Woede & Verdriet, bij depressie 

Beste San, Dank je wel voor je reactie. Wat verdrietig dat je dochter depressief is en zichzelf beschadigt. (ik weet niet of je hier automutilatie bedoelt of iets anders) En ja, achter boosheid zit verdriet. En achter verdriet zit liefde (het wezen van jouw dochter) dat op de een of andere manier niet gezien is, niet gehoord, niet erkend. En wellicht onteerd. Ik weet uiteraard niet wat er met je dochter gebeurd is, maar ik weet wel dat een mooi jong kind met boosheid niet boos is voor haar eigen plezier. Goed dat jullie als ouders doorgezet hebben en dingen naar de oppervlakte brengen. Welk geheimen draagt zij bij zich, vraag ik mij af. maar die vraag moet niet hier beantwoord worden. Niet elk trauma leidt tot depressie maar elke depressie wortelt in een trauma. Of zeg ik nou iets geks? Met vriendelijke groet, Tura

Ik heb net deze week een nieuwe video gemaakt voor 12- tot 18-jarigen: ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-4D1wxuF_6HY.html

ja...?

Dank je wel, Jeffry, voor je vriendelijke woorden. Contact is mogelijk voor het formulier op www.turagerards.nl/contact Nota bene: ik ben gestopt met het coachen van mensen met angsten, depressies of adhd / add (ik nader de pensioengerechtigde leeftijd!). Wel begeleid ik nog familieopstellingen, zowel 1-op-1 als aan groepen. Met vriendelijke groet, Tura Gerards

Beste Blijvend Anders, Dank je wel voor je reactie. Ja, woede of verdriet, het maakt inderdaad niet veel uit. En als je stelt "waar het om gaat is hoe mensen hun gevoelens benaderen", dan zeg ik ook ja. De kunst van voelen is vooral de lichamelijke expressie ervan te beleven zonder erover na te denken. Want gedachten over gevoelens leveren weer heel veel andere, extra gevoelens op en zo wordt de toestand steeds erger. met vriendelijke groet, Tura Gerards

En toch... beste Blijvend Anders, is het ook opvallend dat mensen die hun woede uiten zelden depressief zijn. De woede van depressieve mensen lijkt gestold, ingekapseld, machteloos, waardoor de verdriet-kant ervan op de voorgrond gaat treden en in het voetlicht komt te staan,. Of zeg ik nou iets geks? met vriendelijke groet, Tura Gerards

@@depressiestoppen2745Nee, niet iets geks, ik denk dat je wel gelijk hebt. Ik denk dat depressiviteit veel te maken heeft met machteloosheid. Het gevoel van machteloosheid, bijvoorbeeld in het kunnen veranderen van aspecten van jezelf zoals een gevoel van woede, miskenning, angst of schuld, een gedachten over bijvoorbeeld afwijzing of falen, of een lichamelijke gesteldheid zoals pijn, overgewicht, gebreken enz. Hoe meer mensen dat proberen te veranderen en er maar niet slagen, hoe groter dat gevoel van machteloosheid zal worden en uiteindelijk daaruit het idee of de overtuiging kan ontstaat dat het allemaal niets meer uit maakt wat je doet, zegt of voelt. Machteloosheid waar uiteindelijk zinloosheid uit ontstaat en daarmee vaak ook de zingeving wegvalt. Ik denk ook dat elke keer terugval of recidive de werkelijke oorzaak is van depressie en uiteindelijk ook van suïcide. In veel omgevingen en situaties is woede vaak een wat meer geaccepteerde emotie dan verdriet. Het feit dat je in ieder geval je woede kunt uiten zorgt er voor dat dat het gevoel van machteloosheid verminderd. En als je woede ook nog eens erkenning, angst of “respect” bij de ander veroorzaakt, dan ontstaat daar weer het gevoel uit dat je wel iets betekend in deze wereld, dat je iemand bent en dat wat je doet gezien wordt. Als die machteloosheid niet op de voorgrond komt te staan, kan een depressie inderdaad ook niet ontstaan. Wordt woede echter al in je kind-zijn onderdrukt, dan is woede dus ook geen uitdrukkingsmogelijkheid waardoor die machteloosheid dus meer kans krijgt om tot zinloosheid en verlies van zingeving uit te groeien. Een depressie is daar een gevolg van. Woede blijft dan inderdaad gestold, ingekapseld en machteloos aanwezig. Als verdriet er echter ook nooit heeft mogen zijn dan zal ook dat onderdrukt worden en een bijdrage leveren aan het ontstaan van machteloosheid. Mocht woede er niet zijn en verdriet wel, dan zal verdriet de grootste uitdrukkingsmogelijkheid worden en op de voorgrond komen te staan....

@@blijvendanders828 Dank je voor je inzichten en mooie uitleg :-D

Dag Sandra, Dank je wel voor je reactie. Ja, lastige vraag hè! Maar wat een prachtig antwoord geef jij: "onderdrukte woede en verdriet liggen dicht bij elkaar!" En: op een veilige manier manier woede uiten lost verdriet op. :-D Met vriendelijke groet, Tura

En Sandra, hierbij voor je partner, die bij je weg is gegaan vanwege je tijdelijke woedeaanvallen, een bijzonder artikel dat de woede van de vrouw bespreekt. Ik snap je partner goed, ik loop ook snel weg voor woede van mijn vrouw, maar die woede kan ook heilzaam zijn voor de relatie. En daar gaat het hier in dit artikel om: medium.com/viz-magazine/when-kali-trampled-shiva-a99b608b6e6e

Dag Jessica, Dank je wel voor je reactie en openheid. Ik neem aan dat bijvoorbeeld woede en verdriet niet tegelijkertijd in je optreden, maar na elkaar, en elkaar afwisselend. Klopt dat bij jou? En ik vraag me af als je woedend bent en je zou een manier vinden om die woede tot uitdrukking te brengen < hout splijten met een bijl, een krant verscheuren in duizenden snippers, op een foto van iemand rammen (met een matras of kussen eronder) die je onheus heeft behandeld >... of het dan op dat moment überhaupt nog mogelijk is om gevoelens van depressie kunnen ervaren, van lusteloosheid, van geringe eigenwaarde? Met vriendelijke groet, Tura Gerards

@@depressiestoppen2745 jaa klopt de ene.keer ben ik heel verdrietig en daarna.boos en soms ook gelijk .maar soms kan het ook tegelijk zijn . Zit noch ye wachten op terapie het is zo erg dat ik het bijna niet meer.aan kan maar probeer mijn best te doen . Als ik woede heb dan kan ik best schelden Kan kan ook.menssen die.me in me jeugt zo pijn hebben echt wel wat aan doen

Hoi Tess, Dank je wel voor je reactie. Er zijn mensen die zeggen dat depressie ontstaat door lang en vaak onderdrukte woede. En die zeggen dat woede die onderdrukt wordt, kan omslaan in verdriet en lusteloosheid. Uit jouw woorden begrijp ik dat je in elk geval boos bent. En je ergert je, dat is ook boosheid. Het is goed om woede te uiten. Zoveel energie tegenhouden en opkroppen is niet te doen en bovendien uiteindelijk gevaarlijk voor de gezondheid van jezelf en van anderen. Het is goed om woede te uiten, maar dan wel op een veilige en respectvolle manier. Als het opgekropte energie is van wellicht jaren, dan mag die energie eerst stromen. Hoe? Niet door het te richten op je partner of anderen> Richt het ook niet op jezelf. Ik leerde in groepstherapie om tijdens woede niet mezelf te beschadigen, ook niet de ander, en ook niet iets in mijn omgeving kapot te maken. In plaats daarvan leerden ze me om die woede stampend en schreeuwend en tierend te uiten op een matras of op kussens. Dat was in eerste instantie heel gek en vreemd om die kracht op die manier naar buiten te laten komen, maar gaandeweg werd het steeds gemakkelijker en hielp het beter en beter. Een nog fijnere manier vond ik zelf GIBBERISH: ru-vid.com/video/%D0%B2%D0%B8%D0%B4%D0%B5%D0%BE-W6CUoIsTaGk.html Dat kan je goed in je eentje doen en met kleine kinderen erbij is ook leuk. Ik hoop dat je hier iets mee kunt. Ik wens je alle goeds toe. Met vriendelijke groet, Tura Gerards

Hoi Tura, Super bedankt voor je antwoord, toen je vertelde over je ervaring met ancounter therapie werd ik erdoor geraakt en moest ik huilen. Zelf ben ik al jaren bezig met therapie en heb al verschillende vormen geprobeerd. Nu ben ik in behandeling bij een Bio-energetica therapeut individueel en ook in een groep en mijn therapeut zegt ook dat ik veel woede in mezelf heb vastgezet en dat kan ik zelf ook voelen maar er zit zo veel schaamte ook bij dat ik het er niet uit durf te gooien en ook angst heb voor de hoeveelheid woede die er misschien wel zit dat ik het zelf niet aankan. Het lijkt wel of ik in de depressie een soort veiligheid voel om niet te hoeven voelen en te leven...

@@T3ssje Hoi Tess, Ja, dat schaamte ons kan weerhouden om onze woede eruit gooien, dat herken ik. En vooral die angst die je noemt ook, precies zo. Zo zat ik jaren lang klem: van de ene kant bang om het te tonen en aan de andere kant was ik vooral bang voor mezelf en voor mijn gedrag (vooral om de plotselinge woede-uitbarstingen en moordneigingen die ik dan voelde). Je zegt: "Het lijkt wel of ik in de depressie een soort veiligheid voel om niet te hoeven voelen en te leven..." In elk geval lijk je me iemand die best goed zichzelf durft te bekijken en te onderzoeken. Dat is alvast meegenomen, want dat kan niet iedereen! Met vriendelijke groet, Tura

Beset MrKarregast, Als dit een reactie uit woede is, dan weet ik één ding zeker: op het moment van dit schrijven was je ven niet depressief. Maar als dit een reactie is uit verdriet, dan zit je daadwerkelijk vast in je denken. En als je gewoon leuk wou zijn, dan kan ik je zeggen: Ik vond het een leuke reactie. :-D met vriendelijke groet, Tura Gerards

@MrKarregast 😂😂😂

Beste Kees, Dank je wel voor je reactie. Woede is woede, hoe het ook uitgedrukt wordt. En op zich is woede een intense reactie van een mens die zich niet gehoord, gezien of erkend voelt. En dat kan precies het geval zijn, maar die woede kan ook gebeuren terwijl die erkenning er wel is maar niet als zodanig begrepen wordt. Verder weet ik niet zo goed, kees, wat jij met jouw reactie te berde wilt brengen. Wellicht wil je dat nog toelichten? Met vriendelijke groet, Tura Gerards

Dank je wel, Elisabeth, voor je reactie. Heel herkenbaar. Ik ervoer zelf ook veel verdriet en ik kon destijds niet ontdekken dat er onder dat verdriet ook heel veel woede zat. Herken je dat ook? Maar wellicht was dat specifiek iets van mij... Met vriendelijke groet, Tura Gerards