się odwrócił do mnie i powiedział " poleciał, ale nie tak dobrze". I poszedl jakby nigdy nic dalej. Dodam, że ja nigdy golfem się nie interesowałam ani nikt w rodzinie o tym sporcie nie mial wiedzy. Taka to historia.

Długa historia ale pierwszy rodzony syn mojej babci jest bratem jej mamy, który został zamordowany w Auschwitz. Nawet wyglądają tak samo.

Niestety, ale można by zacytować klasyka „bacz, byś nie zgłupiał od mądrości swojej”. Zdecydowanie więcej pokory Panie Robercie zalecam. Kwestie ważne i temat ciekawy, ale Pistorius (o czym mówią materialne dowody) zamordował partnerkę i nie godzę się, aby bandytę usprawiedliwiać. Poza tym, był bardzo marnej jakości człowiekiem, o czym po fakcie mówiła masa jego znajomych. Był dzielny i odważny, wiele wycierpiał, to fakt, ale samo to, nie czyni go dobrym człowiekiem.

Tak zgadzam się, bo miałam bardzo trudne życie i chciałam sobie odebrać ale zostałam uratowana i myślę że mam opiekuna który o mnie dba. Dzisiaj mam 76 i zdziwiłam się tym co przeczytałam w Wędrówce dusz. Ale mając 15 lat nie wiem z kąt mi wpadła taka myśl że w poprzednim życiu musiałam być bardzo niedobrym człowiekiem skoro urodziłam się u takiej matki. Z innych książek wyczytałam że rodziców wybieramy sobie sami, tylko nie napisali dlaczego. Teraz się zgadzam że rodziców wybrałam sobie sama że doskonalić bycie dobrym człowiekiem. Jestem najstarsza z rodzeństwa i bardzo różniłam się od nich, znajomi rozmawiali między sobą że nie pasowałam do tej rodziny, oraz nie powinnam się w niej urodzić. Ja dziś wiem że odrabiałam dobrze lekcje w tym życiu, bo mi mówią znajomi że ty zawsze byłaś dobrym człowiekiem. Za dużo się rozpisałam a nie napisałam o swoim charakterze i uczuciach.

Nie reinkarnacja ale... moja córka od mniej więcej 3go roku życia wskazywała na niebo i mówiła, że tam jest jej domek. Zawsze niezmiennie obracała się w jedną stronę nieba kiedy było widać gwiazdy i wskazywała "swoją". W ogóle interesowała się nieboskłonem odkąd zaczęła mówić. W okresie przedszkolnym powtarzała też dosyć często, że słoneczko nas poprowadzi tam gdzie trzeba, kilka razy kazała mężowi puścić kierownice jak byliśmy w trasie, żeby słoneczko mogło nas w końcu poprowadzić.

Chopin umarł w wieku 39 lat i nic nie wiadomo żeby miał dzieci a wiec nie mógł mieć wnuka.

Bardzo czekałam na tą audycję!!! Pan Robert to cudownie oświecony człowiek!! Uwielbiam go słuchać!! Pani Karolino! Ogromny ukłon w Pani stronę za tak zacne spotkanie!! Oby takich więcej! Ps. Jestem ogromną fanką Was obu ❤️🍀

Witam. Mój wnuczek pamiętał. Byłam z nim I jego mamą a moją córką w Londynie, w miejscu w którym nigdy nie był żaden z nas. Wnuczek jest ślicznym mulatem. Miał wtedy około 2 lat. Powiedział: O! Byłem tu z moją mamą. Na to moja córka: Kochanie my nigdy tutaj nie byliśmy. Wnusio: Nieee, ja byłem tu z moją inną mamą. Powiedział, że mama była grubszą blondynką. Chodźcie, powiedział, za tym zakrętem jest piaskownica i tam bawiłem się z moim przyjacielem...tu padło imię przyjaciela którego nie pamiętamy. Była tam piaskownica. Oprowadził nas po całej dzielnicy mówiąc wcześniej co gdzie się znajduje. Nigdy tego nie zapomnę. Wnusio ma teraz 9 lat, jest bardziej dojrzały niż jego rówieśnicy. Jest cudownym, mądrym chłopcem I mam z nim cudowną relację. Gdy byłam mała widziałam czasem ducha. Jednego widziałam jakieś 5 lat temu.

Moja córka nie pamiętała poprzedniego wcielenia (raczej),ale jak była mała widziała duchy. Do ok.5 roku życia widziała mężczyznę, często mi pokazywała gdzie stał i się na nas patrzył. Często też mi mówiła,że chciała żebym była jej mamą,że ona mnie wybrała.

Mój syn przed 3 rokiem życia zanim poszedł do zlobka mówił czasem pojedyncze słowa których znaczenia nie znaliśmy. Po sprawdzeniu w słowniku okazywało się że takie słowa istnieją i mają swoje znaczenie w języku indonezyjskim.

Ma Pan Robert rację, historia o małym Marcinku między innymi przylgnęła do mnie, pomimo, iż wcześnie już zdawałem sobie sprawę, że istnieje coś poza granicą śmierci, że jest ona pomostem, to tamta historia pomogła mi głębiej dostrzec pewien sens ponownego wcielania się. Teraz i mnie zdarza się opowiadać w swoim otoczeniu ludziom tę historię i cieszy mnie kiedy widzę, że ludzie choć na chwilę wstrzymują swoje przekonania na rzecz zastanowienia się, co jeśli to o czym mówię jest prawdą. Dodam tylko, że ponad rok po śmierci ojca, mojemu bratu przyśnił się on w dość ciekawej formie - mówił do niego przez telefon, cytuję " To jest test...ROZUMIESZ, test.. " - bratu blisko rok temu urodziło się dziecko. Do dziś nie mam pewności, czy testem jest jego ojcostwo, czy było to odniesienie do cielesnego życia, w końcu przychodzimy tu uczyć się i jeśli dobrze odczytuję rozumienie karmy, przechodzić testy, które mają nas kierować "ku górze".

Moja ok 3 letnia córka bawiąc się na dywanie zaczęła nagle mówić - cała ulica płonie, wszyscy uciekamy..... snuła swoją opowieść dalej w tym stylu, byłam zdziwiona i zaciekawiona tym co opowiada... Nadmieniam, ze nie miała żadnych dziadków, którzy opowiadali by jej o tego typu wydarzeniach... za jakiś czas (kilka tygodni) znowu zaczęła opowiadać tą samą historię... jak próbowałam ją podpytać więcej, to powiedziała do mnie - przecież nic takiego nie mówiłam.. To było prawie 30 lat temu, do dziś pamiętam w jakim szoku wtedy byłam, nawet w pracy opowiadałam...

......napewno,naprawdę. I tu tracę wiarę w to co słyszę. Opowiadaczem jest pan wspaniałym.

Co chwilę mowa o kolejnych niepodważalnych dowodach, a jedyne co otrzymaliśmy to opowieści o opowieściach innych osób (optymistycznie załóżmy, że istniejących).

Córka mojej koleżanki która ma teraz niecałe 7 lat do niedawna opowiadała podobne historie. Najlepsze z tych opowieści było to jak powiedziała, że „dzieci przesuwają się po niebie” i wybierają w ten sposób rodziców. Pojawia się też określenie „szklarnia”, jako miejsce w którym dusze czekają na kolejne wcielenie, czy też dokonują samokształcenia. Dziewczynka opowiada też o tym jak wybrała ją na matkę i „zeszłam do Ciebie”. Panie Robercie mam to nagranie

Przeczytałem ta książkę i szczerze wam wszystkim polecam. Jest to Książka która mocno zmienia patrzenie na życie . Myślę że największym problemem ludzkości jest to że ludzie przypisują się do danej religii oddalając się od prawdziwego stwórcy. Życze wszystkim ludzia na świecie aby się otworzyli na szukanie siebie w sobie . I poszukania swiatła które z nas promieniuje . . Czas podnoszenia wibracji ziemi i otwarcia oczu nareszcie nadchodzi .

Kiedy miałam jakoś 5 lat, mój tata zaczął opowiadać jaki kiedyś wyglądało podwórko na którym się wychowywałam na wsi, jak wyglądała i gdzie stała stara stodoła. Ja powiedziała do taty: „a ja pamiątam”. I pamiatam dokładnie że maila w głowie ten obraz tego budynku i gdzie stał. Tata mi odpowiedział : „ nie dziecko Ty tego nie pamiętasz bo Ciebie ta świecie wtedy jeszcze nie było.” Ja zaczęłam kapic że przecież wiem. Ale jako mała dziewczynka pogadałam że wiem i na tym się skończyło. Kiedy już jako dorosła kobieta zaczęłam dowiadywać się o tym że jest reinkarnacja, nagle i dokładnie przypominałam siebie to wydarzenie i ten obraz który miałam w głowie, jak wyglądała ta stodoła i gdzie stała a to było zanim ja się urodziłam. Potem została zburzona i pobudowana nowa. Dzisiaj jestem przekonana że ja poprostu tam żyłam we wcześniejszym moim wcieleniu. Zresztą wiem że wróciłam do mojej obecnej rodziny i z niektórymi osobami jesteśmy ponownie w tym wcieleniu. Wspaniały odcinek i czekam na kolejne z Panem Robertem ❤

Mój znajomy wierzący w reinkarnacje długo odmawiał leczenia raka w szpitalu sądząc, że choroba jest jego nauką za życie w poprzednim wcieleniu. Więc sądził, że teraz ta sytuacja, ból musi być manifestacją czegoś z poprzedniego życia. Niestety zmarł młodo, jak trafił w końcu do szpitala to było już za późno…

Moja historia moja wnuczka miala ok.3 lat kiedy huśtałam ja na huśtawce powiedziała mi jak ja byłam duża to też tak cie huśtałam jak byłaś mała zamórowało mnie wiecej już nic nie powiedziała

Wszystko w reinkarnacji było by ok, po za jednym, skoro mamy różne wcielenia, tzn. ze nawet po śmierci nie spotkamy juz bliskich z tego zycia, nasze matki, ojców, dzieci, bo każdy odrodzi sie gdzie indziej, jako ktoś inny, nie pamiętając nic z obecnego zycia, czyli mnóstwa wspomnien, tak naprawdę nic one nie znaczą w takim razie. Kolejna sprawa, to kim my jesteśmy tak naprawde, jeśli mieliśmy wiele wcielen i imion, to kim my jestesmy? No i ostatnie pytanie, skoro rodzimy sie, uczymy, nabieramy doświadczeń, umieramy, znowu rodzimy i od nowa musimy sie uczyc tego samego np pisania czytania, jaki to ma sens? Rodzisz się głupi, umierasz z wiedzą, aby ją zapomnieć i znowu ją powtarzac.

Czekam z niecierpliwością na kolejny material z panem Robertem. Dziękuję. Pozdrawiam.

Cytat z mojego syna jak miał ok 3,5 r.: "umarłem ale znowu żyję" i opowiadał o katastrofie lotniczej w której zginął i był jednym z pilotów, drugim był "dziadek Szymona" (nie znał Szymona, po dopytaniu miał to być dorosły mężczyzna obecnie żyjący gdzieś). Miało to przez chwilę tylko boleć i jak mantra: "ale umarłem i znowu żyję". I ten szczegół że "dziadkowi Szymona spadła czapka policjanta". Było to coś co zaznaczał kilka razy. Miał też alcje gdy opowiadał o duchach które ponoć widział. Ustało po do mniej więcej 4 urodzin.

Pomyślałem sobię dokładnie to samo co nasza prowadząca,co z tego że jest reikarnacja skoro i tak nie pamiętamy że kiedyś już żyliśmy... Dobre pytanie.. Miłego weekendu

Reinkarnacja jest naszym więzieniem a nie wolnością , panie mądry . Ja nie chce zawsze wracać na te ziemie chce iść dalej rozwijać swoją duszę w innych światach

Ta wiedza jest - od tysiącleci. Spisana w licznych tekstach, uznawanych za święte w wielu religiach. Nie jest to wiedza religijna w sensie przekazu, w który trzeba uwierzyć, bo inny sposób jest niedostępny. Święte księgi są uznawane za święte, bo przekazują wiedzę a nie wierzenia. Niektórym ta wiedza jest dostępna także doświadczalnie. Po śmierci klinicznej zaczęłam poprzednie wcielenia widzieć. Nie w hipnozie. tak po prostu. Plastycznie i ze szczegółami. Niektóre całe - od urodzenia do śmierci, niektóre - tylko fragmenty - te ważne tu i teraz....Wiedza o sednie związków karmicznych z innymi ludźmi pomaga - gdy już przejdzie się przez etap strachu. Do tego trzeba jednak zrozumieć że to nie człowiek ma duszę, ale dusza nieśmiertelna przybiera ciało i ego człowieka na chwilę zwaną życiem. Wszystkich wątpiących, a także nie wątpiących ale pewnych, że reinkarnacji nie ma bo nie ma na to dowodów, i tych którzy szydzą z tego czego nie rozumieją i sami nie doświadczyli - pozdrawiam serdecznie. I do was kiedyś ta wiedza przyjdzie - prędzej czy później, znajdzie drogę. jeśli nie za życia - to właśnie w chwili śmierci. Tak to już jest zorganizowane. To co robi pan Newton, pan Bernatowicz i wielu wielu innych - to początek, od czegoś wszak trzeba zacząć w każdym kolejnym życiu, które zaczynamy po przejściu przez rzekę zapomnienia.......

widac pasje u Pana Roberta. najwazniejsze robic to co sie kocha mimo wszystko! zycze zdrowka i powodzenia w rejsie

Szanowni oświeceni i oburzeni ludzie postawą Pana Roberta. Odwrócę pytanie. Jak psycholog/psychiatra odróżnia relację molestowanego dziecka od jego fantazji? Czy relacja samego dziecka zbadana przez specjalistów może być nie tylko argumentem ale i dowodem w samej sprawie na podstawie której czyjeś życie może zostać permanentnie zniszczone? Skoro są mechanizmy pozwalające na wyłapywanie "fantazji" na podstawie których dochodzi do skazywania ludzi to dlaczego twierdzisz że te same mechaniki nie mogą być wykorzystane przy badaniu relacji ludzi, które twierdzą że były porwane lub miały doświadczenia związane z "innymi wymiarami"? Neuropsychiatra Bruce Greyson z Cornell University, Psychiatra dziecięcy Jim B. Tucker to czynni Profesorowie badający ten temat niezależnie na różnych uniwersytetach od ponad 40 lat. Setki udokumentowanych przypadków. Dzieciaki wskazywały skrytki w domach na drugim końcu kraju w rodzinach często o innym kolorze skróry czy posługujących się innymi językami. Wśród badanych masz 6 letniego dzieciaka który tłumaczy konstrukcje bomby napalmowej i rozpisał cały proces chemiczny zachodzący w bombach nie stosowanych od kilkudziesięciu lat. Odnajdywali miejsca i zdarzenia historyczne które do dziś nie są udokumentowane a które okazały się prawdziwe tylko w lokalnych urzędach na dokumentach nigdy nie wrzuconych do internetu. Znajdywali wraki a nawet korygowali filmy historyczne z bitwy z Japonią gdzie dzieciak tłumaczył jak było naprawdę. - polecam ostatni odcinek dokumentu na netflixie Przeżyć Śmierć gdzie wybrali kilku z ponad 300 dzieci pamiętających poprzednie wcielenia na tyle dokładnie że udało się odnaleźć konkretne rodziny i porozmawiać np. ze swoją siostrą która dzisiaj jest 80 lat starsza a dzieciak zatrzymał się na stanie wiedzy w którym znał ją z tamtego okresu. (wtedy nie było instagramów czy facebooków gdzie internet mógł zapamiętać) Sam obrażałem i obśmiewałem innych ludzi jeszcze pół roku temu. Dzisiaj po prostu twierdzę że na każdego przyjdzie pora a im bardziej będziemy agresywni wobec innych zakładając że wszyscy inni to debile a my jedni oświeceni tym trudniej będzie przyjąć nam nawet najbardziej wiarygodne dowody. Ignorowanie badań psychiatrów i dobrej próby statystycznej z której jasno wynika że reinkarnacja istnieje to czyste płaskoziemstwo.

Ja z kolei polecam regres do poprzednich wcieleń i do wglądu w wyższe wymiary metodą Michaela Newtona. Jest jeden warunek. Wyraźnie czujemy , że tego potrzebujemy. Ta zasłona o której mówi Robert zostanie uchylona tylko w takim zakresie , jaki jest dla nas potrzebny. Kilkadziesiąt osób z kręgu moich znajomych , korzystała z tej metody. Tylko kilkanaście procent z nich nie dostało praktycznie wglądu ( w tym ja) i można wnioskować , że nie było im to potrzebne. Pozostali byli bardzo zadowoleni lub wręcz zachwyceni. Wszyscy korzystali z doskonałej terapeutki, chyba jedynej Polki , która ukończyła szkołę Michale Newtona - Iwona Kupisz-Röpcke . Dla mnie ta książka Wędrówka Dusz , którą przeczytałem w 2005 roku , niesamowicie poszerzyła moje horyzonty i niezwykle pozytywny sposób wpłynęła na mój wzrost świadomości i rozwój duchowy.

Na początku (pierwsze wieki) Kościół Katolicki wierzył w reinkarnację, ale szybko zmienili zdanie. Powołują się na zapis w NT: człowiek raz żyje i raz umiera. Prawdopodobnie to jest wygodniejsze, bo ludzie mogliby machnąć ręką. Ehh co mi tam, poprawię się w następnym wcieleniu. No a tak, jedno życie, jedna szansa, nie ma dolewki. Film jak zawsze bardzo ciekawy. Więcej pana Bernatowicza pani Karolino prosimy :) Pozdrawiam.

Dziękuję Państwu za tą rozmowę. Pan Robert ma rację , sama doświadczyłam niesamowitych wypowiedzi ze strony dzieci. Pani Karolino, bardzo proszę o rozmowę na temat kronik akaszy. Pozdrawiam Państwa serdecznie.

Pamiętam, że na tamtym świecie, jeszcze przed urodzeniem, wybrałem sobie na rodziców Mię Farrow i Franka Sinatrę. Ale wystąpił jakiś błąd w systemie i wylądowałem na polskiej prowincji 😟

Reinkarnacja hmm.. Osobiście przeszłem dziwną sytuację gdy umarł mój dziadek, człowiek który przeżył wojnę, komunę, dożył internetu i zmarł w 2004. Jak sięgnę pamięcią to grał w totka nawet z sukcesami bo udało się jemu wygrać kiedyś niebieskiego trabanta. I parę dni po pogrzebie przyśnił mi się wieczorem. Staliśmy u niego na podwórku przy furze piasku która tam większość lat była i podawał mi liczby. Pięć było wyraźnych a ostatnia ledwo usłyszana bo się już oddalał, gdzieś odchodził jakby coś robić znów przy kwiatach. Rano spisałem te liczby ale tej jednej no nie szło w żaden sposób sobie przypomnieć. Liczby te skreśliłem w najbliższym lotto ostatnią tą szóstą ech mówię strzelę najwyżej. Rankiem sprawdzam wynik ..... nic. No pewnie jak to byłoby możliwe ha ha. Ale ale ... po czasie ej on grał tylko w małego lotka !!! Jakie było moje zdziwienie po sprawdzeniu wszystkie trafione !!!- 5tka !!! -tak się kiedyś mówiło. Usiadłem z wrażenia. Dla tego te pięć liczb, a nie sześć. Do dziś zastanawiam się nad tym zajściem. Podświadomość ? Intuicja? Dobra, ale dla czego on w tle i tak wyraźnie podane liczby?

😂😂 Caĺkiem sporo hejterów w komentarzach. Ale w sumie to zabawne obserwować jak działa syndrom wyparcia u niektórych.

Pani prowadząca zadaje bardzo trafne i błyskotliwe pytania. Ma łeb nie od parady i robi dobrą robotę! Własciwy człowiek na właściwym miejscu. Dzięki niej treść wywiadu jest jeszcze bogatsza. Pana Roberta bardzo cenię za jego poglądy. A za tekst z politykami i dziesięcioma domami dałbym nobla! :) Od razu mi Morawiecki stanął przed oczami z tym jego dziesiątkiem działek :)

Przeżyłem w swoim życiu cuda, byłem świadkiem cudów. Bóg, wszechświat, universum bardzo często daje mi w życiu, to o czym myślę, czego pragnę...Siła wyższa, która nas stworzyła, stworzyła nasze ciało, ducha i duszę istnieje. Ja już nie mówię, że wierzę w Boga, ja wiem, że to fakt.

Pozdrawiam z Pennsylvania Ja przeżyłam śmierć kliniczną , więc coś wiem na ten temat Dziękuje za wspaniały program

Pani Opolska nie przeczytała książki Wędrówki Dusz bo zadaje pytania na które są odpowiedzi w tej książce. Oj nieładnie oszukiwać że się coś przeczytało a w wywiadzie wychodzi że jednak nie. A to co mówi gość programu jest potwierdzone i dokładnie opisane przykładami w Wędrówce Dusz, również ta kwestia że dusza pozostaje w tamtym świecie gdy my jesteśmy tu na ziemi. Szkoda że ani prowadząca i gość nie przeczytali tej książki.

Reinkarnacja jest faktem, niestety badając ją wyłącznie z punktu widzenia obserwatora nie możemy mieć pewności, że wszystkie przekazy są prawdziwe, stąd czasami błędy i nieścisłości. Polecam książkę Newtona, on też nie wszystkie relacje ma na 100% prawdziwe, ale warto poszerzyć horyzonty. Miałam kilka lat i dla mnie było oczywiste, że nie ma żadnego nieba, piekła, a kiedy odchodzimy to żyjemy dalej, jako ktoś inny. Niestety zdołałam się tą wiedzą w domu rodzinnym podzielić tylko raz, bo usłyszałam, że to grzech tak mówić, bo pan bóg dał nam jedno wyjątkowe życie i nie będzie drugiej szansy, by w niego uwierzyć. Hmmm.. tak więc żadnych moich historii nie utrwalono i nie zapamiętano. Poznałam je później, ale.. i tu muszę się zgodzić z Panem Robertem, nie róbcie tego. Nie po to zapominamy o tych sprawach, żeby nagle spadło na nas brzemię wielu niegodziwych uczynków z przeszłości. Myślicie, że nie mogło być tak źle, bo w końcu teraz jesteście ok, nikogo nie krzywdzicie.. Po pierwsze już samo przekonanie o tym, że my , obecni ludzie jesteśmy dobrzy, bo nikogo nie bijemy i nie zabijamy jest mylne. Dobro to coś więcej, to nie tylko brak zła, ale i działanie w dobrej intencji, nawet kosztem własnej wygody i dobrobytu. Po drugie: kiedyś moralne standardy były nieco niższe i zdziwilibyście się, ilu z was chodziło oglądać egzekucje przez powieszenie lub ścięcie głowy, bo nic ciekawszego na wsi się nie działo. Ilu z was zabijało, kradło, bo wykrywalność zbrodni była niewielka i był to całkiem dobry sposób na podreperowanie budżetu lub pozbycie się problemu. A kościół dawał odpusty.. Ile z was wydało sąsiadkę inkwizycji, bo była ładna i wasz mąż wodził za nią wzrokiem.. czyli musiała być wiedźmą. Czasy głodu i chorób choćby dżumy, to też nie jest apogeum człowieczeństwa, chorych prędzej oskarżano o grzechy niż im pomagano. Serio chcecie to pamiętać. Nie wszyscy byliśmy w średniowieczu, są i lepsze, piękniejsze czasy, ale jeśli chcecie rozwoju duchowego, takiego prawdziwego, to rozwijajcie się z potrzeby ducha, a nie z wyrachowania, chcąc zasłużyć na lepsze wcielenie, bo to po prostu nie zadziała i utkniecie na podobnym poziomie jak jesteście. Wiedza jest świetna, ale trzeba do niej dojrzeć. Pozdrawiam Panią Karolinę i Pana Roberta, niezależnie od pytań i nieścisłości, to naprawdę najważniejszy temat na świecie i warto o tym rozmawiać.

Mój tato zmarł rok temu w nieszczęśliwym wypadku. W tym strasznym momencie powiedziałem do niego żeby mi dał jakiś znak, że ta druga strona istnieje i jest tam szczęśliwy. Prosiłem o zwykły znak, jakieś uderzenie, coś tego typu. Raptownie spadł obraz ze ściany, uderzył we włącznik światła, włączył je i zatrzymał się na ekspresie do kawy.

Uczyłam się hipnozy. ( I na wstępie dodam, że Pan się wypowiada na ten temat z taką pewnością a tematu nie rozumie, może efekt Krugera Duninga...) I właśnie hipnoza pokazała mi jak nasz własny umysł umie halucynować pod wpływem sugestii i autosugestii. To dopiero zmienia widzenie świata. Wcześniej wierzyłam we własne doświadczenie a teraz wiem, że jesteśmy w stanie intencjonalnie wywoływać różne doświadczenia i to, że ich doświadczamy nie znaczy, że są reprezentacją obiektywnej prawdy, znaczy jedynie, że na prawdę CZEGOŚ doświadczamy, potem to interpretujemy. Do tego dodajmy wszelkie błędy poznawcze i nauczmy się logiki, WARTO. Z perspektywy terapeutycznej nasze wspomnienia nigdy nie są obiektywne, nasza pamięć nie działa jak komputer z danymi, nasze wspomnienia to narracja o czymś. Nie musimy znać "obiektywnej" prawdy o przeszłości bo pracujemy z emocjami, które są w tej a nie innej osobie. Nie ma znaczenia ile miliardów wcieleń wstecz, chodzi o metaforę. Często osoby uciekające w "inne wcielenia" robią tak w regresji bo łatwiej im zaakceptować tamtą rzeczywistość niż zmierzyć się bezpośrednio z bolesnymi doświadczeniami. Nie powiem, że nie ma reinkarnacji,.ale nie powiem, że jest. Zadam pytanie, na jaką potrzebę nam to odpowiada? Czy da się żyć nie wiedząc? Co to dla nas zmienia wiara w to i jak wpływa na nas tu i teraz? I czym się różni strach przed piekłem od strachu przed "karą" w kolejnych wcieleniach? Na prawdę musimy bać się o siebie, żeby być dobrym człowiekiem? Albo życie po śmierci w królestwie niebieskim od dobrej karmy w kolejnych wcieleniach? Nagroda i kara. To jest prawdziwa empatia i motywacja do dobra...? Jaki to bóg, który tworzy świat, w którym dopuszcza sposobność gwałtu na dziecku albo tortur i dla nauki oko za oko, ząb za ząb, teraz to Jasiu będzie gwałcony i torturowany to się nauczy. Kochany bóg, tak to sobie wymyślił, a może wymysliła.. wymiśliło 😅 Wzbogaćmy się i uczmy setkami,. miliardami wcieleń gwałcąc, mordując, znęcając się zadając cierpienie, potem jak my będziemy cierpieć powiemy sobie, widać zasłużyliśmy, moje cierpienie ma jakiś sens, Jasio był zgwałcony bo sam gwałcił.

Czym różni się historia chłopca, który się powiesił i odpowiedź jego młodszego brata od odpowiedzi księdza na pytanie zadane przez Pana w trakcie wizyty po kolędzie?

Ja sama w zeszłym roku przypomniałam sobie fragment jednego z moich poprzednich wcieleń - po za obrazem przyszły strzępki wspomnień i ogromna ilość emocji, które potem bardzo trudno było mi zintegrować... To mi pokazało, dlaczego o tym zapominamy - nasze ludzkie ciała i umysły nie byłyby w stanie poradzić sobie ze wszystkimi emocjami, których doświadczyły nasze dusze (często nie radzimy sobie z emocjami z obecnego życia!). Mimo tego to doświadczenie bardzo mnie ubogaciło. Po za tym wiem (z Kronik Akaszy i z moich własnych odczuć), że mnie i mojego obecnego partnera łączyła kiedyś relacja ojciec-córka i ta wiedza w żaden sposób mi nie przeszkadza, wręcz przeciwnie, wiem, że jesteśmy sobie bliscy od wielu wcieleń 😊 Też chciałabym poddać się regresji hipnotycznej, choć zgadzam się, że ta metoda nie dla każdego jest wskazana. Pozdrawiam pana Roberta i wszystkich uznających reinkarnację! 😉

Nasz młodszy syn w wieku 3 lat zaczął opowiadać o innej mamusi, za którą bardzo tęskni. Błagał, żebyśmy do niej zadzwonili. Nie pamiętał numeru, niestety....Od małego mnie nie odstępuje. Wieczorem woła mnie i pyta czy żyje. Drugi syn pamiętał życie płodowe. Bardzo ciekawy temat. Chociaż jak się żyje z dziećmi, które opowiadają o poprzednim życiu staje się to po prostu czymś oczywistym i naturalnym:).

Miałem dziwne doświadczenie tego, że jest" życie po życiu". To była zima. Niska temperatura na zewnątrz, więc włączyłem grzejnik.Siedziałem przy komputerze. Nagle usłyszałem jakby ktoś usiadł na fotelu za mną. Spojerzałem na stację pogody. Temperatura spadła o jakieś 10 stopni. Na fotelu z tyłu nikogo nie było widać Po chwili temperatura się podniosła. Myślę, że to była siostra mojej babci, po której odziedziczyłem mieszkanie.

Dziękuję za audycję 😀

Mój syn 3letni i trwało to do około 4.5 lat jego życia twierdził że jest francuzem . Mieliśmy taką sofe z poduszkami wyciąganymi, kładł Sobie te poduchy przed siebie i strzelał.Czesto powtarzał słowa francuskie avancer ,attaquer, charge ton arme , ce soir, d'accord, ah bien.Ta wojna jest z Prusakami mamo dajemy im popalić ale w marcu dostałem . Oczywiście już w 5 roku życia już nie było tematu. Dziś już ma 24 lata.

Dodam 2 historie: Moj najmlodszy syn- moze 4-5 lat zaskoczyl mnie zupelnie. Ogladalam film o Egipci, byla tez mowa o wahadlach- IzisOzyrys i Karnak. Maly odzywa sie tak: wtedy moglismy tego uzywac, a teraz jest zakazane- ciekawe.. 2 historia- moj wnuk urodxil sie w Birmingham- zawsze zywo reagowal bedac w wozeczku na spacerze na samoloty, ich dzwiek. Jak nauczyl sie mowic powiedzial do corki- bylas kiedys moja mama ale mialas inaczej na imie i innego mialem tatę. Innego razu powiedzial: spiesze sie , musze leciec samolotem do zielonego domku, bo tam czeka moja siostra....przypadek?

Pani Karolina swietna, rozmowa, dociekliwe pytania. Panie Robercie ale sie pan zakrecil z tymi wydlubanymi oczami, pani Karolina pana przylapala👍

Pan Robert odmienił moje życie dzięki niemu już wiem jak jest naprawdę, dzięki niemu przeczytałem misję 5 razy dziękuję pan Robert jest wielki ❤❤❤

Panie Robercie ja nie napisze o doswiadczeniach dzieci a poprostu chcialam podziękować. Ponieważ od jakiegoś czasu słucham pańskich audycji. Dwa tygodnie temu zmarł mój tato i dzięki temu co od pana wysłuchałam udalo mi się w miarę spokojnie przeszlam przez to. A nawet przeanalizowałam nasze relacje ( moje i taty) oraz po niekąd jego życie. Dziękuję, dzięki panu uświadomiłam sobie wiele rzeczy oraz relacji, wiem nad czym musze pracować i jeszcze bardziej mnie ten temat zaczyna fascynować

Bardzo lubię słuchać pana Bernatowicza i trzymam go za słowo odnoście ekranizacji filmu Misja. Co do reinkarnacji, dlaczego ludzie mają takie życie a nie inne to jest lepsze wyjaśnienie. W świecie duchowym dusze umawiają się co do tego kim będą w danym wcieleniu, czego chcą doświadczać, z kim spędzić życie itd. Wszechświat natomiast działa w ten sposób, że pomaga nam w realizacji tego planu, dlatego często podświadomie przyciągamy coś lub czegoś się boimy, choć nie wiemy dlaczego ( z poziomu świadomości) i ostatecznie przyciągamy to czego się obawiamy lub o czym tak intensywnie myślimy. Ten mężczyzna, który jako dziecko wydłubywal oczy ptakom, miał doświadczyć życia z dziećmi, które nie będą wiedziały... Jego podświadomość o tym wiedziała i tak reagował jako dziecko.. czyli dzieci nie były następstwem czy karą, a planem duszy. Nie ma czegoś takiego jak karma w rozumieniu kary, karma to po prostu magnes - odbicie naszych myśli, odczuć i tego co w naszej podświadomości.

Uwielbiam ta KOBIETE ❤❤❤❤❤

Co do napaści rosyjskiej na Ukrainę. Czy to nie jest sytuacja analogiczna to tej jak dzieci które urodziły się bez oczu? Ich ojciec miał odczuć tę sytuację, a te dzieci miały doświadczyć takiego rodzaju cierpienia. Tak Pan mówił. To prowadzi do tego że Ukraińcy mieli doświadczyć cierpienia i napaści rosyjskiej, czyż nie tak? I teraz kolejne pytanie, skoro mieli doświadczyć napaści to znaczy że komuś wyrządzili wcześniej krzywdę. I teraz kolejne pytanie. Dlaczego ci którym Ukraińcy wyrządzili krzywdę mieli jej doświadczyć? Bo sami wyrządzili ją jeszcze komuś? Czy nie widzi tu Pan błędnego koła? Chyba że jest tak że powstrzymanie się od wyrządzenia krzywdy, mimo że ktoś powinien tę krzywdę na sobie odczuć, powoduje uwolnienie od tej karmy obu stron? Tylko tu widzę sens bo inaczej zawsze będziemy musieli odczuć krzywdę wyrządzoną innym chociaż wyrządziliśmy ją po to żeby ktoś krzywdy doświadczył...

Wędrówka dusz jest napewno, widać to na co dzień. Wystarczy przyjrzeć się innym. Pan Robert, trochę tutaj jest niespójny i chaotyczny w tłumaczeniach, ale to dlatego, że trudno to wytłumaczyć.

Czekałem czekałem na te dowody. Obejrzałem cały film i się nie doczekałem. Samo mówienie o dowodach, to nie dowód na coś. Ja oczywiście nie kwestionuję, że jest reinkarnacja, ale wkurza mnie jak ktoś gada o dowadch, których nie ma. Nie ma bo nie może mieć i raczej nigdy nikt z żyjących nie będzie mieć. Tak samo ten gość mówił o dowodach o istnieniu UFO. Dużo mówił, ale nie przedstawił żadnych, poza gadaniem tym że ma dowody. Chyba uczciwsze byłoby mówienie, że na sprawy związane z życiem po śmierci, nie ma o nie będzie żadnych dowodów do naszej własnej śmierci. Oczywiście takie historie są bardzo ciekawe i dające do myślenia, ale to żaden dowód i nie należy mówić że to wszystko jest tak oczywiste, jak to że 2x2=4

Mam pytanie do Pana Roberta, czy dusza jasnowidza Ossowieckiego w ciele Pana Jackowskiego, w tym życiu spotkała i rozpoznała niemieckiego żołnierza, który serią z karabinu maszynowego strzelił mu w serce?. Dziękuję i serdecznie pozdrawiam

Moj syn jak się urodził i zaczął dość szybko mówić,to ciągle rymował,tal układał zdania,zeby powstawaly rymy i dziwilam się,skad male dziecko tak potrafi. Pamiętam, też, że czasem leżąc w łóżeczku, taki maluszek gaduła, mówił sam do siebie: ale po co ja tu zszedłem,co ja tu robię? Tu jest inaczej niz tam,po co mnie tu wyslali?? Często tak powtarzal jak mial 2,5 czy 3 latka. W nocy gdy spał,zdarzalo mu się powiedzieć kilka zdań przez sen,ale wtedy mowil jak dorosły i zdania byly bardzo wyraźne,nie jakis senny bełkot. Potem gdy byl starszy od okolo 6 do 9 lat ,widywal " zjawy", duchy??,mowil ze widział mała płacząca krwawymi łzami dziewczynkę na korytarzu i szła w jego stronę z uniesionymi rękami,jakby cos mu chciała powiedzieć,widywal ja kilka razy,przez co zaczął bać się ciemnosci i lampka musiała byc zapalona. Widział też,a raczej czuł zimną, lodowatą wrecz postać,mowi ze odwuedzila go,weszla do pokoju i od drzwi przeszła do jego łóżka,ktore stalo przy oknie i zaczęła pukac w okno,wtedy mój syn wyskoczył i wbiegl nam do sypialni,do naszego łóżka mówiąc,ze ta postac jest lodowata,ze zimno przeszyło go całego i nie wie,co ona mu chce przekazać. Dodam ze dwa tyg potem zmarł moj ojciec . A tę dziwmewczynke syn zaczal widywac,gdy szef mohego męża zaczal chorowac na raka,ostatni raz ukazala mu się okolo 2 tyg przed śmiercią szefa( my mieszkalismy wtedt z jednej czesci willi szefa,tej straszej) i po smierci nawet i ja widziałam postac szefa przy domu kikka razy i pukal przez do okna nam ,to trwalo do okolo kilka tyg po jego śmierci. Syn tez czesto powtarza: mamo ,trzeba szybko żyć,nie tracic czasu, nie ma na co czekać,trzeba żyć szybko,intensywnie,bo czas tutaj leci,szkoda życia,nigdy nie wiesz,co bedzie jutro . Dziś syn ma 17 lat,czesciowo zapomnial o tych wydarzeniach,ale do dziś lampka musi byc zapalona. Syn pisze piosenki, rymuje 😀 i spiewa ,sam komponuhe muzykę. I do dziś ma taki nawyk,ze musi byc zrobione szybko,bo tu czas leci. Aha,dodam jeszze ,ze i ja i moj brat ridziny o rok mlodszy w dziecinstwie widywalismy "duchy" oraz oboje mieliśmy ( tak do okolo 8 roku zycia) epizod z wychodzeniem poza ciało w czasie snu, opowiadalismy o tym sobie wzajemnie o dziwiliśmy się,ze inni tego nie potrafią.

Fenomenalny odcinek. Bardzo za niego dziękuję. Zmienił moje podejście do świata i nagle wszystko zaczęło nabierać sensu. Bardzo dziękuję i pozdrawiam.❤